ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอกย้ำความเป็นเพื่อน
กริ๊ง!!!!
สัญญาณบอกเวลาบ่าย 3 โมงของวันถันมา มันเป็นเวลาที่เหล่านักเรียนรอคอยในแต่ละวันที่มาโรงเรียน แต่วันนี้แมนเดลกับอลิซดูจะเป็นกรณียกเว้น เขาไม่กระตือรือร้นที่จะออกจากโรงเรียนเลยแม้แต่น้อย แทบอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ให้นานเท่านาน.........
“เฮ้...” แมนเดลพูดทำลายความเงียบขณะที่ทั้ง 2 นั่งซังกะตายอยู่ในห้องเรียน ซึ่งบัดนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่เรียกว่ามนุษย์อยู่เลยนอกจากเขา 2 คน
“อาไร” อลิซตอบไร้อารมณ์ โดยไม่หันหน้าไปมอง
“ไปยัง?” แมนเดลถามโดยไม่หันหน้ามามองเช่นกัน
“ยัง”
“.....”
แล้วทั้ง 2 ก็นั่งทอดอาลัยตายอยากอยู่ตรงที่นั่งประจำ แม้เขาจะนั่งติดกันแต่เขาก็ไม่ได้สบตากันเลย
**************
ติ๊ด ติ๊ด...
เสียงบอกเวลานาฬิกาของแมนเดลดังขึ้น มันเป็นเสียงที่เบามาก แต่ในเวลานี้มันก็ทำเอาทั้ง 2 สะดุ้งตกใจพร้อมๆ กัน เขาก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือแล้วพูดว่า
“เราต้องไปค่ายฝึกกี่โมง”
“ 6 โมง”
“เรามีเวลาอีก 2 ชั่วโมง สำหรับการเตรียมตัว”
“เตรียมตัว? นายหมายความว่าไงอ่ะ ” อลิซถามอย่างฉงน
“ก็เตรียมของใช้ เสื้อผ้าไง..รึเธอไม่เตรียม”
“อย่าบอกนะว่านายยังไม่ได้เตรียม?” อลิซถามทั้งที่ไม่ต้องการฟังคำตอบเลย
“ทำไม” แมนเดลงง
“เฮ้อ...” อลิซถอนหายใจ ยกมือกุมขมับ “ทำไมนายไม่บอกตั้งแต่แรก”
“นายพร้อมยัง?” อลิซพูดพลางลุกขึ้นสะบัดมือ หมุนข้อเท้า
“เธอจะทำอะไรน่ะ” แมนเดลถาม
“วอร์ม”
“วอร์ม! ทำไม?”
“วิ่งไง”
“วิ่ง?”
“ใช่ พร้อมนะ วัน ทู ทรี โก้ !!!!” พูดแล้วหล่อนก็วิ่งสุดชีวิตออกจากห้องลงบันไดไป
“เฮ้ย!! ไปไหนรอเดี๋ยว...เฮ้”แมนเดลตะโกนไล่หลังพลางกระโดดข้ามโต๊ะเก้าอี้ที่ขวางทางอยู่แล้ววิ่งตามไปด้วยความสงสัยของอลิซ .....ยัยนี่ท่าจะกลัวจนประสาทไปแล้วแน่เลย...... เขาคิดไม่ตก
“นี่จะรีบไปไหน.......เดี๋ยว.........รอเดี๋ยวสิ ”แมนเดลตะโกนไล่หลังอลิซหลังจากที่สปีดมาจนทัน
“ไปบ้านนายนะสิ ” อลิซตอบเสียงดังโดยไม่หันกลับและตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป
“รีบไปทำไม! บ้านไม่หนีไปไหนหร้อกคุณเธอ”แมนเดลถามขณะที่วิ่งไล่ตามมาติดๆ
“นี่นายจะบ้าเหรอ ! อีกแค่ 2 ชั่วโมง สำหรับการที่นายจะจัดเสื้อผ้าเข้าฝึกตั้ง 7 วัน นี่ยังไม่ทดเวลาสำหรับการเดินทางนะ ”อลิซหัวเสีย
“กะอีแค่ชุดนักรียน 7 ตัวชุดออกกำลัง 7 ตัว ชุดนอน 7 ตัว กางเกงใน 7 ตัว สบู่อีก 7 ก้อน เอ้ย ! ไม่ใช่หมายถึงของใช้จุกจิกนะ ” เขาพูดสับสน เพราะคิดแต่จะวิ่งให้ทันคนที่ทำท่าเหมือนผีเข้า…หมายถึงยัยอลิซตอนนี่น่ะ
“ตอนนี้นายใส่ชุดอะไร ”
“ตาบอดไง ! ก็ชุดนักเรียนน่ะสิ ”
“แล้วชุดนักเรียนนายมีกี่ตัว ชั้นรู้นะว่านายไม่ซักเสื้อวันจันทร์กะวันอังคารแล้วตอนนี้นายก็มีชุดที่ไม่ได้ซักไม่ได้รีดทั้งนั้น ! ”
“เอ้อ ….”แมนดเดลทำท่านึกได้ อะไรวะ! ตูลืมไปได้ไงเรื่องสำคัญขนาดนี้ขืนบอกยัยนี้ตอนนี้ตูมีหวังโดนเชือด! เขาคิดพลางทำท่าสำนึกผิดไม่สบตา ได้แต่กระพริบตาปริบๆหัวใจเต้นแรงเมื่อคิดไปถึงกฎทหาร เขาก้มมองดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง ทำให้เขาอายตัวเองมากขึ้น
“ ไง” อลิซหยุดอยู่กับที่ ยืนเท้าสะเอวรอแมนเดล
“ ฉันซักรีดเรียบร้อยแล้ว โธ่ยัยนี่ทำท่าเป็นไก่ตื่นตูมไปได้ ”
“ เขามีแต่กระต่ายตื่นตูมหรอกย่ะ ”
“ เอ่อๆ นั่นแหละเดี๋ยวเธอก็กลับบ้านเลยละกัน ชั้นไม่ไปส่งนะวันนี้ ขี้เกียจแล้ววันนี้แม่ติดประชุมกลับช้า ชั้นจะรีบไปทำอาหารรอแม่”
“ อาหาร นายทำเป็นกะเค้าด้วยเหรอ ” อลิซอึ้ง
“ ก็…ก็หัดๆไปงั้นแหละ ” แมนเดลตอบขอไปที
“ ชั้นไปช่วยก็ได้ ” อลิซพูดอารมณ์ดี หลังจากที่ยกภูเขาลูกหนึ่งออกจากอกไปแล้ว
“ไม่ต้องเดี๋ยว 5 โมงครึ่งเจอกัน ok ไปนะ ” ว่าแล้วแมนเดลก็วิ่งหนีอลิซสุดชีวิต
***********
ปัง! แมนเดลปิดประตูอย่างรีบร้อน วิ่งขึ้นไปบนห้องโดยไม่ถอดรองเท้า
“ โอ้ย ….ตูตายแน่ โอ้เสื้อจ๋าอยู่ไหน ! ” แมนเดลพูดกับตัวเองขณะที่เขาไล่เปิดตู้เสื้อผ้า เทตะกร้าผ้าที่ใส่แล้วและหยิบชุดขึ้นมากองๆรวมกันอย่างลนลาน
“ เตารีด เตารีด เตารีดอยู่ไหน ! ” เขาพูดเสียงสั่นและเดินหาเตารีดในห้อง
แล้วจัดการรีดชุดอย่างลวกๆ พับง่ายๆ?.... ไม่ๆ ถ้าจะใช่คำว่า ยัด เข้ากระเป๋าก็ดูจะไม่เกินความจริงสักเท่าไร เสร็จเรื่องเสื้อผ้าแล้วเขาก็วิ่งเข้าวิ่งออกห้องนู้น
ห้องนี้อยู่นานจนวุ่นวายไปหมด
ปิ๊งป่อง!!!!
“แมนเดล” เสียงอลิซตะโกนแว่วเข้ามา
“ตายล่ะวา...ยังไม่เสร็จเลย..ขนาดรีบจนงงไปหมดแล้ว ทำไมมาเร็วนักนะ ...กี่โมงแล้วนี่ ” เขาบ่นกับตัวเอง แต่แล้วอาการทุกอย่างมันแทบทำให้เขาเร่งจนแทบอยากหยุดหายใจเมื่อสายตาของเขาพบว่าเวลานี้มัน 17.40 นาฬิกาเข้าไปแล้ว
“พระเจ้าจอร์ดช่วยด้วย” ว่าแล้วเขาก็วุ่นวายต่อไป ปากก็ตะโกนบอกอลิซให้รออีกนิด
“นี่นายจะตายอยู่ในบ้านแล้วรึไง กี่โมงกี่ยามแล้วทำไมไม่รู้จักดูเวล่ำเวลาเอาซะเล้ย” อลิซตะโกนบ่นโหวกเหวกจนคนแถวนั้นหันมามองกันเป็นสายตาเดียว
.........มองอะไร โอ้ย! อายชะมัดแมนเดลนะแมนเดล อลิซก้มหน้างึมงัม
“เดี๋ยว!” แมนเดลตะโกนบอก
“นายทำอะไรอยู่!”
ปัง ปัง ปัง อลิซทุบประตูบ้าน
“เร้ว คูณชาย เดี๋ยวสายอีกนายไม่ได้ตายดีแน่” อลิซตะโกนบอก
“.............................”
“มันห้าโมงห้าสิบแล้วนะแมนเดล!!” อลิซตะโกนอย่างมีน้ำโห หลักจากที่ยืนนับเวลาอยู่นั้น
“เสร็จแล้วจ้า” แมนเดลวิ่งหอบข้าวของพรุงพรังพลางวิ่งออกมาเปิดประตู เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูแล้วอดขำไม่ได้ เขายังอยู่ในชุดนักเรียนที่ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกมานอกกางเกง ใบหน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อและเปียกไล่ไปตามไร่ผม แม้กระทั่งเสื้อเขาก็ยังมีรอยชุ่มเหงื่อ
“ฮ่ะๆ” อลิซอดขำไม่ได้จริงๆ “นี่นายทำอาหารประเภทไหนถึงได้โทรมขนาดนี้” อลิซพูดพลางกลั้นหัวเราะสุดชีวิต
“เอ่อน่า...ไปยัง? สายแล้วเนี่ย” แมนเดลกล่าวปัดๆ
“ก็ไปดิ..ไป” อลิซเอ่อออไปตามเรื่อง
“ไปเร็ว” ว่าแล้วแมนเดลก็วิ่งไม่ลืมหูลืมตาจนลืมปิดแม้กระทั่งประตูบ้าน
“นี่นาย…ไม่เอาหนังสือ..มาเหรอ?” อลิซถามหอบๆ หลังจากที่เอะใจว่าทำไมไม่เห็นกระเป๋าหนังสือที่เขาสะพายไปโรงเรียนทุกวัน ทั้งที่ต้องไปเรียนตามปกติ
“หนังสือ?” แมนเดลตกใจ
“ใช่..หนังสือเรียนไง” อลิซพูดขยายความ
“ตายโหงล่ะ!!!! ชั้นลืม” แมนเดลสบถอย่างร้อนใจ เรื่องนี้ปิดเธอไม่ได้จริงๆ
“ลืม? นี่นายบ้าไปแล้วรึไง ลืมของสำคัญ.....กลับไปตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วด้วย” อลิซตวาด
แมนเดลก้มดูที่นาฬิกาข้อมือ “ห้าโมงห้าสิบเจ็ดนาทีแล้วไม่ทันจริงๆแหละ ช่างมัน! ไปตายเอาดาบหน้า” ว่าแล้วแมนเดลก็คว้าแขนอลิซวิ่งไปต่อ
******************
เมื่อต่างวิ่งเข้ามาในค่ายฝึกก็พากันร้องเสียงหลงเมื่อต่างก็พบว่ามันกว้างสุดลูกหูลูกตาสำหรับสนาม นี่พวกเขาต้องวิ่งไปไกลถึงขนาดไหนถึงจะเจอตึกอาคาร
……………….
“เราจะไปทางไหนดี” อลิซพูดขึ้นขณะที่ทั้ง 2 มายืนหอบอยู่ระหว่างทางแยกซ้ายขวาหลังจากที่วิ่งตัดสนามมาอย่างน้อยๆก็ประมาณเกือบ 2 กิโลเมตร
“เธอว่าไง”แมนเดลพูดขึ้นหลังจากที่เขาเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อหยังเชิงอยู่นาน
“ชั้นว่าทางซ้ายนะ” อลิซเอ่ยอย่างใช้ความคิด
“ทำไมถึงคิดว่าเป็นทางซ้ายล่ะ” แมนเดลฉงนว่าอลิซเอาอะไรเป็นเครื่องชี้นำ
“เปล่า...ชั้นเพียงเห็นว่าทางซ้ายน่ะถนนมันดีกว่าทางขวา น่าจะวิ่งได้ง่ายกว่า...แฮ่ะๆ เข้าท่าป่าว?” อลิซตอบอายๆ
“เอาว่ะ..ไปก็ไป” แมนเดลดึงแขนอลิซในเชิงลากให้วิ่งไปต่อ
“ เอาจริงง่ะ!!!”อลิซอึ้ง
******************
แฮ่กๆ อลิซวิ่งจนหอบเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด
“เดี๋ยว..แมนเดล..ชั้นว่านะ..ถ้าเราไปสายเราตาย...แต่ถ้าวิ่งอย่างนี้ต่อไปชั้นก็..แฮ่กๆ จะตายเหมือนกัน” อลิซฝืนพูด
“6โมง 15 แล้ว เราไม่ทันแล้วล่ะ”
“.........”
“นั่นไง!!” แมนเดลตะโกนบอกอลิซอย่างดีใจ พลางชี้มือไปยังจุดหมายให้อลิซดู “เรามาถูกทางแล้ว!!!”
“เอ้อ...”อลิซก้มหอบพยักหน้าประมาณว่า เอ้อตู่เห็นแล้วล่ะ ตู่ไม่ได้ตาบอด
แล้วทั้ง 2 ก็พากันวิ่งไปบริเวณหน้าอาคารหลังหนึ่งซึ่งตั้งโดดอยู่บนลานคอนกรีต
เห็นอาจารย์ฝ่ายปกครองยืนคุยกับนายทหารที่ดูจะอายุมากแล้วแต่ก็ยังกระฉับกระเฉงตามแบบฉบับนายทหารผ่านศึก
“สวัสดีคับอาจารย์” แมนเดลกล่าวหน้าระรื่นปิดบังความผิด
“สวัสดีค่ะอาจารย์” อลิซเสริมต่อ กลบเกลื่อนความเหนื่อยสุดชีวิต
“เธอมาสายไป18 นาที กับอีก 2วินาที” อาจารย์กล่าวทักด้วยคำพูดที่เฉือนใจเด็กๆทั้ง 2 “อาจารย์กับครูฝึกที่จะมาฝึกพวกเธอยืนรอเกือบยี่สิบกว่านาทีแล้ว พวกเธอรู้หลักมารยาทในการตรงเวลาบ้างไหม” อาจารย์พูดในเชิงดุ
“อาจารย์? อาจารย์จะหาเรื่องลงโทษพวกเราอีกแล้ว พวกเราไม่ได้มาสายนะ พวกเรามาตรงเวลาเลยล่ะ” แมนเดลทำหน้าจริงจัง
“เธอหมายความว่าไง? มาสายแล้วยังจะมาแก้ตัวอีกเรอะ!!!”อาจารย์ถามเสียงเข้ม
“อาจารย์ยังจำได้รึเปล่าว่าอาจารย์อาจารย์นัดพวกเรากี่โมง” แมนเดลพูด
“อาจารย์นัดพวกเธอ 6 โมง ยังจะมีหน้ามาเถียงอีก” อาจารย์ตอบอย่างมั่นใจ
“ไม่จริงอ่ะ อาจารย์ไม่ได้พูดอย่างนั้น” แมนเดลขึงขัง
อาจารย์งงระคนโกรธ ไม่แพ้กับอลิซที่ตอนนี้งงเป็นไก่ตาแตก พยายามมองหน้าแมนเดลเพื่อหาคำอธิบาย
“อาจารย์บอกว่าประมาณ 6 โมงต่างหาก ..ไม่ใช่ 6 โมงตรง” แมนเดลตอบขึงขังชนิดที่อลิซกับนายทหารครูฝึกได้ยินแล้วยังปล่อยฮ่าอย่างกลั้นไม่อยู่
“ถูกของเขานะครับ ประมาณ 6 โมง หมายถึง 6โมงกี่นาทีก็ไม่สำคัญ แต่สำคัญที่ต้องก่อน 1 ทุ่ม ไม่เสมอว่าต้อง 6 โมงตรง” ครูฝึกกล่าวออกมา หลังจากที่รวบรวมสามธิกลั้นหัวเราะอยู่นาน
“ฮึ่ม!!” อาจารย์เริ่มมีน้ำโหมากขึ้น “ก็ได้ อาจารย์ผิดเอง รอดไปนะพวกเธอ!!”
โอ้...ถ้ารู้ว่าจะง่ายขนาดนี้ตั้งแต่แรกคงไม่รีบวิ่งมาให้เหนื่อยหรอก แมนเดลกับอลิซคิด
“เธอจะพักที่นี่ตั้งแต่วันนี้ เอ่อ..ขอฝากนักเรียนด้วยนะครับ” อาจารย์ฝ่ายปกครองหันหน้ามาพูดกับพวกเขาแล้วหันไปพูดกับครูฝึก
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับผมจะดูแลขัดเกลานิสัยให้ดีที่สุดครับ” ครูฝึกกล่าวยิ้มๆ
“งั้นอาจารย์กลับล่ะ ทำตัวดีๆนะ” อาจารย์กล่าวกับพวกเขาแล้วหันไปกล่าวลาครูฝึกจากนั้นจึงเดินจากไป
แล้วครูฝึกคนใหม่ก็หันมาพูดกับพวกเขาอย่างเป็นกันเองว่า
“ไง? รีบวิ่งมาจนเหงื่อโชกเชียว ชั้นได้ยินเรื่องจากอาจารย์พวกเธอแล้วล่ะ ฮึๆ ร้ายจริงๆ เธอคงเกรเจอร์ แมนเดล และเธอก็เชอร์อาน อลิซ?” เขาพูดสบตาทีละคน
“ครับ/ค่ะ” พวกเขาตอบ
“ครูชื่อปีเตอร์ คาสัน เรียกครูว่าจอร์นก็ได้ เดี๋ยวครูจะพาพวกเธอไปที่พัก” เขาพูดพลางเดินนำเด็กทั้ง 2 ไป
“เราจะเริ่มฝึกกันพรุ่งนี้ วันนี้พวกเธอพักให้สบายก่อนแล้วกัน” เขาพูดขณะที่เดินนำอยู่
“เธอห้องด้านซ้าย ส่วนเธอห้องถัดไป” จอร์นพูดขึ้นเมื่อถึงที่พักโดยชำเลืองไปมองที่อลิซและแมนเดลตามลำดับ
“อลิซเป็นผู้หญิงคนเดียวมันน่าเป็นห่วงนา....ครูจอร์น” แมนเดลขัดขึ้น “ผมว่านอนห้องเดียวกันแต่แยกเตียงไม่ดีกล่าเหรอครับ” เขาเสนอความคิด
“นี่ไม่ใช่โรงแรมนะถึงมาเลืกห้องได้ตามอำเภอใจ และอีกอย่าง ครูไม่ค่อยอยากไว้ใจพวกเธอสักเท่าไร” ครูฝึกกล่าว
“ไม่น่าไว้ใจตรงไหน อาจารย์ฝ่ายปกครองไม่ได้บอกครูหรือไงว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกันยังไง เค้ามานอนบ้านผมออกบ่อย” แมนเดลขัด
ครูฝึกมองหน้าแมนเดลอย่างไม่เชื่อใจ และหันไปมองหน้าอลิซที่ได้แต่เงียบเหมือนจะขอความคิดเห็น
“ตกลง” ครูฝึกพูดขึ้นหลังจากที่ตรองอยู่นาน
“ขอบคุณค่ะ/ครับ” ทั้ง 2 พูดเสียงดียวกัน
“เข้าไปจัดของแล้วนอนเอาแรงได้แล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้เช้าคือฝึกกันจริงๆ” ครูฝึกกล่าว
“นอน? ตอนนี้ยังไม่ทุ่มเลยนะอาจารย์” อลิซอึ้ง
“โบราณว่า เชื่อผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนจะดีกว่า” ว่าจบเขาก็เดินจากไปโดยไม่สนใจอาการของทั้ง 2
******************
“ชั้นนอนเตียงนี้” อลิซพูดขณะที่กระโดดไปนั่งบนเตียงใกล้หน้าต่าง
มันเป็นห้องเล็กๆ มี2 เตียง มีโต๊ะทำงานหนึ่งโต๊ะตั้งอยู่ปลายเตียงที่อลิซจองอยู่ และมีโต๊ะเครื่องแป้งอยู่ปลายเตียงของแมนเดล มีห้องน้ำเสร็จสรรพ
“เฮ้ยขี้โกงนี่อะไรกันชั้นก็ว่าจะเอาเตียงนั้นอยู่เหมือนกันอ่ะ” แมนเดลพูดบึ้งๆ
“ก็ชั้นมาจองก่อนอ่ะ” อลิซพูดหน้าตาเฉย
“เอ้อก็ได้ จำไว้เลยเมื่อตะกี้เค้าอุตส่าห์ช่วย” แมนเดลผูกใจเจ็บ
“ไม่ออกสอบนี่” อลิซยัวะ
“อื้อ..ระวังนะนอนใกล้หน้าต่างน่ะ ระวังนะกลางคืนจะมีอะไรดีให้ดู” แมนเดลแก้เผ็ดพลางเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ
“บ้าน่ะ!! นายน่ะดูหนังมากไปแล้ว” อลิซตวาด
“อะไรกัน..ทำไมอากาศที่นี่หนาวยังงี้” อลิซพึมพำ
ตึง!
“อะไรน่ะ” อลิซสะดุ้งหับควับไปมองที่หน้าต่าง แต่ก็พบว่ามันก็ปกติดีนี่ แล้วเมื่อตะกี้เสียงอะไร? อลิซมองค้างไม่กล้าละสายตา ในใจก็เต้นระทึกหวาดผวา
“แมนเดลทำอะไรนะ ช้าจัง!!” อลิซบ่นงึมงับเงียบๆ
“แมนเดล!!” อลิซตะโกนเรียก
“...............”
“แมนเดล....นายเป็นอะไรไปน่ะ” อลิซตัวสั่น พลางวิ่งไปเคาะประตูห้องน้ำ
ปังๆๆๆๆ
“อาร้าย” แมนเดลเปิดประตูห้องน้ำออกมา
“ช้าจัง”
“จะบ้าไงอาบน้ำทำธุระนะไม่ได้เข้าไปล้างเท้า ทำไมกลัวอ่ะดิ” แมนเดลกล่าวหน้าระรื่นออกจากห้องน้ำ
หลังจากเตรียมของจัดให้เข้าที่เรียบร้อยก็ปิดไฟนอน
..............
“นี่แมนเดล” อลิซกระซิบ ขณะที่นอนอยู่บนเตียงมานานแต่ก็ข่มตานอนไม่หลับ
“อะไร” เขาตอบ
“นายยังไม่หลับใช่มั้ย” อลิซถามเบาๆ พลางก็จิตนาการมองหน้าแมนเดลในความมืด
“แล้วที่พูดอยู่นี่ผีไง?”
“นี่!! อย่าพูดได้มั้ยไอ้ผีเผอเนี่ย มีที่ไหน” อลิซตวาดเบาๆ
“แล้วใครกลัวล่ะ”
“เอ่อๆ ...นี่นายไม่ง่วงไง?”
“ก็เหมือนกันอ่ะแหละ แต่บวกเข้าไปตรงที่ชั้นยังไม่ได้กินข้าวเลย”
“ฮ้ายังเหรอ? แล้วนายทำไรอยู่ล่ะ”
“เปล่าหรอก” จะให้บอกได้ไงว่ามัวแต่เตรียมของอยู่!!
“ชั้นว่านะ ครูจอร์นน่ะใจดีออก ไม่น่านั่งกลุ้มใจเล้ย”
“เหรอ ก็ไม่แน่นะ”
“ทำไมนายคิดงั้นล่ะ”
“ไม่รู้สิ.....นอนดีกว่า”
“............”
“.................”
สัญญาณบอกเวลาบ่าย 3 โมงของวันถันมา มันเป็นเวลาที่เหล่านักเรียนรอคอยในแต่ละวันที่มาโรงเรียน แต่วันนี้แมนเดลกับอลิซดูจะเป็นกรณียกเว้น เขาไม่กระตือรือร้นที่จะออกจากโรงเรียนเลยแม้แต่น้อย แทบอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ให้นานเท่านาน.........
“เฮ้...” แมนเดลพูดทำลายความเงียบขณะที่ทั้ง 2 นั่งซังกะตายอยู่ในห้องเรียน ซึ่งบัดนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่เรียกว่ามนุษย์อยู่เลยนอกจากเขา 2 คน
“อาไร” อลิซตอบไร้อารมณ์ โดยไม่หันหน้าไปมอง
“ไปยัง?” แมนเดลถามโดยไม่หันหน้ามามองเช่นกัน
“ยัง”
“.....”
แล้วทั้ง 2 ก็นั่งทอดอาลัยตายอยากอยู่ตรงที่นั่งประจำ แม้เขาจะนั่งติดกันแต่เขาก็ไม่ได้สบตากันเลย
**************
ติ๊ด ติ๊ด...
เสียงบอกเวลานาฬิกาของแมนเดลดังขึ้น มันเป็นเสียงที่เบามาก แต่ในเวลานี้มันก็ทำเอาทั้ง 2 สะดุ้งตกใจพร้อมๆ กัน เขาก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือแล้วพูดว่า
“เราต้องไปค่ายฝึกกี่โมง”
“ 6 โมง”
“เรามีเวลาอีก 2 ชั่วโมง สำหรับการเตรียมตัว”
“เตรียมตัว? นายหมายความว่าไงอ่ะ ” อลิซถามอย่างฉงน
“ก็เตรียมของใช้ เสื้อผ้าไง..รึเธอไม่เตรียม”
“อย่าบอกนะว่านายยังไม่ได้เตรียม?” อลิซถามทั้งที่ไม่ต้องการฟังคำตอบเลย
“ทำไม” แมนเดลงง
“เฮ้อ...” อลิซถอนหายใจ ยกมือกุมขมับ “ทำไมนายไม่บอกตั้งแต่แรก”
“นายพร้อมยัง?” อลิซพูดพลางลุกขึ้นสะบัดมือ หมุนข้อเท้า
“เธอจะทำอะไรน่ะ” แมนเดลถาม
“วอร์ม”
“วอร์ม! ทำไม?”
“วิ่งไง”
“วิ่ง?”
“ใช่ พร้อมนะ วัน ทู ทรี โก้ !!!!” พูดแล้วหล่อนก็วิ่งสุดชีวิตออกจากห้องลงบันไดไป
“เฮ้ย!! ไปไหนรอเดี๋ยว...เฮ้”แมนเดลตะโกนไล่หลังพลางกระโดดข้ามโต๊ะเก้าอี้ที่ขวางทางอยู่แล้ววิ่งตามไปด้วยความสงสัยของอลิซ .....ยัยนี่ท่าจะกลัวจนประสาทไปแล้วแน่เลย...... เขาคิดไม่ตก
“นี่จะรีบไปไหน.......เดี๋ยว.........รอเดี๋ยวสิ ”แมนเดลตะโกนไล่หลังอลิซหลังจากที่สปีดมาจนทัน
“ไปบ้านนายนะสิ ” อลิซตอบเสียงดังโดยไม่หันกลับและตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป
“รีบไปทำไม! บ้านไม่หนีไปไหนหร้อกคุณเธอ”แมนเดลถามขณะที่วิ่งไล่ตามมาติดๆ
“นี่นายจะบ้าเหรอ ! อีกแค่ 2 ชั่วโมง สำหรับการที่นายจะจัดเสื้อผ้าเข้าฝึกตั้ง 7 วัน นี่ยังไม่ทดเวลาสำหรับการเดินทางนะ ”อลิซหัวเสีย
“กะอีแค่ชุดนักรียน 7 ตัวชุดออกกำลัง 7 ตัว ชุดนอน 7 ตัว กางเกงใน 7 ตัว สบู่อีก 7 ก้อน เอ้ย ! ไม่ใช่หมายถึงของใช้จุกจิกนะ ” เขาพูดสับสน เพราะคิดแต่จะวิ่งให้ทันคนที่ทำท่าเหมือนผีเข้า…หมายถึงยัยอลิซตอนนี่น่ะ
“ตอนนี้นายใส่ชุดอะไร ”
“ตาบอดไง ! ก็ชุดนักเรียนน่ะสิ ”
“แล้วชุดนักเรียนนายมีกี่ตัว ชั้นรู้นะว่านายไม่ซักเสื้อวันจันทร์กะวันอังคารแล้วตอนนี้นายก็มีชุดที่ไม่ได้ซักไม่ได้รีดทั้งนั้น ! ”
“เอ้อ ….”แมนดเดลทำท่านึกได้ อะไรวะ! ตูลืมไปได้ไงเรื่องสำคัญขนาดนี้ขืนบอกยัยนี้ตอนนี้ตูมีหวังโดนเชือด! เขาคิดพลางทำท่าสำนึกผิดไม่สบตา ได้แต่กระพริบตาปริบๆหัวใจเต้นแรงเมื่อคิดไปถึงกฎทหาร เขาก้มมองดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง ทำให้เขาอายตัวเองมากขึ้น
“ ไง” อลิซหยุดอยู่กับที่ ยืนเท้าสะเอวรอแมนเดล
“ ฉันซักรีดเรียบร้อยแล้ว โธ่ยัยนี่ทำท่าเป็นไก่ตื่นตูมไปได้ ”
“ เขามีแต่กระต่ายตื่นตูมหรอกย่ะ ”
“ เอ่อๆ นั่นแหละเดี๋ยวเธอก็กลับบ้านเลยละกัน ชั้นไม่ไปส่งนะวันนี้ ขี้เกียจแล้ววันนี้แม่ติดประชุมกลับช้า ชั้นจะรีบไปทำอาหารรอแม่”
“ อาหาร นายทำเป็นกะเค้าด้วยเหรอ ” อลิซอึ้ง
“ ก็…ก็หัดๆไปงั้นแหละ ” แมนเดลตอบขอไปที
“ ชั้นไปช่วยก็ได้ ” อลิซพูดอารมณ์ดี หลังจากที่ยกภูเขาลูกหนึ่งออกจากอกไปแล้ว
“ไม่ต้องเดี๋ยว 5 โมงครึ่งเจอกัน ok ไปนะ ” ว่าแล้วแมนเดลก็วิ่งหนีอลิซสุดชีวิต
***********
ปัง! แมนเดลปิดประตูอย่างรีบร้อน วิ่งขึ้นไปบนห้องโดยไม่ถอดรองเท้า
“ โอ้ย ….ตูตายแน่ โอ้เสื้อจ๋าอยู่ไหน ! ” แมนเดลพูดกับตัวเองขณะที่เขาไล่เปิดตู้เสื้อผ้า เทตะกร้าผ้าที่ใส่แล้วและหยิบชุดขึ้นมากองๆรวมกันอย่างลนลาน
“ เตารีด เตารีด เตารีดอยู่ไหน ! ” เขาพูดเสียงสั่นและเดินหาเตารีดในห้อง
แล้วจัดการรีดชุดอย่างลวกๆ พับง่ายๆ?.... ไม่ๆ ถ้าจะใช่คำว่า ยัด เข้ากระเป๋าก็ดูจะไม่เกินความจริงสักเท่าไร เสร็จเรื่องเสื้อผ้าแล้วเขาก็วิ่งเข้าวิ่งออกห้องนู้น
ห้องนี้อยู่นานจนวุ่นวายไปหมด
ปิ๊งป่อง!!!!
“แมนเดล” เสียงอลิซตะโกนแว่วเข้ามา
“ตายล่ะวา...ยังไม่เสร็จเลย..ขนาดรีบจนงงไปหมดแล้ว ทำไมมาเร็วนักนะ ...กี่โมงแล้วนี่ ” เขาบ่นกับตัวเอง แต่แล้วอาการทุกอย่างมันแทบทำให้เขาเร่งจนแทบอยากหยุดหายใจเมื่อสายตาของเขาพบว่าเวลานี้มัน 17.40 นาฬิกาเข้าไปแล้ว
“พระเจ้าจอร์ดช่วยด้วย” ว่าแล้วเขาก็วุ่นวายต่อไป ปากก็ตะโกนบอกอลิซให้รออีกนิด
“นี่นายจะตายอยู่ในบ้านแล้วรึไง กี่โมงกี่ยามแล้วทำไมไม่รู้จักดูเวล่ำเวลาเอาซะเล้ย” อลิซตะโกนบ่นโหวกเหวกจนคนแถวนั้นหันมามองกันเป็นสายตาเดียว
.........มองอะไร โอ้ย! อายชะมัดแมนเดลนะแมนเดล อลิซก้มหน้างึมงัม
“เดี๋ยว!” แมนเดลตะโกนบอก
“นายทำอะไรอยู่!”
ปัง ปัง ปัง อลิซทุบประตูบ้าน
“เร้ว คูณชาย เดี๋ยวสายอีกนายไม่ได้ตายดีแน่” อลิซตะโกนบอก
“.............................”
“มันห้าโมงห้าสิบแล้วนะแมนเดล!!” อลิซตะโกนอย่างมีน้ำโห หลักจากที่ยืนนับเวลาอยู่นั้น
“เสร็จแล้วจ้า” แมนเดลวิ่งหอบข้าวของพรุงพรังพลางวิ่งออกมาเปิดประตู เผยให้เห็นใบหน้าที่ดูแล้วอดขำไม่ได้ เขายังอยู่ในชุดนักเรียนที่ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกมานอกกางเกง ใบหน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อและเปียกไล่ไปตามไร่ผม แม้กระทั่งเสื้อเขาก็ยังมีรอยชุ่มเหงื่อ
“ฮ่ะๆ” อลิซอดขำไม่ได้จริงๆ “นี่นายทำอาหารประเภทไหนถึงได้โทรมขนาดนี้” อลิซพูดพลางกลั้นหัวเราะสุดชีวิต
“เอ่อน่า...ไปยัง? สายแล้วเนี่ย” แมนเดลกล่าวปัดๆ
“ก็ไปดิ..ไป” อลิซเอ่อออไปตามเรื่อง
“ไปเร็ว” ว่าแล้วแมนเดลก็วิ่งไม่ลืมหูลืมตาจนลืมปิดแม้กระทั่งประตูบ้าน
“นี่นาย…ไม่เอาหนังสือ..มาเหรอ?” อลิซถามหอบๆ หลังจากที่เอะใจว่าทำไมไม่เห็นกระเป๋าหนังสือที่เขาสะพายไปโรงเรียนทุกวัน ทั้งที่ต้องไปเรียนตามปกติ
“หนังสือ?” แมนเดลตกใจ
“ใช่..หนังสือเรียนไง” อลิซพูดขยายความ
“ตายโหงล่ะ!!!! ชั้นลืม” แมนเดลสบถอย่างร้อนใจ เรื่องนี้ปิดเธอไม่ได้จริงๆ
“ลืม? นี่นายบ้าไปแล้วรึไง ลืมของสำคัญ.....กลับไปตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วด้วย” อลิซตวาด
แมนเดลก้มดูที่นาฬิกาข้อมือ “ห้าโมงห้าสิบเจ็ดนาทีแล้วไม่ทันจริงๆแหละ ช่างมัน! ไปตายเอาดาบหน้า” ว่าแล้วแมนเดลก็คว้าแขนอลิซวิ่งไปต่อ
******************
เมื่อต่างวิ่งเข้ามาในค่ายฝึกก็พากันร้องเสียงหลงเมื่อต่างก็พบว่ามันกว้างสุดลูกหูลูกตาสำหรับสนาม นี่พวกเขาต้องวิ่งไปไกลถึงขนาดไหนถึงจะเจอตึกอาคาร
……………….
“เราจะไปทางไหนดี” อลิซพูดขึ้นขณะที่ทั้ง 2 มายืนหอบอยู่ระหว่างทางแยกซ้ายขวาหลังจากที่วิ่งตัดสนามมาอย่างน้อยๆก็ประมาณเกือบ 2 กิโลเมตร
“เธอว่าไง”แมนเดลพูดขึ้นหลังจากที่เขาเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อหยังเชิงอยู่นาน
“ชั้นว่าทางซ้ายนะ” อลิซเอ่ยอย่างใช้ความคิด
“ทำไมถึงคิดว่าเป็นทางซ้ายล่ะ” แมนเดลฉงนว่าอลิซเอาอะไรเป็นเครื่องชี้นำ
“เปล่า...ชั้นเพียงเห็นว่าทางซ้ายน่ะถนนมันดีกว่าทางขวา น่าจะวิ่งได้ง่ายกว่า...แฮ่ะๆ เข้าท่าป่าว?” อลิซตอบอายๆ
“เอาว่ะ..ไปก็ไป” แมนเดลดึงแขนอลิซในเชิงลากให้วิ่งไปต่อ
“ เอาจริงง่ะ!!!”อลิซอึ้ง
******************
แฮ่กๆ อลิซวิ่งจนหอบเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด
“เดี๋ยว..แมนเดล..ชั้นว่านะ..ถ้าเราไปสายเราตาย...แต่ถ้าวิ่งอย่างนี้ต่อไปชั้นก็..แฮ่กๆ จะตายเหมือนกัน” อลิซฝืนพูด
“6โมง 15 แล้ว เราไม่ทันแล้วล่ะ”
“.........”
“นั่นไง!!” แมนเดลตะโกนบอกอลิซอย่างดีใจ พลางชี้มือไปยังจุดหมายให้อลิซดู “เรามาถูกทางแล้ว!!!”
“เอ้อ...”อลิซก้มหอบพยักหน้าประมาณว่า เอ้อตู่เห็นแล้วล่ะ ตู่ไม่ได้ตาบอด
แล้วทั้ง 2 ก็พากันวิ่งไปบริเวณหน้าอาคารหลังหนึ่งซึ่งตั้งโดดอยู่บนลานคอนกรีต
เห็นอาจารย์ฝ่ายปกครองยืนคุยกับนายทหารที่ดูจะอายุมากแล้วแต่ก็ยังกระฉับกระเฉงตามแบบฉบับนายทหารผ่านศึก
“สวัสดีคับอาจารย์” แมนเดลกล่าวหน้าระรื่นปิดบังความผิด
“สวัสดีค่ะอาจารย์” อลิซเสริมต่อ กลบเกลื่อนความเหนื่อยสุดชีวิต
“เธอมาสายไป18 นาที กับอีก 2วินาที” อาจารย์กล่าวทักด้วยคำพูดที่เฉือนใจเด็กๆทั้ง 2 “อาจารย์กับครูฝึกที่จะมาฝึกพวกเธอยืนรอเกือบยี่สิบกว่านาทีแล้ว พวกเธอรู้หลักมารยาทในการตรงเวลาบ้างไหม” อาจารย์พูดในเชิงดุ
“อาจารย์? อาจารย์จะหาเรื่องลงโทษพวกเราอีกแล้ว พวกเราไม่ได้มาสายนะ พวกเรามาตรงเวลาเลยล่ะ” แมนเดลทำหน้าจริงจัง
“เธอหมายความว่าไง? มาสายแล้วยังจะมาแก้ตัวอีกเรอะ!!!”อาจารย์ถามเสียงเข้ม
“อาจารย์ยังจำได้รึเปล่าว่าอาจารย์อาจารย์นัดพวกเรากี่โมง” แมนเดลพูด
“อาจารย์นัดพวกเธอ 6 โมง ยังจะมีหน้ามาเถียงอีก” อาจารย์ตอบอย่างมั่นใจ
“ไม่จริงอ่ะ อาจารย์ไม่ได้พูดอย่างนั้น” แมนเดลขึงขัง
อาจารย์งงระคนโกรธ ไม่แพ้กับอลิซที่ตอนนี้งงเป็นไก่ตาแตก พยายามมองหน้าแมนเดลเพื่อหาคำอธิบาย
“อาจารย์บอกว่าประมาณ 6 โมงต่างหาก ..ไม่ใช่ 6 โมงตรง” แมนเดลตอบขึงขังชนิดที่อลิซกับนายทหารครูฝึกได้ยินแล้วยังปล่อยฮ่าอย่างกลั้นไม่อยู่
“ถูกของเขานะครับ ประมาณ 6 โมง หมายถึง 6โมงกี่นาทีก็ไม่สำคัญ แต่สำคัญที่ต้องก่อน 1 ทุ่ม ไม่เสมอว่าต้อง 6 โมงตรง” ครูฝึกกล่าวออกมา หลังจากที่รวบรวมสามธิกลั้นหัวเราะอยู่นาน
“ฮึ่ม!!” อาจารย์เริ่มมีน้ำโหมากขึ้น “ก็ได้ อาจารย์ผิดเอง รอดไปนะพวกเธอ!!”
โอ้...ถ้ารู้ว่าจะง่ายขนาดนี้ตั้งแต่แรกคงไม่รีบวิ่งมาให้เหนื่อยหรอก แมนเดลกับอลิซคิด
“เธอจะพักที่นี่ตั้งแต่วันนี้ เอ่อ..ขอฝากนักเรียนด้วยนะครับ” อาจารย์ฝ่ายปกครองหันหน้ามาพูดกับพวกเขาแล้วหันไปพูดกับครูฝึก
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับผมจะดูแลขัดเกลานิสัยให้ดีที่สุดครับ” ครูฝึกกล่าวยิ้มๆ
“งั้นอาจารย์กลับล่ะ ทำตัวดีๆนะ” อาจารย์กล่าวกับพวกเขาแล้วหันไปกล่าวลาครูฝึกจากนั้นจึงเดินจากไป
แล้วครูฝึกคนใหม่ก็หันมาพูดกับพวกเขาอย่างเป็นกันเองว่า
“ไง? รีบวิ่งมาจนเหงื่อโชกเชียว ชั้นได้ยินเรื่องจากอาจารย์พวกเธอแล้วล่ะ ฮึๆ ร้ายจริงๆ เธอคงเกรเจอร์ แมนเดล และเธอก็เชอร์อาน อลิซ?” เขาพูดสบตาทีละคน
“ครับ/ค่ะ” พวกเขาตอบ
“ครูชื่อปีเตอร์ คาสัน เรียกครูว่าจอร์นก็ได้ เดี๋ยวครูจะพาพวกเธอไปที่พัก” เขาพูดพลางเดินนำเด็กทั้ง 2 ไป
“เราจะเริ่มฝึกกันพรุ่งนี้ วันนี้พวกเธอพักให้สบายก่อนแล้วกัน” เขาพูดขณะที่เดินนำอยู่
“เธอห้องด้านซ้าย ส่วนเธอห้องถัดไป” จอร์นพูดขึ้นเมื่อถึงที่พักโดยชำเลืองไปมองที่อลิซและแมนเดลตามลำดับ
“อลิซเป็นผู้หญิงคนเดียวมันน่าเป็นห่วงนา....ครูจอร์น” แมนเดลขัดขึ้น “ผมว่านอนห้องเดียวกันแต่แยกเตียงไม่ดีกล่าเหรอครับ” เขาเสนอความคิด
“นี่ไม่ใช่โรงแรมนะถึงมาเลืกห้องได้ตามอำเภอใจ และอีกอย่าง ครูไม่ค่อยอยากไว้ใจพวกเธอสักเท่าไร” ครูฝึกกล่าว
“ไม่น่าไว้ใจตรงไหน อาจารย์ฝ่ายปกครองไม่ได้บอกครูหรือไงว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกันยังไง เค้ามานอนบ้านผมออกบ่อย” แมนเดลขัด
ครูฝึกมองหน้าแมนเดลอย่างไม่เชื่อใจ และหันไปมองหน้าอลิซที่ได้แต่เงียบเหมือนจะขอความคิดเห็น
“ตกลง” ครูฝึกพูดขึ้นหลังจากที่ตรองอยู่นาน
“ขอบคุณค่ะ/ครับ” ทั้ง 2 พูดเสียงดียวกัน
“เข้าไปจัดของแล้วนอนเอาแรงได้แล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้เช้าคือฝึกกันจริงๆ” ครูฝึกกล่าว
“นอน? ตอนนี้ยังไม่ทุ่มเลยนะอาจารย์” อลิซอึ้ง
“โบราณว่า เชื่อผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนจะดีกว่า” ว่าจบเขาก็เดินจากไปโดยไม่สนใจอาการของทั้ง 2
******************
“ชั้นนอนเตียงนี้” อลิซพูดขณะที่กระโดดไปนั่งบนเตียงใกล้หน้าต่าง
มันเป็นห้องเล็กๆ มี2 เตียง มีโต๊ะทำงานหนึ่งโต๊ะตั้งอยู่ปลายเตียงที่อลิซจองอยู่ และมีโต๊ะเครื่องแป้งอยู่ปลายเตียงของแมนเดล มีห้องน้ำเสร็จสรรพ
“เฮ้ยขี้โกงนี่อะไรกันชั้นก็ว่าจะเอาเตียงนั้นอยู่เหมือนกันอ่ะ” แมนเดลพูดบึ้งๆ
“ก็ชั้นมาจองก่อนอ่ะ” อลิซพูดหน้าตาเฉย
“เอ้อก็ได้ จำไว้เลยเมื่อตะกี้เค้าอุตส่าห์ช่วย” แมนเดลผูกใจเจ็บ
“ไม่ออกสอบนี่” อลิซยัวะ
“อื้อ..ระวังนะนอนใกล้หน้าต่างน่ะ ระวังนะกลางคืนจะมีอะไรดีให้ดู” แมนเดลแก้เผ็ดพลางเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ
“บ้าน่ะ!! นายน่ะดูหนังมากไปแล้ว” อลิซตวาด
“อะไรกัน..ทำไมอากาศที่นี่หนาวยังงี้” อลิซพึมพำ
ตึง!
“อะไรน่ะ” อลิซสะดุ้งหับควับไปมองที่หน้าต่าง แต่ก็พบว่ามันก็ปกติดีนี่ แล้วเมื่อตะกี้เสียงอะไร? อลิซมองค้างไม่กล้าละสายตา ในใจก็เต้นระทึกหวาดผวา
“แมนเดลทำอะไรนะ ช้าจัง!!” อลิซบ่นงึมงับเงียบๆ
“แมนเดล!!” อลิซตะโกนเรียก
“...............”
“แมนเดล....นายเป็นอะไรไปน่ะ” อลิซตัวสั่น พลางวิ่งไปเคาะประตูห้องน้ำ
ปังๆๆๆๆ
“อาร้าย” แมนเดลเปิดประตูห้องน้ำออกมา
“ช้าจัง”
“จะบ้าไงอาบน้ำทำธุระนะไม่ได้เข้าไปล้างเท้า ทำไมกลัวอ่ะดิ” แมนเดลกล่าวหน้าระรื่นออกจากห้องน้ำ
หลังจากเตรียมของจัดให้เข้าที่เรียบร้อยก็ปิดไฟนอน
..............
“นี่แมนเดล” อลิซกระซิบ ขณะที่นอนอยู่บนเตียงมานานแต่ก็ข่มตานอนไม่หลับ
“อะไร” เขาตอบ
“นายยังไม่หลับใช่มั้ย” อลิซถามเบาๆ พลางก็จิตนาการมองหน้าแมนเดลในความมืด
“แล้วที่พูดอยู่นี่ผีไง?”
“นี่!! อย่าพูดได้มั้ยไอ้ผีเผอเนี่ย มีที่ไหน” อลิซตวาดเบาๆ
“แล้วใครกลัวล่ะ”
“เอ่อๆ ...นี่นายไม่ง่วงไง?”
“ก็เหมือนกันอ่ะแหละ แต่บวกเข้าไปตรงที่ชั้นยังไม่ได้กินข้าวเลย”
“ฮ้ายังเหรอ? แล้วนายทำไรอยู่ล่ะ”
“เปล่าหรอก” จะให้บอกได้ไงว่ามัวแต่เตรียมของอยู่!!
“ชั้นว่านะ ครูจอร์นน่ะใจดีออก ไม่น่านั่งกลุ้มใจเล้ย”
“เหรอ ก็ไม่แน่นะ”
“ทำไมนายคิดงั้นล่ะ”
“ไม่รู้สิ.....นอนดีกว่า”
“............”
“.................”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น