[SF/OS] KRISYEOL-YAOI

ลำดับตอนที่ #1 : 1st : [OS] LAZY THUESDAY :-)

Title: LAZY THUESDAY J    
Couple: Kris x Chanyeol  
Author: Roxcho  
Talk : ดัดแปลงมาจากโครงเรื่องเก่าที่เคยแต่ง : HyunMin Couple 

คุณเคยคิดใช่ไหม... ว่าการได้อยู่กับคนรักเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด

แล้วคุณเคยคิดไหม... ถ้าวันหนึ่งไม่มีคนที่คุณรัก คุณจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร

.

.

วันไหนๆก็มีแค่เรา..

ไม่เคยเศร้ามีเธอเทคแคร์..

ไม่คุ้นเคยความเหงาเป็นไง...

ชีวิตไม่ค่อยได้อ้างว้าง...









 

Wednesday 070410 : 07.00 Am.

"คริสฮยอง.. ตื่นสักทีสิฮะ วันนี้ผมซื้อคุ้กกี้มาให้  รีบๆลุกขึ้นมาเลยนะ!" น้ำเสียงทุ้มหวานที่กึ่งเรียกกึ่งตะโกนทำให้ชายหนุ่มรูปร่างสูงอีกคนต้องรีบลืมตาตื่นขึ้นมาจากห้วงฝัน

 อ่า..ใครกันมาปลุกแต่เช้าเชียว..

"ชานยอล.." คริสตกใจนิดหน่อยที่เห็นเด็กผู้ชายตัวสูงตากลมโต มาหาเขาแต่เช้า.. นี่มันเพิ่ง 7 โมงเองนะ น้องมาเช้าจริงๆ หรือว่ารีดเดอร์จะเถียงผมละครับ ?

"มัวแต่นอนอยู่ได้ คนอะไรขี้เกียจชะมัด" นั่นไง มาถึงไม่ทันไร ก็เริ่มบ่นผมซะอย่างนั้น ชานยอลก็เป็นอย่างนี้แหละครับ บ่นผมได้ทุกเรื่อง ซึ่งก็ไม่แปลกที่ผมจะยอมน้องได้ทุก เรื่องเหมือนกัน..

"นายบ่นพี่อีกแล้วนะ.."

"ใครบอกว่าผมบ่นครับ ผมอธิบายให้ฟังต่างหาก"

อธิบาย ?? อ่า...ไม่รู้ว่าไปสรรหาคำพูดดื้อดึง แบบนี้มาจากไหนนักหนากันนะ เจ้าเด็กดื้อ

"อย่างนี้ต้องมาอธิบายต่อบนเตียงแล้วล่ะครับ.. เด็กน้อย" ประสาทมือผมก็ไวเท่าคำพูดแหละครับ ตอนนี้ผมเอื้อมมือไปรั้งเอวชานยอลไว้ให้ลงมานั่งบนตักผม เรียบร้อยแล้ว ผมไม่ได้เจ้าเล่ห์นะ.. ไหนๆน้องก็ชอบอธิบายอยู่แล้ว เลยจะให้มานอนอธิบายให้ฟัง นั่งนานกลัวน้องจะเมื่อย.. สาบานได้นะ ผมไม่ได้เล่ห์เหลี่ยมกับน้องจริงๆ.. 

จะว่าไปเอวชานยอลนี่ก็เล็กจริงๆเลยนะครับ จับมาหลายทีแล้วยังรู้สึกดีไม่เปลี่ยนเลยแหะ..

"คริสฮยอง หยุดแกล้งกันเดี๋ยวนี้เลยนะ! "

"แกล้งที่ไหนกันครับ หืม.." ดูแก้มน้องสิครับกำลังแดงได้ที่เหมือนลูกมะเขือเทศที่สุกพอดี

ทำไมชอบทำตัวน่ารักนักก็ไม่รู้.. ลำคอระหงส์ที่ผมชอบ ไม่ว่าจะดมกี่ทีก็หอม ไม่เบื่อ..

กลิ่นกายแบบนี้ที่มักจะทำให้ใจผมเต้นแรงเสมอ.. แกล้งแหย่กระเซ้านิดหน่อย น้องก็เขินอาย

เวลาเขินนี่น่าแกล้งชะมัด อย่างนี้มันต้อง....

ฟอดดดดดดดดดดดดดด ด ~

"ฮยอง !"

"ชื่นใจจัง.."

"ไม่ต้องมาพูดเลย ปล่อยผมนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย"

เห็นกันไหมครับรีดเดอร์ น้องเขินผมได้น่ารักน่าฟัดมากๆ

ผมรู้นะ.. ทุกคนกำลังอยากได้ชานยอลของผมใช่ไหมละ...

"เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะครับ.. ก็ชานยอลอุส่ามาหาพี่แต่เช้า"

"ผมแค่เอาคุ้กกี้มาให้เฉยๆ ฮยองอะปล่อยผมเลย!"

"ไหนคุ้กกี้ละครับ.."



 

"นั่นไง อยู่ที่โต๊ะ..ฮยองปล่อยผมแล้วก็ลุกไปกินสักทีสิฮะ"

"ไม่เห็นอยากกินคุ้กกี้เลย  "

"อ่า..ก็ผมไม่รู้หนิครับว่าฮยองอยากกินอะไร"

"พี่อยากกินเจ้าของคุ้กกี้มากกว่า.."

ป้าปปปปปปปปปปปปปป ป!!!

"โอ้ย!!  ชานยอล พี่เจ็บนะ"  รีดเดอร์ครับ ดูสิครับ.. น้องตีผมแรงมากเลยนะ ผมผิดอะไร ผมแค่พูดตามสิ่งที่ผมคิดจริงๆ แต่ดูน้องทำผมสิ โหดร้ายชะมัด ....

"สมน้ำหน้า คนลามก!"

"แล้วพี่เคยไปลามกกับคนอื่นนอกจากชานยอลหรือปล่าวล่ะครับ หืม..."

"พอเลยนะ หยุดเลย... ลุกขึ้นเดี๊ยวนี้ ฮยองต้องไปส่งผมที่โรงเรียน ลืมหรอ"

"ไม่ได้ลืม แต่ขอรางวัลหน่อย"

"รางวัลอะไรฮะ.."

"ก็...รางวัลที่ยอมให้ชานยอลนั่งตักไง"

"นอกจากลามกแล้ว ฮยองยังขี้โกงเก่งอีกนะ" แล้วนั่น.. สาบานได้ว่าผมในสายตาน้องเป็นแบบนี้ ... ไม่นะ...

"ชานยอลอ่า.. Morning Kiss กันนะ นะ นะ"

"ผะ.. ผมไม่ทำให้หรอก.. ฮยองทำเองสิ "  ก้มหน้าก้มตาตอบแบบนี้ เขินอีกแล้วสินะ เจ้าตัวแสบ

อ่า... แต่ก็น่ารักเป็นบ้าเลย

"หลับตาสิครับคนดี..."

 
.






 

ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่จูบกัน แต่ทุกสัมผัสที่ได้รับจากคริสฮยอง ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นได้ทุกครั้ง.. ริมฝีปากที่คอยแต่พูดจากวนประสาทคนอื่นไปวันๆ ทว่าวินาทีนี้กำลังสร้าง ความรู้สึก ดีมอบให้ผมอย่างบอกไม่ถูก..

ชานยอลรักคริสฮยอง...

.

เพราะตลอดมาชีวิตผมไม่เคยโดดเดี่ยวเลยสักครั้ง... กับชานยอลเห็นกันมาตั้งแต่เล็กจนโต.. สนิทกันขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดก็เลื่อนขั้นมาเป็นคนรักของผม ไม่ว่าจะทำอะไร ก็มีชานยอลอยู่ข้างๆตลอด.. น้องเป็นแบบนี้เสมอแหละครับ.. ไม่เคยปล่อยให้ผมรู้สึกถึงคำว่า "เหงา" ไม่เคยปล่อยให้ผมรู้สึกว่าไม่มีใคร.. เพราะอย่างนี้ ผมเลยไม่เข้าใจ กับคำว่า ความเหงาสักที...

*

อบอุ่นมากเกินไปหรือเปล่า...

อยากค้นหาตัวเองสักวัน...

ใช้ชีวิตแบบฝันลำพัง...

ไม่ต้องมีเธอข้างกาย...

คนเราจะอยู่โดยมีความอบอุ่นอยู่ด้วยตลอดเวลาได้ยังไง.. ต้องมีบางช่วงที่ความอบอุ่นเหล่านั้นจะจากเราไป.. แต่ผม.. ยังไม่เคยลิ้มลองความรู้สึกที่ไม่มีใคร บางทีการมีชานยอลอยู่ข้างๆตั้งแต่ต้นก็เป็นเรื่องดี... แต่... คงดีไม่หมดทุกอย่าง ..ชานยอลจะทำให้ผมเคยตัว... สมมุติว่าในวันหนึ่งเรื่องราวของผมกับชานยอลที่ช่วยกัน เขียนขึ้นมาต้องเปลี่ยนไป.. ถ้าวันนั้นข้างๆกายผมไม่มีชานยอลอยู่.. ชีวิตผมจะเป็นยังไงล่ะครับ ?

ผมตัดสินใจแล้ว..








 

Wednesday :070410 : 16.00 Pm.

 




"รอผมนานไหมฮะ คริสฮยอง"

"ไม่หรอกครับ.." สงสัยน้องวิ่งมาอีกตามเคย เหนื่อยมากเลยสิ... ลำบากใจจังถ้าต้องพูดออกไป

แต่ผมก็อยากลอง..

" วันนี้เราจะไปไหนกันต่อรึปล่าวฮะ.. หรือจะไปส่งผมที่บ้านเลย"

"ชานยอล..."

"ฮะ" น้องพูดพลางส่งยิ้มให้ผม... ถ้าวันหนึ่งรอยยิ้มแบบนี้ไม่ได้มีไว้เพื่อผม.. ผมจะรู้สึกยังไงนะ...

"พี่อยากลองอยู่กับตัวเองสักวัน.."

".............."

"พรุ่งนี้.. พี่ขอเวลาได้ไหมครับ"

".............."

"..............." ผมรู้ว่าน้องกำลังคิดมากที่ผมทำแบบนี้..

"ถ้านั่นเป็นสิ่งที่พี่ต้องการ.. ก็ตามสบายเลยฮะ ผมไม่มีอะไรจะพูด"

ไม่ต้องห่วงนะ...

รักเหมือนเดิมแหละ...

ขอเธอแค่นี้ได้ไหม...

"ชานยอล..." ผมต้องรีบเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของน้องไว้หลังจากที่น้องเตรียมหันหลังหนีผม ผมเห็น..ดวงตาคู่โตกำลังคลอไปด้วยน้ำตา.. ผมไม่อยากให้น้องเข้าใจผิด ว่าผมหมดรักในความรักของเราแล้ว.. มันไม่ใช่อย่างนั้น ผมแค่อยากลองอยู่คนเดียวสักวันดู.. เพราะผมไม่เคยได้รู้ว่าความรู้สึกที่ไม่มีใครมันเป็นยังไง.. ผมต้องบอกให้ น้องเข้าใจ..

"ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รัก.. พี่แค่อยากลองอยู่กับตัวเองบ้าง เผื่อไว้วันหนึ่งข้างหน้าไม่มีเรา พี่จะได้ทำตัวถูก.. เข้าใจพี่ไหมครับคนดี"

"อะไรทำให้ฮยองคิดแบบนั้น.."

"ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่โชคดีมากที่มีเราอยู่เคียงข้าง.. แต่ชานยอลครับ คนเราจะอยู่โดยไม่รู้จักกับคำว่า เหงา เลยไม่ได้นะ.. ชีวิตพี่มีแต่ความอบอุ่นแล้วก็ความรักที่เรามอบให้ หากวันหนึ่งข้างหน้าเราไม่ได้ยืนตรงที่เดิม.. ชีวิตพี่จะเป็นยังไงละครับ"

".................."

"ชานยอล.."

"เจอกันวันศุกร์นะครับ พรุ่งนี้ผมจะถือว่าเราไม่รู้จักกัน ฮยองจะได้ทำในสิ่งที่ฮยองต้องการ.."











 

*

อยู่ในห้องทำอะไรเรื่อยเปื่อย..

เหนื่อยก็พักฟังเพลงเรื่อยไป...

ใช้ชีวิตที่ไม่มีใคร..ให้มันอินดูสักครั้ง

Thuesday 080410 : 11.30 Am.

"หืม..." แสงแดดที่ส่องเข้ามาทำให้ผมต้องส่งเสียงอย่างช่วยไม่ได้... วันนี้แดดแรงจังเลยนะ.. แดด? สาย?.. สายแล้วสิ! โดนน้องดุอีกแน่เลย.. ชานยอล... ไม่สิ วันนี้ไม่มีชานยอล..เผลอคิดถึงชานยอลซะแล้ว ยังไม่ทันครึ่งวันเลย อู๋อี้ฟาน!! ปกติเวลานี้ผมต้องรีบเดินไปรับน้องที่ห้องเรียนเพราะมันใกล้จะถึงเวลาพักแล้ว..

เฮ้อ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรทำเลยแหะ.. หาอะไรทำดีกว่า...

หลังจากที่ยืนรื้อกองซีดีอยู่นาน ผมก็เจอกับหนังเรื่องโปรดที่ชอบดูกับน้องบ่อยๆ... Remember...

ชานยอลร้องไห้ซบอกผมทุกทีที่เปิดหนังเรื่องนี้ขึ้นมา

อ่า..คิดถึงชานยอลอีกแล้ว

คงไม่เป็นไรใช่ไหมหากหยิบมันขึ้นมาดูอีกครั้ง..

เนื้อเรื่องคงไม่มีอะไรแปลกไปจากเดิม.. แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปตอนนี้คือ...

ที่นั่งข้างๆผมจะไม่มีชานยอล...

 ผมนั่งดูหนังเรื่องนี้จนจบ.. น่าแปลกที่วันนี้ หนังเรื่องนี้ดูน่าเบื่อมากสำหรับผม ทั้งๆที่เคยชอบมาก.. แต่วันนี้มันไม่สนุกเอาซะเลย..

คงต้องหาอะไรทำสักอย่าง.. ฟังเพลงหน่อยดีกว่า คงแก้อาการเบื่อๆของผมได้นะ.. นิ้วมือผมรันเพลงในไอพอดไปเรื่อยๆเพื่อหาเพลงที่ผมชอบฟัง.. กับชานยอล..

ที่เธอเคยถามจำได้ไหม.. เรื่องราวความรักที่มีของเรา

มันจะยังดี มันจะยังยาว ไปอีกแค่ไหน..

ใครเล่าจะรู้วันพรุ่งนี้ มันอาจจะดีหรือร้ายก็ได้

สิ่งใด้ยืนยัน ถ้อนคำทำนาย.. ไม่มีใช่ไหม

หวังว่าความรักเราจะไม่เปลี่ยนไป

ผ่านวันดีๆ ผ่านวันร้องไห้

จะเจออะไรก็ มีเธออยู่ตรงนี้

ยังไงก็รัก รักเธอได้ยินไหม

ไม่ต้องสงสัยหัวใจที่ให้กัน

ยังไงก็รักเธอคนเดียว ขอแค่เธอคนเดียว

เพราะรักของเราคือความผูกพัน

ฉันจะไม่ขอให้เชื่อฉัน

แค่เธอรับรู้และไปด้วยกัน

จับมือฉันไว้ อย่างในวันวาน

ขอเธอแค่นั้น

.

วันที่ผมร้องเพลงนี้ให้ชานยอลฟังเป็นครั้งแรก ผมยังจำได้ดีถึงสีหน้าแสนสุขของชานยอล.. น้องเขินมาก หน้าแดงไปหมด ผมมองแล้วยังอดยิ้มตามไม่ได้..

ชานยอลน่ารัก..

ผมคิดถึงชานยอลอีกแล้ว..

 ความรู้สึกแบบนี้ อะไรกัน..

*

ลองกินข้าวคนเดียวสักที..

ปิดมือถือที่มีสักวัน..

ไม่ต้องกลัวหรอกแค่ไม่นาน..

แล้วเจอกันพรุ่งนี้ไง..

Thuesday 080410 : 17.00 Pm.

ตอนนี้ผมกำลังเดินไปตามเส้นทางที่มี.. ผมอยู่ข้างนอกครับ กำลังมาหาข้าวกิน.. มองไปทางไหนก็เจอแต่คนรักกัน.. ป่านนี้ ชานยอลคงกลับถึงบ้านแล้ว.. แต่..ผมคิดผิด น้องคงยังไม่ถึงบ้าน ในเมื่อคนที่เดินสวนกับผมเมื่อกี๊คือ ชานยอล.. น้องเดินผ่านผมไปราวกับไม่รู้จักกัน.. รู้สึกไม่ดีเลยแหะ.. เจ็บแปลบที่หัวใจแปลกๆ...

สองขาพาผมก้าวเข้ามาในร้านที่เคยมากินกับชานยอลเป็นประจำ..

ผมนั่งโต๊ะมุมเดิม.. ที่เดิม...

สั่งกับข้าวทุกอย่างเหมือนเดิม...

แต่วันนี้ที่นั่งๆข้างๆผมไม่มีเหมือนเดิม...

วันนี้จะไม่มีชานยอล...

 


.

ผมยังคงนั่งอยู่ในร้านไปเรื่อยๆ เพราะคงไม่มีใครโทรตามผมได้หรอกครับ... ผมไม่เปิดโทรศัพท์ตั้งแต่เช้า..

สายตาผมเหลือบไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งป้อนข้าวกัน..

ความรู้สึกของผมตอนนี้กำลังดังย้ำให้ผมรู้ว่า.. ผมคิดถึงชานยอล..

ผมก็แค่.. อยากลองรู้จักความรู้สึกของการไม่มีใครดู...

ตอนนี้ผมรู้แล้ว..



ผมต้องรีบไป..

*

พักสักวันเถอะ.. พักสักวัน..

เผื่อไว้วันหนึ่งไม่มีเธอ..

ฉันจะทนความเหงาที่เจอได้แค่ไหน

โลกที่ไม่มีเธอเคียงข้าง หนึ่งวันนี้จะเป็นเช่นไร..

ขอวันหนึ่งให้หัวใจลองได้เหงาดู...

*

 
Thuesday 080410 : 23.30 Pm.

หนึ่งวันกำลังจะหมดไป.. พร้อมกับคำตอบของทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมอยากรู้..

 


สองเท้าของผมพยายามวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้.. ผมกำลังจะไป..

ผมจะไปหาชานยอล.. ผมรู้คำตอบหมดทุกอย่างแล้ว..

ตลอดเวลาไม่ว่าผมจะทำอะไร ผมกลับคิดถึงน้องทุกเรื่อง..

หนังที่เคยชอบดู วันนี้ไม่สนุก.. เพราะไม่มีชานยอล

เพลงที่เคยชอบฟัง วันนี้ไม่เพราะ.. เพราะไม่มีชานยอล

ร้านอาหารที่เคยชอบกิน วันนี้ไม่อร่อย.. เพราะไม่มีชานยอล

มือถือที่ไม่เคยคิดปิด วันนี้ตั้งใจปิด.. ก็เพราะไม่มีชานยอล

ความเหงาทำให้เราคิดถึงใครบางคนที่เคยอยู่ด้วยกัน.. ความเหงาทำให้ผมทรมาน...

ความรู้สึกของการไม่มีใคร.. มันเป็นแบบนี้นี่เอง..

ผมไม่อยากพบเจอความรู้สึกนี้อีก.. จากนี้ไป ผมจะไม่มีวันปล่อยมือจากชานยอลอีกแล้ว..

ชานยอล..

วันข้างหน้าจะมีชานยอลหรือไม่.. ตอนนี้มันไม่สำคัญสำหรับผม..

แค่นาทีนี้ วินาทีนี้.. ผมยังมีชานยอล

แค่นั้นก็พอ..

.

.

.

 END

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

G Minor!