คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : you got mail
>> ฟ้าสีคราม สายลมสีเขียว สายฝนสีทอง แล้วหัวใจสีอะไร
" นี่ๆๆ ดูนี่สิ สวยเนอะ อยากไปจังคงโรแมนติกน่าดูเลย "
" หือ ไกลนะ ไปได้เหรอ ไม่ชอบเดินไม่ใช่หรือไง "
" อยากลอง ไปนะๆๆๆ "
" ก็ได้ ถ้าอยากไปจริงๆ "
.. แกร๊ก ....
เสียงวางช้อนลงบนจานรองถ้วยกาแฟของหญิงสาวเจ้าของร้าน Internet ขนาดกลางของตัวเมืองดังขึ้นก่อนจะลุกเดินออกไปด้านนอก ปล่อยให้เพื่อนรุ่นน้องที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยมองตามแต่ก็ไม่มีใครตามไป นั่นเพราะรู้ดีว่าคนที่พึ่งลุกไปนั้นกำลังอยู่ในภาวะอารมณ์ใด
" ท่าทางพี่นุชยังไม่ลืมหมอนั่นนะ " แอ๋ว สาวน้อยผู้อ่อนไหวมองตามหญิงสาวที่เธอรักดั่งพี่สาวด้วยความเป็นห่วง เธอเกือบจะลุกตามไปอยู่แล้ว ถ้ามือหนึ่งไม่ดึงเธอไว้เสียก่อน
" ทำไมล่ะเน พี่นุชท่าทางไม่ดีเลยนะ " เสียงใสเจือความกังวลถาม ดวงตาคอยมองไปทางพี่สาวที่ออกไปยืนเหม่อนอกร้าน
" พี่เค้าไม่อยากให้เราเห็นตอนนี้หรอกน่ะ อีกอย่างนะ เวลาแบบนี้การอยู่คนเดียวบางทีก็ช่วยได้มากกว่าที่จะอยู่ท่ามกลางผู้คน อย่างน้อยเวลาที่อยากร้องไห้ก็ร้องได้อย่างเต็มที่ไม่ต้องกลัวใครเห็น ไม่ต้องกลัวใครห่วง " เนย่าดึงเพื่อนลงพร้อมกับอธิบายเสียยืดยาว รู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นห่งวงคนที่อยู่ข้างนอกมากแค่ไหน แต่ว่าเรื่องแบบนี้ เจ้าตัวเท่านั้นที่จะจัดการได้
" ก็ได้ ว่าแต่แนทตี้ล่ะ ไม่มาสักที " แอ๋วยอมนั่งแต่โดยดีพร้อมกับชะเง้อมองหาเพื่อนอีกคนที่บอกว่าจะมาแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา
" เดี๋ยวก็มา นั่นไง โฮะคนเรา ตายยากจริง " เนย่าพยักเพยิดให้แอ๋วมองไปหน้าร้านซึ่งประตูกำลังเปิดออกพร้อมกับสาวน้อยหน้าแฉล้มที่หอบหิ้วขนมขบเคี้ยวมาเต็มอัตราศึก
" โห นี่แกกลัวอดตายขนาดนี้เลยเหรอแนท ร้านพี่นุชไม่ได้อยู่กลางทะเลทรายนะยะ " เนย่ากระเซ้าเพื่อนแต่มือทั้งสองกลับคว้าขนมมาแกะก่อนเป็นคนแรกทำเอาเจ้าของขนมทำตาประหลับประเหลือก
" ไม่กินก็ไม่ว่านะยายเน หนอยว่าชั้นแล้วแกะก่อนเลยนะ หวัดดีแอ๋ว พี่นุชล่ะ " แนทตี้หรือคุณนายขนมของกลุ่มหันไปหาแอ๋วที่นั่งยิ้มดูเนย่าตั้งหน้าตั้งตาแกะขนมอยู่
" นู่น ปลีกวิเวกไปนู่นแล้วล่ะ อาการกำเริบ " แอ๋วทำหน้าเจื่อนปรายตาไปทางคนที่เป็นหัวข้อการสนทนา
" อีกละ ปีกว่าแล้วน๊า เฮ้อ ไม่เข้าใจจริงๆเล้ย ความรักทำไมมันวุ่นวายแบบนี้ สู้ชั้นก็ไม่ได้ไม่รักใครมากกว่าความเป็นพื่อนและพี่น้องทั้งนั้น สบายใจกว่าเยอะ " แนทตี้บ่นคว้าข้าวเกรียบในถุงมาโยนเข้าปากแล้วหมุนเก้าอี้ไปมา
" อย่าๆ ยายแนท ไว้แกรู้ฤทธิ์มันก่อนเหอะแล้วค่อยพูด " เนย่ายกมือราวกับเป็นพระประธานปางห้ามญาติจนแอ๋วและแนทตี้หันมามองท่าทางสงสัย
" หือ หมายความว่าไง อย่าบอกนะว่า ..... " สองสาวทำนิ้วชี้หน้าเพื่อนจนคนที่หลุดปากเริ่มหน้าแดงก่ำรีบกลบเกลื่อนจนลนลาน
" ไม่มีไร๊ กินๆๆๆ นี่อร่อยๆ อ่ะ กินเข้าไป ซื้อมาน่ะ กินเข้าไปเลย "
" ต้องมีอะไรแน่เลย " แนทตี้ทำเสียงแมวเอียงคอมองท่าทางจับผิดในขณะที่แอ๋วก็พยายามจับสังเกตท่าทางของเพื่อนที่รนจนทำอะไรไม่ถูก แต่ไม่ทันที่จะได้คาดคั้นเอาความจริง นุชก็เดินกลับเข้ามาเสียก่อน
" แม่เจ้า นี่เอ็งเห็นร้านพี่เป็นคอกหมูเหรอไอ้แนท ดูๆ แต่ละอย่างขนมา ไม่ได้ให้มาปิคนิคนะยะ " นุชเท้าเอวมองกองขนมบนโต๊ะส่ายหน้าไปมา พร้อมกับแจกมะเหงกให้กับสามสาวที่นั่งอยู่จนต้องนั่งกุมหัวกันเป็นแถว
" มาเขกหัวเค้ามายอ่ะ เจ็บน๊า " เนย่าทำเสียงง๊องแง๊ง
" ใช่ ทำไมแอ๋วโดนด้วยล่ะ " แอ๋วทำเสียงละห้อยมองคนเขกตาปรอยดูน่าเอ็นดูแต่ก็น่าหมั่นเขี้ยวไปด้วยเช่นกัน
" ช่าย เจ๊ใจร้าย เค้าแค่หาไรมากินกันหิวเฉยๆ " แนทตี้ทำตาประหลับประเหลือกน่าโดนอีกสักโป๊ก
แล้วสามสาวก็ต้องเงียบสนิทเมื่อได้เห็นรอยยิ้มพิฆาตมารจากเจ๊ขาใหญ่ที่แสนจะเยือกเย็นและคมกริบดั่งมีดโกน นุชถอนหายใจพร้อมกับมองไปรอบๆร้านซึ่งตอนนี้ลูกค้าก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆแล้ว
" อิชั้นเรียกคุณๆทั้งหลายมาช่วยดูแลลูกค้านะคะ เพราะฉะนั้น กรุณาอย่าอู้งาน ไม่งั้น ....... " เสียงโหดๆ พร้อมกับท่าปาดคอนั้นทำเอาสามสาวหนาวเยือก ต้องรีบเก็บขนมที่กองอยู่ไปเก็บแล้วไปทำหน้าที่แต่โดยดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายจะแอบถกเถียงกันว่าใครเป็นต้นเหตุให้โดนมะเหงกกันอยู่ดี ทำเอาต้องโดนถล่มอีกรอบกว่าจะทำงานกันได้
... เพราะแกแหละแนท เอาขนมมา ...
.. ไอ้เน แล้วใครแกะละวะ ...
... อย่าเถียงกันน่า ผิดพอกันแหละ ...
... เว้ยยย จะกลับกลุ่มอีกนานมั้ย ลูกค้าจะออร์เดอร์เครื่องดื่ม ชักช้าแม่จับหักคอ !!! ...
... ค๊า ไปแล้วค่ะพี่ แยกย้ายว้อย เดี๋ยวตาย ...
*************************************
4 ทุ่ม เวลาปิดร้านตามปกติ ลูกค้าทั้งหลายทยอยกลับไปแล้วเหลือเพียงสาวๆที่กำลังช่วยกันเก็บของและเก็บเครื่องคอมพิวเตอร์ นุชนั่งมองสาวๆที่เธอรักเหมือนน้องสาวจริงๆที่กำลังกุลีกุจอเก็บกวาดร้าน ก่อนจะเหลือบเห็นข้อความแจ้งการรับอีเมลล์ฉบับใหม่ที่เธอตั้งโปรแกรมเอาไว้ให้เตือนยามที่มีเมลล์เข้า
...... You got mail ...
มือเรียวขยับเลื่อนเมาส์โดยเร็ว หญิงสาวทำเสียงในลำคอเมื่อเห็นหัวข้ออีเมลล์ที่ส่งมา
" จดหมายเวียนหรือไง หวังว่าจะไม่มีไวรัสนะ " ไวกว่าความคิด มือก็คลิกเมาส์เข้าไปในหัวข้อจดหมายนั้นเสียแล้ว ไม่นานข้อความในจดหมายก็ถูกโหลดขึ้น ไร้ซึ่งข้อความใดที่มีความหมาย นอกจาก ภาพที่แนบมานับสิบภาพ
ดวงตาคู่สวยเฝ้าจับจ้องแต่ละภาพอย่างเผลอไผลไปกับความงามของมัน ทั้งหมดเป็นภาพของท้องฟ้าในรูปแบบต่างๆ ภาพท้องฟ้าสีครามสดใสที่มีเมฆประปรายหลากหลายแบบดึงดูดสายตาให้ไล่ตามไปจนไม่อาจผละไปได้
" ว้าว สวยจังพี่ ใครส่งมาให้เหรอ " เนย่าสาวน้อยจอมซนยกถาดที่เต็มไปด้วยแก้วเครื่องดื่มเตรียมไปล้างเดินผ่านมาพอดี ทำให้ต้องมองด้วยความสนใจ
" ไม่รู้เหมือนกัน เมล์นี้พี่ไม่คุ้นเลย " นุชบอกยิ้มๆ ในขณะที่เนย่าทำตาโต เพราะไม่ใช่วิสัยของนุชที่จะเปิดเมล์ที่ส่งมาจากคนที่ไม่รู้จักเช่นนี้
" นึกยังไงเปิดล่ะพี่ ทุกทีไม่เห็นสนใจเมล์จากคนแปลกหน้านิ " แนทตี้เดินถือผ้าเช็ดโต๊ะเข้ามาหา โดยมีแอ๋วที่ถือไม้กวาดลากตามมาด้วย
" ไม่อันตรายแน่นะคะพี่นุช คราวก่อนที่ลูกค้าเอาไวรัสมาปล่อย เล่นเอาแทบแย่ " แอ๋วเริ่มกังวลเกินเหตุอีกครั้ง ทำเอานุชอดหัวเราะไม่ได้กับความเอ๋อของน้องคนนี้ แต่ก็นะ แอ๋วน่ารักก็ตรงนี้แหละ
" ไม่หรอก เครื่องพี่ลงโปรแกรมป้องกันไว้แล้ว อีกอย่าง ถ้าต้องติดไวรัสแล้วได้เห็นอะไรสวยๆแบบนี้ล่ะก็ พี่ก็คงต้องยอม ดูสิ " นิ้วเรียวชี้ไปยังภาพท้องฟ้าที่ครามที่อยู่ด้านบน เป็นสีครามฟ้าที่สดใส ราวกับกำลังเงยหน้าขึ้นมองจริงๆ
" พี่อยากไปยืนมองท้องฟ้าแบบนี้อีกจัง " เสียงใสบอก ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม ใช่ว่าจะไม่เคยเห็น เมื่อก่อนเธอออกท่องเที่ยวตามสถานที่ธรรมชาติบ่อยๆและแน่นอนว่าท้องฟ้าดังในภาพเหล่านี้ย่อมเคยผ่านสายตาเธอมาแล้ว นุชรู้ดีว่ามันสวยแค่ไหนและความรู้สึกยามที่ได้เห็นด้วยสายตาจริงๆนั้นเป็นอย่างไร
" แล้วทำไมไม่ไปล่ะพี่นุช "
....
เนย่าหลุดปากถามแล้วก็รีบเอามือปิดปากเมื่อนึกได้ แนทตี้ทำหน้าเหวอตกใจจนแทบจะซัดเพื่อนสักป้าบที่ทะลึ่งถามเรื่องต้องห้ามขึ้นมา
" เอ่อ พี่นุชคะ " แอ๋วอ้ำๆอึ้งๆเมื่อเห็นพี่สาวของกลุ่มนิ่งไป ใจนึกกลัวว่าจะโกรธ แต่เหนือสิ่งอื่นใด เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดมากต่างหาก
" ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่ไม่ได้คิดอะไรมากนักหรอก ว่าแต่เก็บร้านเสร็จหรือยัง จะได้ปิดร้าน เดี่ยวจะพาไปกินบะหมี่เจ้าอร่อย " นุชปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ของตนเองก่อนจะลุกขึ้นมองรอบร้าน สามสาวได้แต่พยักหน้าก่อนจะเอาของไปเก็บ และทำงานที่เหลือให้เรียบร้อยไม่นานแสงไฟที่เคยส่องสว่างทั่วร้านก็ถูกปิดลงพร้อมกับร่างของหญิงสาวทั้งสี่คนเหลือทิ้งไว้เพียงความมืดที่เข้าครอบคลุมทั้งร้าน ความพลุกพล่านหายไปแล้วเหลือเพียงความเงียบของสรรพสิ่ง เป็นความเงียบที่รอการเคลื่อนไหวอีกครั้งของวันใหม่ ราวกับมันคือวัฏจักรอีกวงหนึ่งของอีกหลายๆวงจรที่กำลังเคลื่อนไหวไป
*****************************************************************************
ติ๊ด ...
...... You got mail ...
อีกครั้งแล้วกับสัญญาณเตือนการเข้าของเมลล์ นุชนั่งเอามือเท้าคางมองหน้าจอ นิ้วเรียวเคาะโต๊ะอย่างชั่งใจ นับแต่วันนั้น ทุกวัน เธ อจะได้รับเมล์จากบุคคลนิรนามชื่อ Mountain และทุกสองวัน รูปภาพจะเปลี่ยนไปตามหัวข้อ ครั้งแรก เธอได้เห็นท้องฟ้าสีครามสดใส สองวันต่อมาเธอได้สัมผัสสายลมสีเขียวที่เย็นสบายกับภาพทุ่งหญ้าที่เอนลู่ตามลม ทำให้รู้สึกราวกับว่าเธอได้ไปยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งกว้างและสายลมที่พัดผ่านไปมาพร้อมกับอากาศเย็นสบาย และอีกสองคนต่อมา เธอก็ได้สัมผัสความชุ่มฉ่ำของสายฝนสีทองที่ชโลมใจ สายฝนหยาดเล็กๆที่กระทบกับแสงแดดอ่อนๆที่สาดส่องมา ทำให้ดูราวกับเป็นฝนสีทองช่างสวยงาม แล้ววันนี้ล่ะ เธอจะได้เห็นอะไร
นุชยิ้มบางๆเธอนึกสนุกกับการรอเมล์ภาพที่จะส่งมาและรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นภาพนั้น บางครั้งเธอก็อยากรู้ว่าใครเป็นคนส่งภาพเหล่านี้มาให้ แต่บางครั้งเธอก็คิดว่าปล่อยให้เป็นไปก็ดีเหมือนกัน และเมื่อเธอคลิ๊กเข้าไปดูเมล์ฉบับใหม่ และภาพได้โหลดขึ้นมาก็ทำให้นุชแปลกใจมากขึ้น เมื่อภาาพที่เธอเห็น ต่างไปจากทุกครั้ง ซึ่งจะต้องส่งมาหลายภาพ แต่นี่เป็นเพียงภาพเดียวเท่านั้น
มือเรียวเลื่อนเมาส์ลงล่างและกดบันทึกภาพเข้าสู่แฟ้มข้อมูลที่เธอสร้างไว้โดยเฉพาะก่อนที่จะเรียกโปรแกรมดูภาพเรียกภาพใหม่นั้นขึ้นมาดู แล้วหญิงสาวก็ต้องสงสัยมากขึ้นเมื่อได้เห็นว่า เธอได้รับภาพอะไรมา
" คุณต้องการสื่ออะไรกันแน่ Mountain ชั้นไม่เข้าใจคุณเลย " หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่ว สายตายังคงจับจ้องภาพที่เธอเห็นไม่วางตาราวกับจะบันทึกมันเข้าสู่สมองไม่ให้ลืมเลือน ภาพของหัวใจที่มีเพียงกรอบสีแดง แต่ภายในกลับว่างเปล่า ไร้สีสรรอย่างที่ควรจะเป็นเช่นงานศิลปะทั่วไป
" แอ๋ว สังเกตป่ะ พี่นุชช่วงนี้เหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่นะ " เนย่าลากไม้กวาดเดินไปหาแอ๋วที่กำลังปัดฝุ่นอยู่อีกด้านพร้อมกับดึงให้มองมายังนุชที่นั่งเหม่ออยู่
" นั่นสิ มีอะไรหรือเปล่านะ หรือว่าไง แนท " แอ๋วหันไปขอความเห็นจากแนทตี้ที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่ใต้โต๊ะ
" เลือดลมไม่ปกติมั้ง ชั้นว่าพวกเธอสองคนกังวลมากไปหน่อยนะ พี่นุชน่ะเข้มแข็งกว่าที่เราคิดเยอะนะ เพราะงั้นเราก็ทำหน้าที่ของเราให้ดีแล้วก็รอให้พี่นุชพูดเองดีกว่า จะไปตื๊อตอนนี้ก็ไม่ได้ผลหรอก หรือว่าไง " แนทตี้ที่นานๆทีจะคุยมีสาระร่ายยาว ทำให้สองสาวคล้อยตาม สุดท้ายก็คงต้องแล้วแต่นุชเท่านั้น ว่าจะจัดการอย่างไรกับความรู้สึกที่สับสนในใจของเธอ
" ตกลง จะเลิกเล่นแล้วใช่มั้ยคุณ Mountain ครบสองวันแล้วนะ ได้กำหนดส่งรูปแล้วไม่ใช่หรือไง " ในที่สุดนุชก็เอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งเฝ้าเครื่องคอมพิวเตอร์มาตลอดทั้งคืน ด้วยความหวังน้อยๆว่า วันนี้เธอจะได้รับ E-mail ปริศนาอีก แต่ก็เงียบเฉย จนอดนึกไม่ได้ว่าอีกฝ่ายอาจจะเบื่อที่จะทำแบบนี้แล้วก็ได้แต่แล้วเมื่อเธอตัดสินใจที่จะไปนอนนั่นเอง เสียงสัญญาณเตือนที่เธอรอก็ดังขึ้น หญิงสาวค่อยๆหันไปมองจอภาพด้วยใจระทึก แล้วก็ต้องถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นข้อความ
...... You got mail ...
มาแล้วสินะ .... หญิงสาวกลับมานั่งลงพร้อมกับเปิดเมลดูอีกครั้ง และครั้งนี้เธอก็ได้รู้ว่า อะไรทีเป็นความนัยของภาพและ E-mail ปริศนาที่ส่งมาหาเธอ และใครคือผู้ที่ส่งมันมาให้
*****************************************************************
" ว่าไงนะ ดอยอินทนนท์ นึกยังไงจะไปตอนนี้ล่ะพี่ " แนทตี้อ้าปากค้างจนขนมร่วงจากปากทันทีเมื่อนุชเรียกทุกคนเข้ามาประชุมและแจ้งว่าเธอจะปิดร้านสักอาทิตย์เพื่อท่องเที่ยว
" เออสิ แปลกหรือไงยะ ชั้นก็ทำแบบนี้ออกจะบ่อย " นุชเลิกคิ้วยิ้มกริ่ม ใช่เธอทำแบบนี้บ่อยๆแต่ว่านั่นมันก็นานมาแล้ว
" ใช่เจ๊ทำบ่อย แต่มันก่อนหน้าอุ๊บ... " แนทตี้อ้าปากจะเถียงแต่เนย่าก็ตะครุบปากไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะหลุดอะไรออกมา
" ยายแนท .. ถ้าพี่นุชอยากเที่ยวก็ไปเถอะ พวกเราก็จะได้ถือโอกาสพักผ่อนด้วย โดนพี่ใช้แรงงานมาเป็นปีไม่ได้พักเลยนะเนี่ย " เนย่าทำหน้าทะเล้นจนหวิดโดนมะเหงกจากพี่ใหญ่ นุชหัวเราะเบาๆก่อนจะปรายสายตามายังน้องสาวอีกคนที่ยังเอาแต่มองเธอเงียบๆ ในบรรดาน้องๆ แอ๋วเป็นคนที่อ่อนโยนและคิดอะไรลึกซึ้งที่สุด แอ๋วมักจะเอาแต่เงียบและเฝ้ามองไม่โวยวายเหมือนเนยาและแนทตี้ แต่แอ๋วก็เข้าใจทุกสิ่งมากกว่าทั้งสองคนเสมอ
" มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะแอ๋ว " นุชยิ้มบางๆให้แอ๋ว เด็กสาวอมยิ้มแต่ไม่พูดอะไรหากแต่กลับอกไปอีกทางแทน
" ที่ดอยอินทนนท์มีจุดชมวิวเยอะแยะเลย ถ่ายรูปมาเยอะๆนะคะ แอ๋วอยากเห็น " เด็กสาวบอกด้วยดวงตาเป็นประกาย นุชอดที่จะหัวเราะไม่ได้ นี่แสดงว่าแอ๋วรู้ว่าทำไมเธอถึงจะไปที่ดอยอินทนนท์ .. อีกครั้ง
" จ้า จะเอามาฝากทั้งภาพและเสียง อ๊ะ รูป และ รสด้วยดีมั้ย " ท้ายเสียงหันไปหาสองสาวที่ทำตาวาวเมื่อได้ยิน
" เอาค่า เค้าว่าของกินทางเหนือเยอะแยะน่าอร่อย แถมผลไมก็สดด้วย อย่าลืมเอามาเยอะๆนะพี่ " เนย่าและแนทตี้ประสานเสียงสั่งของกินและของฝากจนลืมไปเลยว่าจะถามเหตุผลว่าทำไมนุชถึงคิดจะเที่ยวอีกครั้งหลังจากที่ร้างลาไปตั้งแต่ที่เธอจัดตัดตัดสินใจแยกทางจากคนรักและที่น่าสงสัยกว่านั้นก็คือ ที่ที่เธอพบกับคนรักครั้งสุดท้ายก็คือ สถานที่ที่เธอจะไปครั้งนี้นี่เอง
ความคิดเห็น