ลิขิตรักลำนำภู

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

“มันเกิดวิกฤตอะไรขึ้นอีกหนอโลกมนุษย์เรานี่”

บอสใหญ่องค์การจัดการสารเคมีแห่งสหภาพยุโรป European Chemical Agency (ECHA) วางคำสั่งลงหน้าโต๊ะทำงานของนักเคมีสาวชาวไทย สีหน้าครุ่นคิดอย่างเห็นได้ชัด

“บอสมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ” คนถามลุกขึ้นยืนก้มศีรษะเล็กน้อยอย่างสุภาพและให้เกียรติผู้บังคับบัญชา

“ผมจะเรียกประชุมบ่ายนี้เพื่อพิจารณาส่งคนไปตามคำร้องขอของสหประชาติ แต่ผมอยากให้คุณอ่านรายละเอียดในหนังสือนี้ เผื่อว่าจะได้คิดวางแผนอะไรก่อนการประชุม”

“ได้ค่ะบอส” ทิพย์นที ด๊อกเตอร์ทางเคมีสาววัยยี่สิบเจ็ดปีชาวไทยคนเดียวที่มีโอกาสได้ร่วมงานกับองค์การจัดการสารเคมีแห่งสหภาพยุโรป หยิบซองสีน้ำตาลมาเปิดดูอย่างตั้งใจ

ภาพผู้บาดเจ็บที่นอนเรียงรายในโรงพยาบาล ส่วนมากเป็นชายวัยฉกรรจ์ ตามตัวและใบหน้ามีแผลผุพอง ภาพแล้วภาพเล่าถูกเปิดออกดู เอกสารที่แนบมาด้วยถูกคลี่ด้วยนิ้วที่เรียวสวย สายตาของด๊อกเตอร์สาวจับจ้องทำความเข้าใจในทุกตัวอักษรก่อนจะวางมันลง แล้วหลับตาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างใช้ความคิด เพียงไม่นาน เธอก็เปิดเปลือกตาขึ้นเอื้อมมือไปกดโทรศัพท์บนโต๊ะทำงาน

“เคราร่า ฉันอยากจะได้ประวัติการทำเหมืองยูเรเนียมที่รัฐภูทาจิน ช่วยค้นส่งขึ้นมาให้ด้วย อย่างช้าที่สุดก่อนบ่ายโมงสักสิบห้านาทีนะ จะศึกษารายละเอียดก่อนเข้าประชุม”

ไม่รอฟังเสียงตอบรับ คนสั่งวางโทรศัพท์ลงทันทีแล้วพาร่างสูงโปร่งในชุดกางเกงสูทสีครีมรองเท้าส้นสูงยี่หอดังสีเดียวกัน ก้าวเดินด้วยท่าทีสง่างามออกไปจากห้องทำงานตรงไปยังห้องทำงานของผู้ที่เพิ่งมาเยือนเธอได้ไม่นาน ไม่ให้เป็นการเสียมารยาท ด๊อกเตอร์สาวเคาะประตูเบาๆ สามครั้ง

ก๊อกๆๆ

“ขออนุญาตค่ะบอส”

“เชิญ”

เสียงเอ่ยเชื้อเชิญจากคนที่ถูกเรียกว่าบอสดัง แต่ช้ากว่าผู้มาเยือนที่ผลักบานประตูเข้าไปเสียก่อนแล้ว

“บอสมีข้อมูลอื่นนอกจากที่ให้แนตตี้ไปอีกหรือเปล่าค่ะ” เสียงถามอย่างสนิทสนมระหว่างบอสวัยเกือบหกสิบกับเจ้าหน้าที่วัยยี่สิบเจ็ดเมื่ออยู่ในห้องทำงานสองต่อสองเป็นกิริยาที่ผู้ร่วมงานคนอื่นไม่มีโอกาสได้เห็นอย่างแน่นอน

“หนูอยากได้ข้อมูลอะไรเพิ่มอีกล่ะ”

“ทุกอย่างที่เกี่ยวกับทาจินค่ะ”

“งั้นไปทานข้าวกันก่อน กลับมาทุกอย่างจะอยู่ในคอมพิวเตอร์เครื่องที่หนูทำงานอยู่ดีมั้ย”

“ขอบคุณบอสค่ะ” เธอกระพุ่มมือไหว้อย่างอ่อนช้อยทำให้คนถูกไหว้อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาลูบผมที่นุ่มสลวยของเธออย่างรักใคร่

“ไปทานกับบอสมั้ย”

“ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวคนทั้งองค์กรตาร้อน หาว่าบอสจีบเด็ก เสียชื่อบอสหมด”

“กลัวบอสเสียชื่อหรือรักษาชื่อตัวเองกันแน่” คนเกิดก่อนเอ่ยอย่างรู้ทัน

“แหม ทิพย์นทีชื่อไม่ยาวอย่างบอส เสียก็เสียไม่มาก บอสทั้งชื่อทั้งตำแหน่งยาวเฟื้อย เสียมาทีไม่คุ้ม”

“เอาล่ะๆ บอสยอมแพ้ เรื่องเถียงคำไม่ตกฟากไม่มีใครเกินหนูเลยนะ”

“แหมบอสคะ คำว่าเถียงคำไม่ตกฟากนี่มันสำนวนไทยนะคะ บอสไม่รู้ลึกซึ้งอะไรอย่าเอามาเปรียบเปรยแนตตี้ดีกว่า อย่างแนตตี้นี่เขาเรียกว่าเถียงแบบมีประสิทธิภาพ ถ้าตกฟากก็เก็บเอามาไว้ใช้ได้อีก”

“สมแล้วที่นายเทอดศักดิ์มันนินทาเอาไว้” คนเป็นบอสบ่นพึมพำเบาๆ แต่สาวไทยก็ยังได้ยินเข้าจนได้

“ทำไมหรือคะบอส คุณเทอดศักดิ์นินทาอะไรแนตตี้ลับหลัง”

“ก็มันนินทาว่าหนูน่ารักแสนฉลาดไง บอสนะรู้อยู่แล้วถ้าไม่ฉลาดจะจบด๊อกเตอร์มาได้อย่างไรใช่มั้ยล่ะ”

“แหม ยังไงแนตตี้ก็ฉลาดสู้บอสไม่ได้หรอกค่ะ ที่เป็นทั้งด๊อกเตอร์เองและยังหาภรรยาเป็นด๊อกเตอร์แสนฉลาด แนตตี้มีด๊อกเดียวบอสมีสองด๊อกบอสย่อมฉลาดกว่า สรุปแบบนี้ใช้ได้หรือเปล่าค่ะ”

พูดจบสาวสวยก็ทิ้งมาดนักเคมีที่เคร่งขรึมเดินเข้ามาจุ๊บแก้มบอสใหญ่ก่อนจะเดินหันหลังออกไปจากห้องพร้อมกับยกมือบ๊ายบาย

“เดี๋ยวบ่ายโมงเจอกันที่ห้องประชุมค่ะ แนตตี้ต้องรีบไปจัดการเตรียมข้อมูลก่อน บอสทานข้าวคนเดียวตามสบายนะคะ”

แล้วก็ยังไม่วายหันหน้ากลับมาสั่งลาอีกครั้ง บอสใหญ่ยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู