พันธนาการ(กอล์ฟ-ไมค์)

ลำดับตอนที่ #6 : คืออะไรในแววตา

 
- - 


                          

                 "พี่กอล์ฟ พี่กอล์ฟ!!! โห....ยังไม่ตื่นอีก พี่กอล์ฟโว้ยยยยยยยยย"  ผมตะเบ็งเสียงจนคอขึ้นเอ็น มือก็รัวใส่ประตูห้องพี่ชายจนนับไม่ทัน
                "หือ...ไรเหรอไมค์เสียงดังเชียว"   หลังจากประตูเปิดออกเด็กหนุ่มตัวเล็กกว่าผมเผ้ายุ่งเหยิง ขยี้ตาที่ยังปิดอยู่พร้อมเปิดปากหาวกว้างขวาง
                "พี่กอล์ฟรีบแต่งตัวเลยนะ ไปเป็นเพื่อนไมค์ที่สนามบินหน่อย"   ผมดันหลังพี่ชายพร้อมเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูยื่นให้พี่ชายขี้เซา
                "อืม....รอก่อนละกัน"   พี่ชายรับคำทั้งที่ยังสะลึมสะลือ เดินเข้าห้องน้ำไป เสียงน้ำไหลกระทบพื้นในห้องน้ำ บ่งบอกว่าพี่ชายกำลังทำภารกิจอยู่ผมจึงนั่งอยู่ที่ปลายเตียงรอก็เพราะผมแต่งตัวเสร็จแล้วตั้งแต่ได้รับโทรศัพท์ว่าเธอจะกลับมาถึงแล้วผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวทันที  หัวใจลิงโลดของผมเต้นไม่เป็นส่ำ ด้วยระยะเวลาที่ไม่เจอกันนาน ทำให้ความคิดถึงของผมระอุขึ้นมาขนาดนี้
                "นั่งใจลอยไรไมค์ พี่เสร็จแล้วนะ จะไปมั้ยเนี่ย"   ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือพี่ชายมาแตะบ่า
                "ไปซิพี่กอล์ฟ เร็ว ๆ เลย"  น้องชายตัวโตจะดีใจอะไรนักหนาเนี่ย ในเมื่อมันก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว ชายหนุ่มที่มีวัยเยอะกว่าไม่มากนักส่ายหน้ายิ้มน้อย ๆ ถ้าเป็นเรื่องสาว ๆ นี่ ไม่ได้เลยนะ
                "พี่กอล์ฟว่า เค้าจะเปลี่ยนไปมั้ย"   ถามพี่ชายอย่างรอฟังความคิดเห็น แต่ปลายสายตาก็จับจ้องอยู่บนถนนข้างหน้า
                "ไมค์ ระยะเวลาก็ทำให้คนเราเปลี่ยนไปทั้งนั้นแหละ แล้วแต่ว่าจะเปลี่ยนไปแบบไหนเท่านั้นเอง"   พี่ชายตอบพร้อมมองตาน้องชาย ด้วยรู้อยู่ลึก ๆ ว่าสิ่งที่น้องชายอยากให้เปลี่ยนไปคืออะไร
                "ก็ใช่นะพี่กอล์ฟ  เค้าจะเปลี่ยนใจ จะใจอ่อนกับไมค์รึเปล่า"  น้องชายพูดอย่างนึกเสียใจในอดีต แต่จะทำไงได้ ในเมื่อร่องรอยแห่งความทรงจำยังทำให้เค้าหวนคำนึงและตามหาอยู่  แล้วจะให้เค้าหยุดตามหาได้ไงและนั่นเองซินะที่เป็นสาเหตุให้เค้าเสียเธอไป
                "ไมค์ ถึงแล้วไมค์" พี่ชายเขย่าตัวน้องชายหน้าหวานเบา ๆ ให้ตื่นจากภวังค์
                "อ่ะ...ฮะพี่กอล์ฟไปกันเหอะ คงมารออยู่แล้วเพราะเครื่องลงประมาณ 30 นาทีแล้ว"  เจ้าของหน้าเข้มหวานสะดุ้งเล็กน้อยตามเสียงเรียก  ขณะนี้ในท่ามกลางผู้คนที่เดินสวนกันมากมาย สายตาคู่คมสอดส่ายหาเพียงจุดหมายหนึ่งเท่านั้น แล้วก็เจอกับรอยยิ้มที่ส่งมา อย่างคุ้นเคย
                "ไมค์ ทางนี้"   เสียงหวานส่งขึ้นทักทายพร้อมมือที่โบกให้รับรู้ว่าตัวเองยืนอยู่ตรงจุดใดของสนามบินกว้างใหญ่นี้  เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหาพร้อมหัวใจระทึกราวกับเอากลองเป็นร้อยชุดมาวางไว้ตรงหน้าอก ระยะทางที่ดูไม่ไกลเท่าไหร่ แต่หากเหมือนจะยาวไกลยิ่ง  แขนแข็งแรงอ้าออกเพื่อเปิดรับร่างบาง ที่ดูสวยขึ้นถนัดตา
                "คิดถึงจังเลยไมค์"  ร่างบางที่โอบกอดตอบเช่นกันเอ่ยขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความยินดี
                "นี่ใจคอจะทักทายกันแค่สองคนใช่มั้ย"  อีกเสียงเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ สองมือล้วงกระเป๋าไว้มีแต่สายตาล้อเลียนที่ส่งทักทายสายตาอีกสองคู่
                "เอ่อ....ค่ะพี่กอล์ฟสวัสดีค่ะ"  เด็กสาวได้แต่ทำหน้าอย่างสำนึกผิดที่ลืมทักทาย  พร้อมกับเดินเข้าไปกอดทักทายชายหนุ่มที่นับถือเหมือนพี่ชายอีกคน
                "นึกว่าจะจำพี่ไม่ได้ซะแล้ว"   เด็กหนุ่มยังแซวไม่เลิก
                "โธ่   พี่กอล์ฟก็ต้องรู้ซิ ใครสำคัญกว่าใคร"  เด็กหนุ่มตัวสูงหน้าหวานเอ่ยขึ้นพร้อมคิ้วข้างหนึ่งที่ถูกยักขึ้นอย่างล้อเลียนพี่ชาย
                "พี่กอล์ฟกับไมค์อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ"  เสียงหวานห้ามทัพก่อนที่จะเกิดศึกน้ำลายจนเปียกปอนพื้นของสนามบิน
                "เดี๋ยวรอยขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่านะค่ะ"  เมื่อสองหนุ่มพยักหน้ารับทราบเด็กสาวก็เดินผละจากไปตรงจุดหมายที่ต้องการ
                "เป็นไงล่ะไมค์ พี่ว่าสายตาของรอยบอกว่ายังไม่เปลี่ยนใจหรอกนะ"  เสียงพี่ชายดังขึ้นในขณะที่นั่งรอรอยที่โซฟา
                "ใช่พี่กอล์ฟ สายตาของรอยไม่เปลี่ยน"  เด็กหนุ่มพูดเสียงติดในลำคอ รอยคงแน่วแน่ในการตัดสินใจครั้งนั้นแล้วเป็นแน่ คำพูดที่ตัดสินใจให้เราเป็นแค่  เพื่อน  หยุดความสัมพันธ์ที่กำลังก่อตัวขึ้นก่อนที่จะลึกซึ้ง
                "ไมค์ คิดดีแล้วเหรอ"    เด็กสาวในชุดนักเรียนวัยใสกล่าวขึ้นในร้านประจำที่นั่งกิน
ไอติมด้วยกันบ่อย ๆ
                "ทำไมรอยถึงพูดอย่างนี้ล่ะ ก็เราคบกันอยู่นิ"  เด็กหนุ่มตักไอติมเข้าปากอย่างไม่คิดมากกับคำพูดเพื่อนสาวคนสนิท เพราะคิดว่าผู้หญิงก็เป็นอย่างนี้
                "แต่ไมค์ให้ความหวังกับผู้หญิงทุกคนได้ยังไงกัน"  เด็กสาวเริ่มคาดคั้นอย่างมุ่งมั่นเพราะไม่แน่ใจความสัมพันธ์ที่หนุ่มน้อยตรงหน้ายื่นให้ ในเมื่อเหมือนเค้ายังคงตามหาอะไรสักอย่างถึงแม้ว่ากับเธอเค้าจะให้ความสำคัญเป็นที่สุด
                "รอยคิดมากไปรึเปล่า คนอื่นแค่เข้ามาคุยดีกับไมค์ ไมค์ก็คุยดีด้วย"  เด็กหนุ่มตอบกลับ ไอติมในมือที่กำลังจะตักเข้าปากถูกวางลง เพราะคงไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้วที่เพื่อนสาวคนสนิทตรงหน้าจะมาพูดแบบนี้
                "ไมค์...รอยถามหน่อยนะไมค์ชอบรอยตรงไหนกัน"   สายตากับคำพูดของเด็กสาวบ่งบอกถึงการรอคอยคำตอบที่จะออกจากปากของคนตรงหน้า
                "เอ่อ.....คือ......."  เด็กหนุ่มคิดหาคำตอบกับตัวเอง ใช่สิคิดออกแล้ว
                "ก็รอยเป็นคนใจดี อ่อนหวาน มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือคนอื่น ทำให้ไมค์รู้สึกดี"   เด็กหนุ่มคิดว่านี่เป็นคำตอบที่ดีที่สุดที่รู้สึกกับเพื่อนสาวคนนี้ แต่ในความคิดนั้นก็มีภาพอีกคนซ้อนเข้ามา ภาพเด็กหญิงชุดสีชมพูที่เช็ดเลือดที่เข่าให้เค้า ภาพที่ปากเล็ก ๆ บอกว่าจะคิดถึงเค้า ภาพแห่งการลาจากที่ผ่านมาแล้วนานวัน แล้วเค้าก็รู้ตัวดีว่าพยายามหาความรู้สึกที่เค้าได้รับจากวัยเยาว์ในผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาแต่ละคน จนมาถึงรอย รอยเป็นคนที่มีสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้มากที่สุด แต่ทำไมเค้าถึงไม่หยุดตามหานะ  เพราะอะไรกัน
                "ไมค์  ไมค์ คิดอะไรอยู่" เ ด็กสาวส่งเสียงเรียกสติของคนตรงหน้าที่ดูว่าจะเลื่อนลอยด้วยอารมณ์หงุดหงิด เพราะเหมือนคนตรงหน้าไม่ได้ตั้งใจจะสนใจกับคำถามที่คิดว่าสำคัญของตัวเอง
               "เปล่านี่รอย ทำไมรอยถึงถามอย่างนี้ล่ะ" เด็กหนุ่มกล่าวออกไปอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี
               "พูดตรง ๆ นะไมค์ รอยคิดว่าเหมือนไมค์กำลังตามหาบางสิ่งอยู่  ไมค์ถึงไม่หยุดไง" เด็กสาวตอบแต่คำตอบกลับไปแทงใจดำคนตรงหน้าอย่างจัง
               "รอย" เสียงห้าวเรียกขึ้นอย่างไม่รู้จะพูดอะไรในเมื่อสิ่งที่เด็กสาวพูดมามันก็ถูก แต่ไม่สิขณะนี้ ตอนนี้รอยมีความสำคัญกับเค้านิ
                "รอย ไมค์ขอโทษนะ ที่ทำให้รอยคิดอย่างนั้น"  ภาพที่เห็นเค้ามักจะมีผู้หญิงไปไหนมามาไหนด้วย ดูหนัง กินข้าว ใช่สินั่นอาจทำให้เค้าดูเป็นคนเจ้าชู้ในสายตาคนอื่นและในสายตาของสาวน้อยตรงหน้า ถึงทำให้เธอคิดอย่างนี้
                "ไม่หรอกไมค์ ไมค์ถามตัวเองเถอะนะว่านี่ใช่สิ่งที่ไมค์ต้องการรึเปล่า ไมค์ไม่ต้องมาขอโทษรอย"  สิ่งที่เค้าต้องการเหรอ ใช่สิเค้าต้องการอะไรในตัวเด็กสาวตรงหน้า ต้องการให้มาแทนที่อีกคนที่เค้าโหยหาเหรอ  เด็กชายนั่งเงียบด้วยความคิดสับสนด้วยวัยที่ยังไม่เข้าใจความต้องการของตัวเองแน่ชัด ไม่รู้ว่าไอ้คำว่า    " ความรัก" จริง ๆ แล้วมันคืออะไรด้วยซ้ำ
                "ไมค์มองตารอย แล้วไมค์เห็นใคร ไมค์มีมือไว้จับมือรอยข้างหนึ่ง แล้วอีกข้างมีไว้สำหรับใครรึเปล่า" เด็กสาวยังคงพูดในสิ่งที่อัดอั้นไม่หยุด ด้วยเธอรับรู้ดีว่าความรู้สึกที่ไมค์ให้ในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ และเธอก็เต็มใจยอมรับในคำตอบ  หรือตัวเธอเองนี่แหละที่จะให้คำตอบกับไมค์เอง
                "รอย......" เด็กหนุ่มตรงหน้าเปลี่ยนจากแววตาที่สดใสเป็นแววตาแห่งความสับสนทันทีและไม่มีถ้อยคำใดเล็ดลอดออกมา เพื่อสื่อถึงความรู้สึกให้คนตรงหน้ารับรู้ได้ แต่เด็กสาวหน้าใสก็รับรู้ได้ดี เพราะเธอคิดแล้วว่าความรู้สึกที่ไมค์ต้องการคือเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเท่านั้นเอง
                "ไมค์  เราเป็นเพื่อนกันนะ ความผูกพันของเพื่อนยาวนานกว่าสิ่งไหน" เด็กสาวตัดสินใจเอ่ยขึ้นมา
                "รอย  ทำไม" รู้สึกเหมือนมีอะไรมาทับอยู่ ความรู้สึกหนักอึ้งปนสับสนประเดประดังเข้ามา ถามว่าเค้าเจ็บมั้ย ไม่นิ ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น แต่เค้ากลัวที่จะสูญเสียคนดีดีตรงหน้าไป อยากรั้งไว้หรือไม่อยากกันแน่
                "ไมค์ อาทิตย์หน้ารอยจะตามคุณพ่อไปออสเตรียแล้ว พรุ่งนี้คุณพ่อจะมาทำเรื่องที่โรงเรียนให้ แล้วรอยไม่อยากให้ความรู้สึกของเราค้างคา" เด็กหนุ่มพยักหน้ารับไม่มีสิ่งใดเล็ดลอดออกจากปาก ปล่อยให้เด็กสาวพูดในสิ่งที่ต้องการ
                "รอยไปปีนึงก่อนแล้วก็จะกลับมา ตอนนั้นไมค์อาจจะรู้ใจตัวเองแล้วก็ได้"  เป็นคำพูดสุดท้ายที่ออกจากปากเด็กสาวตรงหน้า ตั้งแต่วันนั้นทุกอย่างเหมือนเดิม รอยยังคงเป็นเพื่อนที่ดีเป็นเด็กสาวผู้อ่อนหวานเสมอ
                "ไมค์ " พี่ชายสะกิดเมื่อเห็นว่าน้องชายนั่งทอดสายตาอย่างครุ่นคิดอยู่นานแล้ว
                "ครับพี่กอล์ฟ มีอะไรเหรอ"  หันมาตามเสียงพี่ชายเรียก
                "พี่ว่ารอยไปเข้าห้องน้ำนานแล้วนะ มีอะไรรึเปล่า ลองไปดูซิ"  น้องชายพยักหน้ารับพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกไป
เด็กสาวทำธุระของตัวเองเสร็จแล้วก็เดินออกมา
                "โอ๊ย !! ขอโทษค่ะ" เสียงใส ๆ เสียงหนึ่งกล่าวขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้
                "ไม่เป็นไรค่ะ " เจ้าของเสียงหวานกล่าวตอบกลับไปก่อนที่จะเดินออกมา  พอเปิดประตูออกมาก็เจอไมค์ยืนกอดอกรออยู่
                "รอยขอโทษนะไมค์ ให้รอนานแย่เลย"เด็กสาวทำหน้าปุเลี่ยนที่เห็นไมค์มายืนรอหน้าน้ำอย่างนี้
                "ไม่เป็นไรหรอกแค่เป็นห่วง นึกว่าหลงในห้องน้ำหาทางออกไม่เจอ" เสียงของหนุ่มหน้าหวานเอ่ยแกมล้อเลียนเพื่อนสาว
                "อุ้ย.....โอ๊ย" เด็กสาวร้องแล้วเอามือขยี้ตา ทำให้เด็กหนุ่มตรงหน้าต้องรีบถามด้วยเป็นห่วง
                "เป็นอะไรเหรอรอย ไหนไมค์ดูซิ"  เด็กหนุ่มก้มลงมองตามมือที่จับอยู่ที่ตาก็พบว่ามีขนตาติดอยู่ที่ขอบตาด้านในตาของเด็กสาวอยู่ จึงก้มลงเพื่อเอาออกให้  เสียงประตูห้องน้ำเปิดแล้วก็ปิดกลับไปเหมือนเดิม เด็กหนุ่มและเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูต่างก็ขมักเขม้นสนใจกับขนตาเส้นเดียวนั้นโดยมิได้เห็นเด็กสาวหน้าคมที่เดินออกมาแล้วทำหน้าตาตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าก็จะไม่ตกใจก็ภาพชายหนุ่มตัวสูงซึ่งยืนหันหลังให้เธอกำลังก้มลงชิดหน้าเด็กสาวร่างเพรียวนั้น มือเล็กรีบดึงประตูกลับทั้งที่ตั้งใจเอาโทรศัพท์ไปคืนเด็กหญิงคนนั้นที่ลืมไว้ในห้องน้ำ
                "อะไรกันเนี่ย หน้าห้องน้ำแท้ ๆ" เด็กสาวงึมงำกับตัวเอง ผู้ชายอะไรนะไม่ให้เกียรติแฟนตัวเองเลย นี่มันหน้าห้องน้ำนะ ไม่ไหวเลย วินาทีแรกของการเยียบย่างลงมาจากเครื่องฉันก็เจอกับอะไรเนี่ย เด็กสาวมัวแต่ยืนตกใจจนลืมเรื่องโทรศัพท์ไปเลย
                "โอเค ออกมาแล้วล่ะ ไปกันเถอะ พี่กอล์ฟรอแล้วล่ะ"  เด็กหนุ่มกล่าวเตือนเมื่อเห็นว่าเป็นเวลานานแล้วที่พี่ชายรออยู่
                "จ้ะ ไปเถอะไมค์"  เด็กสาวเดินนำหน้าไป ทิ้งระยะห่างพอสมควร ระยะห่างที่เด็กหนุ่มร่างสูงได้แต่มองตามหลังอย่างลังเล ว่าเขาควรรักษาระยะห่างไว้ให้ความเป็นเพื่อน หรือเรียกร้องให้รอยกลับมายืนข้าง ๆ เค้ากันแน่
                "คุณ  คุณ"  เสียงใสตะโกนไล่หลังมาอย่างกระหืดกระหอบ ทำให้สายตาสามคู่หันมามองในความรู้สึกแตกต่างกัน

                สายตาหนึ่งคู่ของสาวน้อย  มองไปอย่างแปลกใจในเสียงเรียกและเห็นคนที่เดินชนในห้องน้ำวิ่งตามมา

                    สายตาคู่คมของหนุ่มน้อย มองเห็นเงาของบางคนในเด็กสาวคนนี้ จนทำให้หัวใจชุ่มชื่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

                    สายตาคู่คมอีกคู่แฝงความเศร้า มองเด็กสาวตรงหน้าแต่กลับสัมผัสได้ถึงความหลังอันเจ็บปวด คืออะไรกัน