พันธนาการ(กอล์ฟ-ไมค์)

ลำดับตอนที่ #11 : พันธนาการที่สร้างไว้-ไมค์

       
che ery 

           "รอยเอาอะไรดี เดี๋ยวไมค์สั่งให้"  เด็กหนุ่มไล่สายตาไปตามรายการไอศรีม โดยมีรอยชะโงกหน้ามองตามมือที่เด็กหนุ่มชี้ให้ดู  ก่อนเด็กสาวจะตอบออกมา
           "รอยก็ชอบสตอ เบอรี่เหมือนเดิมแหละจ้ะไมค์" เด็กสาวยิ้มให้พร้อมชี้ไปที่เมนูที่ต้องการ
          "อืมจริงซินะ  พี่กอล์ฟกับพี่รันตีละฮะ เอาไรดี" ไมค์หันไปถามคนที่เหลือ
          "รันตีรู้กอล์ฟชอบกินสตอเบอร์รี่เหมือนกัน งั้นสั่งเป็นสตอเบอร์รี่ซันเดย์นะ" สาวน้อยรันตีพูดในขณะที่กอล์ฟเองก็พยักหน้ารับ  เป็นผลให้เสียงนึงดังแทรกขึ้นมา
         "แหมพี่รันตี จะรู้ใจพี่กอล์ฟทุกอย่างเลยเหรอ" รอยยิ้มหวานของเด็กหนุ่มผู้น้องทำให้พี่ชายมอบรางวัลให้อย่างเต็มใจ บนศรีษะที่ปกคลุมด้วยผมสีทอง
          "โอ๊ย พี่กอล์ฟ ไมค์เจ็บนะ" มือใหญ่ก็คลำป้อย ๆ ที่รอยประทับที่พี่ชายฝากเอาไว้ สองสาวประสานเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ทุกอย่างอยู่ในสายตาของสาวน้อยที่นั่งอยู่คนเดียวกับเมนูไอศครีมนั้น
              มีพี่น้องกะเค้าดีอย่างนี้เองเหรอ เด็กสาวคิด ไม่เหมือนเธอเลยที่ต้องมานั่งคนเดียวอย่างนี้ อย่ามัวแต่คิดอย่างอื่นสิ จะทำยังไงดีให้ออกไปจากตรงนี้ได้นะ เด็กสาวลดเมนูลงจนลูกกะตาโผล่ออกมาเพื่อหาทางหนีทีไล่ แต่แล้วเด็กสาวก็ต้องรีบยกขึ้นปิดหน้าเหมือนเดิม
              "เอ๊ะ" ไมค์หันมาเห็นดวงตากลมโตเหมือนจะคุ้นเคยนั้นก็ร้องออกมา
              "มีอะไรเหรอไมค์" รอยถามออกมาเมื่อเพื่อนหนุ่มส่งเสียงฉงน
              "อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกรอย แค่เหมือนเจอคนรู้จัก" แต่คงไม่มั้ง ว่าแล้วก็สนใจกับไอครีมตรงหน้าที่สาวน้อยหน้าตาแฉล้มนำมาเสิร์ฟให้
              "ทานให้อร่อยนะค่ะ" เสียงหวานส่งมาให้ก่อนที่จะเดินกลับไปเพื่อให้บริการคนอื่นต่อ ไม่รอช้าทั้งสองหนุ่มและสองสาวตั้งหน้าตั้งตากินไปคุยไปอย่างได้อรรถรส
             "ไมค์ กินดีดีซิ ไอครีมติดจมูกแล้วนะ" รอยเอ่ยพร้อมส่ายหน้า มือน้อยค่อย ๆ เอื้อมมาเช็ดไอศครีมออกจากจมูกโด่ง  ๆ นั้นให้ เด็กหนุ่มฉีกยิ้มซะจนปากกว้างจนถึงใบหู
             "ไมค์ก็เป็นอย่างนี้แหละรอย ชอบเอาจมูกมาทำเป็นปาก" กอล์ฟเสริมให้ก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ได้กิน ไม่ค่อยจะสนใจอะไรเลย รอยยิ้มกว้างของน้องชายหุบลงทันที เปลี่ยนเป็นงอซะจนคิ้วผูกโบว์ แต่แค่แป๊บเดียวก็เข้าสู่อาการทะเล้นเป็นปกติ
            "แหมพี่กอล์ฟ ก็อยากให้รอยเช็ดให้หรอก" เอาหลังถูฝาผนังไปได้เรื่อยแหละครับเจ้าตัวดีเนี่ย
            ทุกอย่างอยู่ในสายตาของสาวน้อยผู้โดดเดี่ยวอีกคนทั้งหมด แหมจะสวีทอะไรกันหนักหนาเนี่ย แต่ก็นั่นแหละนะ ไม่แปลกอะไรหรอกที่จะมาสวีทกันตรงนี้ หน้าห้องน้ำยังสวีทกันได้เลย ไปดีกว่าจะออกไปยังไงละเนี่ยต้องเดินผ่านทางนั้นซะด้วย เด็กสาวคิดอย่างหมดอารมณ์จะกินไอศครีมที่ตัวเองชอบซะแล้ว เอาละเอางี้แล้วกัน
            ว่าแล้วเด็กสาวก็ค่อย ๆ เดินออกไป พร้อมกับถือเมนูไอศครีมปิดหน้าไปด้วย เด็กสาวค่อย ๆ แทรกตัวผ่านโต๊ะของคนที่เธอไม่อยากเจอ ทำไมร้านมันแคบอย่างนี้เนี่ย โต๊ะเยอะซะจนไม่มีทางจะเดิน
                "ดูคนนั้นสิ เค้าเป็นอะไรนะ กะจะเอาเมนูกลับบ้านด้วยรึยังไงนะ" รันตีพูดขึ้นพร้อมพยัก
เพยิดมาทางผู้ที่เพิ่งเดินผ่านโต๊ะของตัวเองไป
                "เค้าคงชอบมั้งฮะพี่รันตี" ไมค์พูดทั้งที่ยังคาบช้อนไอครีมอยู่ในปาก ตาก็มองตามไป แต่ก็ต้องเอะใจกับชุดสีชมพู กระเป๋าสีชมพู รองเท้าผ้าใบสีชมพู และอะไร ๆ ก็สีชมพูนั้น เอ....เด็กผู้หญิงที่โผล่ลูกกะตามาเมื่อกี้นี่นา ผมยาวถึงเอวนั่นอีก ทำไมมันคุ้นขนาดนี้นะ
               "พี่ค่ะรีบหน่อยนะค่ะ หนูมีธุระ" เด็กสาวเร่งพนักงานเก็บเงินด้วยว่าอยากออกไปจากที่นี่เต็มแก่แล้ว
               "ค่ะเรียบร้อยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ" พนักงานยื่นใบเสร็จพร้อมเงินทอนให้ก่อนเอ่ยขอบคุณ เด็กสาวยื่นมือไปรับอย่างรีบเร่งและไม่รอช้าที่จะเดินแกมวิ่งออกมา
              พรวด!!!!  ครืดดดดดดดดดดดดด
              พี่ชายแทบสำลักเมื่อน้องชายอยู่ดีดีก็ลุกขึ้นพรวดพราด ผลักเก้าอี้จนกระจัดจาย ช้อนที่คาบไว้ในปากเมื่อครู่หล่นออกมาแล้วก็ออกวิ่งไปอย่างไม่สนใจสิ่งที่อยู่เบื้องหลัง
               ตอนนี้สายตาหกคู่อยู่ในอาการตกตะลึง และสายตาอีกหลายสิบคู่ที่มองมาอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น กอล์ฟ รันตี และรอยต่างคนต่างมองหน้ากัน ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับไมค์กันแน่ ก่อนที่จะลุกขึ้นไปจ่ายเงินไม่กล้าสบตาพนักงานด้วยซ้ำ เพราะอายเสียงโครมครามที่ดังมาจากโต๊ะตัวเองเมื่อครู่นี้และเดินออกไปตามไมค์
              "อะไรของมันเนี่ย" กอล์ฟเอ่ยออกมาเมื่อออกมาจากร้านแล้ว รอยกับรันตีก็มองตาหน้ากันพร้อมกับส่ายหน้าไปมา
              ผมเห็นเธอ ผมว่าผมเห็นเธอ ผมเจอเธอแล้ว ตอนนี้เธออยู่ไหนล่ะ ผมอยากเจอเธอจริงๆ อิงฟ้า และผมคิดว่าผมเองจำไม่ผิดแน่ ผมมั่นใจ ดวงตากลมโตภายใต้กรอบขนตางอนนั้น เป็นดวงตาคู่สวยที่ผมจำได้ดี แววตาอ่อนโยนที่คอยส่งให้ผมเสมอ ๆ และเมื่อกี้ผมก็มองเห็นมัน ถึงแม้จะเป็นแค่ช่วงเสี้ยวนาทีก็ตาม สมองก็คิดถึงภาพเมื่อครู่แต่สองเท้าก็เดินกึ่งวิ่ง ขณะที่สายตาก็สอดส่ายหาร่างของเด็กสาวที่เขาอยากเจอเป็นนักหนา
              เด็กสาวเดินออกมา ไม่สิ วิ่งซะมากกว่าเมื่อเห็นว่าไกลพอสมควร และสังเกตุเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เด็กสาวก็เดินไปเรื่อยเปื่อยเดินดูของฆ่าเวลาก่อนที่จะโทรให้พี่เลี้ยงของเธอมารับ แต่ก็ต้องตกใจ
              "อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย แบตโทรศัพท์หมด "ไม่จริงงงงง  เด็กสาวเพ่งมองหน้าจอให้แน่ใจว่ามันว่างเปล่าจริง ๆ  ไร้แสงสว่างจากหน้าจอ ไร้ตัวอักษรได ๆ เด็กสาวแทบเต้น วันนี้เพิ่งออกมาข้างนอกเป็นครั้งแรกซะด้วยหลังจากที่กลับมา พี่แพร พี่แพรอยู่ไหนกันนะ หัวใจเด็กสาวเริ่มจะร้อนรน  หันมองซ้ายทีขวาทีว่าจะไปทางไหนดี พอดีกระจกที่ร้านขายเสื้อผ้าที่เธอยืนอยู่หน้าร้านก็สะท้อนเงาของใครบางคนที่เธอพยายามหลีกเลี่ยง เด็กสาวไม่มีรีรอที่จะเลือกซ้ายหรือขวาหรือสนใจจะรอพี่เลี้ยงอีกต่อไป

                 "จะซวยอะไรขนาดนี้เนี่ย"  เด็กสาวออกวิ่งทันที  เด็กหนุ่มเห็นเด็กสาวตรงหน้าแล้ว กำลังจะวิ่งออกตามไป
              ไม่ต้องมองตาก็เข้าใจ ไม่ต้องพูดอะไรก็ยังพอรู้ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น
              "ไมค์ อยู่ไหน แล้วจะไปไหนเนี่ย" เสียงพี่ชายที่ลงเสียงหนักดังมาตามสาย
              "ไมค์ขอโทษนะพี่กอล์ฟ ฝากขอโทษทุกคนด้วย พี่กอล์ฟฝากส่งรอยด้วยนะ ไมค์มีธุระด่วนเดี๋ยวกลับไปจะเล่าให้ฟัง"  ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แล้วสัญญาณก็ตัดไป
              "ไมค์เค้ามีธุระด่วนนะรอย รันตี เราไปกันต่อก็ได้ ไปดูหนังดีมั้ย" กอล์ฟเอ่ยชวนไม่อยากให้การออกมาเที่ยว ครั้งนี้กร่อยเพราะน้องชายตัวดี แต่มาทิ้งรอยไปยังงี้ได้ไงกัน มีอะไรสำคัญหนักหนา กลับไปก่อนเถอะจะคั้นซะให้ตัวซีดเชียว  สองสาวพยักหน้ารับ เป็นสัญลักษณ์บ่งบอกว่าเข้าใจแต่ต่างคนต่างมีคำถามไมค์ไปไหน ทำไมไมค์ต้องรีบร้อนขนาดนั้น ไมค์เห็นอะไรถึงวิ่งออกไป......
              "ไปกันเถอะ เดี๋ยวกอล์ฟเลี้ยงหนังเอง เป็นการขอโทษรอย กับรันตีนะ"  กอล์ฟบอกพร้อมส่งสายตาขอโทษไปให้รอย เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้รอยเองจะรู้สึกอย่างไร ก่อนที่ทั้งสามคนจะหายเข้าไปในโรงภาพยนตร์

                เมื่อวางสายจากพี่ชายแล้วเด็กหนุ่มก็วิ่งตามร่างบางต่อไป เพราะเมื่อกี้เห็นหลังอยู่ไวไวแต่ก็แปลกเด็กสาวเองก็เหมือนวิ่งหนีอะไรอยู่ จะวิ่งหนีเขาเหรอ คงไม่ใช่หรอก แต่ทำไมเจอกันในร้านไอครีมทำไมไม่ทักกันนะ

                "ตายแล้ว ตามมาแล้วด้วยจะไปทางไหนดีละเนี่ย" เด็กสาวหันรีหันขวางแอบเห็นหุ่นพี่แมคโดนอลตัวโต พอที่จะฝากร่างกายแบบบางได้ ก็วิ่งไปแอบทันที แต่เกือบสะดุดล้มเพราะเชือกรองเท้าสีชมพูของเธอเองหลุดออกมาจากการถูกผูกมัด แต่ไม่มีเวลาจะผูกแล้ว รีบซ่อนก่อนดีกว่าเด็กสาวคิด ไมค์เองก็วิ่งมาถึงพอดี

                "เอ....เมื่อกี้ก็เห็นตรงนี้นา หายไปไหนแล้วเร็วจริง"  อิงฟ้าเหมือนจะโล่งอกเพราะหลบสายตาคมของไมค์ได้ แต่ไม่ซิ ไมค์ยืนใกล้กับพี่แมคเกินไป ใกล้จนเหยียบสายรองเท้าของเด็กสาวเข้าให้

                "ว๊ายยยยย " เด็กสาวอุทานเบา ๆ เมื่อสายรองเท้าตึงเมื่อพยายามจะหมุนหลบไมค์ไปทางขวาของพี่แมค เมื่อไมค์เดินหมุนมามุมด้านซ้ายแล้วยืนท้าวสะเอวอยู่

                "นายไมค์บ้า ยกเท้าขึ้นซิ ฉันยืนไม่ถนัดนะ นายบ้า" เด็กสาวพึมพำปากขมุบขมิบ

                "พระเจ้า ช่วยอิงฟ้าด้วย " เด็กสาวหลับตาจนตาหยี สองมือประสานเกาะกุมไว้ที่หน้าอก เงี่ยหูฟังเสียงสรรพสิ่งที่อยู่ด้านหน้าของพี่แมค

                เงียบ.......................................................ไม่มีเสียงหอบหายใจของเด็กหนุ่มเมื่อสักครู่ อิงฟ้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้นลดมือที่ประสานที่หน้าอกลงแล้วชะโงกหน้าเรียวออกมาดูให้แน่ใจ ไม่มีใคร ไม่มีใครแล้วจริง ๆ เด็กสาวถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะพาตัวเองนั่งตรงเก้าอี้ก้มหน้าก้มตาผูกเชือกรองเท้าที่หลุด

                "เสร็จละ " เสียงใสเอ่ยด้วยความโล่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพบกับร่างสูงที่ยืนเท้าแขนไว้ที่พี่แมค

                "อะ เอ่อสวัสดีไมค์" เด็กสาวเอ่ยทักทายหน้าเจื่อน

                "สวัสดีอิงฟ้า" ไมค์เอ่ยขึ้นทั้งที่มือยังท้าวอยู่กับพี่แมคเหมือนเดิม หลิ่วตาคู่คมมองเด็กสาวโดยไม่พูดอะไร เพราะมั่นใจแล้วว่า อิงฟ้า พยายามหลบเค้านะเอง ถ้าตอนที่เดินไปไม่เหลียวหลังมามองแล้วเห็นเชือกร้องเท้าสีชมพูนั่น คงจะทำให้เขาเดินเลยไปแล้ว

                " อิงฟ้าจะไปไหนเหรอ หาอะไรอยู่รึเปล่า" ไมค์เดินมานั่งข้าง ๆ และถามเมื่อเห็นเด็กสาวมองซ้ายมองขวา

                พี่แพรอยู่ไหนนะ พี่แพร

                "เอ่อ เปล่านี่ไมค์จะไปไหนเหรอ"

                "ไมค์มาถามหาใครบางคนน่ะ บางคนที่เหมือนหนีฆาตรกรโรคจิต" ยิ่งไมค์พูดอย่างนี้เด็กสาวก็รู้ทันทีว่าไมค์รู้ว่าเธอหนีเค้า

                "ใครเหรอไมค์ แล้วเจอรึยัง" เด็กสาวยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เข้าไว้

                "ไมค์หาเจอรึยังล่ะ เราว่าไมค์ไปหาต่อเถอะนะ" เด็กสาวรีบคิดหาวิธีที่จะอยู่ใกล้ไมค์ให้น้อยที่สุด

                "ไมค์หาเจอแล้วล่ะ" จากที่อยากจะแกล้งอิงฟ้าเมื่อครู่นี้ แปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับเอื้อมมือเข้าไปล้วงที่กระเป๋ากางเกง เด็กสาวเองก็เริ่มอึกอักเมื่อเห็นการกระทำของไมค์

                "งั้น เราไปก่อนนะไมค์ เรามีธุระ" เด็กสาวรีบดีดตัวลุกขึ้นเมื่อไมค์ล้วงกระเป๋าและเริ่มขยับเข้ามาใกล้  ซึ่งเด็กสาวเองไม่ได้ไว้ใจผู้ชายเจ้าชู้คนนี้อยู่แล้ว

                "เดี๋ยวอิงฟ้า" ไมค์เรียกพร้อมกับมือที่บัดนี้มีผ้าเช็ดหน้าผืนสีชมพูซีดเซียวถือไว้ สายตาของเด็กหนุ่มมองไปที่ผ้าเช็ดหน้าผืนน้อย  อิงฟ้าเองก็มองอย่างตกตะลึงเช่นกัน เธอจำได้ดี ผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยนั้นมันเป็นของเธอเอง ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็จำมันได้ดี มันไม่เหมือนของใครเพราะว่าแม่ของเธอเป็นคนปักขอบให้ด้วยมือของท่านเอง ถ้าอย่างนั้น

                ไมค์คนนี้  ก็คือไมค์เพื่อนชายตัวน้อยของเธอ

                ไมค์คนนี้   ก็คือเจ้าของ จีจี้ ที่เธอโอบกอดทุกคืนยามหลับไหล

                ไมค์คนนี้  ก็คือ คน ๆ เดียวกับเด็กชายที่บอกว่า ไมค์จะรออิงฟ้านะ

                "อิงฟ้ารู้มั้ย ไมค์ตามหาเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้มานานแล้ว" เด็กหนุ่มเริ่มเอ่ยขึ้น ขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ผ้าเช็ดหน้าไม่วางตา เด็กสาวยังเงียบ

                "อิงฟ้ารู้มั้ย ไมค์รอคอยความทรงจำสีขาวให้กลับคืนมา" เด็กหนุ่มยังพูดต่อ ขณะที่ตอนนี้เด็กสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เพราะไม่อยากให้ไมค์ของเธอ กับไมค์คนนี้เป็นคนคนเดียวกัน

                "อิงฟ้ารู้มั้ย เจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้กับความทรงจำสีขาวของไมค์ ชื่ออิงฟ้าเหมือนกัน"  เด็กสาวคิดว่าตัวเองควรจะดีใจหรือเปล่าที่เธอเองก็เจอคนที่ตัวเองตามหาอยู่เช่นกัน เธอเฝ้าถามวนเวียนอยู่ในความคิดของตัวเอง เด็กหนุ่มหยุดพูดเงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวตรงหน้าที่เอาแต่เงียบ ยิ่งทำให้เค้าไม่แน่ใจว่า เงียบเพื่อฟังเรื่องของเค้า หรือเงียบเพราะนี่เป็นเรื่องของอิงฟ้าเอง สายตาสองคู่มองสบกัน จ้องลึกเข้าไปให้เห็นคนอีกคน ที่ตัวเองต่างค้นหา

                "เอ่อ.....อิง" เด็กสาวเองก็อยากถามออกไปเช่นกัน แต่.............................

                กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด   ไมค์

                เสียงนี้ทำให้ภวังค์ของไมค์และอิงฟ้าหลุดทันที ก็แสบแก้วหูซะ

                " ซอนเน่ เมจิ ลูแพร์" เด็กหนุ่มเอ่ยแผ่วเบาออกจากปาก

                "ไมค์มาทำอะไรที่นี่ค่ะ แล้วนี่ใคร" ซอนเน่พูดพร้อมกับเบียดร่างของตัวเองเข้ามาเกาะแขนไมค์ พลางปรายหางตามองเด็กสาวแก้มใสอย่างเป็นศัตรูทันที

                "ใช่ไมค์ มาเดินสองคนกับแม่นี่เหรอ"  เมจิสำทับขึ้นมาทันที ลูกแพร์เองก็เดินมาเบียดอิงฟ้าให้ถอยห่างออกไปอีก

                ไมค์คนนี้ไม่ใช่ไมค์ของเธอหรอกอิงฟ้า ไมค์ของอิงฟ้าไม่เป็นอย่างนี้ อิงฟ้าไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ เด็กสาวมัวแต่สับสนจนไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ รู้แต่ว่าเจ็บที่หวนคิดถึงความคาดหวังในการมาเจอไมค์

                "คุณอิ๊งค์ พี่ตามหาแทบแย่ พี่ตกใจมากเลยนะ หายไปไหนมาค่ะ" เสียงของพี่แพรทำให้เด็กสาววิ่งไปกอดทันทีอย่างเสียขวัญ ไม่ได้เสียขวัญเพราะหาทางกลับบ้านไม่ได้ ไม่ได้เสียขวัญเพราะหลงทาง  แต่เสียขวัญเพราะความสับสนของตัวเอง ณ ตอนนี้

                "คุณอิ๊งค์ เป็นอะไรไปค่ะ" พี่แพรถามอย่างตกใจ รีบผลักร่างของเด็กสาวออกมาเพื่อมองหน้า ที่น้ำตาปริ่มหน่วยตาตอนนี้อย่างเป็นห่วง

                "เปล่าค่ะพี่แพร อิ๊งค์หลงทาง เลยตกใจนะค่ะ กลับกันเถอะค่ะ" ปลายสายตาหันไปมองไมค์ที่ตอนนี้แขนซ้ายและแขนขวาถูกตรึงเอาไว้ด้วยสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มนั้นอย่างปวดใจ

                "ค่ะ คุณอิ๊งค์ไม่เป็นไรแล้วนะค่ะ กลับค่ะ ๆ " พี่แพรบอกพลางโอบกอดร่างบางและพาเดินจุดมุ่งหมายคือขึ้นรถกลับบ้าน

                เด็กหนุ่มพยายามแกะมือที่เป็นเหมือนกาวของสองสาวออก อยากจะถลาออกไปหาอิงฟ้าเมื่อครู่เค้าแน่ใจว่าเห็นเกล็ดน้ำตาใสที่สะท้อนกับแสงแดดนั้น เขามั่นใจว่าต้องใช่อิงฟ้าของเขาแน่ ๆ อยากจะไปซับน้ำตานั้น แต่ก็ไม่อาจหลุดจากพันธนาการแห่งความผูกพันที่ตัวเองสร้างไว้กับสาว ๆ คนอื่น ๆ ได้ ณ ตอนนี้
---------------------------------------------------------------------------------------------------------อัพแล้วนะจ้ะ แวะเวียนมาอ่านแล้วเม้นท์ให้หน่อยน้า มะค่อยมีคนเม้นท์ให้เลย สำหรับคนที่เม้นท์ให้ขอบใจมากนะจ้ะ จะได้เป็นกำลังใจในการแต่งต่อไป เจอกันตอนหน้าจ้ะ