คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : - "Part 12" -
ย้อนกลับไปสามสิบนาทีก่อนที่จะเกิดเรื่อง
หญิงสาวสวมแว่นหนาเตอะเดินสงบเสงี่ยมเจียมตัวเข้ามาภายในห้องอาหารพร้อมกับชายหนุ่มอีกหกคนที่กำลังเป็นเป้าสายตาของทั้งผู้หญิงและผู้ชาย เสียงซุบซิบกับสายตาดูไม่เป็นมิตรถูกส่งมายังร่างบางที่นั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้นำแบล๊คเอเรีย
“นายไม่น่าชวนฉันมาเลย ดูสายตาแต่ละคนที่มองฉันสิถ้าทำได้คงพากันวิ่งมาขย้ำฉันแน่ๆ”ยุนอาหันไปพูดกับชายหนุ่มร่างสูงที่สุดในกลุ่มเมื่อทนความอึดอัดไม่ไหว
“ฉันจะปกป้องเธอเอง จำไว้ยัยจระเข้”คำพูดที่ออกมาจากปากของคริสทำเอาหญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก ยังดีที่นั่งอยู่กันสองคนจึงไม่มีใครได้ยินเนื่องจากอีกห้าหนุ่มที่เหลือเดินไปหาของกินก่อนหน้านั้น
“นะ นายว่าใครเป็นจระเข้ ไม่คุยด้วยแล้ว”ใบหน้าหวานขึ้นสีเล็กน้อยด้วยความอายก่อนจะแสร้งทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน ร่างบางลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินยังโต๊ะอาหารบุฟเฟ่ที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างสวยงาม
ยุนอาเลือกที่จะกินสลัดผักสดแทนอาหารประเภทเนื้อสัตว์หรือข้าวเพราะเธอยังรู้สึกอิ่มกับอาหารเมื่อตอนเช้าที่ยัดมาเต็มกระเพาะ ตามมาด้วยน้ำผลไม้อย่างสตอเบอรี่สมูทตี้เพื่อสุขภาพ เมื่อได้มื้อเที่ยงตามที่ต้องการขาเรียวยาวก็รีบก้าวไปยังที่นั่งของตัวเองโดยมีสายตาอิจฉาของนักเรียนหลายคนจ้องมองไม่วางตา
เพล้งงงงง!!
เสียงจานและแก้วน้ำหล่นกระทบกับพื้นจนแตกกระจายตามด้วยร่างของหญิงสาวที่กลิ้งลงมาจากพื้นต่างระดับ นักเรียนหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันมารุมล้อมดูสภาพของเธอ ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บปวด พลันส่งสายตาไปยังเจ้าของเรียวขาที่เป็นสาเหตุให้เธอตกอยู่สภาพแบบนี้
“โทษทีจ๊ะยัยแว่น ฉันไม่ได้ตั้งใจแต่ฉัน...เจตนา ฮ่าๆๆ”ร่างสูงเพรียวใบหน้าสวยแต่ใจทรามเดินตรงมาหาเจ้าของร่างบางที่ยังนั่งอยู่กับพื้นพร้อมกับเสแสร้งทำหน้ารู้สึกผิด แต่เพียงแป๊ปเดียวก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะเยาะเย้ย
“...”ยุนอามองคนตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่ตอบโต้ใดๆ ทั้งที่ในใจร้อนระอุไปด้วยเพลิงโกรธที่พร้อมกับทำลายให้ทุกคนที่มองเธอด้วยสายตาเหยียดหยามมลายหายไปจากโลกนี้ซะ
“เอ๋... ทำไมผู้ชายที่เธอนั่งอ่อยเขาไม่มาช่วยล่ะ”ผู้หญิงตรงหน้ายังคงพูดจาเสียดสีไม่หยุดหย่อน
“ฉัน ไม่ ได้ อ่อย ใครทั้งนั้น”คำพูดที่ออกมาทีละคำจากปากของร่างบางที่ข่มความโกรธของตนเองไว้อย่างอยากลำบาก
“ในใจเธอคงโกรธมากสินะ หึ งั้นฉันจะช่วยให้มันเย็นดีไหม ฮโยรินหยิบมา”หญิงสาวผิวสีแทนหยิบแก้วน้ำทรงสูงยื่นมาให้ตามคำสั่งของร่างเพรียว
ยุนอาได้แต่นิ่งรอรับการกระทำจากคนตรงหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เปลือกตาหลับลงช้าๆเมื่อรู้ว่าน้ำในแก้วต้องถูกเทมายังร่างกายของเธออย่างแน่นอน
“อย่ายุ่งกับเธอ/อย่าแตะต้องเธอ”น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของชายหนุ่มสองคนดังมาจากคนละทิศทาง
นักเรียนที่รุมดูเหตุการณ์พากันถอยกรูหลีกทางให้กับชายหนุ่มร่างสูงในชุดนักเรียนสีดำพร้อมกับชายหนุ่มในชุดนักเรียนสีขาวอีกคนที่ฝ่าวงล้อมเข้ามา ทั้งสองคนถลาเข้ามาประคองร่างบางที่นั่งอยู่กับพื้นพร้อมๆกันทำให้หญิงสาวร่างเพรียวแสดงสีหน้าไม่พอใจ
“ปล่อยยุนอาซะไอ้ฮุน อย่ามายุ่ง!!”คริสผลักชายหนุ่มอีกคนออกพร้อมกับดึงร่างบางให้มายืนเคียงข้าง
“แกนั่นแหละที่ต้องปล่อยเพื่อนฉันไอ้คริส!!”เซฮุนคว้าเอาตัวของหญิงสาวมาไว้ในอ้อมกอดของตนเองโดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง
“นี่มันอะไรกัน เซฮุน คริส ฉันยืนอยู่นี่ทั้งคนนะ”เสียงแหลมของหญิงสาวอีกคนที่พยายามเรียกร้องความสนใจจากชายหนุ่มทั้งสองแต่ก็ไม่มีใครสนใจ
เซฮุนกับคริสต่างจ้องหน้ากันและกันทั้งที่มีร่างบางยืนคั่นกลางโดยที่มือยังคงจับแขนของเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อยราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ตัวเธอไป ส่วนหญิงสาวที่เป็นตัวก่อเรื่องก็ได้แต่มองด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวไม่พอใจเมื่อชายหนุ่มที่เธอต้องการให้สนใจกลับมองแค่ผู้หญิงใส่แว่นหน้าเตอะเพียงคนเดียว
ดวงตากวางภายใต้แว่นหนาเตอะเหลียวมองชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนสนิท ใบหน้าของเซฮุนแดงก่ำด้วยความโกรธอย่างที่เธอไม่ค่อยได้เห็นนัก สายตาของเขาฉายแววก้าวราวออกมาแต่มือนั้นยังคงจับแขนของเธออย่างเบามือ ส่วนคริสก็ยังคงสีหน้าเรียบเฉยจนดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่
“ถอยไป!!”
“หลีกไป!!”
เสียงเอะอะโวยวายดังมาแต่ไกลก่อนจะเผยร่างของชายหนุ่มนับสิบคนที่วิ่งเข้ามาพร้อมกันซึ่งทำให้นักเรียนที่อยู่ภายในห้องอาหารแห่งนี้ต่างมองด้วยท่าทีตกใจ ไม่ต่างกับยุนอาที่ทั้งตกใจและหนักใจเมื่อเริ่มเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้
เลย์ เถา ลู่ฮาน เฉินและซิ่วหมิน เดินเข้ามาด้านหลังของคริสพร้อมกับจ้องไปยังฝั่งของเซฮุนโดยมีแบคฮยอน ชานยอล ไค คยองซูและดีโอเข้ามาสมทบ ทั้งฝั่งไวท์เฮลกับฝั่งแบล๊คไนท์ต่างตะโกนเสียงดังก้องท่ามกลางสายตาของนักเรียนทุกคนรวมไปถึงยุนอาที่ตัวหดเหลือเพียงสองนิ้วเมื่อได้ยินเสียงของพากเขา
“อย่ามายุ่งกับยุนอา!!”
กลับมาสถานการณ์ปัจจุบันที่ยังคงอึมครึมไม่มีฝั่งไหนพูดหรือกระทำอะไรทั้งสิ้น มีเพียงสายตาที่จ้องฝ่ายตรงข้ามอย่างเอาเรื่องโดยมีนักเรียนมุงรอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ ผิดกับหญิงสาวผู้ตกอยู่ในสถานะเป็นกลางที่ยังคงเงียบกริบไม่กล้าแม้หายใจเสียงดังเพราะกลัวว่าทั้งสองฝ่ายจะตีกันเสียก่อน
“แกมิสิทธิ์อะไรมาจับแขนยุนอา”หลังจากเงียบอยู่นายชายหนุ่มฝั่งแบล๊คไนท์ก็เริ่มพูด(หาเรื่อง)ก่อน
“ไอ้เลย์ ฉันต้องเป็นคนถามพวกแกมากกว่าว่าทำไมเพื่อนแกถึงมาจับมือเพื่อนฉัน”ทางฝั่งไวท์เฮลก็ไม่ยอมเช่นกัน
“นี่แกจะหาเรื่องฉันใช่ไหมไอ้แบค”เลย์แทบจะพุ่งตัวเข้าไปหาเรื่องชายหนุ่มเจ้าของชื่อแต่ก็โดนเพื่อนอีกสองคนจับไว้เสียก่อน
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม?”หนุ่มๆฝั่งไวท์ก็รีบคว้าแขนของแบคฮยอนทันทีก่อนที่เขาจะวิ่งตรงไปหาชายหนุ่มอีกคนที่กำลังถูกจับเอาไว้
หญิงแทบอยากจะบ้าตายให้กับความซวยของตัวเองที่ดันมีเรื่องในเวลานี้ ไหนจะต้องตกเป็นเป้าสายตา ไหนจะต้องโดนแกล้ง และนี่กลับต้องมาเป็นตัวต้นเหตุสงครามประสาทของไอ้เพื่อนตัวดีฝั่งไวท์เฮลกับเพื่อนร่วมห้องอย่างแบล๊คไนท์อีก อะไรมันจะซวยอย่างอิมยุนอาคนนี้ไม่มีอีกแล้ว ‘ทำไมตอนนี้ชักอยากไปอียิปห์จังโว๊ยยยย!! พี่ยุนโฮช่วยน้องด้วยยยย’
“คริส อย่ามีเรื่องกันเลยนะ”หลังจากที่ดูสถานการณ์อยู่นานเจสสิก้าก็วิ่งเข้ามาห้ามชายหนุ่มร่างสูงโดยมีสาวร่างเล็กวิ่งตามมาด้วย
“ใช่ พวกนายอย่ามีเรื่องกันเลยนะเห็นใจยุนอาหน่อยสิ ดูเธอจะไม่ไหวแล้วนะ”แทยอนมองไปยังหญิงสาวผู้ยืนอยู่ท่ามกลางชายหนุ่มที่มีใบหน้าซีดเซียวจนเห็นได้ชัดด้วยความเป็นห่วง
“ใช่ ดูสภาพยุนอาสิ”เจสสิก้าเสริมด้วยอีกคน
เซฮุนมองสภาพอิดโรยของเพื่อน(ที่รัก)ก็รีบปล่อยแขนเธอให้เป็นอิสระทันทีพร้อมกับมองไปยังคนตัวสูงกว่าที่ยอมปล่อยแขนของเธอด้วยเหมือนกัน
ยุนอายิ้มให้กับความเป็นห่วงของเพื่อนสาวทั้งสองคนก่อนจะก้มมองดูตัวเองที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำสลัดกับน้ำสตอเบอรี่ ดวงตากวางรี่ลงเล็กน้อยราวกับมีแผนการอะไรบ้างอย่างเมื่อเห็นสภาพที่ดูไม่ได้ของตนเอง
พรึบบบบบบ!!
ร่างของยุนอาล้มลงไปกองกับพื้นท่างกลางสายตาของนักเรียนที่มามุงดูรวมไปถึงเจสสิก้า แทยอน และชายหนุ่มทั้งฝั่งไวท์เฮลกับแบล๊คไนท์ ซึ่งสร้างความตกใจให้คนทั้งหมดเป็นอย่างมาก
“ยุนอา!!”หญิงสาวผมทองสองคนตะโกนชื่อเพื่อนสาวที่เป็นลมล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยความตกใจ
“ยุนอา ยุนอา ยุนอา”คริสที่เห็นเธอล้มไปต่อหน้าต่อตาก็รีบเข้าไปช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขนแกร่งเตรียมที่จะออกไปจากห้องอาหารแห่งนี้แต่กลับโดนเซฮุนขว้างหน้าไว้เสียก่อน
“ส่งยุนอามาให้ฉัน”เซฮุนทำเสียงให้นิ่งที่สุดเท่าที่ทำได้
คริสไม่สนใจพร้อมกับเดินเบี่ยงไปอีกข้างแต่ก็ยังโดนชายหนุ่มอีกคนดักหน้าไว้ ไคไม่ยอมให้คนตรงหน้าเดินผ่านไปได้
“แกจะมาขวางทำไม หลบไป!!”ลู่ฮานผลักคนตรงหน้าเพื่อหวังจะให้หลีกทาง
ยุนอาที่ได้ยินทั้งหมดคุยกันเริ่มชักจะทนไม่ไว้อยากด่าเป็นรายคนให้รู้เวลาทะเลาะกันซะบ้าง คนนึงกำลังจะตายอยู่แล้วกลับมาแย่งกันอุ้มอีกมันใช่เวลาซะทีไหน ‘แบบนี้ต้องใช้แผนสอง’
“กลับบ้าน ยุนอยากกลับบ้าน”น้ำเสียงแผ่วเบาออกมาจากร่างบางที่อยู่ในสภาพอิดโรยทำเอาชายหนุ่มถึงกับเลิกทะเลาะกัน ‘มันก็แค่มารยาหญิงที่งัดออกมาจาก108เล่มเกวียนของยุนอาคนนี้เท่านั้นเอง’
“คริส ส่งยุนอาให้เซฮุนซะ เธอต้องการพักผ่อนนะ”เจสสิก้าสั่งคนตัวสูงกว่าและเขาก็ทำอย่างที่เธอว่า
คริสส่งร่างไร้สติของยุนอาไปให้กับชายตรงหน้าอย่างเบามือก่อนที่เขาจะมองดูเซฮุนอุ้มเธอเดินออกไปพร้อมๆกับกลุ่มไวท์เฮลอีกห้าคน ‘เพื่อยุนอาฉันยอมแกสักวัน เซฮุน’
“เธอทำอะไรเพื่อนฉัน ดาซม”แทยอนหันไปมองหญิงสาวที่ยิ้มร่ากับกลุ่มเพื่อนของเธอ
“ดาซม อย่าคิดนะว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอ”สายตาคมมองไปยังหญิงสาวร่างเพรียวที่มีชื่อว่าดาซม
“นายจะทำอะไรลูกสาวผู้อำนวยการโรงเรียนอย่างฉันได้”พูดจบร่างสูงเพรียวก็เดินเชิดออกไปพร้อมๆกับเพื่อนในกลุ่มอีกสามคนแต่ก็มิวายหันมามองหน้าหญิงสาวอีกสองคน
“เธอสองคนรวมไปถึงยัยแว่นนั่นด้วย ฉันไม่ปล่อยพวกเธอไว้แน่ จำเอาไว้!!”
ชายหนุ่มอุ้มร่างของเพื่อนสาวมายังห้องพักในไวท์เอเรียแทนที่จะพาเธอกลับบ้าน ประตูบานใหญ่ภายในห้องถูกเปิดออกมาเผยให้เห็นเตียงขนาดใหญ่ที่มีเฉพาะในห้องของผู้นำไวท์เอเรียเพียงเท่านั้น เซฮุนมองใบหน้าสวยหวานที่อยู่ในอ้อมแขนอย่างพินิจพิจารณาก่อนจะหันไปพยักหน้าให้แบคฮยอนกับชานยอล
ยุนอายังคงแกล้งหมดสติเพื่อหวังหลีกเลี่ยงการตอบคำถามที่เธอสามารถล่วงรู้ได้เลยโดยไม่ต้องพึ่งอลิซจากแวมไพร์ทไวไลท์ในการล่วงรู้อนาคต หากเพียงแค่ตื่นขึ้นมาคำถามมากมายจากเจ้าเพื่อนตัวดีต้องกระหน่ำถามเธอไม่หยุดหย่อนซ้ำยังต้องตามงอนง้อเรื่องที่เธอเป็นเพื่อนกับกลุ่มของคริสแน่นอน
‘เมื่อไหร่จะถึงรถซักที จะหยุดทำไมนักหนา’หญิงสาวบ่นในใจเมื่อรู้สึกว่าเซฮุนที่เป็นคนอุ้มเธอนั้นหยุดเดิน จะลืมตาดูก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าพวกนั้นจะรู้จึงได้แต่หลับตาปี๋รอเวลาที่จะถึงบ้าน
“ถึงรถซะที ยัยเหม่งหนักเป็นบ้า”ยุนอาแทบอยากจะลุกขึ้นมาจัดการเจ้าคนปากเสียอย่างเซฮุนถ้าไม่ติดว่าต้องแกล้งเป็นลม ’ไอ้บ้าเซฮุน หึ๊ยยย!!’
“เอาล่ะ จะได้กลับบ้านแล้วนะยัยเหม่ง”เสียงของชานยอลทำเอาร่างบางที่แกล้งหลับถึงกับดีใจโดยไม่รู้ว่าตอนนี้คนที่อุ้มเธออยู่คือไคนั้นเอง
แบคฮยอน เซฮุน คยองซู ซูโฮและชานยอล ต่างจ้องไปยังเตียงขนาดใหญ่ก่อนที่ไคจะพยักหน้าตามมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แขนแกร่งอุ้มร่างของยุนอาขึ้นระดับอกพร้อมกับทำสิ่งที่ทำให้คนที่หลับอยู่นั้นกรี๊ดออกมาอย่างลืมตัว ‘เขาโยนเธอลงบนเตียง’
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
เสียงกรีดร้องของยุนอาดังขึ้นมาเมื่อร่างกายอันบอบบางกระแทกลงบนเตียงนุ่มจนจนรู้สึกได้ ร่างบางเด้งขึ้นมาอย่างลืมตัวพร้อมกับชี้หน้าด่าเพื่อนบ้าที่กล้าโยนเธอลงบนเตียงโดยไม่สนว่าก่อนหน้านี้กำลังแกล้งหมดสติอยู่
“พวกนายกล้าโยนคนที่กำลังเป็นลมใก้ลตายลงบนเตียงหรอห๊ะ ไอ้เพื่อนบ้า ถ้าฉันกระดูกหัก คอหัก แขนหัก กะโหลกยุบ หมดสวยขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ!!”เสียงแหลมปรี๊ดพร้อมกับสารพัดคำออกมาจากปากเวลาที่ยุนอาโกรธทำเอาหนุ่มๆทั้งหกคนหัวเราะลั่นแทนที่จะกลัวเหมือนแต่ก่อน
“ยัยเหม่ง นี่มันเตียงนะ ฮ่าๆๆ ไม่ใช่แท่นหินในหนังจีนกำลังภายใน ฮ่าๆๆๆ”แบคฮยอนพูดไปหัวเราะไปทำเอาสาวเจ้าถึงกับโกรธหน้าแดงจัดการหยิบหมอนฟาดไปยังกลางกบาลสองสามทีจนเขาต้องยกแขนขึ้นมาป้องกันเอาไว้
“พอๆๆ”เซฮุนเปรียบเสมือนเทวดาของแบคฮยอนที่เข้ามาห้ามไว้ทันเวลามิเช่นนั้นมันไม่จบแค่หมอนแต่มันอาจเป็นหนังสือเล่มหนาที่วางอยู่บนหัวเตียงก็เป็นได้
“เมื่อกี๊ยังอ่อนปวกเปียกดูไม่มีแรงอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้มีพลังมหาศาลได้จ้ะ คุณหนูอิมยุนอา”คำถามของซูโฮทำเอาคนถูกถามถึงกับมือไม้อ่อนพร้อมกับล้มตัวลงนอน
ยุนอาที่เพิ่งรู้ตัวจึงแกล้งทำเป็นกุมขมับตัวเองให้ดูเหมือนว่ากำลังปวดหัวพร้อมกับบ่นว่าเหนื่อย เมื่อย เจ็บไปทั้งตัว เนื่องจากถูกรังแกมา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มทั้งหกคนสนใจเธอสักนิดแถมยังใช้มือเขกหัวเธอเบาๆอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมายด้วยความหมั่นเขี้ยว
“อย่ามาเนียนไอ้เหม่งพวกฉันรู้ทันเธอทุกอย่าง แค่นั้นไม่ระคายผิวเธอด้วยซ้ำไป เพราะเธอมัน...อึด!!”สิ้นเสียงของแบคฮยอนหนังสือเล่มหนาก็ลอยมาพอดีแต่โชคเข้าข้างที่ยังสามารถหลบได้ทัน ถ้าไม่ใช่เพื่อนที่รู้จักกันมานานคงไม่รู้ว่ายุนอาผู้หญิงที่ร่างกายบอบบางนั้นจะเจ้าเล่ห์ จอมวางแผนและทรงพลังตัวแม่ อย่างที่ใครก็คาดไม่ถึง
“อะไร คนอย่างฉันทำไมจะอ่อนแอไม่ได้ ห๊ะ? ดูสิบอบบางน่าทะนุทะถนอมจะตายไป”ร่างบางโชว์แขนขาวทั้งสองข้างแถมยังลูบใบหน้าของตัวเองราวกับหญิงสาวขี้อายพร้อมกระพริบตาถี่ทำเอาคนมองถึงกับยู่หน้า มีเพียงเซฮุนเท่านั้นที่ยิ้มออกมาให้กับความเจ้าเล่ห์ของเธอที่มาพร้อมกับความสามารถแถไปได้เรื่อยๆจนกว่าจะจนมุม
และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ยุนอาจะต้องเลิกพูดออกนอกโลกเมื่อชายหนุ่มผู้น่าเกรงขามที่สุด(หรือเปล่า?)อย่างแบคฮยอนจ้องเธออย่างคาดคั้นพร้อมกับชายหนุ่มอีกห้าคนก็ยืนกอดอกรอฟังเรื่องราวที่เธอเองก็รู้ดีว่ามันคืออะไร ‘ไม่น่ามีเพื่อนแบบพวกนี้เลย รู้ไปหมดทุกอย่าง!!’
“ยุนน้อยน่ารักคนนี้จะเล่าให้ฟังนะคะ คุณเพื่อนสุดที่รัก!!”
ครบแล้วจ๊า ... สำหรับพาร์ทนี้ คิคิ !!
ตอนสุดท้ายยุนกลายร่างจากกวางแสนดุเปลี่ยนเป็นกวางแสนซื่อ
หมาแบคเพิ่งมีอำนาจก็ตอนนี้แหละจ๊า (แต่ถูกทำไว้เยอะ 5555+)
ปล.ไรท์เตอร์กำลังคิดพล๊อตเรื่องใหม่เกี่ยวกับความรักของยุนอาและหนุ่มๆEXO ที่ไม่ธรรมดา
(อยากอ่านกันไหม??) รอเม้นตอนเปิดเรื่องนะจ๊ะ บอกไว้ให้ทุกคนพิจารณา!!
ความคิดเห็น