ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : จิ้งจอกตัวที่ 8 ความฝัน
จิ้งจอกตัวที่ 8 ความฝัน
"นี่ๆ"เสียงๆหนึ่งได้ดังขึ้นมาปลุกเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่ในห้วงนิทรา
"อืม..."เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆพลางมองไปที่เด็กน้อยผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นคนปลุกเขาจากการหลับใหล
"นาย...ปลุกชั้นทำไม..."เด็กหนุ่มพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพลางถามเหตุผลที่เด็กน้อยปลุกเขา
"นี่ๆพี่ชายน่ะ...มีชีวิตอยู่เพื่ออะไรหรอ..."เด็กน้อยไม่ได้ตอบคำถามของเด็กหนุ่มแต่เป็นฝ่ายถามกลับแทน
"เพื่ออะไรงั้นหรอ..."เด็กหนุ่มนิ่งเงียบไปชั่วครู่
"นี่ๆว่าไงล่ะ"เด็กน้อยดึงแขนเสื้อของเด็กหนุ่มเบาๆ
"นั่นสินะ...ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน..."เด็กหนุ่มตอบด้วยดวงตาที่เศร้าสร้อย
"งั้นหรอ..."เด็กน้อยปล่อยแขนเสื้อของเด็กหนุ่มแล้วก้มหน้าเงียบไปพักหนึ่ง
"ถ้างั้นผมบอกให้เอามั้ย?"เด็กน้อยพูดขึ้น
"หือ...นี่นาย...อั๊ก!!"เด็กหนุ่มยังพูดไม่ทันจบประโยคเด็กหนุ่มก็โดนมือที่มีเล็บอันแหลมคมของเด็กน้อยทะลวงเข้ามาที่กลางอกอย่างไม่ทันตั้งตัว
"แค่กๆ"เด็กหนุ่มสำลักเลือดที่ไหลออกมาจากปาก
"เหตุผลที่พี่ชายมีชีวิตอยู่น่ะนะ.."เด็กน้อยพูดพลางเอามือออกมาจากอกของเด็กหนุ่มอย่างแรง เด็กหนุ่มมองหน้าของเด็กน้อยด้วยสติที่เลือนลาง
"ก็เพื่อ..(คำพูดปริศนาค่ะไว้รู้ในตอนต่อๆไปนะ<3)ยังไงล่ะ.."เด็กน้อยพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างสะใจ เด็กหนุ่มนิ่งเงียบไม่พูดอะไรแล้วล้มลงไปนอนจมกองเลือดกับพื้น
"แฮ่กๆ"เสียงของเด็กหนุ่มที่ตื่นจากความฝันฟังดูหอบเหนื่อยและร่างกายของเด็กหนุ่มก็มีเหงื่อเต็มไปหมด
"ฝัน..งั้นหรอ"
"อ้าวตื่นแล้วหรอไค"เสียงเพื่อนของเด็กหนุ่มได้พูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเขาตื่นแล้ว
"มิวะ...ทำไม..."เด็กหนุ่มหยุดพูดเพราะเขานึกบางอย่างออก
จริงสิ...หลังจากตอนนั้นเราก็มานอนที่ศาลเจ้ากับมิวะสินะ..
เด็กหนุ่มคิดอยู่ในใจแล้วเพื่อนของเด็กหนุ่มก็พูดขึ้น
"จะกินอะไรดีล่ะ?"
"จะกินอะไรดีล่ะ?"
"ไม่ล่ะ..."เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"เอ๋...แล้วนายไม่หิวรึ?"
"ไม่..."เด็กหนุ่มตอบออกไปอย่างเย็นชา
"เฮ้อ...ก็แล้วแต่นายล่ะกันนะ"เพื่อนของเด็กหนุ่มถอนหายใจออกมา เด็กหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเปิดประตูออกไปจากห้อง
"จะไปไหนน่ะไค"เพื่อนของเด็กหนุ่มถามขึ้น
"เรื่องของชั้น..."เด็กหนุ่มตอบอย่างเย็นชา
ว่าแล้วต้องพูดคำนี้...
เพื่อนของเด็กหนุ่มคิดในใจ เด็กหนุ่มไม่สนใจอะไรเพื่อนของเขาแล้วเดินออกไปจากศาลเจ้าพลางร่ายเวทย์เปลี่ยนชุดเป็นชุดฮากามะที่เขาใส่ประจำ
"จะว่าไปทำไมเจ้าไคถึงมานอนที่นี่กันนา..."เพื่อนของเด็กหนุ่มพูดอย่างสงสัย(ต่อไปตั้งแต่ตรงนี้ขอให้ไคคุงเป็นคนดำเนินเรื่องในตอนนี้นะฮะ)
ผมเดินเรื่อยเปื่อยออกมาจากศาลเจ้าเดินไปที่ต่างๆอย่างไร้จุดหมายไม่รู้ทำไมที่ๆผมไปถึงเป็นที่ที่ผมกับหมอนั่นเคยไปด้วยกันทั้งสวนสสาธารณะร้านขายเสื้อผ้าที่หมอนั่นเคยซื้อเสื้อให้แต่ผมไม่ใส่ ผมเดินมาเรื่อยๆจนมาอยู่ที่หน้าโรงเรียนที่หมอนั่นเรียนอยู่ ผมมองขึ้นไปตรงดาดฟ้าที่ๆผมทำร้ายหมอนั่นเป็นครั้งแรก...
ผมทำให้หมอนั่นมีแผลในตอนนั้นผมรู้สึกเจ็บแปล๊บที่อก พอเห็นเลือดและใบหน้าที่ดูเจ็บปวดของหมอนั่นแล้ว..ผมก็เริ่มรู้สึกเจ็บที่อกทันทีไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมรู้สึกอยากที่จะปกป้องหมอนั่น ตอนที่เรนทำทีท่าเหมือนจะเอาเล็บจิ้มคอหมอนั่นผมรู้ว่าเรนแค่หยอกเล่นแต่ร่างกายมันขยับไปเอง ตอนไกยาร์ลเองก็เหมือนกัน..ผมรู้สึกไม่พอใจทุกครั้งที่เห็นไกยาร์ลอยู่กับหมอนั่น..ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้กันนะ...
ผมเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายพลางคิดถึงความฝันนั้น...คำพูดของเด็กคนนั้น...และใบหน้าของเด็กคนนั้นที่คล้ายคลึงกับใบหน้าของผมในวัยเด็กถึงผมจะไม่ค่อยแน่ใจว่ามันใช่รึเปล่าเพราะผมจำความฝันนั้นไม่ค่อยได้ที่จำได้ก็มีแค่คำพูดของเด็กคนนั้นและใบหน้าของเด็กคนนั้นที่ผมจำได้แค่ลางๆเท่านั้นเอง...
ผมหลุดจากภวังค์ความคิดของตนเองและหยุดเดินต่อไปข้างหน้า เพราะข้างหน้าผมมีหมอนั่นยืนอยู่...แต่ไม่ได้ยืนอยู่แค่คนเดียว หมอนั่นกำลังยืนคุยอยู่กับเรนและเลออนผมรีบเอาตัวหลบไม่ให้หมอนั่นสังเกตเห็น
"ไอจิคุง~วันนี้รบกวนหน่อยน้า~"เสียงของเรนพูดอย่างยิ้มแย้มและสดใส
"ครับ"หมอนั่นเองก็ตอบกลับไปอย่างยิ้ม
"ขอโทษนะที่ต้องรบกวนพวกเรายังไม่ค่อยรู้ทางของที่นี่น่ะ"เลออนพูดอย่างเกรงใจ
"ไม่เป็นไรครับ ผมว่างอยู่พอดี"หมอนั่นยังคงตอบอย่างยิ้มแย้ม
"นี่ๆรีบไปกันเถอะนะ~ผมอยากกินไอที่เขาเรียกว่าไอติมแล้วอ่า~"เรนพูดพลางกระโดดไปกอดเลออนไว้แน่น
"เข้าใจแล้วครับ ผมจะพาไปร้านไอศกรีมนะครับ"หมอนั่นตอบอย่างยิ้มแย้ม บางทีหมอนั่นอาจลืมเรื่องที่ดาดฟ้าไปแล้วก็ได้ แต่ก็ไม่แน่หรอกเพราะที่มือของหมอนั่นมีผ้าพันแผลพันอยู่คงยังไม่ลืมหรอก...
ผมแอบเดินตามหมอนั่นกับพวกเรนไปเรื่อยๆจนกระทั่งพวกนั้นหยุดเดินแล้วมานั่งกินไอศกรีมกันที่สวนสาธารณะ
"ว้าว~ไอติมรสช็อกโกแลตเนี่ยอร่อยสุดๆไปเลย~"เรนที่กินไอศกรีมเลอะเต็มปากได้พูดขึ้น
"เรนกินดีๆหน่อยสิเลอะปากหมดแล้วนะ"เลออนพูดพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดปากให้เรน
"แหะๆ โทษทีๆอ๊ะ..."เรนหยุดพูดแล้วมองไปที่ปากของเลออนที่มีไอศกรีมรสกาแฟเลอะอยู่นิดหน่อย
"หือ...มีอะไรหรอ?"เลออนถามอย่างสงสัยเพราะเรนจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ
"เลออนอยู่นิ่งๆนะ"เรนพูดแค่นั้นแล้วค่อยๆเอาลิ้นเลียไอศกรีมที่ติดอยู่ที่หน้าเลออนออกทำให้เลออนหน้าแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"ทะ..ทะ..ทะ..ทำอะไรของนายน่ะเรน⊙////⊙!!"เลออนพูดด้วยใบหน้าเขินอาย...พวกนายนี่จีบกันไม่ดูไอจิเลยนะทั้งๆที่เขาเองก็นั่งอยู่ข้างๆแท้ๆ@(￣-￣)@
"หือ..ทำอะไรอ่ะหรอก็เช็ดปากให้เลออนไงล่ะ^▽^"เรนพูดออกมาอย่างยิ้มแย้มดูท่าทางเรนจะชอบที่เห็นเลออนหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศแบบนี้
"หือ..ทำอะไรอ่ะหรอก็เช็ดปากให้เลออนไงล่ะ^▽^"เรนพูดออกมาอย่างยิ้มแย้มดูท่าทางเรนจะชอบที่เห็นเลออนหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศแบบนี้
"คะ..คะ..แค่บอกให้ชั้นเอาผ้าเช็ดก็ได้นี่..มะ..ไม่เห็นต้อง..ละ..เลียเลย.."
"ทำไมอ่า ให้ผมเช็ดให้เลออนมั่งไม่ได้รึไง"เรนพูดพลางทำแก้มป่อง
"ถะ..ถึงงั้นก็เถอะ..ช่วยเอาผ้าหรืออะไรมาเช็ดแทนเลียได้มั้ย!"เลออนพูดด้วยใบหน้าที่แดงยิ่งกว่าเดิม
"เอ๋..เลียไม่ได้หรอเนี่ย"เรนทำเสียงเหมือนผิดหวัง
"ถะ..ถ้าจะเลียก็อย่าเลียหน้าสิ มันรู้สึกแปลกๆ"เลออนพูดพลางลูบหัวเรนเบาๆ
"งั้นแปลว่าผมเลียตรงอื่นได้สินะ!!"เรนพูดอย่างยิ้มแย้มพร้อมตาเป็นประกาย ส่วนเลออนพยักหน้าให้เรนเบาๆแล้วเขาก็โดนเรนกอดทันที
"อ๊ะ...จริงสิเรนไอศกรีมมัน..."เลออนพูดแล้วไปที่ไอศกรีมของเรนที่ตกลงพื้น
"ง่า!?! ไอติมของผม!?!"เรนร้องออกมาอย่างช็อกที่เห็นไอศกรีมที่ทานไปแค่นิดเดียวหล่นลงพื้น
"อะ..ไอติม.."เรนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสุดๆ
"โอ๋ๆ"เลออนปลอบเรนพลางลูบหัวเรนเบาๆ[ตัดไปทางไอจิบ้างดีกว่าเนอะ-w-]
ผมเลิกมองพวกเรนที่กำลังจีบ(?)กันอยู่แล้วหันไปมองไอจิแทนดูท่าทางหมอนั่นจะทานไอศกรีมเข้าไปแค่นิดเดียว ตอนนี้ไอศกรีมที่หมอนั่นถืออยู่ละลายจนแทบตะไมเหลืออยู่แล้ว หมอนั่นเองก็นั่งเงียบไม่พูดอะไรมาตั้งนานท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่...
[ไอจิ]
ไคคุง...ไคคุง...นายหายไปอยู่ที่ไหนของนายกันนะ...ตั้งแต่วันนั้นไคคุงก็ไม่ได้กลับมาบ้านเป็นเพราะอะไรกัน...ทำไมไคคุงถึงไม่กลับมาบ้านล่ะ...ตั้งแต่ไคคุงไม่กลับมาบ้านผมรู้สึก...รู้สึก...
"เซ็นโด! เซ็นโด!"เสียงของเลออนคุงที่เรียกผมหลายครั้งจนผมหลุดจากภวังค์ความคิดของตนเอง
"อะ..มีอะไรหรอ?"
"เรนทำไอศกรีมตกน่ะพวกเราจะไปซื้อใหม่กันน่ะ นายจะไปด้วยมั้ย?"
"อือ..ไม่ล่ะผมขอนั่งรออยู่ตรงนี้ล่ะกันนะ"ผมพูดแล้วยิ้มน้อยๆให้เลออนคุง
"อือ..ไม่ล่ะผมขอนั่งรออยู่ตรงนี้ล่ะกันนะ"ผมพูดแล้วยิ้มน้อยๆให้เลออนคุง
"หรอ...งั้นพวกเราไปนะไปเถอะเรน"เลออนคุงพูดแล้วเดินจูงมือคุณเรนออกจากสวนสาธารณะไป
[ไค]
พอผมเห็นเลออนกับเรนเดินออกไปจากสวนสาธารณะแล้ว...ผมก็คิดว่าจะเดินกลับไปที่ศาลเจ้าเพราะยังไงอยู่ต่อไปก็คงไม่ได้อะไรแล้ว พอผมกำลังจะเดินออกไปจากสวนสาธารณะจู่ๆหมอนั่นก็พูดบางอย่างออกมา
"ไคคุง...ไคคุงนายไปอยู่ที่ไหนกันนะ"น้ำเสียงของหมอนั่นฟังดูเศร้าสร้อยเหมือนเสียอะไรบางอย่างไป
"ทั้งคุณแม่..ทั้งเอมิ..แล้วก็ตัวผมเองต่างก็เป็นห่วงไคคุงกันแท้ๆ แล้วตอนนี้นายไปอยู่ที่ไหนของนายกันนะไคคุง"หมอนั่นพูดแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
"เฮ้อ...เรานี่นะมาบ่นอะไรคนเดียวล่ะเนี่ย"หมอนั่นพูดแล้วถอนหายใจออกมาพลางลุกขึ้นยืนเดินออกไปจากสวนสาธารณะ
"ไปหาคุณเรนกับเลออนคุงดีกว่า"หลังจากพูดคำนี้จบหมอนั่นก็เดินออกไปจากสวนสาธารณะทันที ส่วนผมหลังจากเห็นหมอนั่นเดินออกไปแล้วผมก็เดินออกไปจากสวนสาธารณะเช่นกัน...ผมเดินกลับไปที่ศาลเจ้าตลอดทางที่เดินไปผมคิดแต่ว่าทำไมหมอนั่าจะต้องมาเป็นห่วงอะไรกับปีศาจอย่างผม...ทั้งๆที่ผมทำร้ายหมอนั่นแท้ๆ...แต่กลับมาเป็นห่วงผมผมไม่เข้าใจความคิดของมนุษย์เลยจริงๆโดยเฉพาะหมอนั่น... ผมเดินมาจนถึงศาลเจ้าแล้วมิวะที่กำลังกวาดใบไม้หน้าศาลเจ้าอยู่ก็พูดขึ้น
"กลับมาแล้วหรอไค ไปไหนมาหรอ?"
"...."ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรแล้วเดินเข้าไปในศาลเจ้า
"นี่ๆช่วยบอกผมหน่อยสิคร้าบคุณไค"มิวะพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้น
"ไม่มีความจำเป็นต้องบอกนาย..."ผมตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"เอ๋...เย็นชาจังเลยน้า ทั้งที่ชั้นคิดว่านายเริ่มเปลี่ยนไปนิดหน่อยแล้วแท้ๆสงสัยชั้นคงคิดไปเองสิเนี่ย"มิวะพูดแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"เปลี่ยนไปงั้นหรอ..."ผมหยุดเดินแล้วหันไปจ้องมิวะเขม็ง
"หือ...ไม่มีอะไรหรอกชั้นแค่คิดว่านายดูเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนอ่ะนะ"มิวะพูดแล้วยิ้มน้อยๆออกมา
"หือ...ไม่มีอะไรหรอกชั้นแค่คิดว่านายดูเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนอ่ะนะ"มิวะพูดแล้วยิ้มน้อยๆออกมา
"แต่ก็นะ...ชั้นว่าชั้นคงคิดไปเองมากกว่าน่ะนะ"มิวะพูดพลางกวาดพื้นต่อ ผมนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปในศาลเจ้า
"เปลี่ยนไปงั้นหรอ..."ผมพูดออกมาเบาๆ
"ถ้าชั้นเปลี่ยนได้ก็ดีสิ..."ผมพูดเบาๆแล้วค่อยๆหลับตาลงช้าๆ
"ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยไค!?!"เสียงอันคุ้นเคยที่ปลุกผมขึ้นในตอนที่ผมกำลังจะหลับผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
"ไกยาร์ล..."พอผมตื่นขึ้นมาก็เห็นไกยาร์ลอยู่ในร่างปีศาจเอาดาบยืนจ่อหน้าผมอยู่
"ไค!! นายมาสู้ตัดสินกับชั้นให้รู้แพ้รู้ชนะกันเดี๋ยวนี้!?!"ไกยาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ถ้าชั้นชนะนายต้องตอบคำถามของชั้นเข้าใจมั้ย!!"
"ถ้าชั้นชนะล่ะ..."
"ชั้นจะยอมทำตามคำสั่งของนายหนึ่งอย่าง"ไกยาร์ลพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง
"เข้าใจแล้ว...แต่ตอนนี้ชั้นง่วงขอนอนก่อนได้มั้ย..."ผมพูดแล้วหลับตาลงอีกครั้ง
"หา!?!อะไรนะชั้นจะดวลตอนนี้นายห้ามหลับนะไค!?!"
"งั้น...พรุ่งนี้ตอน2ทุ่มค่อยเจอกันที่นี่นะ..."ผมพูดเบาๆแล้วหลับไปทันที(หลับเร็วมาก)
"หนอย...ไคตื่นเดี๋ยวนี้นะ!?!"
#ขอโทษขออภัยที่ไรท์อัพช้าขนาดนี้TTตอนนี้อยู่ช่วงสอบไรท์เลยยุ่งง่ะแต่ก็พยายามหาเวลามาเขียนแล้วน้าาาาา ยังไงก็จะพยายามมาอัพให้ไวขึ้นนะงับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น