คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งที่ผนึกไว้
che
ery
"ไม่นะ อย่า............ไม่!!!
"พี่กอล์ฟ พี่กอล์ฟ ฝันอีกแล้วเหรอ" เสียงไมค์นี่ ผมรีบผวากอดน้องชาย ฝัน.. ฝันอีกแล้วเหรอ
"พี่กอล์ฟ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร" ไมค์กอดผมไว้แน่น เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ผม.....ใช่สิ ผมตื่นมา เหงื่อเม็ดโป้งผุดพรายบนใบหน้า ภาพวันนั้นยังคอยติดอยู่ในความทรงจำไม่เคยลืมเลือน วัยเด็กที่โหดร้ายของผม
"พี่กอล์ฟลืมซะทีเถอะ" เสียงไมค์ปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ สายตาห่วงใยที่สัมผัสได้จากน้องชาย เหมือนกับที่ไมค์จ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม เหมือนกับอยากลบบางอย่างในใจของผมออก
"ไปอาบน้ำเถอะพี่ แล้วเจอกันที่โต๊ะอาหารนะ ต้องไปเรียนแล้ว " ไมค์บอกผม จริงซินะยังมีหน้าที่ต้องทำ แต่ความทรงจำยังหลอกหลอนตลอด แล้วผมจะมีความสุขมั้ย มีสิ ผมบอกตัวเองถ้าผมทำสิ่งนี้สำเร็จ
"อืม ไมค์ ลงไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่แต่งตัวเสร็จแล้วตามลงไป"
"ก็ได้ เร็วนะ แล้วเจอกันข้างล่าง" ผมพยักหน้ารับคำน้องชาย แล้วสลัดความคิดต่าง ๆ ทิ้งไป ทำธุระส่วนตัว
"มาแล้วเหรอลูก มากินข้าวก่อนเถอะ น้องรอนานแล้ว" แม่ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้อย่างห่วงใย
"ครับแม่ หอมจังเลย มีอะไรกินบ้างครับ" ผมหยอดคำหวานพร้อมส่งยิ้มหวานให้แม่เช่นกัน
"อ้อนแม่อยู่คนเดียวเลยนะพี่กอล์ฟ ได้ไง แม่ครับ อร่อยจังเลยครับ ฝีมือแม่นี่ไม่มีใครเทียบได้เลย"ดูทำตาละห้อยเข้าครับ น้องชายผมเจ้าเล่ห์ซะไม่มีรายนี้
"อิ่มแล้วครับ" ผมตอบแม่ไป "เร็วซิไมค์ เดี๋ยวไม่ทันหรอก"
"ทำไมทานน้อยจังล่ะลูก" เสียงเอื้ออาทรของแม่ถามขึ้น
"แหม..แม่ครับกินเยอะเดี๋ยวอ้วน หาลูกสะใภ้ให้แม่ไม่ได้นา" ผมตอบกลับไปเรียกเสียงหัวเราะจากแม่และเจ้าไมค์ได้
"ฮ่า ฮ่า...ไมค์ไม่ยอมแพ้พี่กอล์ฟหรอกครับแม่ แต่ไมค์จะกินเยอะ ๆ จะได้มีกล้ามไว้อวดสาวไง"
"จ้า.....กินเสร็จก็รีบไปเรียนได้แล้ว ดูแลตัวเองกันดีดีนะลูก เดี๋ยววันนี้แม่กับพ่อ ต้องขึ้นเครื่องแล้ว อีกอาทิตย์นึงถึงจะกลับ กอล์ฟดูแลไมค์ด้วยนะลูก"
"ครับแม่"
"ไมค์ดูแลพี่กอล์ฟละไม่ว่า"เสียงไมค์ยังคงเจื้อยแจ้วไม่หยุด พวกเราสองคนเข้าไปกอดแม่แล้วก็เดินออกมาพอดีกับที่
ปิ๊น...ปิ๊น..!!!!
"หวัดดีจ๊ะกอล์ฟ ไปเรียนเหรอ พอดีเลย ไปด้วยกันนะ" รันตีเพื่อนของผมเอง เธอยังคงดูดีเหมือนเดิมตั้งแต่เด็กจนโต แต่ผมว่าพักนี้เธอแปลก ๆ ไปนะ
"อืม..หวัดดีรันตี"ผมส่งยิ้มให้เธอเหมือนทุกครั้งและเธอก็ส่งยิ้มหวานจับใจกลับมา
"อะ แฮ่ม....พี่รันตีทักแต่พี่กอล์ฟคนเดียว"เสียงเจ้าตัวแสบเริ่มทำงานอีกแล้ว พร้อมกับหน้าที่งอง้ำ กึ่งทะเล้นที่คอยกวนปลายเส้นประสาทด้านล่างของอวัยวะของร่างกาย
"หวัดดีจ๊ะไมค์ แหมก็พี่เห็นกอล์ฟเดินออกมาคนเดียวนี่จ๊ะ ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ" รันตีตอบออกมาแต่ทำไมต้องหน้าแดงด้วยนะ
"พี่รันตี หน้าแดงเชียวอ่ะ ไมค์ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย อายไมคร๊าบ" ใช่สิเนอะ นี่รันตีหน้าแดงเชียวเป็นอะไรของเค้านะ
"ไปเหอะ อยากไปสายกันรึไง พี่น้องคู่นี้ รันตีไม่เอาด้วยหรอกนะ" เพื่อนผมคนนี้น่ารักตลอดแหละครับ
" คร๊าบ....ครับ"ผมกับไมค์ก็ประสานเสียงกัน แล้วรีบวิ่งขึ้นรถ
"โอ๊ย...!!!"
"เป็นไรไมค์" ผมรีบถามเสียงตื่น ด้วยได้ยินเสียงร้องของน้องรัก
"แหะ ๆ ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยพี่กอล์ฟ ไมค์แกล้งร้องเพื่อเรียกความสนใจจากพี่กอล์ฟกับพี่รันตีไง ฮ่าฮ่า " แต่ที่ผมเห็นเจ้าไมค์คลำหัวป้อย ๆ ผมไม่อยากบอกเลยว่าผมแอบเห็นหัวเจ้าไมค์โขกกับหลังคารถตอนเข้าไป ก็มัวแต่ทำหน้าล้อเลียนรันตีอยู่แล้วตัวก็ออกจะสูงซะขนาดนี้
"เจ็บมั้ย ไมค์"ผมถามออกไปอย่างรู้ทัน
"เจ็บไรอะพี่ ไมค์ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย" ปากก็บอกไม่เจ็บแต่หน้านี้ เหยเกเชียว น้องผมก็งี้แหละครับ ฟอร์มมาก่อนประจำ คงอายรันตี เรื่องต่อหน้าสาวนี่ไม่ได้เลย
"ฮ่า ๆๆๆ" ผมกับรันตีประสานเสียงหัวเราะกัน รวมทั้งคุณลุงคนขับรถด้วย ส่วนเจ้าไมค์ตอนนี้งอนแก้มป่องไปแล้วครับผม แต่พอรถเลี้ยวออกจากหมู่บ้าน
เอี๊ยด........โครม!!!!
"ว้าย....ลูกเป็นไงบ้าง"
"เป็นยังไงบ้างครับ" คุณลุงเปิดกระจกรถออกไปถามสองแม่ลูก เพราะจักรยานของเด็กน้อยดันมาล้มตรงหน้ารถของรันตีพอดี
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่ล้มนะค่ะ ต้องขอโทษคุณด้วยนะค่ะ"
"ปลอดภัยก็ดีแล้วครับ คราวหลังระวังหน่อยนะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"
ผมอึ้งไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตัวเกร็งไปหมดไมค์จับมือผมไว้แน่น สัมผัสมือชื้นเหงื่อของผม ยังกับช่วยซึมซับความเจ็บปวดของผมไว้ ความเจ็บของวันวาน ที่ถูกผนึกไว้
"อยากลบมันไปสักที แล้วพรุ่งนี้ผมจะลบมันออกไปได้มั้ย"
………………………………………………….
- -
ความคิดเห็น