ปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

                 หญิงสาวร่างเล็ก ทรุดกายนั่งลงตรงขอบระเบียงของบ้านพัก อาศัยแสงไฟสีนวลตรง ชานเปิดจดหมายในซองออกอ่านช้า ๆ  นิ้วเรียว สัมผัสกระดาสีเนื้ออ่อน ที่เขียนไว้ด้วยลายมือหวัด ๆ แต่แฝงด้วยความตั้งใจเบา ๆ ดั่งกลัวว่าสิ่งสุดท้ายที่มีค่าที่สุดของเธอจะ ขาดหายไปอีก



‘ ถึงฟ้า



    ผมลงมือเขียนจดหมายฉบับนี้ในเวลาสั้น ๆ โดยที่ไม่รู้ว่าฟ้าจะได้อ่านมันรึเปล่า  ฟ้ารู้มั้ยครับ ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก  เวลาผมไม่สบายใจเมื่อไหร่ผมมักจะหาที่โล่ง ๆ เอนตัวลงนอนเพื่อจะได้ มองท้องฟ้ากว้างข้างบน มันทำให้รู้สึกได้ถึงอิสระอย่างบอกไม่ถูก เวลาสายลมพัดมาโดนตัว มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้เป็นส่วนหนึ่งของฟ้ากว้างนั้น และมันทำให้จิตใจปลอดโปล่งได้มาก  แต่หลังจากวันที่ผมเจอกับฟ้า ฟ้ากลายเป็นเหมือนแผ่นฟ้านั้นสำหรับผม  การที่ได้อยู่ใกล้ พูดคุยกับฟ้ามันทำให้ผมรู้สึกดี  รู้สึกเหมือนทุกเวลาที่มีอยู่มีค่ามาก  

    ฟ้ารู้มั้ย ปาฏิหาริย์ที่มันเกิดขึ้นมา สิ่งที่ฟ้ากับผมช่วยกันเก็บเป็นความลับของเราสองคนนั้นน่ะ พอมาคิด ๆดูแล้ว  เรื่องที่ผมอยากจะเรียกว่าเป็นปาฏิหาริย์จริง ๆมีเรื่องเดียวเอง  คือการที่ผมได้มาเจอกับฟ้า  มันเป็นสิ่งที่สำคัญและล่าที่สุดที่ผมเคยได้มีมาในชีวิต

    หลังจากนี้ ถ้าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น ผมจะคอยปกป้องคุ้มครองฟ้า แม้เราอาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เมื่อใดที่ฟ้ามีปัญหา เดือดร้อนใจ  ขอให้ฟ้ามองไปบนฟ้ากว้างผืนเดียวกับที่ผมเคยมอง เหมือนที่ผมชี้ให้ดูยามที่เราอยู่ด้วยกันบนยอดเขาคราวนั้น  เวลาฟ้าเห็นดวงดาวที่ประดับอยู่บนฟ้า ก็เสมือนว่าผมนั้นยังอยู่คู่กับฟ้าเช่นกัน แม้เป็นยามที่ฟ้ามืดลงในกลางคืน ดาวอย่างผมก็จะช่วยส่องแสงประกายไม่ให้ฟ้าต้องเหงา และจะยังคงอยู่เสมอ แม้จะมองไม่เห็นในตอนกลางวัน ขอให้ฟ้ารู้ไว้เถิดว่า ผมจะไม่มีวันทิ้งฟ้าไปไหนอีก และยังคงอยู่เสมอตราบที่ฟ้ายังต้องการ  



รักฟ้าเสมอ

นาธาน ’



    น้ำตาอุ่นหยาดลงบนกระดาษ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง แผ่นฟ้าเบื้องหน้า ดวงดาวใหญ่น้อยทอแสงประกายระดับ ในยามราตรี ลมเย็นๆของภูเขาสายหนึ่งพัดผ่านร่างของเธอไปเบา ๆราวปลุกปลอบใจที่เจ็บช้ำ

    เธอได้อ่านแล้ว จดหมายสุดท้ายของคนที่เธอรัก และรักเธอที่สุดตลอดมา  ฟ้าจะไม่มีวันลืมคน ๆนั้นไปได้เลย เรื่องราวตั้งแต่ที่เขาและเธอได้พบกัน  หญิงสาวจะจดจำมันไปตลอดรวมทั้งปาฏิหาริย์ครั้งนั้นด้วย...