[Yaoi] รักนะครับ

ลำดับตอนที่ #1 : รักนะครับ Intro (แก้ไขคำผิด)

 

รักนะครับ ตอนที่ 1

Part Plurn

'กลับมาได้ไหม กลับมาหากัน กลับมารักฉัน คนที่รักเธอหมดใจ อะไรที่พลั้ง อะไรที่พลาดไป ยกโทษได้ไหม...คนดี'
'กลับมาได้ไหม กลับมาหากัน กลับมารักฉัน คนที่รักเธอหมด...' ติ๊ด

"ว่าไง"ผมที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำตอบปลายสายไปมือก็เช็ดผมที่เปียกน้ำไป

"เพลิน มึงจะเสด็จมาได้ยัง วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะเว้ย"เสียงไอ้ก้องแหวมาก่อนเลยครับ

"เออๆเสร็จแล้วๆ เร่งจริงวะ"

"เออ เร็วเลยนะมึง"ตัดสายแล้วโยนไอโฟน5สีเงินเครสสีชมพูบานเย็นไว้ที่เตียงแล้วไปจัดการตัวเอง

     หลังจากจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยสายตาก็ไปสะดุดที่กำไลหยกสีฟ้าเกี้ยงเกลา ที่ผมใส่ติดตัวตลอดจะถอดออกก็เฉพาะตอนเล่นกีฬาเท่านั้น ทั้งโหยหาและคิดถึง ผมสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นออกไป และก้าวเดินออกจากห้อง ไม่วายสายตาเหลือบไปมองประตูห้องอีกฝั่งห้องอีกเพียงห้องเดียวที่อยู่ชั้นเดียวกันกับผม แต่ก็ต้องถอนหายใจแล้วลงลิฟไปที่รถและขับออกจากเพนส์เฮาส์สุดหรูไปมหาลัยที่อยู่ห่างออกไปพอสมควร

มหาลัยบุษรา(เอกชน)

"เฮ้ยเพลิน ทางนี้ๆ"ผมเดินเข้ามาบริเวณตึกคณะ ไอ้ฟินผู้ชายร่างบางหน้าตาสวยโฉบเฉี่ยวออกไปทางเปรี้ยวก็กวักมือเรียกผมอยู่ที่โต๊ะประจำของพวกผม

"มาแล้วเหรอวะ แล้วพวกที่เหลืออ่ะ"ผมเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะพลางกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ

"ไอ้ก้องจารย์โอ๊ตเรียก ส่วนไอ้ต้อมกับไอ้เนียร์ไปหาข้าวเช้ากิน เออ แล้วมึงล่ะกินไรมายัง"อ่อ ในกลุ่มผมมี6คนครับ ผม ก้อง ฟิน เนียร์ ต้อม และอีกคนเป็นผู้หญิงครับเรียนอักษร ชื่อเข็ม

"กินแล้ว ก่อนมากูแวะกินข้าวข้างทางมา"

"เฮ้ย! กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าไอ้อาหารข้างทางน่ะมันสกปรก ของก็ไม่สะอาด ไหนจะฝุ่นอีก แถมของเก่าค้างคืนด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้"ลูกอดีตรัฐมนตรีแหวลั่น ตามนิสัยคุณชายของตัวเอง

"เพลินมาแล้วเหรอ ไมมาช้าจังคอนโดก็อยู่แค่นึ้เอง"เสียงใสของเด็กน้อยประจำกลุ่มช่วยผมได้อย่างดียิ่ง

"เอ่อ...ตื่นสายนิดหน่อยน่ะ"ผมเงยหน้าขึ้นตอบร่างเล็ก คนตรงหน้าเป็นชายหนุ่มตัวเล็กกว่าไอ้ฟิน ใบหน้าหวานออกไปทางน่ารักน่าหยิก กลับปากสีชมพู มาพร้อมกับการพูดเพราะที่สุดในกลุ่ม บวกกับนิสัยเด็กของมันอีก ตามแบบฉบับคุณหนูลูกชายคนเดียวของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ล่ะนะครับ ถ้าอย่างไอ้ฟินที่เป็นควีนแห่งวิศวะ ไอ้เนียร์เนี่ยก็ขวัญใจวิศวะแหละครับ

"เมื่อคืนหนักรึไง สาวคนไหนเป็นผู้โชคดีกันน๊าา"เสียงกวนๆแบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน มันคือไอ้ต้อมครับ ชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวเกือบซีด ผมและตาสีดำสนิท ใบหน้าหล่อเหลา เป็นที่หมายปองของสาวๆทั้งหลาย แต่คนอย่างมันเนี่ยแหละที่ได้คว้าขวัญวิศวะไปซบอก ที่จริงมันลงเอยกันตั้งนานแล้วล่ะครับ บอกได้เลยเจอไอ้เนียร์ที่ไหน เป็นต้องเจอมันที่นั่นครับ

"สาวที่ไหนวะมึง"ไอ้ฟินถามอย่างกระตือรือร้น

"สาวที่ไหนล่ะ กูก็นอนของกูนั่นแหละ"ที่จริงผมไม่ได้ตื่นสายหรอกครับ ที่ว่าไปงั้นเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมมีเพนเฮาส์อยู่อีกที่ มีไอ้ก้องคนเดียวแหล่ะครับที่รู้ เพราะมันก็ซื้อไว้ที่เดียวกับผมนั่นแหล่ะครับชั้นล่างผมนี่เอง และผมกับมันก็ซื้อคอนโดไว้อีกที่อันนี้พวกเพื่อนรู้จักนะครับ

"แต่เมื่อเทอมที่แล้ว เพลินคบอยู่กับพี่ทิวปี่สี่เทคโนอิเล็กทรอนิกส์ไม่ใข่เหรอ"เนียร์มึงเอียงคอได้น่ารักมาก เห็นมั้ยนั่นๆเหี้ยต้อมแยกเขี้ยวใส่ผู้ชายที่มองมาเคลิ้มๆแล้วนั่น

"ไม่ใช่นะเนียร์ เมื่อวานซืนต้อมไปดูหนังกับต้องยังเห็นมันควงสาวอยู่เลย"ต้องนี่แฝดน้องไอ้ต้อมมันครับเรียนศิลปะ

"ใครวะ แล้วยังคบอยู่ป่ะ"ที่ไอ้ฟินถามไม่ใช่อะไรครับ คือผมเปลี่ยนบ่อยน่ะ

"เลิกแล้ว มึงไม่ต้อง..."

"พี่เพลินค๊ะ"ผมยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงใสขัดขึ้นซะก่อน 'มารยาทน่ะ รู้จักม๊ะ' เห่อะ

"อือ น้องคนนั้นนี่"ไอ้ต้อมโผลงขึ้นมา

"น้องชื่อไรอ่ะครับ"ไอ้เนียร์เอาทันทีเลยนะมึง

"หนูชื่อเบลค่ะ ปีสองอักษร เอกเยอรมันค่ะ"

"น้องเบลปีสองอักษรเอกเยอรมัน เฮ้ย น้องคือเด็กอัจฉริยะภาษาคนนั้นนี่"แหมไอ้เสือผู้หญิงรู้แม่นทุกเรื่องเลยไอ้ฟิน เข้ากับหน้าตามึงมาก

"แล้วน้องมาทำไรที่นี่เหรอครับ คณะอักษรนี่อีกฝากของวิศวะเลยนะครับ"ไอ้เนียร์ถามแบบอึ้งๆ

"หนูมาหาพี่เพลินค่ะ หนูเป็นแฟนพี่เพลิน พี่เพลินค๊ะเรามีเรื่องต้องคุยกันนะค๊ะ"
"นะค๊ะพี่เพลิน"น้องเบลร้องขออีกที่เห็นผมยังนั่งเฉย

"เพลินมึงก็ไปหน่อยสิวะ เคลียร์ให้จบๆไป ให้น้องเค้ารู้ว่ามึงอ่ะเขี่ยน้องเค้าทิ้งแล้ว"

"ฟินทำไมพูดแบบนั้นอ้า เนียร์ว่ามันไม่น่ารักเลยนะ"

"ไอ้เพลิน"ไอ้ต้อมขัดขึ้นก่อนที่สองสาวทำท่าจะโต้เถียงกัน คริ๊คริ๊
"มึงไปคุยกับน้องเค้าหน่อยไป"ผมเงียบดูดเป๊ปซี่ที่ไอ้เนียร์ซื้อมาฝาก
"ก่อนที่กูจะบอกไอ้ก้อง"ชิส์ ฮึ่ย ฮึ่ย

     สุดท้ายผมก็ลุกขึ้นเดินนำมาที่ข้างตึก

"มีอะไร"ผมถามเสียงเรียบพลางกอดอกพิงผนังตึก

"พี่เพลินบอกเลิกเบลทำไมค๊ะ เบลทำอะไรผิด ทำอะไรให้พี่เพลินไม่พอใจเหรอค๊ะ พี่เพลินบอกเบลสิ"

"เปล่าหนิ"

"แล้วพี่เพลินบอกเลิกเบลทำไมค๊ะ"

"ก็อยากเลิก"

"พี่เพลินทำแบบนี้กับเบลไม่ได้นะค๊ะ เบลรักพี่เพลินนะ"

"พี่ไม่ได้รักเธอ"

"ฮะ ฮึก อึก แต่เบลรักพี่เพลิน ฮึก ได้ยินมั้ยค๊ะว่าเบลรักพี่เพลิน ฮือออ"

"อย่าฟูมฟายไปหน่อยเลยหน่า พี่กับเธอเราไม่ได้มีอะไรกันซักหน่อย อย่ามาทำเหมือนเธอเสียให้พี่แล้ว ที่ผ่านมาขอบใจพี่มีความสุขดีที่มีน้องสาวน่ารักๆอย่างเธอคอยเทคแคร์"

"ฮึก ฮือออออ"

     ผมว่าจบก็ก้าวเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีไม่สนใจเสียงร่ำไห้ของคนที่อยู่ข้างหลัง

"อีกแล้วนะ"กึก ผมชะงักกึก เมื่อเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับชายหนุ่มหล่อคมเข้มก้าวออกมาจากหลังต้นไม้

"เห็นพวกนั้นบอกว่ามึงถูกจารย์โอ๊ตเรียกเลยไปหา?"

"ก็ใช่"ร่างสูงของคนตรงหน้าก้าวเดินมาหยุดคำหน้าผม
"แต่พอดีตอนจะกลับไปหาพวกมึงดันเห็นมึงเดินมาทางนี้กับสาวน้อยคนนั้นซะก่อน เลยลองมาดู และก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย"เราสองคนสบตากัน

"แล้วไง"

"มึงไม่สงสารพวกเค้ามั่งเหรอวะ กี่คนแล้วที่ถูกมึงทิ้งอย่างนี้"

"ไม่เห็นต้องสงสารเลย แต่ละคนกูไม่เคยทำให้บุบสลายซักหน่อย กลับกันกูดูแลอย่างดีด้วยซ้ำ"

"จนพวกเค้ารักมึง แล้วมึงก็เขี่ยทิ้งยังกับเศษขยะ"

"ก็พวกนั้นมันหมดประโยชน์แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเก็บไว้นี่ จริงมั้ย?"^_^

"กูไม่รู้จะว่าๆยังไงแล้ว จะว่ามึงหลอกฟันก็ไม่ได้เพราะมึงไม่เคยฟันใคร มึงว่ากูควรว่ามึงว่ายังไงดีวะเพลิน"

"ไม่รู้สิ เก่งล่ะมั้ง"ผมยักไหล่ตอบอย่างไม่แคร์

"เฮ้อ เพลินถ้ามึงต้องการแค่ความรู้ความสามารถอ่ะนะมึงหาติวเตอร์เอาก็ได้เงินมึงก็มี เห็นแก่ใจคนอื่นเค้ามั่งสิวะ"

"เห่อะ ติวเตอร์เหรอ กูลองมาหมดแล้วสุดท้ายก็กั๊ก สู้แบบนี้ไม่ได้หรอก เพราะมันจะทุ่มให้ทั้งหมด ทั้งเท่าที่ตัวเองรู้ และทั้งขรวญขวายพยายามหามาประเคนให้กู ได้ประโยชน์สองทางด้วยซ้ำ ฝ่ายนั้นเองก็ได้ความรู้ได้ทบทวนด้วย เห็นมะ"

"มึงพอแล้วไม่ได้เหรอวะ สงสารพวกเค้ามั่งสิ"

"มึงก็บอกกูมาสิ"ผมสวนขึ้นทันควัน

"..."เงียบ

"เห่อะ"ผมสบถแล้วก้าวเดินเบี่ยงมันออกมา

"มึงน่าจะเข้าใจนะเพลิน ว่าการถูกคนที่รักทิ้งน่ะมันเป็นยังไง"กึก

"มันไม่เหมือนกัน!"และทันทีผมตะคอกกลับไป
"รึมึงจะปฎิเสธว่าเค้าไม่ได้รักกู"

"..."หึ

"เห็นมะ ว่ามันไม่เหมือนกัน"

"แต่มึงก็ถูกทิ้งไม่ใช่เหรอ"กึก

"ไม่รู้ล่ะ"ผมหันกลับไม่สนใจมัน
"จนกว่าจะถึงวันนั้น กูจะต้องเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ และเมื่อถึงวันนั้น เค้าจะไม่มีข้ออ้างในการที่จะมาทิ้งกูได้อีก ก้อง"ใช่ จนกว่าจะถึงวันนั้น ถึงแม้จะไม่รู้ว่าวันไหนก็เถอะ

2 BC