คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 หนีตาย
ภายในโถงถ้ำ ตรงที่ที่เคยมีซากของอสูรกายพวกนั้นอยู่ก็ได้ปรากฏเป็นดวงไฟสีม่วงขึ้นมาแทนที่
ดวงไฟเหล่านั้นได้ลอยอยู่เหนือผิวน้ำห่างจากเด็กหนุ่มไปไม่มากนัก มันคือจิตวิญญาณของอสูรกายพวกนั้น
เรย์ไม่ค่อยแปลกใจสักเท่าไหล่ เพราะในคู่มือเกมส์ ที่เขาได้อ่านมาก็มีคำอธิบายเอาไว้ เกี่ยวกับจิตวิญญาณอสูร ถ้าหากสัตว์อสูรได้ตายลงไปจะปรากฏเป็นจิตวิญญาณอสูร
ส่วนตัวเด็กหนุ่มเองก็คิดว่าจิตวิญญาณอสูรเหล่านี้หน้าจะเกิดขึ้นจากวิญญาณอันชั่วร้าย ที่มีความอาคาดแค้น
ทันใดนั้นเสียงของระบบก็ดังขึ้น ผู้เล่นเรย์ ได้รับ ร่างจุตติเทพอสูรจิ้งจอกเก้าหาง
เนื่องจากท่านผู้เล่นยังปรดผนึกพลังของแหวนขั้นที่หนึ่งไม่สมบูรณ์ ดังนั้นร่างจุตติอสูรจะสามารถใช้ได้เพียงหนึ่งครั้งต่อวัน จำกัดเวลาการใช้งานเพียง 3 นาที
เงื่อนไขการปลดผนึกแหวนคั่นที่หนึ่งให้สมบูรณ์ คือต้องกลืนกินจิตวิญญาณอสูรให้ครบ 1000 ดวง
ผู้เล่นเรย์ได้รับ ทักษะพิเศษ คมเขี้ยวอสูร (สถานะถูกปิดผนึก) จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อเปิดใช้งานร่างจุตติเทพอสูรเท่านั้น
พอเสียงของระบบจบลง เรย์ถึงกับหนักใจกับจำนวนของจิตวิญญาณอสุรที่ต้องเก็บ แต่ก็ยังใจชื้นขึ้นมาบ้างเมื่อมองเห็นจิตวิญญาณอสุรนับร้อยกว่าดวงที่ลอยอยู่เบื้องหน้า
“เอาวะ หน้าจะได้หลายร้อยอยู่” เด็กหนุ่มพึมพำกับตนเองเบาๆ
หลังจากนั้นแหวนในมือของเด็กหนุ่ม ก็มีเปลวเพลิงสีเงิน สว่างออกมา ทำให้เรย์แปลกใจว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเขาหรือเปล่า จากนั้นเปลวไฟ ในมือก็แปรเปลี่ยน เป็นสะเก็ดไฟเล็กๆ ลอยออกไปอยู่ยังเบื้องหน้าของเด็กหนุ่ม สะเก็ดไฟสีเงินค่อยๆรวมตัวกันปรากฏเป็นร่างของจิ้งจอกเก้าหางสีเงินดวงตาสีแดงดูดุดันทรงอำนาจ
ทันใดจิ้งจอกตัวนั้นก็ได้อ้าปากกลืนกินจิตวิญญาณอสูรนับร้อยจนหมด ทำให้อสูรร้ายถึงกับพอใจ
พร้อมกับเงยหน้าขู่คำรามออกมาเสียงดัง ทำให้ผืนน้ำ สั่นสะเทือน บ่งบอกระดับของพลังของสัตว์อสูรตัวนี้ได้เลย
จิ้งจอกมองหน้าเด็กหนุ่มวูบหนึ่ง จากนั้นมันก็สลายเป็นเปลวไฟสีเงินหายเข้าไปในแหวน พร้อมกับร่างผมสีเงินก็กายเป็นผมสีดำดังเดิม
เสียงจากระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง ท่านผู้เล่นเรย์ได้ทำตามเงื่อนไข แหวนของท่านผู้เล่นได้กลืนกินจิตวิญญาณอสุรเข้าไป 549 ดวง ยังคงเหลือ 451 ดวงถึงจะปรดผนึกคั่นที่หนึ่งสมบูร
“เฮ่อว่าแล้ว ยังเหลืออีกตั้งสี่ร้อยกว่าดวงนี่แค่คั่นแรกนะก็เป็นพันแล้ว คั่นสองคั่นสามบลื๊อ ไม่อยากจะคิดเลย คงต้องเก็บกันอีกยาว” พอพูดกับตนเองเส็ดก็ยกนิ้วที่ใส่แหวนขึ้นมาดู
ทันใดนั้น ทั่วพื้นที่ถ้ำก็เกิดการสั่นไหวอย่างรุนแรง “ให้ตายเถอะ ถ้ำกำลังจะถะหล่ม” เรย์ถึงกับสบดออกมาเสียงดัง
เรย์ไม่ชักช้า เขารีบว่าย น้ำไปยังทางที่เขาเดินลงมาในตอนแรก ก้อนหินเริ่มล่วงหล่นลงมาอขย่างต่อเนื่อง
พอถึงจุดหมาย เรย์รีบพุ่งตัวไปที่บันไดโดยทันที เขากระโดดหลบก้อนหินที่ตกลงมา พร้อมกับ บรรไดที่เหยียบก็เริ่มแตกร้าวเป็นทางยาวตามหลังมาอย่างประชั้นชิด
เรย์ใช้ทักษะก้าวเท้าอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าเขาต้องใช้สมาธิเป็นอย่างสูง มือก็ไม่หยุดนิ่ง เขาต้องใช้มือปัดป่าย ก้อนหินที่ตกลงมา พร้อมกับต้องดีดร่างสลับกับการย่ำเท้า บางจุดเด็กหนุ่มก็ต้องกระโดดไปด้วย
พอเรย์เหยียบเท้าลงบันไดขั้นสุดท้าย ก็มีมือใหญ่ ๆ มาดึงร่างของเด็กหนุ่มขึ้นไปยังด้านบน
เมื่อเด็กหนุ่มพ้นจากปากอุโมงค์ออกมา เขาก็ได้เห็นคนที่ช่วยดึงเขาขึ้นไปคือ ชายพุงพลุ้ยที่ดูคุ้นเคย
“เฮ่! ลุง ลุงมาได้ไงอะ” เรย์มีสีหน้าตกใจ พร้อมกับยิงคำถามต่อ
“จุ จุ จุ เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน” ลุงเจ้าของไก่ย่างตอบขัดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังใต้ต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล เพราะเขาต้องการให้เด็กหนุ่มได้พักก่อน เนื่องจากเนื้อตัวของเด็กหนุ่มดูมอมแมมมาก ก่อนที่เขาจะถามเรื่องราวทั้งหมดจากปากของเด็กหนุ่ม
เมื่อเรย์มานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ เขาถึงกับซุดตัวลงนอนพร้อมกับทั้งสองมือ ก็ถือขวดน้ำยาเพิ่มพลังและน้ำยาเลือดยกดื่มไปด้วย เนื่องจากอาการเหนื่อยล้าทางร่างกาย และมีบาดแผลเต็มตัวไปหมด
ลุงเจ้าของไก่ย่างเดินลงมานั่งใกล้ๆ พร้อมกับถามว่า “เอ็ง ได้มันมาแล้วใช้ไหม”
เรย์งงกับคำถามเด็กหนุ่มจึงถามกลับ “อะไรที่ลุงว่า ได้มันมาแล้ว”
“ก็แหวนไง แหวนในตำนาน” ลุงตอบ
“วงนี้เปล่าลุง” เรย์ยื่นมือที่สวมแหวนให้ลุงดู พร้อมกับกล่าวต่ออีกว่า “ในนั้นมันมีอสูรกายโคตรหน้ากลัวเลย แถมยังมีสฟิงซ์อีกด้วย......” เรย์เล่าเรื่องที่อยู่พายใต้อุโมงค์ใต้ดิน
สีหน้าของลุงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาในตอนที่เด็กหนุ่มเล่าถึงจุด ไคล์แม๊กซ์ ในตอนที่ได้พบกับจิ้งจอกเก้าหาง
“งั้นข้าต้องส่งเอ็ง ออกไปจากป่านี้แล้ว เพราะหากมีคนได้แหวนในตำนาน มันก็หมดหน้าที่ของข้าแล้ว” ลุงบอกพร้อมกับถอดแหวนสีทองในมือ ก่อนจะโยนแหวนขึ้นไป อักขระสีเงินที่ถูกจาลึกไว้ ทอประกายแสงสีทองก่อนที่มิติจะเริ่มหมุนวน ดูดร่างของเรย์เข้าไป
ภาพป่าเบื้องหน้าของเด็กหนุ่มก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไป “เฮ้ๆ เดี๋ยวก่อนลุง ฉันยังมีเรื่องจะถามลุงอีกมาก” เรย์ร้องบอก
แต่มีเพียงเสียงแผ่วเบาของลุงที่ตอบกลับมา ซึ่งเรย์ก็คงจะไม่ได้ยิน
“สักวันหนึ่งเราจะได้พบกันอีก .....”
ยะฮู้จบไปอีกตอน
ขอโทษนะครับหายไปนาน พอดียุ่งกับการเรียน ต่อไปนี้คงจะแต่งได้แบบยาวๆ แล้วหละครับ
ความคิดเห็น