Daughter of evil.บุตรีแห่งปีศาจ (นิยายจากเพลง)

ข้อมูลเบื้องต้น

Rinella talk
  "โฮะๆๆๆ คุกเข่าลงซะ!" เสียงหนึ่งแผดร้องอย่างหยิ่งยโส เหล่าบุคคลรอบข้างต่างรู้ดี ว่านี่คือเสียงของใคร
"นังมารร้าย ฝันไปเถอะ ว่าฉันจะคุกเข่าลงให้แก!" เสียงหนึ่งตอบกลับอย่างไม่ลดละ และแฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยวซึ่งผู้คนรอบข้างก็รู้ดีอีกเช่นกันว่าอันตรายได้เยิ้องกรายไปหาผู้พูดแล้ว 
 "งั้นเหรอ...ทหาร!นำตัวไปประหารซะ" เสียตะโกนสั่งด้วยเสียงมีอำนาจตะโกนขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา
เหล่าอำมาตย์ต่างหวาดกลัวกับสิ่งที่เห็นด้วยรู้ว่าหญิงสาวที่ถูกพาตัวไปนั้น ไม่มีทางจะได้กลับมาอีกแล้วตลอดกาล 
  เหล่าบริวารในวังแสนสวยแห่งนี้ต่างก็หวาดกลัวและไม่มีใครกล้าที่จะขัดใจนางผู้อยู่บนบัลลังก์ได้เลย เจ้าหญิงที่ได้ขนานนามว่าเจ้าหญิงปีศาจ เจ้าหญิงรินเนลล่า
  ที่นีคืออาณาจักรสีเหลือง อาณาจักรที่เต็มไปด้วยท่องทุ้งและรวงข้าว มากด้วยพืชไม้นานาพรรณ เหล่าผู้คนในอาณาจักรต่าง ใ้ชีวิตอย่างมีความสุข
 จนกระทั่งเจ้าหญิงรินเนลล่าได้ขึ้นครองราชแทนพระบิดาที่เสียไป การทำมาค้าขายเกิดปัญหาขึ้น ปลูกพืชผลไม่ออกดอกออกผล แต่ในทางกลับกัน รอบๆตัวเจ้าหญิงกลับเต็มไปด้วยแก้วแหวนเงินทองมากมาย แต่นางก็ไม่รู้จักพอ วันไหนที่ไม่มีของมาถวายนาง นางจะไปรีดไถจากพวกชาวเมือง แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะยอมนาง บางคนขัดขืนดิ้นรน แต่สุดท้ายก็ต้องจบชีวิตลงด้วยน้ำมือทหารของนาง เช่นด้วยกับหญิงสาวคนเมื่อครู่ ทุกคนได้แต่ไว้อาลัยให้กับหญิงสาวนั้นด้วยความเศร้า 
"ท่านเสนา ข้าจะไปเดินเล่นนะ ไม่ต้องส่งทหารตามข้ามา" เจ้าหญิงหันมาสั่ง ซึ่งแน่นอน ว่าไม่มีใครขัดใจ

  ฉันเดินออกมาจากห้องโถงที่แสนน่าเบื่อหน่ายด้วยความรู้สึกเดิมๆ ฉันน่ะคือเจ้าหญิงรินเนลล่า รอบตัวมีแต่ของหรูๆรอบกาย แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าของเหล่านี้ไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุขเลยซักนิดดียว อะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่ฉันยังขาดไป อะไรบางอย่าง....
 ฉันคิดและหยิบล็อกเก็ตขึ้นมาเปิดดู รูปของเด้กสองคนที่มีผมสีทอง และดวงตาสีฟ้าเหมือนกัน หนึ่งในนั้นคือฉัน และใครอีกคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนฉันไม่มีผิด คนคนหนึ่งที่ฉันไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว 
 "มาสมัครงานในวังครับ" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง ฉันรีบปาดน้ำตาออกทันที จะให้ใครเห็นไม่ได้เด็ดขาด 
 แต่แล้วน้ำตาก็ต้องหยดลงมาอีกครั้ง เมื่อฉันเห้นคนที่อยู่เบื้องหน้า เส้นผมสีทอง ดวงตาสีฟ้าที่แสนคุ้นเคย ใบหน้าที่เหมือนกันไม่มีผิด เขากลับมาแล้ว
"เลน!" ฉันรีบกระโดดกอดคนตรงหน้าทันที น้องชายฝาแฝดของฉัน.... 
 เขายิ้มให้ฉัน ฉันยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา เราต่างคนต่างยิ้มให้กัน 
ทุกๆวันหลังจากนั้นเลนก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน เราอยู่กันอย่างมีความสุข จนกระทั่งวันนี้ วันที่พลิกชะตาของเรา
 วันนี้เป็นวันที่เราต้องไปทำธุระที่ต่างเมือง ที่ๆเราจะไปก็คือเมืองสีเขียว เมืองแห่งความร่มเย้นและธรรมชาติ 
  ฉันได้เห็นคนๆหนึ่ง ขณะที่กำลังเดินเที่ยวอยู่ คนที่ฉันรักมากที่สุด เจ้าชายแห่งเมืองสีฟ้า....
ฉันเคยพบเขาครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ตั้งแต่ที่ฉันได้เห็นรอยยิ้มของเขาในวันนั้น ฉันก็ตกหลุมรักเขาทันที และก็หวังว่าเขาจะรักฉันเช่นกัน
 แต่ในวันนี้ เขากำลังเดินกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอมีผมและดวงตาสีเขียวงดงาม ซึ่งฉันสู้เธอไม่ได้เลย เขาคงตกหลุมรักเธอสินะ
ฉันหันไหาเลนเพื่อที่จะพาเขากลับเมืองเรา แต่ตาของเขากำลังจ้องไปที่หญิงสาวคนนั้นอย่างไม่วางตา เลนคงตกหลุมรักเธออีกคนสินะ 
 "ทำลายอาณาจักรสีเขียวซะ"ฉันสั่งเด้ดขาดในที่ประชุม เหล่าเสนาอำมาตย์ต่างก็ตกใจในคำสั่งนั้น พวกเขาพยายามห้ามฉันแต่แน่นอนว่าไม่ได้ผล และส่งทหารไปตีอาณาจักร จนกระทั่งอาณาจักรสีเขียวล่มสลาย....
"เลน..." ฉันมองเลนที่ตอนนี้มีเลือดติดตามเสื้อและตัวเต็มไปหมด "ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะครับ" เขาพูดและส่งยิ้มมาให้ฉัน เขาขอตัวไปเข้าห้อง อะไรบางอย่างก็ร่วงลงมา กลีบกุหลาบสีเขียว.... ทำให้ฉันรู้ว่าคนที่เลนไปจัดการ คงไม่พ้นเด้กสาวคนนั้น แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจ ต่อไนี้ ก็ไม่มีใครขวางทางรักของฉันอีก
"อาหารว่างวันนี้คือบริออชนะครับ" เลนพูดขณะที่ส่งจานขนมให้ฉัน ฉันก็ยิ้มให้เขา ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น 
 แต่ผลกรรมก็ตามฉันมาจนได้ เหล่าทหารและชาวเมืองได้ร่วมมือกันกบฎฉัน ซึ่งนำโดยนักรบหญิงสวมชุดเกราะสีแดงเพลิง กับคนที่ฉัยรักมากที่สุด...
 ฉันร้องไห้อย่างเสียใจ เลนเข้ามาลอบฉันไว้และพูดอะไรซักอย่างที่ทำให้ฉันตกใจมาก และพวกกบฎก็บุกเข้ามาในวังสำเร็จ....