หมอสั่งให้ออกกำลังกาย

       ปกติเราจะป่วยเป็นไข้หวัดปีละ  2  ครั้ง  คือช่วงเดือนกันยายน จะเป็นช่วงอากาศเปลี่ยนแปลงจากฤดูฝนไปเป็นฤดูหนาว  เราก็จะเป็นหวัดทีนึง  และจะเป็นอีกทีช่วงเดือนกุมภาพันธ์ – มีนาคม  เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงจากฤดูหนาวไปสู่ฤดูร้อน และจะเป็นอยู่เพียงเท่านี้  ร่างกายไม่เคยมีอาการผิดปกติอื่นใดอีกเลย  ก็นับว่าเป็นคนที่สุขภาพดีพอควร

       ทางภาคเหนือเวลาอากาศเปลี่ยนแปลงทีนึง มันจะชัดเจนมากจนบางทีเราปรับตัวไม่ทัน  (ซึ่งเราก็ปรับตัวไม่ทันมันทุกปีนั่นแหละ 555)

       แต่มาคราวนี้ช่วงเดือนมิถุนายนซึ่งอากาศไม่น่าจะแปรปรวน แต่เรากลับป่วย...อาการที่เป็นคือแสบคอและไอแต่ไม่มีน้ำมูก ซึ่งนับว่าเป็นอาการที่เราไม่เคยเป็น เพราะทุกทีอาการของไข้หวัดสำหรับเราจะมาเป็นเซ็ท คือ เริ่มต้นด้วยเจ็บคอ มีน้ำมูกและไข้ ซึ่งไปหาหมอได้ยามาทาน 3 วันก็หาย  แต่คราวนี้ยอมรับว่าแปลกมาก...

       วันนี้จึงหาเวลาไปหาหมออีกครั้ง  คำแรกที่หมอถามคือ ออกกำลังกายบ้างหรือเปล่า ภูมิคุ้มกันเราต่ำมาก เพราะเป็นติด ๆ กันมา 3 รอบแล้ว เว้นช่วงไม่ถึงสัปดาห์  เราก็เริ่มฉุกคิดถึงชีวิตประจำวันที่เราเป็นในช่วงหนึ่งปีนี้

       ปกติแต่ไหนแต่ไรมา เราจะกินอาหารเยอะ มีความสุขกับการกินมาก และเป็นธรรมดาถ้ากินเยอะแล้วไม่ออกกำลังกายไขมันก็จะสะสม ดังนั้นเลิกงานตอนเย็นเราก็ออกกำลังกายเช่นวิ่ง ว่ายน้ำ ปั่นจักรยาน สลับสับเปลี่ยนกันไป เข้านอนได้ไม่เกินสี่ทุ่ม เพราะร่างกายมันทนต่อการนอนดึกไม่ได้  หกโมงเช้าตื่นนอน หาอะไรกิน แต่งตัวแล้วไปทำงาน อาหารเสริมยังกินอยู่เป็นปกติ เพราะเป็นผู้หญิงอย่าหยุดสวย อิอิ

       ทีนี้มาถึงวงจรชีวิตในช่วงหนึ่งปี  (มันก็เริ่มต้นมาตั้งแต่เขียนนิยายนั่นแหละ) ชีวิตที่เราเพิ่งค้นพบความสุขอีกอย่างคือการขีด ๆ เขียน ๆ นิยาย  เราตื่นนอนแต่เช้าตีสี่ – ตีห้า เพราะเตรียมนิยายที่เขียนไว้อัพลงเว็บให้คนอ่านได้อ่าน  เราไปทำงานด้วยความรีบเร่งเพราะ 8 โมง บางครั้งเรายังไม่ได้กินอะไรด้วยมัวปล้ำเน็ตที่เฉื่อยเป็นเต่า  กินมื้อเที่ยงกับโต๊ะทำงานในขณะที่ปากก็เคี้ยว ตาก็จ้องหน้าจอ  ตกเย็นถึงบ้าน ก็ใช้ชีวิตอยู่กับหน้าจอ พักทานข้าวมื้อเย็นประมาณหนึ่งทุ่ม และอยู่กับมันยาวไปถึงห้าทุ่ม – เที่ยงคืน  ส่วนคืนวันศุกร์กับวันเสาร์  ต้องพูดว่าโต้รุ่งกันเลยทีเดียว อาหารที่กินก็กินเยอะเหมือนเคยไม่ได้เพราะรู้ตัวดีว่าไม่ได้ออกกำลังกาย กินเยอะเดี๋ยวไขมันก็สะสม (กลัวอ้วน) แต่อาหารเสริมก็ยังคงกินอยู่เป็นปกติไม่เคยขาด 

       เรามาคำนวณเวลาที่วงจรชีวิตเราเริ่มเปลี่ยนมาจนถึงวันนี้  มันก็จะครบรอบหนึ่งปีพอดี  นิยายวางแผงไปแล้ว 2 เล่มและเรื่องที่ 3 กับ 4 กำลังจ่อคิว  มันเป็นความภาคภูมิใจที่งดงาม  แต่ในขณะเดียวกัน  วันนี้คุณหมอบอกว่าให้เราดูแลตัวเองบ้าง  สุขภาพไม่ดีเลย...เราเลยเริ่มหันมามองดูตัว  ก่อนจะยอมรับว่าเราลืมชีวิตประจำวันหลาย ๆ อย่างที่เคยทำและตอนนี้มันได้เริ่มส่งผลต่อสุขภาพตัวเองเข้าแล้ว

       เราเมินที่จะไปว่ายน้ำ  ไปวิ่ง หรือไปปั่นจักรยาน หลังเวลาเลิกงานแถมเรายังนั่งกับโต๊ะทั้งวัน  ตอนนี้เริ่มชักลังเลว่ามันคุ้มไหมที่เป็นขนาดนี้  จริงอยู่มันไม่ได้ป่วยอะไรมากมาย  แต่เราเริ่มรำคาญอาการที่ตัวเองเป็น คิด ๆ ดูแล้ว  แค่เวลา 30 นาทีต่อครั้ง  สัปดาห์ละ 3 ครั้ง  ทำไมเราเมินมันจนต้องให้หมอมาสะกิดให้คิดแบบนี้

       สงสัยคงถึงเวลาที่เราต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมแล้วมั้ง...อาหารเสริมที่เคยคิดว่าดี มันกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย เอ...หรือมันคงช่วยได้บ้างเช่น ไม่ทำให้เราเป็นหนักกว่านี้ (หรือเปล่า) คงต้องได้ลดอาการโหมเขียนนิยายนี่ลง แบ่งเวลาไปออกกำลังกายบ้างสัปดาห์ละ 3 วัน แต่ช่วงนี้คงยัง...เพราะต้องทานยาและนอนพัก  อีกอย่างการออกกำลังกายตอนเราไม่สบาย เป็นการทำร้ายร่างกายอย่างรุนแรง 

       อ่ะนะ  ไปออกกำลังกันเถอะพี่ ๆ น้อง ๆ ทั้งหลาย  การที่ร่างกายเราไม่ 100 เปอร์เซ็นต์  มันเป็นความทุกข์อย่างหนึ่ง