The power of the rings online (วงแหวนมหากาฬออนไลน์)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ไก่ย่างหาย (รีไรค์แล้วนะครับ)

ธีพายุ หรือชื่อพายในเกมส์ว่าเรย์ เขามีผมสีดำยาวประบ่า หน้าตาคมสัน  แววตาขี้เล่นตลอดเวลา อยู่ในชุดลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่

เขาได้มาปรากฏตัว อยู่ท่างกลางป่าอันเขียวชอุ่ม ดูราวกับว่าเขาจะมาเดินป่า หรือว่าจะมาเข้าค่ายลูกเสืออย่างไงอย่างงั้น

สิ่งที่เรย์ทำอย่างแรก ก็คือมองสำหรวดโดยรอบ แต่ด้วยทักษะชั้นดีที่ถูกฝึกมาจากโรงเรียน สมัยที่เขาอยู่ ป.6 ก็ไม่ยากนักที่เขาจะเอาชีวิตลอดในป่าเขาลำเนาไพร เช่นนี้

เรย์จึงตัดสินใจหาที่นั่งพัก เพื่อจะสำหรวจสิ่งของในกระเป๋าเสียก่อน

ไม่นานนักสายตาของเขา ก็เหลือกไปเห็นรากไม้ขนาดใหญ่ ที่โผ่ออกมาจากดิน

เรย์จึงเลือกเดินไปนั่งยังรากไม้ ที่เขาได้หมายตาไว้ตั้งแต่แรก พร้อมกับได้ถอดกระเป๋าที่สะพายไว้ที่ด้านหลังออกมา

เขาตรวดเช็กดูสิ่งของในกระเป๋า พร้อมกับหยิบสิ่งของออกมาวางบนพื้นทีละชิ้น

สิ่งของอย่างแรก ที่เรย์หยิบออกมาก็คือ กระติกน้ำหนึ่งใบ ที่มีน้ำเต็มกระบอก

และชุดประถมพยาบาลหนึ่งกล่องที่มีน้ำยาเลือดและน้ำยาเพิ่มพลัง อยู่พายในกล่อง อย่างละห้าขวด

มีดสั้นหนึ่งเล่ม ตะขอเชือกหนึ่งอัน ไฟฉายหนึ่งกระบอก ไม้ขีดไฟหนึ่งกล่องและ เข็มทิศ 1 อัน

 เรย์เช็กของยังไม่ทันจะเสร็จดี ในเวลานั้นเองก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น  โคร่กกก เขาถึงกับสะดุ้งหันซ้ายหันขวาเพื่อหาต้นตอของเสียงแต่เขาก็ไม่พบตัวอะไรสักอย่างเดียว

 “หรือว่า...มันจะ...จะเป็น...สะ..สะ..สะเสือ" เรย์อุทานด้วยน้ำเสียงสั่นๆพร้อมกับรีบเก็บของที่วางไว้ข้างนอกอย่างรวดเร็ว เร็วจนชนิดที่ว่าไม่ถึงห้าวินาที ของที่วางอยู่ที่พื้นก็อันตะทานหายเข้าไปอยู่ในกระเป๋าจนหมด

 เรย์รีบคว้ากระเป๋ากระโจน เข้าไปหมอบในพุ่มไม้ข้างๆ แต่อีกมือของเขาก็ยัง ไม่วายที่จะคว้าไม้ง่ามคู่ชีพ ติดมือมาด้วย

 เรย์หมอบซุ่มอยู่ใต้พุ่มไม้ เพื่อจะแอบมองหาสัตว์ร้าย ที่ส่งเสียงเมื่อตะกี๊ แต่เขาก็มิยักจะเห็นสัตว์ร้ายสักกะตัว

“หรือว่าเราหูฝาดไปเปล่า ก็ไม่หนิเสียงชัดเจนออกอย่างงั้น”

 แต่ทว่าเสียงมันก็ดังขึ้นมาอีกครั้งเป็นระลอกที่สอง โคร่กกก

เรย์ถึงกับต้องสดุ้งเป็นครั้งที่สอง ”เฮ่ยๆ เสือบุกแล้ววว!!!” เขากระโจนออกมาจากพุ่มไม้ พร้อมกับเตียมตัวรับมือกับไอ้เสือร้าย

โคร่กกก เสียงร้องปานสัตว์ร้ายคำรามดังขึ้นมาเป็นรอบที่สาม

“อยู่ไหนฟะไอ้สัตว์ร้าย ท่านเรย์ผู้นี้จะปราบแกเอง ฮ่าๆ” เด็กหนุ่มพูดท้าทาย พร้อมกับยกไม้ง่ามขึ้นชูราวคนบ้า

ในเวลานั้นเอง เสียงจากระบบก็ดังขึ้น

“ผู้เล่นเรย์ ค่าความหิวต่ำกว่าที่ระบบกำหนด กรุณาหาอาหารใส่ท้องด้วย มิชะนั้นภายในหนึ่งชั่วโมง ทางระบบจะส่งคุณผู้เล่นไปเกิดใหม่ค่ะ”

พอเรย์ได้ยินเสียง จากระบบรายงาน เขาก็รู้เลยว่ามันไม่ใช่เสียงของสัตว์ร้าย แต่มันคือเสียงท้องร้องของเขานั้นเอง

“ฮ่าๆ ถึงว่าหละ รู้สึกหิวขึ้นมาตงิดๆ” เขาถึงกับยิ้มขำกับถ้าทางเมื่อสักคู่ของตัวเอง  พร้อมกวาดสายตามองหาผลไม้ที่อยู่ตามต้นไม้ แต่ก็ยังไม่เห็นผลไม้สักลูก เขาคิดที่จะไปตายเอาดาบหน้า

  “เอาวะไหนๆก็เป็นลูกเสือแล้ว ก็ต้องเป็นให้ถึงที่สุด เอาวะเป็นไงเป็นกัน เป็นลูกเสือต้องเดินหน้าอย่างเดียวไม่มีถอยหลัง ดังคำกล่าวที่ว่า เสียชีพอย่าเสียสัตย์เสียหัวเข็มขัดช่างมันเหอะ ฮ่าๆ” เรย์ยืดอกขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นว่าลูกเสือแข็งแก๋งเพียงไหน พร้อมกับใส่เกียเดินหน้าเต็มกำลัง

เรย์เดินหายเข้าไปในดงหญ้าสูงเท่าตึกสองชั้น ไม่เกิน ห้าวินาที เขาก็ต้องถอยกรูดกลับมาตั้งหลักที่เดิม

 พร้อมกับรีบกลับคำที่ได้เคยพูดไว้ “เมื่อถึงยามวิกฤตลูกเสือก็ต้องรู้จักถอยหลังบ้างฮ่า ๆ” เรย์ยิ้มขำ พร้อมกับกล่าวต่อว่า “แต่เสียวจังเมื่อตะกี๊ เกือบตกหน้าผาตายแล้ว ดีนะที่มีพี่ง่ามช่วยแหวกโพรงหญ้า ต้องขอบคุณพี่ง่าม จริงๆทำให้เราไม่ตกหน้าผาตาย” เรย์พูดพางลูบไม้ง่ามอย่างรักใคร่

‘คราวนี้ไม่เสี่ยงฝ่าดงหญ้าดีกว่า’ เรย์คิ พร้อมกับวิเคราะพายในหัวไปด้วยว่า จะเลือกเดินไปเส้นทางไหนดี เพราะด้านหน้าเป็นทางสามแพร่ง

“เราจะไปทางไหนดีวะเนี่ย ขวาร้าย ซ้ายดี ตรงกลางกลับบ้านสบาย“ ในหัวของเขาประมวลผลอย่างเร็วจี๋ พร้อมกับคิดไปด้วยว่า ‘ทางตรงกลางกลับบ้านสบาย ตอนนี้เรายังไม่อยากกลับนี่ ส่วนทางซ้ายก็ดีเกินไป กลัวไม่มีอะไรให้หน้าตื่นเต้น งั้นเหลืออยู่ทางเดียวแล้วคือทางขวามอันตรายสุดๆ ถ้างั้นไปทางขวาดีกว่าเผื่อเจอเรื่องสนุกๆ หุๆ ถ้าโชคดีก็อาจจะเจออาหาร’

 เรย์ตัดสินใจ ไปทางขวา เป็นทางที่มีต้นไม้ขึ้นรกทึบ เพราะว่าอาหารมัคจะอยู่ในพื้นที่ ที่อุดมสมบูรณ์ และอาจจะมีเรื่องสนุกๆรอเขาอยู่ ก็เป็นได้

 ในระหว่างที่เรย์กำลังเดินอยู่นั้นเอง จมูกของเขาพันได้กลิ่นอะไรบางอย่างโชยมาแต่ใกล ”กลิ่นไรวะ หิวโว้ยยย” สิ้นเสียงตะโกน ก็ตามมาด้วยเสียงท้องร้อง เพื่อบ่งบอกว่า ต้องรีบหาอะไรใส่ท้อง

เรย์ไม่รอช้ารีบเดินตามกลิ่นหอมนั้นไปโดยเร็ว สักพักก็พบต้นตอของกลิ่น

กลิ่นนั้นมันก็คือไก่ย่างที่ถูกปิ้งไว้บนกองไฟ ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายเด็กหนุ่ม

เขาไม่รีรอ พร้อมกับพุ่งเข้าไปหา อย่างกับกลัวว่าไก่ย่างมันจะหายไปต่อหน้าต่อตา

  “ใครมาทำไก่ย่างตกไว้กันเหนี้ย อย่างงี้ก็ลาภปากเราแล้วอะสิ”

เรย์ถึงกับเลียปากแผล่บๆ พร้อมกับน้ำลายก็ไหลยืดออกมาเป็นทาง “ไก่ย่างตัวนี้ฟ้าคงประทานมาให้เราแน่ๆ หึๆเสร็จโก๋ละคลาวนี้” เรย์หัวเราะในลำคอ พร้อมกับยัด น่องไก่ที่เขาฉีกออกมา ใส่ปากด้วยความรวดเร็ว

เวลาผ่านไปไม่นานไก่ย่างทั้งตัวก็หมดลง พร้อมกับมีเสียงเรอเอิ้กดังสนั่น จนทำให้นกที่อยู่บนกิ่งไม้ แตกฮือเพราะตกใจกับเสียงอันหน้าสะพรึงกลัว เขาปรายตามองขึ้นไปบนต้นไม้พร้อมกับคิดไปว่า ‘นกตกใจอะไรกันหว่าสงสัยสัตว์ใหญ่จะมา อย่างงี้อยู่ไม่ได้แว้วต้องเผ่นลูกเดียว’

ประกอบกับเขาเกิดอาการมึนๆหัวขึ้นมาคล้ายๆ ว่าจะเป็นอาการของคนง่วงนอน “หนังท้องตึง หนังตาก็ต้องหย่อน  สินะ” เรย์ทำถ้าหาวหวอดๆ พางเอ่ยว่า “ไปหาที่นอนดีกว่าเรา” พอเขากล่าวจบ เขาก็เดินหายเข้าไปในป่าเพื่อหาที่นอนอันแสนอบอุ่น พร้อมกับหนีสัตว์ใหญ่ที่กำลังจะมาถึง ที่เขาได้มโนไว้

  เด็กหนุ่มค้อยหลังไปยังไม่ถึงอึดใจ ก็ปรากฏร่างของชายวัยกลางคนพุงพลุ้ย เดินถือมีดปังตอออกมาจากป่า  ชายคนนั้นถึงกับหยุดชะงักเมื่อเขาได้เห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า

“ว้ากกก!!! ไก่หายไก่ฉานนน หายไปไหนกานนน”

ชายผู้ที่เป็นเจ้าของไก่ย่างถึงกับร้องลั่น เมื่อไก่ที่เขาปิ้งไว้ หายไปไหนก็ไม่รู้หลงเหลือเพียงกระดูก ไว้ให้ดูต่างหน้า

 .......

ยะฮู้จบไปอีกตอนแว้ววว

แก้ไขแล้วครับตอนนี้ ถ้าสนุกของคอมเม้นๆคอมเม้น เยอะๆนะครับ

 ช่วยโหวตให้ด้วยนะครับ หรือถ้าเห็นคำผิดช่วยแจ้งมาที่แป้นพิมพ์ขาวดำ