คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : มนต์ทรายสวาทรัก 6.1
อนที่ 6
หนุ่มสาวเินเียู่ันท่ามลาหมู่าวที่พรายพร่าเ็มท้อฟ้า ึ่หลัาที่ทานอาหารเย็นเสร็ ีอุสมั็รัสวนมินราออมาเินเล่นย่อยอาหาร และวามามอท้อฟ้าที่รผืนทรายนั้นสร้าวามื่นาื่นใให้นปาแ็ที่ยันเอ่ยบอว่าไม่อบ ให้ถึับแอบยิ้มออมาอย่าหลใหล
“สวยไหม”
“อะไรสวย” หิสาวแล้เไทั้ที่รู้อยู่แ่ใว่าทรถามถึอะไร
“เลียทะเลทรายมาหรือมินรา” พระสุรเสียที่ถามเือไป้วยวามเศร้ารม นนฟัใหาย และอสสารไม่ไ้ เธออยาะบอว่าในอนนี้วามเลียนั้นไม่มีหลเหลืออีแล้ว แ่ลับมีวามลัวเ้ามาแทนที่ ลัวารถูทอทิ้ ลัวารแย่ิ ลัววามหมาเมินที่เมื่อถึเวลานั้นพระอ์ทรเห็นเธอเป็นนอื่น และนั่นมันเป็นเหุผลอี้อที่ส่ผลให้หัวใวน้อยเิวามสับสนว่า วรแสออให้รู้ว่าหลรัเ้าแห่ทะเลทรายไปแล้ว หรือเ็บำไว้แล้วเผยวามเลียัออมาเพื่อที่เาะไ้ส่เธอลับบ้าน ึ่มันย่อมีว่าารถูทิ้ว้าเมื่อร้ารั
“็ไม่ถึับเลีย แ่ไม่อบ ไม่อยาอยู่ เบื่อ อยาลับบ้าน แ่ลับไม่ไ้ อยู่ที่นี่ไม่่าาุ พอใไหมับำอบ”
มินราไม่สนใว่ามันะทำให้นฟัรู้สึอย่าไร เมื่อพูบ็หันหลัเินลับเ้าระโมไม่ใรู่ผลลัพธ์สุท้ายเลยสันิ นที่เ็บปวรวร้าวเลยไ้แ่แหนพระพัร์ทอพระเนรฟ้าที่มีวาวส่อสว่าแ่ลับมืมนนัในวพระหทัย นานว่าสิบนาทีที่ท่านีหนุ่มประทับยืนทอพระอารม์มอผืนทรายว้าให่ในวามมื ่อนะทรเินามหิสาวลับเ้าระโม
พระหัถ์ให่แหวม่านหลายั้นเ้าไปยัส่วนที่ัไว้เป็นห้อบรรทมภายในระโมว้า ่อนะมวพระนมุ่น เมื่อเห็นมินราำลัสาละวนับารเลืออบาอย่าในะร้าที่มีนาพอเหมาะ านั้น็หยิบมันึ้นมาพร้อมับไฟแ็ พระเนรมถึับเบิว้า้วยวามพระทัย เมื่อสิ่ที่อยู่ในมือหิสาวืออ้อห้าม
“อย่าุนะ!” พระสุรเสียร้อัอีอุสมัทำให้นที่ำลัะุเทียนสีหวานัสีหน้าไม่พอใใส่ทันที
“ทำไมะุไม่ไ้ ฟาราฟบอว่าเทียนนี้มีลิ่นหอมแล้วะทำให้นอนหลับสบาย้วย ลัวไฟไหม้ระโมหรือไ”
“อืม...็ถูอยู่ เี๋ยวไฟไหม้ ะบ้าหรือ ไม่ใ่! เอาเถอะ อยาุ็ุไปแล้วะหาว่าไม่เือน ็ีเหมือนันะไ้ทำอะไรับเมียมาว่านอนอ็ืนนี้แหละ” ีอุสมัรัสอย่าลิโล่อนะระโึ้นเียเพื่อรออยร่าเย้ายวนที่ำลัะลานึ้นมาหาเาหลัาที่เธอุเทียนนั้นแล้ว ้ำยันึอบุฟาราฟที่อุส่าห์หาเรื่อเอาเทียนบ้านั่นมาให้แมุ่ไุ้เล่น
“ทีุ่พูหมายวามว่าอย่าไร” มินราหันไปมอนนอนที่ทรยมุมพระโอษ์เป็นรอยยิ้มริ่มอย่าเ้าเล่ห์ ราวับว่าเาำลัรออยอะไรบาอย่าที่เธอเอ็เาไม่ออ หิสาวึิทบทวนำพูำวมเมื่อรู่อเาพลามอเทียนในมือ้วยวามหวาระแว
“อยารู้็ลอุูสิ รับรอถึสวรร์แน่” ีอุสมัยัิ้วให้แล้วพยัพเยิให้เธอุเทียนแห่ไฟสวาทึ้น หาแ่มินราลับปามันทิ้ลพื้นแล้วหันมาฟาฝ่ามือลบนพระพาหาแร่ที่โอบร่าเธอไว้หลวมๆ เมื่อพอะเ้าใอะไรลาๆ เทียนที่ว่ามัน้อไม่บริสุทธิ์อย่าแน่นอน และนเ้าเล่ห์อย่าพระอ์้อเป็นฝ่ายไ้ ไม่อย่านั้นไม่ะยั้นะยอใหุ้ ที่สำัไปว่านั้นฟาราฟึ่เป็นนสนิทอพระอ์เอามาให้นี่สิ ทำไมเธอถึไม่ิไ้ั้แ่แร
“เทียนนี้สปรใ่ไหม” มินราถามอย่าเอาเรื่อพร้อมับันัวออาอ้อมพระพาหาแร่
“สปรอะไร เทียนออหอม แถม่วยให้เรามีวามสุนลืมสิ่รอบ้าเียวล่ะ” นรัสอบทรยมุมพระโอษ์เป็นรอยยิ้มริ่ม พระเนรวาววับ
“มันือเทียนอะไร?” หิสาวยั้อารำอบที่แน่ั เธอเริ่มไม่มั่นใแล้วว่าสิ่ไหนที่ีอุสมัหรือใรให้มามันะปลอภัยสำหรับัวเอ
“ฮาๆๆ ทำไมเธอถึไม่ถามฟาราฟอนที่เาเอามาให้ รู้ไหมว่ามันือเทียนที่เมื่อุแล้วะทำให้เรามีวาม้อารที่ะร่วมรััน”
มินราาโยิ่ว่าไ่ห่าน ร่าบาถอยห่าาเียไปหลาย้าว แล้วมอีอุสมั้วยสายาที่หวาระแว และื่นระหน หาุเทียนนั้นป่านนี้ร่าอเธอับพระอ์หลอมรวมเป็นร่าเียวันไปแล้ว มันน่าัารฟาราฟเอาให้สูพันธุ์ไปเลยทีเียว เาล้าเอาอสปรแบบนั้นมาให้ไ้อย่าไร นี่เ้าเล่ห์ทั้เ้านายทั้ลูน้อเลยหรือ อย่านี้ะไว้ใใรไ้บ้า แม้แ่บาีเยาะ์็้วย เพราะเ้าหล่อน็ือนอีอุสมัึ่้อฟัำเ้านายอยู่แล้ว
“มานอนไ้เล้วมินรา ส่วนเรื่อเทียนนั่นอย่าไปใส่ใ ไมุ่็ทิ้มันไว้อย่านั้นแหละ เสียาย เาอุส่าห์เอามาให้ ุหน่อยีไหม” ีอุสมัทรเสนอแนะึ้นในท้ายประโย พระเนรมวับทร้อนหวาระแว้วยวามสิเน่หา พระอ์น่าะปล่อยให้เธอุเทียนไปั้แ่แร ไม่น่าไปันทำให้ฝัน้าแบบนี้ แ่็่าเถอะ พระวรายอพระอ์พร้อมเสมอเมื่อเธอ้อาร ทว่าอนนี้พระอ์ำลั้อารเธอนะลั่ายอยู่แล้ว
“ไม่นอน”
“ไม่นอนแสว่าอยาทำอย่าอื่น ถ้าอย่านั้นมานี่เลย เี๋ยวัให้ รับรอหลับเป็นายแน่” พระหัถ์หนาบลบนที่ว่า้าพระวรายึ่รออยร่าบามาแนบ้าเรียบร้อยแล้ว แ่นที่โนวนให้ทำอย่าอื่นลับไม่ยอมยับ ้ำยัถอยออไปนิับม่านหนาสิบั้น ร่าบาหมุนัวหันหลัแล้วทำท่าะแหวม่านออไป้านอ นนบนเียทรผวาลุึ้น้วยวามรวเร็ว ่อนะทรระโนไปโอบรัเอวบาไว้แน่นพร้อมับเบียพระวรายแนบินนัวเล็ิ้นแทบไม่ไ้ ยิ่เธอออแรผลั พระอ์็รัรึนระูแทบหั ะบิ้ายะยับวา็น้วยหนทาะหลีหนี
“ะไปไหน”
“ไปหาบาีเยาะ์ ปล่อยสิไม่อยาอยู่ับุ” ร่าบาิ้นพราทั้ที่ยับแทบไม่ไ้ แ่ยัไม่วายะ่อสู้ับปราารอ้อมพระพาหาอท่านีหนุ่ม
“ลัวหรือไ บอแล้วว่าะไม่ทำอะไร ไปนอนเถอะนะนี ัน่วแล้ว ไม่มีอารม์มาเล่นับเธอลาึหรอ” พระโอษ์หนาแนบิับแ้มบาพร้อมับที่พระนาสิโ่ถูไถไปับผิวเนื้อหอมยวนใ มินราหันหน้าหลบพัลวันแ่ไม่สำเร็
‘นบ้านี่หาเรื่อเอาเปรียบไ้ลอ อนิอหน่อย เป็นปลาหรือไนะ เี๋ยวเถอะ ะเอาแหไปทอแล้วับโยนลหม้อแเสียเลย’ หิสาวิพลาิ้นลุลั่อนะร้อโวยึ้นเมื่อร่าอเธอถู้อนึ้นาพื้น แล้วพาไปวาลบนที่นอน าม้วยพระวรายหนาที่เย่ายลมา้วยวามรวเร็ว ัอิสรภาพอหิสาวไว้้วยอ้อมพระพาหาและพระอูรุ[1]เพรียวาม
“โอ๊ย! อึอั หายใไม่ออ ไปห่าๆ หน่อยไ้ไหม”
“็อย่าิ้นสิ ยิ่ิ้น็ยิ่อึอั และถ้ายัฤทธิ์มาันับ่มืนริๆ ้วย” ทรไม่วาย่มู่แมหยอล้อ แ่มันไ้ผล เมื่อร่าบาที่ทำท่าทุรนทุรายเมื่อรู่ นอนนิ่ัวแ็ทื่อเป็นท่อนไม้ไปในทันที แถมยัมีเสียลมหายใฟึฟัออมา้วยวามไม่พอใอี
“หลับเสียเ็น้อย”
‘เาหาว่าเธอเป็นเ็น้อย อีาบ้า! ันโแล้วนะยะ เป็นสาวและสวย้วย ไม่ั้นนบานไม่หลอยาไ้ทำเมียหรอ’
มินราแอบแวะีอุสมัในใ่อนะยับัวเล็น้อย และท่านีหนุ่ม็ยอมลายอ้อมพระพาหาออ านั้นแม่สาวน้อยที่ลำพอว่าัวเอสวยนนหล็่อยๆ ปิเปลือาล แม้ะแสวามไม่พอใออมา้วยอาารระเ้าระอ แ่สุท้าย็ผล็อยหลับไปในอ้อมแนที่เธอ่อ้าน พร้อมๆ ับีอุสมัที่สุพระทัยทุรั้ยามไ้เยื่นแม่น้อนาแม้เพียนิ็ยัีว่าไม่มีโอาส
[1]โนา, าอ่อน
ความคิดเห็น