พันธนาการ(กอล์ฟ-ไมค์)

ลำดับตอนที่ #4 : ความทรงจำสีขาว

 
che ery

ความทรงจำสีขาว(ไมค์)

                     หลังจากวันนี้ผ่านเรื่องหวาดเสียวมาแล้ว เลิกเรียนผมกับพี่กอล์ฟกลับบ้าน ดูพี่กอล์ฟซึม ๆ ไปซึ่งผมเองก็รู้ว่าเนื่องจากสาเหตุอะไร เลยกล่อมพี่กอล์ฟซะหลับไปแล้ว ส่วนผมเหรอก็มานั่งรับลมอยู่ตรงระเบียงแหงนหน้ามองขึ้นบนฟ้า  ทอดความคิดผ่านฟากฟ้ากว้างไกล ฟ้าวันนี้ก็เหมือนวันวาน สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดผ่านร่างผม ความคิดถึงในบรรยากาศอย่างนี้เริ่มทำงานของมันทันที เพราะผมก็ยังอยู่ที่เดิม แล้วเธอล่ะ เธอไปอยู่ไหนน๊า..........
                    ผมหย่อนกายลงตรงโซฟาขนาดกลาง รอยยิ้มของผมผุดขึ้นมาบนใบหน้าอย่างช่วยไม่ได้เมื่อนึกถึง ร่องรอยแห่งความทรงจำ.............
                    "โอ๊ย!!!"  เ ด็กชายตัวน้อยร้องลั่นหลังจากที่หล่นลงมาจากชิงช้า ก็ดันเล่นทะโมนโลดโผนเป็นลูกลิงลูกค่างอยู่บนชิงช้าที่ไกวไปมาซะแรงเชียว  หลังจากที่ร่างลอยละลิ่วขมำลงมารู้สึกเจ็บแปลบที่เข่ามือน้อยเลยค่อย ๆ เลื่อนไปแตะตรงหัวเข่าแล้วเจอกันน้ำเหนียว ๆ สีแดง
                    "เลือดออกด้วย"   สิ้นเสียงเบานั้น มือที่แตะตรงแผลสดก็ยกขึ้นมาประสานกับระดับสายตา เด็กน้อยทำหน้าเบ้ ขอบตาก็เริ่มรื้นด้วยน้ำใส ๆ แต่ก่อนที่จะหยดลงมา
                    "เธอ...เจ็บมั้ย"  เสียงเล็กใสอีกเสียงก็ส่งมา ตากลมโตมองมาด้วยความห่วงใย พร้อมกับมือที่ยื่นมาพร้อมผ้าผืนน้อยสีชมพู
                    " อย่าร้องนะ ไม่เจ็บนะ..." พูดไปพร้อมกับมือน้อยที่ค่อย ๆ บรรจงเช็ดเลือดที่เข่าออกให้เด็กชายตรงหน้าอย่างเบามือ โดยที่เด็กชายได้แต่มองเด็กหญิงตัวน้อยตรงหน้าอย่างแปลกใจ ผมตรงของเด็กหญิงถูกรวบเป็นเปียสองข้าง ชุดแซกกระโปรงสีชมพูที่พริ้วตามแรงลมต้อง เด็กชายยกมือขึ้นปาดป้ายเกล็ดน้ำตาที่ขอบตาแล้วก็ส่งยิ้มออกมา 
                    "เพี้ยง.....ไม่เจ็บแล้วน่ะ"  เด็กหญิงพูดพร้อมกับเป่าลมอุ่นแผ่วเบาที่ออกจากปากเล็กนั้น
                     "ไม่เจ็บแล้วขอบใจนะ...เธอชื่ออะไรเหรอ"   เด็กชายยิ้มออกทั้งคราบน้ำตาใส
                     "อืม...เราชื่อ..อิงฟ้า.." เสียงใสตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม มือก็ยังพันผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยเพื่อปิดบาดแผลให้เด็กชาย
                    "เสร็จแล้วจ๊ะ"   เสียงเล็กใสเอ่ยขึ้น ซึ่งทำลายความกังวลของเด็กชายจนสิ้น
                    "งั้นเราไปเล่นกันมั้ย  เดี๋ยวเราจะไกวชิงช้าให้เธอนั่ง " เด็กชายพูดด้วยความกระตือรือร้นลืมสิ้นซึ่งความความเจ็บเป็นปลิดทิ้ง เด็กหญิงนั่งอยู่บนชิงช้าที่ไกวไปมา พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างสดใส ทำให้เด็กชายตัวน้อยส่งเสียงหัวเราะประสานไปด้วย พร้อมกับเปลี่ยนของเล่นเกือบครบทุกชิ้นของสนามเด็กเล่นในหมู่บ้านนี้
                    " จริงซิเธอชื่ออะไรเหรอ "  เสียงเด็กหญิงถามขึ้น
                    " เราชื่อไมค์ "ใ  ช่สินะยังไม่ได้บอกชื่อเลยนิ เล่นกันอยู่ตั้งนานแล้ว เด็กหญิงพยักหน้ารับแล้วก็เดินมาตรงหน้า
                    "เราต้องไปแล้วคุณแม่บอกว่า เป็นเด็กดีอย่าห่วงแต่เล่น"เสียงใสเอ่ยขึ้นเตือนเพราะว่าตอนนี้ก็เย็นแล้วเด็กชายพยักหน้ารับ
                    "งั้นเราจะเดินไปส่งเธอนะ"  เด็กชายเสนอ
                    "ไม่ต้องหรอก บ้านเราอยู่ติดกับสนามเด็กเล่นนี่เอง แล้วไมค์ก็เจ็บขาด้วย" พูดจบเด็กหญิงตัวน้อยก็วิ่งจากไปพร้อมหันกลับมายกมือขึ้นโบกให้เป็นการร่ำลา พร้อมกับรอยยิ้มใส เด็กชายก็ตอบกลับด้วยกิริยาเช่นกัน แต่ที่แตกต่างคงเป็นที่รอยยิ้มที่ฉีกจนจะถึงใบหูแล้วนั่นเอง
                   "ไมค์ไปไหนมาพี่เป็นห่วงแทบแย่"เสียงของพี่ชายเอ่ยขึ้นหลังจากทีตามหาตัวน้องจนเหนื่อยอ่อน 
                   "ไมค์ไปเล่นที่สนามหน้าหมู่บ้านมาน่ะพี่กอล์ฟ"  เด็กน้อยตอบพี่ชายเสียงอ่อย ด้วยสานึกผิดที่แอบหนีมาเล่น ทั้งที่ก็ถูกปรามหลายครั้งแล้ว
                  "อืม กลับเถอะแม่ให้พี่มาตาม" พี่ชายพูดพร้อมยื่นมือมาเกี่ยวมือของน้องชายตัวน้อยให้เดินตามไป ก่อนเดินจากไปผู้เป็นน้องชายก็ยังหันกลับไปมองภาพช่วงเวลาแห่งความสุขเมื่อครู่อย่างอาลัย พร้อมกับมือน้อยล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนสีชมพูออกมาถือไว้ ก่อนที่จะเดินตามแรงดึงของพี่ชายอย่างเต็มใจ 
                 ในท่ามกลางคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเดิม ขึ้นมาดู สีมันดูซีดกว่าวันวาน แต่ความทรงจำที่ผมเก็บไว้ไม่เคยลืมเลย  ผมไม่เจอเธออีกเลยจนกระทั่งวันนึง ทั้งที่ผมเฝ้าไปที่สนามเด็กเล่นเพื่อรอเธออยู่บ่อย ๆ
                  "อิงฟ้า"  เด็กชายส่งเรียกเด็กหญิงตัวน้อยด้วยความดีใจเป็นอย่างยิ่ง แต่เด็กหญิงตัวน้อยกลับมีสีหน้าเศร้าสร้อย  ไม่ร่าเริงสดใสเหมือนเมื่อวันก่อน 
                  "ไมค์ เราต้องไปแล้วนะ"  เด็กหญิงตอบกลับมาด้วยท่าทางไม่ร่าเริงนัก
                  "ไปไหนเหรอ อิงฟ้า"  ถามเสียงอ่อย แววตาเริ่มหมองลง
                  "แม่กับป๊า ต้องย้ายไปทำงานที่ญี่ปุ่น เราต้องตามไปด้วย"  เด็กหญิงบอกเหตุผลของการมาครั้งนี้ให้รับรู้ หลังจากที่ก่อนหน้านั้นตัดสินใจหลายครั้งที่จะมาบอกไมค์ แต่ตัวเองต้องออกไปกับแม่และป๊าเพื่อเดินเรื่องต่าง ๆ เกี่ยวกับการเดินทาง ทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยรู้เรื่องของผู้ใหญ่มากนัก แต่ก็ต้องไปกับแม่และป๊าทุกที่ เลยไม่ได้มาเล่นกับไมค์เลย
                 "ไปเมื่อไหร่เหรอ" เสียงถามที่เล็ดลอดออกมาจากลำคออย่างยากลำบาก
                 "พรุ่งนี้แล้ว เราคงไม่ได้มาเล่นกับไมค์อีก"  เสียงคนบอกกล่าวเองก็เริ่มสั่นเมื่อนึกถึงเพื่อนคนแรกที่ได้เจอตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ได้เดือนเศษ เพราะแม่กับป๊าไม่อนุญาตให้ออกมาวิ่งเล่นได้เลย นอกจากอยู่กับพี่เลี้ยงในบ้าน
                 "ไม่เป็นไรนะ พรุ่งนี้เราจะไปส่ง มาเล่นกันดีกว่านะ"เด็กชายบอกพร้อมกับจูงมือเด็กหญิงแก้มใสมานั่งชิงช้าตัวเดิม แล้วเริ่มไกวเบา ๆ วันนี้ไม่มีเสียงหัวเราะใส ดังอีก มีเพียงแต่รอยยิ้มคลี่ออกจากปากเล็ก ๆ ของทั้งสองคนเป็นบางครั้งเท่านั้น
                   ผมคิดมาถึงตรงนี้ ก็เผลอไผลยกมือลูบเช็ดหน้าผืนน้อยนั้นอย่างแผ่วเบาและครั้งสุดท้ายที่เจอเธอก็ยังทำให้ผมประทับใจ 
                    "ไมค์ ดูซิ" มือเล็กชี้ไปที่ทางเดินเข้าสนามเด็กเล่น ผมมองตามไปก็เจอกับลูกหมาตัวน้อยที่เดินเป๋ไปเป๋มา ท่าทางดูหวาดกลัวเหมือนหลงกับแม่มา  ผมมองดูแล้วก็เฉย ๆ เพราะผมกับพวกสัตว์ต่าง ๆ  เข้ากันไม่ได้อยู่แล้วเพราะผมแพ้พวกขนสัวต์ แต่เธอซิ วิ่งออกไปประคองเจ้าหมาน้อยนั่นอย่างเอ็นดู ผมเลยต้องวิ่งตามไป
                   "ดูซิไมค์ มันน่าสงสารจังเลย" เสียงเล็กเอ่ยออกมาทั้งที่มือง่วนอยู่กับการสำรวจบาดแผลของหมาตัวน้อยนั้น ก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาพันขาให้เจ้าหมาน้อย นี่ใจคอเธอจะบริจาคผ้าเช็ดหน้าของตัวเองหมดเลยรึยังไงกันนะ
                   ผมนั่งยิ้มกับตัวเองคนเดียว หลังจากที่นึกถึงวันเวลาที่บริสุทธิ์นั้น ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้างนะ  แต่พอนึกถึงตรงนี้ผมก็เหงาจับหัวใจเมื่อเพื่อนต้องจากไปอยู่แดนไกล แต่ผมคิดว่าเธอป็นเพื่อนแน่เหรอ หรือว่านี่เป็นรักแรกของผมกันนะ  ทุกวันนี้ผมถึงยังรอคอย ถึงแม้ว่าจะผ่านเวลาช่วงนั้นมากว่าที่จะทำใจได้  

                    รถตู้สีขาว จอดอยู่หน้าประตูรั้วบ้านหลังใหญ่ ยิ่งทำให้ผมใจสั่น ผมตั้งใจมาส่งและเอาของขวัญมาให้เธอและรู้ว่าเธอต้องชอบแน่ เจ้าจี้จี้ของผมก็พลอยสั่นอยู่ในมือน้อย ๆ นี้ด้วย ขาของผมก้าวเดินมาจนถึงรถที่ถนนหน้าบ้านของเธอ ผมยืนอยู่นานอย่างไม่กล้าที่จะไปเจอกับการลาจากตรงหน้า
                    "หนูมาหาใครจ๊ะ"หญิงสาวท่าทางใจดีตรงหน้าเอ่ยถามอย่างเมตตา 
                    "ผมมาหาอิงฟ้าครับ" เด็กชายตอบเสียงใสอย่างชัดเจน
                    "งั้นรอนี่ก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวน้าไปตามให้"  คุณน้าใจดีก็เดินลับตาเข้าไปในบ้าน แล้วคนที่ผมรออยู่ก็เดินออกมา ทำไมวันนี้เธอน่ารักจังนะ วันนี้ผมเธอถูกรวบไว้ครึ่งหนึ่งแล้วปล่อยยาวจนถึงเอวพร้อมกับติดโบว์สีชมพูน่ารัก ชุดเสื้อแขนตุ๊กตามีระบายและกระโปรงบานยาวแค่เข่าสีชมพูนั้นเข้ากันนัก  ผมสัญญากับตัวเองว่าจะจำภาพนี้ไปจนตราบนานเท่านาน แม้ว่าจะได้เจอเธออีกหรือไม่ก็ตาม และผมก็เดาว่าเธอต้องชอบสีชมพูแน่ เพราะอะไรนะเหรอ เพราะเจอกันกี่ครั้งเธอก็ใส่แต่ชุดสีชมพูนี่นา
                     "หวัดดีไมค์" เธอเอ่ยพร้อมกับยิ้มหวาน ซึ่งไม่ว่าเธอจะแสดงกิริยาเช่นไร เมมโมรี่ในสมองของผมก็เริ่มเก็บภาพของเธอไว้
                    "หวัดดี อิงฟ้า" ผมเอ่ยออกไปอย่างดีใจที่ได้เจอเธอ แต่พอนึกถึงเวลาที่ต้องจากกัน ผมก็เริ่มกอดเจ้า จีจี้ แน่นให้มันซึมซับความทรงจำทุกอย่างระหว่างผมกับเธอไว้ถึงแม้ว่าระยะเวลามันจะสั้นนัก รวมทั้งความห่วงใยและความผูกพันที่ผมให้เธอไว้กับเจ้าจีจี้ ก่อนจะยื่นมันให้เธอ
                    "น่ารักจังเลยไมค์" เธอรับไปพร้อมกับยิ้มร่า ก็แน่ล่ะมันเป็นสีชมพูที่เธอชอบด้วยนี่นา
อิงฟ้ากอดเจ้าจีจี้ไว้ ในนาทีนั้นที่ผมต้องจดจำยิ่งกว่าสิ่งไหน ใบหน้าใสของเธอก็ยื่นมาหาใบหน้าของผม จุ๊บ!! เสียงดังที่เคลียแก้มสะท้อนเข้าไปในหู และโสตประสาทของผม ผมนิ่งอึ้งไปแก้มแดงเป็นลูกตำลึง ของเธอเองก็เช่นกัน
                   "ขอบใจนะจ๊ะ" ผมยกมือขึ้นเกาศรีษะแก้เขินพร้อมหลุบตามองพื้นด้านล่างแก้เขิน
                   "มันชื่อ จี้จี้ นะ" ผมบอกเธอ
                   "ดูแลมันด้วยนะ เพราะเราตั้งใจให้เธอ และเราอยากให้มันเป็นเพื่อนกับเธอแทนเรา" นี่เป็นประโยคที่เด็กชาย 7 ขวบอย่างผมจะพูดออกไปได้ ผมอยากดูแลเธอด้วยตัวเองด้วยซ้ำตอบแทนสิ่งต่าง ๆ ที่เธอทำให้ผม น้ำใจของเธอ และจิตใจที่สวยงามของเธอ 
                   "สัญญาจ๊ะจะดูแลเจ้าจีจี้ให้ดีเหมือนดูแลไมค์เลยล่ะ"เด็กหญิงตัวน้อยตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
                  "เราจะได้เจอกันอีกมั้ยอิงฟ้า" ผมเอ่ยคำถามออกไปแล้วเจ้าของกรอบหน้ากลมมนแก้มขาวอมชมพูตัดกับเส้นผมสีดำก็เงยขึ้นมามองหน้าผม พร้อมกับน้ำใสที่เกาะขอบตากลมโตของเธอ ผมเห็นแล้วก็เอื้อมมือไปเช็ดให้เธอ
                 "ขอให้โชคดี และสดใสเหมือนท้องฟ้ายามนี้นะ" ผมบอกเธอ
                "ขอบใจนะไมค์ เราไม่รู้หรอกว่าจะเจอกันอีกมั้ย แต่เราจะคิดถึงไมค์นะ"เสียงสะอื้นฮักของเธอเริ่มดังขึ้น ทำให้ผมที่กลั้นก้อนน้ำตาไว้เต็มที่แล้วก็ทะลักออกมาด้วย
                "ลูกจ๊ะขึ้นรถได้แล้วนะ เดี๋ยวไม่ทันขึ้นเครื่อง" เสียงของคุณน้าดังขึ้น ทำลายเสียงสะอื้นของเราทั้งสองคน พร้อมกับที่ประคองอิงฟ้าไป
               "ไปก่อนนะไมค์ เราจะคิดถึงไมค์นะ" เสียงที่ยังเจือสะอื้นบอกขึ้นก่อนจะเคลื่อนร่างน้อยนั้นเข้าไปในยานพาหนะสีขาวที่รออยู่
               "ไมค์จะรออิงฟ้านะ"  เสียงผมตะโกนใส่รถสีขาวที่แล่นออกไป ไกลออกไปทุกที จนถึงวันนี้ผมก็ยังรอเธอ ท้องฟ้าที่นั่นจะเหมือนท้องฟ้าของผมมั้ย ระยะเวลาผ่านมาขนาดนี้เธอจะเปลี่ยนไปขนาดไหนนะ จะมีใครอยู่ข้างเธอหรือยังนะ อากาศข้างนอกเริ่มหนาว ผมคงต้องไปนอนแล้วล่ะ เมื่อนั่งปลดปล่อยความคิดไปจนพอใจแล้ว
               "ฟ้าจะเปลี่ยนไปแค่ไหน เธอก็ยังเป็นอิงฟ้าของผม เป็นท้องฟ้าของผม ไปนอนก่อนนะอิงฟ้า  ฝันดีนะ"

            ...".ฮัดเช่ย!!! ใครนินทาฉันเนี่ย" เด็กสาวคิดขณะที่เครื่องบินลำโตกำลังเหินเข้าเขตน่านฟ้าเมืองไทย

...............................................................................................................................................................................
โหย ...โหย....โล่งกว่าจะลงได้ คอมแฮงค์ตั้งหลายรอบ ก็ขอบคุณทุกคนที่สนับสนุนเช่นเดิมนะจ๊ะ ขอให้เพลิดเพลินกันนะจ๊ะ
- -