Magic heart หัวใจนี้มีไว้เพื่อเธอ

เนื้อเรื่อง

เคร๊งงงง!! เคร๊รงงง!!

ปู๊นนนน !! ปู๊นนนนน!! 

~ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ  ขณะนี้รถไฟขบวนที่ 167 ต้นทางสถานีเชียงใหม่ ปลายทางสถานีหัวลำโพง กำลังออกจากชานชลา ขอให้ท่านผู้โดยสารเดินทางโดยสวัสดิภาพ ขอบคุณที่ใช้บริการการรถไฟค่ะ~

เสียงประกาศให้เตรียมพร้อมเดินทางของการรถไฟกำลังบอกทุกคนทั้งคนที่มาส่งและกำลังจะเดินทาง ฉันเองเป็นหนึ่งคนที่ใช้การโดยสารของรถไฟเที่ยวนี้  พูดไปก็ไม่เคยเดินทางไกลขนาดนี้มาก่อน เชียงใหม่ไปกรุงเทพไกลแค่ไหนกันนะ  ที่ทำได้ตอนนี้ก็แค่นั่งรอ......... 

รถไฟเริ่มออกตัวมาได้สักระยะฉันเท้ามือไว้ที่ขอบหน้าต่างก่อนจะวางคางแหมะลงไปบนมืออีกทีความเร็วของรถไฟทำให้ลมที่มาปะทะหน้าแรงจนผมพันกันยุ่งเหยิงไปหมด แต่ก็สบายดีฉันเลยเลือกที่จะนั่งอยู่อย่างนี้แทนที่จะมุดหน้ากลับเข้าไปข้างใน  ทอดอารมณ์ไปกับบรรยากาศที่เปลี่ยนไปตามสถานที่ที่รถไฟเคลื่อนผ่าน  ดีเท่าไหร่แล้วที่ตอนนี้ได้นั่งอยู่ตรงนี้ และได้มุ่งตรงไปข้างหน้า ดีเท่าไหร่แล้วสำหรับ........เด็กกำพร้าอย่างฉัน    เพราะก่อนหน้านี้ฉันยังเหมือนเดินอยู่ในเขาวงกตหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ ....... 

“ยิปซี สอบเสร็จแล้วมาหาแม่หน่อยนะลูก” ฉันหยุดเดินเมื่อจำได้ว่าเสียงที่เรียกนั้นเป็นของใคร 

“ค่ะแม่เดือน” ฉันตอบรับคำสั่งของผู้ที่มีศักดิ์เป็น “แม่” ของเด็กทุกคนที่อยู่ที่นี่รวมถึงตัวฉันเองด้วย  ก่อนจะออกไปโรงเรียนเพื่อสอบวันสุดท้าย  ใบหน้าห่อเหี่ยวของฉันไม่เหมือนกับเพื่อนคนอื่น ๆ ที่ต่างก็ดีใจที่จะได้สอบเสร็จเสียที เพราะในใจของฉันมีแต่ความกังวลว่า วันสุดท้ายของการสอบ จะเป็นวันสุดท้ายที่ตัดสินอนาคตของฉันด้วยรึเปล่า เท่าที่ได้เรียนมาถึงทุกวันนี้ก็เพราะกองทุนที่แม่เดือนคอยหามาให้  วันนี้ถึงหัวสมองจะเบลอไปบ้างแต่ฉันผ่านพ้นการสอบไปได้ด้วยดี 

“กลับมาแล้วเหรอจ้ะ มานี่สิ” แม่เดือนผู้ดูแลเด็กที่บ้านเด็กกำพร้าเล็ก ๆ แห่งนี้เรียกฉันเข้าไป ตั้งแต่เช้าฉันน่าจะเอะใจสักหน่อยว่าแม่คงมีธุระ แต่ฉันก็เรื่อยเปื่อยตามประสาคนที่กำลังเลื่อนลอย 

“วันนี้สอบเป็นยังไงบ้างจ้ะ” น้ำเสียงอารีย์ที่ได้ยินอยู่เสมอ ทำให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวค่อยคลายไปบ้าง 

“หนูตั้งใจทำที่สุดค่ะแม่ และมันก็ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ” ฉันตอบและนึกไปถึงข้อสอบของวันนี้ ฉันตั้งใจเสมอกับการเรียนเพราะโอกาสของฉันยากมากที่จะได้เรียนมาจนถึงม.ปลาย 

“ดีแล้วจ้ะ ทุกสิ่งขอเพียงเราตั้งใจ ยากเย็นแค่ไหนมันก็จะผ่านไปได้เสมอ นั่งสิจ้ะ” ฉันนั่งลงตามที่แม่เดือนสั่งก่อนจะยื่นซองสีน้ำตาลมาให้ 

“อะไรค่ะแม่เดือน” ร้อยวันพันปีไม่เคยมีจดหมายมาถึง 

“แกะออกดูสิจ้ะ”ฉันมองหน้าแม่เดือนสลับกับซองสีน้ำตาลซองใหญ่ในมือ จนแม่เดือนพยักหน้าฉันเลยค่อย ๆ คลายเชือกที่พันอยู่รอบ ๆ ที่ติดซองออก กระดาษสีขาวที่อยู่ด้านในถูกฉันหยิบออกมาก่อนจะเห็นข้อความข้างในนั้น 

~ทุนการศึกษา  300,000 บาท~  

ฉันแง้มซองออกมาพอเห็นข้อความนี้เข้าก็หลับตาลงและลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อจะยืนยันว่าหากฉันเปิดตาขึ้นมาข้อความเหล่านั้นจะไม่หายไปไหน   

“แม่ดีใจด้วยนะจ้ะ” มันเป็นเรื่องจริง หนทางที่มืดมนของฉันกลับมีคนหยิบยื่นแสงไฟมาให้ ฉันกอดซองนั้นไว้กับอกแน่นก่อนจะกราบขอบคุณแม่เดือน 

“ขอบคุณค่ะแม่” ฉันได้แต่พูดขอบคุณ เพราะไม่รู้เหมือนกันว่านอกจากคำนี้แล้วจะมีคำไหนแทนความรู้สึกมากมายตอนนี้ได้  

“เพราะตัวหนูเองตะหากล่ะจ้ะยิปซี  หนูเป็นเด็กดี  นี่เป็นทุนก้อนแรกเพราะเจ้าของทุนแจ้งจะส่งให้หนูเป็นเทอม ๆไปนะจ้ะ ” ฉันรีบวิ่งไปกอดแม่เดือนอย่างดีใจ แค่ก้อนแรกเหรอ งั้นฉันก็จะได้เรียนจนจบน่ะสิ  เสร็จธุระฉันก็เดินกอดซองสีน้ำตาลไว้แนบอกกลับไปที่หอนอน 

“พี่ยิปซี ดีจังเลยนะจะได้เรียนต่อแล้ว” วุ้นเส้นน้องสาวนอกไส้อายุ 9 ขวบที่สนิทกับฉันมาก ๆ บอกเสียงดีใจ 

“อืม..ก็ดี แต่พี่ก็กลัวนะ ไปอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย แล้วก็คงคิดถึงเราด้วย” ฉันพูดพร้อมกับหวีผมนิ่มของวุ้นเส้นไปเรื่อย ๆ

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวหนูก็ตามพี่ยิปซีไป ถ้าหนูเรียนเก่ง ๆ หนูก็จะได้มีคนใจดีช่วยเหลือเหมือนพี่ยิปซี” วุ้นเส้นพูดน้ำเสียงร่าเริง เด็กสาวที่ผ่านเรื่องเลวร้ายจากการทารุณของครอบครัวแต่เธอก็ยังเป็นเด็กสาวที่สดใส ถึงแม้ตอนแรกที่มาที่นี่จะเก็บตัวดูเงียบเหงาเหมือนสีเทา แต่พอเวลาผ่านไปทุกสิ่งได้รับการเยียวยา เธอกลับดูสดใสขึ้น ผิดกับตัวฉันเอง 

“แล้วพี่ยิปซีก็จะไม่เหงาหรอก เพราะพี่ยิปซีมีหนูคอยคิดถึงอยู่ หนูเป็นน้องสาวของพี่ไง”วุ้นเส้นยังพูดไม่หยุด มือของฉันที่จับหวีอยู่เคลื่อนเข้ามากอดน้องสาวร่วมโลกไว้น้ำตาที่กลั้นไว้ก็กลั้นไม่อยู่อีกต่อไป ทำไมไม่ซึมซับหัวใจสีขาวมาจากวุ้นเส้นบ้างเลยนะ ปล่อยให้ความเลวร้ายที่ผ่านมาแล้วครอบงำอยู่ได้ 

“ขอบใจนะ วุ้นเส้น ขอบใจมาก  ” น้ำตาบ้านี่มันก็พาลจะไหลอยู่เรื่อย 

“โอ๋ ๆ พี่ยิปซีอย่าร้องไห้สิ หนูร้องไปด้วยแล้วนะ ” วุ้นเส้นหันมากอดฉันไว้ แล้วพลอยร้องไห้ไปด้วย... แย่จริง 

“พี่ขอโทษ อย่าร้อง ๆ นอนเถอะ” ฉันเอานิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาให้วุ้นเส้นก่อนจะจับให้นอนแล้วก็ห่มผ้าให้  และทิ้งตัวลงไปนอนคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา  ก่อนหน้านี้ฉันเคยเป็นเด็กหญิงยิปซี  ผู้ที่มีน้ำตาเปรอะเปื้อนแก้มอยู่เสมอ  เพียงเพราะฉันถูกจัดไว้ในจำพวกที่มีความแตกต่าง ไม่ใช่ใครที่ไหนที่หยิบยื่นความรู้สึกเหล่านั้นให้ กลับกลายเป็นครอบครัวของฉันเอง  และคนคนนั้นก็เป็น...พ่อของฉันเอง   พ่อบอกว่าฉันเป็นคนผิดที่ทำให้แม่ตาย  ทั้งที่ฉันเพียงต้องการช่วยเด็กคนนึง แม่อยากช่วยฉัน แต่มันผิดพลาดตรงที่ฉันวิ่งไปช่วยเด็กคนนั้นให้รอดจากการถูกรถชน แต่โชคดีรถคันนั้นหักหลบฉันกับเด็กน้อย และก็โชคร้ายมันกลับพุ่งไปหาแม่ที่เดินมาด้วยกัน ในที่สุดแม่ก็จากไปพร้อมกับทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน   ตั้งแต่วันนั้นทุกอย่างก็มีผลจนถึงวันนี้ พ่อหัวใจสลายและหายไปจากชีวิตฉันโดยฉันไม่รู้ตัว....มารู้ตัวอีกทีก็เหลือแต่ความโดดเดี่ยว...และเหลือตัวคนเดียว 

แต่ฉันก็อยู่ได้มาถึงวันนี้เพราะ 

.....เขา......เด็กผู้ชายเพียงหนึ่งคนที่คืนชีวิตให้กับฉัน ชีวิตที่ฉันเลือกให้มันหายไปจากโลกนี้.......เจ้าของสร้อยรูปตัว....P

........................ 

แล้ววันที่ชีวิตฉันต้องเปลี่ยนไปอีกครั้งก็มาถึง ฉันไม่รู้หรอกว่าต่อไปจะเจอเรื่องอะไรบ้าง แต่อะไรก็คงไม่เลวร้ายเท่ากับสิ่งที่ฉันเจอมา  

“ส่งข่าวมาบ่อย ๆ นะ ดูแลตัวเองด้วย”  

“พี่ยิปซี สู้ ๆ นะ “ 

“บ๊าย บ่ายค่า ~ครับ” 

“ขอบใจมากนะทุกคน ขอบคุณค่ะแม่เดือน” 

คำร่ำลาต่าง ๆ ถูกกลบไปด้วยเสียงหวูดรถไฟ  ภาพของทุกคนที่ค่อย ๆ เลือนหายไปเมื่อรถไฟเคลื่อนตัว 

.....  คิดถึงจัง..... 

ฉันหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาดูอีกครั้ง เพราะที่ผ่านมาต้องทำเรื่องเกี่ยวกับเอกสารมากมายจนไม่มีเวลาจะเปิดดูเลยด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนให้ทุนนี้มาจะ เป็นผู้ใหญ่ใจดีคนไหนกัน?  กระดาษสีขาวถูกฉันหยิบอกมาอ่านอย่างตั้งใจอีกครั้งและได้เห็นชื่อที่ฉันสัญญาว่าจะจำมันจนตาย  ผู้มีพระคุณของฉัน 

......พิรัชต์ นิธิไพศาลกุล.......