ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทสรุป
หลังทานอาหาร ก็ถึงเวลาที่หุ่นยนต์จะต้องไปเรียน และก็ได้ปลดปล่อยช่วงเวลาอันอึดอัดแม้เพียงแป๊บเดียว น้ำก็รู้ดีว่ามันมีความสุขเพียงใด เพราะถึงยังไงอาจารย์ ก็คงไม่มานั่งจ้องเธอตลอด ความรู้สึกนี้น้ำรู้ดีที่สุด
แป้ง : “น้ำ รอตั้งนาน เออ….. สวัสดีคะคุณแม่”
น้ำ : “สวัสดีค่ะแม่’
แม่ : อืม ! (ปฏิกิริยาตอบรับเพียงแค่นั้น แล้วก็หันหลังเดินกลับไปที่รถ)
แป้ง : “นี่ถามจริงเหอะ” แม่เธอเคยยิ้มบ้างมั้ย ?
น้ำ : แล้วเธอเคยเห็นไหม ล่ะ ? แล้วไหนใบเลือกสาย?
แป้ง : “อยู่นี่ แล้ว แกจะลงสายไหน อย่าบอกนะ ว่าต้องให้แม่เลือกให้ ไม่เอาแล้วนะ แกอยากเรียนภาษา ก็ลงไปเลย แล้วค่อยบอกแม่แกว่าเปลี่ยนไม่ได้แล้ว”
น้ำ : “แก ทำเหมือนไม่รู้จักแม่ฉัน”
แป้ง : “รู้จัก รู้จักดีเลยล่ะ ฮืม รู้แล้วให้พ่อแกช่วยสิ เย็นนี้ไปหาพ่อแกกัน”
สีหน้าเรียบเฉยของน้ำ บ่งบอกถึงความรู้สึกที่เธอรู้ดีว่าพ่อของเธอช่วยไม่ได้แน่เพราะถ้าพ่อช่วยได้เขาคงพาเธอไปอยู่ด้วยตั้งแต่ที่เขาหย่ากับแม่เธอใหม่ๆเธอคงไม่มานั่งเป็นตุ๊กตาไขลานอยู่แบบนี้ แต่น้ำก็ยังหวังว่าพ่อจะพูดกับแม่ของเธอได้
ขณะกลับบ้านน้ำบอกกับแม่บ้านให้พาเธอไปหาพ่อที่บ้านหน่อย
แม่บ้าน : “เดี๋ยวคุณแม่รู้เข้านะค่ะ คุณหนูไม่ได้ขออนุญาตก่อน ไม่ดีป้าจะโดนไปด้วยนะค่ะ”
น้ำ : “ นะค่ะ แป๊บเดียวก็ได้ น้ำอยากเจอคุณพ่อคิดถึงท่านมาก ไม่ได้เจอตั้งนานแล้ว”
น้ำพูดแบบนั้นกับแม่บ้านทำให้แม่บ้านใจอ่อนเพราะตั้งแต่พ่อ – แม่ น้ำเลิกกันน้ำได้เจอพ่ออยู่ไม่กี่ครั้งเอง แม่บ้านจึงสั่งให้คนขับรถขับไปบ้านคุณพ่อของน้ำ
เมื่อถึงบ้านน้ำได้บอกให้แม่บ้านรออยู่ข้างนอกก่อนแล้วหันมาพูดกับคนใช้ของบ้านหลังนี้
น้ำ : “คุณพ่ออยู่ที่ไหน”
คนใช้ : “ท่านอยู่ที่ห้องหนังสือค่ะ ท่านเห็นรถคุณ ให้มาเชิญไปที่ห้องค่ะ เชิญค่ะ”
ประตูห้องเปิดออก หนุ่มวัยกลางคนนั่งพิงเก้าอี้ ดูท่าทางสง่างาม เขาหันมาตามเสียงประตู สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าเปื้อนน้ำตาของหญิงสาวผู้เป็นดังแก้วตาดวงใจ ร่างอันบอบบางโผเข้าหาอ้อมกอดที่โหยหา
น้ำ : “คุณพ่อ “
เธอพูดได้แค่นั้น
พ่อ : “น้ำ พ่อคิดถึงลูกที่สุด สบายดีหรือเปล่า มานี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
น้ำ : “ หนูก็คิดถึงพ่อค่ะ” “ทำไมคุณพ่อไม่มาหาหนูเลยค่ะ”
ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตานั้นเงยขึ้นมองเพื่อรอคำตอบจากผู้เป็นพ่อ ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เพราะคำตอบนั้นอยู่ในใจของเธอแล้ว ว่ามารดาของเธอต้องห้ามไม่ให้มาแน่นอน
พ่อ : “พ่องานยุ่งลูก พ่อขอโทษ”
น้ำ : “พ่องานยุ่งจริงๆ เหรอค่ะ”
พ่อ : “เออ................... เราอย่าพูดเรื่องนี้ดีกว่านะ แล้ววันนี้มีธุระอะไรหรือเปล่า”
น้ำ : “น้ำจะต้องเลือกสายเรียนค่ะ น้ำอยากเรียนภาษาแต่คุณแม่คงไม่ยอม คุณพ่อช่วยพูดกับคุณแม่หน่อยได้ไหมค่ะ”
พ่อ : เออ........................ ให้พ่อว่างแล้วพ่อจะช่วยพูดให้
น้ำ : แต่น้ำ ต้องส่งใบวันมะรืนนี้แล้วค่ะ
พ่อ : ก็ได้ พรุ่งนี้น้ำพ่อจะไปรับที่โรงเรียน แล้วกลับไปที่บ้านแม่กัน แล้วพ่อจะพูดให้เห็นทีพ่อคงต้องพูดกับแม่เขาจริงจังเสียที
หลังจากนั้นน้ำ ก็กลับบ้าน
แม่ : ไปไหนมาบอกแม่มาเดี๋ยวนี้
น้ำ ; ไป... ไป...
แม่บ้าน : วันนี้ดิชั้นไปรับคุณน้ำช้าค่ะ แล้วขากลับน้ำมันใกล้หมดเลยแวะเติม รถกติดด้วยค่ะ
แม่ : แค่นี้ทำไมต้องอ้ำอึ้ง
น้ำ : ก็น้ำเห็นคุณแม่ทำหน้าโกรธนี่ค่ะ
แม่ : แล้วใบเลือกสายอยู่ไหนเอาให้แม่สิ
น้ำ : เออ........ แป้งเขาลืมเอามาให้น้ำค่ะ พรุ่งนี้จะเอาให้ที่หลังค่ะ
แม่ : ลืม พูดได้ไง แล้วเมื่อเช้าเห็นโทรศัพท์คุยกันไม่ใช่เหรอ เหลวใหลจริงเลยเด็กสมัยนี้
น้ำ : แป้งคงไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ แม่ค่ะน้ำขออนุญาตโทรศัพท์หาแป้งนะค่ะจะได้เตือนเขา
แม่ : อะไรต้องโทรบอกกันทำไม เดี๋ยวแม่คุยเอง เราพุดไม่รู้เรื่อง
กริ๊งๆๆๆๆๆๆ ฮัลโหลสวัสดีค่ะ บ้านท่านนายพลยุทธค่ะ
แม่ : ขอพูดกับคุณแป้ง บอกว่าชั้นแม่ของคุณน้ำ เพื่อนคุณแป้งจะพูดด้วย
คนใช้ : ค่ะ คุณแป้งค่ะ แม่ของคุณน้ำโทรมาค่ะ
แป้ง ; หา ! ว่าไงนะ ตายแล้วไอ้แป้งดันไปยุให้น้ำก่อกบฎ ความซวยเริ่มมาเยือนแล้ว เอาวะ
สะ.....สวัสดีค่ะคุณแม่
แม่ : แ ป้งนี่แม่นะทำไมหนูเหลวใหลยังงี้ลูกเห็นน้ำบอกว่าหนูลืมเอาใบเลือกสายมาแล้วเมื่อเช้าก็โทรคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอลูก
แป้ง : เอ่ หนู....................
แม่ : เอาเป็นว่า พรุ่งนี้ห้ามลืมนะเอามาให้ได้
แป้ง : หา... คะ... ค่ะ
หลังพูดคุยกันเสร็จน้ำก็เข้าสู่กิจวัตรประจำ อาบน้ำ อ่านหนังสือ แล้วก็เข้านอนตามเวลาของเด็กอนามัย เช้าวันต่อมา น้ำรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ให้ถึงตอนเย็นเร็วๆ
น้ำ : พ่อ น้ำนึกว่าพ่อจะไม่มาซะแล้ว
พ่อ : มาสิลูก พ่อต้องมา
เมื่อนั่งรถมาถึงบ้าน น้ำกอดผู้เป็นบิดาไว้แน่น ด้วยความกลัว
แม่ : มา ทำไมคุณไม่มีสิทธิ์มาที่นี่อีก น้ำ มาหาแม่
น้ำกอดผู้เป็นบิดาไว้แน่นด้วยความกลัว
แม่ : น้ำแม่บอกให้มานี่ นี่คุณคงไปสอนอะไรน้ำล่ะสิถึงได้ขัดฉัน
พ่อ ; พอได้หรือยัง หรือจะมาเถียงกันให้น้ำเห็น แกจะได้รู้
แม่ : หยุดนะ อย่าเอาอะไรใส่หัวลูกฉัน แกควรรู้ในสิ่งที่ฉันเห็นว่าดีเท่านั้น
พ่อ ; สิ่งที่ว่าดี คือการอยู่ในกรอบที่คุณสร้างงั้นเหรอ ทำไมถึงไม่เลิกโกรธ เลิกทิฐิ วันนี้ผมมาเพื่อคุยได้ไหม
แม่ : ก็ได้ น้ำ ขึ้นข้างบนไป แม่มีเรื่องจะคุยกับพ่อแก
พ่อ ; น้ำขึ้นห้องไปก่อนนะ
น้ำ : ค่ะ
แม่ : มีอะไร ขอบอกไว้ก่อนถ้าจะบอกเรื่องที่จะเอายัยน้ำไปเลี้ยงล่ะก็ไม่มีทาง
พ่อ : เรื่องนั้นผมรู้ แค่มาขอร้องคุณ ให้ยัยน้ำเรียนในสิ่งที่ตัวแกต้องการเถอะ อย่าตีกรอบแกนักเลย
แม่ : อะไรนะ เลือกเองเหรอ ยัยน้ำแกยังเด็กแกยังไม่รู้ถึงสิ่งที่น่ากลัวอีกมาก ชั้นไม่ต้องการให้แกผิดพลาด
พ่อ : ผิดพลาด นี่คุณยังไม่เลิกคิดอีกเหรอพอเถอะ ผมรู้ว่าผมผิดแต่คุณจะทำกับยัยน้ำไม่ได้ แกต้องอยู่ด้วยตัวเองต้องเรียนรู้ อย่าเอาอารมณ์ของคุณเป็นที่ตั้งสิ
แม่ : เรียนรู้เหรอ เรียนรู้ที่เลือกผู้ชายผิดๆ แบบคุณ ไง ชั้นเลือกผิด แต่ยัยน้ำ จะต้องดีทุกอย่างมีแต่สิ่งที่ดี
พ่อ : แล้วคุณเคยถามความต้องการของหรือเปล่า คุณเคยเห็นรอยยิ้มจากแกไหม
แม่ : พอๆที
การสนทนาครั้งนี้ได้ทำให้น้ำ ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด เธอเสียใจมากเธอคิด ว่า เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำทำไมเธอต้องมาเป็นผู้รับน้ำได้วิ่งร้องไห้ขึ้นไปบนห้อง
น้ำร้องไห้เสียใจอย่างมากเธอระเบิดทุกอย่างออกมา ทั้งกรี๊ด ทำลายข้าวของ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ โครม เพล้ง
แม่ : น้ำ
พ่อ : น้ำ
ทั้งสองได้วิ่งขึ้นไปข้างบน
แม่ : น้ำเป็นอะไรลูก
น้ำ : กรี๊ด ๆๆๆๆๆ ทำไมค่ะทั้งที่น้ำไม่รู้เรื่อง ทำไมน้ำตองมารับผลของการกระทำด้วย ทำไมค่ะแม่ ทำไมค่ะพ่อ แม่บอกว่ารักน้ำ แต่ทำไมแม่ทำกับน้ำแบบนี้ค่ะ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไม
สิ้นเสียงเพียงแค่นั้น น้ำก็สลบไป
น้ำต้องถูกส่งตัวเข้ารับการรักษาด้วยสภาวะทางจิตใจอย่างรุนแรง
แป้ง : “น้ำ รอตั้งนาน เออ….. สวัสดีคะคุณแม่”
น้ำ : “สวัสดีค่ะแม่’
แม่ : อืม ! (ปฏิกิริยาตอบรับเพียงแค่นั้น แล้วก็หันหลังเดินกลับไปที่รถ)
แป้ง : “นี่ถามจริงเหอะ” แม่เธอเคยยิ้มบ้างมั้ย ?
น้ำ : แล้วเธอเคยเห็นไหม ล่ะ ? แล้วไหนใบเลือกสาย?
แป้ง : “อยู่นี่ แล้ว แกจะลงสายไหน อย่าบอกนะ ว่าต้องให้แม่เลือกให้ ไม่เอาแล้วนะ แกอยากเรียนภาษา ก็ลงไปเลย แล้วค่อยบอกแม่แกว่าเปลี่ยนไม่ได้แล้ว”
น้ำ : “แก ทำเหมือนไม่รู้จักแม่ฉัน”
แป้ง : “รู้จัก รู้จักดีเลยล่ะ ฮืม รู้แล้วให้พ่อแกช่วยสิ เย็นนี้ไปหาพ่อแกกัน”
สีหน้าเรียบเฉยของน้ำ บ่งบอกถึงความรู้สึกที่เธอรู้ดีว่าพ่อของเธอช่วยไม่ได้แน่เพราะถ้าพ่อช่วยได้เขาคงพาเธอไปอยู่ด้วยตั้งแต่ที่เขาหย่ากับแม่เธอใหม่ๆเธอคงไม่มานั่งเป็นตุ๊กตาไขลานอยู่แบบนี้ แต่น้ำก็ยังหวังว่าพ่อจะพูดกับแม่ของเธอได้
ขณะกลับบ้านน้ำบอกกับแม่บ้านให้พาเธอไปหาพ่อที่บ้านหน่อย
แม่บ้าน : “เดี๋ยวคุณแม่รู้เข้านะค่ะ คุณหนูไม่ได้ขออนุญาตก่อน ไม่ดีป้าจะโดนไปด้วยนะค่ะ”
น้ำ : “ นะค่ะ แป๊บเดียวก็ได้ น้ำอยากเจอคุณพ่อคิดถึงท่านมาก ไม่ได้เจอตั้งนานแล้ว”
น้ำพูดแบบนั้นกับแม่บ้านทำให้แม่บ้านใจอ่อนเพราะตั้งแต่พ่อ – แม่ น้ำเลิกกันน้ำได้เจอพ่ออยู่ไม่กี่ครั้งเอง แม่บ้านจึงสั่งให้คนขับรถขับไปบ้านคุณพ่อของน้ำ
เมื่อถึงบ้านน้ำได้บอกให้แม่บ้านรออยู่ข้างนอกก่อนแล้วหันมาพูดกับคนใช้ของบ้านหลังนี้
น้ำ : “คุณพ่ออยู่ที่ไหน”
คนใช้ : “ท่านอยู่ที่ห้องหนังสือค่ะ ท่านเห็นรถคุณ ให้มาเชิญไปที่ห้องค่ะ เชิญค่ะ”
ประตูห้องเปิดออก หนุ่มวัยกลางคนนั่งพิงเก้าอี้ ดูท่าทางสง่างาม เขาหันมาตามเสียงประตู สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าเปื้อนน้ำตาของหญิงสาวผู้เป็นดังแก้วตาดวงใจ ร่างอันบอบบางโผเข้าหาอ้อมกอดที่โหยหา
น้ำ : “คุณพ่อ “
เธอพูดได้แค่นั้น
พ่อ : “น้ำ พ่อคิดถึงลูกที่สุด สบายดีหรือเปล่า มานี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
น้ำ : “ หนูก็คิดถึงพ่อค่ะ” “ทำไมคุณพ่อไม่มาหาหนูเลยค่ะ”
ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตานั้นเงยขึ้นมองเพื่อรอคำตอบจากผู้เป็นพ่อ ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เพราะคำตอบนั้นอยู่ในใจของเธอแล้ว ว่ามารดาของเธอต้องห้ามไม่ให้มาแน่นอน
พ่อ : “พ่องานยุ่งลูก พ่อขอโทษ”
น้ำ : “พ่องานยุ่งจริงๆ เหรอค่ะ”
พ่อ : “เออ................... เราอย่าพูดเรื่องนี้ดีกว่านะ แล้ววันนี้มีธุระอะไรหรือเปล่า”
น้ำ : “น้ำจะต้องเลือกสายเรียนค่ะ น้ำอยากเรียนภาษาแต่คุณแม่คงไม่ยอม คุณพ่อช่วยพูดกับคุณแม่หน่อยได้ไหมค่ะ”
พ่อ : เออ........................ ให้พ่อว่างแล้วพ่อจะช่วยพูดให้
น้ำ : แต่น้ำ ต้องส่งใบวันมะรืนนี้แล้วค่ะ
พ่อ : ก็ได้ พรุ่งนี้น้ำพ่อจะไปรับที่โรงเรียน แล้วกลับไปที่บ้านแม่กัน แล้วพ่อจะพูดให้เห็นทีพ่อคงต้องพูดกับแม่เขาจริงจังเสียที
หลังจากนั้นน้ำ ก็กลับบ้าน
แม่ : ไปไหนมาบอกแม่มาเดี๋ยวนี้
น้ำ ; ไป... ไป...
แม่บ้าน : วันนี้ดิชั้นไปรับคุณน้ำช้าค่ะ แล้วขากลับน้ำมันใกล้หมดเลยแวะเติม รถกติดด้วยค่ะ
แม่ : แค่นี้ทำไมต้องอ้ำอึ้ง
น้ำ : ก็น้ำเห็นคุณแม่ทำหน้าโกรธนี่ค่ะ
แม่ : แล้วใบเลือกสายอยู่ไหนเอาให้แม่สิ
น้ำ : เออ........ แป้งเขาลืมเอามาให้น้ำค่ะ พรุ่งนี้จะเอาให้ที่หลังค่ะ
แม่ : ลืม พูดได้ไง แล้วเมื่อเช้าเห็นโทรศัพท์คุยกันไม่ใช่เหรอ เหลวใหลจริงเลยเด็กสมัยนี้
น้ำ : แป้งคงไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ แม่ค่ะน้ำขออนุญาตโทรศัพท์หาแป้งนะค่ะจะได้เตือนเขา
แม่ : อะไรต้องโทรบอกกันทำไม เดี๋ยวแม่คุยเอง เราพุดไม่รู้เรื่อง
กริ๊งๆๆๆๆๆๆ ฮัลโหลสวัสดีค่ะ บ้านท่านนายพลยุทธค่ะ
แม่ : ขอพูดกับคุณแป้ง บอกว่าชั้นแม่ของคุณน้ำ เพื่อนคุณแป้งจะพูดด้วย
คนใช้ : ค่ะ คุณแป้งค่ะ แม่ของคุณน้ำโทรมาค่ะ
แป้ง ; หา ! ว่าไงนะ ตายแล้วไอ้แป้งดันไปยุให้น้ำก่อกบฎ ความซวยเริ่มมาเยือนแล้ว เอาวะ
สะ.....สวัสดีค่ะคุณแม่
แม่ : แ ป้งนี่แม่นะทำไมหนูเหลวใหลยังงี้ลูกเห็นน้ำบอกว่าหนูลืมเอาใบเลือกสายมาแล้วเมื่อเช้าก็โทรคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอลูก
แป้ง : เอ่ หนู....................
แม่ : เอาเป็นว่า พรุ่งนี้ห้ามลืมนะเอามาให้ได้
แป้ง : หา... คะ... ค่ะ
หลังพูดคุยกันเสร็จน้ำก็เข้าสู่กิจวัตรประจำ อาบน้ำ อ่านหนังสือ แล้วก็เข้านอนตามเวลาของเด็กอนามัย เช้าวันต่อมา น้ำรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ให้ถึงตอนเย็นเร็วๆ
น้ำ : พ่อ น้ำนึกว่าพ่อจะไม่มาซะแล้ว
พ่อ : มาสิลูก พ่อต้องมา
เมื่อนั่งรถมาถึงบ้าน น้ำกอดผู้เป็นบิดาไว้แน่น ด้วยความกลัว
แม่ : มา ทำไมคุณไม่มีสิทธิ์มาที่นี่อีก น้ำ มาหาแม่
น้ำกอดผู้เป็นบิดาไว้แน่นด้วยความกลัว
แม่ : น้ำแม่บอกให้มานี่ นี่คุณคงไปสอนอะไรน้ำล่ะสิถึงได้ขัดฉัน
พ่อ ; พอได้หรือยัง หรือจะมาเถียงกันให้น้ำเห็น แกจะได้รู้
แม่ : หยุดนะ อย่าเอาอะไรใส่หัวลูกฉัน แกควรรู้ในสิ่งที่ฉันเห็นว่าดีเท่านั้น
พ่อ ; สิ่งที่ว่าดี คือการอยู่ในกรอบที่คุณสร้างงั้นเหรอ ทำไมถึงไม่เลิกโกรธ เลิกทิฐิ วันนี้ผมมาเพื่อคุยได้ไหม
แม่ : ก็ได้ น้ำ ขึ้นข้างบนไป แม่มีเรื่องจะคุยกับพ่อแก
พ่อ ; น้ำขึ้นห้องไปก่อนนะ
น้ำ : ค่ะ
แม่ : มีอะไร ขอบอกไว้ก่อนถ้าจะบอกเรื่องที่จะเอายัยน้ำไปเลี้ยงล่ะก็ไม่มีทาง
พ่อ : เรื่องนั้นผมรู้ แค่มาขอร้องคุณ ให้ยัยน้ำเรียนในสิ่งที่ตัวแกต้องการเถอะ อย่าตีกรอบแกนักเลย
แม่ : อะไรนะ เลือกเองเหรอ ยัยน้ำแกยังเด็กแกยังไม่รู้ถึงสิ่งที่น่ากลัวอีกมาก ชั้นไม่ต้องการให้แกผิดพลาด
พ่อ : ผิดพลาด นี่คุณยังไม่เลิกคิดอีกเหรอพอเถอะ ผมรู้ว่าผมผิดแต่คุณจะทำกับยัยน้ำไม่ได้ แกต้องอยู่ด้วยตัวเองต้องเรียนรู้ อย่าเอาอารมณ์ของคุณเป็นที่ตั้งสิ
แม่ : เรียนรู้เหรอ เรียนรู้ที่เลือกผู้ชายผิดๆ แบบคุณ ไง ชั้นเลือกผิด แต่ยัยน้ำ จะต้องดีทุกอย่างมีแต่สิ่งที่ดี
พ่อ : แล้วคุณเคยถามความต้องการของหรือเปล่า คุณเคยเห็นรอยยิ้มจากแกไหม
แม่ : พอๆที
การสนทนาครั้งนี้ได้ทำให้น้ำ ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด เธอเสียใจมากเธอคิด ว่า เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำทำไมเธอต้องมาเป็นผู้รับน้ำได้วิ่งร้องไห้ขึ้นไปบนห้อง
น้ำร้องไห้เสียใจอย่างมากเธอระเบิดทุกอย่างออกมา ทั้งกรี๊ด ทำลายข้าวของ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ โครม เพล้ง
แม่ : น้ำ
พ่อ : น้ำ
ทั้งสองได้วิ่งขึ้นไปข้างบน
แม่ : น้ำเป็นอะไรลูก
น้ำ : กรี๊ด ๆๆๆๆๆ ทำไมค่ะทั้งที่น้ำไม่รู้เรื่อง ทำไมน้ำตองมารับผลของการกระทำด้วย ทำไมค่ะแม่ ทำไมค่ะพ่อ แม่บอกว่ารักน้ำ แต่ทำไมแม่ทำกับน้ำแบบนี้ค่ะ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไม
สิ้นเสียงเพียงแค่นั้น น้ำก็สลบไป
น้ำต้องถูกส่งตัวเข้ารับการรักษาด้วยสภาวะทางจิตใจอย่างรุนแรง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น