คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทะเล้ ทะเล
“ถึงซะที เหมื่อยที่สุด”
“บ่น ทำไมยัยโมไปๆเก็บของแล้วไปเล่นน้ำกันดีกว่า” ฉันกับยัยโมไม่สนใจใคร เอาของของตัวเองลงจากรถและวิ่งไปเก็บของในบ้านพักทันที แล้วออกมาพร้อมกับเสื้อตัวโคร่งๆสีดำ กับกางเกงยีนส์ขาสั้น
“อะไรกันเนี่ย วิ่งเข้าไปออกมาพร้อมเล่นทะเลเลยหรอลูก”
“ค่ะแม่ หนูขอตัวนะ”
ฉันพูดจบแล้วดึงมือโมไปเล่นน้ำทันที 2 ปีแล้วมั้งที่ฉันไม่ได้มาทะเลคิดถึงจัง ทะเลสวยๆน้ำเค็มๆ ทรายเม็ดเล็กๆ แสงแดด อยากเล่นไม่อยากขึ้นเลย
“นี่ สาวๆมากินข้าวได้แล้วลูก” แต่ในที่สุดเสียงห้ามก็โผล่มาทันใด
“นึกว่าจะเล่นเป็นผีเฝ้าทะเลซะอีก”
เสียงกัดนี้ไม่ใช่ของเพลย์ที่ทำเป็นประจำแต่อย่างใด แต่เป็นเสียงของ
“นายไนท์”
“- - ?”
“คงติดเชื้อเพื่อนนายมามากใช่ไหม”
“....”
อีตานี่ กวนประสาทได้ใจ ถามอะไรก็ไม่ตอบมันหงุดหงิดกว่าเถียงกับนายเพลย์ซะอีก อยากจะเอาไม้คีบบาร์บิคิวปาใส่หัวซะทีจริงๆ
กินข้าวเสร็จฉันก็ออกมาเดินเล่น ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้วดาวก็เริ่มขึ้น ต่างจังหวัดนี่เห็นดาวเยอะดีเหมือนกันแหะ บรรยากาศดีชะมัดถ้าไม่นับกับที่ต้องมากับนายเพลย์และเพื่อนของเค้า ชิ!
“มาเดินหาไรกินหรึไง”
“นาย”
“ว่าไง”
“รู้ไหมว่านายกวนประสาทฉันม้ากมากน้ะ!”
“น้อยๆหน่อยข้าวเน่า”
“หะ นายว่าไรนะ ฉันชื่อข้าว ข้าวปั้น ถ้าเรียก2พยางค์ไม่ได้ก็เรียกข้าวเฉยๆกรุณาอย่าเปลี่ยนชื่อฉัน”
“อ่า หรอ”
“ไอ้ ....”
“เธอนี่น้า นิสัยไม่เหมือนผู้หญิงเลย หรือว่าจะเป็นทอม”
“กรี๊ดดดด”
“จะกรี๊ดทำไมเนี่ย ขอส่วนบุญหรึไง”
“จะบ้าหรอ กรี๊ดที่นายว่าฉันเป็นทอมย่ะ”
“อ้าว แสดงว่าไม่ได้เป็น”
“ก็ใช่ซิ ไม่ได้เป็นแล้ว นายเป็นตุ้ดหรอ”
“จะบ้าหรึไง ตุ๊ดอะไรกัน”
“ฮ่าๆ หน้านายตอนนี้ทำไมมันแปลกๆ”
“ก็อยู่ๆมาหาว่าฉันเป็นตุ้ดได้ไงล่ะ”
“ฮ่าๆ หน้านาย”
“หยุดเลย ถ้าไม่หยุดฉันจับโยนทะเลจริงๆนะ- -^”
“ฮ่าๆ อย่าๆๆ หยุดแล้วค่ะๆๆๆ ฮ่าๆ”
“ไม่หยุดหรอ- -^”
“หยุดแล้ว วววววว กรี๊ดดดดดด>[ ]<” ไม่ให้กรี๊ดได้ไงล่ะ ก็ในเมื่ออีตาไนท์มันอุ้มฉันพาดบ่าแล้วก็เดินดุ่มๆๆๆ ไปที่ทะเล แง้ ฉันยังไม่อยากเป็นผีเฝ้าทะเลนะ
“ปล่อยน้า ไนท์ ฉันขอโทษนะนะนะ ปล่อยฉันทีเถิดดด เอิดๆ” ฉันทำเสียงแอคโค่ หวังให้ไนท์เห็นใจ แต่ไม่เลย เค้ากลับหมุนๆๆๆ จนฉันแทบอ้วกอย่างกับเล่นรถไฟเหาะ3รอบติด=_= ต้องทุบหลังเค้าไปตั้งหลายทีกว่าจะยอมปล่อย
“อีตาบ้า มานี่เดี๋ยวนี้นะฉันจะฆ่านาย” ฉันตั้งท่าจะวิ่ง แต่วิ่งได้2ก้าวก็ วิงเวียงคล้ายจะเป็นลม แล้วก็
“เฮ้ย !!”
“ อ๋อย~ = =” ล้มลงไปนั่งพับเพียบทันใด
“เป็นไรป่าว ฉันขอโทษที่หมุนเธอ”
“ม่าย เป็นน รายยยย”
“นั่งพักก่อนแล้วกัน แล้วค่อยกลับ ฉันนั่งเป็นเพื่อน”
ซักพักอาการมึนที่เกิดจากการหมุนติ้วๆซึ่งเกิดจากอีตาไนท์ยุติลง เค้าเดินกลับไปที่บ้านพักพร้อมกับฉันแต่ก็ยังไม่วายที่จะกวนประสาทฉัน พอมาถึงบ้าน แม่ก็มาถามเอาซะยกใหญ่ว่าฉันไปไหนมาแล้วทำไมถึงกลับมาพร้อมกับไนท์ ซึ่งในนั้นก็มีเพลย์ยืนมองอยู่นิ่งๆ ไม่กวนประสาทฉันเหมือนที่ผ่านมาแถมสีหน้าเค้ายังดูเศร้าๆด้วย แต่ฉันไม่สนใจหรอก เพราะไม่มีอะไรที่ฉันต้องสนใจไปมากกว่าต้องตอบคำถาม
“พอดีว่าข้าวไปเดินเล่นดูดาวน่ะแม่ แล้วทีนี้ข้าวหน้ามืดไนท์เค้าเห็นเค้าก็เลยเดินกลับมาพร้อมข้าว”
“ขอบคุณนะไนท์ ถ้ายัยข้าวไม่เจอไนท์คงเป็นลมกลายเป็นผีเฝ้าทะเลแน่ๆ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“แม่ อย่าไปชมนายนี่ให้มากนัก เห็นเเล้วหมั่นไส้”
ถ้ารู้ว่าหน้ามืดเพราะอะไรยังจะชมไหมแม่ สาเหตุมาจากอีตาไนท์ที่แม่ขอบคุณอยู่เนี่ยแหละ
“เอ่อ เธอหายมึนยัง”
ไนท์ถามขณะที่ฉันจะเข้าห้อง
“อือ หายแล้ว ถ้าไม่หายฉันจะฟ้องแม่ว่านายทำฉันมึน”
“โหย ยัยขี้ฟ้อง”
“ย่ะ” ฉันปิดประตูใส่หน้านายไนท์ รู้สึกหมั่นไส้มาตงิดๆ แต่ก็ไม่อยากจะด่า เกิดอะไรหนอกับคนอย่างฉัน ชั่งมันเถอะ นอนดีกว่า ซึ่งก่อนจะนอนก็โดนยัยโมเอ็ดซะยกใหญ่ ข้อหาที่ว่าออกไปเดินเล่นทำไมไม่ชวนมัน นึกว่าจะถามเรื่องฉันกับไนท์อีก
3วันผ่านไปไวเหมือนโกหก ฉันเดินทางกลับกรุงเทพฯ ระยะเวลา3วันถ้าไม่รวมวันแรก ฉันรู้สึกว่าเพลย์ ซึมๆไป แต่ก็ยังไม่วายที่จะกวนประสาทฉันเหมือนเดิม
หลังจากกลับจากทะเลฉันก็นอนพักอยู่บ้าน1วันเนื่องจากตรงกับวันอาทิตย์ วันนี้ก็ต้องมาโรงเรียนอีกเช่นเคย ฉันไปกินข้าวกับโมที่โรงอาหารเช่นเคย
“โต๊ะนี้ฉันจองแล้ว พวกเธอไม่มีสิทธิ์นั่ง” อารมณ์ขึ้นเเต่เช้าเลยฉัน
“อะไรกัน เธอเอาอะไรจองไม่ทราบเห็นอยู่ชัดๆว่าโต๊ะนี้ไม่มีอะไรวางอยู่และก็ไม่มีชื่อของเธอและก็พวกเธอซักคน”
ฉันเถียงยัยปากแดงแจ๋ดแจ๋นั่นกลับไป ฉันไม่ใช่พวกชอบใช้กำลังตัดสินปัญหาแต่ใครแรงมาฉันก็แรงตอบเท่านั้นเอง
“แต่ฉันจองแล้ว ก็คือจองแล้วเธอไปนั่งโต๊ะอื่นก่อนที่ฉันจะอารมณ์เสีย”
“อารมณ์เสียแล้วไง แต่โทษที ตอนนี้ฉันคงอารมณ์เสียก่อนเธอ”
ฉันลุกขึ้นและมองหน้ายัยปากแดงนั่น มันจ้องมาฉันก็จ้องกลับ
“ถ้าพวกเธอจองแล้วก็ชั่งเหอะ ถึงแม้จะไม่มีอะไรจองก็ตาม ไปเหอะข้าวชั่งเถอะโต๊ะว่างตั้งหลายโต๊ะนี่ยังเช้าอยู่เลยอย่าพึ่งมีเรื่องเลยนะ”
ยัยโม ซึ่งสะกดอารมณ์ได้ดีกว่าฉันพูดแล้วดึงแขนฉันออกจาก ตรง บริเวณนั้นทันที
“โมโหจริงๆ อย่าให้ฉันเจออีกนะ จะดีดให้”
“เอาเหอะแก กินข้าวเหอะหิวจะตายแล้วเนี่ย”
“เออ ไปซื้อให้ฉันด้วยดิ เอาพิเศษนะเสียพลังงานไปเยอะ”
“เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมูหรอก”
“ไอ้เพลย์”
นั่นไง มารผจญฉันมาแล้ว
“หุบปากไปเลย แล้วจะไปไหนก็ไป”
“เชอะ พูดดีๆกับฉันซักวันได้ไหมยัยข้าว”
“ก็พูดดีมาฉันก็ดีตอบทั้งนั้นแหละ”
“หรอ”
“อืม”
มาไม้ไหนของเค้า อยู่ๆก็มาชวนฉันพูดดีด้วย สงสัยผีจะสิง
“นั่งกินข้าวด้วยดิ”
“จะนั่งก็นั่ง ฉันห้ามไว้หรอ”
“ครับผม ^ ^+”
“แล้วฉันนั่งด้วยได้ไหม”
นายไนท์นี่นา มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ก็เชิญ”
เรา4คนนั่งกินข้าวกันเงียบๆ ไนท์นั่งตรงข้ามฉันจึงทำให้ฉันมองเห็นหน้าเค้าชัดเจนขึ้นผมสีน้ำตาลเข้ม หน้าก็ใสกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก ดวงตาสีน้ำตาลยิ่งมอง ยิ่งรู้สึกแปลกๆ
“มองอะไรนักหนา”
“อะไร เวอร์และฉันมองรุ่นน้องที่เดินมาย่ะ”
ไปโยนความผิดให้รุ่นน้องอีก - -
ความคิดเห็น