เจ้าชายหิมะ

ลำดับตอนที่ #23 : ขอต่อเวลาชีวิตจากมัจจุราช

ร่างของกบฏริเกอร์ผงะหงายไปข้างหลังทันทีราวกับถูกระชากอย่างแรง   ร่างสูงใหญ่ล้มลงกระแทกพื้นดิน  เกิดอาการแข็งเกร็งขึ้นทุกส่วนของร่างกายและชักกระตุกถี่ ๆ ในเวลาต่อมา   เขาเกลือกกลิ้งทุรนทุรายอย่างเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วสรรพางค์กาย  ใบหน้าที่เคยหนุ่มกว่าอายุจริงเริ่มแก่ลงตามวัยเกือบเจ็ดสิบปีอย่างรวดเร็ว  ผมเผ้าสีน้ำตาลอ่อนที่เคยดกหนาเป็นมัน  กลับกลายเป็นเบาบาง  ศีรษะเริ่มล้านอย่างเห็นได้ชัด  ส่วนผมที่เหลืออยู่หลอมแหลมกลับเริ่มขาวโพลน   กล้ามเนื้อที่เคยแข็งแกร่ง  เต็มไปด้วยพละกำลังดุจเสือหนุ่ม  เริ่มหมดกำลังวังชา  กลับกลายเป็นไร้เรี่ยวแรงกำลัง  ผิวหนังตามส่วนต่าง ๆ เริ่มเต็มไปด้วยริ้วรอยของกาลเวลา  เหี่ยวย่น  หย่อนยาน  ตกกระ  และกลายเป็นคนแก่ในที่สุด  บาดแผลลึกฉกรรจ์กลางหน้าอกที่ควรจะสามารถรักษาและหายได้ด้วยตัวเอง กลับไม่หาย  สร้างความเจ็บปวดทรมานอย่างสุดที่จะทนทานได้  ลมหายใจเบาบางเริ่มติดขัด  เลือดแดงเข้มไหลทะลักออกมาจากบาดแผลไม่หยุด 

เจ้าหญิงมายนาลี่พยายามอดทนข่มความเจ็บปวดไว้เช่นกัน  เนื่องจากเธอไม่ได้รับพลังชีวิตจากเขาอย่างต่อเนื่อง  และต้องมากพอที่จะรักษาบาดแผลพุพองทั่วร่างกายให้หายสนิทได้  เธอจึงยังไม่ต่างอะไรจากคนที่ใกล้ตายเช่นกัน  ร่างนั้นพยายามคลานเข้าไปหาเจ้าชายริกเกอร์และจับมือเขาเอาไว้ 

เธอรู้…เธอได้เจ้าชายริกเกอร์คนเดิมกลับมาแล้ว 

“เจ้าเป็นไงบ้าง  ริกเกอร์…”  มายนารี่เสียงสั่นเครือ  เพราะเธอเขาถึงเป็นเช่นนี้

“ข้าขอโทษ…”  เสียงเริ่มขาดห้วงหายไปในลำคอปนเสียงสะอึกสะอื้นเบา ๆ

เขาพยายามจะอดทนกับความเจ็บปวดทุรนทุรายที่ได้รับ  พยายามจะต่อรองกับความตายที่กำลังอย่างกรายเข้ามาแยกดวงวิญญาณของเขาออกจากร่างนี้ไปให้ได้

“มันสมควรกับการกระทำของข้าแล้วมายนาลี่  ขอบใจเจ้าที่มาฆ่าความชั่วร้ายในตัวของข้าให้ตายไป  ให้ข้าได้เกิดใหม่  รู้ผิดชอบชั่วดีอีกครั้ง  ไม่เช่นนั้นข้าคงก่อกรรมทำเข็ญไม่มีที่สิ้นสุด” 

มือหนา ๆ จับมือเธอไว้แน่นด้วยกำลังที่มีอยู่เพียงน้อยนิด  พยายามรวบรวมกำลังที่มีคลานเข้าไปหาเจ้าหญิงแห่งเรียวอย่างยากลำบาก  มือข้างหนึ่งกุมบาดแผลที่หน้าอกไว้เพื่อห้ามเลือด  เขามองเห็นน้ำตาเปื้อนใบหน้าของคนที่เขาแสนรัก

“ข้าสิ  ที่ควรขอโทษเจ้า…  ข้าทำให้เจ้าเสียใจมาตลอด…ทั้ง ๆ ที่เจ้ากล้าทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อมาลำบากกับข้า…แต่ข้า…กลับ…”  เขายังพูดไม่ทันจบ  เจ้าหญิงมายนาลี่รีบพูดทับขึ้นมาทันที

“ที่ผ่านมา…ช่างมัน…เถอะ  ขอ..ให้เวลา..นี้..เจ้าคิดได้  ข้าก็ดีใจที่สุดแล้ว”  เสียงของเจ้าหญิงขาดหายไปเป็นช่วง ๆ  เธอจะไม่ยอมตายเวลานี้เด็ดขาด และต้องอดทน  เพื่อรอส่งคนที่เธอรัก  จะอยู่เป็นเพื่อน เป็นกำลังใจให้จนถึงวินาทีสุดท้าย  จนกว่าเขาจะหมดลมหายใจ

เจ้าชายริกเกอร์สำนึกผิด  รู้สึกเสียใจ  เสียดายวันเวลาที่ล่วงเลยไปอย่างไม่มีวันคืนกลับมาได้อีกครั้ง  เขาน่าจะมีโอกาสได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคนที่เขารักให้ยาวนานกว่านี้   คงมีลูกสาวน่ารักอย่างแดนเทียน์  แทนที่เธอจะเป็นลูกสาวของคนอื่น  ต้องโทษตัวเองมัวแต่แสวงหาลาภยศสรรเสริญเงินทองและอำนาจ  จนตอนนี้เวลาชีวิตของเขากำลังจะหมดลงแล้ว  หมดโอกาสที่จะได้อยู่กับเธอเสียแล้ว

ขณะที่ทุกคนยืนนิ่งตะลึงกับเหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างรวดเร็วอยู่นั้น  ไม่มีใครทันมองเห็นแดนเทียน์ที่วิ่งถือดาบเข้าไปหมายประหารชีวิตมหาโจรใหญ่  ที่สภาพตอนนี้ไม่แตกต่างอะไรไปจากคนแก่ที่กำลังบาดเจ็บสาหัสและใกล้ตายไปทุกขณะจิต

ดาบจากมือสาวน้อยแทงลงเต็มเหนี่ยว!!  ไม่มียั้ง!!

ร่างที่ถูกแทงทรุดลงต่อหน้าต่อตาเธอ  สร้างความตกใจให้กับแดนเทียน์อย่างมาก

“ท่านวาร์เดอร์!!”

แดนเทียน์สะดุ้ง!  อุทานด้วยความตกใจสุดขีด   งงกับภาพตรงหน้า  มองดาบในมือที่จมลงไปในร่างของหัวหน้าโจรฝ่ายขวา เมื่อเข้ามาขวางคมดาบที่ตั้งใจจะสังหารชีวิตจอมโจรริกเกอร์  เธอไม่ได้ตั้งใจ   “ฆ่า!”  ใครทั้งนั้น  เธองงตัวเองว่า ทำไปได้อย่างไร   ก่อนหน้านี้อาจจะคิดว่าจอมโจรอย่างริกเกอร์สมควรตาย  มันสาสมกับการก่อกรรมทำชั่วของเขาแล้ว   แต่นั่น!!  เป็นแค่ความคิดเท่านั้น   เพียงแค่คิดอยู่ในใจ    อยู่ ๆ เหมือนมีอำนาจมืดครอบงำจิตใจบงการให้จับดาบไปฆ่าคนตามความคิดนั้นทันที

ริกเกอร์ตะลึงกับภาพนาทีวิกฤตตรงหน้า  ภาพทหารคนสนิทที่เคยไว้ใจที่สุดรับคมดาบแทนเขากำลังล้มลงต่อหน้าต่อตา

“วาร์เดอร์……เจ้าทำแบบนี้ทำไม  มารับดาบแทนข้าทำไม…ทำไม…”

“ท่านริกเกอร์…ข้าขอคืนชีวิตนี้ให้กับ…ท่าน…ที่ท่านเคยเลี้ยงดูข้ามาตั้งแต่เล็ก”  วาร์เดอร์บอกด้วยเสียงอันแผ่วเบา

“วาร์เดอร์…เจ้า…”  หัวหน้ากบฎริกเกอร์มีแรงที่จะพูดได้เพียงแค่นั้น  สิ่งที่หัวหน้าโจรฝ่ายขวาทำยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด  และเจ็บปวดหัวใจมากขึ้น  ยิ่งเสียใจกับการกระทำของตัวเองมากขึ้นเป็นหลายเท่า

แดนเทียน์รีบหันไปมองซีนิธด้วยสีหน้าที่แทบไม่มีสีเลือด

“ซีนิ..ธ..   ข้า…”  เธออยากจะบอกเขาว่า  ไม่ได้ตั้งใจ  แต่ทว่า…เขาคงไม่ยอมฟังคำอธิบาย  หมอหนุ่มหันมามองเธอ…ด้วยสายตาโกรธแค้น  ชิงชัง  ผิดหวัง   สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด  เสียใจเกินเอ่ยเป็นถ้อยคำใด   ก่อนหันสายตาอันห่างเหินกลับไป  แล้วไม่หันมามองเธออีกเลย…

ซีนิธรีบเข้าไปประคองบิดาไว้ในอ้อมแขน

“ท่านพ่อ…”  บุตรชายจับมือผู้บังเกิดเกล้าขึ้นมาแนบแก้มไว้แน่น

“ซีนิธ…ลูกรัก…พ่อ…รัก…เจ้…า…า…ที่สุด”  ก่อนหยุดหายใจหอบถี่ ๆ  แล้วพยายามพูดต่อสิ่งที่ตั้งใจไว้ให้จบ

“พ่อภูมิใจ…ในตัวเจ้า…มาก  ซีนิธ”  พลางพยายามยกมือเปื้อนเลือดจับมือบุตรชายคนเดียวไว้ ไม่เคยนึกเลยว่า ลูกชายแสนขี้เล่นของเขา  จะมีความคิด  กล้าหาญถึงเพียงนี้  ที่สำคัญกล้าทำในสิ่งที่ถูกต้อง  ซึ่งเขาไม่เคยกล้าทำ

“อย่าเสียใจ…พ่อกับแม่…ไม่เคยจากเจ้าไปไหนเลย…”  ขุนโจรวาเดอร์หยุดพูดเป็นพัก ๆ ด้วยความอ่อนล้าเต็มที

“จำไว้…พ่อกับแม่…อยู่กับเจ้า…เสมอ…อยู่…ในความเป็นเจ้า…อยู่ในเลือดเนื้อของเจ้า…ตลอ..ด…ไป…”  มือที่จับมือบุตรชายไว้อ่อนกำลังลงทุกขณะ

“ดูแลตัวเองด้วย…นะ”  จบประโยคนั้น   มือที่จับมือบุตรชายไว้หมดกำลังลง   พร้อม ๆ กับลมหายใจที่อ่อนระโหยโรยแรงลงทุกขณะจิต

“ท่านพ่อ!!”  หมอหนุ่มกอดบิดาไว้แน่น  น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสายราวกับหัวใจจะขาด   ไม่อยากให้ความตายต้องพรากพ่ออันเป็นที่รักจากไปอย่างนี้   อยากขอชีวิตพ่อที่แสนดีกลับมาอีกครั้ง  แม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้  อยากจะฝืนชะตาลิขิต  แต่เขาเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีอำนาจใด   ไม่ว่าพ่อจะเป็นโจรร้ายในสายตาใคร  แต่พ่อเป็นที่รัก  เป็นพ่อที่ดีในสายตาของเขาเสมอ…

ไม่!  เขาไม่ยอม!  จะให้พ่อตายง่าย ๆ แบบนี้ไม่ได้!  ต้องมีทางสิ! 

“มายนาลี่  ต้องช่วยท่านพ่อได้แน่”

คิดดังนั้นแล้วรีบเข้าไปหาเจ้าหญิงมายนาลี่อย่างเร็วที่สุด

“มายนาลี่  มีวิธีไหนที่จะช่วยพ่อข้าได้  โปรดบอกข้า!”  เขาถลาเข้าไปหา  พลางจับมือเธอบีบเอาไว้แน่น

มือสั่น ๆ หยิบขวดเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านใน

“ซีนิธ  นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าคงจะพอช่วยพ่อของเจ้าได้ ไม่มากก็น้อยนะ”

หมอหนุ่มมองขวดยาแล้วรู้ทันทีว่า  ยานั้นมีสรรพคุณรักษาอาการบาดเจ็บภายในที่ดีที่สุด  เป็นยาที่หายาก  และปรุงได้ยากอย่างยิ่ง  หากได้รับปริมาณที่มากพอสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้เป็นอย่างดี

“เจ้าจำต้นเมิสซ์ที่ข้าเคยเล่าให้ฟังได้รึเปล่า ถ้านำมาผสมกับยาสมุนไพรของเจ้า  มันจะทำให้ยานั้น ๆ กลายเป็นยาวิเศษเลยทีเดียว  เจ้าต้องไปตามหาต้นเมิสซ์มา  มันจะขึ้นอยู่ตามไหล่เขาตามหน้าผาหิน”

“มายนาลี่  ขอบคุณท่านมาก”  ชายหนุ่มจับมือหญิงชราขึ้นมากุมไว้แน่นด้วยความขอบคุณ  ความรักความเมตตาของผู้หญิงคนนี้ มีให้เขามาตลอด 

หมอหนุ่มรีบจัดการเทยานั้นผสมน้ำ แม้ว่ายานั้นจะช่วยรักษาพ่อของเขาได้  ถ้าได้รับในปริมาณที่มากพอ  แต่เขาไม่อาจทนเห็นความตายพรากคนที่เขารักเคารพจากไปได้  เขาตัดสินใจ แบ่งยาเป็นสามส่วน  ส่วนแรกนำไปให้บิดาดื่มทันที  ส่วนที่สองนำไปให้กบฏริกเกอร์ดื่ม ซึ่งบุรุษผู้นี้เคยเอ็นดูเขามาตลอด  เขาจึงได้รับสิทธิพิเศษโดยไม่ต้องออกไปปล้นฆ่าใคร  ส่วนที่สามสำหรับมายนาลี่  ซึ่งการแบ่งยาอย่างนี้  ทำให้อาการนั้นเพียงทุเลาลงชั่วขณะ ขอต่อเวลากับมัจจุราชได้อีกไม่เกินสามวัน  แต่ปริมาณไม่มากพอที่จะทำให้ใครมีชีวิตอยู่ต่อไปได้  

“ท่านดื่มยาก่อนเถอะ”  ซีนิธประคองร่างมายนาลี่ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน  แล้วค่อย ๆ บรรจงป้อนยาให้เธอดื่ม

“เจ้าเก็บไว้ให้พ่อของเจ้าเถอะ  ข้าอยากไปอยู่กับริกเกอร์” เธอมองหน้าของลูกศิษย์คนเดียว  เขาเหมาะสมที่จะเป็นหมอจริง ๆ

“ถ้าเราจะรอด  ก็ต้องรอดด้วยกัน”

“ซีนิธ… ข้าขอโทษแทนริกเกอร์ด้วยที่ทำให้พ่อของเจ้าต้องบาดเจ็บถึงเพียงนี้” 

“ท่านดื่มยาก่อนเถอะ”

“ซีนิธ...ข้า...มีเรื่องอยากขอร้องเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย”  เธอเริ่มหายใจหอบแรงขึ้น  เมื่อวาระสุดท้ายของชีวิตใกล้มาถึง

“ข้าจะทำให้ท่านทุกอย่างถ้าข้าทำได้  ขอแค่ท่านดื่มยานี้ให้หมดก่อน”  เขาไม่อาจทนเห็นเธอตายจากไปได้ 

มายนาลี่จึงยอมดื่มยานั้นแต่โดยดี  เพราะสิ่งที่เธอจะขอร้องนั้น  ต้องทำให้บุตรชายหัวหน้าโจรใหญ่ต้องลำบากใจไม่น้อย

“ท่านอยากให้ข้าช่วยอะไร  โปรดจงบอกมาเถอะ”  เมื่อเห็นมายนาลี่ยอมดื่มยาจนได้

“ข้า...อยากให้เจ้าช่วยดูแลแดนเทียน์…  เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของข้า…ที่เกิดกับช่างตัดไม้” 

แดนเทียน์งุนงงกับสิ่งที่ได้ยิน 

“วันนั้นสามีข้ากับลูกสาวพลัดตกลงไปในแม่น้ำเชี่ยว  ข้านึกว่าทั้งคู่ตายจากไปแล้ว  เที่ยวตามหาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ  จนถึงวันที่เจ้าพาแดนเทียน์มารักษา  ข้าถึงรู้ว่า  ลูกสาวของข้ายังไม่ตาย”  เธอพูดพลางสลับการหยุดพูดเป็นช่วง ๆ  ด้วยความเหนื่อยล้ากับการมีชีวิตอยู่เหลือเกิน

ซีนิธมองหน้าหญิงชราพลางระลึกถึงเหตุการณ์นานมาแล้ว  เมื่อยังเด็ก  วันที่ได้รู้จักกับมายนาลี่ครั้งแรกที่ริมแม่น้ำเชี่ยวนั้นเอง  และเคยสงสัยอยู่ไม่น้อยว่า  ใบหน้าของแดนเทียน์นั้นมีส่วนคล้ายมายนาลี่อยู่มาก

“ข้าฝากเจ้าช่วยดูแลแดนเทียน์ด้วยนะ…”

ซีนิธนิ่งอึ้งไปกับคำขอร้องที่ได้ยิน  ทำไมเขาจะต้องดูแลคนที่ฆ่าพ่อของเขาด้วย  มันยากที่จะทำใจยอมรับได้

“ได้มั้ย…ซีนิธ…”  เมื่อเห็นเด็กหนุ่มนิ่งเงียบไปนาน  จึงถามย้ำอย่างขอร้องอีกครั้ง

“ได้…ข้าสัญญา…”  หมอหนุ่มข่มใจเอ่ยรับปากคนที่ขอร้องอย่างเสียไม่ได้  เพราะเธอเหมือนเป็นญาติคนสนิทที่เขารักเคารพ  เป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่ที่คอยเมตตาเอ็นดูเขาเสมอ  เป็นเหมือนครูที่คอยสั่งสอนศาสตร์ความรู้ต่าง ๆ ให้เขามาตลอด  เขาจึงเป็นหมอมาถึงทุกวันนี้ได้  ที่สำคัญเขาไม่อาจปฎิเสธคำขอร้องครั้งสุดท้ายในชีวิตของเธอได้เลย

“ขอบใจมาก…ซีนิธ…”  แล้วหันไปมองหน้าบุตรสาวเป็นครั้งสุดท้าย

เจ้าหญิงมายนาลี่ผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ  เพื่อทุเลาความเจ็บปวด  เธอยังตายไม่ได้   ตราบใดที่ยังไม่ได้พูดกับลูกสาวคนเดียวของเธอ

“แดนเทียน์…”

เด็กสาวเดินเข้าไปหาตามเสียงเรียกที่ดังแผ่วขึ้นมาจากความเงียบงัน  ภายใต้บรรยากาศของความเป็นความตาย  ซีนิธหลีกให้เธอเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ มารดาโดยมองผ่านเธอไปด้วยสายตาอันเฉยชา 

“มายนาลี่…ท่านมีอะไรจะให้ข้าช่วย  โปรดจงบอกข้า…” พลางจับมือของหญิงชราขึ้นมากุมไว้

มายนาลี่ยกมืออันสั่นเทาจับแก้มสาวน้อยเบา ๆ  มองใบหน้าของคนที่ละม้ายคล้ายเธอราวกับพิมพ์ออกมาจากพิมพ์เดียวกัน

“น่าเสียดาย…ข้าไม่มีโอกาสอยู่ดูแลเจ้าอีกแล้ว…”  น้ำตาพาลไหลรินออกมาไม่ขาดสาย  จากกันไปนานเหลือเกิน  เมื่อพบเจอกัน  กลับเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต

“แม่…รักเจ้ามากนะ  คิดถึงเจ้า  และฝันถึงเจ้าเสมอ…น่าเสีย…ดาย…ที่ฟ้าให้เวลาแม่อยู่กับเจ้าน้อยเหลือเกิน…”

เด็กสาวเข้าไปกอดร่างของมารดาไว้ พลางร้องไห้เบา ๆ  อ้อมกอดของผู้หญิงคนนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่นใจที่เต็มไปด้วยความรักความผูกพันมากมายซึ่งเธอสัมผัสได้ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน

===========

ฤทธิ์ของยาช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากบาดแผลลึกฉกรรจ์นั้น  และจะทำให้เริ่มง่วงและหลับไปในที่สุด  ซีนิธรีบทำแผลให้กับทุกคนเท่าที่จะทำได้

“มายนาลี่…เจ้าเป็นไงบ้าง…”  เจ้าชายริกเกอร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ข้าไม่เป็นไร”  เจ้าหญิงมายนาลี่ตอบอย่างอ่อนแรงเช่นกัน

เจ้าหญิงมายนาลี่มักตอบเช่นนี้เสมอ  แม้ว่าเธอจะต้องทนทุกข์ทรมานสักแค่ไหนก็ตาม  เธอจะอดทน  และไม่เคยทำให้คนที่อยู่ใกล้ ๆ ต้องเป็นห่วง  หรือเสียกำลังใจแม้แต่น้อย  เจ้าชายริกเกอร์รู้ดี

“มายนาลี่…ข้า…ขอบคุณเจ้ามาก  สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่…เจ้าทำเพื่อข้า…มาตลอด…และอยากขอโทษเจ้า…ที่ไม่ได้อยู่ดูแลเจ้าให้ดีเหมือนที่เคยได้สัญญาไว้…” 

น้ำตาเรื่อยระรินอาบแก้มเจ้าหญิงมายนาลี่

“ช่างมันเถอะ…ริกเกอร์…ทำใจให้สบายนะ” 

จอมโจรริกเกอร์รู้สึกกลัววาระสุดท้ายของชีวิต  และรู้ดีว่าร่างกายของเขาคงทนต่อไปได้ไม่นาน  เวลาของเขากำลังหมดลง  เขาคงไม่อาจขอต่อเวลากับมัจจุราชได้อีกแล้ว…

“ข้าจะอยู่ข้าง ๆ เจ้า  ไม่หนีเจ้าไปไหน…อีกแล้ว”  เจ้าหญิงมายนาลี่จับมือของเจ้าชายไว้แน่น

เจ้าชายริกเกอร์หลับตาลงเบา ๆ อย่างรู้สึกง่วง ตอนนี้เขาเหลือเพียงความรู้สึก  สัมผัสจากมือของเธอที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและกำลังใจ  

บุรุษผมเทายืนนิ่งเฝ้ามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยอาการสงบ  สะท้อนใจกับความพลัดพราก หัวใจเต็มไปด้วยความหดหู่และเศร้าหมอง  ครู่หนึ่งเจ้าชายนึกถึงเจ้าหญิงเฟรนลี่  เขารีบกวาดสายตาค้นหาเธอ   แต่ไม่พบเจ้าของดวงตาสีเขียวสดใสนั้นเลย

คิ้วเข้มขมวดขมึงตึงขึ้นมาทันที!

“ซีนิธ…เจ้าเห็นเฟรนลี่รึเปล่า…”  เจ้าชายรีบเข้าไปถามไถ่คนที่คิดว่าได้อยู่กับเธอเป็นครั้งสุดท้าย

ดวงตาสีเข้มคู่นั้นลุกโพรงขึ้นด้วยความตกใจอย่างนึกขึ้นได้

“ข้า…เห็นเฟรนลี่ครั้งสุดท้ายอยู่กับท่านพ่อ…เพราะข้ารีบไปช่วยแดนเทียน์  ” สีหน้าหมอหนุ่มแห่งค่ายริกเกอร์ครุ่นคิดอย่างหนัก

เจ้าชายผมเทานึกถึงเหตุการณ์หลังจากลำแสงสีเพลิงสงบลง  เขารีบวิ่งกลับมาดูทุกคนว่าปลอดภัยดีหรือไม่  แต่กลับไม่พบใครเลย  เห็นขุนโจรวาร์เดอร์นอนเจ็บอยู่เพียงผู้เดียว  เมื่อคนเจ็บชี้มือไป  เขาไม่รอคำตอบ  รีบวิ่งตามไปทันที   แต่ไปเจอซีนิธกำลังถูกไฟเทอร์บีบคออยู่ 

“แย่แล้ว!!”  เจ้าชายแรร์เน็สคิดว่า ขณะที่ทุกคนกำลังชุนลมุนกันอยู่นั้น  ต้องมีคนจับตัวเธอไปอย่างแน่นอน  เขายกมือตบบ่าซีนิธอย่างให้กำลังใจและไม่โทษว่าเป็นความผิดของเขาแต่อย่างใด

“เจ้าดูแลทางนี้เถอะ  ข้าจะไปตามหาเฟรนลี่”

ซีนิธยื่นมือออกมาตรงหน้า  เจ้าชายยื่นมือออกมาสัมผัสมือสหายหนุ่มเช่นกัน

“ขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือพวกข้ามาตลอด  ขอให้ท่านพบเฟรนลี่ในเร็ววัน  เราคงได้พบกันอีก”  ทั้งคู่ประสานสายตาแห่งมิตรภาพที่มีต่อกัน  แล้วต่างเก็บความรู้สึกที่แสนดีเหล่านี้ประทับไว้ในหัวใจ

“แล้วพบกัน”  เจ้าชายบีบมือหมอหนุ่มแน่นขึ้นก่อนคลายออก

แดนเทียน์ยกมือป้ายน้ำตาข้างแก้ม  ก่อนโค้งคำนับให้เจ้าชายแรร์เน็ส  เมื่อเจ้าชายหันมามองแทนการกล่าวคำอำลา

เจ้าชายผมเทาพยักหน้ารับ  แล้วเดินหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็วราวพายุหิมะ

============ 

“เฟรนลี่!” 

เจ้าชายแรร์เน็สพยายามส่งเสียงเรียกเธอครั้งแล้วครั้งเล่า  ทุกครั้งที่ห่างกัน  เมื่อเจ้าชายส่งเสียงเรียกเจ้าหญิง  เธอจะต้องส่งเสียงตอบกลับมาเสมอ  แม้จะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน  กลับได้ยินเสียงของอีกฝ่ายหนึ่งอย่างชัดเจน  เหมือนสัมผัสรับรู้ถึงความรู้สึกของกันและกันได้   แต่ทว่า…ครั้งนี้  ไม่ว่าเจ้าชายจะพยายามส่งเสียงเรียกเธอเท่าไหร่  กลับไม่มีเสียงตอบรับจากเธอเหมือนเคย  

เมื่อเธอไม่ตอบเขาเช่นนี้  ทำให้เจ้าชายยิ่งร้อนรน  กลัดกลุ้ม   กระวนกระวายใจเป็นที่สุด  เป็นห่วงกังวลใจเกี่ยวกับเธอมากขึ้น ๆ  มากขึ้นเรื่อย ๆ หัวสมองคิดไปต่าง ๆ นา ๆ  คิดไปหลายด้าน  คิด  คิด  คิดและคิด  คิดจนสมองแทบระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ   อุณภูมิความร้อนในร่างกายเริ่มสูงขึ้น  เนื่องจากความเครียดของเส้นประสาทที่ขมึงตึง  จนกลายเป็นไฟแห่งความโกรธ  

โกรธ!!!  เกลียด!!! 

ใคร!!  ที่เอาตัวเธอไป!!!   จิตเต็มไปด้วยการทำลายล้าง

ความโกรธเกลียดมีมากขึ้นเรื่อย ๆ  มากจนเจ้าชายไม่สามารถควบคุมมันได้   พลังเย็นในร่างกายเริ่มเคลื่อนไหว  แต่เป็นการเคลื่อนไหวที่ไร้การควบคุม  ไร้ขีดจำกัด  และพร้อมจะทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างให้เป็นจุล

ต้นไม้น้อยใหญ่ที่เจ้าชายวิ่งผ่านหักโค่นล้มระเนระนาด  ระเบิดแตกกระจุยเป็นเสี่ยง ๆ

============