โล กุ ตะ ละ

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกของการ มายัง โลก

               เรื่องที่ผมจะเล่าให้ฟังต่อไปนี้  ไม่ใช่นิยายสยองขวัญ ไม่ใช่นิยายวิทยาศาสตร์ แต่มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับชีวิตคนอย่างผม และเป็นภารกิจที่ผมต้องปฏิบัติ  เรื่องที่เกิดอยู่ในปี  ค.ศ. 2005 ถ้านับจากอายุของผมตอนนี้คงผ่านไปแล้ว 40 ปี  ตอนนี้ผมอายุ 62 ปี





    วันแรกที่ผมเดินทางมาถึง  มันเป็นวันที่โชคร้ายที่สุดในชีวิต



                               “ที่นี้ที่ไหน   ทำไมมันมืดและเหม็นแบบนี้”      

ผมคิดในใจอย่างระวัง  กับที่ ที่ผมไม่คุ้นเคย มันมืดและเหม็นมากจนจมูกผมแสบไปหมด  สักพัก ผมเริ่มมึนงง เอามือไปคล้ำที่หัว พบว่าเลือดจำนวนมาก ไหล เปอะไปหมด จนผมคิดว่า ผมต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ซะแล้ว   ภาพต่างๆในความมืด เริ่มเจือจาง แสงสว่างเพียงเล็กน้อยก็ดับมืด



                              “เสียงอะไร เสียงคนพูดคุยกันหรอ ทำไมมันยุ่งวุ่นวายจัง หนวกหูชะมัด”



ผมรำคาญเสียงที่ได้ยินมาก แม้จะยังไม่ได้ลืมตา ก็รู้ว่าคงมี คนคุยกันเยอะแยะมากมาย สักพักผมก็ลืมตาขึ้น



ผมพบห้องที่ขาวสว่างจนแสบตา เสียงต่างๆยังดังก้องอยู่ในหู นี้ผมมานอนอยู่ที่นี้ได้ยังไง



                                “คุณหมอ ค่ะ คนไข้ฟื้น แล้ว ค่ะ”



เสียงหวานๆที่ผมได้ยินนี้ เสียงใครกันนะ” ผมคิดในใจ พร้อมกับ มองเห็นเธอ เธอหน้าตาน่ารักมากใส่เสื้อสีขาว กระโปร่งสีขาวเข้าชุด ใส่หมวกแปลกๆ ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน



                             “รู้สึกยังไงบ้างครับ  คุณสลบไป สามวัน คงมีอาการอ่อนเพลีย พอจะจำอะไรได้ไหมครับ หมอจะขอถามชื่อคุณก่อนนะ  คุณครับชื่ออะไรครับ”



ชายร่างใหญ่ ในชุดสีขาวยาว คลุมทั้งตัว ใส่สร้อยแปลกๆที่ผมไม่เคยเห็นอีกแล้ว



                             “เอ่อ ว่าไงนะครับ”



                            “ชื่ออะไรครับ จำได้ไหมครับ”



                          “ครับ ผมชื่อ ละมุด”



                          “คุณละมุด นี้ชื่อจริงๆของคุณหรอครับ” ชายร่างใหญ่ย้อนถามผมอีกครั้ง เหมือนไม่แน่ใจ



                          “ครับ ชื่อจริงๆของผม”



                         “ฮ่ะ ฮ่ะ คนไรวะชื่อจริง ชื่อ ละมุด สงสัยแม่ จะ ชื่อ ละไม”  



                          “คุณว่า อะไรนะครับ คุณล้อชื่อผมหรอ” ผมไม่พอใจเลยที่คนน่ารักๆอย่างเธอพูดจาแบบนี้



                         “อะไรค่ะ ดิฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย”



                         “คุณหมอได้ยินว่าดิฉันพูดอะไรหรือยัง ค่ะ”



                        “ผมก็ไม่เห็นว่าคุณพยาบาลพูดอะไรเลยนะ ครับ”



                         ชายร่างใหญ่พูดเหมือนแก้ตัวให้เธอ



                         “แต่ผมได้ยินจริงๆนี้ ครับ ผู้หญิงคนนี้ ยังบอกเลยว่า สงสัย แม่ผมจะชื่อละไม”



                        “อุ้ย ได้ยินได้ยังไง หรือเราจะคิดเสียงดังเกินไป”



                         “นั้นคุณพูดจริงๆด้วย ผมได้ยินนะ”



                      “ป่าวนะ ค่ะ”



                      “แต่”



                      “เอาเถอะครับ ผมเองก็ไม่เห็นว่าคุณพยาบาลจะพูดอะไรเลย คุณนอนพักเถอะครับ แล้วผมจะมาตรวจใหม่”



                      “ท่าทางสมองจะได้รับการกระทบกระเทือน จนเพี้ยนไปแล้ว”  ชายร่างใหญ่ยังพูดต่อ

            

                    “คุณก็ว่า ผมเหมือนกันหรอครับ ผมไม่ได้เพี้ยนนะ ที่นี้ที่ไหน บอกมานะ”  



ผมชักจะหมดความอดทนกับคนพวกนี้ ทำไมพวกเขาต้องมาว่าผมด้วย ที่นี้มันที่ไหนกัน ทำไมเขาไม่สนใจกับคำพูดของผม เลย เขาไม่ได้ยิน อ่ะ อยู่ๆ ผมก็คิดได้ว่า ทำไมพวกเขาถึงไม่ได้ยินที่ผมคิด แต่เสียงนั้นที่ได้ยิน คือความคิดของคนพวกนั้น ซินะ



                        “เอ่อ คุณครับ ที่นี้ โรงพยาบาล XXXX  ถ้าคุณ พอจำอะไรได้มากไปกว่านี้ ช่วยบอกพยาบาลไว้ก่อนนะครับ ทางเราจะติดต่อหาญาติ   และแจ้งตำรวจไว้ เพราะศีรษะคุณได้รับ การกระทบกระเทือนอย่างแรง อาจเพราะถูกทำร้าย ยังไงความทรงจำอาจจะยังไม่ค่อยสมบูรณ์นัก”  ชายร่างใหญ่พูดจบ และเดินออกไป พร้อมกับหญิงสาวคนนั้น



ผมเริ่มสังเกตสภาพภายในห้องนั้น ผมนอนอยู่บนเตียงสีขาว มีคนหลายคนนอนอยู่บนเตียงเหมือนผม ผมมองไปรอบๆ คนพวกนี้ นอนนิ่ง พร้อมกับมีสายระโยงระยาง เต็มไปหมด  โรงพยาบาลหรอ คำนี้ฟังดู คุ้นหู แต่ผมจำไม่ได้ว่า คือสถานที่ใด



ผมนอนต่อสักพัก สาวในชุดสีขาวทั้งชุดเดินเข้ามาหาผมอีกครั้ง



                            “ได้เวลาทานยาแล้ว ค่ะ เป็นยาก่อนอาหาร”



                            “ยาหรอ มันคืออะไรครับ” ผมถามกลับ ยา  ทำไมมันถึงคุ้นหู ของผมนักนะ



                          “นี้เป็น ยาแก้อักเสบนะ ค่ะ ต้องทานก่อนรับประทานอาหาร ค่ะ”



                          “คุณครับ ช่วยบอกผมหน่อยเถอะ ที่นี้คือ ดาวอะไร”



                          หญิงสาวคนนี้ หัวเราะเยาะ ผมในใจอีกแล้ว ผมได้ยินนะ



                          “โลก ค่ะ เป็นดาวเคราะห์ ที่อยู่ในระบบสุริยะ จักรวาล ค่ะ”  



                           เธอพูดแล้วก็อมหวาน  แต่ผมกลับตกใจ โลก ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง