คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 วันที่หนึ่ง (4) Rewrite
เวลา 01D 20:11
ผมปิอโทรทัศน์พลาหันไปมอพวเ็ๆ ที่ำลันอนหลับอย่าสบายบนหมอน ผมอุ้มร่าพวเาึ้นไปั้นสอแล้วพาไปที่ห้อนอนอพวเ็ๆ านั้น็วาพวเาไว้บนเียทันที
ใ้เวลาสัพั ในารอุ้มเ็ลับไปนอนที่ห้อ เมื่อผมวาน้อสาวนเล็?บนเีย เธอ็่อยๆ ยเปลือาอันหนัึ้นมา
“พี่...ะ...”
เสียอเธอ่อน้าแผ่วเบาพอสมวร ่วมาเลยสินะ
“ว่าไ”
“่วย...เล่า...นิทาน...ให้ฟั...หน่อย่ะ”
น้ำเสียเริ่มัึ้น
“ไ้สิ”
แล้วผม็หยิบหนัสือนิทานที่อยู่บนู้หนัสือานั้น็เริ่มอ่าน้อวามบรรทัแรให้น้อสาวนเล็?
“าลรั้หนึ่ นานมาแล้ว...”
แล้วผม็เริ่มเล่านิทานให้ฟั เรื่อราวอผู้ล้าที่้อเินทาไปปราบอมมารผสมับารผภัย่าแน รวบรวมพรรพว สร้าื่อเสียในแ่ละพื้นและบทสรุปสุท้ายอันน่าเศร้าที่ผู้ล้า้อเสียีวิไปพร้อมับอมมารท่ามลาเสียร่ำไห้อเหล่าพวพ้อ
“แล้วเหล่าพวพ้ออผู้ล้า็ไ้สร้ารูปปั้นผู้ล้าเพื่อสรรเสริถึเา แล้วโล็ลับมาสบสุอีรั้ บบริบูร์”
“...่ำๆ”
น้อสาวนเล็?ละเมอออมาราวับำลัินอะไรบาอยู่ภายใ้วามฝันอเธอ ผมยิ้มเล็น้อย่อนะวาหนัสือนิทานลับเ้าที่เิม่อนะปิไฟแล้วเินออมาาห้อไป
นั่นไม่ใ่น้อสาวอผม!! ำนี้โผล่ึ้นมาในห้วอวามิ ผมมวิ้วเล็น้อย ผมนึวามทรำไม่ออ มีแ่หมอปลุมแ่ภายใ้ิสำนึอผมำลัสั่นพ้อออมาอย่ารุนแรและหวาหวั่น
ผมรู้สึสับสนเล็น้อย ไม่สิ อาะมาว่า้วย ผมำอะไรไม่ไ้ ึวามทรออมาไม่ออ รหน้าอผมมีรอบรัว?ที่อยูแลผม ถึแม้ะไม่ี่ั่วโม็าม แ่พวเาลับทำเหมือนับว่าผมเป็นลูายอเามาั้นานแล้ว
เี๋ยว่อนนะ
บทละร็้อมีัวละร
แล้วัวละร็้อมีบทบาท
ั้นบทบาทอผม็ือพี่ายนโสุั้นเหรอ?
ผมรุ่นิพลาเินลมา้าล่า่อนะไ้ยินเสียพาย์และเสียม้าัลั่นออมาาโทรทัศน์ ผมลไป็เห็นพ่อ?ำลันัู่โทรทัศน์อย่าสนุพลาส่เสียเียร์อย่าสุเสีย
“เ้าเบอร์ห้า นะให้ไ้!!”
เสียนเียร์าโทรทัศน์ัระหึ่ม แ่สีหน้าอพ่อ?ลับเศร้าสลล ูเหมือนว่าม้าที่เาอบะแพ้สินะ ผมลสายาลมอนาฬิา้อมือ
เวลา 01D 21:01
ไม่นึเลยว่าะใ้เวลาในารเล่านิทานนานี้นะเนี่ย ผมรุ่นิพลาเินลมาที่หน้าประูบ้าน
“ผมออไป้านอนะ”
“หืม? เินเล่นเหรอ เอาะเียไป้วยสิ น่าะมีน้ำมันอยู่พอสมวร”
ผมพยัหน้าให้ับำพูอพ่อ?่อนะเินไปหยิบะเียและุไฟในะเีย่อนะเินออไปาบ้านหลันี้ พลาทอน่อบนท้อถนนพลาฟัเสียลื่นทะเลที่ระทบับายฝั่ ลิ่นทะเลลอยเ้าสู่โพรมู
ผมเินเ้ามาใล้อบรั้วายฝั่ทะเลพลาวาะเีย มอูเบื้อล่าที่เ็มไป้วยหาทรายและน้ำทะเลที่เปล่ประาย้วยแสันทร์
"ไม่เลวเลยแฮะ...ว่าไหม?"
ผมเอ่ยออมาพลาหันไปมอทาโหิน ูเหมือนว่าั้แ่ที่ผมเินออมาาบ้าน ผม็เป็นเป้าหมายบาอย่าเสียแล้ว แ่เินออมา้านอในยามลาืน็อันรายแล้วเหรอเนี่ย
มีเาสีำสั่นไหวอยู่้านหลัโหิน ผมหรี่าลเล็น้อย
[‘บทบาท’ อุเิวามไม่เสถียร]
[อัราอุำลัรอบำ ‘บทบาท’ อุ]
“ันรู้ว่ามีนอยู่รนั้น ถ้าไม่ออมาอนนี้...มีเ็บัวนะ”
เอ๊ะ!? ทำไมู่ๆ สรรพนามอผม็ลายมาเป็นันันละ แถมูเหมือนว่าผมะุ้นเยับำว่าันมาว่าสมวร สสัยเมื่อ่อนผมเป็นพวหยาบายแหๆ แ่แน่นอนว่าผมไม่ไ้มีเนาร้ายับอีฝ่าย แ่อีฝ่ายมีเนาร้าย ผม็ะอบโ้ลับไป้วยเ่นัน
“ะ...อโทษ่ะ! ำลัออไปแล้ว่ะ!!”
มีเาสีำเ้ามาระยะที่แสไฟาะเียส่อถึ ็เผยให้เห็นเ็ผู้หิผมำำลัยืนยิ้มอย่าสใส แ่เสื้อผ้าอเธอลับสวมิ้นเล็ิ้นน้อยเหลือเิน มีโอาสเป็นไปไ้สู แ่ผมไม่ิะสนใเรื่อราวออีฝ่าย่อนะัสินใหันหน้าไปมอทะเล่อ
“...ัน เ็สาวผู้แสนน่ารั่า”
“...”
ผมไม่ไ้อบอะไรลับไปพลามอทะเล่อไปเรื่อยๆ ราวับ้อารให้ทะเลปลอบประโลมิใอผมพลารุ่นิ เมื่อี้ผมไ้ยินประโยที่ว่า [‘บทบาท’ อุเิวามไม่เสถียร] หมายวามว่าไัน เิปัหาอะไรั้นเหรอ?
“ออมานเียวไม่ลัวอันรายเหรอะ?”
เรื่อนั้นไว้ทีหลั่อนแล้วัน ผมิ่อนะอบลับไปว่า
“...อันรายเหรอ?”
ผมรุ่นิถึประโยอย่าริๆ ัๆ ะมีอันอะไรอันรายั้นเหรอ? ะเป็นบทละรนี้แหละนะ แถมื่อบทละรว่า [บ้านผีสิ] ะ้วย อันรายน่าู แ่อนนี้ยัไม่เอแฮะ หรือมันะมาเวลาอื่นันแน่นะ
“อนนี้น่าะไม่มีอันรายละนะ แล้วเธอไม่ลัวเหรอ?”
“ันทำานลาืนเลยไม่ไ้ลัวอะไรสันิน่ะ”
โห แ่ผมเลือที่ะเ็บำพูนั้นไว้ในใเพราะเห็นมือวาอเธอสั่นอย่ารุนแร ไม่ว่าะายหรือหิ เ็หรือผู้ให่ ผู้มีวามล้าหาหรือวามี้ลา ่า็้อมีสั่นไหวเมื่อเอับวามมืที่ไร้เสีย
“เอ่อ...ือ”
เ็สาวอ้ำอึ้ ผมหันไปมอใบหน้าอเธอ ็น่ารัามที่เธอบอริๆ นั่นแหละ แ่ถ้าถามว่าเป็นสเปอผมไหม? ็้ออบว่าไม่ เพราะผมอบสาวหน้าอนาลาไปให่
“ุื่ออะไรเหรอะ?”
“...่อนถามื่อนอื่น วรแนะนำัวเอ่อนไหม?”
ผมพูออไป อีฝ่ายึรีบแนะนำัวึ้นมาว่า
“อะ ริ้วย่ะ มารยาทนี่เนอะ ันื่อไอร่า ุละ ื่ออะไรเหรอะ?”
“‘อห์น โ’”
นี่ือื่อเียวที่ผมมีในอนนี้และไม่รู้ว่าในอนาผมะนึื่ออัวเอไ้ไหม้วย เฮ้อ รู้สึท้อแท้ั
“เป็นื่อที่เท่มาเลย่ะ”
ไอร่าเอ่ยมอย่าีใ ื่อที่ไว้สำหรับัวแทนอศพายที่ไม่ทราบื่ออะนะ เท่รไหน...เี๋ยว่อนนะ ผมายเปล่าเนี่ย เฮ้ยย!! ลืมนึถึรนี้เลย
ผมรีบรวสอบีพรอัวเอทันที เฮ้อ โล่อ หัวใยัเ้นอยู่
“ทำอะไรอุเนี่ย?”
ไอร่าเอ่ยถามอย่าสสัย
“ไม่ำเป็น้อสนใ”
ผมอบลับไป่อนะเห็นเาสีำที่ำลัเลื่อนไหวมาหาไอร่า แ่ไอร่ารู้ัว่อนผมึหันไปหาเาสีำนั่น่อนะพูออมาว่า
“โอ๊ะ ลู้าประำมาแล้ว!’”
“ไป่อนละ”
“เอ๊ะ ะไปแล้วเหรอ? ‘อห์น”
“ใ่”
“ั้นเหรอ เอันนะ สวัสี่ะ ิใบริารหนูละสิ”
ผมเินออมาารนั้นทันที มุ่หน้าลับไปบ้านอผม ่อนะไ้ยินเสียราออมาาปาอไอร่า รู้สึร้อนรบริเว้าล่านิหน่อย ะัันรนี้เลยเหรอ? ผมรุ่นิ เห็นอย่านี้ผม็เป็นผู้ายที่มีอาร์ทาเพศับเพศร้าม แน่นอนว่าเสียรานั้นสะิอาร์อผมไ้พอสมวรเลยละ
่อนเ้าห้อนอนอผมที่ึ่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึรู้ไ้ว่านี่ือห้อนอนอัวเอไ้ัน แล้ว่อนนอนผม็ไ้แวะเ้าห้อน้ำและใ้เวลาพอสมวร่อนะเินออมาาห้อน้ำและมุ่หน้าเ้าห้อนอน่อนะระโึ้นนอนบนเียทันที
[เนื่อ้วยุไม่ไ้อยู่ใน ‘บทบาท’ ที่เหมาะสม]
[ทาระบบึเรียมบทละรพิเศษนี้ึ้น]
บทละรพิเศษ : บ้านผีสิ
ผู้เ้าร่วม : ‘อห์น โ’
เื่อนไในารนะ
1.เอาีวิรอในแ่ละืนพร้อมหา้อมูลสำหรับบทละรบ้านผีสิ
ราวัลสำหรับัยนะ
1.บทละระ่ายหรือยาึ้นอยู่ับว่าุหา้อมูลมามาแ่ไหน?
เื่อนไในารแพ้
1.ไม่สามารถรับรู้เื่อนไในารแพ้ไ้
ราวัลสำหรับวามพ่ายแพ้
1.บทละระยาหรือ่ายึ้นอยู่ับว่าุหา้อมูลมามาแ่ไหน
[ืนที่หนึ่ เอาีวิรอในืนแร]
[อให้สนุ ายวัยรุ่นอนปลายผู้ถูแย่ิทุอย่า]
ผมไ้ ReWrite ใหม่อีรั้ อาะีึ้นหรือแย่ล ็่วยบอัน้วยนะรับ ะไ้ปรับปรุ แล้วเอันอีทีือวันที่ 6 มราม 2567 นะรับ
ความคิดเห็น