ใกล้เกินไป

ลำดับตอนที่ #1 : ...ก็แค่เพื่อน...

            

               เป็นเวลากว่ายี่สิบนาทีแล้วที่หญิงสาวผมยาวสลวยยืนพิงเสาไฟฟ้าอยู่หน้าบ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่ง ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์หมดจด

จะดูงดงามมากหากไม่บัดนี้ใบหน้าเธอดูบึ้งตึงส่ออารมณ์โกรธเธอก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือครั้งแล้วครั้งเล่าจนหงุดหงิด

    \" โธ่โว้ย!!!! \" เธอระเบิดอารมณ์ด้วยการแตะเข้าที่พื้นหญ้าใกล้ๆ แล้วเดินกระทืบเท้าตึงตังไปหยุดอยู่ที่บ้านอีกหลัง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอเท่าไรนัก

   \"โอ้..อรุณสวัสดิ์จ๊ะสาวน้อย \" เสียงสดใสของหญิงวัยกลางกล่าวทัก ขณะที่หล่อนบังเอิญเอาขยะออกมาทิ้งที่หน้าบ้าน

   \"สวัสดีค่ะ\" หญิงสาวตอบกลับ \"เอ่อ..แมนเดลยังไม่เสร็จอีกเหรอคะ \" เธอถามต่อด้วยอารมณ์ที่ดูรีบร้อน

   \" ฮึๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ \" หญิงวัยกลางตอบประมาณว่า เอ้อเราปลงแล้วแหละ!

   \"เฮ้อ….นั่นสิคะ\" หญิงสาวถอนหายใจ แล้วเขาก็เดินเข้าไปในบ้าน ขึ้นบันไดไปชั้น 2 แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องที่อยู่ถัดจากบันไดไปทางขวา

   มันเป็นห้องที่เธอคุ้นเคยดีพอๆ กับห้องของเธอ เป็นห้องที่ตกแต่งเหมือนห้องของเด็กผู้ชายทั่วๆไป จะต่างก็ตรงที่ว่า อาจมีตุ๊กตาของเด็กผู้หญิงจัดไว้เยอะจนดูรกตาหากว่าเป็นห้องของผู้ชาย ก็แน่ล่ะสิ เธอเป็นคนทิ้งไว้เองแหละ เป็นตุ๊กตาที่ชอบเอามาเล่นที่บ้านแมนเดลสมัยเด็กๆ แต่แมนเดลก็เอาแต่เล่นหุ่นยนต์กะหุ่นยนต์ แล้วยังชวนเธอให้เล่นหุ่นยนต์อีก เธอเลยโกรธบึ้งตึงตามอารมณ์เด็กออกไป ทิ้งตุ๊กตาไว้ที่ห้องของแมนเดลไม่รูกี่ตัวต่อกี่ตัว

   \"เฮ้แมนเดล….แมนเดลจ๋า……………แมนเดล\"  หญิงสาวเข้าไปกระซิบข้างหูของเด็กหนุ่มผู้ซึ่งนอนคุดคู้อยู่บนเตียงสีน้ำเงิน เขานอนตะแคงคว่ำในลักษณะที่มีแขนและขาข้างขวาห้อยลงจากเตียง

      หญิงสาวมองหน้าเด็กหนุ่มที่นอนไม่รู้ตัวพลางนึกไปว่า..นิสัยขี้เซาของนายนี่แก้ไม่หายจริงๆ ดูเข้าซิ ที่นอนมีออกเยอะก็ดันมานอนซะที่ขอบเตียง อยากรู้จริงๆเล้ยว่านายจะหาแฟนได้รึเปล่าชาติเนี่ย…

  \" แมนเดล \" หญิงสาวขยับเข้าไปกระซิบข้างหูเด็กหนุ่มเบาๆอีก

  \" แมนเดล \"

  \" แมนเดลจ๋าาาาาา….\"

  \"……….\"

        เธอสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดแล้วตะโกนออกไปสุดเสียง

  \" น า ย แ ม น เ ด ล !!!! \" เสียงของเธอดังมาก แม้แต่หญิงวัยกลางผู้เป็นแม่ของแมนเดลที่อยู่หน้าบ้านยังสะดุ้ง แล้วแมนเดลล่ะ

เขาเป็นยังไงบ้าง!! ไม่ต้องบอกก็รู้ เสียงที่ออกมาจากกะบังลมของหญิงสาววิ่งด้วยความเร็วเต็มกำลังเข้าไปในช่องหู แล้วสั่นสะเทือนสัณญาณแบบออโตเมติกไปที่โสตประสาท แปลบ !!!  แมนเดลสะดุ้งสุดตัวแล้วเอามือปิดหูไว้โดยสัญชาติญาณ

   \" โอ้ย..ยัยบ้า! \"  แมนเดลตะคอกใส่อย่างหัวเสียขณะที่มือของเขาง่วนอยู่กับการขยี้หู  ดูเหมือนว่าอาการงัวเงียของเขาก็ไม่มีให้เห็นนะ

   \" ไปโรงเรียนได้แล้วย่ะ \" หล่อนกระแทกเสียงใส แล้วกอดอกเดินสะบัดก้นออกไปจากห้อง

   \" รู้แล้ว! ไม่เห็นต้องเอ็ดใส่หูเลย ถ้าแก้วหูแตกจะว่าไง \" แมนเดลตะโกนไล่หลังไป

   …ใช่แล้วหากเร่งเสียงขึ้นอีกเดสิเบลเดียวละก็  หูข้างนั้นของนายได้พักผ่อนไปชั่วชีวิตแน่ๆ

   \" โธ่เอ้ย..ยัยบ้ามหากาฬ นิสัยบ้าแก้ไม่หาย …ชิ..แล้วอีแบบนี้ใครเค้าจะเอ้า ! \"   แมนเดลสบถไม่เป็นท่าพลางลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ



                                                      

                                                             ***************





    \"ไง..ตื่นแล้วล่ะซินะ  ฮ่าๆ นึกแล้วอดขำไม่ได้ เราน่ะยอดจริงๆเลยนะอลิซ  เมื่อวานก่อนก็บีบจมูกปิดปากไม่ให้หายใจ เมื่อวานก็เอาน้ำเย็นราด แหม! แต่ละวันไม่ซ้ำกันเลยจริงๆ \" แม่ของแมนเดลพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีขณะที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร

    \"ตื่นแล้วล่ะค่ะ  ไอ้ยอดก็ไม่เท่าไรหรอกค่ะ ปลุกมาตั้ง 17 ปี  ไม่มือโปรในการปลุกก็ไม่รู้ว่าไง ก็ว่าจะเอาไปทำเป็นอาชีพเสริมอยู่น่ะค่ะ คงรายได้ดีไม่ใช่เล่น \" หญิงสาวตอบ พลางนึกขันตัวเองที่ผ่านมาไม่ได้

  \" ทานข้าวก่อนมั้ยจ๊ะ \" แม่ของแมนเดลถามต่อ

  \" ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวสาย คิดดูสิค่ะวันไหนพวกเราไปก่อนอาจารย์เข้าห้อง อาจารย์ถึงกับปรบมือปลื้มปิติยินดีจนน้ำตาไหล \" อลิซตอบขันๆ

  \" มันก็จริงนะ แต่มันก็ทำให้ลูกๆ โด่งดังได้ไม่ยากในโรงเรียนที่มีนักเรียนกว่าครึ่งหมื่นชีวิต \"  แม่แมนเดลกล่าวในทางบวก

  \"มันดังในเรื่องที่เสียหานน่ะสิคะ ไม่เห็นน่าภูมิใจเลย เดินไปโรงเรียนทางไหนก็มีแต่คนหลีกทางให้บ้างก็พูดว่า โอ้ดาวประจำโรงเรียนมา

แล้วโว้ย โอ้.. ท่านทั้ง 2  ผม/ฉัน ขอลายเซ็นหน่อยนะ คุณเป็นคนทำลายประวัติศาสตร์เลย คุณไม่เคยมาเช้าเลยแม้แต่สักวันตลอดการศึกษา และยังอยู่โรงเรียนได้โดยไม่โดนไล่ออก  บ้างก็ ผม/ฉัน เคารพนับถือในความอึดของคุณทั้ง 2 จริงที่ทนอาจารย์มาได้ตั้ง 5 ปี \"  

อลิซว่าพลางทำท่าคุกเข่าขอลายเซ็นในเชิงล้อเลียนตัวเอง

  

    \" แต่เธอก็แจกไปไม่รู้กี่ลายเซ็นแล้วไม่ใช่เหรอ ? \" แมนเดลพูดขณะที่เดินลงบันไดมาในคราบชุดนักเรียน

    \"เชอะ \" อลิซสบถเบาๆ แล้วประชดไปว่า \"เสร็จแล้วหรือเพคะท่านชาย จะเสด็จรึยังล่ะเพคะ \"

    \" ยัง!… ชั้นจะเสวยพระกระยาหารก่อน \" แมนเดลพูดหน้าตาย

    \" ดูเอาเถอะค่ะ คุณป้า \" อลิซงอน

    \" ฮ่ะๆๆ เด็กหนอเด็ก มาๆ มากทานข้าวกันดีกว่า \" แม่แมนเดลพูดอย่างอารมณ์ดี ก็คุ้นสถาณการณ์ดีอยู่แล้วนี่

    \"แล้วแม่นางอลิซไม่เสวยด้วยกันก่อนรึ ? \" แมนเดลพูดทะเล้น

    \" ไม่ล่ะเพคะ หม่อมฉันไม่มีอารมณ์ \"  

     \" เอาน่าๆ งอนกันอยู่ได้ \" แม่แมนเดลขัดขึ้น ว่าแล้วหล่อนก็เดินไปพาอลิซมานั่งที่โต๊ะอาหาร

  



                                                                    *************







              \"เกรเจอร์ แมนเเดล \"

       \"คร๊าบบบ ….ผม \"  แมนเดลขานรับชื่อขณะที่ตัวเองและอลิซกำลังวิ่งเข้าประตูห้องเรียน

       \"ช้าอีกเช่นเคย …พวกเธอยังเห็นหัวอาจารย์อยู่รึเปล่า !! \" อาจารย์ที่ปรึกษาต่อว่า

       \" ผมไม่เห็นครับ ! \" แมนเดลตอบเต็มเสียงหน้าตาเฉย

       \" นี่นายจะบ้ารึไง ! \" อลิซกระซิบพร้อมกับกระทืบเท้าใส่เท้าของแมนเดลจนเขาสะดุ้งโหยงอุทานออกมาเบาๆ

       \"พวกเธอจะมากไปแล้วนะ!! \" อาจารย์กระแทกเสียงมาขัด และด่าต่อว่า \"เป็นลูกศิษย์อาจารย์แล้วยังจะมา…\"

       \"อะ!..เดี๋ยวสิครับ ผมไม่เห็นหัวอาจารย์จริงๆ ก็ผมของอาจารย์บังนี่นา ถ้าหัวล้านว่าไปอย่าง\"   เขาตอบขึงขัง  จนเพื่อนๆในห้องอดขำไม่ได้

       \" ไปนั่งที่เลย แล้วพักกลางวันไปพบอาจารย์ฝ่ายปกครองด้วย สำหรับเกรเจอร์ แมนเดล และเชอร์อาน อลิซ  \"  อาจารย์พูดอย่างสุดที่จะทน

     \"ฮ้า ! เราก็ด้วย \" อลิซอุทานไม่เป็นท่า

     \"อ่า…คนต่อไป แมคไกว์ อลิซาเบธ….\" อาจารย์ขานชื่อต่อไป

    

                                                                                  ****

    

           \"นายนั่นแหละเห็นมั้ยมาสายแล้วยังจะมีหน้าไปกวนอาจารย์เค้าอีก \" อลิซตะคอกใส่แมนเดล เบาขนาดที่ได้ยินกัน 2 คน ขณะที่ทั้ง 2 คน กำลังเดินไปนั่งที่

           \"เธอนั่นแหละวิ่งช้าทำไมล่ะ\" แมนเดลเย้ยกลับ

           \"ก็นายตื่นสายนี่ แล้วยังจะมา ว่าชั้นอีกเรอะ \" อลิซตวาดกลับ \"ไม่รู้แหละนายต้องรับผิดชอบต่อคะแนนของฉัน หรือถ้าโดนลงโทษนายต้องรับแบ่งจากฉันไปครึ่งหนึ่ง \"

           \"แบร่ \" แมนเดลแลบลิ้นล้อเลียน ประมาณว่าตู่หมดปัญญาจะเถียงแล้วว่ะ  \"เงียบได้แล้วยัยปากนรก! \"

           \"อะไรนะ! ปากนรกเหรอ..นายว่าใครมิทราบ \" ป้าบ!! อลิซตวาดแล่วฝ่ามือฟาดเข้าที่กลางหลังของแมนเดลเข้าเต็มแรง

           \" โอ้ย! \" เขาอุทาน

          

          \" นี่ๆ พวกเธอ เกรงใจกันบ้างสิ อาจารย์กำลังเช็คชื่ออยู่นะ จะทะเลาะกันก็เชิญข้างนอก \" อาจารย์พูดขึ้นขัดด้วยน้ำเสียงที่เรียบขรึม แต่แฝงไปด้วยอำนาจประกาสิทธิ์

         \"ขอโทษค่ะ\" อลิซพูดขึ้น

         \"อะ..ต่อไปก็เข้าบทเรียนกัน..\"  อาจารย์เกริน พลางเปิดคู่มือสอน



                                                                       ****************



        

        \" ฉันไปเข้าห้องน้ำ เธอจะไปปะ? \"  แมนเดลถามขึ้นขณะที่ลุกจะไปเข้าห้องน้ำในเวลาพัก 10 ระหว่างชั่วโมงเรียน

        \"ชั้นไม่ไป  ขากลับขอโค้กกระป๋องแล้วกัน \" อลิซว่าพลางบิดขี้เกียจ

        \"มะ\" แมนเดลพูดพลางทำท่าแบมือ

        \"มะ อาราย\"

        \"เงิน\"

        \"นายจอมงก\"

        \"แล้วเธอล่ะยัยขี้เหนียว  เชอะ!! \" แมนเดลพูดประชดแล้วเดินออกจากห้องไป

        

         ....\"กิ้วๆ กิ้วๆ \" หมู่เพื่อนๆแซว \"โอ้ยทะเลาะกันอีกแล้วว่าที่สามี ภรรยาคู่นี้ ฮ่าๆๆ \"

        \"จะบ้าไง  สามีภรรยาบ้านพวกเองอ่ะดิ !\" อลิซตวาดตาขวาง

        



                                                                          ******

    

      \" เอ้า \" แมนเดลพูดพลางโยนกระป๋องโค้กให้อลิซ ขณะที่เขาเดินมานั่งที่ของเขาซึ่งติดกับที่นั่งของอลิซ

      \"ขอบใจ\" อลิซรับมาอย่างเหมาะมือ

      

     \"วี้ดวิ้วๆ เฮ้ยสวีทกันอีกแล้ววุ้ยพวกเรา\" เพื่อนคนหนึ่งทักจากมุมห้อง

     \"มีแฟนอยู่ในห้องเดียวก็งี้แหละ อิจฉาวุ้ย!\" เพื่อนอีกคนแซว

     \"เอ้า..ที่รักน้ำโค้กจ๊ะ \" เพื่อนชายอีกคนทำท่าโยนกล่องใส่ดินสอล้อเลียน  แล้วเพื่อนอีกคนก็รับมาอย่างเหมาะเหม็ง \"ขอบใจจ้าที่ร้ากกก\"



    \"อยากไปเกิดใหม่ไง! \" แมนเดลตวาด  

    \"เอ้าทำเป็นเขินไปได้ ...เอาน่าๆ เรื่องธรรมดาไม่ต้องอายหรอก \" เพื่อนอีกคนพูดพลางหัวเราะชอบใจ

    \"จะบ้าไง เราไม่ได้ป็นแฟนกันนะ !!\" อลิซต่อว่า

    \"นั่นดิ เราเป็นแค่เพื่อนสนิทกันเอง พูดไม่รู้เรื่องไง!!\" แมนเดลตวาดกลับอีก

    \"ช่ายๆ หน้าตาก็ใช่ว่าจะดี นิสัยก็แย่ ปากก็ร้ายใครจะเอา\" อลิซว่า

    \" หนอย! เธอมันดีนักนี่ อีโธ่หน้าตาเธอดีนักหนาไง ? งกก็งก ปากก็นรก \" แมนเดลว่ากลับ

    \"นายนี่มัน....\" อลิซเถียงไม่อออกได้แต่ไล่ตีแมนเดล

        

          

                                                                     *************



   \" ชั้นว่าเราไปหม่ำข้าวกันก่อนมั้ย ? \" แมนเดลถามขณะที่คนในห้องรวมทั้งพวกเขาเริ่มทะยอยกัยออกจากห้องในเวลาพักกลางวัน

   \" ไปหาอาจารย์ก่อนดีกว่า โรงอาหารกับห้องปกครองไกลกันจะตาย ไม่อยากไปช้า \" อลิซตอบ

   \" แต่ชั้นหิวนี่\"

   \"ก็เพราะใครกันล่ะ !! ทำให้ไม่ได้ทานข้าวตรงเวลาเลยสักวัน ชั้นก็หิวเหมือนกันแหละ แต่ถ้าไปช้าไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้นอีก \"   อลิซพูดพลางดึงแขนแมนเดลไปทางขวาเมื่อเดินพ้นประตูห้องซึ่งเป็นทางไปห้องปกครอง และตรงกันข้ามทางซ้ายก็คือทางไปโรงอาหาร

    



                                                                         *****



         \" ขออนุญาติค่ะ /ครับ\" อลิซและแมนเดลพูดขึ้นพร้อมกันโดยบังเอิญขณะที่ทั้ง 2 เปิดประตูเข้าไปในห้องฝ่ายปกครอง

     ขึ้นชื่อว่าห้องปกครองแล้วคงไม่มีนักเรียนคนไหนอยากเข้ามาย่างกรายหรอก เพราะถ้าโดนเรียกเข้ามาล่ะก็ ลางร้ายปรากฏแล้วล่ะ

      แม้แต่ทั้ง 2 คนนี้ ทั้งที่พวกเขาเข้ามาทุกวันจนน่าจะชินแล้ว แต่ความรู้สึกวังเวงก็ยังไม่ตายด้านสักที

    



         “เชิญนั่ง” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น   ...... เขาคืออาจารย์ฝ่ายปกครองนั่นเอง เป็นชายที่ดูอายุค่อนข้างมาก สวมแว่นตาหนาๆ  ไม่รู้ว่าเขาถูกสาบให้ห้ามยิ้มหรือยังไง ถึงไม่เคยเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเลย  รอยหยักบนหน้าผากที่แม้ไม่สังเกตก็ยังเห็น บ่งบอกถึงประสบการณ์ที่สั่งสมมาช้านาน

   “สวัสดีครับ/ค่ะ” แมนเดลและอลิซกล่าวทัก

    “อาจารย์ที่ปรึกษาของเธอแจ้งมาว่า.....”

    “เกรเจอร์ แมนเดลและเชอร์อาน อลิซมาสายอีกแล้ว...ใช่ไหมครับอาจารย์”แมนเดลเอ่ยอย่างรู้ทัน

   “.........” อาจารย์ฝ่ายปกครองเงียบ  แต่ก็ขยับแว่นตาแล้วแหล่สายตาเป็นเชิงบอกว่านายน่ะเงียบได้แล้ว!!

   “ถูกต้อง”  เขาพูดในที่สุด และพูดต่อไปว่า  “โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนที่ใหญ่และมีชื่อเสียงมากในวงการศึกษา ถ้าไม่เห็นว่าเธอทั้ง 2 มีความสามารถในการเรียนมากถึงขั้นเป็นตัวแทน เป็นหน้าตาของโรงเรียนแล้ว ด้วยความประพฤติของเธอคงส่งให้พวกเธอไปเรียนที่อื่นแล้วล่ะ !  ทำไมเธอถึงไม่ยอมแก้ไข ฉันว่าจะ.......”

    “ครับ....เราเข้าใจไม่ต้องอ้อมก็ได้...ว่ามาเลยครับอาจารย์ “ แมนเดลพูดตัดบท หลังจากที่ดูเชิงว่าเรื่องต้องยาวไม่มีวันจบแน่ๆ ก็เขาหิวนี่นา

   “หรือว่าจะให้ทำรายงาน ! หรือทำความสะอาด ...หักคะแนน.....อืม..” อลิซกล่าวอย่างรู้ทัน

   “ ไม่ทั้งนั้น!!! “ อาจารย์ขัดขึ้น “พวกเธอมาสายตลอด อาจารย์ก็ลงโทษให้ทำความสะอาด จนนักการภารโรงไม่มีอะไรจะทำแล้ววันๆหนึ่ง  สั่งให้ทำรายงานทุกวันจนอาจารย์ตรวจเช็คแทบไม่ทัน คะแนนเหรอ? อย่าให้พูด ถึงเธอจะทำคะแนนได้เต็มทุกๆอย่าง อาจารย์ก็หันจนไม่มีที่จะหักแล้ว เฮ้อ....ฉันเหนื่อยใจกับพวกเธอจริงๆ “ อาจารย์พูดแล้วถอนหายใจ

  “ครับ/ค่ะ” แมนเดลกับอลิซ พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ

  “ ถ้าเธอเล่นอย่างนี้ก็อย่ามาหาว่าฉันใจร้ายละกัน “เขาพูดมีเลศนัย และกล่าวช้าๆต่อไปว่า “อาจารย์จะให้พวกเธอไปฝึกระเบียบวินัย ในการตรงต่อเวลากับนายทหารที่ค่ายฝึกโหดของโรงเรียน “

  ดูเหมือนว่าแมนเดลกับอลิซจะอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก หรือบีบก็ตาย คลายก็ดูเหมือนว่าจะรอดยากสักหน่อย  ทั้ง 2 ต่างอยู่ในภาวะเดียวกันเพราะรู้สึกเหมือนว่าคอมันฝืดแฮะกลืนน้ำลายไม่ลงจริงๆ

     “เอ่อคือ....” อลิซอ้ำอึ้ง “คือ..คือว่า หนูว่าอาจารย์ควรคิดให้ดีก่อนนา.. ถ้าเราไปอยู่ที่นั่นเราอาจจะกลายเป็นคนจิตหลอนจนเรียนไม่รู้เรื่อง เอ่อ....มันเป็นเคล็ดน่ะค่ะ” อลิซพูดขณะที่สมองก็คิดคำตอบไปอย่างสุดชีวิต

    “ ตั้งแต่จำความได้อาจารย์ไม่เคยยินเรื่องแบบนี้ “

   “จริงนะครับอาจารย์  อาจารย์ก็เห็นว่าเราเรียนเก่งขนาดไหน! นี้ขนาดไม่พึ่งหนังสือเลยนะครับอาจารย์เอ่อ..ไม่ได้อวดนะครับ...... เราเพียงแค่ยึดหลักว่านอนให้อิ่ม กินให้พอและก็ไม่อยู่ในเหตุการณ์ที่พาให้เครียด “ แมนเดลพูดพลางพยักหน้าอย่างพอใจในไหวพริบของเขา

   “เค้ามีแต่ นอนให้พอ กินให้อิ่มหรอก “ อลิซกระซิบ

  “ ฮึ!! เธอจะมาดูถูกคนสมัยเก่าอย่างชั้นไม่ได้นะ  ยังไงซะชั้นก็ทนเห็นนักเรียนภายใต้การดูแลของฉันมาสาย ไม่ยึดถือระเบียบเวลาโดยให้ฉันนิ่งเฉยนานๆ ไม่ได้หรอก” เขาพูดตัดบท “เริ่มฝึกกันตั้งแต่พรุ่งนี้ไปอีก 7 วัน แต่นั่นเธอก็ยังเรียนตามปกติ..... ประมาณ 6 โมงเย็นพรุ่งนี้เจอกันที่ค่ายฝึก  สำหรับเรื่องผู้ปกครอง อาจารย์จะแจ้งให้ทราบเอง แต่อลิซคงไม่ต้องใช่มั้ย !! “

                                                                  



                                                                       ****************************



   แมนเดลกับอลิซเดินคอตกไปที่โรงอาหาร

  “เพราะนายจริงๆ แมนเดล!!!!!! นอนกินบ้านกินเมืองอยู่ได้ ทำให้ชั้นต้องโดนไปด้วย ฮึ้ย!! ทุกครั้งเลยจริงๆ แต่ครั้งนี้นาย.....” อลิซบ่นอย่างหัวเสีย

     “เอาน่าๆ ขอโทษก็ได้ พอใจยัง? ไม่ต้องห่วงชั้นจะปกป้องเธอเองน่า”  แมนเดลพูดปลอบ

   ……ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมานะหลังจากที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น..เอดีใจเหรอ..ไม่ใช่มั้ง....  อลิซคิดไปในขณะที่แมนเดลเดินที่ห่างไปนานแล้ว



                                                                                   *************

“  ทำไมไม่กินอีกล่ะ” แมนเดลถามขึ้นขณะที่ทั้งสองนั่งทานอาหารอยู่ที่โต๊ะอาหารสำหรับ 2 คนหลังจากที่สังเกตอลิซอยู่นาน

   “จะให้กินลงได้ไง เกิดเรื่องแบบนี้กระเพาะฉันไม่ทำงานหรอก “ อลิซสลด

   “เอาน่า กินๆไปเหอะเติมพลังเอาไว้ไง”

   “.............”

   “โธ่!! แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า ทำเป็นสำอางไปได้ ไม่สมกับเป็นเธอเลย”

  โป๊ก!!!!!  ดูเหมือนว่าการปลอบของแมนเดลจะไม่เป็นผลซะแล้ว แถมต้องมารับมะเงกนี่อีก

   “ยัยบ้า เจ็บนะ! คนเค้าปลอบกันดีๆ” แมนเดลสบถพลางคลำหัวไปมา

แต่ถึงกระนั้นอลิวก็ยังสลดอยู่

    “ถ้าไม่กิน ชั้นกินแทนก็ได้มะ” แมนเดลพูดพลางดึงจานของอลิซมาใกล้ตัวเอง

“ถ้าไม่กินมันจะเหลือ แล้วมันบาปนะรู้ป่าว ข้าวกว่าจะมาถึงเรามันผ่านมาหลายขั้นตอนแต่ละขั้นตอนก็ยากๆทั้งนั้น ครั้นจะทิ้งก็เสียดาย  เธอโชคดีขนาดไหนที่มีชั้นเป็นเพื่อนสนิท เอาไว้เวลาเธอไม่หิวน่ะชั้นจะเป็นตัวช่วย  นั่งเศร้าไปก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวชั้นทานอิ่มแล้วจะไปนั่งเศร้าเป็นเพื่อน! “ เขาพูดหน้าตาเฉย

   “เพื่อนบ้าน่ะสิ! “อลิซตวาดตาเขียว “เอามานี่ชั้นกินเอง ไม่ต้องถึงนายหรอกย่ะ ............โฮ้ นี่นายกินของฉันไปเกือบครึ่ง!!! หมอนี่ตะกละชะมัด!!! เอามานะ ของนายก็ด้วย ชั้นจะกินของนายบ้าง“ อลิซว่าพลาง มือก็ยื้อแย่งจานอาหารไปพลาง อีกมือก็รีบตักอาหารเข้าปาก

   “อ้าว? ไหนกระเพาะไม่ทำงานไง?\"  แมนเดลถามพลางยื้อจานข้าวไว้

  “นั่นมันเมื่อตะกี้หรอกย่ะ”

          แมนเดลชื้นใจขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอลิซดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังมิวายแกล้งกันอยู่นั่น จนกลายเป็นตัวตลก บ้างก็ว่าเป็นคู่ที่น่าอิจฉาในสายตาคนรอบข้าง







          * อย่าลืมติดตามผลงานตอนต่อไปนะคะ รับรองสนุกได้เรื่อง  *