คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 บทนำ (รีไรค์)
ณโรงงานล้างแห่งหนึ่งในมุมแยกของทางเดิน ชายผู้หนึ่งแอบมองเส้นทางตรงหน้าเพื่อสอดส่องอะไรบางอย่าง
เมื่อทางปลอดโปร่งเขาก็เร่งวิ่งไปตามทางที่คิดว่าปลอดภัยอย่างสุดกำลัง ด้วยเทคนิคและความเชี่ยวชาญที่ถูกฝึกมาอย่างดี ชายหนุ่มจึงสามารถหนีออกจากโรงงานนรกนี้ได้ในที่สุด
ทว่าออกห่างจากตัวโรงงานได้เพียงไม่กี่สิบก้าว เบื้องหลังก็ปรากฏดวงไฟสีฟ้าส่องแสงเป็นประกายหลายดวง มันคือดวงตากระหายเลือดของพวกหุ่นยนต์รักษาความปลอดภัย
คาดว่าคงจะแห่กันมานับสิบตัว มีทางเดียวที่จะหนีรอดจากพวกมันคือต้องหาที่ซ่อนตัวก่อน
ทว่ามันก็ช้าไปเสียแล้ว เพราะหุ่นยนต์รักษาความปลอดภัย ที่ตามหลังชายหนุ่มมา ได้พบตัวเขาแล้ว พวกหุ่นยนต์เหล่านั้น รีบส่งสัญญาณ เป็นเสียงไซเรน ดังไปทั่วพื้นที่โรงงาน
ชายหนุ่มได้ยินเสียงไซเรนเขาก็รู้ได้ทันทีว่า หุ่นยนต์รักษาความปลอดภัยทั้งหมดได้รู้ตัวแล้ว และตอนนี้ตัวของเขากำลังตกอยู่ในวิกฤตที่ยากจะรับมือ
ในขณะนันก็ปรากฏ แสงไฟสีฟ้าทอแสงเป็นประกายวิบวับ นับร้อยคู่รอบทิศทางกำลังมุ่งหน้ามาทางเขา
แต่ด้วยความมืดสลัวลาง จึงทำให้เห็นแสงไฟสีฟ้า ทอแสงเป็นประกายได้อย่างเด่นชัด
พอหุ่นยนต์ทุกตัวได้หยุดเคลื่อนไหว ภาพที่ชายหนุ่มเห็นเบื้องหน้า มันคือเครื่องจักรสังหารลุ่น ksk 700 ที่ถูกสร้างมาไว้ใช้งานเพื่อสังหารโดยเฉพาะ
ร่างกายของพวกมันใหญ่โตสูงราวๆ สามเมตรเห็นจะได้
ใบหน้าของพวกมันเป็นโลหะสีเงิน มีลำแขนขวาเป็นปืนทำลายล้าง มีลำแขนซ้ายเป็นดาบแสงขนาดใหญ่
ขาของพวกมันเป็นตีนตะขาบของรถถัง ลำตัวเป็นโลหะสีดำสะหนิด
หุ่นยนต์ทั้งหมดปิดร้อมชายหนุ่มไว้ทุกทาง โดยไม่เปิดทางหนีให้เขา พร้อมกับพวกมันทั้งหมดมองมาที่เป้าหมายที่จะต้องกำจัด
แสงไฟในตาของพวกหุ่นยนต์ ทั้งหมดเปลี่ยนจากสีฟ้า เป็นสีแดงซึ่งบ่งบอกว่าตอนนี้ พวกมันเข้าสู่โหมดสังหารแล้ว
ชายหนุ่มหยิบดาบแสงขึ้นมากระชับไว้ในมือ พร้อมกับตั้งถ้าเตียมรับการโจมตี ของพวกหุ่นยนต์ทุกเมื่อ
‘มากขนาดนี้จะไหวหรือเปล่า’ ชายหนุ่มคิด “แต่ว่าไม่ลองก็ไม่รู้สินะ” เขาลำพันออกมา จากนั้นชายหนุ่มก็พูดขึ้นว่า “เปลี่ยนชุดไปเป็นโหมดต่อสู้” ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆพร้อมกับที่ชุดของเขาทอแสงสีขาวสะหว่างวาบ
พอแสงสีขาวดับลง เผยให้เห็นชุดเกาะสีเงิน ซึ่งบ่งบอกว่าเขาก็พร้อมแล้วเช่นกัน
ชายหนุ่มรีบเรียกใช้ ความสามารถของชุดเกาะ “speed on” ดาบในมือของชายหนุ่มทอแสงสีเขียวสะหว่างวาบ พันนั้นร่างของเขาก็หายไปจากจุดเดิม
ตูมตูมตูมตูม เสียงระเบิดดังอย่างต่อเนื่อง โดยไม่มีทีถ้าว่าจะหยุด โดยการโจมตีด้วยความเร็วในตอนนี้ ของชายหนุ่มจึงทำให้เห็นเขาเป็นเพียงเงาวูบไหว
แต่ด้วยดวงตาของพวกหุ่นยนต์ ที่ใช้การจับคลื่นความร้อน จึงทำให้พวกมันสามารถมองเห็นศัตรูได้อย่างไม่ยากนัก
ดาบแสงเล่มโตในมือซ้าย ของพวกมันส่องประกายสีแดงดุดสีเลือด พอหุ่นยนต์ตัวหนึ่งจับการเคลื่อนไหว ของเป้าหมายได้มันก็รีบตวัดดาบแสงด้วยความร่วดเร็ว
ชายหนุ่มรีบยกดาบแสงในมือขวาขึ้นมากัน พร้อมกับร่างของเขา ก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของหุ่นยนต์ตัวนั้น เมื่อหุ่นยนต์ตัวที่โจมตีเห็นว่า การโจมตีของมันถูกป้องกันได้ มันก็รีบถอยออกห่าง เพราะมันเห็นหุ่นยนต์อีกตัวยืนอยู่ด้านหลังของชายหนุ่ม
หุ่นยนต์ที่อยู่ด้านหลังยกดาบแสงขึ้นหมายจะผ่าร่างของศัตรูเป็นสองส่วน เมื่อเห็นศัตรูหันหลังให้กับมัน
ชายหนุ่มเห็นว่า มันรีบถอยออกห่าง เขาก็สงสัยแ ต่เวลานี้เขาจะหยุดหนิ้งไม่ได้ ในเวลานั้นเขาสำผัดได้ถึงความร้อน ของดาบแสงจากทางด้านหลัง เขาจึงหันหลังกลับไป ใช้ดาบแสงในมือรับดาบแสงของหุ่นยนต์อีกตัว ที่กำลังฟันเข้ามา
จากนั้น ชายหนุ่มก็รีบเรียกใช้ ความสามารถของชุดเกาะอีกครั้ง ”speed up" ร่างของชายหนุ่มหายไปอีกครั้งคราวนี้ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม เป็นสิบเท่า
พอชายหนุ่มวิ่งผ่านไปทางไหนก็จะมีเสียงระเบิดตามหลังเขามาติดๆ พร้อมกับกลิ่นควันฟุ้งกระจายไปทั่ว ไม่นานนักหุ่นยนต์รักษาความปลอดภัยก็เหลืออยู่ไม่กี่สิบตัว
พันนั้นร่างของชายหนุ่ม ก็ปรากฏขึ้นมา พร้อมกับชุดเกาะสีเงินก็อันตธานหายไป เผยให้เห็นชุดรัดรูปสีดำ ที่ไม่มีสิ่งใดมาปกป้องร่างกายจากศาสตราวุธใดๆ
’เกินขีดจำกัดของชุดเกาะแล้วสินะร่างกายของเรา ก็ไม่ไหวแล้วตอนนี้’ ชายหนุ่มคิด เพราะว่าในตอนนี้แม้แต่เขาคิดที่อยากจะเก้าขา ก็เก้าไม่ออกแล้ว
ชายหนุ่มมองเครื่องจักรสังหาร พร้อมกับครี่ยิ้มบางๆ เขาชูมือทั้งสองขึ้น ราวกับว่าจะยอมแพ้ ถว่าในมือทั้งสองข้างของชายหนุ่ม ทอแสงสีฟ้าออกมาจางๆ
หุ่นยนทั้งหมดเห็นว่า ศัตรูไม่เคลื่อนไหว พวกมัน จึงรีบโอบล้อมชายหนุ่มไว้ พร้อมกับยกปืนแสงทำลายล้าง เร็งมาที่เป้าหมายที่ต้องกำจัด พร้อมกับเริ่มนับถอยหลัง “10...9...8...”
‘จะทันไหมเนี่ย’ ชายหนุ่มคิด เหงื่อเม็ดโป้งเริ่มไหลออกมาเต็มหน้าผากของเขา
ปืนในมือของพวกหุ่นยนต์ทอแสงสีแดงเข้มขึ้นไปเรื่อยๆ “7...6...5...” เสียงนับถอยหลังนี้ ชั่งบีบคั้นหัวใจของชายหนุ่มเสียจริงๆ แต่ในมือของเขาดวงแสงสีฟ้า ก็เริ่มทอแสงสว่างออกมาเช่นกัน
“4......3...2...” ชายหนุ่มเริ่มยื่นมือไปด้านหน้า แสงสีฟ้าก็มารวมกันอยู่ที่ฝ่ามือทั้งสอง
“...1...” หุ่นยนต์ทั้งหมดนับได้เพียงแค่หนึ่ง พันมีวัตถุสีขาวขนาดใหญ่หมุนวน มาด้วยความเร็วสูง
วัตถุสิ่งนั้นพุ่งเข้าไปทำลาย พวกหุ่นยนที่อยู่บริเวณนั้นจนหมด เหลือแต่ซาก ที่ส่งกลิ่นไหม้ฟุ้งกระจายไปทั่ว
ที่แห่งนี้จะว่าไป ก็เหมือนสุสานของพวกหุ่นยนต์ ที่ไร้ซึ่งชีวิต หลงเหลือไว้ก็เพียงเศษซากพังๆ ที่ทำให้รู้ว่าจุดๆนี้เคยมีเหล่าพวกหุ่นยนต์ประจำการอยู่
พออาวุธชิ้นนั้น ทำงานของมันเสร็จ มันก็กลับมาอยู่ในมือ ของหญิงสาวลึกลับที่ยืนหันหลังให้ชายหนุ่ม
ชายหนุ่มเห็นว่ามีคนมาช่วยแล้วเขาจึงสลายพลังในมือ พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “โฟร์เธอมาช้าเสียจริงนะ ”
หญิงสาวหันกลับมาแล้วพูดขึ้นว่า “โทษที พอดีว่าเตียมการนานไปหน่อยหนะ” หญิงสาวกล่าวยิ้มๆ พร้อมกับถามต่อว่า
“แล้วภารกิจเสร็จหรือยังหละ พวกเราจะได้กลับกันสักทีฉันง่วงจะแย่แล้วนะ” หญิงสาวทำถ้าหาวหวอดๆ
ชายหนุ่มไม่ตอบคำ แต่เขาทำเพียง แลซ้ายมองขวาก่อนจะพูดขึ้นว่า “ฉันว่าที่นี่มีอะไรแปลกๆนะ”
“แปลกตรงไหนงั้นหรือ ฉันว่านะมันก็ปกติดีออก” โฟร์ถามพางมองสำหรวดโดยรอบไปมา แต่หญิงสาวก็ต้องรีบกลับคำเร็วไว เมื่อสัญชาตญาณได้เตือนว่าขณะ นี้ยังไม่ปลอดภัย “ซีโร่เราต้องรีบไปกันแล้ว” โฟร์กล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นๆ เหมือนกับว่าเธอได้พบอะไรบางอย่างที่อันตรายมาก
ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ เพราะว่าเขาคาดการณ์อยู่แล้วว่า พอหุ่นยนต์ทั้งหมดถูกกำจัด พื้นที่นี้จะต้องทำลายตัวเองโดยทันที
ชายหนุ่มพันเอ่ยขึ้นว่า “เปิดใช้โหมดหนีฉุกเฉิน” พอเขากล่าวจบ ร่างกายของเขาเริ่มมีแสงสีฟ้า ห่อหุ้มร่างกาย พร้อมกับชุดรัดรูปสีดำ ก็เปลี่ยนเป็นชุดเกาะสีเงิน มีปีกโลหะสีเดียวกับชุดเกาะ อยู่เบื้องหลัง ปีกแต่ละข้างจะมีท่อไอพ่นอยู่ ข้างละสามท่อ
“โฟร์เราไปกันเถอะ” ซีโร่รีบโอบร่างของหญิงสาวจากทางด้านหลัง พร้อมกับที่เบื้องหลังของชายหนุ่ม ก็ปรากฏเปลวไฟพุ่งออกมาจากท่อไอพ่น ร่างทั้งสองพุ่งทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้าอันมืดมิด
ทว่ามันก็ไม่ทันการ ตูมมม โรงงานล้างเกิดการระเบิดขึ้นอย่างลุนแรง เปลวไฟเผาผานสิ่งรอบข้างให้กายเป็นเท่าถ่าน กลุ่มควันผุดขึ้นราวกับดอกเห็ด
ชายหนุ่มกอดหญิงสาวไว้แน่น เพื่อปกป้องเธอคนนี้เขาใช้แผ่นหลังรับแรงระเบิดทั้งหมดไว้ สติของเขาจะดับลงได้ทุกเมื่อ แต่เขาพยายามประคองสติที่มีอยู่เพียงน้อยนิดของเขา เพื่อส่งหญิงสาวในอ้อมกอดให้ถึงจุดหมาย
หญิงสาวสังเกตเห็นว่าที่มุมปากของชายหนุ่มมีเลือดซึมออกมา เธอจึงเอ่ยปากถามออกไปด้วยความเป็นห่วง “นายเป็นไรไหมซีโร่” แต่ชายหนุ่มไม่ตอบคำ เขาเพียงพยักหน้าแสดงให้เห็นว่าเขายังไหวอยู่
พอชายหนุ่มเห็นยานทรงกลมสีเงินขนาดเล็กจอดอยู่ เขาก็ค่อยๆ ลดระดับความสูงลงมาทีละนิด จงถึงพื้น พร้อมกับฝายานก็ค่อยๆเปิดออก
พร้อมกับชุดเกาะสีเงิน ก็อันตธารหายไป ในเวลาเดียวกัน ร่างของชายหนุ่มถึงกับซุดฮวบ เขากระอักเลือดออกมาคำโต
หญิงสาวรีบประคองชายหนุ่มขึ้นยานโดยเร็วที่สุด พร้อมกับพูดขึ้นว่า “ซีโร่นายต้องรีบไปรักษานะ”
ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวแล้วยิ้ม “ฉันไม่ตายง่ายๆหลอกหน่า ไม่ต้องรีบก็ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง
“ตัวเองเจ็บเจียนตายยังมาปากดีอีกนะ” หญิงสาวค้อนใส่
พอทั้งสองเข้ามาอยู่ในยานฝายานก็ค่อยๆปิดลง ยาอวกาศมีแสงไฟสีแดงกระพริบรอบๆตัวยาน พร้อมกับยานค่อยๆรอยขึ้นอย่างช้าๆ มีเสียงดัง
ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ เป็นจังหวะ
จากนั้นยานอวกาศก็หายไปอย่างไร้ล่องลอย หลงเหลือเพียงความมืดไว้เบื้องหลัง
มีการเปลี่ยนแปลงเนื้อหานะครับ
ยะฮู้จบไปอีกตอนแว้ววว
ความคิดเห็น