อีกวันหนึ่งในชีวิตที่เราจะลืมไม่ลง

วันนี้เป็นวันศุกร์  หรือใครบางคนมักเรียกว่าเป็นวันเสาร์น้อย ๆพอทานมื้อเที่ยงเสร็จ ด้วยแรงยุหรืออะไรสักอย่าง ทำให้เราขับรถพาเพื่อนที่ทำงานอีกสามคนไปเดินเที่ยวห้างฯ  ขาไปคุยกันเรื่องจะจองตั๋วแอร์เอเชียไปเที่ยวกระบี่กัน เราก็บอกว่าจองเลย จองเลย  เราขอสามที่เพราะบ้านเรามักไปกันเป็นแพ็คเกจ  ใครติดธุระ ติดเรียน ไปไม่ได้  ก็ค่อยไปแก้ปัญหากันทีหลัง  คุยกันเฮฮาสนุกสนาน จนไปถึงห้างก็เดินบริหารสายตาไป... หยิบนั่น หยิบนี่ขึ้นมาดู สุดท้ายได้แต่ของกินลงรถเข็น  555 สมบูรณ์พูนสุขจริง ๆ   

พอนึกถึงเมนูวันเสาร์ ที่มีเวลาว่างพอจะทำกินเองที่บ้านได้  เราอยากกินไก่ย่างง่ะ  แบบว่าปรุงเอง  หมักเอง  มันได้อารมณ์ความอร่อยแบบถึงใจดี (ไม่ได้โม้นะว่าตัวเองทำกับข้าวอร่อย ขี้มือมีรสดี)  เมียง ๆ มอง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง กำลังเอื้อมมือจะไปหยิบลงมาจากตู้แช่  เวงกำ...โทรศัพท์มือถือดัง  ใครฟระช่างเป็นมารผจญความสุขตรูเสียจริง (ในใจตอนนั้น กลัวหัวหน้าโทร.ตามจะแย่)

ช้าก่อน...เบอร์ใครก็ไม่รู้  แต่เราก็เซย์ฮัลโหลไป...เค้าถามกลับมาว่า “ขอโทษค่ะ ใช่เบอร์คุณบุษบาฮาวายหรือเปล่าคะ”

อุแม่เจ้า...she เป็นใคร  แต่เราก็รับเค้าไปว่า “ใช่ค่ะ”  ทีนี้ she ก็เลยปล่อยออกมาเป็นขบวน  และทำเอาเราอึ้ง จนต้องผละจากตู้แช่นั้น แล้วเดินวนไปเรื่อย ไม่หยิบจับอะไรเป็นเรื่องเป็นราวอีกเลย  เพราะเนื่องจากว่า...

She…บอกว่าสนใจอยากเอาเรื่องย่อของนิยายถึงรักจะร้าย ไปเสนอช่องทีวีเพื่อทำเป็นละคร

แม่เจ้า...ในขณะที่เราอยากกรี๊ด เพื่อนเรามันบอกว่าขนลุก...555  she ยังถามอีกว่าเราจะเรียกค่าเรื่องเท่าไหร่ เอาล่ะซิ  หน้าใหม่และไร้ประสบการณ์อย่างเราจะทำอย่างไรดี  สุดท้ายด้วยความอะไรซักอย่าง...เราเลยโบ้ยให้สำนักพิมพ์ไอวี่...เจ้าของลิขสิทธิ์นิยายเรื่องนี้ของเรา  เราบอกว่าจะขอปรึกษากับสำนักพิมพ์ก่อน  เพราะไม่รู้ว่าจะมีเรื่องลิขสิทธิ์ที่ตีพิมพ์หนังสือมาเกี่ยวข้องด้วยไหม (กำลังเป็นประเด็นร้อนพอดี) she ก็ใจดี  พร้อมบอกเราว่า แล้วเย็นนี้คุยกัน

ในขณะที่ขานั้นรอคำตอบเราอยู่  กลับถึงออฟฟิศด้วยสภาพจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  เพราะเพื่อนเรามันบอกว่า  ทำไมต้องขับรถพาวนรอบเมืองด้วยฟระ เราก็เฮ้ย...จริงเหรอเนี่ย  ก่อนจะหัวเราะแล้วก็ยอมรับหน้าตาเฉยว่า  เออ...จริงว่ะ  555

พอจอดรถเทียบหน้าบันไดปุ๊บและไล่ผู้โดยสารลงพร้อมถุงข้าวของ  เราก็เอารถไปเก็บ  เรียบร้อยก่อนจะเหยียบย่างกลับขึ้นออฟฟิศช่วงบ่าย  ในเวลา  13.42 น.  เจออะไรรู้ไหมคะ...เจอหัวหน้าค่ะ  ลูกพี่นั่งยิ้ม...รอลูกน้องที่หายหน้าไปตั้งแต่ตอนเที่ยงง่า  555  แต่เสียใจ...สติอิชั้นแตกไปเรียบร้อยแล้ว  ตรงดิ่งไปหย่อนก้นที่โต๊ะทำงาน  กางโน๊ตบุ๊คแล้วออนเอ็มไปป่วนสำนักพิมพ์ที่แสนดีของเราทันที

คำถามหลายคำถามของเรา  ได้รับการสานต่อจาก บก.ใจดีด้วยการรีบไปหาคำตอบจากผู้รู้ให้และสุดท้ายก็ได้ข้อสรุปมาให้เราพร้อมคำพูดที่ว่า “ยินดีให้บริการ” และ “ได้เรื่องยังไงก็มาเล่าให้ฟังด้วยนะ”

สุดท้ายเย็นนี้เราก็ได้คุยกับ she คนนั้นอีกครั้ง ก่อนจะจบลงตรงที่ “แล้วดิฉันจะส่งเรื่องย่อของถึงรักจะร้ายไปให้นะคะ ขออีเมลแอดเดรสด้วยค่ะ” แล้วพอคุยกันจบ SMS ก็เข้ามาที่เครื่องเป็นอีเมลแอดเดรสของ she เราเลยจดไว้ตัวเบ้อเริ่ม

ยังค่ะ...ยังไม่จบแค่นั้น  มันมีเรื่องมีราวต่อจากนั้นอีก  เราก็คุยเอ็มกับ บก.อีกครั้ง ทีนี้งานเข้าเลย  เพราะพี่ บก.บอกว่า  “รู้หรือเปล่าว่าเรื่องย่อที่จะส่งให้เค้าพิจารณาทำละครน่ะ  ไม่ใช่แค่หน้าหรือสองหน้าเหมือนส่งมาให้พี่ทำปกนะ ของป้าน่ะประมาณ 8 หน้า”  (ป้าในที่นี้หมายถึงคุณกานติมาที่เคยมีผลงานละครทีวีแล้ว) โฮะ ๆ ๆ พระเจ้าช่วย  จากเดิมที่รับปากว่าจะได้ส่งให้ she ไปเลยในวันนี้  เลยกลายเป็นว่าคืนนี้และวันเสาร์อาทิตย์ เราต้องนั่งปั่นเรื่องย่อในรูปแบบของ ต้นฉบับอย่างย่อ ให้she อ่ะ 

แต่ที่มาพูดนี้ไม่ได้บ่นนะ  จะบอกว่าดีใจที่วันนี้มีเรื่องช็อกหัวใจเราอีกแล้ว  และมันจะเป็นวันที่เราไม่ลืม...ไม่สนใจหรือซีเรียสมากมายนักหรอกกับผลการพิจารณา (แต่ในใจก็อยากให้ได้เป็นละครจริง ๆ น่ะนะ อยากเห็นภูริชกับญาดามีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ)  แบบว่าจะทำเรื่องย่อให้ออกมาดีที่สุด เรียบร้อยที่สุด  แล้วก็รอผลการพิจารณาอย่างใจเย็น  ดีใจที่ผลงานเตะตาคนจนทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา  เนี่ย...จะบอกว่ามีแรงใจเขียนงานต่อไปอีกโขเลย

วิ้ว ๆ ๆ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...เราจะไม่ลืมวันนี้  555