คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [INTRO] เกรียนมินโฮ .
เกรียน-มิน-โฮ
แต่ก่อนมินโฮเคยผมยาว... จนกระทั่ง..
โดนธนูปักที่ ‘หน้าผาก’
ย้อนเวลากลับไป 3 อาทิตย์ก่อน
“เตรียม”เสียงอาจารย์คุมฝึกหน้าโหดน่าเกรงขามดังขึ้นท่ามกลางความเงียบริบในสนามฝึกซ้อมของชมรมธนูในมหาวิทยาลัยชื่อดัง นักศึกษาที่ได้รับคำสั่งต่างยกคันธนูขึ้นเตรียมพร้อม
“ยิง”สิ้นเสียงคำสั่งลูกดองลอยละลิ่วลงสู่กลางเป้า วินาทีเดียวกันกับ ...
ฟิ้ววว
.
.
‘จึก’
.
.
“ฮรึกกกกกกก...T^T”
“เฮ้ย พี่ขอโทษๆ พอดีคันมันหักเหจากเส้นแนวพาราโบลาที่พี่กะไว้ ; A;”ร่างโปร่งในชุดเครื่องแบบเรียบร้อยแว่นหนาเตอะรีบวิ่งเข้ามาดูอาการของเหยื่อรายใหม่จากฝีมือการยิงธนูของตนหน้าซีด
“รุ่นพี่คยูฮยอน!!!!!!”ร่างสูงที่ลงไปนั่งกองกับพื้นเอามือปิดหน้าผากบริเวณที่โดนโจมตีด้วยลูกธนูแหลมๆเลือดสีสดไหลพรากจากปากแผล
“เดี๋ยวนะ? ละ..เลือด? เลือดเหรอ ว๊ากกกกกก T________T”ร่างสูงโวยวายโอดครวญลั่น บรรยากาศรอบข้างถูกมุงด้วยผู้อยากรู้อยากเห็น ก่อนร่างอวบอ้วนของโค้ชคุมฝึกจะวิ่งฝ่าฝูงชนเข้ามาดูอาการของลูกศิษย์เอกหน้าตาหล่อเหลา
บรรยากาศรอบข้างดำเนินผ่านไปอย่างรวดเร็วจนมินโฮเองจำไม่ได้ แต่สิ่งที่จำได้จารึกขึ้นใจยิ่งกว่าศิลาจารึกพ่อขุนรามคือประโยคที่คุณหมอบอกมา
“ขอโทษนะครับ.. การที่คุณถูกธนูปักหน้าผาก มันจะทำให้ผมคุณร่วงและเกรียนในที่สุด หมอต้องเสียใจจริงๆครับ”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย T^T ชีวิตที่สดใสของผู้ชายผมยาวว่าที่ส่วนหนึ่งของวงฮิตที่ชื่อชายนี่ต้องดับสูญเหรอ ฮรื้ออออ T^T ; A;
“นี่.. พี่มินโฮ ผมไปเสิร์ชข่าวมา เขาบอกว่ามีที่รักษาหัวเกรียนได้ด้วยแหละ”ราวกับสรวงสวรรค์โปรด น้องชายสุดแสบอย่างแทมินเดินเข้ามาบอกข่าวดีกับพี่ชายที่นั่งเกาหัวเกรียนแกร่กๆเนื่องจากความร้อนชื้นที่ติดต่อเนื่องจากวิกที่ใส
“ห๊ะ!?!?!? ที่ไหนไอ้แทม รีบบอกชั้นมาเร็ว”กระโจนเข้าไปฉุดกระชากคอเสื้อน้องชายด้วยความตื่นเต้น
“โหยย เดี๋ยวสิพี่ พี่รู้จักมั้ย? ‘แทกุก’ น่ะ แทกุก ไทยแลนด์! อิสเดอะเบสเลยนะครับ”แทมินเอ่ยอย่างภาคภูมิใจพร้อมเลื่อนมือไปลูบหัวใสๆของพี่ชายเล่น
“เห้ย! อย่าลามปามโว้ย”ปัดมือน้องชายออกห่างก่อนจะหันหน้าเข้าหากล้องยิ้มกรุ้มกริ่มแบบมีเลศนัย
‘หึหึ ไทยแลนด์ แดนสวรรค์ของกูล่ะครับ!!!’
สนามบินอินชอน หน้าเกทสายการบินชั้นประหยัด
“พี่จะไม่เอากระเป๋าเสื้อผ้าไปจริงดิ?”น้องชายผู้น่ารักเอ่ยถามพี่ชายอีกครั้งเพื่อยืนยันความแน่ใจ เมื่อเห็นสภาพของพี่ชายในเสื้อโค้ทตัวหนาผ้าพันคอถุงมือครบเซต
“เออ ก็ดูในวิกิพีด๋อยเค้าบอกว่าตอนนี้ที่นั่นหน้าหนาว หนาวๆก็ใส่เสื้อผ้าซ้ำๆได้ ไม่มีใครรู้ร้อกกก”ร่างสูงพยักหน้าทำหน้าตาภูมิอกภูมิใจในความรอบคอบของตัวเองที่อุตส่าห์เจียดเวลานั่งโหลดหนังโป๊มานั่งหาข้อมูลเกี่ยวกับประเทศไทยมาไว้บ้าง - -*
“เอิ่มมม โอเคครับพี่ ยังไงก็โชคดีละกัน”น้องชายตบไหล่พี่ชายปุๆ ก่อนจะรุนหลังให้ร่างสูงเดินเข้าเกทไปพบกับชะตากรรมสุดวิเศษ ณ เมืองไทย ดินแดงแห่งอเมซิ่งติง O.O
ฟิ้วววว
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
“โอ้โหวววว มีตัวประหลาดอะไรนี่ด้วยเนี้ย”ร่างสูงที่เดินป้ำๆเป๋อๆคลำทางอ่านภาษาอังกฤษฟุดฟิดฟอไฟมาเจอกับศิลปะงามของไทยยืนอ้าปากค้างในความตระการตา
“เซาะกราวจริง ไม่รู้จักยักษ์ไทย”เสียงทุ้มของใครอีกคนที่ใส่เสื้อยืดสีแดงกับกางเกงห้าส่วนสะพายเบ้ใบใหญ่ใส่แว่นดำทำตัวเซเลปเดินผ่านไป
“ห๊ะ?! หมายถึงกูเปล่าวะ ไอ้เซาะเซาะอะไรนั่น”มินโฮมองตามคนเสื้อแดงไปพร้อมเกาหัวแกรกๆ เงยหน้าขึ้นมองประติมากรรมตรงหน้าอย่างชื่นชมอีกครั้งก่อนจะเดินตามทางคนเกาหลีเสื้อแดงนั่นไป
‘เอาวะ ถึงไอ้เตี้ยนั่นจะดูบ้านนอก ไม่รู้ว่าไทยแลนด์มันหน้าหนาว แต่ก็ขออาศัยใบบุญมันหน่อย’
ร่างสูงเดินตามอีกร่างไปด้วยท่าทางคล้ายๆสโตร์กเกอร์ มองป้ายภาษาอังกฤษสลับกับร่างตรงหน้าเชคความแน่ใจ คาดการณ์ไว้ในหัวว่าอีกไม่นานคงจะถึงที่ปั๊มพาสพอร์ตกับทางออก
แต่อนิจจา..ชีวิตอนิจจัง เมื่อผ่านด่านตรวจตม.ปั๊มเสร็จสำเร็จทุกสิ่งอย่าง ร่างสูงเดินออกมายืนเก๊กตรงหน้าประตูทางออกด้วยท่าทางประหนึ่งซุปเปอร์แมนทำภารกิจเสร็จสิ้น ลมแผ่วๆจาก ‘หน้าหนาว’ ของเมืองไทยก็ทำให้ร่างสูงนึกได้ว่า.. =[]= ‘โคตรร้อนเลยครับท่าน!!!!’
คนขี้ร้อนรีบถอดเสื้อโค้ทตัวหนา ผ้าพันคอขนสัตว์อย่างดี เสื้อแจคเกตสีดำสุดเท่ห์อีกหนึ่งตัว เสื้อไหมพรมคอเต่าแขนยาว กางเกงขายาวตัวหนา ดึงหมวกแกปที่อุตส่าห์ใส่มาเพื่ออัพความเท่ห์มาพัดแก้ร้อนก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหาแท๊กซี่ที่จะนำพาเขาไปวัดพระแก้วอย่างที่ตั้งใจ
“ว้ายย -///- ซุบซิบซุบซิบซุบซิบ”กลุ่มหญิงสาวที่เดินออกมาจากด้านในร้องวีดว้ายกระซิบกระซาบสลับมองร่างสูงหน้าแดงซ่าน
“มองอะไรวะ ไม่เคยเห็นคนร้อนเหรอ”มินโฮพึมพำกับตัวเองเซ็งๆพลางพัดหมวกแก๊บเร็วขึ้น ไหนบอกว่าหน้าหนาวไงวะ ทำไมมันร้อนตับระเบิดแบบนี้ หรือว่ากูโง่ดูเว็บผิด ? =__=
“โรคจิต . คิดว่าหล่อนักรึไงถึงมาแก้ผ้า”เสียงทุ้มเสียงเดิมพร้อมกับร่างเตี้ยๆร่างเดิมที่เดินผ่านไป คนตัวเล็กเหลือบตามามองเหยียดๆร่างสูงที่ยืนหงุดหงิดหัวเสีย ก่อนจะดันแว่นกันแดดสีดำเสยผมน้อยๆเก็กหล่อ
“โรคจิต? ผมเนี้ยนะ? เห้!!! ด่าผมเหรอ ไอ้คุณเตี้ย ไอ้เซาะกราววว”ร่างสูงโวยวายลั่นพร้อมวิ่งไปดึงไหล่คนตัวเล็กเอาไว้
“อะไร =__=”ตวัดหางตามองพร้อมทำหน้าเป็ดใส่อีกร่าง
“มาว่าผมโรคจิตได้ไงน่ะ เราไม่เคยรู้จักกันซะหน่อย -_-“
“ก็ไม่คิดจะรู้จักอยู่แล้ว”
“นี่ อย่ามาปากดีแบบนี้นะ คุณเป็นใคร ผมมีสิทธิฟ้องร้องข้อหาหมิ่นได้นะ”ร่างสูงเริ่มหาเรื่อง
“ผมก็จะแจ้งข้อหาอนาจารนะ ดูสภาพสิ”พูดพร้อมเหลือบตามองลงต่ำก่อนจะเงยหน้ามองสบตานิ่ง
“แล้วไง? ไม่เคยเห็นเหรอครับ”ร่างสูงว่าพร้อมยักคิ้วกวนๆ
สภาพร่างสูงตอนนี้หากไม่ดูดีๆไปยืนอยู่แถวสีลมซอยสองคงจะมีคนเข้ามาทักเยอะมากกว่านี้ ร่างล่ำๆเปลือยอก ถือกระเป๋าเป้ที่ยัดการ์ตูนมาหลายสิบเล่มพร้อมเสื้อผ้าต่างๆนานาที่เพิ่งถอดออก
และ
.
.
.
ทั้งตัวมีแค่บ๊อกเซอร์..ตัวเดียว!!?!?!?!?!?!?!?!
“ผมขอตัวล่ะ เหอะ”ร่างโปร่งเอ่ยบอกก่อนจะเดินหนีไปเรียกรถแท็กซี่ ปล่อยให้ไอ้บ้ากามตัวสูงยืนโชว์ของต่อไปอย่างไม่ใยดี
แล้วชีวิตของไอ้บ้ากามหัวเกรียนนี่..จะเป็นอย่างไรต่อ ; A;
TALK’
กราบสวัสดีท่านผู้อ่านทุกอ่าน ไรเตอร์คนนี้มีนามว่าแนน เนื่องจากโดนรินีถีบมาอัพ อินโทรเรื่องนี้เลยมาเป็นดุ้นๆสั้นๆ -_- ขอบอกไว้สักนิดว่าแนนไม่ใช่ชนว.เพราะฉะนั้นเนื้อหาบางอย่างอาจจะผิดพลาดไปบ้าง แนนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย และขอเตือนทุกท่านไว้ว่าฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ “เกรียน” มาก หากท่านใดไม่ต้องการให้ซีพียูท่านเออร์เรอร์เพราะความเกรียน . จงอย่าอ่านต่อ (จุ้บุ) รักผู้อ่านค่ะ
ไรเตอร์ฟีชเจอริ่ง คิขัวเลิฟ.
กราบสวัสดีรินีย์เอง อิอิ =0= จริงๆเหมือนไม่ค่อยได้ช่วยคุณคิขัวเท่าไรหรอก= ='' นอกจากคิดบทให้และสารธยายความเกรียนของมินโฮที่รินีย์อยากเห็นให้คิขัวมันฟัง ฮ่าๆ เรื่องมันอาจจะเกรียนๆเหมือนคนแต่งและคนคิด ฮ่าๆ ก็อย่าว่ากันคลายเครียดๆ ถามว่าชื่อเรื่องเหมือนชื่อหนังอะไรสักอย่างที่ดังๆของไทย? จะบอกว่าไม่จริงเลยเราไม่ลอก 'กวนมึนโฮ' มานะ *หน้าจริงจัง* สุดท้ายขอให้อ่านให้สนุกนะคะ รักเหลาาแท้เหน่อออ >3<
รินีย์ จิบิ.
ความคิดเห็น