ลิขิตรักลำนำภู

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2

บทที่ 2

                “เชิญ”

เสียงเอ่ยเชิญอย่างทรงอำนาจของผู้ที่อยู่ภายในห้องทำงานเล็กที่มีประตูกระจกสีชากั้นเอาไว้ระหว่างห้องทำงานใหญ่ที่มีพนักงานมากหลายคนนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างไม่สนใจสิ่งอื่นใด

                แขกที่นั่งรอรับการเชิญเป็นชายรูปร่างสูงใหญ่ สวมแว่นสายตาหนาเตอะ ผมที่หยักศกเล็กน้อยยาวเกือบประบ่าไม่เป็นรูปทรง ดูประหนึ่งมันไม่ได้รับการหวีหรือจัดทรงมาหลายวัน เคราที่ขึ้นเขียวครึ้มแม้ไม่ยาวมากแต่ก็สามารถเพิ่มความรุงรังให้กับใบหน้าได้อีกหลายเท่า

เสื้อเชิ้ตราคาถูกสีเทากับกางเกงบลูยีสน์ตัวเก่าสีซีด และรองเท้าหนังที่ดูแล้วน่าจะเพิ่งขุดออกมาจากที่ไหนสักแห่ง มีรอยแตกของหนังที่เหมือนว่าจะหมดอายุ และมีคราบฝุ่นจับเป็นที่ๆ เขาลุกขึ้นทันทีที่มีเสียงกล่าวเชิญดังมาจากห้องที่เขานั่งรออยู่ แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องไม่มีสายตาของคนทำงานในห้องนั้นมองมายังเขาเลย ทุกคนต่างสนใจงานบนโต๊ะของตัวเอง

                เขาขยับคอเสื้อเชิ้ตพยายามจัดให้ดูดีที่สุดก่อนจะคว้ากระเป๋าหนังที่เก่าพอๆ กับรองเท้าขึ้นหนีบไว้ที่รักแร้ แล้วใช้มือขวาเสยผมที่ปรกดวงตาขึ้นไปไว้บนหน้าผากก่อนที่จะก้าวเดินด้วยท่าทางไม่มั่นใจเข้าไปในห้องทำงานของผู้เชิญ

                ชายวัยกลางคนหัวล้านไปเกือบถึงกลางศีรษะเงยหน้าจากเอกสารบนโต๊ะ สายตามองลอดแว่นมายังผู้ที่เขาเชิญอย่างสำรวจแบบไม่มีมารยาทเลยก็ว่าได้ ทำให้แขกผู้ถูกเชิญรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวประหลาด เขาก้มลงมองรองเท้า และกางเกงของตัวเองพร้อมกับปัดเบาๆ ที่รอยด่างของกางเกงก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่ไม่มั่นคงนัก

                “สวัสดีครับ” สิ้นเสียงสวัสดีเข้าค้อมตัวลงต่ำอย่างผู้น้อยทำความเคารพผู้ใหญ่ ทำให้ผู้เชิญยิ้มออกมาได้

                “เชิญนั่ง” เขาผายมือให้ผู้เป็นแขกนั่งโดยไม่ได้ลุกขึ้นต้อนรับ

                “คุณคือ มิสเตอร์อนาคีน แอลอัลจิน ที่ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทเราแจ้งความประสงค์ว่าต้องการให้เข้ามาช่วยตรวจสอบโครงสร้างของเหมืองดูซานแซนดี้หรือ” คนถามถามย้ำเหมือนไม่แน่ใจ

                “ใช่ครับ”

                “หน้าตาทำไมไม่ค่อยเหมือนในรูปถ่ายที่แนบมา” บิทานผู้จัดการฝ่ายบุคคลมองภาพถ่ายที่แนบมากับใบสมัครแล้วมองแขกผู้มาเยือนสลับไปมาเหมือนไม่แน่ใจ

                “เป็นภาพถ่ายผมจริงๆ ครับเพียงแต่ตอนนั้นผมตัดผมสั้นและไม่ได้ใส่แว่นถ่ายเท่านั้นเองท่านลองดูดีๆ ซิครับ”

                “งั้นก็แสดงว่ารูปนี้ถ่ายมากเกินหกเดือนละสิ”

            “ใช่ครับ” เขาตอบตามความเป็นจริง

                “อ้าวทำไมใช้รูปถ่ายเก่าล่ะ คุณไม่รู้หรือว่าต้องใช้รูปถ่ายปัจจุบันที่ไม่เกิน 6 เดือนมาสมัครงาน”

                “รู้ครับแต่ผมถ่ายไม่ทัน”

                “อะไรจะไม่ทันสมัยนี้นาทีเดียวก็ได้”

                “ก็ผมเพิ่งทราบเมื่อวานว่าต้องส่งใบสมัครและคนของท่านก็เอาเอาใบสมัครไปให้ผมกรอกถึงห้องพักแล้วก็จะเอารูปเลยผมมีอยู่ใบเดียวก็เลยให้ในนี้มาครับผม หรือว่าใบสมัครของผมไม่ถูกต้องท่านจะไม่รับผมทำงานก็ได้นะครับ ผมยิ่งไม่อยากทำอยู่ด้วย” เจอไม้นี้เข้าทำเอาหัวหน้าฝ่ายบุคคลอึ้ง จะไม่รับได้อย่างไร คำสั่งจากเบื้องบนสั่งมาว่าต้องรับชายที่ชื่อ อนาคีน แอลอัลจี ทำงานในตำแหน่งวิศวกรผู้ตรวจสอบโครงสร้างเหมืองที่กำลังมีปัญหาอยู่ ใครจะไปนึกว่าวิศวกรที่ถูกส่งมาจะดูแย่ได้ขนาดนี้

            “เอาล่ะ ผมอนุโลมก็แล้วกัน” บิทานปิดแฟ้มสมัครงานเพราะไม่อยากสนใจไหนๆ ก็ต้องรับอนาคีนเข้าทำงานอยู่ดีไม่จำเป็นต้องตรวจสอบอะไรมากอีกแล้ว

                “ผมชื่อบิทาน ชานันเต ผู้จัดการฝ่ายบุคคลของบริษัทนี้ ผมจะให้คุณเลือกผู้ช่วยในการทำงานครั้งนี้เองโดยเลือกจากแฟ้มผู้สมัครงานทั้งหมดที่มีอยู่ประมาณ 15 คน” บิทานส่งแฟ้มสมัครงานมาให้อนาคีน

“คุณลองอ่านประวัติและเลือกให้ดี”

                “สรุปว่าคุณรับผมเข้าทำงานหรือครับ” อนาคีนถามบิทานด้วยในตาใสซื่อ

                “ไม่รับได้ไง”

                “หมายความว่าอย่างไงหรือครับ”

            “ก็หมายความว่า ผมรับคุณเพราะคุณดูดี เก่ง คุณสมบัติครบถ้วนเหมาะกับงานที่จะไปทำยังไงล่ะ อย่าพูดมากเลยคุณเลือกเพื่อนคู่หูของคุณเสีย” บิทานพูดด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาจำใจต้องรับพนักงานในตำแหน่งสูงขนาดวิศวกรตรวจสอบระบบและโครงสร้างแต่เขากลับถูกล๊อคให้เลือกนายคนนี้ ตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเพราะดีกรีที่อนาคีนส่งประวัติเข้ามาน่าเชื่อถือไม่น้อย วิศวกรรมศาสตร์จากอังกฤษเกียรตินิยมเสียด้วย แต่พอมาเจอตัวทำให้หงุดหงิด มันจะทำตัวให้ดูดีกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้จะได้รู้สึกสบายใจแม้จะถูกสั่งมาเพราะเส้นสาย

                อนาคีนจับอารมณ์หงุดหงิดของหัวหน้าฝ่ายบุคลากรได้ก็เลยเลี่ยงที่จะไม่กวนอารมณ์ผู้จัดการหนุ่มใหญ่ให้มากไปกว่านี้ เขาเลยรีบก้มลงอ่านประวัติผู้สมัครเพื่อเลือกคู่หูทันที

                อนาคีน พลิกแฟ้มประวัติของผู้สมัครงานทีละหน้า ช้าๆ ประหนึ่งให้ความสนใจกับทุกคนและอ่านมันอย่างตั้งใจ แต่เขาต้องสะดุ้งเมื่อเสียงของผู้จัดการฝ่ายบุคคลดังอยู่ข้างๆ หู

                “นี่คุณ..นี่คุณ...คุณอนาคีน”

                “อะไรหรือครับ” อนาคีนเงยหน้ามองหน้าผู้จัดการที่อยู่ห่างเขาไม่ถึงคืบ ใบหน้าที่แดงก่ำด้วยอารมณ์หงุดหงิดของบิทานทำเอาอนาคีนเกือบหัวเราะออกมา ดีที่ระงับความขบขันเอาไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นเขาอาจจะถูกยกเลิกการตับเข้าทำงานหรือถ้าบิทานรับเขาอย่างจำยอม สภาพของบิทานตอนนี้คงอยากจะโยนหมัดเข้าใส่หน้าเขาสักหมัดเป็นแน่

                “ผมให้คุณเลือกคู่หูทำงาน ไม่ได้สั่งให้คุณมาเปิดแฟ้มประวัติเล่นๆ ไม่ใส่ใจที่จะดูแบบนี้”

                “ผมเลือกอยู่ไงครับท่านผู้จัดการ”

                “เลือกหรือ นี่หรือที่คุณบอกว่ากำลังเลือก”

            “ครับ”

                “หน้าที่คุณเปิดอยู่มันใช้ประวัติที่ไหน นั่นมันเป็นใบแทรกที่ผมใส่ข้อตกลงการทำงานคุณอ่านหน้านี้นานแล้วนะแถมยังใจลอยเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยิน อย่างนี้จะบอกว่าอ่านประวัติผู้สมัครอยู่อย่างนั้นหรือ” บิทานเขาตะโกนอย่างหัวเสีย อนาคีนรู้ทางจึงลุกขึ้นยืนพร้อมส่งประวัติคืนให้กับผู้จัดการอารมณ์ร้อน

                “ผมเลือกแล้วครับ เอาคนนี้แหละ ชื่อถูกโฉลกกับผมดี”

                เขาเปิดหน้าที่ผู้สมัครชื่อ อโนเต ดีรนยา แล้วส่งแฟ้มคืนให้กับบิทานก่อนจะเลี่ยงไปนั่งที่โซฟามุมห้องให้ไกลสายตาของผู้จัดการหนุ่มใหญ่ไปหน่อย ด้วยหวังว่าจะลดอารมณ์โกรธของเขาได้

                “ผมจะเรียกเขามาสัมภาษณ์บ่ายวันนี้ คุณจะอยู่ด้วยหรือว่าจะปล่อยผมทำเอง”

                “ท่านผู้จัดการจัดการเองก็แล้วกัน พร้อมจะให้ผมมารับงานกับเขาเมื่อไหร่ก็สั่งมาได้ครับ” เขาตอบผู้จัดการอย่างสุภาพเช่นเคย

                “งั้นบ่ายสองโมงคุณมารอพบเขาได้เลย ผมจะนัดเขาบ่ายโมงสัมภาษณ์เสร็จคุณก็มารับงานพร้อมกันไปเลย ไม่รู้จะสัมภาษณ์ไปทำไมเหมือนกัน” ประโยคท้ายพูดขึ้นลอยๆ โดยไม่ต้องการคำตอบแล้วผู้จัดการเลือดร้อนก็เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานก่อนจะเอ่ยปากอนุญาตให้พนักงานคนใหม่กลับได้

                “เอาละคุณจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ มาหาผมให้ตรงเวลาด้วยก็แล้วกัน บ่ายสองโมงตรงวันนี้” เสียงเข้มของผู้จัดการหยุดลง จากนั้นก็ไม่ได้สนใจพนักงานคนใหม่อีก เขากดโทรศัพท์ไปหาเลขาหน้าห้องให้นัดสัมภาษณ์ อโนเตบ่ายโมงตรงวันนี้ทันที แม้จะเป็นคนเจ้าอารมณ์ฉุนเฉียวง่าย แต่ทำงานรวดเร็วใช้ได้ ทำให้พนักงานคนใหม่แอบยิ้มให้ก่อนออกจากห้องไปโดยไม่ได้ล่ำลา

                ตริ๊ดๆๆๆๆๆๆ

                เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางทิ้งไว้หัวเตียงดังขึ้น ปลุกเจ้าของให้ตื่นมาควานหา เธอมองหน้าจอว่าเป็นใครก่อนจะกดปุ่มแล้วกรอกเสียงหวานลงไป

                “สวัสดีค่ะบอส ทำไมโทรมาแต่เช้าตรู่”

                “เช้าตรู่ที่ไหน ที่ปารีสสายโด่งแล้ว”

                “แหม นั่นมันปารีสนะบอส นี่มันภูทาจิน เวลาของที่นี่พอๆ กับเมืองไทย ยังไม่สว่างเลย นี่บอสกะจะใช้งานนทีตั้งแต่ไก่โหหรืออย่างไร”

                “อ๋อ ใช่ๆๆๆบอสลืมไป นึกว่าแนตตี้อยู่แถวนี้” เสียงหัวเราะร่าอย่างคนอารมณ์ดีจากปารีสทำให้สาวสวยยิ้มกับโทรศัพท์ บอสผู้ใจดี มั่นคงในอารมณ์ เอาจริงเอาจังในเวลางาน แสนน่ารักในเวลาพักผ่อน เป็นบุคลิกที่ทิพย์นทีชื่นชมอยู่เสมอ

            “บอสมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าถึงโทรมาตอนนี้”

                “จะโทรมาถามว่าการเดินทางและการเข้าเฝ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

                “สุดยอดเลยค่ะบอส ทุกอย่าง โอเค การต้อนรับอบอุ่น ประทับใจ ที่สำคัญนทีได้เข้าเฝ้าพระราชาธิบดีด้วยโอ้ววววว ดีใจและเป็นสิ่งที่นทีมองว่ามันแสนจะสุดยอด” เธอพร่ำพรรณนาให้บอสผู้เปรียบเสมือนพ่อบุญธรรมได้ฟังอย่างไม่ปิดบังอารมณ์

                “แนตตี้มีความสุขก็ดีแล้วลูก แล้วได้เจอมกุฎราชกุมารสุดหล่อของภูทาจินหรือเปล่า”

                “นั่นแหละคะบอสเป็นเรื่องที่นทีเสียโอกาสอย่างยิ่ง จะทูลถามองค์ราชาธิบดีก็ดูจะไม่เหมาะสม ไม่งั้นคงได้มีเรื่องเล่าถึงรูปโฉมของราชโอรส มาบอกเล่าบอสแน่ๆ”

                “อ้าว นี่ไม่ได้เข้าเฝ้าราชวงค์ครบทั้งสามองค์หรอกหรือ”

                “ค่ะบอส”

                “ก็ไหนในหมายกำหนดการที่ทางการภูทาจินแจ้งมาบอกว่าทั้งสามพระองค์จะให้การต้อนรับนี่นา”

                “ทางราชสำนักแจ้งมาว่าองค์มกุฎราชกุมารติดภารกิจสำคัญเลยมาต้อนรับพวกเราไม่ได้ แต่นทีว่าทรงเห็นว่าพวกเราไม่ได้สำคัญเท่าไหร่นั่นแหละค่ะบอส”

                “สงสัยจะเป็นอย่างที่เขาเล่าลือกันจริงๆ”

                “ใครเล่า เล่าอะไร เล่าอย่างไรกันหรือบอส”

                “เอาทีละคำถามซิแนตตี้”

                “ไม่รู้ล่ะบอสตอบมาให้หมดละกัน”

                “เขาก็เล่าว่าองค์มกุฎราชกุมารไม่ชอบต้อนรับแขกเมือง ทรงเก็บพระองค์ จะฉายพระรูปก็ต่อเมื่ออยู่ในชุดประจำชาติซึ่งแทบจะดูไม่ออกว่าหน้าตาแท้จริงเป็นอย่างไร”

                “สงสัยพระองค์จะมีพระพักต์ที่มีปัญหา หรือมีตำหนิหรือเปล่าค่ะบอส ถึงไม่ชอบฉายพระรูป” ทิพย์นทีวิจารย์

                “ไม่หรอกมั๊ง เห็นมีข่าวว่าทรงพระสิริโฉมงดงามอยู่”

                “ใครจะไปรู้จริง แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวแนตตี้เจาะข่าวเรื่องนี้ส่งไปเป็นคำตอบให้บอสละกันนะคะ จะแอบสอบถามคนที่นี่ดู”

                “ไม่ต้องหรอกบอสไม่ได้อยากรู้ว่าพระองค์ทรงพระหล่อแค่ไหน ถ้าแนตตี้อยากรู้ก็ถามเอาเองก็แล้วกัน”

                “นทีไม่อยากรู้หรอกค่ะบอส ไม่มีผลอะไรกับงาน เดี๋ยวกลับไปหาหนุ่มหล่อแถวๆ ปารีสดีกว่า”

                “หนุ่มหล่อย่างเจ้าอังเดรที่ตามตื้ออยู่ประจำนะหรือ” คนที่ชื่อว่าบอสแซวอย่างเอ็นดู

                “โอ๊ย ตายแล้วเกิดใหม่สิบรอบก็ไม่เอาหรอกอย่างอังเดรนะคะ แต่ถ้าอย่างบอสละก็นทีสู้ตาย” เสียงหัวเราะของปลายสายดังมาอย่างอารมณ์ดี

                “เอาล่ะๆ บอสรู้แล้วว่าบอสหล่อสุดในปารีส”

                “แหม ก็ไม่ถึงขนาดนั้นนะคะบอส แต่นทีรักบอสก็แล้วกัน” เสียงอ้อนของทิพย์นทีทำให้ บอสใหญ่แห่ง European Chemical Agency (ECHA) ยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะเริ่มการพูดคุยเรื่องของงาน

                “แนตตี้จะลงพื้นที่เมื่อไหร่”

                “วันนี้บ่ายๆ ค่ะบอส รันตานูจะมารับไปดูสถานที่และห้องปฏิบัติการที่นั่น เห็นบอกว่า จะมีทีมวิศวกรจากบริษัทที่เป็นผู้สัมปทานขุดเจาะเหมืองดูซานแซนดี้มาร่วมงานด้วย เพื่อมาตรวจสอบด้านโครงสร้าง”

                “ใช่บอสได้รับข้อมูล แต่อยากให้แนตตี้ดูให้ดีว่าเขาเป็นอย่างไร ส่งข้อมูลมาให้บอสเพื่อสืบค้นประวัติด้วย” เหมือนเป็นคำบอกเล่า แต่ทิพย์ทนีรู้ดีว่านั่นคือคำสั่ง

                “ค่าบอส แนนตี้จะรายงานให้ทราบค่ะ”

                สายโทรศัพท์จากปารีสถูกวางลงไป แต่นักเคมีสาวก็ไม่สามารถหลับต่อได้อีก เธอลุกขึ้นมาอาบน้ำ แล้วมาเปิดโน๊คบุ๊คเตรียมข้อมูลต่างๆ ให้พร้อมก่อนการเริ่มงานครั้งแรกในบ่ายของวันนี้

            ในขณะที่ทีมงานจากปารีสเตรียมตัวเพื่อเข้าทำการตรวจสอบเหมืองยูเรเนียม มุมหนึ่งของห้องพักส่วนตัวหรูอนาคีนจ้องมองเอกสารในมือ ด้วยสายตาครุ่นคิด

                มันเป็นไปได้แค่ไหน แต่การข่าวไม่เคยผิดพลาดเลยตั้งแต่เขาสั่งการมา ข้อมูลที่ได้รับเป็นจริงตามรายงานฝ่ายข่าวกรองทุกข้อมูล เปอร์เซ็นต์การผิดพลาดของการข่าวที่ผ่านมาเรื่องการของยูเรเนียมมีค่าเท่ากับศูนย์ ความแม่นยำของการข่าวจึงมีประสิทธิภาพร้อยเปอร์เซ็นต์ ผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าซื่อๆ จะกล้าคิดการใหญ่ขนาดนี้ได้หรือ

อนาคีนเปิดกระเป๋าเอกสารหยิบรูปสาวไทยขึ้นพินิจ

‘ทิพย์นที ถ้าเธอกล้าที่จะทำเช่นที่ฝ่ายข่าวแจ้งมา ฉันก็ไม่ไว้หน้าเธอเหมือนกัน’ เขาก้มลงกระซิบกับรูปภาพก่อนจะเก็บมันสอดไว้ในกระเป๋าใบเล็กๆ แล้วสอดเข้าไปในซอกในสุดของกระเป๋าเอกสาร

โทรศัพท์ขนาดเล็กแต่ทันสมัยถูกดึงออกมา เขากดหมายเลขโทรออกก่อนจะกรอกคำพูด

“ประวัติอย่างละเอียดของทีมที่มาจากองค์กรนั้น ไปถึงไหนแล้ว อโนเต” เสียงอ่อนโยนแต่แฝงไว้ด้วยอำนาจทำให้อีกฝ่ายอึกอัก

“เอ่อ ทุกอย่างเรียบร้อยดีขอรับ จะให้กระ..” เสียงตะกุกตะกักของปลายสายทำให้อนาคีนต้องตะหวาดเสียงเข้ม

“กระอะไร”

“กระผมครับจะให้กระผมส่งข้อมูลให้ท่านทางไหน”

“ผมเป็นหัวหน้าทีมคุณ เรียกหัวหน้าก็พอไม่ต้องมาท่านมาเทิ่นให้ลำบากลิ้น”

“ขอรับ”

“ไม่มีขอรับ ครับก็พอ”

“ครับท่านเอ่อ...ครับหัวหน้า”

“อย่าให้ได้เตือนเป็นครั้งที่สองนะอโนเต ไม่งั้นมีตบกะโหลก” เสียงกล่าวอย่างสนิทสนมทำให้อีกฝ่ายตอบมาอย่างมั่นใจ

“รับรองหัวหน้าไม่มีทางได้ตบกะโหลกกระผมหรอกครับ”

“มั่นใจอย่างนั้นก็ดีแล้ว ส่งข้อมูลมาทางเมล์ของเรา จะรอเปิดเดี๋ยวนี้ แล้วมีอะไรจะรายงานเพิ่มเติมหรือเปล่า”

“การข่าวให้การรับรองร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าไม่ผิดพลาด เพียงแต่ยังไม่สามารถระบุได้ว่าคนไหนหรือทั้งสามคนครับผม”

“ดีแล้วส่งมาเลย บ่ายโมงเจอกันที่บริษัท” ไม่รอฟังคำตอบอนาคีนวางหูแล้วหันมาหยิบโน๊ตบุคตัวจิ๋วคู่กายมาเปิดทันที

เขาป้อนรหัสผ่านก่อนจะเปิดข้อมูลจากอีเมล์ อนาคีนเลือกที่จะอ่านประวัติของคาเรร่า และมิสซาก่อนอย่างละเอียด จากนั้นจึงค่อยๆ เปิดแฟ้มประวัตินักเคมีสาวชาวไทยแล้วไล่สายตาไปตามประวัติอันยาวเหยียดของเธอ

‘เก่งเหลือเกินนะ ปริญญาเอกด้านเคมี ปรมาณู หน้าใส แต่ใจไม่ซื่อ นี่ถ้าพ่อแม่เธอรู้ว่าเธอเข้ามาปฏิบัติการก่อการร้ายในบ้านเมืองของภูทาจิน พ่อแม่เธอจะยินดีหรือไม่นะ ที่ลูกสาวคนเก่งกำลังจะทำลายประเทศที่สมเด็จพระราชินีที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขชองชาวไทย สักวันฉันจะจับตัวเธอมาถามว่าสมองอันชาญฉลาดของเธอคิดได้แค่นี้หรือ คิดได้แค่การทำลายความสงบของประเทศที่เขาอยู่อย่างสันติเพื่อสนองตอบความต้องการของพวกมหาอำนาจ ที่บ้าอำนาจเสียจนขาดมนุษยธรรม’ อนาคีนปิดคอมพิวเตอร์ แล้วพาตัวเองไปนอนมือก่ายหน้าผากที่โซฟาตัวนุ่ม เวลานี้เขาไม่รู้สึกถึงความอ่อนนุ่มของมันเลย ในใจของอนาคีนรุ่มร้อนไม่เป็นสุข ภาพของสาวไทยที่ใสซื่อกับภาพของทิพย์นทีที่มีแววตาโหดร้ายขี้โกง สลับกันเข้ามาในห้วงคำนึง

เขาเองไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกสับสน ไม่อยากให้เป็นเธอตามข้อมูลที่ฝ่ายข่าวให้มา ภาพของเธอยังวนเวียนอยู่ในห้วงคำนึง เขาจมอยู่บนโซฟาไม่นานก็ดีดตัวลุกขึ้น แววตาลิงโลดเหมือนหนึ่งนึกอะไรได้ อนาคีนเดินไปหยิบโทรศัพท์มากด

“แม่ครับ” เสียงของอนาคีนอ่อนโยนเมื่อเรียกแม่

“มีอะไรรึเปล่าลูก ทำเสียงแบบนี้จะให้แม่ช่วยอะไร” คนปลายสายรู้จักลูกชายของตัวเองดี

“แม่พอจะรู้จักคนในตระกูล เจนตะวนิชในประเทศไทยหรือเปล่า”

“ไม่นะลูก นามสกุลนี้ไม่เคยผ่านหู”

“แม่พอช่วยลูกได้มั๊ย ลูกอยากรู้ว่าคนในตระกูลนี้เป็นอย่างไร”

“ทำไมลูกไม่ใช่ฝ่ายข่าวของลูกที่มีอยู่เล่า” ปลายสายให้ความคิดเห็นมา

“ลูกมีแล้วครับแต่มันเป็นประวัติอย่างเป็นทางการเกินไป”

“แล้วลูกอย่างได้ประวัติแบบไหน”

“เอาแบบว่า นิสัยใจคอเป็นอย่างไรเลยครับ รู้ลึกรู้จริงที่สุด แม่พอจะช่วยได้ไหมครับ”

“แม่จะลองดู ว่าแต่ว่ามีอะไรพิเศษหรือเปล่า”

“เปล่าหรอกครับ เพียงแต่ว่าคนที่ใช้นามสกุลนี้เป็นที่ต้องสงสัยของลูกจึงอยากทำความรู้จักกับทุกคนให้ละเอียด”

“แม่จะพยายามจ๊ะ วันพรุ่งนี้แม่จะให้คำตอบนะ”

“ครับแม่”

“ดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะลูก การทำงานทุกอย่างสิ่งที่ต้องระลึกอยู่เสมอคือความไม่ประมาท ลูกคือดวงใจของพ่อแม่ แม่รักลูกนะจ๊ะ”

“ลูกก็รักแม่ที่สุด” การร่ำลาที่แสนอบอุ่นผิดกับบุคลิกที่เปิ่นเชยของอนาคีนวิศวกรหนุ่มผู้ได้รับความไว้วางใจจากรัฐบาลภูทาจินให้เข้าไปตรวจสอบระบบโครงสร้างของเหมือง ดูซานแซนดี้ เหมืองเรยูเรเนียมที่ใหญ่ที่สุดและเป็นเพียงเหมืองเดียวที่มีอยู่ในรัฐภูทาจินเหมืองแร่แห่งนี้จึงเป็นเสมือนอู่ข้าวอู่น้ำที่ทำให้ประชาชนชาวภูทาจินกินดีอยู่ดี