ม่านหมอกในใจ

เนื้อเรื่อง

ฮิบาริ เคียวยะรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง ที่มามีความรู้สึกแบบแปลกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แถมยังเป็นเอามากค้างคาในอกมานานข้ามวันข้ามคืนแบบนี้ จนเหล่ากลุ่มกรรมการนักเรียนไม่กล้ายุ่ง หรือแม้แต่พวกสึนะโยชิเห็นเขาหงุดหงิดตลอดเวลา มาเจอแบบนี้ยิ่งห่างไปมากกว่าเดิมอีก แหงล่ะ พอเห็นหน้าปุ๊บ เป็นอัดเป็นยำชาวบ้านไปทั่วป๊บแบบนี้ เป็นใครอยากจะอยู่ใกล้ด้วยล่ะ ที่เข้าใกล้ได้ เห็นจะมี....
"....นามิโมริ..." ฮิเบิร์ด
"...." ฮิบาริคงนิ่งเงียบจะงีบหลับใต้ต้นไม้อย่างเคย

น่า หงุดหงิดที่คราวนี้ แม้แต่ตอนงีบหลับกลางวันก็ยังไม่ได้ เพราะความคิดที่มีแต่ความสับสนวุ่นวาย น่ารำคาญ ชวนหงุดหงิด จนเขาอยากจะอัดใครขึ้นมา เผื่อว่าความรู้สึกบ้าๆ นี่จะหายไปจากชีวิตเขาสักที ทำไมนะ ทำไม ทำไมเขาถึงไม่ชนะโรคุโด มุคุโร่ แม้แต่เธอตัวเล็กๆ คนนั้นก็ยังเป็นของหมอนั่น ไม่ได้ ของเขาก็ต้องเป็นของเขา ว่าแล้ว ฮิบาริเคียวยะก็ลุกขึ้นมา ก่อนที่จะได้กระแสจิตบางอย่าง เขาซัดทอนฟาโจมตีทันที

เคล้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"แก โรคุโด มุคุโร่" เคียวยะเห็นหน้าเจ้าของชื่อนี่ทีไร เป็นอันหงุดหงิด อาฆาต หมายจะเอาให้ตายให้ได้เสียทุกครั้ง
"คุณ ทำอะไรโคลมที่น่ารักของผม ฮิบาริ เคียวยะ" มุคุโร่ถือตรีศูล(สามง่าม)ในท่าทีเยือกเย็น
"หึ" เจ้าตัวไม่ตอบ แถมยังพุ่งโจมตีใส่ไม่ยั้ง

เคล้งๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!

"เสียง การต่อสู้อยู่ที่แถวนั้น" โคลมพยายามเดินออกมาอย่างทุลักทุเล เนื่องจากเธอยังไม่แข็งแรง แถมยังไม่หายเจ็บฟกช้ำจากรอยที่เคียวยะทำเอาไว้ อยากจะวิ่งไปให้ถึงเร็วๆ แต่ว่า ร่างกายทำไมถึงไม่อำนวยแบบนี้นะ โดคุโร โคลมในชุดนักเรียนคงพยายามจะเข้าไปในโรงเรียนนามิโมริ ในที่สุด เธอก็เจอทั้งสองคนกำลังต่อสู้อย่างดุเดือดรุนแรง
"ท...ท่านมุคุโร่...เคียวยะซัง"
เคล้ง!!! เคล้ง!!!! การต่อสู้คงแสดงให้เห็นความพอๆ กันในด้านฝีมือ ทักษะการต่อสู้ของทั้งคู่

ไม่ได้นะ ฉัน...ไม่อยากให้ใครต้องเป็นอะไรทั้งนั้นนะ เด็กสาวร้อนรน จนขนาดที่ตะโกนออกมาให้ทั้งสองคนนั้นหยุด
"ท่านมุคุโร่ เคียวยะซัง ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ!!!"
"โคลม" มุคุโร่ตกตะลึงไม่นึกว่าเธอจะมาที่นี่"
แต่ว่าฮิบาริ นั้นยั้งมือตัวเองไม่อยู่ ทำให้มีเผลอการโจมตีสุดท้ายขึ้นมา โคลมรีบวิ่งเข้าไปทันที

ผั้วะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"ค...โคลม" ดวงตาหงส์ตกตะลึงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"ค...โคลมของผม" มุคุโร่ประคองร่างบอบบางที่เอาตัวเองรับทอนฟาแทนตนที่ล้มลงอย่างอ่อนแรง ไม่... นี่ โคลม เลือดออก!!!!

"โคลมของผม" มุคุโร่ตกใจ พยายามรีบอุ้มร่างบางขึ้นมา แต่ว่า ฮิบาริ เคียวยะนั้นกลับดึงร่างนั้นไป
"ฮิบาริ เคียวยะ!!!!"
"รองกรรมการนักเรียน รีบนำรถพยาบาลมาด่วยเลย เธอเลือดออกแผลฉกรรจ์มาก" เขาติดต่อทางโทรศัพท์

โคลม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"เอ๊ะ?" ร่างบอบบางรู้สึกตัวอีกที เธออยู่ที่หน่วยพยาบาลของวองโกเล่แล้ว
"โคลมซัง เป็นอะไรรึเปล่า?" สึนะโยชิ รีบโผล่หน้าถาม
"บอส?" เธอแปลกใจที่มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ได้ไง แถมสึนะโยชิก็มาที่นี่ด้วย
"เธอไม่เป็นไรแล้วนะ" รีบอร์นกล่าว "พลังของมุคุโร่ กับทางนี้ก็โอเคดี"
"ท่านมุคุโร่ล่ะคะ ท่านมุคุโร่"
"เอ๋?" สึนะแปลกใจที่โคลมถามหาโรคุโด มุคุโร่

ร่างบอบบางลงจากเตียงเดินไปข้างนอกอย่างโซซัดโซเซอ่อนแรงเต็มทน สึนะรีบเข้าไปจะประคองตัวกลับขึ้นเตียงแต่ว่า
"ปล่อยเขาไป สึนะ"
"เอ๋?"

โค ลมเดินมาที่ระเบียงห้อง เห็นฮิบาริ เคียวยะนั่งกุมมือแน่น ทั้งยังท่าทางจะไม่ดีเลย พอเขาเงยหน้าเห็นเธอเท่านั้น เด็กสาวรีบพยายามหนีเป็นการใหญ่ แต่ว่าชายแห่งเมฆาได้ร่างบอบบางไว้อ้อมแขนแล้ว
"ทำไมเธอถึงไปจากฉัน"
"ปล่อยฉันนะคะ เคียวยะซัง"
"เธอ...เกลียดฉันเหรอ...." คราวนี้น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
"เอ๊ะ?"
"ฉ...ฉัน ..." เขารู้สึกว่าทำไมการพูดอะไรบางอย่างช่างลำบากยากเย็นเหลือเกิน เสียงทุ้มนุ่มต่ำที่ชวนพิศวาสนั้น เวลานี้มันได้แฝงไปด้วยความรวดร้าว ขมขื่นอย่างทรมานที่สุด "อยากเก็บเธอเอาไว้ อยู่กับฉัน อยากจะดูแลเธอให้ดี...แต่ว่า ฉันก็แสดงออกไปได้แบบนี้ ได้แค่นี้"
"ฉ...ฉัน" โคลมพูดอะไรไม่ออก เหมือนเสียงของเธอถูกบางอย่างดูดกลืนไป
!!!

โค ลมรู้สึกถึงกลิ่นซากุระจากตัวฮิบาริ เคียวยะ เหมือนที่เคยสัมผัส ทว่าที่แปลกไปนั้น คือ น้ำเสียงที่ติดขื่น ทั้งยังอ้อมกอดนั้นทั้งทรมาน เจ็บปวดราวกับว่าฮิบาริส่งความรู้สึกนั้นมาถึงเธอ ไม่จริงใช่มั้ย เคียวยะซังเขา...ต้องไม่ทำแบบนี้สิ นี่เป็นแค่ฝันสินะ
"ทำไมเขาคนนั้นของเธอไม่เป็นฉัน..." น้ำเสียงนั้นแฝงด้วยความเศร้าขมขื่นอย่างที่สุด
"ฉัน...." โคลมเอ่ย "ฉันไม่ได้เกลียดเคียวยะซังนะคะ ต...แต่ว่า"
"...." เขารอฟังอยู่
"แต่ว่าทุกอย่างของฉันเป็นของท่านมุคุโร่ค่ะ" เธอค่อยออกจากอ้อมกอดนั้นอย่างเบาแรง "ฉันไม่มีใครนอกจากท่านมุคุโร่"
"ทำไมเธอถึงไม่เลือกฉันกันนะ" ฮิบาริก้มหน้าผลุบลงก่อนที่จะหันจากไป

เคียว ยะซัง.... โคลมรู้สึกเจ็บหัวใจยังไงไม่รู้ที่เธอทำเขาเจ็บแบบนี้ ถึงจะเจ็บเล็กๆน้อยๆ แต่มันสร้างความรู้สึกผิด ความรู้สึกที่อยากจะชดใช้ให้อย่างมาก แต่ว่า คนที่เธอมีเพียงหนึ่งเดียว และต้องการที่สุดนั้น...
"ท่านมุคุโร่...." เด็กสาวเรียกหา "ท่านมุคุโร่"
!!!!!!!!!!

ร่างบอบบางรู้สึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นคุ้นเคยอีกครั้ง เมื่อหันไปพบว่า ผู้เป็นเจ้าของเธอได้มาอยู่กับเธอแล้ว
"โคลมที่น่ารักของผม อาการเป็นยังไงบ้างครับ"
"ท่านมุคุโร่..." โคลมเข้าซบกอดเขาเต็มรัก
"ผม รู้สึกแทบขาดใจ ที่โคลมที่น่ารักของผมมาเจ็บทรมานแบบนี้ มันทำหัวใจของผมหยุดเต้น แล้วก็ถูกเชือดเฉือน แล้วบดขยี้ ฆ่ากันทั้งเป็น" มุคุโร่กระชับอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้น อ่อนโยน อบอุ่นมากขึ้น

โคลมที่น่ารักของผม จากนี้ไป ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำให้โคลมต้องเจ็บปวดอีกแล้ว ผมจะไม่ปล่อยโคลมไปไหนอีกแล้วนะ

"โคลมซัง!!!" สึนะเดินตามหาทั่ว
.... ทว่า ร่างเจ้าของชื่อนั้น หายไปแล้ว...
"เอ๋? อะไรกันน่ะ" สึนะตกใจที่เขาคิดว่าอุตส่าห์ตามมาอย่างกระชั้นชิดแล้ว กลับหายไป เหมือนเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น