คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : จะตามหาสิ่งที่หายไป 2
che
ery
"โหยดีนะทิ่วิ่งออกมาซะก่อน ไม่งั้นโดนพี่กอล์ฟเตะแน่เลย" ร่างสูงของเด็กหนุ่มผมทองวิ่งมาหยุดที่หน้าห้องเสบียงของบ้าน ก่อนจะเหลียวหลังไปมองทางเดิมที่วิ่งออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากอย่างทะเล้น พี่กอล์ฟคุยกับใครกันนะผู้หญิงซะด้วย มีก็ไม่บอกน้องบ้างเลย ยัยนั่นปากร้ายออกพี่กอล์ฟจะติดต่อด้วยให้เสื่อมสถาบันความหล่อทำไมเนี่ย คิดในใจพร้อมหยิบกล่องนมมาเทใส่แก้วแล้วเดินมาปล่อยอารมณ์ที่สระว่ายน้ำ ร่างสูงค่อย ๆ นั่งลงที่ขอบสระแล้วหย่อนเท้ายาว ๆ ลงในสระเพื่ออสัมผัสกับความเย็นสดชื่นของแผ่นน้ำ พร้อมกระดกนมในแก้วดื่มรวดเดียวหมดตามฉบับของเขา
"ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะอิงฟ้า"เด็กหนุ่มพูดใส่สายลมมือที่ทั้งสองข้างเท้าอยู่ตรงขอบสระทำหน้าที่ยันกายไว้ ใบหน้าสวยเงยขึ้นทอดสายตาสู่ผืนฟ้ากว้าง รอยยิ้มสวยแต่เก๋ในแบบของผู้ชายที่หน้าตาละม้ายคล้ายเด็กสาวผุดขึ้นที่ปากบางอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อนึกถึงเด็กสาวที่เจอที่สนามบิน แต่ขณะที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับความสดใสของท้องฟ้าอยู่นั่นเอง
เอ้ย..........ตูมมมมมมมมมมม!!!! เสียงร้องออกจากปากก่อนที่ร่างจะดิ่งจมหายในสายน้ำเบื้องหน้า เล่นเอาฝันที่ร่างไว้อย่างเลือนลางในอากาศหายวับไปทันที ร่างสูงผุดขึ้นมาหลังจากกินน้ำเข้าไปหลายอึก เพราะยังไม่ได้ตั้งตัว แต่ตอนนี้พยุงตัวในน้ำได้แล้ว เงยมองขึ้นมาตามเสียงหัวเราะเบื้องบน
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า... เย็นดีมั้ยไมค์ จะได้หัดใจเย็นไม่ใจร้อนอยากรู้เรื่องคนอื่น" พี่ชายเหน็บเข้าให้อย่างไม่จริงจังนัก เพราะอย่างไรแล้วทุกครั้งที่มีผู้หญิงผ่านเข้ามาก็ต้องผ่านด่านทดสอบของน้องชายก่อนทุกครั้งอยู่แล้ว แต่ก็ได้รับคำตอบจากน้องชายว่ายังไม่ซะผ่านทุกครั้ง ไม่รู้ว่ากะจะหาสาวสวยครึ่งคนครึ่งนางฟ้าให้รึยังไง แต่ถึงอย่างไรเขาเองก็รู้ดีว่าไมค์รักเขาแค่ไหน ห่วงเขาแค่ไหน ไมค์ดูแลเขาตลอดช่วงที่เขาจมอยู่กับความเลวร้ายของอดีต และเขาเองก็ยังไม่คิดจริงจังกับใครเหมือนกัน
"พี่กอล์ฟอ่ะ ก็ไมค์หวงพี่กอล์ฟนี่นา" เสียงพูดอ้อนน้อย ๆ กับผมเปียกลู่แนบใบหน้าเล็กเรียวนั้นช่างดูน่าหมั่นไส้เสียจริง ๆ
"เหรอ งั้นพี่หวงนายบ้างเอามั้ยล่ะ แม่สาว ๆ ที่ไปคั่วอยู่อ่ะ พี่จะจัดการให้หมดเลย" พี่ชายพูดพร้อมยืนเอามือกอดอกอย่างมาดหมาย
"ไม่เอาน่าพี่กอล์ฟ ไมค์อ่ะอยากให้พี่กอล์ฟเจอคนที่ดีไง ส่วนของไมค์ไมค์ดูเองได้นา" เด็กหนุ่มพูดจบก็ประคองตัวเองว่ายน้ำมาที่ขอบสระเพื่อขึ้นจากสระน้ำที่ถูกยัดเยียดให้ลงมาโดยไม่ได้เต็มใจ และไม่ตั้งใจจะเล่นน้ำเลยด้วยซ้ำ
"พี่จะออกไปข้างนอก จะไปด้วยกันมั้ย" พี่ชายนั่งลงตรงเก้าอี้สีขาวตัวยาวอย่างรอฟังคำตอบ พร้อมส่งผ้าเช็ดตัวให้น้องชาย
"อืมไปซิพี่กอล์ฟ อยากออกไปเหมือนกัน พี่กอล์ฟเลี้ยงไอติมนะ ไมค์จะชวนรอยไปด้วย คงอยากออกไปข้างนอกเหมือนกัน " ไมค์พูดขณะที่มือก็ง่วนอยู่กับการเช็ดผมสีทองนุ่ม ๆ นั้นอยู่ แต่ไม่วายเรื่องกินมาก่อนอีกตามเคย พี่ชายส่ายหน้าน้อย ๆ อย่างเห็นเป็นเรื่องปกติ
"อืม...ได้สิ พี่ก็ว่าจะชวนรันตีไปด้วยแต่พี่ว่านายน่าจะเลี้ยงพี่มากกว่านะไมค์ ยังมีคดีอยู่นะ" พี่ชายหรี่ตาคู่คมส่งมาให้
"แหมพี่กอล์ฟก็รู้นี่นา ไมค์ก็ต้องสแกนก่อนไง คุยกับสาวด้วยนี่นา ใครเหรอพี่" น้องชายยิ้มใส่หน้าอย่างล้อเลียน ไหล่กว้างกระแซะเบียดชนไหลพี่ชายไปมา จนพี่ชายต้องแก้เขินด้วยการขู่
"ยังอีก เดี๋ยวก็โดนอวัยวะเบื้องล่างถวายให้สักป๊าบหรอก" พี่ชายพูดพร้อมเอามือเกาเท้าขาว ๆ อย่างส่งสัญญาณอันตราย
"โห พี่กอล์ฟอย่าใจร้ายนักเลยนา ชอบเล่นรุนแรงงี้ ไมค์ช้ำหมดก่อนถึงมือสาว ๆ "ไมค์ทำตาโตท่าทางหงอย ๆ ลูกอ้อนแบบซ่อนเงื่อนไม่มีใครเกินเลยจริง ๆ
"งั้นไปอาบน้ำก่อนนะพี่กอล์ฟ"
"อืมไปสิ พี่อาบแล้วเมื่อกี้ตอนที่นายแอบล้วงความลับพี่ไง" ยังเหน็บให้เจ็บปวดอีกจนได้
"พี่กอล์ฟเสียเวลารอแย่เลยนะถ้างั้น เพราะไมค์แต่งตัวนานนะ "ไมค์พูดพร้อมกับจ้องหน้าพี่ชายอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่ต้องบอกพี่ชายก็รู้ข้อนี้ดีอยู่แล้ว เอ๊ะแต่พูดยังงี้หมายความว่าไงเสียเวลารอแย่ ความคิดทำงานยังไม่ทันจบสิ้น
"เฮ้ยไมค์ อย่าเล่นนะ" ร่างกายเปียกปอนของร่างที่สูงกว่าก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงเพื่อถ่ายทอดความชื้นที่ซึมซับอยู่ทั่วร่างให้กับอีกคน แล้วก็เข้าอีหรอบเดิมที่ต้องวิ่งไล่กันอย่างกับลิงจอมซนที่ไม่ยอมอยู่นิ่ง ๆ ได้
"ไมค์ว่าพี่กอล์ฟต้องอาบน้ำใหม่แล้วล่ะ อย่าลืมโทรชวนพี่รันตีนะ ฮ่าอ่า" น้องชายพูดพร้อมกับวิ่งหายเข้าไปในตัวบ้าน
"เจ้าไมค์นี่ นิสัยลิงทะโมนไม่เคยหายเลยจริง ๆ" พี่ชายคิดตั้งแต่เด็ก ๆ ไมค์ก็จะมีเสน่ห์ตรงขี้เล่นร่าเริงอย่างนี้เสมอ แต่พอคิดอีกทีเขาเองก็เคยเป็นอย่างนี้นี่นา เคยทำให้คนในบ้านหัวเราะ เคยทำให้คนอื่นสนุก ๆ สนานจากความทะเล้นของตัวเอง แต่มันก็หายไปนานแล้วเช่นกัน
"พี่กอล์ฟ ยังไม่ไปอีกเดี๋ยวน้องหนาวนะ ฮ่าฮ่า" เสียงตะโกนออกมาจากตัวบ้าน เมื่อเห็นพี่ชายยืนเหม่อ คงคิดเรื่องนั้นอีกซิ ปล่อยให้ห่างจากสายตาไม่ได้จริง ๆ เมื่อได้สติจากเสียงเรียกเด็กหนุ่มก็พาร่างขาวราวผ่านการซักฟอกด้วยโอโม่เดินเข้าไปจัดการกับตัวเองอีกครั้ง พร้อมกับร่างน้องชายตัวสูงที่เดินหายเข้าไปจัดการกับตัวเองเช่นกัน
หลังจากที่เด็กหนุ่มหน้าสวยทำธุระของตัวเองเสร็จก็คว้าโทรศัพท์คู่ใจโทรหาเพื่อนสาวทันที
"สวัสดีจ้ะไมค์ มีอะไรเหรอจ้ะ" เนื่องด้วยหมายเลขที่โชว์หน้าจอทำให้ไม่ต้องสงสัยว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นใครเสียงหวานเลยกล่าวทักทายทันที
"คิดถึงรอยไง" เสียงทุ้มส่งมาด้วยแววขี้เล่นทันที
"แหมไมค์ ......รอยคงไม่ได้เป็นอันดับหนึ่งที่ไมค์คิดถึงแล้วมั้ง" เด็กสาวกรอกเสียงกลับไป เนื่องด้วยรับรู้จากสายตาอาทรที่ไมค์ส่งให้เด็กสาวอีกคนที่ผ่านมาเจอนั้นอย่างตั้งใจ
"เข้าเรื่องเลยดีกว่าจ้ะไมค์ มีอะไรเหรอ" เด็กสาวไม่เสียเวลารีรอคารมของคนที่เคยเป็นคนสนิทเกินเพื่อน
"ไมค์กับพี่กอล์ฟจะออกไปข้างนอก ไปกินไอติมด้วย เลยอยากชวนรอยน่ะ" เด็กหนุ่มบอกจุดประสงค์ของการโทรมา
"ได้สิจ้ะ รอยอยากออกไปข้างนอกพอดีเลย"
"งั้นเดี๋ยวไมค์ไปรับนะ"
"จ้ะ รอยจะรอที่บ้านนะจ้ะ"
"ได้ครับเจ้าหญิง"เสียงที่บังคับให้ทุ้มเหมือนอาฉีเสียงหล่อส่งมาให้ ก่อนจะวางสายไป
เด็กสาวหัวเราะน้อย ๆ ไมค์ก็ยังเป็นไมค์คนเดิมอยู่ดี คนที่ ณ วันนั้นมองหาและรอคอยบางสิ่งแต่ท่ามกลางการรอคอยของไมค์ก็แฝงไปด้วยความสุข ความเป็นตัวของตัวเอง ความร่าเริงที่ถ่ายทอดออกมาในขณะที่แววตาช่างค้นหาก็ทำงาน และมันก็ไม่ได้หยุดอยู่กับเธอเองเช่นกัน แต่แปลกที่เมื่อเด็กสาวแปลกหน้าคนหนึ่งก้าวเข้ามา แววตาขี้เล่นของไมค์ก็เปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นและอ่อนโยนไปได้ในชั่วเสี้ยวนาทีหนึ่ง ซึ่งเธอเองก็สังเกตุเห็น มีเรื่องอะไรของไมค์อีกนะที่เธอยังไม่รู้ เด็กสาวมองออกไปผ่านบานกระจกใส มือก็ควงโทรศัพท์เล่นไปมาอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเดินไปวางมันลงและวิ่งขึ้นชั้นบนเพื่อเตรียมตัวให้พร้อม
ฝ่ายพี่ชายผมทองเองก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนสาวตั้งแต่เด็กเช่นกัน
"สวัสดีรันตี" เสียงนุ่มเจือความอ่อนโยนส่งมา
"ดีจ้ะกอล์ฟ มีอะไรเหรอจ้ะ" ถามออกไปด้วยถ้วยคำธรรมดาแต่ในใจของหญิงสาวกลับลิงโลดด้วยความดีใจทุกครั้งที่ได้คุยกับเพื่อนคนนี้ จนตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมกัน
"กอล์ฟจะชวนรันตีออกไปกินไอติมกัน พอดีเพื่อนไมค์กลับมาจากต่างประเทศน่ะ"
"เหรอ ใครกันนะ สำคัญจนไมค์ต้องพาไปกินไอติม หรือจะเป็นรอยจ้ะกอล์ฟ" เด็กสาวพูดอย่างนึกขึ้นได้ ด้วยรอยเองกับเธอก็เคยเจอกันอยู่บ่อยครั้งตอนที่ยังไม่ไปต่างประเทศ และดูเหมือนว่าจะเป็นคนสำคัญของไมค์จนบางครั้งเธอแอบอิจฉาอยู่ในใจเมื่อนึกถึงหนุ่มผู้พี่ที่ผูกพันด้วยมิตรภาพแห่งเพื่อนมาเนิ่นนาน
"ใช่แล้ว รันตีจำรอยได้นี่นา เดี๋ยวกอล์ฟแวะไปรับรอยแล้วจะแวะมารับรันตีนะ"เด็กหนุ่มชี้แจง
"ได้จ้ะกอล์ฟ เดี๋ยวเจอกันนะจ้ะ" เด็กสาวลดมือลงแนบข้างตัว ดีใจทุกครั้งเมื่อได้มีโอกาสไปไหนต่อไหนกับกอล์ฟ ร่างงามทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวนุ่ม พร้อมกับรอยยิ้มแห่งความสุขที่ฉายชัด
"พี่แพร พี่แพร เสร็จรึยังค่ะ อิ๊งเสร็จแล้วนะ" เด็กสาวเรียกพี่เลี้ยงของตัวเองด้วยความกระตือรือร้น วันนี้ต้องไปติดต่อโรงเรียนที่ม๊ากับป๊าเลือกไว้ให้ แล้วก็ต้องไปซื้อของใช้ส่วนตัวอีกแต่ที่ดีใจกว่านั้นเพราะจะได้ไปเปิดหูเปิดตา
"เสร็จแล้วค่ะ คุณอิ๊งค์ " พี่แพรบอกพร้อมกับมือที่เดินมาจับกับมือเรียวของเด็กสาวเดินออกไปนอกบ้านที่มีรถรออยู่แล้ว
"เดี๋ยวพี่แพร พาคุณอิ๊งค์ไปติดต่อที่โรงเรียนก่อน แล้วเราค่อยไปหาอะไรกินกันนะค่ะ" พี่แพรอธิบายตารางของวันนี้
"พี่แพรค่ะ อิ๊งค์อยากกินไอติมจังเลยค่ะ" เด็กสาวพูดพร้อมจับมือพี่เลี้ยงที่รักเหมือนพี่สาวไกวไปมาสายตาอ้อนวอนอย่างกับหมาเหงา
"ก็ได้ค่ะ ไหน ๆ ก็ออกมาแล้ว" พี่เลี้ยงสาวบอกพร้อมกับจูงมือเด็กสาวเดินไปพร้อมกัน
"แต่ว่าพี่ไปส่ง คุณอิ๊งค์ที่ร้านนะค่ะ แล้วพี่จะไปรับ เพราะต้องซื้อของอย่างอื่นเข้าบ้านด้วยยังขาดอีกหลายอย่าง" เด็กสาวพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย เอาอะไรมาแลกกับไอติมก็ไม่ยอมเด็กสาวคิด
"ขอบคุณค่ะพี่แพร พี่แพรน่ารักที่สุดเลย"
"แหมไม่เป็นไรค่ะคุณอิ๊งค์ เข้าไปเถอะค่ะ"เมื่อแยกตัวออกมาแล้วเด็กสาวก็เลือกมุมในสุดของร้านเป็นที่หย่อนกาย พร้อมสั่งไอติมรสสตอเบอร์รี่สุดโปรด ขณะที่นั่งรออยู่นั่นเองร่างสูงที่คุ้นตาก็เดินเข้ามา พร้อมกับอีกหนึ่งหนุ่มและสองสาว เด็กสาวจำได้ดี ตาสวยเบิกกว้างด้วยไม่คิดว่าโลกจะกลมเช่นนี้ เมนูไอติมที่วางอยู่ข้างหน้าจึงถูกยกขึ้นมาเพื่อพรางสายตาผู้มาใหม่ แต่โชคชะตาเจ้ากรรมทำให้โต๊ะที่นั่งอยู่เยื้องกับคนที่ไม่อยากเจอเสียด้วย
.................................................................................................................................................................................
หายไปนานเลยขอโทษนะจ้ะ อ่านแล้วเม้นท์ให้หน่อยนะจ้ะ โหวตให้บ้างจิ ขอบคุณจ้า
ความคิดเห็น