คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : หัวใจกุหลาบแก้ว III
" เฮ้อ อิ่มชะมัด " ร่างสูงเดินนำหน้าบิดขี้เกียจไปนั่งเอนกบนเก้าอี้โยกอย่างเคยชินโดยมีเนย่าที่เดินทำหน้าบูดเป่าลมจนแก้มป่องเป็นปลาทองตามหลังมาแบบขี้เกียจ พลางบ่นในใจ
... อุตส่าห์หลบมาตั้งหลัก จะรีบกลับมาทำไมวะ เฮียบ้า ..
" เน .. เฮ้ยเน "
" อะไรเล่า มาเขกหัวเนทำไม สมองเสื่อมรับผิดชอบไหวเหรอเฮีย "
เนย่าโวยวายมือกุมหัวตัวเองเหลือบตามองคนตัวโตกว่าที่ทำหน้าระรื่นด้วยความขัดใจ เอะอะก็ลงมือ นี่คงไม่เห็นเธอเป็นผู้หญิงจริงๆละมั้ง ก็นะ ทั้งรูปร่าง หน้าตา แถมกระโดกกระเดกแบบนี้ คิดสิแปลก
" เรียกแล้วไม่ขานรับ ก็ต้องเรียกสติแบบนี้ไง ว่าแต่ว่า ทำไมวันนั้นไม่อยู่งานเลี้ยง " เสียงทุ้มถามดูเป็นการเป็นงานทำให้เนย่ารู้ว่าอีกฝ่ายต้องการคำตอบที่ดีพอ ไม่อย่างนั้นคงไม่เลิกรา พิเชษฐ์เป็นแบบนี้มานานแล้ว ชายหนุ่มเล่นกับเธอ ดูแลเธอเหมือนน้อง เวลาดีก็ดีแต่เวลาเอาจริงยังไงก็ต้องเอาให้ได้เหมือนกัน
" ก็บอกแล้วไงว่ามีธุระ มาไม่ได้ จะมาคาดคั้นอะไรนักหนา อีกอย่างเฮียก็น่าจะรู้ เนไม่ชอบงานเลี้ยง " เนย่าพูดเสียงเรียบ ใช่เธอเกลียดงานเลี้ยง แม้เธอจะเป็นคนมีเพื่อนฝูงเยอะแต่กลับหลีกเลี่ยงที่จะไปร่วมงานเหล่านี้เสมอ และนั่นก็ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกด้วยความเข้าใจดี
" น่าเสียดาย เจ้าพวกนั้นบ่นอุบ "
" ไม่เป็นไรหรอก เอาไว้เนจะไปเยี่ยมก็แล้วกัน จะเอาขนมไปฝากพวกพี่ๆด้วย ว่าแต่เฮียเถอะ อย่าเอาแต่ทำงานจนทะเลาะกับแฟนอีกก็แล้วกัน " เนย่าบอกยิ้มๆ
" แฟน แฟนไหน " พิเชษฐ์ขมวดคิ้วมุ่น
" อ้าว ก็แม่สาวที่เป็นในห้องทำงานเฮียวันก่อนไง ก่อนเนออกมาอ่ะ สวยนะ ตรงสเปกเลยนี่ " เนย่าพยายามยิ้มกว้าง แกล้งชกต้นขาพี่ชายข้างบ้าน ยิ่งเมื่อเห็นหน้าตาบอกไม่ถูกของอีกฝ่ายก็ยิ่งหัวเราะเสียงดังจนแม่ออกมาดู และร่วมวงสนทนาด้วย ทำให้การพูดคุยสนุกมากขึ้น แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า ในรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอันสดใสของเด็กสาวคนหนึ่งมันแฝงไว้ด้วยน้ำตาและความเสียใจมากมายแค่ไหน ซ่อนไว้ เก็บซ่อนไว้จนลึกไม่มีใครจะสัมผัสได้แม้จะอยู่ตรงหน้าก็ตามที
" โหย จะห้าทุ่มละ เนไปนอนดีกว่า ราตรีสวัสดิ์ค่ะแม่ ไปนะเฮีย ขอบคุณนะที่เอาของมาส่งไว้จะเลี้ยงขนมจีนปากซอยตอบแทน " เนย่าปิดปากหาวก่อนจะลุกขึ้นก่อนจะหันไปบอกพี่ชายข้างบ้านผู้แสนดีทำเอาชายหนุ่มอดขำไม่ได้ เออนะ อุตส่าห์เซ็นต์ผ่านฝึกงานให้มันจะเลี้ยงตอบแทนทั้งทีดันเลี้ยงขนมจีนปากซอย
" หรูกว่านี้ไม่ได้หรือไงเนี่ย " ชายหนุ่มบ่นแต่ก็ยิ้มกว้าง ในขณะที่เนย่าเบะปาก
" เอาไว้ได้งานดี เงินเดือนเยอะๆ จะพาไปกินหูฉลามละกัน ไปละ " ว่าแล้วสาวน้อยจอมแก่นก็วิ่งขึ้นชั้นบนไป ทิ้งให้ผู้อาวุโสกว่ามองตามก่อนจะหันมาคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวหลังจากที่ไม่ได้เจอกันแบบนี้เสียนาน
" เฮอะ จะกินหรูๆเหรอ นี่ๆๆ ไอ้เฮียบ้า บ้าที่สุด " ตุ๊กตารูปก๊อดซิลล่าตัวเขียวยิ้มแก้มปริตัวโตปลิวหวือติดผนังไปนอนแอ้งแม้งอยู่ ถ้ามันมีชีวิตคงทำตาละห้อยถามเจ้านายเป็นแน่ว่าตัวข้าน้อยผิดอะไร
" คนซื่อบื้ออย่างเฮียน่ะ กินแค่ขนมจีนปากซอยก็ดีแล้ว โง่ดีนัก ฮึ่ .. ฮึก ... " น้ำตาใสๆปริ่มๆก่อนจะหยดลงมาให้ต้องยกหลังมือขึ้นเช็ดจนได้ เจ็บใจที่ตัวเองไม่เป็นผู้หญิงพอที่จะทำให้ชายหนุ่มชอบได้ แต่ว่าจะให้เธอยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้ใครสักคนมามองก็ไม่ใช่นิสัยอีกเหมือนกัน สุดท้ายร่างเล็กๆที่อาละวาดจนเหนื่อยก็ทิ้งตัวลงนอนซุกหน้ากับหมอนใบหน้าเนียนใสเอียงมองไปยังหัวเตียงซึ่งมีม้าแก้วซึ่งเป็นของขวัญวันเกิดครบ 15 ปี ของตนซึ่งพิเชษฐ์ทำเองกับมือและมอบให้
... นิสัยเรามันม้าดีดกระโหลก เอาเจ้าตัวนี้ไปละกัน อย่าให้แตกล่ะ ทำแทบตายเลยนะ ...
... โด่เอ้ย แตกก็ทำใหม่เด่ะ เจ้าของโรงงานนี่นา ฮะๆๆ ขอบคุณนะเฮีย เนชอบมากเลย ..
... ชอบก็เก็บดีๆแล้วกัน ..
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มบางๆ เปลือกตาปรือปิดลงสนิท สำนึกสุดท้ายก่อนนิทราคือคำถามที่อยากจะถามใครคนหนึ่งที่ตอนนี้คงยังอยู่ข้างล่าง
... แล้วเฮียชอบเจ้าม้าดีดกะโหลกตัวนี้บ้างมั้ย ชอบให้มากกว่าที่เคยชอบ .....
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
" อาทิตย์หน้าก็จะวาเลนไทน์แล้วเหรอเนี่ย พี่นุชพี่ภูผาจะกลับมามั้ยอ่ะ " แนทตี้เอ่ยถามเมื่อเงยหน้ามองปฏิทินครู่ใหญ่ นุชเงยหน้าขึ้นจากสมุดบัญชีแล้วส่ายหน้า ทำแก้มป่อง
" ไม่มา ไปตกเขาไหนตายแล้วมั้ง เดี๋ยวปั๊ดหาแฟนใหม่ซะเลย " เสียงสะบัดงอนๆทำเอาสาวน้อยทั้งสามได้แต่มองหน้ากันแล้วแอบขำ แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาคมของเจ้าแม่ประจำร้านไปได้ ทำให้สามสาวต้องแตกกระจายหลบรังสีอำมหิตเป็นแถบ ก่อนจะไปหลบมุมกันที่ด้านหลังโซหาตัวใหญ่
" เจ๊หงุดหงิดอ่ะ แอ๋ว " แนทตี้กระซิบกระซาบแอ๋ว
" ก็พี่ภูผาเล่นไม่ติดต่อมาเลยนี่นา แนทก็ไปแหย่พี่เค้า " เสียงใสอ่อนละมุนดุเพื่อนทำให้แนทตี้ทำหน้ากระเง้ากระงอดไปตามเรื่องแล้วหันไปหาเนย่าแทน
" ชิ เฮ้ยเน วันนั้นแกไปไหนป่ะ "
" ไม่อ่ะ มีไรเหรอ "
" เนี่ย ชั้นไปเจอร้านเบเกอร์รี่อร่อยๆมา จะชวนไปกิน ไปนะแอ๋ว ฉลองวาเลนไทน์ประสาสาวโสดไง " แนทตี้ยิ้มร่า สำหรับเธอเวลานี้ ความรักไม่ได้สำคัญอะไรเลย
" ก็น่าจะได้เนาะ ว่าไงแอ๋ว "
" ยังไงก็ได้จ้ะ เพราะพี่นุชคงไม่ไป ส่วนพี่โฟม รายนั้นคงไปทะเลาะกับหมอกันดิศฉลองวาเลนไทน์แน่ " แอ๋วบอกยิ้มๆ พลางขยับตัวด้วยความเมื่อย ก่อนจะสังเกตเนย่าที่สีหน้าดูเหมือนจะไม่ดีเท่าไหร่นัก
" เน เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าซีดๆนะ "
" ไม่เป็นไรจ้ะ มันปวดๆท้องนะ สงสัยอาหารเป็นพิษมั้ง ไม่มีอะไรมากหรอก เอาเป็นว่าพวกเรามีนัดกันวันวาเลนไทน์แล้วกันนะ " เนย่าฝืนยิ้มให้เพื่อนๆ อาการปวดเสียดยังคงมีอยู่แต่ไม่มากเท่าไหร่
" โอเคเลย งั้นชั้นจะไปจองที่แต่เช้าเลยนะ " แนทตี้หน้าบานเป็นขนมข้าวเกรียบว่าว ทำเอาเพื่อนอีกสองคนอดขำไม่ได้ เรื่องกินล่ะก็ถึงไหนถึงกันจริงๆ
" เอาเหอะ แต่ถ้าไม่อร่อยชั้นให้แกจ่ายหมดยายแนท " เนย่าจิ้มหน้าผากแนทตี้ก่อนจะลุกหนีไป โดยมีแอ๋วแยกไปอีกทาง ทิ้งให้แนทตี้กุมหน้าผากแก้มตุ่นอยู่ แต่เอาเหอะ ยังไงๆ วาเลนไทน์นี้ก็ได้สนุกกับเพื่อนล่ะ
" เชษฐ์ นี่เชษฐ์ จะเหม่ออีกนานมั้ย "
" โทษทีติ๊ก เมื่อกี้ว่าไงนะ "
ชายหนุ่มทำหน้าขอลุแก่โทษพลางทำท่าสนใจสิ่งที่หญิงสาวพยายามยื่นให้เขาดูตั้งแต่เมื่อครู่ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะหมดอารมณ์เสียแล้ว ร่างสวยเพรียวได้รูปจึงสะบัดหนีออกมาจากร้านเครื่องประดับชั้นนำ ปล่อยให้ชายหนุ่มได้แต่มองหน้าพนักงานเป็นเชิงขอโทษก่อนจะตามออกมา
" ติ๊ก เป็นอะไรอีกล่ะ " ชายหนุ่มถาม บางครั้งเขาก็นึกระอาเหมือนกันกับความเอาแต่ใจของแฟนสาว ทั้งที่ตอนแรกแสนจะดีใจที่เธอกลับมาคืนดี แต่มาวันนี้ทำไมเหมือนกับความห่างระหว่างเขากับหญิงสาวมันกว้างขึ้นทุกที
" คนที่เป็นคือเชษฐ์ ไม่ใช่ติ๊ก ไม่รู้ตัวเลยเหรอ " หญิงสาวเอ่ยขึ้น พร้อมกับเท้าแขนกับราวระเบียงของห้างดัง
" เชษฐ์เหรอ หมายความว่าไง " ชายหนุ่มถาม ทำหน้าไม่เข้าใจ เขาเปลี่ยนเหรอ
" จะว่าไงดี จะว่าเปลี่ยนก็ไม่ใช่ คงต้องเรียกว่า สิ่งที่เชษฐ์เก็บไว้ในใจมันกำลังล้นออกมามากกว่า " หญิงสาวยิ้มเมื่อเห็นชายหนุ่มยังทำหน้าไม่เข้าใจ บางครั้งคนเราก็มักจะมองไม่เห็นตัวเองเพราะมัวแต่มองคนอื่น
" คุณลองคิดให้ดีสิ ตั้งแต่เรากลับมาคบกัน ถึงจะไม่ค่อยทะเลาะกัน แต่ก็เพราะคุณทำเหมือนไม่สนใจเวลาชั้นเอาแต่ใจใช่มั้ย "
" ..... "
" ในขณะเดียวกัน คุณกลับเล่าเรื่องต่างๆช่วงที่เราเลิกกันให้ชั้นฟัง บ่นนั่นบ่นนี่ โดยเฉพาะเรื่องของเจ้าของแบบงานแก้วชิ้นนั่นน่ะ "
" เอ่อ.. ติ๊ก ผม .. "
มือบางยกขึ้นเป็นเชิงห้ามไม่ให้พูด ทำให้พิเชษฐ์ต้องนิ่งฟังในสิ่งที่หญิงสาวพูดพร้อมกับคิดตาม เสียงของนภางค์ยังคงเจื้อยแจ้วต่อไป ยิ่งฟังเขาก็ยิ่งคิด คิดในสิ่งที่เขาทำ จนกระทั่ง
" ถามจริงๆนะเชษฐ์ " หญิงสาวกอดอก ดวงตาคู่สวยมองนิ่ง
" รู้ตัวมั้ยว่าคุณน่ะ ชอบ เด็กคนนั้น ชอบมากกว่าไอ้ความเป็นน้องที่คุณบอกชั้น แต่คุณก็ไม่เคยยอมรับมัน แถมยังมองหาแต่สาวที่ตรงข้ามกับเค้ามาตลอด จะหลอกตัวเองถึงเมื่อไหร่ .. พอทีเถอะ "
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
" แม่ขา มีผ้านุ่มๆมั้ยคะ เนจะทำความสะอาดเจ้าเนย่า "
เนย่าเดินถือม้าแก้วลงจากชั้นบนมาหาแม่ เด็กสาววางม้าแก้วตัวโตบนโต๊ะห้องรับแขกพร้อมกับค้นหาเศษผ้านุ่มๆตั้งใจว่าจะทำความสะอาดเสียหน่อย เด็กสาวเดินไปหลังบ้านเพื่อตามหาแม่จึงไม่ทันสังเกตว่าคล้อยหลังเธอไป ร่างสูงของพิเชษฐ์ก็เข้ามาและทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟารับแขกตัวใหญ่และเมื่อเธอออกมาอีกครั้งก็พบว่า พิเชษฐ์หลับไปแล้วเรียบร้อย
" อ้าวเฮีย มาทำไมเนี่ย แล้วมาหลับแบบนี้ได้ไง เดี๋ยวไม่สบายหรอก โวะ คนเรานะ " เนย่าบ่น แต่ก็ไม่วายไปควานหาผ้าห่มมาห่มให้พิเชษฐ์จนได้ เด็กสาวลงนั่งตรงข้ามกับพ่อคนหลับง่ายแล้วเริ่มลงมือทำความสะอาดเจ้าม้าแก้วตัวสวยของเธออย่างอารมณ์ดีจนกระทั่งคนตัวโตลืมตาตื่นขึ้น
" ไง หลับสบายเลยนะเฮีย ไปทำอะไรมา หน้าตาดูไม่จืด " เนย่าเงยหน้าถามพร้อมกับวางเจ้าเนย่าบนโต๊ะ พิเชษฐ์มองตามแล้วยิ้ม เขาจำได้ดี มันคือของขวัญที่เขาเคยมอบให้เนย่า ชายหนุ่มลุกขึ้นบิดกายไปมา
" วันนี้พี่เลิกกับติ๊กแล้ว " พิเชษฐ์บอกเสียงเรียบทำให้เนย่าอ้าปากค้างทำตาโต
" เฮ้ย อีกแล้วเหรอ อะไรอีกล่ะ "
" ก็ไม่มีอะไร ก็แค่ เราไม่ได้รักกันแล้ว แล้วติ๊กก็บอกว่าพี่ไม่ได้รักเค้า แต่รักคนอื่น " พิเชษฐ์บอกพลางมองหน้าเนียนของเด็กสาวตรงหน้า เสียงของนภางค์ยังคงฝังลึกในความทรงจำ
... ไปคิดให้ดีนะเชษฐ์ คุณรักเด็กคนนั้นแค่น้องจริงหรือเปล่า .....
" อ้าว ถ้าเฮียไม่รักเค้า แล้วเฮียจะรักใคร ประสาทมั้ยเนี่ย " เนย่าถอนใจ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างไม่เข้าใจ
" เค้าบอกว่าคนที่พี่รักคือ เน "
.......
.....
... เค้าบอกว่าคนที่พี่รักคือ เน ...
ดวงตาโตกลมโตเบิกกว้าง อ้าปากค้าง เนย่ารู้สึกเหมือนโดนหมัดฮุคเข้าลิ้นปี่ก่อน ความรู้สึกเจ็บเสียดแล่นปราดทั่วร่าง ร่างบางผุดลุกขึ้นตวาดชายหนุ่มลั่น
" งี่เง่า เฮงซวย บ้าอะไรวะ ไปบอกเค้าเลยนะเฮีย พวกเราเป็นแค่พี่น้องกัน เนมันจะเวย์กับสาวในคอนเซปต์เฮีย ไม่มีทางเป็นไปได้ อะไรวะเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างบอกเลิกเหรอไง จะบอกอะไรให้นะ เฮียกับเค้าจะเลิกกันเพราะอะไรก็ช่าง แต่อย่าเอาเนไปเป็นมือที่สาม เนมีศักดิ์ศรีพอ เข้าใจมั้ย "
พิเชษฐ์มองเจ้าตัวเล็กที่เขาคุ้นตาตวาดแว๊ดๆด้วยความตกใจ เนย่าไม่เคยอาละวาดลักษณะนี้ อย่างมากก็ตะโกนด่าเขา ที่สำคัญที่สุดคือ น้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั่นมันทำให้เขารู้สึกแย่และทรมานเหลือเกินที่ได้เห็น เขาทำให้เนย่าร้องไห้
" เน พี่ขอโทษ .. " มือใหญ่ยื่นไปหมายจะสัมผัสแต่ก็โดนสะบัดออก
" ไม่ต้อง ไปจัดการเรื่องเฮียเลยนะ จำไว้เรื่องความรักของเฮีย อย่าเอาเนไปยุ่งอีกเป็นอันขาด ไปเลยไป " ร่างเล็กสะบัดมือเขาแรงจนชายหนุ่มที่กำลังโน้มตัวมาหาเสียหลักทำให้เผลอปัดเจ้าม้าเนย่าตกลงกระทบพื้นแตกกระจาย
สิ้นเสียงกังวาลใสของแก้วที่กระทบพื้นแตก ความเงียบก็เข้าครอบงำ พร้อมกับผู้เป็นแม่ที่กำลังอยู่หลังบ้านต้องเดินมาดูแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าอะไรเกิดขึ้น
" ออกไป ออกไปเลยนะ " เนย่ากำหมัดแน่น น้ำตาแห้งผาก ความรู้สึกในเวลานี้มันเยือกเย็นยิ่งกว่าอะไร ราวกับทุกสิ่งมันแตกสลายไปกับเจ้าม้าเนย่ากระนั้น
" เน.. พี่ .."
" ไม่ฟังโว้ย ออกไปเลย จะไปไหนก็ไป ไปซี่ " เนย่าตวาดลั่นดวงตากร้าวกว่าทุกครั้ง พิเชษฐ์ถอนใจ รู้ดีว่าเวลานี้เนย่าไม่มีทางยอมฟังเขา ชายหนุ่มปรายตามองเจ้าเนย่าที่แตกเป็นเสี่ยงๆบนพื้นด้วยความเสียใจก่อนจะกลับไปในที่สุด
" เนจ๊ะ "
ร่างบางโผกอดผู้เป็นแม่ทันทีที่ชายหนุ่มออกไปพ้นชายคาบ้าน ผู้เป็นแม่โอบกอดลูกสาวไว้แน่นด้วยความสงสาร แต่จะทำอะไรได้ จึงได้แต่ปล่อยให้ลูกสาวร้องไห้เสียให้พอใจ การร้องไห้บางครั้งมันก็ทำให้เราสบายใจขึ้นมาได้ อย่างน้อยๆก็ดีกว่าเก็บมันเอาไว้ในใจ ระบายออกมาเสียก็ดี
" ร้องให้พอนะจ๊ะ แล้วก็อย่าร้องอีก เนย่าคนเก่งของแม่ " เสียงปลอบนุ่มละมุน อ้อมแขนอันอบอุ่นยิ่งทำให้เนย่าร้องไห้มากขึ้น ไม่เคยคิดว่าจะร้องได้ขนาดนี้ ใครจะคิดว่าเด็กที่เข้มแข็งมาตลอดอย่างเนย่าจะมีจุดกระทบที่ทำให้ทรุดได้เหมือนกันแบบนี้
" เนจะร้องวันนี้วันเดียว แล้วเนจะไม่ร้องอีก เนสัญญา " เสียงเครือสะอื้นบอก วันเดียว ขอวันเดียวเท่านั้นที่เธอจะร้องไห้แบบนี้ วันเดียวที่จะอ่อนแอแบบนี้ ขอแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น
ความคิดเห็น