ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter VII Happy Anniversary
Chapter VI Happy Anniversary
วันวาเลนไทน์ ม.6 เที่ยืนว่า ๆ
ิ๊ ๆ ๆ
เสียเือน sms อปลายฟ้าัึ้น
‘Happy Anniversary & Happy Valentine’s day / ศราวิน’
เธออยิ้มไม่ไ้ับ้อวามที่ไ้รับ ่อนะพิมพ์้อวามอบลับไปว่า
‘ันีในะที่มีนาย้า ๆ อบุสำหรับวามรู้สึี ๆ และวามห่วใยที่มีให้มาลอหนึ่ปีที่บันะ / ปลายฟ้า’
๊อ ๆ ๆ
ี 5 ว่า ๆ เสียเาะประูห้อปลายฟ้าัึ้น
ปลายฟ้าหยิบนาฬิาั้โ๊ะที่วาอยู่้า ๆ หัวเียมาู บ่นพึมพำ “ใรมาเาะประูป่านนี้ฟร่ะ!! นะหลับะนอน” ่อนที่ะฝืนลุออาเียมาเปิประู้วยวามัวเีย “อะไรอนายเนี่ย เพิ่ะีห้ารึ่ มีอะไรทำไมไม่โทรมายะ” เธออารม์บูพูเสียหุหิใส่นหน้าประู
เป็นที่รู้ันในหมู่เพื่อนฝูและนรอบ้าที่สนิทว่าเธอี้เามานาที่สามารถอาละวาบ้านแไ้ถ้าถูปลุยามหลับหรือโนััหวะเวลานอน แ่พ่อาสโนวาศราวินเยสนใะที่ไหน นึอยาะปลุเธออนไหน็ปลุ นึอยาะโทรมาอนไหน็โทร นบารั้เธอเหนื่อยใอยาะปิเรื่อหนี ย้ายบ้านหนีไปให้พ้น ๆ เพราะรำานที่มารบวนเวลานอนอันแสนมี่าอเธอ ลอเวลาที่เธอับเาบันมา มีหลายรั้ที่เาโทรมาอนี 4 ี 5 เพียเพื่อบอว่า ันรัเธอนะ...ิถึนะ และบ่อยรั้อีเ่นันที่เามาเาะประูอนี 1 ี 2 ะที่เธอหลับสนิท ้วยเหุผลที่ว่า แวะมาเเว่นแถวนี้ ลัวเธอหิวเลยื้อหนมีบาลาเปามาฝา หรือไม่็ นเาเป็นห่วนี่!! เห็นว่า่วนี้เียนนิยายะส่ประวลัวาำลัใเลยหอบำลัใมาฝาแถมอุหลาบสวย ๆ อี่อ เธอะไ้เ็บไว้ใส่แันไว้มอเวลาิถึันไละ ปลายฟ้าอยาะโมโหใส่ อยาะวีนแใส่นที่มารบวนเวลานอนอเธอเสียริ ๆ แ่พอเห็นสีหน้าื่อ ๆ ทะเล้น ๆ อเาับำพูเป็นห่วเป็นใย และถุใส่นมในมือแล้ว ใอ่อนทุที ึ้อยอมให้เาะทุรั้ไป
“เป๋อ ันให้เวลา 5 นาทีล้าหน้าล้าาแล้วออไป้านอัน” ศราวินไม่สนใำ่อว่าาเธอแม้แ่น้อยลับยิ้มแป้นอย่าอารม์ี
“เพิ่ี 5 ไม่ไปไหนทั้นั้นอ่ะ...ันะนอน”...โรม!! พูบเธอ็ปิประูใส่หน้าเาอย่าไม่รอ้า
๊อ ๆ ๆ เสียเาะประูัึ้น่อทันทีที่ประูปิ
“เป๋อ ันอละ...อย่าเเร ไปล้าหน้าแล้วออไปับันหน่อยนะ...นะ...เป๋อนะ” ราวนี้เาส่แววาอ้อนวอนับน้ำเสียอออ้อนมาล้อมเธอไว้เ็มที่
“อือ ๆ...เลียนัเียวไอแววาอนายแบบนี้เนี่ยะ ไป็ไป แ่นายรอ้านอนี่แหละ 5 นาที อันเปลี่ยนเสื้อผ้า่อน” เธอพยั่อนะปิประูลอีรั้เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าามที่เาอร้อ
5 นาทีผ่านไป
“ะพาันไปไหนอนายเนี่ย” ปลายฟ้าถามเสียใส
“เหอะน่า...อย่าถามมาไ้ไหมบอให้ามมา็ามมาเหอะ” เาพาเธอ้อนรถัรยานยน์ันเ่ับออไป นอเมือ
ศราวินพาปลายฟ้า้อนท้ายัรยานยน์ แล้วับออนอเมือไปทาหาราไวย์ และึ้นบนแหลมพรหมเทพ สถานที่มพระอาทิย์ที่ึ้นื่ออเมือไทย หาในอนเ้าแบบนี้แทบไม่มีนอยู่ที่นี่เลย
“อ่ะ ถึละ” เาอรถไม่ห่าาทาเินลไปมพระอาทิย์
“นายะบ้าเหรอ ที่นี่เามาูพระอาทิย์ันยะ ใรเามาแ่เ้าแบบนี้”
“ะทำเหมือนนอื่นทำไมละ ันไม่อบนพลุพล่าน มาเ้า ๆ แบบนี้แหละีแล้ว มานี่ยายเป๋อ” เาพูบ็ุมมือปลายฟ้าูลไปยัุมวิวที่อยู่บนะ่อนหินเาสูันึ่มีทาเินสำหรับนัท่อเที่ยว ุที่เาพาเธอไปยืนสามารถมอเห็นท้อทะเลอันเวิ้ว้ายามเ้าไ้รอบทิศ บรรยาาศอนนี้สวยามไม่แพ้ยามโพล้เพล้่อนพระอาทิย์เลย
“สวยั” เธออุทานับัวเอเบา ๆ อมอทิวทัศน์รอบ ๆ ัวไม่ไ้ ท้อทะเลยามฟ้าใล้สาสวยามเหลือเิน เียบสบ แ่ยัเห็นระลอลื่นระยิบระยับลอเวลา
“เป๋อ มานั่นี่สิ” เาพเสื้อยืเ่า ๆ มา้วย ไม่ลัเลที่ะเอาออมาปูทำเป็นที่นั่สำหรับสอน
“พระอาทิย์มันึ้นะภูเาไม่ใ่เหรอ!? นายะพาันมาแหลมพรหมเทพทำไมัน นี่มันทะเลนะยะ นายอย่าบอนะว่าอุส่าห์ลาันลาเีย เพื่อมาูพระอาทิย์ึ้นาทะเล” เธอพูบ็หัวเราะิ สสัยพ่อาสโนวาะละเมอทำเอร์ไพร์เธอะแล้ว
“เหอะนา...!! เี๋ยวระอาทิย์็ะึ้นทา้วยนู้น” พูบเา็ี้ไปทาทิศะวันออ “ันไม่ไ้ละเมอ ไม่ไ้ผิิวแบบที่เธอล่าวหาสัหน่อยยายเป๋อ!” เาเถียเสียแ็ ”แ่อยาให้เธอเห็น...เห็นแสทอส่อฟ้า แสอพระอาทิย์ยามอรุรุ่ที่่อย ๆ พาผ่านท้อฟ้าไล่วามมืแ่แ้มวามสว่าสใสให้ท้อฟ้า มันอาะไม่สวยเท่าอนพระอาทิย์หรอนะ...” เาะั ะบอไ้อย่าไรว่านอย่าศราวินเื่อเรื่อโลาำโบรา เาอยาพาเธอมาูพระอาทิย์้วยันใะา แ่แม่เาเยบอว่านโบราเาถือ ถ้าู่นัู่พระอาทิย์ิน้วยันแล้ว อีไม่นาน็เลิัน มันเป็นลาไม่ี พ่อาสโนวาถึาน
“เ้า่ะ ไม่ละเมอ็ไม่ละเมอ อ่ะู็ู” เธอเห็นวามพยายามอเาแล้ว็ยอมโยี
เป็นอย่าที่ศราวินพูริ ๆ แสสีทอ่อย ๆ โผล่มาพร้อมพระอาทิย์ที่ำลัเลื่อนัวพ้นสันเาทิศะวันออ ท้อฟ้ายามเ้าสวยอย่าไม่น่าเื่อ เธอไม่เยื่นทันพระอาทิย์ึ้นสัรั้ วันนี้เป็นรั้แรที่ไ้มอวอาทิย์ลมโเลื่อนัว้า ๆ แสทอไม่เพียแ่ส่อฟ้าอย่าที่เาบอแ่ยัสะท้อนลสู้ท้อทะเลทำให้ระลอลื่นที่ระยิบระยับยาม่ำืนโเ่นว่าอนฟ้าใล้สามา ฟอลื่นระทบฝั่ราวับำลับรรเลเพลรั
“สวยไหม” เาเอื้อมมือมาุมมือเธอไว้แน่น
“สวยิ สวยมาเลย้วย”เธอยิ้ม
“ันอยาให้รัอเราเป็นเหมือนท้อฟ้ายามรุ่อรุนะ...ปลายฟ้า” เาพูพลาสบาเธอ “ันะเป็นั่แสสีทอที่พาผ่านับไล่วามมือหม่นไปาท้อฟ้าผืนนี้...ลอาล” เาพูพลาเอามือลอหน้าอเธออย่าอ่อนโยน ่อนะโน้มัวลุมพิหน้าผาแผ่วเบา ริมฝีปาอุ่น ๆ อศราวิน่อย ๆ เลื่อน้า ๆ ไล่่ำล ๆ เือบะประบปาสีมพูบา ๆ อเธอแล้ว ปลายฟ้าผะ่อนที่เหุาร์ะเลยเถิว่านี้ แ่ทว่าหัวใเ้ารรมไม่วาย่อบเ้นเร่า ๆ หน้าาว ๆ ่อย ๆเปลี่ยนเป็นสีมพู
“ันอโทษ” เาสบาเธอ ใบหน้าายแววสำนึผิที่ปล่อยามใัวเอมาเินไป ่อนะเอื้อมมือไปหยิบแหวนเินวหนึ่ออมาาระเป๋าาเ ้อมือเธอึ้นมาเพื่อบรรสวมแหวนลบนนิ้วนาวา “หมั้นไว้่อน เี๋ยว่อยหาวใหม่ให้หลับมหาลัย” เาพูห้วน ๆ เพื่อลบวามเินอายที่แสอออย่าัเนบนใบหน้า แ่ไม่วายหน้าเ้ม ๆ ลับรู้สึร้อนผ่าวและแ่ำนเธอยัสัเไ้อยู่ี “Happy Anniversary…สุสัน์วันรบรอบหนึ่ปีที่เราบันนะยายเป๋อ” พูบ็เอามือยีผมเธออย่าเอ็นู
“าบ้า” เธอีรไหล่เาเบา ๆ “...” ไม่มีำพูอะไรออาปาปลายฟ้านอาสีแที่าบบนใบหน้านั้น่อย ๆ หนาึ้น ๆ และมือไม้เย็นเียบถูพ่อาสโนวาศราวินุมไว้แน่น
“เป๋อ...ันรัเธอมานะ....” เาระิบ้าหูแผ่วเบาหาแ่เป็นารเร่ัหวะารเ้นอหัวใปลายฟ้าเ้าไปอี
เธอมอเา้วยแววาที่เ็มเปี่ยมไป้วยวามรัที่มีแทบล้นออมาาใ ‘ัน็รันาย...รันายที่สุพ่อาสโนวาอัน....’
ทัู้่นัุ่มมือมอพระอาทิย์ึ้น้วยัน วามรัึมผ่านาใไปยัอีใหนึ่้า ๆ
ปลายฟ้ามีวามสุมามายเหลือเิน เธอรัเามา รันไม่ิะเผื่อใ อนนี้ทั้ีวิและิใเธอยอมยให้ไ้ับนๆ นี้.........นเียว
ปลายฟ้าเป็นเ็สาวที่โีที่สุ หาโลนี้มีเพียเธอและศราวิน แ่ในวามเป็นริไม่เป็นเ่นนั้น โลหมุนไปพร้อม ๆ ับวามเปลี่ยนแปล...และนำหลาย ๆ สิ่มาเยือนนทัู้่
…………………………..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น