คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : >>4
Title : ไกล...
Cast : [exo] KAILAY
Director : DRL
Summary: ความห่างไกลไม่ได้ทำให้ความรักเปลี่ยนไป แม้ได้เป็นเพียงผู้เฝ้ามองก็ตาม...
ความรู้สึกที่ต้องปิดบังไว้ แม้มันจะอึดอัดสักแค่ไหน แต่ก็มีความสุขที่ได้ทำ แค่ได้เฝ้ามองอยูไกลๆ คอยเคียงข้างอยู่เงียบๆ และเห็นคนที่รักใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในทุกๆวัน แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
ห้องนอนที่มืดมิด มีเพียงแสงสลัวจากหน้าจอแมคบุ๊คที่ส่องสว่างรำไรกระทบกับใบหน้าผู้ใช้งาน มือเรียวทำหน้าที่ขยับเมาท์ไปมาเปิดหน้าต่างที่ต้องการอย่างคล่องแคล่ว ตาคมไล่ไปตามข้อความและภาพต่างๆในจอสี่เหลี่ยมอย่างพินิจ คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากันจนเกิดเป็นปมแน่น
“ เฮ้อ ทำไมโมเม้นคริสเลย์มันมีเยอะงี้วะ” เสียงทุ้มบ่นพึมพำเบาๆคนเดียว มือก็ปิดหน้าเว็บที่เพิ่งเข้าเมื่อครู่ลง เด็กหนุ่มจ้องภาพหน้าจอที่เค้าตั้งขึ้นเองกับมือพลางคลี่ยิ้มน้อยๆ ดวงตาก็จับจ้องรายละเอียดของคนในจอแมคช้าๆ ดวงตาใสๆหวานๆ สันจมูกโด่ง ริมฝีปากแดงอิ่มกับผิวขาวๆจนเกือบซีดที่ดูใสซื่อน่าถนอมนั้นไม่เท่าเสน่ห์ตรงรอยบุ๋มที่ข้างแก้มขาว รอยยิ้มชวนมองและหน้าหลงใหลของคนๆนั้น ของจาง อี้ชิง
“ เอ่าๆ จ้องจนจอคอมจะทะลุแล้วนั่นหน่ะ จ้องภาพแบบนี้เค้าก็ไม่รู้หรอกว่าชอบอ่ะ” เสียงกวนๆดังมาจากทางประตูห้องนอน รอยยิ้มร้ายๆกับตาชั้นเดียวที่เจ้าตัวบอกว่าเป็นสองชั้นแบบหลบข้างใน มองจิกๆไปที่รุ่นน้องรองมักเน่ของวงอย่างสะใจ แสงไฟจากภายนอกส่องผ่านเข้ามากระทบกับร่างที่นั่งยองๆกอดตุ๊กตาแมวน้ำหน้าแบ๊วมาเมะโกมะลูกรักอยู่ รีบพับแมคบุ๊คเครื่องโปรดลงแทบจะในทันที
“ แล้วพี่จะมาจิกผมทำไมหล่ะ” เจ้าของห้องโยนเจ้าแมวน้ำตัวขาวไปบนเตียงแล้วเดินไปที่ประตูห้อง
“ ก็นายมันป๊อดไงครับ คิมจงอินคนป๊อด” เสียงของอีกคนพูดแทรกขึ้นพร้อมกับหน้าขาวๆหัวเทาๆโผล่มาวางพาดไหล่ของแบคยอน
“ ก็ไม่ต่างจากนายหรอกเซฮุน” ร่างหนาสมส่วนยิ้มมุมปากพร้อมยักคิ้วกวนๆส่งไปให้อย่างหน้าหมั่นไส้
“ อะไร!!! ฉะ.....” ไม่ทันที่เด็กตัวสูงจะได้เอ่ยเถียงแบคยอนก็พูดขัดขึ้นทันที
“ พอๆ ฉันจะมาบอกข่าวดีต่างหาก อีกสักพักฝั่งเอ็มจะมาเล่นห้องเรานะ....รีบซ่อนหมอนข้างสกรีนหน้าอี้ชิงซะหล่ะเดี๋ยวเจ้าตัวมาเห็นเข้าจะขวัญหนีดีฝ่อเพราะความโรคจิตของนายซะเปล่าๆ” พูดทิ้งทายดังๆจงใจให้คนในห้องนั่งเล่นรู้ซะให้ครบ
“ เฮ้ยจริงป่ะเนี้ย จงอินนับวันนายจะโรคจิตขึ้นนะ!!!” เสียงทุ้มๆของชานยอลพูดขึ้นพร้อมหน้าหล่อๆที่มาลอยอยู่ข้างหลังของเจ้าตัวเล็กที่ปล่อยข่าว
“......บ้า!! มีที่ไหน ไม่มี๊” จงอินรีบปฏิเสธ แต่โทนเสียงที่ดูจะสูงเกินปกตินั่นทำให้เล่าสมาชิกทีเหลืออดขำไปกับอาการเขินของเด็กเมนเต้นคนนี้ไม่ได้
จริงๆแล้วคิมจงอินที่ดูเท่และพูดน้อยคนนั้นก็เป็นแค่เด็กผู้ชายขี้อายคนหนึ่ง ที่กำลังมีป๊อปปี้เลิฟใสๆแบบเด็กวัยรุ่นทั่วไปเท่านั้นเอง แต่มันจะไม่ธรรมดาก็ตรงที่ นอกจากจะแอบชอบพี่ชายเมนเต้นฝั่งเอ็มแล้ว เขายังมีงานอดิเรกคือสะสมทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่ชายตัวซีดด้วย ตั้งแต่ของออฟฟิเชี่ยวจากค่ายไปจนถึงของขายจากบ้านเบสอี้ชิงไม่ว่าจะเป็นการ์ดพร้อมลายเซ็น พวงกุญแจ แฟ้ม พัด แก้วน้ำ โปสเตอร์ หมอนข้างสกรีนลาย โฟโต้บุ๊คไปจนถึงผ้าเชียร์อี้ชิงของบ้านต่างๆครบทุกคอลเลคชั่นก็ว่าได้ แน่นอนว่าเค้าก็สมัคเป็นสมาชิคบ้านเบสอี้ชิงทั้งของจีนเกาหลีญี่ปุ่น เอาเป็นว่าทุกภาษาเท่าที่นายคิมจงอินคนนี้จะสามารถมั่วไปได้เขาก็พร้อมที่จะคลิกส่งๆเพื่อจะได้ตามความเคลื่อนไหวของพี่อี้ชิงสุดที่รัก และได้สุ่มดูเหล่าแม่ๆของพี่ชายหน้าสวยว่ามีข่าวซุบซิบอะไรกันบ้าง ยิ่งเรื่องคู่ชิปเปอร์คู่จิ้นนี่ยิ่งแล้วใหญ่ อยากจะสารภาพเหลือเกินว่าเขาเคยแม้แต่ใช้ยูสเซอร์เนมที่แอบสมัคไว้ชงคู่ไคเลย์ลงในบ้านเบสอี้ชิงด้วยซ้ำ ทำยังไงได้ก็เขาเป็นผู้ชายนิแถมอยู่วงเดียวกันกับพี่อี้ชิงนิถึงจะคนละฝั่งก็เถอะ แต่อย่าถามนะว่าเค้าใช้ศัพนามอะไรในบ้านเบสอี้ชิง....แทนตัวเองผมกับครับนี่แหละ ไม่ได้แต๋วแตกแต่ประการใด
“ ฉันหล่ะนึกไม่ออกจริงๆว่าหน้าตาอย่างนายจะบ้าผู้ชายยังไง.....” ชานยอลพูดลอยๆเหมือนจะบ่นกับตัวเองสะมากกว่าแล้วเดินเข้าไปเปิดไฟห้องนอนให้สว่างขึ้น
“ ฮยองอย่าพูดงั้นดิ ผมคิดตามแล้วหลอนแปลกๆ แบบ อี้ชิงอปป้า อี้ชิโอปป้างี้หรอ” เซฮุนพูดดัดเสียงเล็กเสียงน้อยแบบสาวน้อยที่ดูโอเวอร์ไปมากโขอย่างหน้าหมั่นไส้ใส่จงอิน
“ ยื๊อออออ น่ากลัว!!!” พูดจบก็ผลักอกหนุ่มผิวเข้มเบาๆแล้วเอามือลูบแขนตนพลางทำหน้าสยอง
“ เยอะไปๆ ฉันไม่ใช่นายนะเว้ยจะได้ทำท่าทุเรศๆแบบนั้น นายเอาเก็บไปใช้กับลู่หานอปป้าของนายคนเดียวเถอะ ไอ้ตุ๊ด!!” มือหนาผลักหัวเซฮุนเต็มแรงแล้วเดินชนไหล่สามพี่น้องปากสุนัขออกมาโซนห้องนั่งเล่นที่มีจุนมยองกับคยองซูนั่งจัดขนมขบเคี้ยวใส่จานกันอยู่
“ อ่าวจงอินมานี่หน่อยๆ พี่ลืมซื้อน้ำผลไม้ขึ้นมาหน่ะ ฝากลงไปซื้อให้หน่อยสิ” ลีดเดอรืฝั่งเคเอ่ยเสียงนุ่มแล้วยิ้มให้น้อยๆอย่างใจดี
“ ครับฮยอง แต่ขอเวลาแป๊บได้ป่ะ ผมยังไม่ได้เอาโปสเตอร์กับ......หมอนข้างอี้ชิงฮยองซ่อนเลยอ่ะ” จงอินพูดเสียงแผ่ว
“ แป๊บเดียวเองน่าจงอิน พวกฝั่งเอ็มยังไม่มากันง่ายๆหรอกนะ... ขอบคุณมาก” คยองซูยิ้มหวานก่อนยัดเงินใส่มือน้องชายผิวเข้มแล้วดันหลังให้ออกจากห้องไปทันที จงอินยิ้มเจือนๆมองเงินในมือปลงๆ
“ ฮยองง่ะ....ผมยังไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวเลยน้า ช่างเถอะไปแป๊บเดียวเองนิเนาะ” บ่นกับตัวเองเบาๆแล้วออกเดินไปยังร้านสะดวกซื้อหน้าหอทันที
เรื่อง ไกล เรื่องนี้มันก็เหมือนจะแนวๆเดียวกับเรื่องใกล้นะคะ
แต่ว่าไม่ใช่เรื่องต่อกันค่ะ เรายังแต่งไม่จบนะคะ
เอามาแปะก่อนกันลืมค่ะ แล้วจะรีบแต่งต่อให้จบนะคะ
ขอบคุณท่านที่ยังติดตามห้องฟิคนี้นะคะ
แค่เราเห็นยอดวิวของห้องฟิคนี้เราก็ปลื้มแล้ว ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น