ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ไวด์วูฟล์
บทที่ 8 ไวด์วูฟล์
ท้องฟ้าสีครามถูกเมฆดำบดบังอย่างช้าๆ เป็นสัญญาณถึงสายฝน ลมชื้นเคลื่อนตัวขณะที่กิ่งไม้ขยับ
เพราะใบต้านลม เปลือกผิวแก่สีน้ำตาลเช่นสีผมของใครบางคนปลิวหลุดออกจากลำต้นเพราะถึงวัยชรา
วิหคหลายตัวโผกลับรังหวังหลบฝน บรรยากาศอึมครึมชวนอึดอัดเริ่มขยายตัวใกล้ผู้เฝ้ามองวิวทิวทัศน์
หัตถ์ขาววางเฉยอยู่บนตัก เนตรสีครามดูหม่นนักในยามนี้
เก้าอี้ซึ่งเจ้าชายประทับอยู่เย็นตัวเพราะอุณหภูมิที่ลดต่ำลงเรื่อยๆ ความหนาวที่ไม่อาจทำอะไรได้ เพราะสิ่งที่หนาวยิ่งกว่าคือการทำตามสัญญาสงบศึก ภาระที่แบกรับไว้ในศักดิ์ เพราะฐานันดรของจ้าว
เสียงประตูถูกเปิดออก โดยที่เจ้าของห้องไม่ได้ให้ความสนใจแม้แต่น้อย จนผู้มาเยียนต้องกระแอมเบาๆ
“อีกพักหนึ่งคงมีฝนตก ขอเชิญท่านเข้ามาพักข้างในคงจะดีกว่า เจ้าชายคาโล” ร่างกำยำลากหางหนาตามขาที่สาวก้าว มันถูกสะบัดออกก่อนผู้สวมใส่จะนั่งลงบนชุดรับแขกในห้องกว้าง ห้องที่ไม่น่าพิสมัยสักนิด. . .
“หวังว่าท่านคงจะให้คำตอบที่น่ายินดี” คนได้เปรียบจากการทำสัญญาว่าพลางลูบหนวดไม่ยาวนักของตน หูสุนัขบนหัวขยับขึ้นลง ใบหน้าที่เชิดขึ้นเหลือบนัยน์ตากร้าวดังสัตว์ป่าไปมองเจ้าคนที่ยังนิ่งเฉยอยู่นอกห้องตรงระเบียง พลางมือใหญ่ที่หลังมือเต็มไปด้วยขนก็หยิบม้วนกระดาษตรงโต๊ะขึ้นหลังจากสังเกตเห็นมันวางอยู่ในที่เดิม แต่แล้วรอยยิ้มก็คลี่ออก เมื่อสิ่งที่เห็นเป็นอะไรที่ต้องการสมใจตนแล้ว
“นับว่าท่านตัดสินใจได้ดี น่ายินดียิ่งที่บุตรชายคนเดียวของภูตผู้สูงศักดิ์แห่งสโนว์แลนด์เป็นคนฉลาด” คนกล่าวยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ เขี้ยวเงาแสดงความน่าเกรงขาม พร้อมพับม้วนกระดาษกลับเก็บเข้าซอกเสื้อรุ่มร่าม
“เรื่องของพิธีการข้าจะจัดให้เร็วที่สุด. . .ถ้าเป็นไปได้ข้าจะสั่งให้จัดภายในวันพรุ่งนี้เลย. . .ข้าขอตัวไปเตรียมความพร้อมเพื่อความสบายใจ. . .ของเรา” สิ้นคำกล่าวที่เน้นหนัก ชายผิวสีแทนก็ลุกขึ้นจากไปพร้อมๆกับประตูที่ปิดลง. . .
บางที. . .เขาคงพึ่งเข้าใจว่าการสูญเสียมันเป็นอะไรเจ็บปวด. . .
และเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นเมื่อนึกไปถึงข้อความในสนธิสัญญา. . .
สโนว์แลนด์เป็นดินแดนติดชายแดนของเดมอส
และสงบศึกมานานนับสิบปี หากแต่บัดนี้
เมืองไวด์วูฟล์ได้เกิดปัญหาขึ้น คือ เตาปฏิกรณ์
แหล่งพลังงานของเราไม่สามารถทำงานต่อได้
เนื่องจากขาดแหล่งพลังงานอันสูงค่า
ทางไวด์วูฟล์ได้ใคร่ขอแหล่งพลังงานนั้นจากท่าน
ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับความอยู่รอด
ของเหล่าไวด์วูฟล์ คือ หัวใจของครึ่งมนุษย์
ทางเราสโนว์แลนด์นั้น มีความยินดีอย่างยิ่ง
ที่จะมอบสิ่งนั้นให้แก่ท่าน
ลงชื่อ
ตัวแทนผู้ทำสนธิสัญญา
( คาโล วาเนบลี )
……………………………………………………………………………………………
“จ๊ากกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงหวานร้องลั่นกลางอากาศ ผมสีน้ำตาลสะบัดขึ้นเช่นขาที่กำลังชี้ฟ้าอยู่ ศีรษะกลมๆกำลังจะโหม่งพื้นน้ำ
ซู้มมมม น้ำใสแยกออกเป็นหลุมกว้าง บางส่วนโดนแรงกระแทกลอยขึ้น ก่อนจะทิ้งลงดังซ่า กลับสู่อ่างน้ำขนาดยักษ์ดังเก่า คล้ายปลากระโดดเล่น
‘ถ้าตกจากที่สูงมากๆมากระแทกน้ำมันก็ไม่ต่างจากโดดตึกฆ่าตัวตายสักเท่าไหร่หรอก’ นี่คือบทเรียนที่หัวขโมยแห่งบารามอสกำลังsave asเข้าสู่สมองในไฟล์my document ขณะที่มือไม้กำลังตะกายร่างตัวเองขึ้นฝั่งด้วยความเหนืออ่อน
เจ็บเป็นบ้า. . .
เจ้าคนพึ่งเล่นบันจี้จั้มไร้เชือกสบถอุบ กลายเป็นทำคุณบูชาโทษไปเสียนี่ เมื่อกี้ยังเห็นน้ำเป็นทางรอดอยู่ดีๆ ตอนนี้ว่าซะเสียคน เอากับมันสิ เฟรินรีดปลายผมซึ่งหนักอึ้งไปด้วยน้ำออก ตามด้วยถอดรองเท้าเทน้ำขังออกเหมือนสายพอๆกับน้ำที่บีบออกจากเสื้อ
ลมหายใจผ่อนยาวออกมาแสดงความโล่งใจที่รอดมาได้ น้ำตาสีน้ำตาลทอดมองขอบฟ้ากับนกบ้าที่เธอเกือบจะเสร็จมัน!
ครั้นพอหายเหนื่อยจากการว่ายน้ำหรือจะเรียกว่าตะกายน้ำก็มิผิดเข้าฝั่งได้ ภารกิจช่วยเจ้าชายผู้อ่อนแอ(?)ก็เริ่มดำเนินต่อไป
สาวน้อยรวบผมเปียกๆของตนไว้ด้วยเชือกที่พกติดมาในกระเป๋ากางเกง เท้าเปล่าเดินเข้าลึกไปในแผ่นดิน โดยมือถือรองเท้าไปด้วยตากลมรอมันแห้งในตัว อากาศเย็นชื้นของป่าทำให้คนตัวตกน้ำร่างหนาว
“ฮัดเช้ย” เจ้าหล่อนจามเอามือปิดแทบไม่ทัน พลางฮึดฮัดฟืดฟาด เป็นอาการปกติของคนเก๋าๆที่ตัวก็เปียกแล้วยังมาเดินในที่หนาวๆอีก ไม่เจียมบอดี้สุดๆ ริมฝีปากสีเรื่อขยับยิ้มที่มุม แต่แล้วสรรพสิ่งรอบตัวพลันเงียบลงให้เจ้าหล่อนได้สังเกต พึ่งจะรู้ตัวว่ามันเงียบผิดปกติก็ตอนนี้
แซ่ก แซ่ก
เฟรินหยุดชะงักทันทีกับเสียงพุ่มไม้ไหวตัวใกล้ๆ รู้ว่าต้องรีบหาต้นไม้ใหญ่บังตัวแล้วสอดสายตาหาต้นกำเนิดเสียง ยังไรก็ตามนี่เป็นถิ่นเดมอส หัวไบร์ๆฉุกคิดขึ้นมาว่าไอ้ตำแหน่งเจ้าหญิงถึงสองดินแดนนี่มันน่าจะช่วยอะไรได้บ้าง อย่างน้อยก็น่าจะช่วยให้ไม่มาตายในที่แบบนี้. . . รึเปล่า
คิดแล้วน้ำตาก็แทบทะลัก
ตกลง ตำแหน่งนี่มันมีไว้ทำแป๊ะอะไรเนี่ย
“ทางนี้พะยะค่ะ เจ้าหญิงหล่นลงมาแถวๆนี้” เสียงคุ้นหูทำคนหดหู่หันขวับ โอ้ พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ตัวเตี้ยๆ มีทั้งผมมีทั้งเขา ขาสั้น แล้วไอ้เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ยิ่งนักอีก. . .โกโดม คนแคระเขากวาง ชนชั้นสูงพวกหนึ่งในเดมอส หรือที่มนุษย์เรียกว่าปีศาจ แต่กับเจ้าตัวนี้มันคงจัดอยู่ในปีศาจประเภทน่ารักน่าถีบมากกว่าน่ากลัวน่าเกรงขาม
เฟรินผละออกมาจากที่ซ่อน แล้วดวงหน้าขาวก็เบิกบานเป็นครั้งแรกตั้งแต่มีเรื่องกับก้อนน้ำแข็งหัวหงอก เนื่องจากร่างสูงผู้ตามคนแคระเขากวางมา เป็นบุรุษที่เธอคุ้นเคย ใบหน้าคมคายฉายแววอบอุ่นเสมอ ผมเปียวางรอบคอหลวมๆ ชายผ้ายาวแทบจะสะดุดล้มตีลังกากลิ้งตกเขาได้ แต่เนื่องด้วยมาดของมหาราชแห่งปีศาจ ก็คงเป็นได้ไม่ได้ที่จะเกิดอุบัติเหตุอะไรทำนองนั้น
“เฟลิโอน่า” เสียงทุ้มนุ่มเรียกบุตรสาวที่จ้องมองมาตาใส มือใหญ่ดึงชายผ้าคลุมออกจากรากไม้ เป็นผลให้โกมที่ช่วยแกะอยู่กระเด็นกลิ้งไปอีกทาง นับเป็นฉากประหลาดแปลกๆไม่เข้ากับสมญาเจ้าปีศาจเอวิเดสและสมุนคู่ใจ
“พ่อ” พอเฟรินจะเดินเข้าหา ก็ดันนึกได้ว่ามือตัวเองมีรองเท้าเปียกอยู่จึงจำต้องวางลงข้างตัว แล้วถูเสื้อเปียกที่สีข้างเช็ดมือหัวเราะแห้งๆ
“แหะ แหะ พ่อ. . .มาทำอะไรที่นี่เนี่ย”
......................................................................................................................
มือกร้านเกาศีรษะแกรกๆ ผมดำกระเซิงดูไม่ได้อาจถึงขนาดเซ็นเซอร์พันกันเหนียวเพราะเหงื่อไคล นัยน์ตาสีม่วงฉายแววอันจนหมดหนทางอย่างโจ่งแจ้ง และอาการเริ่มหนักขึ้นเหมือนไอ้เพื่อนบ้าๆที่เคยด่ามันในใจ. . .และปฏิกิริยาเช่นนี้เองที่ทำให้โรเริ่มรักษาระยะห่างระหว่างเขา. . .กับมัน
นักฆ่าผมยุ่งเดินกางแข้งกางขาตึงตังโดยที่เสียงดังเกิดขึ้นเพราะหญ้ารองรับ ถ้าเป็นบ้านไม้เรือนไทยก็มีแววว่าคงจะได้บ้านหลังใหม่แทนไปนานโข ตาขวางยาวและขอบตาคล้ำของคิลชวนให้นึกถึงสิ่งมีชีวิตหนึ่ง(แพนด้า) และบัดนี้. . .ดูเหมือนความอดทนที่มีมายาวนานคงจะขาดสะบั้นลงเพราะ. . .
ไอ้เพื่อนหัวขโมยมันโดนนกงาบไปกิน!!!
ดวงหน้าหม่นในยามนี้ขึงตึงมากขึ้นอีกเมื่อความคิดอย่างที่สองแล่นเข้ามา
และเขาก็ช่วยมันไม่ได้เลยซักกะติ๊ด
แล้วทำไม. . .เขาจะต้องทำตามที่ไอ้ขอทานข้างๆบอกด้วย ประการสุดท้ายสำคัญเพราะในช่วงขณะที่เขากำลังจะตามเฟรินไปช่วย โรก็รั้งเขาไว้ก่อนเพราะบอกว่าการมุ่งไปที่เดมอสเพื่อช่วยคาโลสำคัญกว่า! สำคัญกว่าเพราะมันเป็นเจ้าชายรึไง คิดแล้วก็ยิ่งมึนหัว เมื่อไอ้เพื่อนอีกคนมันก็เจ้าหญิงนี่หว่า. . . แต่จะว่าไปเจ้าชายมันก็ดูมีค่ามากกว่าเจ้าหญิงแหะ
มือของคนรอบรู้วางลงเบาๆบนหลังนักฆ่าที่ยืนชันเขาอย่างหัวเสีย เรียกให้เจ้าตัวหัวกลับมามองด้วยสีหน้าพร้อมกัดเขี้ยวจม
“อะไร” นักฆ่าจากซาเรสถามเสียงช้า-ชัด
แน่นอนว่าโร . . .ผู้เรียนหลักการของทูตที่ดีมาครบถ้วน. . . ยิ้มตอบแบบสบายๆ. . .ไม่รู้ว่ามันหลักไหนกันถึงได้บอกให้ไปยิ้มใส่หมาบ้า
“ใจเย็นหน่อย ข้างหน้านี่ก็เดมอสแล้ว เจ้าหญิง เอ้ย เจ้าชายคาโลคงจะปลอดภัยอยู่ที่นั่น”
น้ำเสียงของคนพูดไม่ได้บอกเลยว่าที่พูดมามั่นใจแค่ไหน และมันก็คงเป็นหลักการของทูตที่ดีอีกนั่นแลที่จะคอยพูดเรื่องดีๆไว้ก่อน เรียกว่าเสียน้ำลายดีกว่าเสียน้ำใจ
คนถูกเตือนทำเป็นมองเมินแล้วจ้ำอ้าวไปต่ออย่างรวดเร็วไม่กลัวล้มทั้งที่ตาจับจ้องยอดปราสาทแห่งไวด์วูฟล์ อมนุษย์หมาป่า ที่รูปร่างเช่นหมาป่าแต่ยืนสองขาเยี่ยงมนุษย์
ท้องฟ้าสีครามถูกเมฆดำบดบังอย่างช้าๆ เป็นสัญญาณถึงสายฝน ลมชื้นเคลื่อนตัวขณะที่กิ่งไม้ขยับ
เพราะใบต้านลม เปลือกผิวแก่สีน้ำตาลเช่นสีผมของใครบางคนปลิวหลุดออกจากลำต้นเพราะถึงวัยชรา
วิหคหลายตัวโผกลับรังหวังหลบฝน บรรยากาศอึมครึมชวนอึดอัดเริ่มขยายตัวใกล้ผู้เฝ้ามองวิวทิวทัศน์
หัตถ์ขาววางเฉยอยู่บนตัก เนตรสีครามดูหม่นนักในยามนี้
เก้าอี้ซึ่งเจ้าชายประทับอยู่เย็นตัวเพราะอุณหภูมิที่ลดต่ำลงเรื่อยๆ ความหนาวที่ไม่อาจทำอะไรได้ เพราะสิ่งที่หนาวยิ่งกว่าคือการทำตามสัญญาสงบศึก ภาระที่แบกรับไว้ในศักดิ์ เพราะฐานันดรของจ้าว
เสียงประตูถูกเปิดออก โดยที่เจ้าของห้องไม่ได้ให้ความสนใจแม้แต่น้อย จนผู้มาเยียนต้องกระแอมเบาๆ
“อีกพักหนึ่งคงมีฝนตก ขอเชิญท่านเข้ามาพักข้างในคงจะดีกว่า เจ้าชายคาโล” ร่างกำยำลากหางหนาตามขาที่สาวก้าว มันถูกสะบัดออกก่อนผู้สวมใส่จะนั่งลงบนชุดรับแขกในห้องกว้าง ห้องที่ไม่น่าพิสมัยสักนิด. . .
“หวังว่าท่านคงจะให้คำตอบที่น่ายินดี” คนได้เปรียบจากการทำสัญญาว่าพลางลูบหนวดไม่ยาวนักของตน หูสุนัขบนหัวขยับขึ้นลง ใบหน้าที่เชิดขึ้นเหลือบนัยน์ตากร้าวดังสัตว์ป่าไปมองเจ้าคนที่ยังนิ่งเฉยอยู่นอกห้องตรงระเบียง พลางมือใหญ่ที่หลังมือเต็มไปด้วยขนก็หยิบม้วนกระดาษตรงโต๊ะขึ้นหลังจากสังเกตเห็นมันวางอยู่ในที่เดิม แต่แล้วรอยยิ้มก็คลี่ออก เมื่อสิ่งที่เห็นเป็นอะไรที่ต้องการสมใจตนแล้ว
“นับว่าท่านตัดสินใจได้ดี น่ายินดียิ่งที่บุตรชายคนเดียวของภูตผู้สูงศักดิ์แห่งสโนว์แลนด์เป็นคนฉลาด” คนกล่าวยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ เขี้ยวเงาแสดงความน่าเกรงขาม พร้อมพับม้วนกระดาษกลับเก็บเข้าซอกเสื้อรุ่มร่าม
“เรื่องของพิธีการข้าจะจัดให้เร็วที่สุด. . .ถ้าเป็นไปได้ข้าจะสั่งให้จัดภายในวันพรุ่งนี้เลย. . .ข้าขอตัวไปเตรียมความพร้อมเพื่อความสบายใจ. . .ของเรา” สิ้นคำกล่าวที่เน้นหนัก ชายผิวสีแทนก็ลุกขึ้นจากไปพร้อมๆกับประตูที่ปิดลง. . .
บางที. . .เขาคงพึ่งเข้าใจว่าการสูญเสียมันเป็นอะไรเจ็บปวด. . .
และเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นเมื่อนึกไปถึงข้อความในสนธิสัญญา. . .
สโนว์แลนด์เป็นดินแดนติดชายแดนของเดมอส
และสงบศึกมานานนับสิบปี หากแต่บัดนี้
เมืองไวด์วูฟล์ได้เกิดปัญหาขึ้น คือ เตาปฏิกรณ์
แหล่งพลังงานของเราไม่สามารถทำงานต่อได้
เนื่องจากขาดแหล่งพลังงานอันสูงค่า
ทางไวด์วูฟล์ได้ใคร่ขอแหล่งพลังงานนั้นจากท่าน
ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับความอยู่รอด
ของเหล่าไวด์วูฟล์ คือ หัวใจของครึ่งมนุษย์
ทางเราสโนว์แลนด์นั้น มีความยินดีอย่างยิ่ง
ที่จะมอบสิ่งนั้นให้แก่ท่าน
ลงชื่อ
ตัวแทนผู้ทำสนธิสัญญา
( คาโล วาเนบลี )
……………………………………………………………………………………………
“จ๊ากกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงหวานร้องลั่นกลางอากาศ ผมสีน้ำตาลสะบัดขึ้นเช่นขาที่กำลังชี้ฟ้าอยู่ ศีรษะกลมๆกำลังจะโหม่งพื้นน้ำ
ซู้มมมม น้ำใสแยกออกเป็นหลุมกว้าง บางส่วนโดนแรงกระแทกลอยขึ้น ก่อนจะทิ้งลงดังซ่า กลับสู่อ่างน้ำขนาดยักษ์ดังเก่า คล้ายปลากระโดดเล่น
‘ถ้าตกจากที่สูงมากๆมากระแทกน้ำมันก็ไม่ต่างจากโดดตึกฆ่าตัวตายสักเท่าไหร่หรอก’ นี่คือบทเรียนที่หัวขโมยแห่งบารามอสกำลังsave asเข้าสู่สมองในไฟล์my document ขณะที่มือไม้กำลังตะกายร่างตัวเองขึ้นฝั่งด้วยความเหนืออ่อน
เจ็บเป็นบ้า. . .
เจ้าคนพึ่งเล่นบันจี้จั้มไร้เชือกสบถอุบ กลายเป็นทำคุณบูชาโทษไปเสียนี่ เมื่อกี้ยังเห็นน้ำเป็นทางรอดอยู่ดีๆ ตอนนี้ว่าซะเสียคน เอากับมันสิ เฟรินรีดปลายผมซึ่งหนักอึ้งไปด้วยน้ำออก ตามด้วยถอดรองเท้าเทน้ำขังออกเหมือนสายพอๆกับน้ำที่บีบออกจากเสื้อ
ลมหายใจผ่อนยาวออกมาแสดงความโล่งใจที่รอดมาได้ น้ำตาสีน้ำตาลทอดมองขอบฟ้ากับนกบ้าที่เธอเกือบจะเสร็จมัน!
ครั้นพอหายเหนื่อยจากการว่ายน้ำหรือจะเรียกว่าตะกายน้ำก็มิผิดเข้าฝั่งได้ ภารกิจช่วยเจ้าชายผู้อ่อนแอ(?)ก็เริ่มดำเนินต่อไป
สาวน้อยรวบผมเปียกๆของตนไว้ด้วยเชือกที่พกติดมาในกระเป๋ากางเกง เท้าเปล่าเดินเข้าลึกไปในแผ่นดิน โดยมือถือรองเท้าไปด้วยตากลมรอมันแห้งในตัว อากาศเย็นชื้นของป่าทำให้คนตัวตกน้ำร่างหนาว
“ฮัดเช้ย” เจ้าหล่อนจามเอามือปิดแทบไม่ทัน พลางฮึดฮัดฟืดฟาด เป็นอาการปกติของคนเก๋าๆที่ตัวก็เปียกแล้วยังมาเดินในที่หนาวๆอีก ไม่เจียมบอดี้สุดๆ ริมฝีปากสีเรื่อขยับยิ้มที่มุม แต่แล้วสรรพสิ่งรอบตัวพลันเงียบลงให้เจ้าหล่อนได้สังเกต พึ่งจะรู้ตัวว่ามันเงียบผิดปกติก็ตอนนี้
แซ่ก แซ่ก
เฟรินหยุดชะงักทันทีกับเสียงพุ่มไม้ไหวตัวใกล้ๆ รู้ว่าต้องรีบหาต้นไม้ใหญ่บังตัวแล้วสอดสายตาหาต้นกำเนิดเสียง ยังไรก็ตามนี่เป็นถิ่นเดมอส หัวไบร์ๆฉุกคิดขึ้นมาว่าไอ้ตำแหน่งเจ้าหญิงถึงสองดินแดนนี่มันน่าจะช่วยอะไรได้บ้าง อย่างน้อยก็น่าจะช่วยให้ไม่มาตายในที่แบบนี้. . . รึเปล่า
คิดแล้วน้ำตาก็แทบทะลัก
ตกลง ตำแหน่งนี่มันมีไว้ทำแป๊ะอะไรเนี่ย
“ทางนี้พะยะค่ะ เจ้าหญิงหล่นลงมาแถวๆนี้” เสียงคุ้นหูทำคนหดหู่หันขวับ โอ้ พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ตัวเตี้ยๆ มีทั้งผมมีทั้งเขา ขาสั้น แล้วไอ้เสียงอันเป็นเอกลักษณ์ยิ่งนักอีก. . .โกโดม คนแคระเขากวาง ชนชั้นสูงพวกหนึ่งในเดมอส หรือที่มนุษย์เรียกว่าปีศาจ แต่กับเจ้าตัวนี้มันคงจัดอยู่ในปีศาจประเภทน่ารักน่าถีบมากกว่าน่ากลัวน่าเกรงขาม
เฟรินผละออกมาจากที่ซ่อน แล้วดวงหน้าขาวก็เบิกบานเป็นครั้งแรกตั้งแต่มีเรื่องกับก้อนน้ำแข็งหัวหงอก เนื่องจากร่างสูงผู้ตามคนแคระเขากวางมา เป็นบุรุษที่เธอคุ้นเคย ใบหน้าคมคายฉายแววอบอุ่นเสมอ ผมเปียวางรอบคอหลวมๆ ชายผ้ายาวแทบจะสะดุดล้มตีลังกากลิ้งตกเขาได้ แต่เนื่องด้วยมาดของมหาราชแห่งปีศาจ ก็คงเป็นได้ไม่ได้ที่จะเกิดอุบัติเหตุอะไรทำนองนั้น
“เฟลิโอน่า” เสียงทุ้มนุ่มเรียกบุตรสาวที่จ้องมองมาตาใส มือใหญ่ดึงชายผ้าคลุมออกจากรากไม้ เป็นผลให้โกมที่ช่วยแกะอยู่กระเด็นกลิ้งไปอีกทาง นับเป็นฉากประหลาดแปลกๆไม่เข้ากับสมญาเจ้าปีศาจเอวิเดสและสมุนคู่ใจ
“พ่อ” พอเฟรินจะเดินเข้าหา ก็ดันนึกได้ว่ามือตัวเองมีรองเท้าเปียกอยู่จึงจำต้องวางลงข้างตัว แล้วถูเสื้อเปียกที่สีข้างเช็ดมือหัวเราะแห้งๆ
“แหะ แหะ พ่อ. . .มาทำอะไรที่นี่เนี่ย”
......................................................................................................................
มือกร้านเกาศีรษะแกรกๆ ผมดำกระเซิงดูไม่ได้อาจถึงขนาดเซ็นเซอร์พันกันเหนียวเพราะเหงื่อไคล นัยน์ตาสีม่วงฉายแววอันจนหมดหนทางอย่างโจ่งแจ้ง และอาการเริ่มหนักขึ้นเหมือนไอ้เพื่อนบ้าๆที่เคยด่ามันในใจ. . .และปฏิกิริยาเช่นนี้เองที่ทำให้โรเริ่มรักษาระยะห่างระหว่างเขา. . .กับมัน
นักฆ่าผมยุ่งเดินกางแข้งกางขาตึงตังโดยที่เสียงดังเกิดขึ้นเพราะหญ้ารองรับ ถ้าเป็นบ้านไม้เรือนไทยก็มีแววว่าคงจะได้บ้านหลังใหม่แทนไปนานโข ตาขวางยาวและขอบตาคล้ำของคิลชวนให้นึกถึงสิ่งมีชีวิตหนึ่ง(แพนด้า) และบัดนี้. . .ดูเหมือนความอดทนที่มีมายาวนานคงจะขาดสะบั้นลงเพราะ. . .
ไอ้เพื่อนหัวขโมยมันโดนนกงาบไปกิน!!!
ดวงหน้าหม่นในยามนี้ขึงตึงมากขึ้นอีกเมื่อความคิดอย่างที่สองแล่นเข้ามา
และเขาก็ช่วยมันไม่ได้เลยซักกะติ๊ด
แล้วทำไม. . .เขาจะต้องทำตามที่ไอ้ขอทานข้างๆบอกด้วย ประการสุดท้ายสำคัญเพราะในช่วงขณะที่เขากำลังจะตามเฟรินไปช่วย โรก็รั้งเขาไว้ก่อนเพราะบอกว่าการมุ่งไปที่เดมอสเพื่อช่วยคาโลสำคัญกว่า! สำคัญกว่าเพราะมันเป็นเจ้าชายรึไง คิดแล้วก็ยิ่งมึนหัว เมื่อไอ้เพื่อนอีกคนมันก็เจ้าหญิงนี่หว่า. . . แต่จะว่าไปเจ้าชายมันก็ดูมีค่ามากกว่าเจ้าหญิงแหะ
มือของคนรอบรู้วางลงเบาๆบนหลังนักฆ่าที่ยืนชันเขาอย่างหัวเสีย เรียกให้เจ้าตัวหัวกลับมามองด้วยสีหน้าพร้อมกัดเขี้ยวจม
“อะไร” นักฆ่าจากซาเรสถามเสียงช้า-ชัด
แน่นอนว่าโร . . .ผู้เรียนหลักการของทูตที่ดีมาครบถ้วน. . . ยิ้มตอบแบบสบายๆ. . .ไม่รู้ว่ามันหลักไหนกันถึงได้บอกให้ไปยิ้มใส่หมาบ้า
“ใจเย็นหน่อย ข้างหน้านี่ก็เดมอสแล้ว เจ้าหญิง เอ้ย เจ้าชายคาโลคงจะปลอดภัยอยู่ที่นั่น”
น้ำเสียงของคนพูดไม่ได้บอกเลยว่าที่พูดมามั่นใจแค่ไหน และมันก็คงเป็นหลักการของทูตที่ดีอีกนั่นแลที่จะคอยพูดเรื่องดีๆไว้ก่อน เรียกว่าเสียน้ำลายดีกว่าเสียน้ำใจ
คนถูกเตือนทำเป็นมองเมินแล้วจ้ำอ้าวไปต่ออย่างรวดเร็วไม่กลัวล้มทั้งที่ตาจับจ้องยอดปราสาทแห่งไวด์วูฟล์ อมนุษย์หมาป่า ที่รูปร่างเช่นหมาป่าแต่ยืนสองขาเยี่ยงมนุษย์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น