เป็นได้เพียง...

ลำดับตอนที่ #3 : อย่าให้ฉันคิด

     “ปล่อยเถอะ...” ฉันพยายามข่มกลั้นก้อนสะอื้นพลางดึงมือกลับแต่ไม่เป็นผล

     “ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้ควีน” น้ำเสียงจริงจังหนักแน่นทำลายกำแพงความแข็งขืนในใจจนหมดสิ้น น้ำตาฉันไหลช้าๆ อย่างเงียบงัน “เธอเป็นเพื่อนรักฉันนะควีน ให้ฉันไม่สนใจไม่เป็นห่วงเธอไม่ได้จริงๆ” รู้ตัวอีกทีแผ่นหลังฉันก็รับความอบอุ่นจากการยืนประชิดตัว

     ฉันบอกให้ตัวเองเลิกพยายามรั้งความรู้สึกข้างในแล้วปลดปล่อยออกมาตามที่ใจต้องการ ฉันทิ้งน้ำหนักไปข้างหลังเหมือนคนหมดแรงรับรู้เพียงการประคองจากเต้ น้ำตายังคงไหลออกมาเงียบๆ ไร้ซึ่งเสียงปลอบโยนหรือเสียงใดๆ มีเพียงความอบอุ่นจากแผ่นหลังและมือที่ประคองอยู่ที่บ่าเท่านั้นที่ทำให้รู้สึกถึงการมีอยู่ของเขา

     “มาทำอะไรกันตรงนี้คะนักเรียน?” คำถามดังขึ้นจากด้านหลัง “นี่ยังอยู่ในเวลาเรียนนะคะ บอกชื่อกับห้องมาค่ะ” น้ำเสียงแสดงความเข้มงวดทำให้ฉันรีบปาดน้ำตาทิ้งแบบลวกๆ แล้วหันไปตอบ

     “ขอโทษค่ะครูพิไล หนูปวดท้องมากน่ะค่ะเลยให้เพื่อนพามาส่งห้องพยาบาล” ฉันพยายามทำหน้าเหมือนคนป่วยให้มากที่สุด “ใช่มั้ยเต้” ฉันสะกิดคนที่ยืนเงียบให้ตอบรับตามที่ฉันพูด

     “ครับ! ใช่ครับครูพิไล แต่พอดีผมปวดฉี่เลยแวะเข้าห้องน้ำน่ะครับ” เหมือนจะได้ผลถ้าเต้จะไม่อธิบายต่อ

     “โอ๊ย! ขอตัวก่อนนะคะครูพิไล” ฉันรีบเอามือกุมท้องก่อนยกมือไหว้แล้วเดินนำเต้ผ่านครูพิไลไปทางห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว

     “เธอปวดท้องเหรอควีน?” เสียงเต้ที่เดินตามหลังมาถามหลังจากเรามาหยุดยืนอยู่หน้าห้องพยาบาล ฉันมองหน้าเต้แล้วถอนหายใจให้กับความซื่อของเขาก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

     “ขออนุญาตค่ะ ครูนุชบาอยู่มั้ยคะ?” ฉันพูดพลางชะเง้อมองเข้าไปในโซนเตียงพักเมื่อไม่เห็นใครอยู่ในห้อง

     “ไปพบผอ.น่ะ” เต้ชี้ให้ดูป้ายบนโต๊ะข้างสมุดลงชื่อ ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปเลือกเตียงในสุดที่ติดกับหน้าต่างก่อนจะนั่งลง

     “นายช่วยเขียนชื่อให้ฉันหน่อยลงว่ามีอาการปวดท้องประจำเดือนนะ”

     “เธอปวดท้องจริงๆ ใช่มั้ย? แล้วต้องกินยาอะไรรึเปล่า?” เต้ดูจริงจังขึ้นอีกจนฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

     “เปล่าหรอกเต้ ฉันไม่ได้ปวดท้อง...แค่ยังไม่อยากกลับห้องน่ะ” คนฟังยังทำหน้างงแสดงชัดว่าไม่เข้าใจแต่ก็ยังเขียนลงไปในสมุดตามที่บอกแล้วเดินมานั่งบนเตียงฝั่งตรงข้าม

     “แล้วเธอจะบอกได้รึยังว่ากับไอ้ตินมันเกิดอะไรขึ้น?” ฉันก้มหน้าหลบสายตาจริงจังที่มองมาพยายามจะลืมว่าเมื่อกี้ได้เผลอปล่อยตัวปล่อยใจอ้อนคนตรงหน้าไปแล้ว

     “ก็ทะเลาะกันนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก”

     “แต่เธอร้องไห้...” คำพูดสวนกลับจากเต้ทำเอาไปต่อไม่ถูก “เอาเถอะถ้าเธอไม่เล่างั้นฉันจะเล่าเรื่องของฉันกับมิ้นท์ให้ฟังเอง”

     “......” ฉันเงยหน้ามองคนพูดที่ทำท่าสบายๆ เหมือนกำลังจะเล่าเรื่องคนอื่น แต่น้ำเสียงที่ใช้ยังคงเศร้าจนใจหาย

     “ตอนคบกับมิ้นท์ฉันมีความสุขมาก พอเวลาผ่านไปข่าวลือเกี่ยวกับมิ้นท์ก็เริ่มเข้าหูแต่ฉันเลือกที่จะเชื่อในตัวเขา แต่ยิ่งนานการกระทำของมิ้นท์ก็ยิ่งเปลี่ยนจนฉันเริ่มไม่แน่ใจ จนในที่สุดฉันก็จับได้คาหนังคาเขาว่ามิ้นท์ไม่ได้มีแค่ฉัน” เต้หยุดแล้วมองหน้าฉันแววตาฉายแววเจ็บปวดแต่มุมปากกลับยกเป็นรอยยิ้มเหมือนตลกในสิ่งที่จะเล่า “มันตลกตรงที่ฉันกลายเป็นฝ่ายผิด ที่เขาต้องมีคนอื่นเป็นเพราะฉันดูแลเขาไม่ดี ฉันได้แต่อึ้งกับสิ่งที่รับรู้กว่าจะรู้สึกว่ามันเจ็บปวดมิ้นท์ก็เดินจากไปพร้อมคนใหม่ของเขาแล้ว”

     “เต้...” ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ อยากจะพูดอะไรปลอบใจแต่ก็นึกไม่ออกว่าควรพูดอะไรออกไป

     “แล้วมันจะผ่านไป...เป็นคำพูดที่เธอพูดเสมอเวลาฉันเศร้าใจไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ตอนนี้ฉันยังคงรู้สึกเสียใจแต่เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป และทุกๆ ครั้งฉันก็มีเธอคอยเคียงข้างและเข้าใจเสมอ มันคงไม่แปลกหากฉันอยากทำอย่างนั้นให้เธอบ้าง...เธอจะอ้อนฉันบ้างก็ได้นะควีน ต่อหน้าฉันเธอไม่ต้องพยายามทำตัวเข้มแข็งก็ได้”

     “......” จู่ๆ น้ำตาร้อนก็ไหลจากหางตาช้าๆ อย่างไม่รู้ตัว เต้ลุกจากฝั่งตรงข้ามมานั่งข้างฉันแล้วโอบไหล่ฉันไว้หลวมๆ

     “บางทีฉันก็อยากให้เธอทำตัวง่ายๆ เหมือนเด็กนะ สนุกก็หัวเราะ เจ็บก็ร้องไห้ ไม่ต้องเก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้ข้างในหรอก” พูดพลางก็ตบไหล่ฉันเบาๆ

     “......” ฉันก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่นทั้งกลัวจะส่งเสียงสะอื้นออกมาให้อีกฝ่ายสงสารทั้งกลัวจะหลุดความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้ ฉันทำได้แต่ร้องไห้เงียบๆ ในวงแขนอบอุ่นของเต้

     เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงกริ่งบอกเวลาหมดคาบแรก ฉันถึงขยับตัวถอยห่างออกเล็กน้อยแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะถูกเต้ดึงตัวเข้าซบกลางอกของเขา

     “ฉันไม่มีผ้าเช็ดหน้า เธอก็เช็ดเอากับเสื้อฉันก็ได้” น้ำเสียงอ่อนโยนข้างใบหูทำให้ฉันรู้สึกดีกว่าเดิมความใส่ใจในเรื่องไม่เป็นเรื่องทำให้ฉันยิ้มออก

     “ไม่เอาอ่ะ สกปรก” ฉันดันตัวออกพลางส่งยิ้มให้เขา

     “รังเกียจก็ไม่ต้องแสดงออกก็ได้ เสียใจนะเนี่ย” เต้ตัดพ้อ

     “เต้...ฉันเลิกกับตินแล้วนะ” จบคำพูดเราต่างก็เงียบ เงียบจนได้ยินเสียงคุยกันไกลๆ แว่วมา

     “เพราะฉันรึเปล่า?”

     “ไม่ใช่...ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น เรากลับห้องกันเถอะ”

 ...............................................................

     “พี่ตินเลิกกับพี่แล้วใช่มั้ยคะ?” เสียงหวานถามขึ้นเมื่อเจ้าตัวเดินประชิดโต๊ะทันทีที่ฉันนั่งลง

     “ไม่ไปถามพี่ตินของน้องขวัญเองล่ะ” ฉันตอบปัดๆ เพราะเสียงที่น้องขวัญคนสวยใช้ถามไม่เบานักส่งผลให้คนโต๊ะข้างๆ เริ่มหันมาสนใจบทสนทนานี้

     “ก็ถามแหละค่ะ แต่พี่ตินบอกให้ขวัญมาถามพี่เอง อันที่จริงเลิกกันก็ดีแล้วล่ะค่ะ เพราะขวัญว่าพี่ก็ดูไม่ได้ชอบพี่ตินสักเท่าไหร่” ฉันจ้องหน้าคนพูดนิ่งๆ เห็นรอยยิ้มน้อยๆ มุมปากของอีกฝ่ายก็รู้แล้วว่าจุดประสงค์ไม่ดีอย่างแน่นอน ฉันเลยถอนหายใจแล้วเลิกสนใจอีกฝ่าย

     “เอาที่น้องขวัญคนสวยสบายใจเถอะ พี่ขอกินข้าวก่อนที่มันจะรสชาติแย่ไปมากกว่านี้”

     “แหมพี่ควีน ขวัญแค่ล้อเล่นเองค่ะ...อย่าร้อนตัวสิคะ” ขณะที่กำลังคิดว่าจะเอาราดหน้าในจานราดใส่หน้าอีกฝ่ายดีรึเปล่านั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างตัว

     “ถ้าน้องมีเวลาว่างขนาดมายุ่งเรื่องของเพื่อนพี่ พี่ว่าน้องเอาเวลานี้ไปทำให้พี่ตินของน้องหันมามองน้องดีกว่านะครับ” เจ้าของคำพูดนั่งลงพร้อมจานข้าว “น้องควรจะพอในตอนที่เพื่อนพี่ยังอดใจไม่เอาราดหน้าราดบนหัวน้องนะครับ”

     “......” เหมือนน้องขวัญจะกลัวในคำขู่แต่ก็ยังคงไม่หยุด “ไม่ทันไรก็ควงคนใหม่ซะแล้วนะคะ มิน่าพี่ตินถึงทิ้ง”

     ปัง! 

     ฉันตบโต๊ะเสียงดังก่อนลุกขึ้นคว้าราดหน้าขึ้นวางเหนือหัวคนพูดพลางจ้องตาอีกฝ่ายเขม็งแล้วค่อยๆ ยิ้มเมื่อเห็นว่าน้องขวัญหน้าถอดสีจนซีดขาว

     “ก็คิดว่าน่าเสียดาย แต่ว่า...” ฉันเอียงจานในมือทำท่าเหมือนจะเทราดหน้าใส่หัวอีกฝ่ายจริงๆ

     “กรี๊ด! พี่ควีน ขวัญขอโทษ!” เสียงร้องด้วยความหวาดกลัวพร้อมมือที่ยกขึ้นไหว้แบบเก้ๆ กังๆ ทำให้ฉันสะใจอย่างบอกไม่ถูก

     “คราวนี้พี่ยังรู้สึกเสียดายของกิน แต่คราวหน้าอย่าหาว่าพี่ใจร้าย” ฉันลดมือวางจานราดหน้าลงบนโต๊ะแล้วนั่งกินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หางตายังเห็นน้องขวัญยืนตัวสั่นไม่รู้เพราะโกรธหรือกลัวจนเพื่อนต้องมาพาตัวกลับโต๊ะไป

     “ร้ายกาจมาก”

     “ฉันจะถือว่าเป็นคำชม” ฉันหันไปสบตาคนข้างๆ ที่กำลังนั่งหัวเราะตัวโยน “ขอบใจที่ช่วยนะเต้”

     “ถึงฉันไม่มาช่วยเธอก็น่าจะจัดการได้อยู่แล้ว” เต้หยุดหัวเราะแล้วเปลี่ยนเข้าโหมดจริงจัง “ที่เธอโกรธขนาดนี้เพราะยังเสียใจที่เลิกกับไอ้ตินใช่มั้ย?”

     “......” ฉันเบือนหน้ากลับมาสนใจราดหน้าในจาน ฉันไม่สนใจว่าใครจะพูดเรื่องของฉันกับตินยังไงฉันไม่แคร์แม้แต่น้อย แต่ที่ฉันทนไม่ได้คือการลากเต้เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

     “ฉันนึกว่าผ่านมาหลายวันแล้วเธอคงจะโอเคขึ้น แต่เธอก็ยัง...” เต้ค่อยๆ เงียบไป ฉันไม่คิดจะอธิบายในเรื่องที่เต้เข้าใจไปเองเพราะมันคงเป็นประโยชน์กับฉันมากกว่า...อย่างน้อยในตอนที่เต้ยังเข้าใจผิดแบบนี้เขาก็ให้ความสำคัญกับฉันมากกว่าใครๆ

     “วันนี้ฉันจะเริ่มติวหนังสือให้นาย เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ” ฉันเปลี่ยนเรื่องโดยไม่หันไปมองหน้าเต้

     “โอเค...ขอบใจนะ”

     “อืม รีบกินเหอะ เดี๋ยวหมดพักเที่ยงซะก่อน” พูดจบก็รีบจัดการราดหน้าในจานอย่างรวดเร็วแล้วปลีกตัวออกไปห้องน้ำทันที

     ฉันจ้องมองเงาสะท้อนในกระจกบานใหญ่ตรงหน้าเห็นเพียงผู้หญิงเห็นแก่ตัวคนหนึ่งที่กำลังใช้ความเข้าใจผิดดึงความสำคัญมาไว้กับตัวเพื่อความสุขเพียงชั่วคราว ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็ยังยินดีจะรับมันอย่างเต็มใจ

     ฉันถอนลมหายใจช้าๆ แล้วพยายามปลงกับความคิดฟุ้งซ่านในหัว ในเมื่อตอนนี้เต้ยังคงให้ความสำคัญกับฉันมากกว่าใครๆ ฉันก็ขอเก็บเกี่ยวช่วงเวลานี้ไว้เท่าที่จะทำได้ก็แล้วกัน

     กิ๊งก่อง!

     ฉันรีบเดินกลับห้องเรียนทันทีที่เสียงกริ่งดัง เมื่อมุ่งไปยังโต๊ะริมหน้าต่างตัวเดิมก็สะดุดตากับแผ่นหลังของใครบางคนที่นั่งฟุบหน้าอยู่บนเก้าอี้ตัวติดกัน ฉันหันขวับไปยังโต๊ะอีกตัวที่ติดกับประตูหน้าห้องก็สบตาเข้ากับดวงตาโตที่ส่อแววอึดอัดใจผ่านกรอบแว่นสีดำของคนเคยนั่งข้างกัน

     “จ้องขนาดนั้นไอ้พีได้เอาไปฝันร้ายแน่ๆ มานั่งที่ได้แล้ว” เสียงทุ้มคุ้นหูทำให้ฉันละสายตาจากพีกลับมาจ้องคนพูดแทน

     “พูดยังไงถึงทำให้พีเขายอมย้ายที่ให้เนี่ย ปกติรายนั้นไม่ยอมผิดกฎห้องนะ” ฉันถามพลางนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง

     “ก็พูดดีๆ นี่แหละ” เต้อมยิ้มพลางเท้าแขนมองหน้าฉัน “ไม่ดีใจเหรอที่ได้นั่งกับฉันอะ”

     “น่ารำคาญสิไม่ว่า” ฉันตอบปัดทั้งที่หัวใจเต้นแรงกว่าทุกทีเพราะรอยยิ้มกับคำพูดของเขา

     “โหย ใจร้ายอะ”

     “นายจะรู้ว่าฉันใจร้ายได้ขนาดไหนก็ตอนที่ฉันติวหนังสือให้นายนั่นแหละ” ฉันยิ้มมุมปากก่อนหัวเราะในลำคอ

...............................................................

     “ถามจริงเคยโดนลูกบอลกระแทกหัวบ่อยเหรอ? ทำไมความจำปลาทองขนาดนี้ห๊ะ? อันนี้เพิ่งเรียนเมื่อเดือนที่แล้วเองนะยะ จะโง่ก็ให้มันมีขอบเขตบ้าง!” ฉันปาปากกาทิ้งอย่างเหลืออด

     “โอ๊ยยย...ก็มันจำไม่ได้จริงๆ นี่นา ไม่ได้แกล้งซะหน่อย” เต้บ่นกลับพลางทำหน้ามุ่ย “ไม่เอาแล้ว วันนี้พอแค่นี้เหอะ หัวสมองจะระเบิดอยู่แล้ว” พูดจบก็เอาหน้าแนบกับโต๊ะก่อนช้อนตามองหน้าฉัน

     “มองอะไรยะ?”

     “มองคนขี้บ่น...แต่ก็ขอบใจนะที่อุตส่าห์สละเวลามาช่วยฉันติว” รอยยิ้มที่ส่งมาทำเอาความหงุดหงิดกระจายหายไปในพริบตา

     “สำนึกไว้ซะล่ะ” ฉันเชิดหน้าขึ้นพยายามหลบสายตาที่ยังจ้องมองมา

     “งั้นเดี๋ยวซื้อน้ำให้ขวดนึง ชาเขียวเหมือนเดิมนะ” ความเอาใจใส่กับคำพูดธรรมดากลับทำให้หัวใจเต้นแรงกว่าปกติ มือหนาวางไม่เบานักบนไหล่ฉันก่อนออกแรงบีบเบาๆ “เดี๋ยวมานะ”

     “อย่าช้าล่ะ ขี้เกียจรอ” ฉันตอบปัดๆ พลางทำหน้าเบื่อหน่าย

     “จะรีบไปรีบมาครับผม”

     “โอ๊ย ทำบ้าอะไรของนาย!” ฉันร้องออกมาเมื่อถูกเต้หยิกแก้มด้วยแรงที่เรียกได้ว่าไม่เบานัก

     “มันเขี้ยว” พูดเสร็จก็เดินตัวปลิวออกจากห้องไปทิ้งให้ฉันนั่งลูบแก้มไปพร้อมกับความรู้สึกมากมายในหัวใจ

     ระหว่างรอเต้กลับมาฉันได้แต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียน เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะแว่วมาตามทางเดินให้ได้ยินตลอดเวลา ฉันเผลอนึกย้อนกลับไปตอนที่ฉันยังไม่ได้คิดอะไรกับเต้ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขและสนุกมาก ทุกๆ วันมีแต่เสียงหัวเราะไม่มีวันไหนที่ฉันจะมานั่งเศร้าหรือทุกข์ใจเพราะเรื่องของคนคนเดียว บางทีฉันก็อยากให้เวลานั้นย้อนคืนกลับมาแต่แม้จะพยายามเลิกคิดสักเท่าไหร่...ใจฉันก็ทำไม่ได้สักที

     “ว้าย!” ฉันร้องพร้อมสะดุ้งสุดตัวเมื่อสัมผัสถึงความเย็นที่ต้นคอ

     “ฮะฮะ ตกใจขนาดนั้นเชียว” ตัวการนั่งลงข้างๆ ก่อนยื่นขวดชาเขียวเย็นฉ่ำมาให้

     “ก็คิดอะไรเพลินไปหน่อย” ฉันรับมาแล้วเปิดฝาดื่มทันที ความเย็นและความหวานทำให้รู้สึกสดชื่นทั้งร่างกายและหัวใจ

     “คิดอะไรอยู่?”

     “คิดถึงตอนที่เรารู้จักกันแรกๆ” ฉันเผลอตอบไปตามความรู้สึกจนนึกอยากตบปากตัวเองที่พูดไปแบบนี้

     “ตอนป.4ใช่มั้ยที่เราเจอกันครั้งแรก?” เต้ถามพลางทำเหมือนกำลังนึกทวนความทรงจำ

     “ใช่ เราอยู่ห้องเดียวกันแต่ไม่ค่อยได้คุยกันหรอกจนกระทั่งนายมาตีสนิทเพราะจะขอช่วยให้ฉันเป็นแม่สื่อให้กับอีฟ” ฉันตอบยิ้มๆ พลางนึกถึงเรื่องราวตอนนั้น

     “แต่หลังจากนั้นเราก็สนิทกันจริงๆ นี่”

     “สนิทจนถึงขั้นที่ไม่ว่านายจะมีแฟนกี่คนอกหักกี่หนก็เป็นฉันที่ต้องคอยเป็นที่ปรึกษาให้ตลอด” พูดจบก็ดื่มชาเขียวอึกใหญ่ให้ความหวานล้างความขมขื่นทิ้ง

     “ทำไงได้ล่ะก็ฉันมีแค่เธอที่คุยทุกเรื่องได้นี่” เต้เท้าคางกับโต๊ะพลางมองหน้าฉัน “เพราะเป็นเธอหรอกนะฉันถึงคุยทุกเรื่องได้อย่างสบายใจ” รอยยิ้มสดใสที่ส่งมาให้ทำใจสั่นไหวรุนแรงจนต้องยกชาเขียวขึ้นดื่มอีกครั้ง

     “พอเถอะๆ นอกเรื่องนานละ มาติวหนังสือต่อดีกว่า” ฉันเปลี่ยนเรื่องพลางเลื่อนมือไปเปิดหนังสือแต่กลับถูกเต้จับมือข้างนั้นไว้หลวมๆ

     “อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องสิ” ฉันมองมือตัวเองที่ถูกจับไว้แล้วหันมองหน้าคนข้างตัวที่ยังคงใช้อีกมือเท้าคางมองหน้าฉันด้วยแววตาแปลกๆ

     “มองอะไรยะ?” ฉันถามด้วยความไม่เข้าใจในการกระทำชวนคิดไปไกลแบบนี้

     “ดูๆ ไปเธอก็น่ารักอยู่นะ” จู่ๆ เต้ก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ตากลมโตจมูกนิดปากหน่อยทำให้หน้ากลมๆ ของเธอมองแล้วไม่น่าเบื่อ”

     “นี่นายหลอกด่าฉันเหรอ?” ฉันขยับตัวออกห่างแต่เต้ก็ยังขยับตามเข้ามาใกล้เหมือนเดิม

     “เปล่า ฉันหมายความว่าเธอเป็นคนที่มองแล้วอยากมองอีก ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารักน่ะ” รอยยิ้มกับคำหวานในระยะประชิดทำเอาใจสั่นรัวจนร้อนไปถึงใบหน้า ฉันดึงมือที่ถูกกุมไว้ออกก่อนดันตัวเต้ให้ถอยห่าง

     “พูดดีไปก็เท่านั้นแหละ ฉันไม่ลดความโหดในการติวลงหรอกนะ” ฉันพูดปัดๆ กลบเกลื่อนความเขินอายที่เริ่มมีอิทธิพลมากขึ้นก่อนคนข้างๆ จะรู้สึกตัว

     “เธอรู้ตัวมั้ยว่าจริงๆ มีผู้ชายหลายคนแอบมองเธออยู่นะ” ฉันหันมองเต้ที่ยังคงมองมาที่ฉันด้วยแววตาแปลกๆ เช่นเดิม

     “พูดอะไร?”

     “นอกจากไอ้ติน จริงๆ ก็มีอีกหลายคนที่มาขอให้ฉันแนะนำเธอให้รู้จัก...แต่ฉันไม่อยากทำ” ฉันเลิกคิ้วมองหน้าเต้ด้วยความไม่เข้าใจ

     “แล้วแนะนำตินให้ฉันทำไม?”

     “เพราะฉันคิดว่ารู้จักมันดีมั้งเลยคิดว่าคงไม่ทำให้เธอเสียใจแน่ๆ” เต้ยื่นมือมาเกี่ยวปอยผมที่หลุดออกทัดหูให้ฉันเบาๆ “...ที่จริงฉันไม่อยากให้เธอมีแฟนด้วยซ้ำ...”

     “......” ฉันได้แต่นั่งเงียบฟังสิ่งที่เต้พูดด้วยความสับสน มือร้อนที่อยู่บริเวณใบหูค่อยๆ เลื่อนลงมาที่คางช้าๆ

     “ถ้าตอนนั้นฉันไม่ได้ชอบมิ้นท์ ฉันคงขอเธอเป็นแฟนไปแล้ว”