พันธนาการ(กอล์ฟ-ไมค์)

ลำดับตอนที่ #7 : ใช่ใหมที่ใจรอคอย

 
che ery 

                    

                " ลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องน้ำค่ะ" มือเรียวขาวยื่นเครื่องมือสื่อสารที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามให้กับเจ้าของซึ่งดูแล้วก็เหมาะกับการเป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องสวยนี้จริง ๆ
             "ขอบคุณค่ะ"  เด็กสาวตอบกลับเสียงหวาน ยื่นมือเล็กออกไปรับของซึ่งตัวเองเป็นเจ้าของมาจากเด็กสาวตาคมพร้อมด้วยรอยยิ้มแห่งมิตรภาพที่ถ่ายทอดไปให้
             "เธอชื่ออะไรเหรอ"  รอยถามไปด้วยดูจะถูกชะตากับคนตรงหน้าเสียแล้ว แต่สองหนุ่มนี่สิต่างชะงักด้วยความความรู้สึกกับเด็กสาวแปลกหน้าต่างกันไป
             "เราชื่อ อิงฟ้า"คำตอบนี้ทำให้เด็กหนุ่มร่างสูงที่เพ่งมองร่างบางด้วยความคุ้นเคยตั้งแต่แรกแทบหยุดหายใจ หัวใจเริ่มทำงานสูบฉีดโลหิตแทบจะเกินหน้าที่ด้วยซ้ำ ทำไมมันแรงยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าจะเจอรอยนะ
             "อิงฟ้า"  เสียงครางแผ่วเบาที่แทบจะไม่ได้ยินล่องลอยสลายไปในอากาศ ถูกส่งออกมาจากปากสวยได้รูปของเด็กหนุ่มหน้าหวานพร้อมดวงตาที่เปล่งประกายสดใสและอ่อนโยนอย่างไม่รู้ตัว เมื่อทอดสายตามาที่เด็กสาว ทำให้เด็กสาวตรงหน้าขมวดคิ้วเข้าหากัน….. อีตาบ้าอย่ามาทำแววตาแบบนี้ใส่ฉันนะ แฟนนายก็อยู่ตรงหน้าท่าจะบ๊อง….. เด็กสาวได้แต่พูดอยู่ในใจ
              "เราชื่อรอยพิมพ์ใจ...เรียกว่ารอยก็ได้ ขอบใจนะ"รอยยิ้มหวานถูกส่งให้ เด็กสาวอีกคนอย่างตั้งใจ  เด็กตรงหน้าพยักหน้ารับพร้อมส่งยิ้มให้ด้วยกิริยาเช่นเดียวกัน
             "แล้วนี่พี่กอล์ฟ" รอยเริ่มแนะนำผู้ชายตัวขาวหน้าหวานที่มีแววตามุ่งมั่นแต่แฝงไว้ด้วยความเศร้า
             "สวัสดีค่ะ"  เด็กสาวยกมือไหว้ด้วยคงเป็นวัยที่มากกว่าของชายหนุ่ม
             "สวัสดีครับน้องอิงฟ้า" เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับแต่แววตาที่ทอดมาเหมือนไม่แน่ใจในอะไรบางอย่าง แต่ก็ยังส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้เด็กสาวแปลกหน้า
            "แล้วนี่ก็ไมค์จ๊ะ" เด็กสาวชะงักกับชื่อที่คุ้นเคยนี้  ทำให้เผลอเพ่งมองหน้าเด็กหนุ่มอีกคนอย่างเต็มสายตา..... ไม่..คงไม่นะ ผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่ไมค์ของเราหรอก ไมค์ของเราคงเป็นสุภาพบุรุษกว่านี้แค่ชื่อเหมือนกันเท่านั้นเอง......
            "อะไรติดหน้าผมเหรอครับ" เสียงห้าวใสกล่าวออกมาเมื่อเห็นเด็กสาวเพ่งมองหน้าตัวเองนิ่งโดยที่ไม่กล่าวทักทาย ทำให้เด็กหนุ่มเจ้าของหน้าเรียวหวานเริ่มจะสงสัยอะไรบางอย่าง….. อิงฟ้า....เธอจะใช่อิงฟ้าของฉันรึเปล่า......
            "เอ่อ...เปล่าค่ะ สวัสดีค่ะไมค์" เด็กสาวกล่าวออกไปแววตาแปรเปลี่ยนจากตะลึง เป็นดูถูกติดอยู่ที่ปลายสายตา ด้วยคิดว่าเมื่อครู่หน้าห้องน้ำผู้ชายคนนี้ทำอะไรไว้ ทำให้เด็กหนุ่มงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไป
           "เอ่อเราต้องไปก่อนนะ บายจ้ะ" เด็กสาวรีบกล่าวคำลาให้กับคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักและรีบเดินออกมา ด้วยความรู้สึกตรงหน้าที่สัมผัสได้ คือสายตาที่ทอดมาให้ของเด็กหนุ่มตัวสูงช่างคุ้นเคย แต่ไม่ใช่หรอกไมค์ไม่มีวันเป็นผู้ชายแบบนี้แน่นอน ไม่ใช่ผู้ชายที่เป็นเสือผู้หญิงแบบที่เธอเกลียดจนเข้าไส้
         "ไมค์" เด็กสาวเอามือแตะบ่าเด็กหนุ่มร่างสูงเบา ๆ ทำให้เด็กหนุ่มกระพริบตาถี่ๆไล่ความรู้สึกที่คั่งค้างออกไป กว่าจะรู้สึกตัวเด็กสาวตรงหน้าก็เดินลับตาไป แต่ไม่ได้หรอก ต้องรู้ให้ได้    ความคิดของเด็กหนุ่มทำงานและสั่งการออกมาสู่เท้าทั้งสองข้าง
             "พี่กอล์ฟกับรอยรอก่อนนะ เดี๋ยวไมค์มา" ว่าแล้วก็ออกวิ่งไปตามทางที่เด็กสาวเดินลับไป สายตาก็คอยสอดส่ายไปยังร่างเพรียวบางที่คุ้นสายตาแม้เพิ่งเจอะเจอก็ตาม เหมือนระยะทางที่วิ่งช่างคดเคี้ยวและห่างไกลเหลือเกิน ก่อนที่สายตาจะปะทะกับภาพตรงหน้าที่ทำให้ต้องหยุดเท้าทั้งสองข้าง
             "คุณยายค่ะ หนูช่วยนะค่ะ" เด็กสาวยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผู้อาวุโสที่ถือของพะรุงพะรัง มือเล็กสองข้างยื่นมาประคองและช่วยถือของบางส่วนนั้นก่อนจะพาคุณยายข้ามถนนไปยังรถที่จอดรออยู่
            "ขอบใจมากนะหนู" หญิงชราสูงวัยลูบหัวลูบหลังพร้อมให้พรก่อนที่จะขึ้นรถจากไป เด็กสาวยิ้มอย่างยินดี
              เด็กหนุ่มมองภาพนั้นอย่างเพลินตา ทำไมเธอช่างอ่อนโยนมีน้ำใจเหมือนอิงฟ้าของเค้านักนะ ใช่สิต้องไปถามให้รู้เรื่องซะแล้ว สองขาเริ่มทำงานอีกครั้ง
              "คุณอิ๊งค่ะ ทางนี้ค่ะ"  เสียงผู้หญิงวัยกลางคนตะโกนเรียก เด็กสาวจึงมองไปที่ต้นเสียงแล้วตะโกนเรียกด้วยความดีในยิ่งนัก เมื่อเห็นว่าคนที่ส่งเสียงเรียกเธอคือใคร
             "พี่แพร"  พี่เลี้ยงของเธอตอนที่เป็นเด็กนั่นเอง  เด็กสาววิ่งไปกอดหญิงสาวตรงหน้าเพื่อถ่ายทอดความคิดถึงที่ห่างหายให้ซึมซับไปสู่กันและกัน
             "กลับก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน ป๊าของคุณอิ๊งค์สั่งให้พี่มารับ"  หญิงสาวพูดขึ้นเมื่อคิดว่าเด็กสาวควรได้พักผ่อนหลังจากการเดินทางที่ยาวนานแล้วนั้น
             "ค่ะพี่แพร อิ๊งค์เหนื่อยแล้วเหมือนกันอยากพัก" เด็กสาวกล่าวพร้อมเปิดประตูไปนั่งในรถแล้วรถก็ค่อย ๆ เคลื่อนออกจากสนามบินไป
            "ไม่นะ อย่าเพิ่งไป" เสียงเด็กหนุ่มตะโกนใส่รถคันงามพร้อมช่วงขายาวที่ทำหน้าที่ หวังจะให้ทัน  ถ้าคนที่นั่งอยู่ในรถจะสังเกตุกระจกมองด้านหลัง  จะเห็นว่าเด็กหนุ่มตัวสูงวิ่งตามมาพร้อมโบกไม้โบกมือเป็นสัญญาณให้หยุดก่อน แต่ก็ไม่เป็นผล  ร่างสูงหอบจนตัวโยนโน้มตัวลง
ใช้สองมือวางบนเข่าตัวเพื่อยันตัวเองไว้  สายตาทอดมองตามรถที่ค่อย ๆ ลับหายไป...... ถ้าเป็นอิงฟ้าจริง ๆ จะไม่ยอมให้จากไปอีกแล้ว เด็กหนุ่มได้แต่สัญญากับตัวเอง .....
              ตอนนี้ในหัวของเด็กสาวผู้เดินทางมาจากแดนปลาดิบมีแต่เครื่องหมายคำถาม เพื่อรอหาคำตอบมากมาย ภาพเด็กหนุ่มที่วิ่งตามรถเมื่อครู่  ทำไมต้องวิ่งตามมาด้วยนะ จะหาว่าใจดำก็ใจดำเถอะที่ไม่จอดรถ ก็ไม่อยากจะผูกสัมพันธ์ด้วยเลยกับผู้ชายแบบนี้ ห่างไว้แหละดีแล้ว เลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นซะงั้น...ไมค์จะรออิงฟ้านะ.......โอ๊ย....ไมค์ก็ไมค์ซิทำไมจะต้องเอามาคิดสับสนปนเปกับภาพผู้ชายคนนี้ด้วยนะ ไม่เอาดีกว่าไม่คิดแล้ว เด็กสาวพยายามสะลัดความคิดนี้ออกจากสมองน้อย ๆของตัวเอง
             "พี่แพรค่ะ ถึงบ้านแล้วปลุกอิ๊งค์ด้วยนะค่ะ" เด็กสาวอยากจะหนีความคิดสับสนนี้ด้วยการเข้าสู่นิทรา และเพราะความเหนื่อยอ่อน
              "ค่ะ คุณอิ๊งค์นอนเถอะ เดี๋ยวพี่ปลุกเองค่ะ" เสียงอาทรส่งมาด้วยแม้จะโตเท่าไหร่ในความคิดของหญิงสาวเด็กสาวตรงหน้าก็ยังเป็นเด็กสาวแก้มใสน่าเอ็นดูของเธอเหมือนเดิม แต่ก็อีกน่ะแหละเด็กสาวตรงหน้าเปลี่ยนแปลงไปมากดูสวยงามราวกับนางฟ้าตัวน้อย ยิ่งโตเค้าหน้ารูปไข่นั้นก็ดูแตกต่างจากผู้เป็นพ่อและแม่อย่างสิ้นเชิง ถึงแม้คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงจะหน้าตาดีแต่ทำไมพ่อแม่ลูกถึงไม่มีเค้าเหมือนกันบ้างเลยนะ หญิงสาวนั่งคิดพร้อมรอยยิ้มโปรยให้คนที่หลับตาพริ้มที่เบาะหลังอย่างห่วงใย
             ................ แต่ในนิทราของเด็กสาวนั้นกลับมีเสียงเพรียกหา.....
             "อิงฟ้า...อิงฟ้า " เด็กสาวเหลียวมองหาตามต้นเสียง   เสียงหวานใสกังวาลดังมาจากที่ไหนสักแห่งเด็กสาวยังงวยงงอยู่กับสถานที่ที่เห็น สายตาก็กวาดไปโดยรอบอย่างระแวดระวัง  ๆ    เอ๊ะ!!.... แล้วเรานอนหลับอยู่ไม่ใช่เหรอมาอยู่ที่นี่ได้ไง เด็กสาวมองออกไปสายตาสะดุดกับดงดอกกล้วยไม้ที่มีกลีบดอกสะพรั่งสวยงาม พร้อมกลิ่นหอมโชยมาอ่อน ๆ ขาเรียวค่อย ๆ พากายน้อย ๆ เคลื่อนที่ไปเรื่อย ๆ ด้วยต้องการหาบางสิ่งที่ตัวเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคืออะไร
             "อิงฟ้า...อิงฟ้า ทางนี้  มานี่สิ" เสียงแผ่วลอยมาตามสายลมที่หอบเอาความหอมของกล้วยไม้บางชนิดมาแตะจมูกทำให้เคลิ้มไปดั่งต้องมนต์ แต่เด็กสาวเองก็คิดว่าตัวเองต้องการค้นหาอะไรบางอย่างจึงไม่ลืมส่งเสียงออกไปเช่นกัน
            "ใครกัน ใครเรียก ออกมาสิ"  เด็กสาวตะโกนออกไป พร้อมหาที่มาของต้นเสียงเมื่อสักครู่ แต่ทำไมถึงไม่เห็นใครเลย แล้วทำไมเสียงที่ได้ยินถึงช่างคุ้นเคยนัก เด็กสาวเดินตามหาที่มาของเสียงไปเรื่อย ๆ จนสะดุดกับร่างระหงคุ้นเคยสายตา ใครกันนะ  เด็กสาวเริ่มก้าวเท้าถี่ขึ้นจนกลายเป็นวิ่งไปหาร่างที่เห็นอยู่ไกล ๆ นั้น แต่ต้องชะงักและตะลึงเมื่อสิ่งที่วิ่งตามหาปรากฏอยู่ตรงหน้า เด็กสาวสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่หยุดชะงักของตัวเองชั่วครู่ ในเมื่อภาพที่ฉายชัดอยู่ตรงหน้า เป็นภาพของเด็กสาวผมยาว แต่งตัวทะมัดทะแมง อะไรก็ไม่น่าตกใจเท่าภาพใบหน้าหวานเรียวมนซึ่งคุ้นสายตามากถึงมากที่สุด เด็กสาวเดินเข้าไปใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจของคนอีกฝั่งที่ตอนนี้ยืนคลี่ยิ้มอ่อนโยนหากแต่ไม่มีสิ่งไดหลุดลอดออกมาจากปากบางได้รูปนั้น  เด็กสาวมองสำรวจตั้งแต่ตาคมที่มีแพขนตางอน ไล่ลงมาที่จมูกเล็กโด่งเป็นสันนั้นอย่างสำรวจตรวจตรา ปากบางสีชมพูคลี่ยิ้มแห่งมิตรภาพที่ลึกซึ้งเกินกว่าที่จะเข้าใจ เด็กสาวเอื้อมมือขาวเนียนของตัวเองออกไปเพื่อจะสำรวจความมีตัวตนที่เห็นของเด็กสาวตรงหน้าให้ชัดเจนยิ่งขึ้น แล้วเสียงนั้นล่ะ เสียงเพรียกเมื่อสักครู่ที่คุ้นเคยนักหนานั้นล่ะ พูดสิ พูดออกมาอีก จะได้รื้อฟื้นความทรงจำที่อยู่ในห้วงลึกว่าทำไมกันเสียงที่ได้ยินถึงคุ้นเคยมากมายเช่นนี้
           "คุณอิ๊งค์ค่ะ ถึงแล้วค่ะ" เด็กสาวสะดุ้งออกจากภวังค์ แต่ทำไมเหมือนได้สัมผัสสิ่งเหล่านั้นจริง ๆ นะ  เฮ้อแค่มาวันแรกฉันก็เจอกับคนประหลาด ๆ แล้วก็ฝันประหลาดอีก นี่ฉันต้องเจออะไรอีกกันนะ เด็กสาวนั่งถอนหายใจก่อนที่จะเดินเข้าตัวบ้านเพื่อพักผ่อน

                "วันนี้ผมรู้สึกเหมือนเจอใครบางคนที่รอคอย รอคอยเพื่อที่จะได้แบ่งเบาความเจ็บปวดในใจผมออกไปบ้าง"
             ------------------------------------------------------------------------------------------------
            มาอัพแล้วนะจ้ะ  ขอโทษนะจ้ะที่ให้รอนาน เนื่องด้วยตอนนี้มีภารกิจเยอะมากมาย ยังไงก็ขอบใจทุกคนเหมือนเดิมที่เข้ามาอ่านและเม้นท์นะจ้ะ แต่บางคนคงไม่อยากอ่านแล้ว เพราะไม่เห็นเม้นท์กันเลย(น้อยใจ) เอาเป็นว่าไม่เม้นท์ตอนต่อไปคงไม่มีกำลังใจอัพแน่เลยอ่ะ ฉะนั้นใครอยากอ่านก็มาทวงนะจ้ะ