ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    :: เพลงใบไม้ ::

    ลำดับตอนที่ #7 : บทที่เจ็ด

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 122
      0
      29 ธ.ค. 47

    บทที่07



                      ทันทีที่คำว่า ‘ปุยฝ้าย’ หลุดออกจากปากชายหนุ่มร่างสูงก็ตกใจตัวเองเหมือนกันที่พูดออกมา ไม่ต่างกับคนตรงหน้า วริตฐา ที่ได้ยินชื่อ ๆนั้นก็สะดุ้งวาบ ลมเย็นที่พัดมาจากภายนอกสัมผัสร่าง ดวงตาใสกลมโตคู่นั้นขยายออกกว่าปกติแก้มชมพูเรื่อขึ้น พลันปากบางก็ถามกลับไป

                     “ เมื่อกี้คุณเรียกว่าอะไรนะคะ ” น้ำเสียงไม่แน่ใจ ในสิ่งที่ได้ยินหลุดตอบออกไปอย่างรวดเร็ว

                     “ ไม่มีอะไรครับ ผมคงจำคนผิด ” รติพัทธ์ออกตัวอดแปลกใจไม่ได้ที่ตนเองพลั้งปากออกไป

                     สายตาของหญิงสาวตวัดไปเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอกของคนเบื้องหน้า สายสร้อยเส้นดำเล็กห้อยร้อยไว้กับของสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันจี้ห้อยคอหากแต่มันเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยลืม แหวนดอกหญ้าวงเก่าในความทรงจำถูกร้อยเอาไว้อย่างถนุถนอม ผู้ชายตรงหน้านี้คือคนที่เธอรอมาแสนนาน

                      “ นทีเหรอ ” น้ำเสียงสั่น ราวกับเวลาตรงนั้นได้หยุดลง ทุกอย่างเหมือนภาพฝันที่เวียนกลับมา รวมทั้งคำสัญญาในวันเก่า

                     ชายหนุ่มยืนตะลึงช่นกันกับประโยคนั้นหากไม่ทันได้ตอบอะไรออกไปเสียงคนคุ้นเคยก็ร้องเรียกขึ้นมา พลางร่างของผู้จัดการสาวก็เดินมายืนข้าง ๆคนทั้งคู่

                     “ อ้าวคุณฝ้าย รู้จักกับรติพัทธ์แล้วเหรอคะ  อย่างนี้พี่ก็ไม่ต้องแนะนำแล้วสิ ” ปรารถนาอดแปลกใจไม่ได้กับสีหน้าที่เปลี่ยนไปของคนทั้งคู่

                      วริตฐานั้นในตอนแรกทั้งรู้สึกดีใจ ตื้นตันขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่พอเสียงของปรารถนาดังขึ้นก็ปลุกเธอจากภวังค์ในทันที เธอจะยินดีไปทำไมก็คนตรงหน้า คนที่เธอห่างหายไปนานนับสิบปีนั้น เป็นคนที่ทำให้เธอต้องเสียใจ ด้วยการผิดคำพูดที่ให้ไว้กับเธอ  ใครจะไปลืมกันกับช่วงเวลาที่เด็กหญิงปุยฝ้ายตัวน้อย ๆต้องนอนร้องไห้ผิดหวังกับสัญญาครั้งนั้นอยู่หลายคืนติด ๆกัน  หญิงสาวผมยาวคิดได้อย่างนั้นจึงตัดสินใจตอบไปแบบรักษามารยาท

                     “ ไม่หรอกค่ะ พอดีเกือบชนกันแล้ว หน้าคล้ายเพื่อนเก่าคนนึงเท่านั้นค่ะพี่  แต่เพื่อนฝ้ายชื่อนทีน่ะค่ะ  นี่คุณรติพัทธ์ที่เป็นศิลปินที่จะเล่นตัวโฆษณานี้ใช่มั้ยคะ ”

                      “ ใช่ค่ะ  รติพัทธ์ทางนี้คุณฝ้าย ครีเอทีพงานโฆษณาชิ้นนี้ …เดี๋ยวพี่ขอตัวแป้บนะ ” ปรารถนาออกตัวเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกรอบ

                      “ ปุยฝ้าย ...ใช่ปุยฝ้ายจริง ๆเหรอเนี่ย  ปุยฝ้ายจำผมได้ใช่มั้ย  ไม่ได้เจอกันตั้งนานผม ... ” รติพัทธ์เอ่ยละล่ำละลัก พยายามไม่ให้เสียงดัง ความดีใจของเขาคนตรงหน้าเห็นได้ชัดเจน  

                       “ คงแค่ชื่อเหมือนกันมังคะ  อย่างที่บอกเพื่อนฝ้ายชื่อนที คนละชื่อกับคุณรติพัทธ์ค่ะ ” เสียงเย็นลงข่มกลั้นความดีใจในตัวไว้ด้วยความโกรธคนผิดสัญญา

                        “ ไม่ผิด  ไม่ผิดแน่ ๆผมนทีเอง  คุณแม่ผมเค้าให้เปลี่ยนชื่อ เมื่อตอนหกปีที่แล้วเพราะ…  ปุยฝ้ายจำผมได้ใช่มั้ย   ผมไม่เคยลืมปุยฝ้ายเลยนะ ” ประโยคท้าย ๆเริ่มทวนคำถามเดิม

                       “ ปุยฝ้ายก็ไม่เคยลืมเพื่อนที่ชื่อนที  ไม่ลืมด้วยว่าเพื่อนคนนั้นเคยสัญญากับปุยฝ้ายไว้ว่ายังไง  ก่อนที่จะหายตัวไปเฉย ๆ  ไม่เคยแม้แต่จะติดต่อกลับมา ” เสียงของหญิงสาวเริ่มมีอารมณ์เพิ่มขึ้นเล็กน้อย สีหน้าของคนเบื้องหน้าเจื่อนไปแล้วรีบตอบทันควัน

                       “ ผมไม่เคยลืมสัญญานั้นเลยนะ  แต่ตอนนั้น... ” พูดไม่ทันจบประโยคปรารถนาก็เดินกลับมาหาคนทั้งคู่ด้วยท่าทางรีบร้อน

                       “ ที่บริษัทโทรมามีงานด่วน เราต้องรีบไปกันแล้ว  ขอโทษจริง ๆนะคะคุณฝ้าย พี่คงต้องขอตัวก่อน ถ้ายังไงประชุมอาทิตย์หน้าคงได้เจอกันอีก  ถ้ามีอะไรโทรหาพี่ได้นะคะตามนามบัตรพี่  ”

                        “ เอ่อพี่ครับคือ ... ” ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยต่อ แต่หากสายตาสงสัยของปรารถนาที่มองมา ทำให้เขาหยุดไว้ก่อน รติพัทธ์จึงหยุดการพูดถึงเหตุผลในครั้งเก่า ที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา ปัญหาของผู้ใหญ่ที่พาลมาทำร้ายถึงเด็กด้วย  เขาพร้อมเล่าอธิบายให้ปุยฝ้ายตัวน้อยของเขาฟังแต่คงไม่ใช่ต่อหน้าคนอื่น ๆ  แม้จะสนิทเหมือนพี่น้อง แต่ชายหนุ่มเองก็ไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวของตนให้ปรารถนาฟัง ผู้จัดการสาวจึงรู้แค่ว่ามารดาของชายหนุ่มทำงานอยู่เมืองนอกเท่านั้น  “ ไม่มีอะไรครับ ...คุณฝ้ายครับ พวกผมต้องขอตัวก่อนนะครับ  ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ ” ชายหนุ่มร่างสูงคิดในใจว่าเวลายังเหลืออีกเยอะ แล้วเขาจะอธิบายให้หญิงสาวเข้าใจให้ได้

                        วริตฐาเอ่ยลาทั้งคู่ก่อนเดินตามทั้งสองออกจากร้าน พยายามจะเดินเลี่ยงไปโดยเร็วเพื่อไม่ให้เผลอตัวคุยกับนที ความคิดถึงกับความโกรธปนเปกันจนหญิงสาวก็ไม่เข้าใจตัวเอง  เมื่อเธอกำลังจะเดินไปขึ้นลิฟท์ชายหนุ่มร่างสูงที่เพิ่งจะแยกจากผู้จัดการเพราะอ้างว่าจะไปเอารถที่จอดไว้อีกด้านก็เดินตามมาเรียกไว้

                        “ ผมไม่ได้ตั้งใจจะผิดสัญญากับปุยฝ้ายนะ ตอนนี้ผมต้องรีบไปก่อน ถ้ายังไงผมจะอธิบายให้ปุยฝ้ายฟัง พรุ่งนี้เย็นว่างรึเปล่าครับ  ” สายตายามที่พูดกับเธอเหมือนกันเด็กชายคนเดิม แววตาวิงวอนของเขาทำเอาหญิงสาวเกือบจะใจอ่อนจึงตอบไปอย่างไม่เต็มปาก

                        “ ยังไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ  ลิฟท์มาแล้วขอตัวก่อนนะคะ ” วริตฐาเดินเข้าลิฟท์ไป ก่อนประตูจะปิดเสียงของรติพัทธ์ก็ดังตามเข้ามาอีกประโยค

                    “ ผมยังเก็บแหวนของปุยฝ้ายไว้ตลอดไม่ห่างตัวเลยนะ  ยังไงพรุ่งนี้ผมจะมารอปุยฝ้ายนะครับ ” หญิงสาวผมยาวฟังแล้วหน้ารื่นขึ้น ผิวหน้าขาวแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาดที่สูบฉีดมากกว่าปกติ ใจหนึ่งอยากจะกดหยุดลิฟท์ออกไปหาคนที่เธอมานานเสียตอนนี้ หากอีกใจหนึ่งต้านไว้ พลางคิดในใจว่ายังไงเธอกับเขาคงต้องเจอหน้ากันอีกนาน  แม้ใจจะคิดโกรธหากเธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่ายามที่ประตูลิฟท์ปิดลงแล้วบนริมฝีบางสีชมพูปรากฏรอยยิ้มขึ้น รอยยิ้มน้อย ๆที่ดูสดชื่นโดยเจ้าตัวไม่รู้สึก



                      “ นี่แสดงว่านายรติพัทธ์ที่กำลังดังตอนนี้  คือนายนทีอะไรของปุยฝ้ายน่ะเหรอ  โหโลกกลมจริง ๆเลยเนอะ  จากกันไปตั้งนานก็ได้กลับมาเจอกันแบบนี้ ” หญิงสาวผมสั้นหยุดดื่มกาแฟจ่ออยู่ที่ปากทันทีที่ได้ฟังเรื่องจากเพื่อนสนิท  ก่อนจะวางแก้วกระเบื้องใบเล็กลงบนโต๊ะเพื่อจะพูดคุยกับวริตฐาอย่างสนอกสนใจ

                       “ ใช่ แปลกใจเหมือนกันแหละกุล  ไม่คิดว่าจะได้เจอกันตอนนี้ ” หญิงสาวพูดพลางถอนใจเล็ก ๆ ดวงหน้าใสมีแววครุ่นคิด

                      “ เค้าเรียกพรหมลิขิตจ้ะ  โหยนี่โรแมนติกมากๆเลยนะปุยฝ้าย  คนรักเก่าไม่เจอกันเป็นสิบ ๆปี  ยังเวียนมาเจอกันได้  แถมกลายเป็นนักร้องดังอีก.. ” คนพูด พูดไป ก็ทำท่าเคลิบเคลิ้มอินจินตนาการของตน

                       “ คนรักอะไรกัน  แค่เพื่อนสมัยก่อนเท่านั้นเองแหละ  แถมเป็นคนไม่รักษาคำพูดด้วย  นี่แค่บังเอิญเจอกันเท่านั้น  นอกจากไม่รักษาคำพูดแล้วไม่รักษาเวลาด้วยนะ  นัดประชุมก็มาซะสาย ไม่ให้เกียรติที่ประชุมเลย  ถ้าไม่มีความรับผิดชอบอย่างนี้คงทำงานด้วยลำบากแย่ ”

                       “ ปุยฝ้ายจ๋าคนเราก็มีพลาดกันได้ละน่า  แล้วนั่นซีดีเพลงของนายนทีของปุยฝ้ายใช่มั้ย ได้ฟังรึยังไม่งั้นเราจะได้ยืมฟังมั่ง ” มือพูดพลางจะเอื้อมไปหยิบ  หากแต่นิ้วเรียวของคนฝั่งตรงข้ามคว้าไปซะก่อน

                      “ ยังไม่ได้ฟังเลย  เดี๋ยวคงเอากลับไปฟังคืนนี้แหละ  ได้รายละเอียดงานมาพอสมควรแล้ว ถ้ายังไงฝ้ายขอตัวไปทำงานก่อนแล้วกัน ” หญิงสาวลุกขึ้นเดินหมุนกลับไปทางฝั่งโต๊ะทำงานของตน เสียงใสของเพื่อนยังดังไล่หลังตามมา

                      “ แหมจะแอบฟังคนเดียวก็บอก  ขอบคุณสำหรับคุกกี้นะจ๊ะ  ...แล้วพรุ่งนี้ไปดินเนอร์กับแฟนเก่าเป็นยังไงต้องมาเล่านา ”

    วริตฐาหันหน้ามาทำย่นคิ้วเล็กน้อย “ เอ๊ บอกแล้วว่าเพื่อนเก่าธรรมดา  พูดซะยังงี้คนอื่นเค้าจะเข้าใจผิดหมด ” อีกฝ่ายยิ้มกวนประสาทกลับมาให้ สาวผมยาวจึงยิ้มตอบพลางโบกมือลาเพื่อน หากแต่ระหว่างเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานในหัวของเธอยังสะท้อนคำว่าที่เพื่อนล้ออยู่ตลอดจนเจ้าตัวอดแปลกใจไม่ได้



                      หลังจากอาบน้ำชำระความเมื่อยล้าออกจากร่างเสร็จ ร่างระหงในชุดนอนเบาสบายเดินเช็ดผมยาวทียังหมาดอยู่จากการอาบน้ำออกมานั่งที่โต๊ะไม้สำหรับทำงาน ดวงตากลมมองผ่านช่องว่างของม่านออกไปยังด้านนอกคอนโดมีเนียม บนผืนฟ้ามืดที่มองไม่เห็นดวงดาวตามปกติของเมืองใหญ่ หากแต่แสงไฟจากตึกอื่นๆและบนถนน ทำให้ดูสุกสว่าง  วริตฐาเอื้อมมือขาวไปหยิบรูปสมัยเด็กมาดู เค้าหน้าของคนข้างเธอในรูปที่กำลังยิ้มแย้ม พลอยทำให้เธออดยิ้มตอบด้วยไม่ได้  หญิงสาวหยิบซีดีเพลงขึ้นมาดูก่อนจะย้ายตัวไปยังเตียงนอนนุ่มกับผ้าห่มหนา เปิดเพลงผ่านเครื่องเล่นซีดีที่วางไว้ใกล้ ๆ เสียงบรรเลงอินโทรเพลงใบไม้ ที่เป็นเพลงโปรโมตเพลงแรกดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่ความอ่อนเพลียตลอดวันจะกดทับให้หนังตาปิดลง

                       ในภาพฝันนั้น เด็กหญิงปุยฝ้ายกำลังนั่งร้องไห้อยู่ริมน้ำ โยนก้อนหินลงน้ำด้วยอาการไม่พอใจ พลางตะโกนว่าคนผิดสัญญาซ้ำไปมา  สักพักก้อนหินก้อนหนึ่งก็ถูกปาจากด้านหลังกระทบน้ำเด้งไปไกลหลายจังหวะ พร้อมด้วยเสียงของคนปา

                        “ ถ้าจะขว้างหินน่ะต้องแบบนี้ตะหาก ”

                       ดวงหน้าน้อยเปื้อนน้ำตาหันกลับไปหาต้นเสียง  เด็กชายวัยไล่เลี่ยกันยิ้มทะเล้น

                       “ ผมกลับมาแล้วคับ ”.

        

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×