คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : - "Part 30" -
Hun 
เสียงฝีเท้าเบาๆของชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อกล้ามสีดำที่มีลวดลายด้านหน้ายาวทับกางเกงสีดำแบรนด์ระดับโลกอย่างโครมเฮิร์ตดูโดดเด่นตั้งแต่ก้าวออกมาจากห้องของอิมยุนโฮผู้เป็นเจ้าของห้องตัวจริงซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นที่พักชั่วคราวของโอเซฮุนหลานรักของเจ้าของบ้านที่ผันตัวเองมาเป็นติวเตอร์ให้กับคุณหนูอิมยุนอาตั้งแต่เมื่อวันพฤหัสบดีเพื่อช่วยสอนแกมบังคับให้เธอยอมอ่านหนังสือตามที่บิดาของเธอได้ขอร้องเอาไว้ และถึงแม้ว่าจะไม่มีใครบอกเขาก็ตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่าจะช่วยเธอ
ส่วนเรื่องที่ต้องมานอนค้างคืนที่นี่นั้นเป็นฝีมือของอิมยุนโฮที่สั่งตรงมาจากอียิปห์พร้อมกับเหตุผลที่ว่า ‘ต้องสอนกันที่บ้านมันถึงจะรู้เรื่องแล้วต้องทั้งวันทั้งคืนเพราะยุนอาเป็นคนที่เข้าใจอะไรยาก มาก!!’
และนั้นคือเหตุผลว่าทำไมเขาต้องมาอยู่ที่บ้านของยุนอาจนถึงตอนนี้
“คุณเซฮุนเสร็จแล้วหรอคะ คุณหนูยุนเธอยังอาบน้ำอยู่เลยคะนี่หนูก็กำลังจะเอาชุดคลุมตัวโปรดเข้าไปให้คุณในห้องน้ำ”สาวใช้วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมาจากชั้นล่างในมือถือชุดคลุมอาบน้ำลายรีลัคคุมะของคุณหนูที่เธอกำลังพูดถึงขึ้นมาด้วยก่อนที่เธอจะหยุดอยู่หน้าห้องเพื่อโค้งให้กับเซฮุน
“เดี๋ยวผมเอาเข้าไปให้เอง”ความหวังดีของเซฮุนมักจะมีอะไรแอบแฝงอยู่เสมอแต่ก็แค่เฉพาะกับบางคนเท่านั้น
“จะดีหรอคะคุณเซฮุน”สาวใช้ส่งชุดคลุมไปให้คุณชายเซฮุนพลางเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจเพราะเธอกลัวคุณหนูยุนอาจะโวยวายอาละวาดบ้านแตกเหมือนอย่างเมื่อวันก่อนที่จู่ๆก็วิ่งออกมาจากห้องนอนของคุณชายใหญ่ของบ้านพร้อมกับตะโกนด่า(คุณชายเซฮุน)ลั่นบ้าน
“ผมจัดการได้”มือหนารับเอาชุดคลุมมาถือไว้ในมือก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไปโดยไม่ต้องขออนุญาต
ปังง!!!
เซฮุนแกล้งปิดประตูเสียงดังเพื่อส่งสัญญาณให้คนในห้องน้ำได้รู้ว่าสาวใช้ได้นำชุดคลุมอาบน้ำมาให้แล้วทั้งที่ความจริงนั้นเป็นเขาเองที่เข้ามา และถ้าเธอรู้ว่าเป็นเขาที่เอามาให้แทนมันก็ไม่สนุกหน่ะสิ
“พี่ดามิเดินเอามาให้ยุนที่หน้าประตูด้วย”เธอคงจะคิดว่าเป็นสาวใช้จริงๆถึงได้บอกให้เอาไปให้ถึงหน้าห้องน้ำ
“...”เซฮุนทำตามที่ยุนอาบอกอย่างว่าง่ายด้วยการเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูตามคำสั่งของเธอ
แอ๊ดดดด
ประตูห้องน้ำถูกเปิดแง้มออกนิดหน่อยก่อนจะมีมือเล็กโผล่ออกมาจากด้านในของห้องน้ำเพื่อรับเอาชุดคลุมที่เธอต้องการ แต่เมื่อเธอแบมือรอรับกลับไม่ได้อย่างที่คิดจนต้องกระดิกนิ้วเพื่อเร่งให้สาวใช้รีบยื่นมาให้โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่ยืนอยู่นั้นคือเซฮุน
ร่างสูงยืนยิ้มอยู่หน้าประตูห้องน้ำเมื่อเห็นมือเล็กที่โผล่พ้นมาเริ่มกวักมือเรียกจนในที่สุดเขาก็ยอมยื่นมันให้กับเธอและพอเนื้อผ้าได้สัมผัสกับฝ่ามือเพียงเล็กน้อยเขาก็ชักมันกลับมาไว้กับตัว
“เร็วๆสิพี่ดามิยุนหนาวนะ”เสียงของคนพูดเริ่มจะหงุดหงิดเล็กน้อย
“...”เซฮุนยืนกอดอกรอดูว่าคนด้านในจะทำยังไงต่อ
“ย๊าห์ พี่ดามิ เร็ว ซะ เซฮุน!!”ยุนอาเบิกตากว้างตกใจเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วเจอกับเซฮุนยืนอยู่หน้าประตู
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!
จากนั้นเสียงกรีดร้องสิบแปดหลอดก็เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติเวลาตกใจที่ยุนอาจะกรี๊ดเฉพาะเวลาเจอเซฮุนในสถานการณ์ที่ไม่สู้ดีนัก ซึ่งครั้งนี้ก็เช่นเดียวกันเพราะสภาพของเธอมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันรอบตัว บนศีรษะก็มีเพียงผ้าขาวพันผมที่เปียก รวมๆแล้วเป็นภาพที่ไม่เหมาะสำหรับชายหญิงที่อยู่ในห้องเดียวกัน
ไม่ต่างอะไรกับเซฮุนที่ยืนค้างนิ่งทันทีที่เห็นยุนอาโผล่มาทั้งตัวด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว ด้วยความที่เขาเป็นผู้ชายและมีความเป็นสุภาพบุรุษพอจึงรีบเบือนหน้าหนีแต่เพราะตกใจที่เห็นเธอในสภาพนั้นทำให้เขาลืมที่จะยื่นชุดคลุมไปให้
“ออกไปเลยไอ้บ้า ออกปายยยยยยย!!”ยุนอาวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งพร้อมกับล๊อคประตูแน่นหนาเกรงว่าคนข้างนอกจะเกิดบ้าแล้วตามเข้ามา
“อ้าวว แล้วชุดคลุมล่ะคะยุนจัง ออกมาเอาสิคะเดี๋ยวฮุนยื่นให้”ถึงจะทำปากดีแต่เซฮุนก็ยังมีอาการเขินอยู่บ้างเล็กน้อยหลังจากที่ได้เห็นไหล่ขาวเปลือยเปล่าของยุนอาที่ยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ทั่วไหล่และใบหน้า
“อะ เอาว่างไว้นั้นแหละ ละ แล้วก็รีบออกไป”แค่ได้ฟังเสียงก็รู้แล้วว่าคนพูดนั้นเขินมากถึงขั้นพูดติดอ่าง ส่วนคนฟังก็เผลอหัวเราะเสียงดังจนคนในห้องน้ำโมโหทุบประตูเสียงดัง
“รีบตามไปที่สวนหลังบ้านด้วย อ่อ แล้วอย่าลืมหนังสือเรียนนะคะ”พูดจบก็พาดชุดคลุมไว้ที่ราวเหล็กหน้าห้องก่อนจะก้าวถอยหลังสามก้าว
แต่ใช่ว่าเซฮุนจะยอมออกไปง่ายๆ เขายังคงยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำพลางกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้เนื่องจากหญิงสาวบ่นอะไรบางอย่างออกมาจากนั้นก็เงียบไป เธอคงจะหยุดฟังว่าเขายังอยู่ไหมและแน่นอนว่าเขายังอยู่ตรงนี้แต่เธอไม่รู้
“ว่าแล้วต้องยังไม่ออกไป หึ๊ยยย ออกปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”ยุนอาแง้มประตูอีกรอบก่อนจะโผล่มาแค่หัวจากนั้นก็ร้องไล่เซฮุนจนสุดเสียง
“ไปแล้ว ไปแล้ว”
ถึงเวลาที่เซฮุนต้องออกจากห้องของยุนอาจริงๆเพราะทนเสียงแหลมเสียดแก้วหูของเธอที่เอ่ยร้องไล่ให้เขาออกจากห้องไม่ได้ ขืนยังคงอยู่ในห้องต่อมีหวังแก้วหูแตกหรือไม่ก็อาจจะหูอื้อไปอีกหลายวันและบางทีอาจจะได้สิ่งของติดไม้ติดมือมาด้วยอย่างเช่นครีมอาบน้ำ แชมพู หรือไม่ก็ของใช้ที่อยู่ในห้องน้ำเพราะยุนอาจะต้องโยนออกมาเป็นแน่
เมื่อเดินออกมาจากห้องของยุนอาร่างสูงก็ผิวปากลงมาจากชั้นสองอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวซึ่งมีแม่บ้านสองถึงสามคนกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่ ด้านข้างกันนั้นมีแม่บ้านอีกคนกำลังวางเสื่อปิคนิก หมอนใบเล็ก และผ้าผืนบางไว้บนโต๊ะซึ่งทั้งหมดนั้นเขาเป็นคนขอให้พวกเธอจัดการหามาไว้เอง
“ขนาดเสื่อยังเป็นรีลัคคุมะยัยเหม่งเอ้ย”ถึงจะบ่นออกมาอย่างนั้นแต่เซฮุนก็ยังยิ้มพร้อมกับถือของทุกอย่างมาไว้ในมือเพื่อจะเอาไปปูรอหญิงสาวที่ยังไม่ลงมาจากห้องของตัวเอง
“จะให้ป้าตั้งโต๊ะอาหารเลยไหมคะ”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมกับยุนจะทานกันที่สวนหลังบ้าน”
เซฮุนรีบวิ่งไปที่สวนขนาดย่อมซึ่งอยู่ด้านหลังของคฤหาสน์ตระกูลอิมก่อนจะเลือกพื้นที่ที่ว่างพอเหมาะสำหรับปูเสื่อจากนั้นเขาก็จัดการทุกอย่างเองทั้งหมดจนเสร็จเรียบร้อยเหลือแค่อาหารกับยุนอาเท่านั้นที่ยังไม่มา
ระหว่างที่รอเขาก็ทิ้งตัวลงนั่งกับเสื่อลายรีลัคคุมะพลางมองสนามหญ้าที่มีดอกไม้ปลูกตามที่ต่างๆ ก่อนจะนึกถึงความทรงจำในวัยเด็กที่เขากับยุนอาเคยวิ่งเล่นกันเกือบจะทุกวัน ต้นไม้ใหญ่สองต้นยังคงอยู่ข้างกันเหมือนเดิมตรงกลางมีชิงชาไม้แขวนอยู่เช่นเดียวกับศาลาไม้สีขาวก็ยังตั้งอยู่ที่เดิม เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย
“ยุนอา เธอยังจำมันได้ไหมว่าเคยพูดอะไรไว้ที่นี่”
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดกางยินส์ขาสั้นธรรมดากึ่งเดินกึ่งวิ่งลงมาทางบันไดหากแต่ใบหน้ายังคงบึ้งตึงเพราะโมโหเซฮุนที่แกล้งเธอเมื่อครู่ แต่ที่น่าอายไปกว่านั้นคือเขาเห็นเธอในสภาพเกือบเปลือยแถมยังแกล้งไม่ยอมส่งชุดคลุมให้เธออีกคิดแล้วมันน่าทุบจริงๆ
“ฮุนออกไปแล้วหรอคะ”ยุนอาหยิบหนังสือเรียนสามสี่เล่มขึ้นมาถือในมือก่อนจะเอ่ยถามแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดอยู่แถวนั้น
“คะคุณหนูยุน”พอได้คำตอบคุณหนูของบ้านก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินย้อนกลับไปยังด้านหลังของคฤหาสน์เพื่อที่จะออกทางประตูด้านหลัง
ยุนอาเห็นเซฮุนนอนกอดอกหลับตาพริ้มพร้อมกับเสียบหูฟังอยู่คนเดียวบนเสื่อรีลัคคุมะของเธอ ด้านข้างกันนั้นมีผ้าผืนบางลายเดียวกันกับเสื่อรวมทั้งหมอนที่เขากำลังหนุนกับอีกใบที่วางเคียงข้างกัน หากมองดูดีๆแล้วภาพตรงหน้ามันช่างดูแปลกยังไงชอบกล
ผู้ชายกับรีลัคคุมะ??
“อย่างนี้มันต้องโพส!!”ว่าแล้วก็หยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาจากกระเป๋าพร้อมกับถ่ายรูปของเซฮุนกับของใช้ลายรีลัคคุมะ
ยุนอาจัดการโพสรูปลงบนโปรแกรมไลน์ซึ่งเป็นหน้าต่างของการแชทกลุ่มที่มีเหล่าผู้นำทั้งสิบสองคน แทยอน เจสสิก้า ซอฮยอนและตัวเธอเอง
“สนุกไหมยัยตัวแสบ”สงสัยคนถูกถ่ายจะรู้ตัวเสียแล้วถึงได้รีบลุกขึ้นมานั่งพลางใช้สายตามองมาที่เธอ
“แหม๋ ก็น่ารักดีไม่ใช่หรอ คิคิ”พอเดินไปถึงร่างบางก็โยนหนังสือไปให้เซฮุนที่รับได้อย่างเหมาะเจาะ
“ถ้ายุนจังว่าน่ารัก ฮุนจังก็ยอม”คนฟังเบะปากไม่ยอมรับในคำพูดของเซฮุน
ยุนอาย่อตัวนั่งลงบนพื้นที่ที่เหลืออยู่นั่นก็คือข้างเซฮุนจากนั้นก็หยิบหมอนรีลัคคุมะขึ้นมาวางไว้บนตักแล้วนั่งเท้าคางโดยให้ศอกวางบนหมอนก่อนจะเปลี่ยนทิศทางการนั่งให้หันหน้าไปทางเซฮุน เช่นเดียวกับอีกคนที่หันหน้ามาพร้อมกันจึงกลายเป็นว่าทั้งสองนั่งจ้องหน้ากัน
“เริ่มเลยใช่ม่ะ?”ตากวางกระพริบตาปริบๆ
“ยังดิ ยุนจังต้องกินข้าวซะก่อนเดี๋ยวหัวเหม่งๆจะไม่ทำงาน”มือหนายกขึ้นผลักหน้าผากเหม่งๆของยุนอาที่ตอนนี้มัดจุกขึ้นเป็นทรงแอบเปิ้ล
“ย๊าห์!! เจ็บนะไอ้บ้า นี่แน่ะ”คนถูกทำร้ายก็ไม่ยอมเช่นเดียวกันจึงแก้แค้นด้วยการบีบจมูกโด่งรั้นของคนตรงหน้าและไม่มีทีท่าว่าจะไม่ปล่อยง่ายๆเพราะเธอถือว่าเป็นการแก้แค้นที่เขาแกล้งเธอก่อนหน้านี้ด้วย
“ว๊ายยยยย ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้นะคะคุณชายเซฮุนคุณหนูยุน”เพราะเสียงของแม่บ้านคนสนิทจึงทำให้ยุนอากับเซฮุนเลิกแกล้งกันแล้วหันมายิ้มให้กับป้าอึนจองที่เดินนำหน้าสาวใช้อีกสามคนซึ่งถือจานอาหารเช้ามาเสิร์ฟถึงที่พร้อมด้วยตะกร้าขนมและของว่างมากมาย
ยุนอาผู้หิวอยู่ตลอดเวลาไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบยื่นมือไปรับจานอาหารซึ่งเป็นเบรคฟาส์ตแบบอเมริกันก่อนจะรีบกินทันทีโดยที่ไม่รอกินพร้อมกับเซฮุน เมื่อแม่บ้านกับสาวใช้จัดอาหารให้เสร็จก็ต่างพากันเดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อทำงานของตัวเองต่อ
ไม่นานนักจานของยุนอาก็ว่างเปล่าแต่คนกินกลับไม่ยอมหยุดอยู่แค่นั้น มือบางหยิบจานไวท์เค้กขึ้นมากินต่อจนเกลี้ยงจากนั้นก็ตามด้วยสตอเบอรี่ปั้นจนในที่สุดเธอก็อิ่มเสียที
“มั่นใจนะว่าอิ่มแล้ว”เซฮุนที่กินเพียงเบรกฟาสต์ก็อิ่มแล้วได้เอ่ยถามร่างบางที่นั่งกินเปเปโร่สามแท่งในครั้งเดียว
“เห็นอิมยุนอาเป็นคนกินเยอะขนาดนั้นเลยหรือยังไง ห๊ะ? ไม่ต้องพูดอะไรแล้วเอาหนังสือเล่มนั้นมา จะอ่าน”พอได้กินอิ่มแล้วสมองมันก็แล่นอยากอ่านหนังสือขึ้นมา
เซฮุนส่งหนังสือไปให้คนขยัน(?)ที่เริ่มเอนตัวลงนอนหัวหนุนหมอนจากนั้นก็ยกหนังสือขึ้นมาอ่าน ท่าทางของเธอดูชิลมากแต่ก็คงได้อีกไม่นานเพราะอีกสักหน่อยก็คงจะหนังท้องตึงหนังตาหย่อนตามสไตล์ของยุนอา
เวลาผ่านไปประมาณเกือบสองชั่วโมงที่ทั้งสองคนยังคงอ่านหนังสือกันอยู่โดยที่ไม่มีใครหยุดพักทานน้ำหรือขนมของว่าง เซฮุนนอนคว่ำหน้าแยกตัวอยู่อีกฟากหนึ่งของเสื่อปิคนิคพร้อมกับเสียบหูฟังพลางก้มอ่านหนังสือของตัวเองด้านยุนอาก็นอนอยู่อีกฝั่งหากแต่ตอนนี้ตาเธอเริ่มปรือหน่อยๆ
“ฮุนอ่า ยุนง่วง!!”พอบทจะอ้อนยุนอาก็เรียกแทนตัวเองในแบบน่ารักๆ
“...”ไร้เสียงตอบรับจากอีกคนเพราะเขาเสียบหูฟังถึงไม่ได้ยินเสียงของเธอ
“ไม่สนใจกันเลยใช่ไหม ได้!!”
ยุนอาวางหนังสือไว้ข้างตัวพลางหันมองชายหนุ่มอีกคนที่ยังคงอ่านหนังสือไม่สนใจเสียงของเธอที่ร้องโอดครวญเพราะความหิว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยขึ้นมาบนใบหน้าก่อนที่ร่างทั้งร่างจะกลิ้งตัวไปทางที่เซฮุนนอนอยู่และดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่รู้
“เฮ้ยยยยย!!”หน้าของเซฮุนเกือบทิ่มลงกับหนังสือที่กางอยู่ต่อหน้าเพราะแรงทับจากด้านหลังซึ่งเป็นตัวของยุนอาทั้งตัว
“ที่นอนอันนี้ทำไมมันนุ่มจังแหะ”ยุนอากลิ้งร่างของตัวเองให้ขึ้นไปนอนทับแผ่นหลังของเซฮุนก่อนที่ตัวเองจะใช้หัวอิงกับหัวของเขา ขาเรียวยาวยกขึ้นถีบอากาศสลับข้างพร้อมกับมือเล็กที่ชกฟ้าอย่างสนุกสนาน
“โห้!! น้ำหนักไม่ใช่เล่นๆเลยนะยุนจัง ฮ่าๆๆ”เซฮุนปล่อยให้ยุนอานอนทับเขาอยู่อย่างนั้นแต่ก็แอบแซวเรื่องน้ำหนักที่เธอมักจะไม่ชอบให้พูดถึง
“ฉันไม่ได้หนัก นี่แน่ะ”ร่างบางทิ้งน้ำหนักลงบนตัวของเซฮุนจนเขาถึงกับจุกซึ่งยุนอาเองก็สะใจมากถึงมากที่สุดเมื่อได้แกล้งเขาสำเร็จ
และใช่ว่าเซฮุนจะยอมให้ยัยเหม่งตัวแสบแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวซะเมื่อไหร่!!
ระหว่างที่ยุนอากำลังหัวเราะได้ใจอยู่นั้นเซฮุนก็ถือโอกาสพลิกตัวจนร่างของยุนอาไถลลงไปนอนกับพื้นแล้วเปลี่ยนตัวเองให้เป็นฝ่ายขึ้นคร่อมเธอแทน และตอนนี้ก็ถึงทีของเขาบ้างที่ต้องเอาคืนยัยตัวแสบ
ยุนอาใจหายหวาบเมื่อบัดนี้ตัวเองนอนอยู่ใต้ร่างของเซฮุน มือบางทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหน้าของตัวเองเอาไว้เพราะใบหน้าของเซฮุนนั้นเลื่อนลงมาอยู่ใกล้จนเกินไป ร่างบางเกร็งไปทั้งตัวอันเนื่องมาจากลมหายใจของเขาที่เป่ารดลำคออยู่เป็นระยะ
“ชอบแกล้งฮุนนักใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่”คนใต้ร่างส่ายหัวปฏิเสธ
“งั้นฮุนจังจะขอเอาคืนยุนจัง … นะคะ”เซฮุนผละออกจากร่างของยุนอาก่อนจะรีบช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขนจากนั้นก็วิ่งเล่นไปรอบๆพร้อมกับแกว่งร่างของยัยตัวแสบไปด้วย
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!
ยุนอาเผลอร้องขึ้นมาในทันทีเมื่อคิดว่าเซฮุนต้องจูบเธอแน่ทว่ามันกลับไม่ใช่อย่างนั้นเพราะอยู่ดีๆตัวของเธอก็ลอยขึ้นเหนือพื้นพร้อมกับถูกแกว่งไปแกว่งมาจนมือบางต้องเปลี่ยนจากปิดตามาเป็นกอดคอของชายหนุ่มที่กำลังอุ้มเธอวิ่งไปรอบสวน
“หยุดเดี๋ยวนี่นะฮุน ว๊ายยย”
“ไงล่ะ ชอบแกล้งกันดีนัก”
“จะตกแล้ว กรี๊ดดด”
คนถูกอุ้มเริ่มโวยวายเสียงดังเมื่อถูกร่างสูงแกว่งไปมาจนเธอนึกกลัวว่าจะตกลงกับพื้นจึงซบหน้าลงกับแผงอกของเซฮุนที่เขายังคงวิ่งวนรอบสวนอยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย แต่เขากลับมีความสุขเสียมากกว่าที่ได้หยอกเย้าล้อเล่นกับเธอ บางครั้งเขาก็แกล้งทำเหมือนจะทิ้งตัวยุนอาลงกับพื้นแต่ก็อุ้มขึ้นมาไว้ระดับเดิม พอนานเขายุนอาก็เริ่มจะสนุกกับการถูกอุ้มถึงได้หัวเราะปากกว้างเป็นจระเข้พร้อมกับแกว่งขาไปมาจนลืมไปเลยว่าตัวเองเพิ่งจะบอกกับเซฮุนว่ากลัว และทั้งคู่ก็เหมือนจะลืมว่าต้องอ่านหนังสือถึงได้เล่นสนุกกันใหญ่
สายตาที่บ่งบอกถึงความปิติยินดีของหญิงสูงวัยหรือที่รู้จักกันในนามอึนจองแม่บ้านคนสนิทของยุนอากำลังยืนยิ้มมองดูคุณหนูของบ้านกับคุณชายเซฮุนหยอกล้อกันสนุกสนานซึ่งเป็นภาพที่ไม่ได้เห็นมานานแล้วด้วยความดีใจ เธออดไม่ได้ที่จะต้องโทรไปรายงานนายใหญ่ของบ้านเพราะท่านอยากรู้เรื่องของทั้งสองคนมากและถ้าเกิดบอกเรื่องนี้ไปท่านลีทึกคงต้องดีใจมาก
“คุณท่านหรอคะ อึนจองเองคะ”
(แม่นม มีอะไรคืบหน้าบ้าง)
“คุณหนูยุนกับคุณชายเซฮุนหยอกล้อกันราวกับเป็นคู่รักเลยนะคะนายท่าน ดิฉันก็พอจะดูออกว่าคุณหนูเธอเองก็รักก็ชอบคุณชายเซฮุนอยู่ไม่ใช่น้อย ดูท่าพวกเราจะสมหวังแล้วล่ะคะ”
(ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้ฮุนหลานรัก ฮาๆๆ เอาล่ะฉันขอบใจแม่นมมากนะมีอะไรก็โทรมารายงานฉันอีกก็แล้วกัน)
“คะคุณท่าน”
หลังจากนายใหญ่ของบ้านวางสายไปแล้วแม่บ้านอึนจองก็ยังคงยิ้มแย้มมีความสุขถึงขั้นฮัมเพลงทรอทที่เป็นเพลงฮิตในยุคของตัวเองยามเป็นสาวออกมาจนสาวใช้หลายคนต้องยิ้มตามไปด้วย
เพราะความเหน็ดเหนื่อยจากการที่โดนเซฮุนแกล้ง(?)ร่างผอมเพรียวเดินหายใจหอบเหนื่อยสภาพหมดแรงกลับมายังเสื่อปิกนิคตามเดิมโดยมีเซฮุนที่เหนื่อยไม่แพ้กันตามมาติดๆ เธอทิ้งทั้งตัวลงบนเสื่อ มือเล็กควานหาหมอนที่ไม่รู้อยู่ทิศทางไหนจนต้องถึงมืออีกคนที่หยิบหมอนมาให้พร้อมกับใจดีช่วยสอดเข้าไปใต้ศีรษะก่อนที่เขาจะนอนลงข้างกัน
“นอนเถอะ เย็นๆเราค่อยอ่านหนังสือกันต่อ เหลืออีกแค่ไม่กี่หน้าเอง”เสียงหายใจหอบถี่ของหญิงสาวทำให้เขารู้ว่าเธอคงอ่านหนังสือต่อไม่ได้อีกแล้วจึงยอมให้เธอพักผ่อน
“อือออ...”ยุนอาพยักหน้าหงึกทั้งที่เปลือกตายังปิดอยู่
เซฮุนเปลี่ยนท่านอนเป็นตะแคงขวา แขนแกร่งยกขึ้นกอดอกดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวที่เริ่มหายใจสม่ำเสมอซึ่งนั้นหมายถึงเธอได้เข้าสู่ห่วงนิทราเพราะความเหน็ดเหนื่อย มือหนาเอือมปัดปอยผมที่บดบังใบหน้าสวยชุ่มเหงื่อก่อนจะรีบชักกลับมาแนบไว้ข้างตัวเมื่อเธอเริ่มมุ่ยพลางยกมือบางขึ้นลูบหน้าเนียนของตัวเองเบาๆ
และแม้เวลาจะผ่านไปเนินนานเซฮุนก็ยังคงอยู่ในท่าเดิมคือจ้องมองคนที่หลับพร้อมกับยิ้มหวานราวกับคนบ้าอยู่คนเดียว
นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้จ้องหน้าเนียนใสของยุนอาในยามหลับ ภาพในวันวาน ณ สถานที่แห่งนี้คือความทรงจำที่เขาไม่เคยลืมจนถึงวันนี้แม้ในอนาคตอีกสิบปีร้อยปีก็ไม่มีทางลืมเด็ดขาด เพราะมันคือสิ่งที่ช่วยย้ำเตือนว่าตลอดทั้งชีวิตของเขามีผู้หญิงที่รักอยู่คนเดียวคือยุนอา
เด็กชายเซฮุนกับเด็กหญิงยุนอาถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกไปเล่นนอกบ้านเนื่องจากครั้งที่แล้วทั้งสองคนได้สร้างความปั่นป่วนให้กับพี่เลี้ยงถึงขั้นต้องกุมขมับเพราะยากที่จะรับมือไหว เนื่องจากความซน ความดื้อรั้น ที่มีมากเกินกว่าเด็กคนอื่นเด็กน้อยทั้งสองคนจึงชอบแอบหลบหนีไปสนามเด็กเล่นเพียงลำพัง ทำให้ผู้เป็นบิดาตกลงกันไว้ว่าจะให้เล่นแค่ภายในบริเวณบ้านเท่านั้นรวมไปถึงซื้อศาลาสีขาว สนามเด็กเล่นขนาดย่อม ชิงช้าแกว่งคู่ที่ทำไว้ให้เด็กทั้งสองโดยเฉพาะ และดูเหมือนว่าเด็กๆจะชอบพอใจอยู่มากถึงได้ไม่ออกอาการงอแงเอาแต่ใจ
“ฮุนจังจะนอนแล้วหรอ”เด็กน้อยยุนอาเอ่ยถามเด็กชายตัวโตกว่าเธอเล็กน้อยที่ได้ล้มตัวลงนอนเพราะความเหนื่อยล้าเนื่องจากวิ่งเล่นหยอกล้อกันนานอยู่พอสมควร
“เค้าเหนื่อยแล้ว ยุนจังก็ต้องนอนด้วยสิ อืม เดี๋ยวเค้ามานะ”เด็กชายลุกยืนก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในบ้านหลังใหญ่
เด็กน้อยเข้าไปขอให้แม่บ้านหาหมอนกับผ้าห่มผืนเล็กมาให้จากนั้นเมื่อพอได้ฮุนจังก็รีบวิ่งมาหาเพื่อนตัวน้อยที่กำลังนั่งกินขนมรอ มือเล็กวางหมอนลงบนเสื่อพร้อมด้วยผ้าจากนั้นก็จัดแจงที่นอนให้กับเด็กหญิงยุนอาเพื่อให้เธอได้นอนสบาย
“เอ้า ของฮุนจังทำไมไม่มีล่ะ”
“เค้าลืมไปเลย งั้นเดี๋ยวมานะ”
“ไม่ต้องหรอกนอนด้วยกันเถอะ มาสิฮุนจัง”
ยุนจังผู้แสนดียิ้มจนเห็นฟันน้ำนมเรียงสวย มือเล็กตบไปที่หมอนใบยาวขนาดกลางที่เด็กชายเป็นคนเอามาให้ก่อนที่ตัวเองจะล้มลงนอนแล้วเขยิบศีรษะที่หนุนหมอนจนชิดริมของหมอนซึ่งนั้นก็ทำให้เธอหนุนเพียงครึ่งเดียว
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฮุนจังนอนแบบนี้ก็ได้”ว่าแล้วเด็กชายก็ล้มตัวลงนอนบนเสื่อโดยที่ไม่มีหมอนหรืออะไรหนุนคอ
“ถ้าฮุนจังไม่มานอนยุนจังจะโกรธ”เด็กหญิงยู่ปากให้คนดื้อพลางพลิกตัวหันหน้าไปอีกทางเพื่อบอกให้เด็กชายรู้ว่าเธอกำลังโกรธ
“ก็ได้”ถึงแม้จะไม่เต็มใจสักเท่าไหร่แต่เพราะกลัวว่าจะถูกโกรธฮุนจังจึงขยับเข้าไปใกล้คนตัวเล็กก่อนจะเอนศีรษะหนุนนอนที่มือเนื้อที่ว่าง
เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงยุบของหมอนเด็กหญิงจึงหันหน้ากลับมาทางเดิมซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่เด็กชายหันหน้ามาพอดี เด็กน้อยทั้งสองคนมองหน้ากันพร้อมกับอมยิ้มหน่อยๆก่อนที่ทั้งคู่จะหลับตาลงเพื่อนอนพักกลางวัน
ในขณะนั้นเองเด็กหญิงตัวน้อยหรี่ตาขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อมองคนข้างกายว่าหลับหรือยังเมื่อแน่ใจแล้วจึงเปิดเปลือกตากว้างจนเห็นดวงตากลมโตทั้งสองข้างที่เปล่งประกาย นิ้วเล็กจิ้มเข้าไปที่แก้มใสของเด็กชายให้แน่ใจว่าหลับไปแล้วก่อนจะหัวเราะเบาๆพลางใช้มือปิดปาก
“ฮุนจังอ่า ถ้าเราสองคนโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ... คิคิ”คนพูดหัวเราะคิกคักเมื่อเด็กชายยังคงนอนหลับไม่ไหวติง
นิ้วก้อยเล็กสั้นป้อมของยุนจังยื่นไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยเล็กของเด็กชายเซฮุนก่อนจะเอ่ยคำมั่นสัญญาที่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากจะพูดกับเขานัก และเธอเองก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าที่เธอสัญญาออกไปนั้นเด็กชายรับรู้ได้ตั้งแต่แรกเพราะเขาเองก็ยังไม่หลับเหมือนกับเธอ
“ยุนจังอยากแต่งงานกับฮุนจัง คิคิ สัญญานะว่าเราจะแต่งงานกัน”
คำพูดของเด็กหญิงยุนอาในวันนั้น วันนี้ก็ยังคงก้องอยู่ในหัวใจผู้ชายที่ชื่อเซฮุนตลอดเวลาไม่ว่าจะเป็นเด็กชายหรือว่านาย ส่วนคนที่ให้คำสัญญาก็ได้อยู่ที่นี่ ตรงนี้ ข้างๆเขาเหมือนเดิมดังเช่นวันนั้น แต่เพราะมันผ่านมานานจนไม่แน่ใจว่าเด็กหญิงยุนอาที่เปลี่ยนมาเป็นนางสาวยุนอาจะจำได้บ้างไหมว่าเธอเคยพูดอะไรกับเขาไว้ ณ ที่แห่งนี้
เซฮุนพลิกตัวนอนหงายสองมือข้างหนึ่งใต้ศีรษะส่วนอีกข้างวางแนบข้างลำตัว สายตาทอดมองดูท้องฟ้าสดใสก่อนจะปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสายลมเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทราเหมือนกับหญิงสาวข้างกาย
เหมือนกับทั้งสองคนย้อนเวลากลับไปอีกครั้งเมื่อยุนอาลืมตาขึ้นมาเหมือนกับในวัยเด็กเพื่อจ้องมองอีกคนที่ยังคงหลับอยู่ หากแต่ในตอนนี้ไม่เหมือนในตอนนั้นเพราะด้วยความเยาว์วัยไม่ประสีประสาสักเท่าไหร่ทำให้ไม่รู้จักคำว่าอาย ต่างจากตอนนี้ที่ใบหน้าหวานขึ้นสีขึ้นมาทันตาเมื่อจ้องมองใบหน้าเนียนใสของเซฮุนที่ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยสักนิดจะเปลี่ยนก็แค่นิสัยที่เจ้าเล่ห์ชอบฉวยโอกาสกับเธออยู่บ่อยครั้ง
“น่าหมั่นไส้ชะมัดคนเจ้าเล่ห์”นิ้วชี้เรียวยาวจิ้มไปที่แก้มของชายหนุ่มก่อนจะหัวเราะชอบใจ
เด็กน้อยยุนจัง กับ อิมยุนอา ก็เป็นคนเดียวกันล่ะนะ
“ฮุนจังคงเหนื่อยมากสินะที่ต้องคอยดูแลเขาอ่ะ ขอบคุณนะ”ยุนอากระซิบที่ข้างหูของเซฮุนก่อนเลื่อนมือลงไปกอบกุมมือหนาพร้อมกับบีบเบาๆ
ดวงหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อมากกว่าเดิมพร้อมกับจังหวะการเต้นของหัวใจที่เต้นรัว ยุนอาสูดลมหายใจเข้าปอดสองสามทีเพื่อรวบรวมความกล้าในสิ่งที่เธอกำลังคิดว่าอยากจะทำกับ ‘เซฮุนคนเดียว’
จุ๊บบ ~
ริมฝีปากชมพูประทับลงบนแก้มเนียนของเซฮุนเบาๆก่อนที่ร่างบางจะเขยิบออกมาเพราะกลัวว่าเขาจะรู้ตัวแล้วตื่นขึ้นมาเสียก่อน ยุนอาแกล้งหลับตาหากแต่มือของเธอยังคงกอบกุมมือหนาของเซฮุนไว้เช่นเดิม และเพียงไม่กี่อึดใจมือใหญ่กลับเป็นคนกุมมือของเธอไว้แทนพลางสอดนิ้วใหญ่ลงต้องร่องนิ้วเรียวของอีกคน
ยุนอาสะดุงเล็กน้อยแต่ก็ยังคงแกล้งหลับต่อไปเพราะอายเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมาแล้วต้องมาเจอรอยยิ้มกวนๆเชิงล้อเลียนของเซฮุนคนที่เธอคิดว่าหลับไปแล้ว
และไม่รู้ว่าเพราะความเขินอายที่หญิงสาวได้ทำลงไปหรือเพราะชายหนุ่มดีใจมากจนถึงขั้นพูดอะไรไม่ออก ทำให้บรรยากาศรอบตัวของคนทั้งคู่มีเพียงเสียงของนกน้อยที่บินมาเกาะยังต้นไม้ใหญ่นั้น
แต่ยังมีอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้รู้ว่าถึงแม้ยุนอากับเซฮุนจะเลือกที่จะแกล้งหลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับสิ่งที่อีกฝ่ายทำแต่มือของทั้งสองคนก็ยังคงสอดประสานกันแน่นเพื่อยืนยันว่าเขาและเธอได้รับรู้ความรู้สึกของคำว่า ‘ผูกพันธ์’ ที่กำลังจะเปลี่ยนเป็น ‘ความรัก’ ในอีกไม่ช้า
คนอ่านกับคนเม้นท์ดูน้อยลงยังไงก็ไม่รู้
ถ้าเทียบกับเมื่อก่อน T^T เบื่อกันแล้วหรอ
เขาอุตส่าห์ตั้งใจอัพเพื่อให้ทุกคนได้อ่านกันเลยนะ
ถ้าไม่ชอบก็บอกกันได้นะจะได้ปรับปรุงให้ดีขึ้น
รวมถึงเรื่องอื่นๆด้วยนะ *------*
BlackForest✿
ความคิดเห็น