คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 จนตรอก 1
บทที่ 1 นรอ
‘มาอยู่ับพี่สิ’
อิาวไม่เยิว่าวันหนึ่เธอะยอมนั่รถมาับนแปลหน้า เพียเาเอ่ยวน้วยถ้อยำ่ายๆ แ่ในห้วเวลาที่หัวใเ็มไป้วยวามทุ์ทนอัแน่น นเหมือนว่าะปริแ หรือระเบินหัวใระุยระายออมาในวินาทีนั้น เธอึยอมพยัหน้าล...
น้ำาไหลลมาอาบแ้ม ะนั่พิระรถยน์มาเราิสีาวมาับาลาร หนุ่มหล่อประำะวิศวรรมศาสร์ปีสี่ เาเรียนรุ่นเียวับอิระ ผู้เป็นพี่าย อิระเรียนสาาอมพิวเอร์ ส่วนาลารเรียนวิศวรรมอุสาหาร เามีธุริที่บ้านให้สืบทอ่อ หาพ่อับแม่ไม่เสียีวิ้วยอุบัิเหุรถว่ำเมื่อสิบปี่อน ป่านนี้ เธอับพี่ายไ้ลับไปบริหารานบริษัทอที่บ้าน หิสาวิอย่าน่าเศร้า ่อนะรีบสลัเรื่อราวในอีทิ้ไป ทุอย่าผ่านมาแล้ว ไม่ว่าะไว่ว้าเท่าไร็ไม่มีวันเอาลับืนมาไ้อี
เธอเหลือเพียแ่ัวเอ ไม่มี...ไม่มีใรเลย แม้ระทั่พี่าย
นิ้วสาระายเอื้อมมาแะผิวแ้ม ไล้ับหยาน้ำอุ่นให้เลี้ยเลาาแ้มนวล เธอผินหน้าไปมอเา แล้วับมือนั้นให้แนบแ้ม่อไป นระทั่รถยน์เลี้ยวเ้าสู่เพน์เฮาส์หรู
ร่าเพรียวบาวนเ้าวเ้ามาภายในห้อนาว้าวา เธอไม่เยื่ม ไม่ิว่าเบียร์แ่ระป๋อเียวทำให้สิสัมปัะไม่เ็มร้อย เธอรู้สึเียบเหา อ้าว้าในหัวใ ห้อหรูแบบนี้น่ะหรือที่อยาอยู่มาลอ มาวันนี้หาิว่า้ออยู่อย่าโเี่ยว เศร้ามาทีเียว
“ไม่ร้อนะ”
มือให่เอื้อมไปลูบเรือนผมลอนสีาราเมลไปมา พลันหัวในอ่อนแอ็อุ่นวาบ วาเศร้าับ้อใบหน้าม เาทอสายามอเธออย่าอ่อนโยน
“่อไปนี้ อิะไม่โเี่ยว”
“พะ...พี่ หมายวามว่ายัไ”
“พี่อบอินะ”
“ะ”
“อิอบที่นี่ไหม”
“เยอบ” เธออบ้วยน้ำเสียเศร้าลึ ่อนะยิ้มื่น “แ่อนนี้อบที่ะมีพี่อยู่้วยมาว่า อิไม่รู้หรอนะว่าพี่ทำแบบนี้ทำไม พี่อบอิริๆ หรือเปล่า แ่ว่าอิ...็เยแอบอบพี่อยู่เหมือนัน่ะ”
“ริหรือ” าลารโลศีรษะอย่าไม่อยาเื่อ
“อิไม่ล้าเ้าไปุยับพี่ ิว่าพี่มีแฟนอยู่แล้ว”
“ถ้าใเรารัน ไม่มีเหุผลที่ะปิเสธวาม้อารอัวเอ ถูไหม”
าลารไม่ไ้อบำถามว่ามีแฟนอยู่แล้วหรือไม่ และไม่รอำอบเ่นัน ริมฝีปาหนาหยัเ้ารอบรอลีบปานุ่มอย่าร้อนแรามวามปรารถนาที่อัแน่น มือให่โอบแผ่นหลับอบบา ันให้เ้ามาแนบิ ทรวอนุ่มหยุ่นเสียสีผ่านเสื้อนัศึษาับอหนั่นแน่น ่อเิวามร้อนรุ่มไปทั่วสรรพา์าย
ะสอเรียวลิ้นเ้าไปในโพรหวาน วาเอาหยาน้ำหวานล้ำื่นใ มือไม้็ไม่หยุยิ่ เารีบปลระุมเสื้อนัศึษาอย่าเร่ร้อน ่อนะแหวสาบเสื้อออ ใบหน้าหล่อเหลาลระับลมาุบับออวบอั ปละอบราทันทีที่ลิ่นหอมอายสาวทำให้เลือร้อนแล่นพล่าน นมิอาอทนโอ้โลมหิสาวไ้นานนั
“อ๊ะ!” อิาวร้อออมาในัหวะที่ยออถูรอบ้วยริมฝีปาร้อนั ลิ้นเรียววัไปมา สลับูึ ทำเอาัวอ่อนระทวยนแทบะทรุล
ายหนุ่ม้อนร่าบอบบาเือบเปลือยึ้นมาไว้บนท่อนแน พา้าวเ้าไปภายในห้อนอนสีเทาแบบโมเิร์นลอฟท์และราฟิ ูเหมือนเาะอบสีเทา ผมอเา็เป็นสีนี้ แปลา ทว่าเร้าอารม์ที่สุในสายาออิาว
เธอปรือามอ ะเาวาร่าบนเียนุ่ม าลารวาวาบนฟู ะถอเสื้อนัศึษาอออย่ารีบเร่ รู่เียวแผอที่เ็มไป้วยลอนล้ามหน้าท้อแน่น็ึูสายา อิาวเผลอัริมฝีปาะมอเาปลเปลื้อาเออไป ัวนมหึมาผารหน้าเธอ
“พี่ไฟ...”
“หึ!” เายยิ้มมุมปา เมื่อเห็นเธอหน้าเห่อร้อนนแั ่อนะโน้มใบหน้าไปูบเธออีรั้
อิาวหลับาพริ้มล ะรับสัมผัสอ่อนหวาน าบ่านไปถึ่อท้อ เหมือนมีผีเสื้อนับร้อยพันบินว่อนอยู่ในนั้น ลอสิบปีที่ผ่านเธอไม่เยไ้รับวามอบอุ่นเ่นนี้เลย มือเล็เอื้อมโอบล้อมลำอแร่ แอ่นายึ้นหา เมื่อปาหยัหนาเลื่อนมาุไ้ออาวราวน้ำนม าลารบเม้มิ่หูเบาๆ เรียวามสยิว นเิวามุ่ม่ำลาายสาว อิาวแ้มแปลั่ เธอบิายไปมาอย่าแสนทรมาน
“เป็นยัไเ็ี”
“อิ...อิไม่ไหวแล้ว่ะ”
ความคิดเห็น