เป็นได้เพียง...

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ทุกคนต่างมีความลับ...ความลับที่บอกใครไม่ได้

     “ว่าไง...พ่อคนเก่ง” ฉันยื่นขวดน้ำเย็นส่งให้คนตรงหน้าที่ยังหอบไม่หยุด มือกร้านแดดคว้าหมับแล้วรีบยกดื่มอย่างกระหาย

     “เหนื่อย!” พูดจบก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เหมือนคนหมดแรง ฉันมองคนข้างตัวพลางอมยิ้มก่อนยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กให้

     “สำออยรึเปล่าเนี่ย เมื่อกี้ยังวิ่งตามลูกบอลไม่ห่างเลย พอชนะแล้วมาทำเป็นหมดแรง”

     “อ้อนแฟนไม่ได้รึไง?” มือหนาดึงผ้าขนหนูออกจากมือฉันแล้วส่งคืนทั้งที่ยังไม่ได้เช็ดเหงื่อ “ก็เช็ดให้หน่อยสิ...นะครับ” สายตาออดอ้อนถูกส่งมาให้จนต้องถอนใจพลางอมยิ้มก่อนรับผ้าขนหนูมาแล้วช่วยซับเหงื่อตามไรผมของคนขอร้อง

     “นี่อารมณ์ดีหรอกนะถึงทำให้”

     “อากาศที่ว่าร้อนยังต้องยอมให้คู่นี้จริงๆ” เสียงแซวดังขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะก่อนเจ้าตัวจะทิ้งตัวลงนั่งอีกข้าง

     “มึงไม่ต้องอิจฉากูเลยไอ้เต้” ผ้าขนหนูถูกดึงออกจากมือแล้วถูกปาใส่หน้าคนหัวเราะ

     “ตินไม่เอาสิ...” ฉันตีแขนเจ้าตัวเบาๆ ก่อนหัวเราะ “อย่าไปสนคนขี้อิจฉาเลย”

     “ไม่เข้าข้างเพื่อนเลยนะควีน ใจร้ายอะ” เต้ทำหน้าบูดแล้วสอดส่ายสายตาเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง “แล้ว...มิ้นท์ไม่มาจริงเหรอ?”

     “เอ่อ...มิ้นท์เขา...เขาติดธุระกับที่บ้านน่ะเลยฝากบอกว่ามาไม่ได้จริงๆ”

     “เหรอ...” เต้ตอบรับพลางยิ้มเศร้า

     “ไม่ใช่ว่าไปกับหนุ่มอื่นซะแล้วเหรอ?” ฉันหันขวับกลับไปมองหน้าคนพูดก่อนถลึงตาใส่ “ก็ได้ข่าวมาแบบนั้น” เจ้าตัวยังคงพูดต่อโดยไม่สนใจสายตาถมึงทึงของฉัน

     “ไอ้ติน! โค้ชเรียก!” เสียงตะโกนเรียกให้เจ้าตัวหันไปก่อนยักไหล่แล้วลุกขึ้นเดินไป ฉันหันกลับมามองหน้าคนที่เหลือแล้วก็ต้องถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้าของเต้

     “เต้...นายอย่าคิดมากเลยนะ มันก็แค่ข่าวลือ มิ้นท์เขาติดธุระกับที่บ้านจริงๆ ...เชื่อฉันสิ”

     “อืม” เต้ถอนหายใจยาวก่อนเอนตัวมาซบไหล่ฉัน “ฉันจะเชื่ออย่างนั้นนะควีน” น้ำเสียงที่พูดเศร้ามากจนปวดหนึบไปทั้งใจ

     “ไม่เชื่อฉันก็เชื่อในตัวแฟนนายสิ มิ้นท์เขาไม่ทำร้ายนายหรอก...อย่าคิดมากนะ” ฉันพยายามปลอบทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของคนฟังดีขึ้น

     “เธอจะอยู่ข้างฉันใช่มั้ยควีน...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม” มือหนายื่นมาแตะมือฉันเบาๆ เหมือนต้องการกำลังใจ

     “...ฉันอยู่ข้างนายเสมอ...” ฉันพลิกมือกลับไปกุมมือเขา “และจะอยู่ตลอดไป” ฉันบีบมืออีกฝ่ายแน่นจนเจ้าตัวเงยหน้าขึ้นสบตา ดวงตาที่มักมีประกายของความสดใสหมองลงจนน่าตกใจ

     “ขอบคุณนะควีน...” รอยยิ้มที่สดใสน้อยกว่าทุกครั้งถูกส่งมาให้ก่อนเขาจะผละออกจากไหล่ฉันแล้วลุกขึ้นยืนบิดตัว “เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันจริงๆ” มือหนาวางบนหัวฉันแล้วขยี้เบาๆ ก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะแล้วเดินห่างออกไป

     ฉันมองตามแผ่นหลังเจ้าของคำพูดไปอย่างเหม่อลอย ความรู้สึกต่างๆ วนเวียนอยู่ในหัวใจจนปั่นป่วน ความรู้สึกดี ความรู้สึกผิด ความสุข ความเศร้า ปะปนกันจนไม่สามารถแสดงความรู้สึกออกมาได้เลยแม้แต่อย่างเดียว ทำได้เพียงยอมรับความจริงว่าไม่ว่ายังไง...ก็เป็นมากกว่านี้ไม่ได้

     ทุกคนต่างมีความลับ...ความลับที่บอกใครไม่ได้

     โดยเฉพาะความลับของฉัน

     มันไม่ควรจะให้ใครรู้เลยแม้แต่คนเดียว