ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จิ้งจอกตัวที่ 7 แผล
จิ้งจอกตัวที่ 7 แผล
"ผมไปก่อนนะครับ"ผมตะโกนบอกคุณแม่กับเอมิและไคคุงที่วันนี้ตื่นมาก่อนผมอย่างไม่น่าเชื่อครับ(ออกจากโรงพยาบาลเร็วมาก)...ทั้งสามคนกำลังจะทานอาหารเช้ากันอยู่
"หืม...ไอจิลูกไม่กินข้าวหรอ?"คุณแม่ตะโกนถามผมที่ใส่รองเท้าอยู่
"ไม่ครับ วันนี้ผมไม่ค่อยหิว"
"ระวังจะปวดท้องนะไอจิ ข้าวเช้าเป็นสิ่งสำคัญนะ"เอมิพูดแล้วตักข้าวเข้าปาก
"ไม่เป็นไรหรอกน่า งั้นผมไปนะครับ"ผมเปิดประตูออกไปแล้วไปเตอคนๆหนึ่งยืนโค้งให้ผม
"อรุณสวัสดิ์ครับท่านไอจิ"คนๆนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไกยาร์ลคุงเขากล่าวทักทายตอนเช้ากับผมแล้วเอามือผมไปจุ๊ฟหนึ่งที ก่อนที่จะโดนไคคุงที่โผล่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เขกหัวดัง โป๊ก!! ไกยาร์ลคุงล้มลงนั่งกับพื้น มือกุมหัวโดยอัตโนมัติ
"แกมาทำอะไรไม่ทราบ..."ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าเสียงของไคคุงดูเหมือนหงุดหงิดอยู่ยังไงไม่รู้แต่สีหน้าอันไร้อารมณ์ก็ยังคงอยู่...
"หา...ชั้นก็มารับท่านไอจิไปโรงเรียนไงล่ะ"ไกยาร์ลคุงลุกขึ้นยืนแล้วขยับแว่นทีนึงก่อนที่จะจ้องไคคุงเขม็ง
"ว่าแต่แกเหอะมาถึงก็ตบหัวชั้นแบบนี้...มันหมายความว่าไงกันไค..."ไกยาร์ลคุงพูดด้วยใบหน้าหงุดหงิด
"ใครตบหัวนายไม่ทราบ...ชั้นเขกหัวนะคนที่ตบนายคงเผ่นไปแล้วล่ะ..."ไคคุงพูดด้วยเสียงและใบหน้าเรียบๆ
"นี่จงใจกวนบาทาชั้นใช่มั้ยเนี่ย!!"ไกยาร์ลคุงพูดอย่างหงุดหงิด
"เปล่านะ..."ไคคุงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ฮึ!...ให้ตายเถอะนายนี่มัน..."ไกยาร์ลคงระงับอารมณ์หงุดหงิดลงแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"เอ่อ...ผมว่า..."ในตอนนี้ผมกำลังจะพูดให้ทั้งสองคนหยุดพูดหาเรื่องกันผมก็พึ่งจะสังเกตเห็นบางอย่างจากไกยาร์ลคุง...
"เอาล่ะนักเรียนวันนี้มีนักเรียนมาใหม่นะ"อาจารย์พูดพร้อมกับขวักมือให้นักเรียนใหม่ที่อยู่ข้างนอกเข้ามาในห้องเรียน แล้วให้เขียนชื่อลงที่กระดานดำ
"เอ้า แนะนำตัวหน่อยสิ"อาจารย์แล้วหันไปมองนักรียนคนนั้นแต่ผมกับมองนักเรียนคนนั้นแล้วได้แต่แข็งทื่อเป็นหินอย่างเดียวมากไปกว่านั้นก็แข็งจนจะเป็นเทวรูปอยู่แล้ว
"เอ้า แนะนำตัวหน่อยสิ"อาจารย์แล้วหันไปมองนักรียนคนนั้นแต่ผมกับมองนักเรียนคนนั้นแล้วได้แต่แข็งทื่อเป็นหินอย่างเดียวมากไปกว่านั้นก็แข็งจนจะเป็นเทวรูปอยู่แล้ว
"ผมโอลิเวียร์ ไกยาร์ลครับ"ไกยาร์ลคุงพูดแนะนำตัวสั้นๆด้วยใบหน้าเรียบแต่ไม่รู้เพราะว่าเขาดูเข้ากับเครื่องแบบโรงเรียนหรือเพราะเขาใส่แว่นตาด้วยเขาเลยดูเท่และเป็นคนที่ดูสุขุมมากๆ
"ชื่อเหมือนเป็นชาวต่างชาติเลยเนอะ"
"รึว่าจะเป็นชาวต่างชาตินะ"
"ดูๆแล้วเท่ดีเหมือนกันเนอะ"
"ต้องเป็นคนต่างชาติแน่ๆเลย"และแล้วผู้หญิงในห้องก็เริ่มเจี้ยวจ้าวตามปกติเมื่อเห็นคนหล่อเท่(?) แต่เห็นไกยาร์ลคุงแต่งตัวเข้ากับเครื่องแบบโรงเรียนแบบนี้ก็ชักอยากเห็นไคคุงใส่มั้งแล้วสิ ปกติเห็นใส่ชุดฮากามะตลอด ขนาดซื้อเสื้อให้แล้วก็นังไม่ยอมใส่แต่ก็ยังดีที่ไม่เอาไปเผาล่ะนะ...
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"ไกยาร์ลคุงพูดแล้วยิ้มหวานให้คนในห้องทำเอาสาวในห้องมองไกยาร์ลคุงไม่กระพริบเลยทีเดียว รอยยิ้มนั่นมันมีพลังทำให้คนเคลิ้มได้รึไงเนี่ยผู้หญิงในห้องเคลิ้มกันเป็นแถวเลย(คิดไปด้ายยยยนะไอจิ)
"อ่อโอลิเวียร์เขามาจากยุโรปน่ะเพราะทางบ้านต้องมาทำธุรกิจที่ญี่ปุ่นเขาเลยต้องทำเรื่องมาขอเรียนที่นี่น่ะ"อาจารย์อธิบายเพิ่มเติมให้ เฮ้!!แต่เดี๋ยวสิไอที่ว่าทางบ้านทำธุรกิจนี่มันอัลไล!!โกหกหลอกประชาชนชัดๆเลยว่าแต่ทำอีท่าไหนอาจารย์ถึงเชื่อได้กันเนี่ยใช้พลังสะกดจิตอาจารย์แน่ๆเลยสินะครับ!!(โอ้ มันโหดมากมาย)
"อุ้ย เป็นคนต่างชาติจริงๆด้วย"
"แต่พูดญี่ปุ่นเก่งเนอะ"
"เป็นคนยุโรปเลยหรอยอดไปเลย"
"ว้าว..เท่จังเลยคนยุโรปหรอเนี่ย"
"เท่จัง ถ้าได้มาเป็นแฟนก็ดีสิ"และเหล่าสาวๆในห้องก็เริ่มสนทนากันต่อ
"อืม..งั้นหาที่นั่งให้เธอก่อนล่ะกันนะ"อาจารย์พูดพลางมองไปรอบๆห้อง
"อาจารย์ครับผมขอนั่งตรงนั้นจะได้มั้ยครับ"ไกยาร์ลคุงพูดแล้วชี้มาที่ที่นั่งข้างๆผมแต่มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่
"อาจารย์ครับผมขอนั่งตรงนั้นจะได้มั้ยครับ"ไกยาร์ลคุงพูดแล้วชี้มาที่ที่นั่งข้างๆผมแต่มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่
"หือ...แต่ตรงนั้นมีคนนั่งอยู่นะเธอไปนั่งตรงโต๊ะว่างตรงนั้นดีกว่ามั้ย"อาจารย์พูดแล้วชี้ไปที่โต๊ะว่างที่อยูใกล้ๆประตูห้อง แต่ไกยาร์ลคุงไม่ได้ฟังที่อาจารย์พูดเลยแล้วเขายังเดินไปหาผู้หญิงที่นั่งข้างๆผมและพูดพร้อมรอยยิ้มว่า
"คุณจะช่วยไปนั่งตรงโต๊ะที่ว่างอยู่นั่นแทนผมจะ:ได้รึเปล่าครับ"คำพูดของไกยาร์ลคุงและรอยยิ้มทำผู้หญิงคนนั้นหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย
"อะ..ดะ..ได้ค่ะ"ผู้หญิงคนนั้นตอบแล้วลุกไปนั่งตรงโต๊ะว่าง
"ฝากตัวด้วยนะครับ"ไกยาร์ลคุงพูดแล้วหันมายิ้มให้ผม
"คะ..ครับ"ผมตอบไปแบบเกร็งๆ แล้วมองออกไปที่นอกหน้าต่างผมแข็งทื่อราวกับร่างกายกำลังจะกลายเป็นหินไม่นะ!! อะไรกันเนี่ย!!ไหงไปอยู่ตรงกันล่ะ!! ผมเห็นไคคุงกับคุณเรนยืนมองผมอยู่ตรงต้นไม้ คุณเรนส่ายหางเล่นไปมาแล้วจู่ๆคุณเรนก็ชี้มาที่ไกยาร์ลคุงแล้วหันไปพูดบางอย่างกับไคคุง ผมพยายามอ่านปากคุณเรนถ้าผมอ่านไปผิดคุณเรนกำลังพูดว่า"ทำไมไกยาร์ลไปอยู่ตรงนั้นล่ะ"แล้วไคคุงก็หันไปตอบว่า"จะรู้หรอ..."ด้วยใบหน้าเรียบเฉย(อ่านเก่งชรุง) ถ้าใครเห็นเข้าคงจะแย่แน่ๆผมเอาดินสอเขียนลงที่กระดาษเป็นคำว่า"รีบลงมาจากต้นไม้"แล้วชูให้ไคคุงกับคุณเรนดู แต่ทั้งสองคนคุยกันอยู่เลยไม่เห็นโธ่!! แล้วผมจะทำยังไงดีเนี่ย!! แล้วผมก็นึกบางอย่างออกมาได้ ผมลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า
"อาจารย์ครับ"อาจารย์ที่กำลังเขียนบนกระดานดำอยู่หันมามองผม
"มีอะไรเซ็นโด"
"ผมขอไปเข้าห้องน้ำได้มั้ยครับ"
"อืม...ได้สิ"หลังจากที่ผมเดินยินคำอนุญาติของอาจารย์ผมก็เดินออกไปจากห้องทันทีก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ต้นไม้อย่างสุดฝีเท้า จนกระทั่งผมมาถึงต้นไม้แล้ว
"ไคคุง!! คุณเรน!!"ผมตะโกนเรียกทั้งสองคนพอให้ได้ยิน
"อ่ะ ไอจิคุง"คุณเรนหันมาหาผมแล้วกระโดดลงมาจากต้นไม้มากอดผมไว้แน่น
"อ่ะ ไอจิคุง"คุณเรนหันมาหาผมแล้วกระโดดลงมาจากต้นไม้มากอดผมไว้แน่น
"หวาดดีน้า~"คุณเรนกล่าวทักทายอย่างสดใส
"สวัสดีครับคุณเรน"ผมตอบแล้วจ้องไปที่ไคคุงที่ยืนนิ่งเป็นเทวรูปอยู่ข้างหลังคุณเรน
"มองอะไร..."พูดเหมือนตอนผมทำอาหารให้ครั้งแรกแล้วมองเป๊ะเลย...ใบหน้ากับน้ำเสียงก็เหมือนกันเป๊ะ...
"มาทำอะไรที่โรงเรียนผมครับเนี่ย..."ผมพูดแล้วจ้องไคคุงด้วยสายตาสงสัยสุดๆ
"เปล่านี่...แค่เดินผ่านมา"ไคคุงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่ไอคำตอบเมื่อกี้มันโกหกหน้าตายชัดๆ
"ฮ่ะๆๆไคเนี่ยโกหกได้ห่วยสุดๆไปเลย"คุณเรนขำออกมาแล้วเลิกกอดผมแต่ไปดึงแก้มไคคุงแทน
"นี่ๆที่จริงแล้วไคน่ะเขามาอุ๊บ!!"คุณเรนยังพูดไม่จบก็โดนไคคุงเอามือมาปิดปากไว้
"อี่อ่อยใอ่อ้มอูดอะ(นี่ปล่อยให้ผมพูดนะ)"คุณเรนพูดเสียงอู้อี้จนผมฟังไม่รู้เรื่อง
"ถ้าพูดอะไรนายคอกระเด็นแน่"ไคคุงกระซิบข้างหูคุณเรนพลางเอาเล็บแหลมจิ้มที่คอทำให้คุณเรนเหงื่อตกแล้วพยักหน้ารับ คุณเรนเอามือของไคคุงออกจากปาก
"งื้ม...ไคใจร้าย"คุณเรนพูดพึมพำ
"เอาเป็นว่าไคคุงกับคุณเรนน่ะกลับกันไปก่อนนะครับ"ผมพูดแล้วถอนหายใจออกมา
"ก็ด้าย~งั้นเราไปกันเถอะไค~"คุณเรนพูดเสียงสบายๆแล้วจับแขนไคคุงพาออกจากโรงเรียน จนกระทั่งผมเห็นว่าทั้งสองออกไปจากโรงเรียนแล้วผมเลยเดินกลับไปที่ห้องเรียน
"ขออนุญาติครับ"ผมเปิดประตูออกก็โดนอาจารย์ทักทันที
"ไปไหนมาเซ็นโดไปนานเชียว"
"พอดีมีอาจารย์ให้ไปช่วยยกของน่ะครับ"
"อืม...งั้นก็ไปนั่งที่ซะ"
"ครับ..."ผมตอบแล้วเดินไปนั่งที่ตัวเอง
-เวลาพักกลางวัน-
"ท่านไอจิ"ไกยาร์ลคุงเดินมาหาผมที่กำลังจะทานข้าวกลางวันที่โต๊ะ
"อะไรหรอไกยาร์ลคุง?"
"ผมจะขอคุยอะไรหน่อยได้มั้ยครับ"ไกยาร์ลคุงพูดพร้อมรอยยิ้ม
"อื้ม..ได้สิ"ผมตอบแล้วไกยาร์ลคุงก็จับมือผม
"งั้นไปกันเถอะครับ"ไกยาร์ลคุงจับมือผมแล้วพาเดินออกจากห้องไป
"งั้นไปกันเถอะครับ"ไกยาร์ลคุงจับมือผมแล้วพาเดินออกจากห้องไป
"ดะ...เดี๋ยวสิไกยาร์ลคุงจะไปไหนหรอ"
"ดาดฟ้าครับ"ไกยาร์ลคุงตอบแล้วยิ้มให้ผม
"นี่โอลิเวียร์คุงกับเซ็นโดคุงไปไหนกันน่ะ"
"เห็นได้ยินว่าดาดฟ้านะ"
"พวกเขาไปทำอะไรกันน่ะ"
"จะรู้มั้ยล่ะเนี่ย"
"ว่าแต่ทำไมต้องเป็นเซ็นโดคุงด้วยล่ะ"
"สองคนนั้นรู้จักกันมาก่อนรึเปล่านะ"เสียงผู้หญิงในห้องเริ่มเจี้ยวจ้าวกัน
"นี่ชินโงะ"นาโอกิคุงพูดแล้วหันไปมองชินโงะคุง
"หือ..อะไรหรอ"
"นายว่าเจ้าเด็กใหม่นั่นกับไอจิรู้จักกันมาก่อนม่ะ"
"อืม..ไม่รู้สิ"พอได้ยินชินโงะคุงพูดแบบนั้นนาโอกิคุงก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
-ดาดฟ้า-
"เอ่อ...ไกยาร์ลคุงมีอะไรหรอ..."ไม่รู้ทำไมจู่ๆผมก็รู้สึกเกร็งๆ
"ผมแค่อยากจะบอกบางอย่างกับท่านไอจิน่ะครับ"ไกยาร์ลคุงูดด้วยน้ำเสียงและสายตาที่ดูจริงจัง
"อะ...อะไรหรอ"
"คะ...คือว่าผม..."จู่ๆไกยาร์ลคุงก็หน้าแดงขึ้นมานิดๆ
"ผมช...โอ๊ย!?!"ไกยาร์ลคุงยังพูดไม่จบจู่ๆไกยาร์ลคุงก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับเอามือกุมหัว และมีไคคุงที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ยืนกำมือแน่นอยู่ข้างหลังด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
"คะ..ไค!?! นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย!?!"ไกยาร์ลคุงหันไปมองไคคุงด้วยท่าทางหงุดหงิด
"เปล่านี่..."ไคคุงตอบเรียบๆ ชั่งเป็นการโกหกที่หน้าตายสุดๆไปเลย
"โกหกชัดๆเลยนะนั่นน่ะ!?!"ไกยาร์ลคุงยิ่งหงุดหงิดหนักกว่าเดิม
"นายกล้าดียังไงมาขัดขวางการบอ..."ไกยาร์ลคุงหยุดพูดแล้ว จ้องไคคุงตาไม่กระพริบ
"นี่รึว่านาย..."ไกยาร์ลคุงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
"ไม่ใช่..."ไคคุงตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้วผมไม่เข้าใจเรื่องที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่เลยสักนิด
"งั้นทำไมนายถึงชอบมาขัดขวางอยู่เรื่อย..."ไกยาร์ลคุงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ไคคุงนิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบออกมาเบาๆ
"งั้นทำไมนายถึงชอบมาขัดขวางอยู่เรื่อย..."ไกยาร์ลคุงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ไคคุงนิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบออกมาเบาๆ
"....ชั้น....ไม่รู้...."
"หึ...งั้นหรอ"ไกยาร์ลคุงถอนหายใจออกมาแล้วเดินเข้ามาหาผม
"ท่านไอจิเรื่องในวันนี้ผมขอให้ท่านช่วยลืมมันไปหน่อยนะครับ"ไกยาร์ลคุงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"อะ..อื้มเข้าใจแล้ว"ผมพยักหน้ารับเบาๆ ไกยาร์ลคุงพยักหน้ารับพร้อมยิ้มน้อยๆให้ผมแล้วจุ๊ฟที่หน้าผากผมหนึ่งที่ทำให้หน้าแดงขึ้นมา
"ขอบคุณนะครับท่านไอจิ"ไกยาร์ลคุงยังคงยิ้มให้ผมก่อนที่จะเดินออกไปจากชั้นดาดฟ้า แต่ผมยังรู้สึกแปลกอยู่ตรงที่หน้าผากผมเอามือจับหน้าผากตัวเองแล้วค่อยๆพยายามตั้งสติตัวเองไว้ แล้วมองไปที่ไคคุงไม่รู้ทำไมไคคุงเขายืนนิ่งด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่มือของเขากำแน่นจนมีเลือดไหลออกมา คงเพราะเล็บแหลมที่นิ้วทิ่มแน่ๆแต่ทำไมถึงกำมือแน่นขนาดนั้นล่ะ ผมสงสัยจนอดที่จะถามไม่ได้ผมจึงลองถามออกไป
"คะ...ไคคุงเป็นอะไรรึเปล่า มือน่ะ...เลือดออกแล้วนะ..."ผมถามไคคุงเบาๆ
"เปล่า...ไม่ต้องสนใจหรอก..."ไคคุงตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่น้ำเสียงเหมือนกับกำลังหงุดหงิด
"ตะ...แต่ว่าที่มือมัน..."ผมเดินไปหาไคคุงพลางจะจับมือเขาเพื่อมาดูแผลแต่ไคคุงกลับรีบปัดมือของผมออกอย่างรวดเร็วทำให้เล็บที่นิ้วเขาข่วนเข้าที่มือผมจนเลือดไหลออกมาทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บที่มือทันที ถึงรอยข่วนจะไม่ยาวมากแต่ก็มีไหลออกมาเยอะพอสมควร
"อะ..โอ้ย!!"ผมเอามืออีกข้างจับที่ข้อมือด้วยความเจ็บปวด
"คะ...ไคคุง...ทำไม..."ผมหยุดพูดอยู่แค่นั้น ใบหน้าของไคคุงที่ผมเห็นในตอนนี้แม้จะเรียบเฉยแค่ไหนแต่ดวงตาของไคคุงเบิกมองมือของผมตาไม่กระพริบมีความเศร้าเสียใจแฝงอยู่ในดวงตาสีเขียวมรกตที่งดงามคู่นั้น แล้วไคคุงก็พูดคำๆหนึ่งออกมาแต่เสียงนั้นชั่งแผ่วเบาจนผมไม่ได้ยินอะไรเลย แล้วไคคุงก็หายตัวไปจากดาดฟ้าอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ผมยืนเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดออกมาเบาๆว่า
"ทำไมล่ะ...ไคคุง..."
#ช่วงนี้ไรท์คงอัพช้านะเพราะการบ้าน(โค-ตะ-ระ)เยอะเลย แต่จะพยายามมาอัพให้ไวที่สุดน้าาาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น