คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ๔
๔
“ถึบ้านแล้วรับน้อา” ราเมศประอร่าโนเนอนเมาอย่ายาเย็น เาเป็นแ่ผู้ายร่าสันทั เพื่อนบาน็แวว่าเาอ้อนแอ้นอรรเหมือนพระเอลิเ แ่็ไม่นานั้นเาแร่และแ็แรพอ้อนร่าหล่อนอุ้มเิน เ้าบ้านไ้ แ่น้ำหนัสาวนเมาไม่น้อยเลย เา้อเร็สุำลั
"เห็นัวบา ๆ หนัเอาเรื่อ" พึมพำ ทว่าเาสามารถอุ้มหล่อนไปนถึห้อนอน ถอนหายใเฮือเมื่อวาเมื่อวาหล่อนลบนที่นอนนุ่ม
แ่เาลับึัวไม่ึ้น แนอ่อนอหล่อนไม่ปล่อยมือที่ล้ออเา ้ำึัวเาล้มลทับัวหล่อนอย่าไม่อาระวััว
แผ่นอหนาเบียออูมนุ่มหยุ่น ราเมศลอบลืนน้ำลาย อารม์วามเป็นายลอยัววูบวาบ พยายามึสิไว้ไม่ให้หลุ เาไม่ิวยโอาสยามนี้ ยามที่านินผู้เป็นที่รัมีสิแ่ไม่ถึสิบเปอร์เน์
นโนทับลับไม่ิ้นรน มือน้อยุนึ้นอนัวโ ว่าลสนอปรารถนาเร้นร้ายในเรือนาย ปาอิ่มเผยอยั่วอย่าลืมวามอาย
"น้อา" ราเมศเสียระเส่า
"า" หล่อนไม่รู้หรือว่าานรับเาเ่นนี้ทำให้เา...น็อหลุ
ปาหนาบริมฝีปาอิ่มสวยอหล่อนอย่าหื่นระหาย ร่าายเร่เร้าารร่วมรัเินหัห้ามไว้ไ้อี
หิสาวเร่าร้อนรับรสูบาริมฝีปาายหนุ่มบาอย่าำนิำนา
รสหวานอปลายลิ้นวัเย้าเ้าันไ้ี
รารีที่เ็ม้วยลิ่นอายสวาทหวาม
ลามวามรั ราเมศสลัารึแท่รัอเาลในเรือนายบอบบาอย่า่ำอ มอใบหน้ายวนยั่วไม่ลัวเรสายาเา ั่เร้าเร่บรรเลเพลสวาท พริ้วหวาน เร่ระับยับรัว
“อ้า” เสียร้อราสั่นระเส่า
เาร่าเปลือยเปล่าในเาแสสลัว พันพัวในเพลิสวาท สาใส่วามเร่าร้อนให้ันและัน
มัทนีสลบหลับไหล ราเมศนิ่วหน้าเล็น้อย ่อนึเปลือาที่อ่อนล้าปิัวลอย่าอ่อนแร เ็บัวามสสัย้าาไว้...อย่าไม่เ้าใ
น้อาเยมีใรมา่อนเาั้นหรือ...เป็นไปไ้อย่าไร
ในยามสายอวันใหม่ เมื่อมัทนีพยายามลืมา หล่อนรู้สึว่าหนัลามถึหัวราวมีหินถ่วอยู่้านใน ยับัว ร่าหล่อนปะทะับร่าใรนหนึ่ หล่อนเอียหน้ามอ
“หา...” อ้าปา้า าื่นระหน ผหัวมอ
“ุราเมศ” หลุอุทานเสียสู หล่อนรีบยมือปิปาไม่ให้เสียัหลุเ้าหูอเา ทิ้หัวลระแทหมอนอย่าอ่อนแร
“เธอทำอะไรลไป...มัทนี” เสียใับารระทำที่ไม่สมวรอัวหล่อนเอ ทั้ที่ั้ใไม่ยุ่มย่ามเยียบย่ำทำสิ่เลว พอเมาสิหล่อนหายวับ นเิเรื่อ
‘อโทษนะานิน ั้นเมา’ ละอายใ แ่ทุอย่าเิึ้นแล้วยาแ้ไ มีหนทาเียวือ หล่อน้อรีบไปาที่นี่
“แล้วเราะไปที่ไหนี” ไม่รู้หนทา แ่หาหล่อนยัอยู่ที่นี่หล่อนทำอะไรน่าเลียเ่นนี้อีแน่
เอียหน้ามอผู้ายหน้าาหล่อเหลา าวสะอา เายัหลับาพริ้ม รอยยิ้มมุมปาูแล้วมีวามสุ...ใ่เามีวามสุ และสุเ่นนี้ับู่หมั้นอัวเอ
แ่หล่อนไม่ใ่
หล่อนเป็นสาวสวมรอย
่อให้อยาแทนที่านินมาแ่ไหน แ่ใหล่อนไม่้านพอ เสียสมอร้อบอ...เาเป็นอนอื่น เามีู่หมั้นแล้ว
ระนั้นใหล่อน็หวั่นไหวับใบหน้าอเานเินห้าม
ยับัวยื่นมูไปหอมแ้มเา หวัเป็นวามทรำยามมีสิ ว่ารั้หนึ่หล่อนเยไ้พบผู้ายที่ทำให้ใหล่อนอยาหยุอยู่ที่เา แม้เป็นไปไม่ไ้ อเ็บในวามทรำที่สวยาม็ยัี
“ันะำุลอไป” พึมพำในปา พลิัวหันลับำลัยันหยัลุึ้น มือหนาับึัวหล่อนพลิลับเผิหน้า วา่ำวาวมอับ้อนหล่อนัเิน เป็นอาารที่หล่อนไม่เยเป็นเ่นนี้ับผู้ายนใ
หลุบหลบสายาลทันที
มือหนาับใบหน้านวลเย าสบา ราเมศเพ่พินิหาวามแ่าาวามเป็นานิน ทว่าเาลับมอไม่เห็น อาเพราะเาับานินไม่เยมีบรรยาาศแบบนี้ันสอน
มัทนีอยาหลบสายาอเา มัน่ามีพลัี้หัวใหล่อนเ้นไม่เป็นปิ รู้สึระสับระส่ายาร่าายที่ำลัเรียร้อ
ไม่นะมัทนี...หล่อนร้อปรามัวเอในใ
แ่ไร้ผลโยสิ้นเิ แ่มือหนาลูบไล้แผ่นหลัเลื่อนลไปยำแ้ม้นอหล่อนเย้าหยอ น้ำในาย็ระอไหลแะ่ำรลาาย ใเ้นระส่ำไร้ัหวะ ท้อน้อยระอัระอ่วนมวลวน นอ่อนพาันลุเรียวราว อารม์สาวระเิับรสสวาทอ่อนละมุนที่เาเปรอปรน
วนเวียน้ำ ้ำ ้ำ
เวลาย่ำเินผ่านไปว่าสามั่วโม
“น้อารับ” เสียเรียระเส่าอ่อนแร ราเมศโนรีพิศวาสนไม่เหลือไปพ่นับสาวใ ผู้ายโโนนารีเ่นเาไม่เยสิ้นฤทธิ์ับหิใ แ่วันนี้เาลับพ่ายแพ้หล่อนนนี้ที่ำลันอนุหน้าับอเาโยสิ้นเิ
“น้อาอพี่วิเศษเหลือเิน”
มัทนีลอบยิ้มับำมเสียแหบเหนื่อยออีฝ่าย ริอย่าเาว่า หล่อนยอมรับอย่าน่าไม่อายว่าเป็นผู้หิิเ็ นับแ่โนแฟนหนุ่มหลอผลาพรหมรรย์แล้วทิ้ไป หล่อนไม่เยิริัับผู้าย ทำไ้ในสิ่ที่เา้อาร เสี่ยน้อยให่ที่ผ่านมือหล่อนล้วนเรียหา หล่อนหน้าาีเป็นำที่ทุนบอ หล่อนเร่าร้อนเป็นเสียร้อราที่ผู้ายหลุออมายามมีเสพสม แ่นั่นหล่อนทำเพราะเิน
ทว่าับเานนี้ หล่อนทำ้วยหัวใ หล่อนอยาให้เามีวามสุเ่นเียวับที่หล่อนไ้รับวามสุาเา เลยพาันเมารสามาที่่าปรนเปรอให้แ่ัน เพื่อเ็บวามสุนี้ไว้ยามที่หล่อน้อาเาไป
ราเมศิใลีลาสวาทร้อนแรนลืมวาม้อใเมื่อืน เาอยาร่วมรัับหล่อนแบบนี้ และบ่อย ๆ
“อีรอบนะรับ” เอ่ยบอทั้ที่เสียยัสั่นไม่หาย มัทนีเหลือบามอนินุ ทว่าหล่อนไม่ิปิเสธ
‘ั้นอมีวามสุับเาให้มาที่สุนะ เพราะอีไม่นาน ั้น้อไปารนี้ เธออย่าำหนิหรือโรธั้นนะ...านิน’ เสียร่ำร้อในใ หล่อนำลัในห้วสวาทหวามับราเมศ ใสอฝ่ายำลัีัน...ฝ่ายสำนึ...ับ...ฝ่ายเรียร้อ
ในที่สุหล่อน็พ่ายับวามปรารถนาในใ ยอมปล่อยัวปล่อยใเริสวาทับเาอย่าลืมเลือนทุสิ่ทุอย่าในเวลานี้
…………
ความคิดเห็น