ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สตรีสูงศักดิ์
บทที่ 4 สตรีสูงศักดิ์
ณ ที่ยืนอยู่คือภายในครัวหลวง และโต๊ะเตรียมอาหารแนวยาวนั้น เรียงรายไปด้วยจานโตหลายใบ ซึ่งแน่นอนว่าจานเหล่านั้นคือ เสบียงจำนวนมหาศาล. . .
สาวน้อยผมสั้นยืนทำตัวไม่ถูกข้างกาย ผิวของเจ้าหล่อนขาวหมดจด นึกเอาไปเทียบกับมนุษย์หิมะผมเงิน แค่ถูกกระซิบคำเดียวว่า หิว ก็รีบนำทางมาทันทีไม่ต้องรอให้เอ่ยคำอื่นต่อ
“ง่า เดี๋ยวผมจัดการเอง ขอบคุณมากคร้าบ ที่พามา” เฟรินว่า พลางโกยอาหารเข้าถุงสีแดง ดูๆไปก็เหมือนซานตาครอสเตรียมของขวัญไปแจกเด็กๆ เสียแต่ว่าของที่ใส่ไปหนะ มันคือ อาหาร กับ อาหาร และคนที่แจกก็คือตัวเองคนเดียวเท่านั้น(ไม่เผื่อเพื่อนฝูง เรื่องอาหารเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเสีย ยิ่งกว่าเงินทอง)
คนฟังผงกหัวลง โน้มตัวอย่างสุภาพแล้วเดินจากไป แม้จะฉงนที่คนตรงหน้าเรียกตัวเองว่า ‘ผม’กับการลงท้ายด้วย ‘ครับ’ หากด้วยมรรยาทแล้วไม่ควรถาม
เมื่อสมองไร้รอยยักของคนกะล่อนออกความเห็นว่า พอแล้ว ปากถุงก็ถูกรูดด้วยเชือกปิด สัมภาระโดนโยนขึ้นพาดหลัง ขาไวๆก้าวฉับออกไปพลางฮัมเพลงอย่างสบายใจ
เบื้องหน้านั้นยาวไปเรื่อย บรรยากาศแสงสลัวดูผิดตากับทางที่เพิ่งเดินผ่าน เฟรินรู้สึกใจไม่ดีกับสถานการณ์แบบนี้เป็นที่สุด ดังที่รู้กันว่ามันกลัวผี อากาศที่ถูกตัวเริ่มเย็นขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ หมอกจางๆแผ่ตามพื้นหินอ่อน กลิ่นอายบางอย่างกำลังปกคลุม
หัตถ์นวลยกขึ้นปัดหมอกให้ออกไปจากดวงหน้า นัยน์ตาสีน้ำตาลเพ่งตรง ในใจนึกหาทางออกให้เร็วที่สุด ปราสาทบ้าอะไรกัน พ่นควันตามทางได้ด้วย เขาไม่ใช่ไอศกรีมซักหน่อยจะมาพ่นวิปครีมใส่ซี้ซั้วได้ไง
“แล้วทางนี้มันจะนำไปไหนเนี่ย กลับคนละทางกับตอนมาเป็นเรื่องเลยไง เฮ้อ เจ้าบ้าพวกนั้นจะรู้มั้ยเนี่ย (ว่ามีขโมยคนหนึ่งหลงทางตาดำๆเดินมั่วคลำๆหาทางออก)”
ปากก็บ่นพึมพำอะไรแก้หนาวไป ทั้งที่ร่างกายสั่นน้อยๆ
เพราะบันไดน่าเวียนหัวนั่น เล่นหมุนวนเป็นสิบๆรอบ ไปถึงก็ตาลายพอดีไม่ต้องทำอะไรต่อ ตอนขึ้นบันไดตามสาวน้อยแม่บ้านคนนั้นมาได้ก็เพราะแรงโหยหิวล้วนๆ ความไม่อยากไม่ชอบก็เลยดลให้มาทางนี้ เป็นอย่างที่บ่นไปนั่นแหละ(ขนาดบ่นยังขี้เกียจ เปลืองพลังงานจากการกินโดยใช่เหตุ)
พลันอาการผิดปกติบางอย่างก็เกิดขึ้น เมื่อไอรอบๆตัวโดนกระแสลมหอบไปเบื้องหลัง แยกกลุ่มควันออกจากทาง
ลมในทางเดิน? ทางเดินมิดชิดซึ่งไม่มีหน้าต่าง. . .
เฟรินกระชับเชือกในมือแน่นขึ้น ขณะที่อีกข้างเรียกผ่าปฐพีออกมาเตรียมพร้อม คลื่นพลังเข้าปะทะ
ก็ไม่คิดว่าจะได้รับการต้อนรับอย่างดีหรอก ยิ่งเป็นครึ่งเดมอสด้วยแล้ว. . .
หัวขโมยวางถุงใหญ่ลงข้างตัว ก่อนยกมือมาสัมผัสแผลเป็นใต้ตาอย่างเคยชิน ภาพเบื้องหน้ากระจ่างชัด เสียงฝีเท้าดังก้องบอกถึงการมาของบุคคลน่าสงสัย ร่างนั้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ หัวใจเต้นเร็วขึ้น ดังขึ้น โดยที่เจ้าหล่อนพยายามคุมจังหวะการเต้นให้เป็นปกติ
…………………………………………………………….
นักฆ่านัยน์ตาม่วงมองมีดสั้นในมือด้วยความสำราญ ริมฝีปากผิวสบายใจ ขาข้างหนึ่งยกขึ้นมาตั้งชันนั่งบนเก่าอี้ดูไม่มีมารยาทเท่าไหร่ แต่ไม่มีใครคิดจะท้วงติงแม้แต่น้อย เพราะข้อแรก ไม่มีแม่บ้านหรือคนของปราสาทอยู่ในห้องรับรองนี้เลย ข้อสอง เพื่อนอีกสองคนมันก็ไม่เจ้าระเบียบจัดขนาดหาไม้เรียวมาฟาดขาเขาหรอกแม้จะตีลังกานั่ง
เป็นการผ่อนคลายหลังจากเจ้าบ้านออกมาต้อนรับแล้ว ซึ่งก็ไปแล้วด้วย มาไวไปไว กลัวไปกินมาม่าที่ต้มไว้ไม่ทันหรือไง เจ้าบ้านที่ดูประหลาดๆ. . .คิลคิดแล้วก็เก็บมีดลง ก่อนความสนใจของนักฆ่าจะถูกหันเหด้วยการเปรยขึ้นมาของโร เซวาเรส
“ 1 ชั่วโมง 6 นาที”
คิลมองไปยังคนพูดผู้ยกนาฬิกาพกออกมาดู แล้วถาม
“จับเวลากลั้นหายใจ?”
คาโลลุกขึ้นทันที เสียงดันเก้าอี้ออกจะดังพอสมควรให้คิลมองตาม เลิกการซักแห้ง ซักเปียกกับห้องสมุดเคลื่อนที่
ร่างสูงสาวตรงไปยังประตู ขณะที่โรขยับยิ้มบางตรงมุมปาก
เป็นเวลา1ชั่วโมงกว่าที่หัวขโมยปากไวหายออกไปจากห้องแล้วยังไม่โผล่หัวกลับมา เจ้าชายขี่ม้าขาวเลยต้องไปรับ
“นายไปไหน” คนไม่รู้เรื่องถามคำถามที่สอง หลังจากคำถามแรกเหมือนแซวมากกว่าไม่มีคนตอบ แต่ผู้ถูกถามกลับออกไปโดยเร็วไม่ทิ้งคำตอบไว้ ปล่อยให้คิลเกาหัวแกรกแบบใครบางคนบ้าง ทีนี้เหยื่อก็เหลือคนเดียว
โรยกเก้าน้ำชามาจิบรอกันถูกถามด้วยความรู้ทัน คนผมยุ่งคาดคั้น เดินเข้ามาใกล้ เท้าแขนที่เก้าอี้ตัวเดียวกับผู้ถูกถาม
“มันไปไหน”
...................................................................................................................
“ง่า ฮาๆ ขอบพระทัยฝ่าบาท” เสียงเจื้อยแจ้วใสๆดังขึ้น หัวก้มปลกๆ จนผมเผ้าพันเต็มหน้าต้องแกะเป็นพัลวัน
คู่สนทนารับยิ้ม หัตถ์ขาวยกขึ้นประกอบท่าหัวเราะตามตำราชาววัง กริยามารยาทนุ่มนวลต่างกันลิบลับกับคนพูดด้วย ชายกระโปรงยาวลากพื้นน่าหวาดเสียวว่าจะเดินเหยียบสะดุดล้มเองรึเปล่า ผมยาวถูกรวบขึ้นเป็นมวยแต่บางส่วนก็ยังปล่อยตัวตรงลงมาอย่างมีน้ำหนัก (แชมพูที่ใช้ดีแล้วหรือ?)
“กระหม่อมก็ไม่คิดว่าทางนี้มันจะไปถึงวังหลังนู่น” หัวขโมยแก้ตัวน้ำใส(แบบลูกชิ้นน้ำใส) เดินขนาบข้างสตรีสูงวัยกว่า “แต่ว่าไม่คิดว่าจะมาเจอฝ่าบาทที่นี่แบบนี้เลยครับ โชคดี โชคดี~” เจ้าตัวว่าต่อ ท่อนหลังคล้ายฮัมเพลง
คนฟังขยับยิ้มอีกครั้ง. . . คนฟังผู้เป็นถึงหนึ่งในสามจอมภูตแห่งสโนแลนด์. . .
คนที่เฟรินอยากเจอมากที่สุดคนหนึ่ง ด้วยความที่ชื่อเสียงระบือไกลทั่วเอเดน กระทบไหล่คนดังไม่ใช่เรื่องง่าย ยังไงก็ต้องขอลายเซ็น(?)ไปอวดเพื่อน
แต่อีกประการที่ทำให้อยากพบเช่นกันก็คือ นางเป็นแม่ของ. . .
เจ้าหล่อนเว้นช่วงคิด ปาดจมูกแม้ไม่มีเหงื่อ แล้วลอบสังเกตสตรีสูงศักดิ์ข้างๆต่อ
ผมเงินเหมือนเจ้าชายคนสำคัญ ต่างกันตรงนัยน์ตาสีเดียวกับผมดูโปร่งใสกว่า ผิวขาวเหมือนหิมะ ในมือถือคทายาวไม่ห่างตัว หัวคทาเป็นประกายเช่นเพชร
หัวขโมยตัวแสบได้แต่หัวเราะแหะๆ หาเรื่องชวนคุยไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุดด้วยความประหม่าหน่อยๆ เจ้าหล่อนสวย สวยมากๆ อาจจะสวยกว่าราชินีจันทราด้วยซ้ำ จะว่าไปท่านอาลูน่า ถ้าเป็นชาวเอเดนคงมีหนุ่มถือดอกกุหลาบไปจีบทุกวันเหมือนกัน เสียแต่ท่านเป็นชาวเดมอส สงสัยไม่ตรงสเป็คหนุ่มแผ่นดินนั้น หรือจะแหยงจนไม่กล้าจีบ?
อิจฉาคาโลมันนิดๆ แม่สวยแบบนี้ไม่เคยเล่าให้ฟัง แต่ก็อย่างว่า แค่มันพูดด้วยตามปกติก็นับว่าดีแค่ไหนแล้ว ไม่รู้มันจะกลัวความลับราชการแตกอะไรนักหนา
แล้วจู่ๆคนอยากรู้ก็ชะงักฝีเท้า ให้คุณแม่ยังสวยหยุดกลับมามอง เงียบไปชั่วอึดใจการเปรยถามก็เริ่ม
“ไฮคิงทรงบัญชาหม่อมฉันให้มอบสิ่งนี้กับฝ่าบาท” เฟรินหยิบกล่องไม้เล็กๆออกมา ยื่นแก่สตรีผมเงิน เจ้าหล่อนมีสีหน้าตื่นขึ้น นัยน์ตาสีเงินเบิกกว้างก่อนแปรเปลี่ยนเป็นปกติเกือบจะทันที มือขาวยื่นมารับไว้
“ขอบใจ. . .มาก เฟลิโอน่า” น้ำเสียงสั่นเครือของคนรับทำเด็กส่งของไม่สบายใจ วินาทีซึ่งอึดอัดเป็นที่สุด ทำไมนางถึงทำหน้าแบบนั้น เฟรินถือสิทธิ์มองหน้าตรงๆ หวังค้นหาสาเหตุ
“ฝ่าบาท?” หัวขโมยผิดสังเกต
จอมภูตคนงามสะดุ้งขึ้นเหมือนตื่นจากภวังค์ กลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม แล้วยืดวรกายขึ้นตรง ผ่อนลมหายใจออก
“อีกนิดก็จะถึงห้องรับรองแล้ว” นางยิ้มคล้ายฝืน เดินนำเร่งให้คนตามมาสมทบ แต่ดูเหมือนเท้าไวๆของผู้ตามจะเดินเลยไปหน่อย จึงแซงนำไปที่ช่วงเลี้ยวแล้ว. . .
โครม
คนไม่ระวังเซไปข้างหลังเกือบล้ม และด้วยทักษะของสุดยอดหัวขโมยจึงรั้งตัวไว้ให้สมดุลได้ ก่อนถอนหายใจโล่งอก มองไปหาอีกคนซึ่งคนด้วย
“คิล”
นักฆ่าจากซาเรสทรงตัวได้ก็ยันโครมเข้าให้กับลูกหมาในร่างคน มันเดินประสาอะไร(ฟะ)
“เฮ้ย จะทำอะไรวะ คิล แกชนฉันเองนะ” พูดจบก็โดนศอกกระทุ้งเข้าเต็มหน้า
“แกสิ ไอ้หมาตาบอด”
ไอสังหารพวยพุ่งเป็นการใหญ่ ตอบสนองกับอารมณ์ปุดๆของเจ้าของ ดูน่ากลัวเกินกว่าจะเป็นการเอาคืนนิดๆหน่อยๆ ให้เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวยืนหลบฉากกันโดนลูกหลงหลังประเมินเหตุการณ์ ยืนยิ้มไม่รู้ไม่ชี้ปลอดภัยไป
จอมภูติแห่งสโนแลนด์ได้แต่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก เกิดมาไม่เคยเห็นหมากัดกันจะได้เห็นก็งวดนี้ (ปกติคงเห็นแต่หงส์กัดกันในสภา) ก่อนจะนิ่งสนิทไปเมื่อเด็กหนุ่มร่างสูงเปรยเรียกเบาๆ
“เสด็จแม่”
ณ ที่ยืนอยู่คือภายในครัวหลวง และโต๊ะเตรียมอาหารแนวยาวนั้น เรียงรายไปด้วยจานโตหลายใบ ซึ่งแน่นอนว่าจานเหล่านั้นคือ เสบียงจำนวนมหาศาล. . .
สาวน้อยผมสั้นยืนทำตัวไม่ถูกข้างกาย ผิวของเจ้าหล่อนขาวหมดจด นึกเอาไปเทียบกับมนุษย์หิมะผมเงิน แค่ถูกกระซิบคำเดียวว่า หิว ก็รีบนำทางมาทันทีไม่ต้องรอให้เอ่ยคำอื่นต่อ
“ง่า เดี๋ยวผมจัดการเอง ขอบคุณมากคร้าบ ที่พามา” เฟรินว่า พลางโกยอาหารเข้าถุงสีแดง ดูๆไปก็เหมือนซานตาครอสเตรียมของขวัญไปแจกเด็กๆ เสียแต่ว่าของที่ใส่ไปหนะ มันคือ อาหาร กับ อาหาร และคนที่แจกก็คือตัวเองคนเดียวเท่านั้น(ไม่เผื่อเพื่อนฝูง เรื่องอาหารเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเสีย ยิ่งกว่าเงินทอง)
คนฟังผงกหัวลง โน้มตัวอย่างสุภาพแล้วเดินจากไป แม้จะฉงนที่คนตรงหน้าเรียกตัวเองว่า ‘ผม’กับการลงท้ายด้วย ‘ครับ’ หากด้วยมรรยาทแล้วไม่ควรถาม
เมื่อสมองไร้รอยยักของคนกะล่อนออกความเห็นว่า พอแล้ว ปากถุงก็ถูกรูดด้วยเชือกปิด สัมภาระโดนโยนขึ้นพาดหลัง ขาไวๆก้าวฉับออกไปพลางฮัมเพลงอย่างสบายใจ
เบื้องหน้านั้นยาวไปเรื่อย บรรยากาศแสงสลัวดูผิดตากับทางที่เพิ่งเดินผ่าน เฟรินรู้สึกใจไม่ดีกับสถานการณ์แบบนี้เป็นที่สุด ดังที่รู้กันว่ามันกลัวผี อากาศที่ถูกตัวเริ่มเย็นขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ หมอกจางๆแผ่ตามพื้นหินอ่อน กลิ่นอายบางอย่างกำลังปกคลุม
หัตถ์นวลยกขึ้นปัดหมอกให้ออกไปจากดวงหน้า นัยน์ตาสีน้ำตาลเพ่งตรง ในใจนึกหาทางออกให้เร็วที่สุด ปราสาทบ้าอะไรกัน พ่นควันตามทางได้ด้วย เขาไม่ใช่ไอศกรีมซักหน่อยจะมาพ่นวิปครีมใส่ซี้ซั้วได้ไง
“แล้วทางนี้มันจะนำไปไหนเนี่ย กลับคนละทางกับตอนมาเป็นเรื่องเลยไง เฮ้อ เจ้าบ้าพวกนั้นจะรู้มั้ยเนี่ย (ว่ามีขโมยคนหนึ่งหลงทางตาดำๆเดินมั่วคลำๆหาทางออก)”
ปากก็บ่นพึมพำอะไรแก้หนาวไป ทั้งที่ร่างกายสั่นน้อยๆ
เพราะบันไดน่าเวียนหัวนั่น เล่นหมุนวนเป็นสิบๆรอบ ไปถึงก็ตาลายพอดีไม่ต้องทำอะไรต่อ ตอนขึ้นบันไดตามสาวน้อยแม่บ้านคนนั้นมาได้ก็เพราะแรงโหยหิวล้วนๆ ความไม่อยากไม่ชอบก็เลยดลให้มาทางนี้ เป็นอย่างที่บ่นไปนั่นแหละ(ขนาดบ่นยังขี้เกียจ เปลืองพลังงานจากการกินโดยใช่เหตุ)
พลันอาการผิดปกติบางอย่างก็เกิดขึ้น เมื่อไอรอบๆตัวโดนกระแสลมหอบไปเบื้องหลัง แยกกลุ่มควันออกจากทาง
ลมในทางเดิน? ทางเดินมิดชิดซึ่งไม่มีหน้าต่าง. . .
เฟรินกระชับเชือกในมือแน่นขึ้น ขณะที่อีกข้างเรียกผ่าปฐพีออกมาเตรียมพร้อม คลื่นพลังเข้าปะทะ
ก็ไม่คิดว่าจะได้รับการต้อนรับอย่างดีหรอก ยิ่งเป็นครึ่งเดมอสด้วยแล้ว. . .
หัวขโมยวางถุงใหญ่ลงข้างตัว ก่อนยกมือมาสัมผัสแผลเป็นใต้ตาอย่างเคยชิน ภาพเบื้องหน้ากระจ่างชัด เสียงฝีเท้าดังก้องบอกถึงการมาของบุคคลน่าสงสัย ร่างนั้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ หัวใจเต้นเร็วขึ้น ดังขึ้น โดยที่เจ้าหล่อนพยายามคุมจังหวะการเต้นให้เป็นปกติ
…………………………………………………………….
นักฆ่านัยน์ตาม่วงมองมีดสั้นในมือด้วยความสำราญ ริมฝีปากผิวสบายใจ ขาข้างหนึ่งยกขึ้นมาตั้งชันนั่งบนเก่าอี้ดูไม่มีมารยาทเท่าไหร่ แต่ไม่มีใครคิดจะท้วงติงแม้แต่น้อย เพราะข้อแรก ไม่มีแม่บ้านหรือคนของปราสาทอยู่ในห้องรับรองนี้เลย ข้อสอง เพื่อนอีกสองคนมันก็ไม่เจ้าระเบียบจัดขนาดหาไม้เรียวมาฟาดขาเขาหรอกแม้จะตีลังกานั่ง
เป็นการผ่อนคลายหลังจากเจ้าบ้านออกมาต้อนรับแล้ว ซึ่งก็ไปแล้วด้วย มาไวไปไว กลัวไปกินมาม่าที่ต้มไว้ไม่ทันหรือไง เจ้าบ้านที่ดูประหลาดๆ. . .คิลคิดแล้วก็เก็บมีดลง ก่อนความสนใจของนักฆ่าจะถูกหันเหด้วยการเปรยขึ้นมาของโร เซวาเรส
“ 1 ชั่วโมง 6 นาที”
คิลมองไปยังคนพูดผู้ยกนาฬิกาพกออกมาดู แล้วถาม
“จับเวลากลั้นหายใจ?”
คาโลลุกขึ้นทันที เสียงดันเก้าอี้ออกจะดังพอสมควรให้คิลมองตาม เลิกการซักแห้ง ซักเปียกกับห้องสมุดเคลื่อนที่
ร่างสูงสาวตรงไปยังประตู ขณะที่โรขยับยิ้มบางตรงมุมปาก
เป็นเวลา1ชั่วโมงกว่าที่หัวขโมยปากไวหายออกไปจากห้องแล้วยังไม่โผล่หัวกลับมา เจ้าชายขี่ม้าขาวเลยต้องไปรับ
“นายไปไหน” คนไม่รู้เรื่องถามคำถามที่สอง หลังจากคำถามแรกเหมือนแซวมากกว่าไม่มีคนตอบ แต่ผู้ถูกถามกลับออกไปโดยเร็วไม่ทิ้งคำตอบไว้ ปล่อยให้คิลเกาหัวแกรกแบบใครบางคนบ้าง ทีนี้เหยื่อก็เหลือคนเดียว
โรยกเก้าน้ำชามาจิบรอกันถูกถามด้วยความรู้ทัน คนผมยุ่งคาดคั้น เดินเข้ามาใกล้ เท้าแขนที่เก้าอี้ตัวเดียวกับผู้ถูกถาม
“มันไปไหน”
...................................................................................................................
“ง่า ฮาๆ ขอบพระทัยฝ่าบาท” เสียงเจื้อยแจ้วใสๆดังขึ้น หัวก้มปลกๆ จนผมเผ้าพันเต็มหน้าต้องแกะเป็นพัลวัน
คู่สนทนารับยิ้ม หัตถ์ขาวยกขึ้นประกอบท่าหัวเราะตามตำราชาววัง กริยามารยาทนุ่มนวลต่างกันลิบลับกับคนพูดด้วย ชายกระโปรงยาวลากพื้นน่าหวาดเสียวว่าจะเดินเหยียบสะดุดล้มเองรึเปล่า ผมยาวถูกรวบขึ้นเป็นมวยแต่บางส่วนก็ยังปล่อยตัวตรงลงมาอย่างมีน้ำหนัก (แชมพูที่ใช้ดีแล้วหรือ?)
“กระหม่อมก็ไม่คิดว่าทางนี้มันจะไปถึงวังหลังนู่น” หัวขโมยแก้ตัวน้ำใส(แบบลูกชิ้นน้ำใส) เดินขนาบข้างสตรีสูงวัยกว่า “แต่ว่าไม่คิดว่าจะมาเจอฝ่าบาทที่นี่แบบนี้เลยครับ โชคดี โชคดี~” เจ้าตัวว่าต่อ ท่อนหลังคล้ายฮัมเพลง
คนฟังขยับยิ้มอีกครั้ง. . . คนฟังผู้เป็นถึงหนึ่งในสามจอมภูตแห่งสโนแลนด์. . .
คนที่เฟรินอยากเจอมากที่สุดคนหนึ่ง ด้วยความที่ชื่อเสียงระบือไกลทั่วเอเดน กระทบไหล่คนดังไม่ใช่เรื่องง่าย ยังไงก็ต้องขอลายเซ็น(?)ไปอวดเพื่อน
แต่อีกประการที่ทำให้อยากพบเช่นกันก็คือ นางเป็นแม่ของ. . .
เจ้าหล่อนเว้นช่วงคิด ปาดจมูกแม้ไม่มีเหงื่อ แล้วลอบสังเกตสตรีสูงศักดิ์ข้างๆต่อ
ผมเงินเหมือนเจ้าชายคนสำคัญ ต่างกันตรงนัยน์ตาสีเดียวกับผมดูโปร่งใสกว่า ผิวขาวเหมือนหิมะ ในมือถือคทายาวไม่ห่างตัว หัวคทาเป็นประกายเช่นเพชร
หัวขโมยตัวแสบได้แต่หัวเราะแหะๆ หาเรื่องชวนคุยไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุดด้วยความประหม่าหน่อยๆ เจ้าหล่อนสวย สวยมากๆ อาจจะสวยกว่าราชินีจันทราด้วยซ้ำ จะว่าไปท่านอาลูน่า ถ้าเป็นชาวเอเดนคงมีหนุ่มถือดอกกุหลาบไปจีบทุกวันเหมือนกัน เสียแต่ท่านเป็นชาวเดมอส สงสัยไม่ตรงสเป็คหนุ่มแผ่นดินนั้น หรือจะแหยงจนไม่กล้าจีบ?
อิจฉาคาโลมันนิดๆ แม่สวยแบบนี้ไม่เคยเล่าให้ฟัง แต่ก็อย่างว่า แค่มันพูดด้วยตามปกติก็นับว่าดีแค่ไหนแล้ว ไม่รู้มันจะกลัวความลับราชการแตกอะไรนักหนา
แล้วจู่ๆคนอยากรู้ก็ชะงักฝีเท้า ให้คุณแม่ยังสวยหยุดกลับมามอง เงียบไปชั่วอึดใจการเปรยถามก็เริ่ม
“ไฮคิงทรงบัญชาหม่อมฉันให้มอบสิ่งนี้กับฝ่าบาท” เฟรินหยิบกล่องไม้เล็กๆออกมา ยื่นแก่สตรีผมเงิน เจ้าหล่อนมีสีหน้าตื่นขึ้น นัยน์ตาสีเงินเบิกกว้างก่อนแปรเปลี่ยนเป็นปกติเกือบจะทันที มือขาวยื่นมารับไว้
“ขอบใจ. . .มาก เฟลิโอน่า” น้ำเสียงสั่นเครือของคนรับทำเด็กส่งของไม่สบายใจ วินาทีซึ่งอึดอัดเป็นที่สุด ทำไมนางถึงทำหน้าแบบนั้น เฟรินถือสิทธิ์มองหน้าตรงๆ หวังค้นหาสาเหตุ
“ฝ่าบาท?” หัวขโมยผิดสังเกต
จอมภูตคนงามสะดุ้งขึ้นเหมือนตื่นจากภวังค์ กลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม แล้วยืดวรกายขึ้นตรง ผ่อนลมหายใจออก
“อีกนิดก็จะถึงห้องรับรองแล้ว” นางยิ้มคล้ายฝืน เดินนำเร่งให้คนตามมาสมทบ แต่ดูเหมือนเท้าไวๆของผู้ตามจะเดินเลยไปหน่อย จึงแซงนำไปที่ช่วงเลี้ยวแล้ว. . .
โครม
คนไม่ระวังเซไปข้างหลังเกือบล้ม และด้วยทักษะของสุดยอดหัวขโมยจึงรั้งตัวไว้ให้สมดุลได้ ก่อนถอนหายใจโล่งอก มองไปหาอีกคนซึ่งคนด้วย
“คิล”
นักฆ่าจากซาเรสทรงตัวได้ก็ยันโครมเข้าให้กับลูกหมาในร่างคน มันเดินประสาอะไร(ฟะ)
“เฮ้ย จะทำอะไรวะ คิล แกชนฉันเองนะ” พูดจบก็โดนศอกกระทุ้งเข้าเต็มหน้า
“แกสิ ไอ้หมาตาบอด”
ไอสังหารพวยพุ่งเป็นการใหญ่ ตอบสนองกับอารมณ์ปุดๆของเจ้าของ ดูน่ากลัวเกินกว่าจะเป็นการเอาคืนนิดๆหน่อยๆ ให้เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวยืนหลบฉากกันโดนลูกหลงหลังประเมินเหตุการณ์ ยืนยิ้มไม่รู้ไม่ชี้ปลอดภัยไป
จอมภูติแห่งสโนแลนด์ได้แต่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก เกิดมาไม่เคยเห็นหมากัดกันจะได้เห็นก็งวดนี้ (ปกติคงเห็นแต่หงส์กัดกันในสภา) ก่อนจะนิ่งสนิทไปเมื่อเด็กหนุ่มร่างสูงเปรยเรียกเบาๆ
“เสด็จแม่”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น