คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ๑๑(๒)
"นี่บ้านใร" ยายเอ่ยถามหลานสาวเสียเนิบ หันมอหน้าเธอวาเ็ม้วยวามสสัย เรื่อนี้นายัไม่รู้มา่อน
"เ้าบ้าน่อนเถอะ๊ะยาย แล้วลี่อยเล่าให้ฟันะ" พูไปอนนี้ลัวยายัวลนเรีย ไม่อยาให้เป็นแบบนั้น
สมาย่วยพายายเ้าบ้าน แล้วเา็ลาลับ
พออยู่ันามลำพั ยายนั่นิ่บนโฟา มอหน้าหลานสาว เธอระอัระอ่วนในยิ้มเฝื่อน ไม่รู้วรเริ่ม้นอย่าไรี
ในที่สุเธอยอมเล่าเรื่อราวทุเรื่อให้ยายฟั
“ยายอย่าโรธลีนะ๊ะ” น้ำาไหลพราเป็นสาย อาบแ้มเปรอะเปื้อนไปหม บหน้าับัยาย...พร่ำภาวนาออย่าให้ยายโรธ เธอไม่อยาให้ยายโรธเธอแม้แ่น้อย ไม่อยาให้ยายเรียนล้มป่วยลไ้ ทุอย่าที่ทำเพราะเธอรัยายมา
มือหยุ่นลูบศีรษะลมอเธอบาเบา ผ่อนวามรัาหัวใลทีละน้อย นึอบใวามัูอหลานสาวที่ไม่ใ่สายเลืออนาเสีย้วย้ำ แ่ลับแสนีนานี้...หลับานิ่ สะน้ำาไม่ให้รื้นออมา
“ยายะโรธเอ็ไ้ยัไลีเอ๊ย เอ็เสียสละัวเอเพื่อยายนานี้” วราลีร้อไห้หนั เยหน้ามอยาย
“ลีรัยายนะ๊ะ”
“ยาย็รัเอ็” ึสอแนหลานสาวลุไปนั่้าน้า อันแน่น ับวามทุ์ ถ่ายเทวามรั วามห่วใยให้ันนเ็ม
ผ่านไปหนึ่สัปาห์
วราลีระวนระวายับารหายไปอปวริศร์...ไม่โทรหา นเธอเอ็ละล้าละลั ไม่ล้าโทรถามเา ลัวโนเาว่า ลัวเามอเธอไปในทาลบ ่า ๆ นานา สารพั
มือถือที่ำไว้ถูยมอเป็นระยะ...หายไปไหน...ำถามที่ถามแทบทุวัน แ่ไม่มีำอบสัที เลื่อนสายาหม่นเศร้ามอับ้อที่บานประูอย่าแอบหวั
เสียออหน้าบ้านั เธอสะุ้ เผลอยิ้มอย่าีใรีบวิ่ไปเปิประู ำลัะถลา หน้าเื่อนลทันที
“สวัสี่ะ” เสียทัทายอผู้หิแปลหน้า ยืนยิ้มอยู่หน้าประูรั้ว เธอ่อยวาเท้าสวมรอ เินเรื่อย ๆ ออไปหาอีฝ่าย
“สวัสี่ะ มาพบใระ”
“พี่ื่อสุี มาเ่าบ้านอยู่ิับบ้านน้อนี่แหละะ พอีลับมาาบ้าน พี่เลยเอาปลา่อนาแห้มาฝา” เป็นารสร้าสัมพันธไมรี่อัน วราลีเินไปยื่นรับ
“อบุนะะุสุี วราลี่ะ เรียลี็ไ้”
“่ะ..อเรียว่าน้อลีนะะ อแทนัวเอว่าพี่้วย เพราะหน้าาระับพี่แล้ว วามริะแทนัวเอว่าน้า ็เรใหัวใัวเอ อเป็นสาวสันินะะ” พูเสียลั้วหัวเราะ ึให้วราลีอารม์ีไป้วย พูันอีสอสามำ ฝ่ายนั้น็อัวเินลับเ้าบ้านิันามที่นาบอ เธอมอามนสุ ึหมุนัวเ้าบ้าน
“วราลีเป็นยัไบ้า” ปวราเอ่ยถามทันทีที่อีฝ่ายโทรหา
“หน้าเศร้ามาเลย่ะุวรา ท่าทารออยนะะ” ไม่้อพู่อว่ารออยใร...ไ้ยินเสียอีฝ่ายรับในลำอ ่อนัสาย สีหน้าหนัใ พี่ายบินไป่าประเทศแล้วหายเียบนน่าแปลใ....หายไปไหนนะพี่ริ ไม่บอไม่ล่าว
“มีอะไรหรือีทำหน้าเป็นินยาเบื่อหนู ุวรา...เธอว่าอะไร” เสียสามีเอ่ยทั สุีหันมอเา รู้สึยิ่ว่าินยาเบื่อหนูอี เพราะทำแบบนั้น ล้าท้อไม่ทัน็แ่าย แ่อนนี้สิ ปวหัวนแทบระเบิับารระทำอเ้านาย ที่ทำให้เธอหัวหมุนิ้วเป็นลู่า
ให้เธอับสามีมาอยูแลวราลี แ่ไม่บออีฝ่ายสัำ บินหนีไป่าประเทศเยเลยเหมือนไม่สนใ แ่ำสั่ให้ทำรัน้ามอย่าสิ้นเิ...อะไรอเานะเ้านาย
ผ่านไปอีหนึ่สัปาห์ับวามหวัที่ลอยหายไปถึสออย่า
“ยาย๋า ไปผ่าัาอี้านะะ ลีอร้อ”
“ไม่้อหรอลีเอ๊ย แ่นี้ยาย็มอเห็น เินเหินไ้แล้ว ไม่้อเสียเินเสียทออีเลย”
“เ็บเินไว้ทำทุนเถอะลู” สอสัปาห์แล้วที่วราลีเศร้าึม ไม่รู้เพราะอะไร ปวริศร์็หายหน้าไป ยายไม่รู้ว่ามีเรื่อผิใอะไรันหรือเปล่า หรือเาเบื่อหลานยาย เินทอที่มียายึอยาให้เธอเ็บไว้ใ้่ายในวันหน้า ที่ไม่อาาเาะารรมไ้
วราลีน้ำาร่วในทรวอ...นั่นสินะ..่อไปเธอ้อพึ่พาัวเอ...อีไม่นานเธอเรียนบ ้อหาทาทำมาหาินเป็นิ้นเป็นอันเสียที มิะนั้นเินที่มีไม่อเย พาให้ยายลำบาไ้ สอสอแนอเอวยาย หาไออุ่นที่แผ่เ้าหัวใหนาวอเธอในยามนี้
มือยายลูบผมเบา ๆ เอ่ยถามเสียแหบพร่าอย่าอปาถามไม่ไ้
“ุริเธอไม่โทรมาเลยหรือ”
“ไม่๊ะ” ส่ายหน้าพร้อมเอ่ยเสียแผ่วเบานแทบไม่ไ้ยิน อิแ้มแนบุออุ่นอยาย มือหยุ่นยัลูบศีรษะลมอเธอไม่หยุ เอ่ยให้ำลัใ
“เาิานนะลีเอ๊ย...เาเป็นนัธุริ็้อมีานเยอะ”
วราลีพยัหน้าเบา ๆ สายาเหม่อลอย...ริอยาย...แ่ทำไมพี่ริหายไป ไม่บอล่าวลีสัำ...อน้อยใไม่ไ้ ถึระนั้น็ไม่มีสิทธิ์โรธเา เพราะเธอเป็นแ่เมียรายวัน ไม่มีวามสลัสำัอันใมามาย เป็นเรื่อที่้อทำวามเ้าใและยอมรับให้ไ้ แม้ใที่รัเาบอว่าทรมานเหลือเิน แ่เธอ็้อทำให้ไ้
“ยายนอนนะ๊ะ” ึัวนั่ร ่อยประอยายลนอน ึผ้าห่มให้ยาย ้มหน้าลุ๊บที่แ้มยาย
“ลีไปอ่านหนัสือนะ๊ะยาย” ผู้เป็นยายพยัหน้า มอหลานสาวที่พยายามวาท่าเ้มแ็ยิ่สสาร ยายรู้ีว่าท่าทาแบบนี้ ้าในเธอเ็บนาไหน
วราลีนั่อเ่าสะอื้นไห้ระิ ๆ นไหล่ไหว ทั้ที่ทำใแ่ยัลั้นไม่อยู่
...ิถึนะ...้อวามที่ถูส่มาในมือถือ ไม่รู้เบอร์ใร แ่เธอ็เาว่าน่าะเป็นเา พาให้ยิ้มออมาไ้ รีบเบอร์โทรลับ ้อหน้าม่อย...ไม่มีใรรับสาย
ใเหี่ยว!!
ในที่สุ็ยอมัใลุไปล้าหน้าล้าาแล้วลับมาอ่านหนัสือ พรุ่นี้เป็นวันสอบรั้สุท้ายอารเรียน แล้วไปเ้าอบรมอีห้าวัน ็บปริารี
ความคิดเห็น