คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ๖(๒)
แล้วเา็หมุนัววับลับมา...อ้ายยย...าื่นโ รีบ้มุไม่ล้ามอ อายนหน้าแเถือลามไปทั้ัว ยสอมือปิเ้าแทบไม่ทัน ส่วนล่า็โหวเหวเย็นวาบ ้อรีบบีบาหนีบไว้นแน่นยืนัวบิอ
ปวริศร์มออาารนั้น แทบหลุำ...อายนหน้าแ แสร้ ทำเป็นไม่เยหรือเปล่า ิะึ้น่าัวอีใ่มั้ย...ยัยัวร้าย
ยมือหนาับมือบาอเธอ้าออ นสอเ้าเ่ึโผล่หรา วราลีา้า หายใหอบโหย ะิ้น็ไม่ล้า...ทำไี ทำไี...หลุบามอ่ำ ปิวามเินอาย ้ออ้าปาหวอ...ทำไมมันให่โี้เ่เรียมรบนานั้น....โอ๊ย...้อายแน่ ๆ วราลี น้อสาวอพี่ลี๋ารับไหวมั้ย...เวิ่นเว้อไปามอาารสมอที่เริ่มหลุลอย
้อนามอเาอย่าหวา ๆ เอ่ยบอรัว...เสี่ยา หนูยัไม่เย อย่าเพิ่เร่เลยนะะแ่ัแ่ในใ ยืนเร็ทำอะไรไม่ถู
แล้ว้อสะุ้โหย!!
สอแนแร่ระับเอวอรรนร่าายเบียเสีย แผอหนาถัถูไปมาสีเสียออูมอเธอนเห่อร้อนลามทั่วทั้ัว ทั้อายทั้อึอั ารเป็นเมีย้อทำแบบนี้้วยหรือ ไม่ใ่เพาะพวสาวในอ่าหรอหรือ เยแ่ไ้ยินพวสาว ๆ ใน่ายเ๊น้อยุยัน...แ่ไม่เยไ้ยินสัทีว่านเป็นเมีย็ทำเ่นัน
"ทำแบบนี้ ไม่เป็นหรือ" สะุ้ื่นาห้วิอย่าัเิน ส่ายหน้าไหว ๆ
"ทำไมไม่อบ" ัวระุับเสียเ้มที่เอ่ยถาม...ทำไม้อุ้วยนะ หัวใะวายแล้ว...ลัวนลืมไปเลยว่าอนนีุ้ยับเาในสภาพัวล่อน้อน
"ไม่เป็น่ะ"
"แล้วทำอะไรเป็นบ้า"
"เอ๊อ!..." ถ้าบอว่าไม่เป็นเลยเาะว่าเธอมั้ยล่ะ เา้าเธอมาเป็นเมีย แ่เธอับทำแบบนเป็นเมียเาทำไม่เป็นเลย
“อะไรที่ว่าืออะไระ” ถามออไปแบบเบลอ ๆ ็เพราะไม่รู้ว่าะพูอะไรอนนี้ สมอึัวนิอะไรไม่ทันสัอย่า
"ถามแบบนี้ ะบอว่าไม่เย"
"....." ไม่อบีว่า ปล่อยแล้วแ่เาะิ...พูไป็ไม่รู้ว่าะเื่อหรือเปล่า เาอาาหวัอะไรอยู่็ไม่รู้ แ่็นึัใับวามยียวนอเาไม่น้อย ึัใุหน้า้ำไม่มออบ สะใที่เ้นโรมราม ้นแนบีบเ้าหาัวอยาให้มันลีบเล็ลแล้วไหลร่อน้ำหายไปเสียรนี้เลย...ไ้ไม่้อระอัระอ่วนมวลหัวใเ่นนี้
“ั้น็อาบน้ำะ” ยฟับัวมาีใส่เธอ เอามือถูไถัวเธอนสะุ้โหย...
“ว้ายยยย ไม่้อลีอาบเอไ้” ับมือหนาอเาที่ำลัถูไถามเนื้อัวเธอ แ่ัืนเาไม่ไ้ เาไม่หยุลูบไล้ไปทั่ว น้อยมือมาปิวับ...อุ๊ย!...ทำเอ็ไ้ น้อสาวอเธอไม่้อมายุ่หรอ เหลือบมอเา้วยสีหน้าเินอาย นลุนพอ ัวสะุ้เป็นัหวะามมือเาที่แะเนื้อนวลส่วนที่ไม่อยาให้เาแะ น้อรีบยมือปิพัลวัน
ผ้าเ็ัวถูึมาห่อร่าเธอ แล้วแนแร่็้อนร่าเธอนลอย อุ้มเินเ้าห้อนอน...วราลีเร็ัวพร้อมหลับาปี๋...อึ๋ย! เสร็แน่ราวนี้
เาวาร่าเธอลเบา ๆ ึระาผ้าห่อัวโยนระเ็น...อ้ายยย,,,พลิัวะแหลบสายาเาทันที
ปวริศร์ยืนนิ่มอสำรวเรือนร่าอรรอยู่ั่วรู่ วาวาวประายไล้โลมผิวเนื้อาวเนียนละมัย นเิอาารหายใัเล็น้อย ปีนึ้นเียเอียโน้มัวลนอนึร่าน้อยหันลับมาเผิหน้า หยัร่าหนาึ้นทาบทับ ประบริมฝีปาหนาลบนริมฝีปานุ่มเนียนละมุนบบี้ปัไปมาั่วรู่ ่อยยื่นุนลิ้นเ้าปาบอบบาอนเอะะ ส่เสียอู้อี้บอวิธี...เธอไม่้าน ทำามำสอนอเาแม้เอะเินมึน ๆ นน่าำ็าม แ่ยามวามปรารถนาลอยัวทุอย่าไม่มีอะไรน่าสนใเท่าับรสหวานยั่วยวนหัวใอร่าน้อยนุ่มที่ยุยิิ้นส่ายรารว
มือบาถัถูลูบแผ่นหลัหนาเลื่อนไปมาไร้ทิศทา แนบแน่นเรือนร่าเบียเสียปลปล่อยายใไปพร้อมัน
หัวใวราลียามนี้ราวลอยเลื่อนเบาหวิว ปลิวหล่นลปุยเมอ่อนนุ่มละมุนที่ลอยผ่านแสสุริยาอันร้อนแร เลื่อนลอยามารนำทาอเรือนร่าให่ทีู่มือเธอไปยัปลายฟ้าไล แล้วพาสูลิ่นอายวามสุที่ไม่เยพบพานในีวิ ผสานวามเ็บ ุ เสียว่านทรวลอยมวลวนไปามห้วเวลาที่เินผ่านไปับประสบาร์ใหม่ที่ึหัวใเธอสั่นระเส่าามเานอยาให้เวลาหยุไว้เพียแ่รนี้
สอร่าผินหน้าเ้าหาัน มอ้อสบา...ไร้เสียพูมีเพียเสียร้ออหัวใที่่าฝ่าย่ามีนิยามวามหมายสลัไว้ในหัวใอเ้าอที่ไม่ล้าปล่อยมันลอยออมาแะหัวใอีฝ่าย
มือหนาสอึระับร่าบอบบาเ้าแผ่นอื้นเหื่อทอสายาลอยไปับห้ววามสุในใ ลิ่นอายสาวน้อยทีุ่หน้าับแผ่นอเาอย่าเินอาย อแอบยิ้มออมาไม่ไ้
นึถึวามหวานหอมเรือนายสาวน้อยที่ผ่านวามปรารถนาอย่าหื่นระหายอเา...ิไม่ถึว่านายัรัษาัวรอมาไ้อย่าี....เนื้อนวลนุ่มละมุนล้วนแล้วแ่เป็นธรรมาิทุสัส่วน นอยาถนอมนาไว้ับเานาน ๆ
ผลัลมหายใผ่านแผ่นอที่อึอั เาำ้อัใปล่อยผ่านวามปรารถนา้ำที่เาหัห้ามใไม่ไ้หายัอยู่ใล้ันับเธอแบบนี้
"นอนะ" เอ่ยบอเสียทุ้ม เอียหน้าปัมูที่หน้าผามนเหน่อเธอ ่อยึแน ับร่าเธอนอนในท่าที่สบาย ึผ้าห่มให้อย่าี แล้วผละาไปหยิบผ้าเ็ัวนุ่ ้าวเินออไปล้าเนื้อล้าัว แล้วลับมาแ่ัว หันยิ้มให้เธออีรั้่อนเินาไป
วราลีหยััวลุนั่ ึผ้าห่มปิบัเรือนาย มอามแผ่นหลัหนาที่เินาไปไม่มีำพูาใ มีเพียเสียเือนมือถือั เธอหยิบมามอ
“เินเ้าหนึ่หมื่นบาท” ่าัวที่เาบอ้าเป็นเมีย หน้าที่เธอือแบบนี้หรือ...ไม่่าาอิัวเลยสันิ...ื่นในลั้นน้ำาไว้ไม่อยู่...ไม่รู้อี่าหาว่าเธอทำอะไรให้เาไม่พอใหรือเปล่า เาถึเินาไปแบบไร้ำบอล่าวเ่นนี้
ปล่อยน้ำาไหลเป็นทา วามฝัน วามหวั ลอยหายไปพร้อมารัสินใ...แ่เมื่อัสินใแล้ว ็้อเิน่อ
สะลั้นวามเ็บปว...ลุึ้นหยิบผ้ามาพันาย แล้วเินไปล้าเนื้อล้าัว ลับมาสวมุนอนนเรียบร้อย ้าวลมา้านล่า าโพล่โวาวระยับ
“อ้าว! เายัไม่ลับหรือ” เผลอหลุยิ้มว้าีใอย่าลืมัว
“มานัุ่ยัน่อน”
เินเิน ๆ มานั่ลรที่เาแปะมือบส่สัา หย่อน้นลนั่ แนแร่รวบร่าเธอระับทันที
“มีอะไรอยาุย อยาถามมั้ย”
อะไรอเา...หมายถึเื่อนไ้อลละระมั...ถ้าเป็น่อนหน้าเธออยาุย แ่อนนี้วามรู้สึเปลี่ยน เธอไม่รู้ว่าเารู้สึ่อเธออย่าไร แ่สำหรับเธอ เาเป็นผู้ายนแรในีวิที่ปลิอผาหอมอเธอไปอมม เยม แม้ะเพียั่วราวยามเหาหรือยามายปรารถนา แ่สำหรับเธอ...เาือผู้ายเพียนเียวที่เธอะยินยอมให้ทำ่อเธอเ่นนี้
“ไม่มี่ะ” เอียศีรษะลมอิแผบ่าอเา ไม่อยาพูให้หัวใำิ่ลสู่วามเ็บปวที่น่าระอัระอ่วนวนอาเียนวามอึอัที่ลอยวนอยู่ในอออมาพร้อมผลัวามสับสนทิ้ไปพร้อม ๆ ัน...วามริเธอมีเรื่ออยาพูอยาถามเามามาย แ่พอะอ้าปามันลับหนัอึ้นเปิไม่ออ ้อนวามละอายลอยมาอุนน่าอึอั
“ั้นอีสามวัน่อยเอัน” เอ่ยบอเสียนุ่ม ัวเหมือนมีมปัึลหัวใ...เาไม่้อารเธอมาว่าเมียรับ้า...รายวัน
นึถึเวลาอีสามวัน...มันนานเินไปสำหรับหัวใโหยหาอเธอในยามนี้ ึัวนั่ยืรหันมอหน้าเาแ่ลับ้อ้มมอมือัวเอที่บีบำนแน่น...รู้สึระาใเือเินอาย...รู้ว่าเป็นไปไม่ไ้ยัะหวั สถานะอเธอแ่เมียรายวันามาร้าอเา...ใเธอร้อบอใัวเอ ให้รู้ัเียมัวให้มา ๆ
เาหยััวลุึ้น เธอึลุึ้นาม ไม่ล้ารั้ไม่ล้าพูไ้แ่ลอบมอท่าทีเาไม่วาา เายับัวมาใล้้มหน้าหอมที่แ้มเธอ่อนาัน
“เ้านอน...พัผ่อนะ” แล้วเินาไปทันที
เินไปมอามหลัเา นเห็นรถแล่นาไป...หัวใสั่นหวิว...ลีทำอะไรใหุ้ไม่พอใหรือเปล่าะ...ำถามที่ลอยึ้นมา แ่เธอไม่ล้าเอ่ยปาถาม ไ้แ่ยืนมอาละห้อย
ความคิดเห็น