วังวนหัวใจ...ยัยจอมเปิ่น

    ใครจะคิดล่ะว่ารักครั้งแรกจะทำให้เจ็บขนาดนี้แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังอยากจะ รักและสุดท้ายเป็นยังไงละเจ็บฝังใจนานถึงสามปีเต็ม เฮ้อ~แต่ใครจะคิดละว่าเเผลใจจะหายช้าขนาดนี้ พอเจอตัวกระตุ้นแค่คนหน้าเหมือน ชื่อคล้ายอย่าง "นาย" หัวใจของฉันก็กลับมาเจ็บอีกครั้งราวกับว่ามันไม่เคยจางหายไปไหนทั้งๆที่ บางอย่างมันได้เลือนหายไปแล้วแต่ถึงอย่างนั้นถ้าคนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ เป็นรักแรกของฉันจริงๆมันก็คงจะทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าการปล่อยเขาไปเพราะ ข้างกายของเขามี"พิม" เพื่อนร่วมคณะของฉันอยู่เคียงข้างแล้ว

  ตาหวาน

ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานเเค่ไหนสุดท้าย....ฉันก็ลืมนายไม่ได้สักที

รักครั้งแรกเจ็บที่สุดซึ่งฉันก็คิดแบบนั้นแต่อย่างน้อยๆ

มันก็ทำให้ฉันรู้จักคำว่ารักที่มาพร้อมกับคำว่าเสียสละ

พิม

รู้ทั้งรู้แต่ก็อยากที่จะลองเสี่ยง......ถึงแม้สุดท้ายอาจจะต้องเจ็บก็ตาม 

พิมหญิงสาวผู้สดใสร่าเริงและยิ้มตลอดเวลา จนทุกคนที่พบเห็นยกให้รอยยิ้ม

ของเธอเป็นรอยยิ้มที่ใครเห็นก็ต้องใจละลาย

ยกเว้นเขาเจ้าของใบหน้าเย็นชา

ที่เป็นเพียงแค่ฉากหน้าซ่อนความรู้สึกเอาไว้

เจ้านาย

ที่ไม่พูดที่ไม่เเสดงออกไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก...

หนุ่มนิ่งเย็นชาไม่ชอบแสดงความรู้สึกแต่ใครจะคิดละว่า

เพียงแค่น้ำตาหยดเดียวของเธอมันก็พังทลายกำแพงที่เขาสร้างไว้ลงได้อย่างง่ายดาย

ริชหรือริชชี่

เพียงเพื่อให้ได้ใกล้ชิด...สถานะไหนผมก็ยอม

ความรักไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าของเพียงแค่ได้มองก็สุขใจ

ถึงจะคิดแบบนั้นแต่นับวันที่อยู่ใกล้มันก็ยิ่งยากเหลือเกินที่จะปล่อยมือจากเธอ...

และจะผิดไหมถ้าต่อจากนี้ฉันจะขอเป็นมากกว่าเพื่อน....