เจ้าชายหิมะ

ลำดับตอนที่ #11 : ขัดขวางพิธีเซค์อันศักดิ์สิทธิ์

เจ้าชายแรร์เน็สได้แต่ยืนมองเจ้าหญิงเฟรนลี่เดินจากไป  เมื่อเธอพยายามบอกความต้องการของตนเองว่าควรแยกทางกันตรงนี้  เขาเข้าใจผิดหรือเปล่า…?  อยากให้เป็นเพียงการเข้าใจผิดเท่านั้น  

เจ้าชายผมเทาไม่เคยเรียนภาษาเบนติคซึ่งเป็นภาษาของอาณาจักรเบเนดิคเลย  เพราะตั้งแต่ท่านพ่อของเจ้าชายเสียชีวิตในสนามรบก็ไม่มีใครสนใจการเล่าเรียน  หรือความเป็นอยู่ของเจ้าชายแรร์เน็สว่าเป็นเช่นไร  ไม่มีใครกล่าวถึงคู่หมั้นของเจ้าชายอีกเลย  และเจ้าชายเองก็ไม่สนใจหรือให้ความสำคัญใด ๆ เกี่ยวกับคู่หมั้นเช่นกัน  แม้แต่ชื่ออะไร  ก็หาได้ใส่ใจจำไม่  ประกอบกับเจ้าชายแรร์เน็สมีความสนใจในการฝึกดาบมากกว่าสิ่งอื่นใด  ด้วยมีภารกิจจะต้องออกไปร่วมรบอยู่เป็นประจำ จึงทำให้แทบลืมไปว่า  ตนเองนั้นเป็นคนมีคู่หมั้นหมายแล้ว 

ก่อนหน้านี้ราชาแห่งเบเนดิคได้ให้บีวาห์นำสารขอคำปรึกษาเรื่องพิธีอภิเษกสมรสระหว่างเจ้าชายเรียว  แรร์เน็ส  อเมนิท  กับเจ้าหญิงเบสเฟลโล่ เฟรนลี่ ลิเบอร่า มาปรึกษาราชาแห่งเรียวแล้วก็ตาม  แต่เจ้าชายแรร์เน็สก็หาทราบไม่ เพราะได้นำกำลังออกไปปราบกบฏริกเกอร์ที่ป่าเคนาฟ  และไม่ได้กลับไปที่เรคคันน่า เมืองหลวงแห่งเรียวอีกเลย

ถึงแม้เจ้าชายแห่งเรียวจะไม่เข้าใจภาษาเบนติค  แต่เมื่อเจ้าหญิงเฟรนลี่ได้พยายามยืนยันความต้องการของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยภาษาใบ้ ว่าต้องการแยกทางกันตรงนี้ ความรู้สึกหนึ่งบอกตัวเองว่า  เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะรั้งเธอไว้   เกิดคำถามขึ้นในใจมากมาย  ไม่เข้าใจตัวเอง  ทำไมถึงรู้สึกไม่อยากให้เธอจากไปอย่างนี้เลย  แต่ไม่อาจพูดถ้อยคำเพื่อรั้งให้เธออยู่…และเดินทางไปด้วยกันอย่างที่ใจคิด จนด้วยภาษาที่จะบอกเธอ   สิ่งที่ทำได้คือ  การหันหลังเดินจากเธอมา  ตามที่เธอต้องการ  

บุรุษผมเทารู้สึกเป็นทุกข์ใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้  ไม่เข้าใจตัวเองเลย  ว่า  มันคืออะไร  แต่รู้สึกดี  รู้สึกสบายใจ  ที่ได้อยู่ใกล้เธอ   ความรู้สึกนี้นับวันจะค่อย ๆ ก่อร่างสร้างตัวเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับเจ้าหญิงดวงตาสีเขียวสดใส   ด้วยเกรงว่าอาจจะไม่สามารถควบคุมความรู้สึกนี้ได้  ความรู้สึกที่ว่า  ไม่อยากให้เธอจากไป  มันรู้สึกแย่ในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก  จึงตัดใจให้เธอเดินจากไป…  และเจ้าชายเองก็สำนึกว่าตนนั้นเป็นคนมีคู่หมั้นแล้ว  การสนใจหญิงอื่นนอกจากคู่หมั้นนั้นมันผิดจารีตประเพณีโบราณแห่งเรียว

“เจ้ามีหน้าที่ต้องคอยดูแล  และปกป้องคน ๆ หนึ่ง”  เสียงของบิดาดังขึ้นมาในหัวสมอง

‘นั่นสิ!  เจ้าเป็นผู้อ่านคาถา  หากถูกฝ่ายมืดจับตัวไป  ความหายนะ  การบาดเจ็บล้มตายของผู้คนจะต้องอุบัติขึ้นในไม่ช้า  ทำไมข้าถึงลืมคิดถึงข้อนี้นะ’ 

อีกความคิดหนึ่งเริ่มให้เหตุผล  ที่ควรแก่การยอมรับอย่างรวดเร็ว  อันที่จริงแล้ว   เขาต้องฆ่าผู้อ่านคาถา  เป็นความผิดของเขา  ที่ไม่อาจตัดใจฆ่าเธอได้ลง  เขาต้องรับผิดชอบหากสิ่งใดจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ไป  เจ้าชายแรร์เน็สหันหลังกลับทันที 

“แรร์เน็ส………………..” 

เจ้าชายผมเทารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงของเจ้าหญิงเฟรนรี่จากที่ไหนสักแห่ง   เงยหน้ามองท้องฟ้ากว้าง  หันซ้ายหันขวา  ราวกับจะค้นหาแหล่งที่มาของเสียง  แม้จะรู้ดีว่าขณะนี้เขาและเธออยู่ห่างไกลกันไม่น้อยเลย   แต่ทว่า…ทำไมถึงได้ยินเสียงของเธอ  และสัมผัสได้ถึงคลื่นเสียงนั้นบ่งบอกความตกใจกลัว  และต้องการความช่วยเหลือจากเขา 

สมองยังไม่ทันสั่งการใด ๆ  เท้ากลับไวกว่าความคิด  เจ้าชายผมเทารีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วราวสายลมกรด  มุ่งหน้าไปตามความรู้สึกที่สัมผัสได้ว่าเธออยู่ที่ไหน  ต้นไม้สองข้างทางลู่เอนไปทางเดียวกันตามการเคลื่อนที่ของเจ้าชายแรร์เน็ส  ที่รวดเร็วรุนแรงราวกับลมพายุ

“แรร์เน็สช่วยข้าด้วย!!” เสียงเจ้าหญิงยังคงร้องตะโกนให้ได้ยิน  ยิ่งทำให้หัวใจของเจ้าชายร้อนรนเป็นทวีคูณ

===========================

“องค์หญิง!  ข้าขอเชิญพระองค์กลับเบเนดิค  ยอมไปกับข้าแต่โดยดี! อย่าให้ข้าต้องใช้กำลังล่วงเกินท่านเลย”

หัวหน้านายทหารใหญ่แห่งเบเนดิคกล่าว  ซึ่งมาพร้อมกับทหารกว่าสิบนายยืนขวางหน้าเจ้าหญิงเฟรนลี่ หลังจากที่วิ่งไล่กวดตามมาจนทัน  แล้วกระจายกำลังล้อมตัวเจ้าหญิงเฟรนลี่ไว้ทุกทิศทุกทาง

“ใครสั่งพวกเจ้ามา”  เจ้าหญิงแห่งเบเนดิคถามเสียงเครียด 

“ราชาแห่งเบเนดิค”  หัวหน้านายทหารใหญ่พูดชัดถ้อยชัดคำ

“ใคร! คือ ราชาแห่งเบเนดิค” เจ้าหญิงเฟรนลี่เน้นเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม  พยายามสะกดอารมณ์โกรธเกรี้ยวที่ลุกโชนขึ้นในจิตใจ  แม้จะรู้ดีว่ามันต้องเป็นเช่นนี้

“จะเป็นใครไปได้  นอกจากขุนพลเร็บเบล  องค์หญิงเชิญ!!” แล้วพยักหน้าสั่งให้ทหารสองนายเข้าประชิดตัวเจ้าหญิงทันที 

“อย่าแตะต้องตัวข้า  พวกเจ้าเป็นแค่พวกกบฏทรราชเท่านั้น” ดวงตาสีมรกตปรายสายตามองทหารที่เข้ามายืนขนาบข้างซ้ายขวาตามคำสั่งนายทหารใหญ่

นายทหารใหญ่ส่งเสียงหัวเราะลั่น

“กบฏนั้น!  ใช้สำหรับผู้พ่ายแพ้ และกระทำการไม่สำเร็จเท่านั้น เจ้าหญิงเฟรนลี่” 

หัวหน้านายทหารใหญ่ยิ้มเยาะที่มุมปาก  เขาอยากจะบอกความจริงบางอย่างที่เจ้าหญิงไม่รู้มาก่อน  และหลงคิดว่าตัวเองนั้นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของราชาองค์ก่อนเสียจริง  เพราะเธอนั้นเป็นเพียงลูกติดมากับหญิงสาวที่ราชาแห่งเบเนดิคได้หลงรักทันทีที่พบกันเธอเป็นหญิงสาวที่แสนโชคดี  ได้สถาปนาขึ้นเป็นถึงราชินีแห่งเบเนดิค  เนื่องจากราชาแห่งเบเนดิคนั้นไม่สามารถมีบุตรได้  เจ้าหญิงเฟรนลี่จึงเป็นที่รักปานดวงใจ และเป็นที่โปรดปรานขององค์ราชาแห่งเบเนดิคอย่างมาก   

แต่ทว่านายทหารใหญ่ยังไม่อยากบอกความจริงให้เจ้าหญิงเฟรนลี่ได้รู้ในตอนนี้  แล้วออกคำสั่งให้ทหารล็อคตัวเจ้าหญิงและนำตัวไปทันที 

ยังไม่ทันที่ทหารสองนายจะล็อคตัวเจ้าหญิงเฟรนลี่ กลับถูกกระชากตัวกระเด็นออกไปอย่างเร็วจนมองแทบไม่ทัน เหมือนอยู่ ๆ กลับมีลมกรรโชกพัดเข้ามาในฉับพลันทันที  จนพวกทหารต้องยกมือขึ้นป้องใบหน้าเนื่องจากฝุ่นและขี้ดินรวมทั้งใบไม้ฟุ้งกระจายว่อนไปในอากาศ   ทหารสองนายนั้นล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ทั้งคู่นอนกุมมือที่เต็มไปด้วยเลือดแดงฉานอย่างเจ็บปวด  มีบาดแผลยาวจากการถูกฟัน  และเป็นมือข้างที่กำลังจะล็อคตัวเจ้าหญิงเฟรนลี่ 

เมื่อลมกรรโชกแรงนั้นสงบลง  ร่างของบุรุษผมเทาปรากฏอยู่เบื้องหน้าของเจ้าหญิงแห่งเบเนดิค   สีหน้าเย็นชาเวลานี้ขมึงตึงด้วยความโกรธจัดที่นายทหารชั้นต่ำกล้าแตะต้องเจ้าหญิงเฟรนลี่  ดวงตาสีสนิมเหล็กจ้องมองฝ่ายตรงข้ามด้วยไฟโทสะราวกับจะแผดเผาฝ่ายตรงข้ามให้เป็นจุนในทันที   ดาบสีเงินในมือกระชับแน่นสะท้อนแสงแดดเป็นประกายยื่นมาตรงหน้าขนานกับพื้นดิน

 “แรร์เน็ส!!”  เจ้าหญิงเฟรนลี่อุทานด้วยความดีใจเมื่อเห็นเจ้าชายแห่งเรียวปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า  รีบรุดเข้าไปยืนใกล้ ๆ เจ้าชายผมเทา  ในขณะเดียวกันก็อดตกใจไม่ได้ที่เห็นมือของทหารสองคนนั้นอาบด้วยเลือดสีแดงเข้ม  เจ้าหญิงเอื้อมมือไปแตะมือของเจ้าชายที่จับดาบสีเงินแน่น 

“เจ้าอย่าฆ่าพวกเขานะ  อย่าให้ข้าเป็นสาเหตุของการบาดเจ็บล้มตายของใครอีกเลย”

น้ำเสียงของเธอนั้นเศร้าสร้อยเหลือเกิน  จนเจ้าชายแรร์เน็สต้องหันมามองหน้าเจ้าหญิง ซึ่งเหมือนกับตอนที่เธอห้ามเขาฆ่าเจ้าตะขาบยักษ์ตัวนั้นไม่มีผิด  ทำให้เจ้าชายแห่งเรียวรู้สึกหนักใจอย่างมากในการต่อสู้ที่ต้องไม่ทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บล้มตายอย่างที่เธอขอร้อง   ครูฝึกดาบให้เจ้าชายเคยบอกว่า  ศิลปะการต่อสู้ชั้นสูงสุดคือ การต่อสู้โดยไม่ต้องการให้อีกฝ่ายบาดเจ็บหรือล้มตาย  เพราะการ “ฆ่า” นั้นมันง่ายกว่ามาก 

หัวหน้านายทหารใหญ่หรี่ตามองบุรุษผมเทาอย่างพิจารณา  ชายผู้นี้หาใช่บีวาร์องครักษ์ประจำตัวของเจ้าหญิงไม่  เขาสัมผัสได้ว่า บุรุษผมเทาที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นไม่ใช่คนปกติธรรมดา  และรู้ตัวเองดีว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบุรุษผู้นี้ แต่การกลับไปมือเปล่า โดยปราศจากเจ้าหญิงเฟรนลี่  หัวของเขาคงต้องหลุดออกจากบ่า   เพราะการก่อกบฏเข้ายึดอำนาจของขุนพลใหญ่แห่งเบเนดิคครั้งนี้  มีเป้าหมายเพื่อแย่งชิงตัวผู้อ่านคาถาก่อนอาณาจักรใดๆ เพื่อภารกิจในการค้นหาดาบทองสีรุ้ง  ซึ่งราชาองค์ก่อนไม่สนใจเรื่องดาบทองสีรุ้ง     และเก็บงำความลับเกี่ยวกับเจ้าหญิงเฟรนลี่ที่แท้จริงนั้นคือ ผู้อ่านคาถา ตามคำทำนาย

การจะจับตัวเจ้าหญิงกลับไปยังเบเนดิคนั้นไม่ง่ายอย่างที่คิดเสียแล้ว  อย่างไรก็ตามเขาตัดสินใจบุกเข้าจู่โจมทันที     เจ้าชายผมเทาผลักเจ้าหญิงเฟรนลี่หลบไป  ดาบต่อดาบกระทบกันไฟแลบแปลบปลาบ  เจ้าชายแรร์เน็สสามารถรับดาบที่ฟาดฟันลงมาอย่างรวดเร็วได้ทุกดาบอย่างคล่องแคล่วว่องไว  หลบหลีกได้อย่างมีชั้นเชิง  ก่อนจะได้จังหวะถีบฝ่ายตรงข้ามกระเด็นไปโดนพวกเดียวกัน  ที่ยืนดาหน้าอยู่จนล้มไม่เป็นท่าไปทั้งแถบ

บุรุษผมเทารีบหันมาคว้ามือเจ้าหญิงเฟรนลี่พาวิ่งหนีไปอย่างเร็วที่สุด  ด้วยคิดถ้าว่าการปะทะกันต่อไปเขาอาจพลั้งมือทำให้เกิดการบาดเจ็บล้มตายได้   ซึ่งไม่ใช่เรื่องยากเย็นสำหรับเขาเลย  ที่จะเอาชนะทหารชั้นต่ำเหล่านั้น  แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าสาวน้อยคนนี้  ไม่รู้ทำไม!  กลับรู้สึกไม่อยากประหัตถ์ประหารชีวิตของใครหากไม่จำเป็น

วิ่งมาได้ซักพักใหญ่  เมื่อเหลียวหลังยังเห็นเหล่าทหารกบฎยังวิ่งตามมาอย่างไม่ลดละ   แต่หนทางหนีเริ่มลาดชันขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากเป็นทางขึ้นเขา เจ้าหญิงรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกิน  ขาแข้งหมดแรงจนวิ่งต่อไปไม่ไหว

“แรร์เน็ส…”  เจ้าหญิงรั้งมือเจ้าชายไว้  ก้มตัวลงต่ำพลางหอบหายใจถี่ ๆ มือข้างหนึ่งจับหัวเข่าของตัวเองไว้แน่น ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความเหน็ดเหนื่อย 

“ข้า…ไป…ไม่…ไหว…แล้ว…”  เจ้าหญิงพูดสลับกับการหายใจหอบอย่างแรง

บุรุษผมเทาหันกลับมามองอาการเหนื่อยล้าของเจ้าหญิง  รู้ดีว่าเธอคงไปไม่ไหวอีกแล้ว  หันกลับไปมองพวกโจร  ซึ่งยังได้ยินเสียงเอะอะโวยวายไล่ตามมาอยู่ไม่ไกลนัก  หันซ้ายหันขวามองหามุมหลบภัย  มองเห็นพุ่มไม้ใบหนาข้างหน้าผา  น่าจะเป็นมุมหลบภัยที่ไม่เลว  พวกโจรคงไม่สังเกตเห็นและต้องวิ่งเลยไปอย่างแน่นอน  คิดดังนั้นแล้ว  จึงรีบจูงเจ้าหญิงเข้าไปหลบในพุ่มไม้ใบหนานั้น 

ทุกย่างก้าวต้องระมัดระวังอย่างยิ่ง  เนื่องจากเป็นเพียงไหล่เขาแคบ ๆ ริมหน้าผาสูงเท่านั้น  หากพลาดพลั้งต้องตกหน้าผาตายสถานเดียว  บริเวณนั้นยังระเกะระกะรกรุงรังด้วยเถาวัลย์เรื้อยระโยงระยางอย่างยุ่งเหยิง  เจ้าชายแรร์เน็สเลือกยึดจับเถาวัลย์ที่ดูมั่นคงแข็งแรงและเหนียวแน่น  เมื่อได้ที่เหมาะแล้วจึงนั่งลงซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ใบไม้หนานั้น  มือของเจ้าหญิงจับท่อนแขนของเจ้าชายแน่นด้วยความกลัวความสูง  ไม่กล้ามองลงไปเบื้องล่างของหน้าผาสูงลิบ

เสียงฝีเท้าทหารกบฎแห่งเบเนดิคดังใกล้เข้ามาอยู่ทุกขณะ  ทั้งคู่ต่างนิ่งงันอยู่ในความเงียบ  และช่วยกันภาวนาให้เหล่าศัตรูวิ่งผ่านเลยไปด้วยเถิด  โชคเข้าข้างทำให้พวกทหารกบฎวิ่งเลยไปอย่างที่เจ้าชายคาดการณ์ไว้   เจ้าชายแห่งเรียวรอจนเสียงฝีเท้าทหารกบฏวิ่งไกลออกไปจนไม่ได้ยิน  รอจนแน่ใจจึงหันมามองเจ้าหญิงเฟรนลี่  พยักหน้าให้เตรียมตัวออกจากที่ซ่อน

ก่อนเจ้าหญิงเฟรนลี่จะลุกขึ้น  สายตาเธอเหลือบไปเห็นต้นเมิสซ์ขึ้นอยู่ริมหน้าผา  ลำต้นนั้นใสดุจแก้วจารนัย  กิ่งก้านใบนั้นเรืองแสงสีขาวระยิบระยับราวอัญมณีเปล่งแสงสว่างเจิดจ้า  เจ้าหญิงแห่งเบเนดิคมั่นใจว่า ต้นไม้นี้คือ ต้นเมิสซ์ไม่ผิดแน่ ในตำราโบราณที่เธอเคยอ่านเจอ  ต้นไม้ชนิดนี้เป็นต้นไม้วิเศษ มีคุณสมบัติสามารถขอพรได้สามข้อ ซึ่งต้องเป็นการขอเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น  ป้องกันภูตผีปีศาจ  สามารถเคลื่อนที่ได้เร็วได้ไกลกว่าการวิ่งปกติธรรมดา รักษาบาดแผลและถอนพิษได้ทุกชนิดไม่ว่าจะมาจากมนุษย์หรือปิศาจ  แต่มีข้อแม้ว่า  ผู้ที่ครอบครองอยู่ต้องทำความดีให้มากพอจนต้นเมิสซ์แตกกิ่งใหม่  จึงจะขอพรได้   เมื่อต้นไม้นี้ปรากฏอยู่ต่อหน้าผู้ใด  ผู้นั้นคือเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว  จะเปลี่ยนเจ้าของไม่ได้

“เจ้าเลือกข้าเป็นเจ้าของใช่หรือไม่”  เจ้าหญิงเอื้อมมือไปแตะใบของต้นเมิสซ์ที่คล้ายรูปหัวใจเบา ๆ  ต้นไม้วิเศษก็ถอนรากตัวเองขึ้นจากพื้นดิน  แล้วลอยเข้ามาอยู่ในมือเจ้าหญิงทันที

เจ้าชายแรร์เน็สโน้มตัวเข้าไปใกล้   จ้องมองหญิงสาวข้างตัวอย่างสงสัย  ว่าเธอกำลังเฝ้ามองดูอะไรอยู่ 

“แรร์เน็ส!  สวยมั้ย?”  เจ้าหญิงดวงตาสีมรกตหันมายิ้มร่าชูต้นไม้วิเศษให้เจ้าชายผมเทาดู  ใบหน้าสวยนั้นเกือบจะชนกับใบหน้าอันเยือกเย็นของชายหนุ่มข้างตัว  ดีที่ต้นเมิสซ์นั้นอยู่ระหว่างใบหน้าของทั้งคู่  ต่างคนต่างนิ่งอึ้งไปชั่วขณะจิต  เมื่อมีสติทั้งคู่รีบขยับใบหน้าถอยห่างออกมา  บุรุษผมเทาส่งสัญญาณให้เตรียมตัวลุกออกจากที่ซ่อนได้แล้ว  หญิงสาวจึงรีบเก็บต้นไม้วิเศษไว้ในถุงผ้าที่ผูกอยู่กับเอวของตนเอง  แล้วขยับตัวเตรียมลุกขึ้น

เจ้าหญิงแห่งเบเนดิคยกเท้าก้าวข้ามรากไม้และเถาวัลย์ที่พันกันยุ่งเหยิงบนพื้นดินข้างไหล่เขาแคบนั้น  แต่ทว่าแทนที่ก้าวข้ามรากไม้ไปข้างหน้ากลับก้าวไม่พ้น  ดันสะดุดจนเสียหลักลื่นไถลออกจากไหล่เขาแคบนั้น ด้วยสัญชาตญาตเจ้าหญิงเฟรนลี่คว้าสิ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดคือเจ้าชายแรร์เน็ส  ทั้งคู่จึงตกจากหน้าผาไปด้วยกันทันที 

มือข้างหนึ่งของเจ้าชายคว้าเถาวัลย์ไว้ได้ทัน  ส่วนมืออีกข้างหนึ่งนั้นคว้าคอเสื้อของเจ้าหญิงไว้  ส่วนเจ้าหญิงเฟรนลี่กอดเอวของเจ้าชายผมเทาไว้แน่น   ทั้งคู่จึงยังไม่ดิ่งพสุธาลงสู่เบื้องล่าง  แต่ห้อยโหนอยู่กลางอากาศ  เจ้าชายแรร์เน็สพยายามยื่นเท้าไปแตะแหง่นหินที่ยื่นออกมาตามหน้าผาไว้   เพื่อผ่อนน้ำหนักตัวอันหนักอึ้งของทั้งคู่ที่ต้องแบกรับไว้  มือข้างหนึ่งที่จับเถาวัลย์ไว้กำลังค่อย ๆ เลื่อนลง  และไม่แน่ว่ามันจะขาดลงเมื่อไหร่

“เจ้าห้ามปล่อยมือนะ  เฟรนลี่  จับข้าไว้ให้แน่น ๆ นะ”  บุรุษหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวที่กำลังกอดเอวของตนเองอยู่  แล้วปล่อยมือข้างที่เหลือจากคอเสื้อเจ้าหญิงดวงตาสีมรกต  เพื่อดึงเถาวัลย์มาคล้องรอบตัวหญิงสาวกับตัวเอง เพราะดูท่าทางแล้วเจ้าหญิงจะกอดเอวเขาอยู่ได้ไม่นาน

เจ้าหญิงแหงนหน้ามองหน้าเจ้าชายแห่งเรียว

“….ข้าสร้างปัญหาให้กับเจ้าอีกแล้ว…” 

นี่เป็นเหตุผลอีกข้อหนึ่งที่เจ้าหญิงคิดแยกทางกับเจ้าชายก่อนหน้านี้ รู้สึกตัวเองว่า  อยู่ที่ไหนก็จะทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อน  น้ำตารื้นขึ้นมาคลอดวงตาคู่งามนั้น  มองมือของเจ้าชายที่เกร็งยึดเถาวัลย์เอาไว้แน่นจนเห็นเส้นขึ้นปูดโปนไปหมด  เลือดสีแดงค่อย ๆ ไหลรินหยดมาตามฝ่ามือที่เต็มไปด้วยบาดแผลจากเถาวัลย์  แสดงให้เห็นถึงความยากลำบากที่ต้องห้อยโหนอยู่สองคนเช่นนี้  และสองมือของเธอที่กอดเอวเจ้าชายไว้มันก็เลื่อนลงทุกขณะ รู้ตัวเองดีว่า  จะกอดเจ้าชายไว้แบบนี้ได้อีกไม่นาน

“เฟรนลี่…เจ้าอย่าคิดโง่ ๆ นะ” 

เจ้าชายมองดวงตาของเจ้าหญิงราวกับรู้สิ่งที่เจ้าหญิงคิดจะทำ  แต่ยังไม่ทันคิดอะไรต่อ  เพราะเถาวัลย์ที่เจ้าชายจับไว้ดังกล่าวกลับขาดผึง!ลงทันที เพราะไม่อาจต้านทานน้ำหนักของทั้งคู่ได้   ทั้งสองร่วงหล่นลงสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็ว ดิ่งลงสู่ก้นหุบเหว  แต่ทว่าครู่หนึ่งกลับหยุดลงกลางอากาศ เนื่องจากเถาวัลย์มีความคดเคี้ยวพันกันยุ่งเหยิงกับเถาวัลย์เส้นอื่นที่ไม่เป็นอิสระจากกันอย่างเด็ดขาด  ทำให้ทั้งคู่ค้างอยู่กลางเวหาอีกครั้ง

ทั้งสองคนแทบหยุดหายใจ  หัวใจเกือบหยุดเต้นกับนาทีวิกฤตก่อนหน้านี้  แล้วหายใจออกเบา ๆ อย่างโล่งอก  พักเหตุการณ์น่าหัวใจวายไว้ก่อนชั่วระยะเวลาหนึ่ง  ค่อยรู้สึกหายใจได้ทั่วท้องขึ้น

“ถ้าเจ้าเพียงคนเดียวคงเอาชีวิตรอดได้  ข้า…ไม่อาจเป็นตัวถ่วงของเจ้าอีกต่อไป  ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง  ข้าจะไม่ลืมเจ้าเลย  แรร์เน็ส…”

มือสองข้างของเจ้าหญิงเริ่มหมดกำลังลงเรื่อย ๆ  ล้าจนกอดเจ้าชายไว้ไม่ไหวอีกแล้ว

เจ้าชายผมเทาใช้มือข้างหนึ่งยึดเถาวัลย์ที่พันกันยุ่งเหยิงไว้ให้มั่น   มืออีกข้างพยายามดึงเถาวัลย์ที่เขาพยายามคล้องรอบตัวเจ้าหญิงกับตัวเองไว้ก่อนหน้านี้ ให้แน่นขึ้น  แต่มันก็เกือบจะขาดเต็มทีเมื่อต้องรั้งกับน้ำหนักของคนสองคนบวกกับแรงเสียดทานของการเคลื่อนที่ดิ่งพสุธาลงอย่างรวดเร็ว

“เฟรนลี่!!  เจ้าต้องไม่ปล่อยมือนะ!!”  เจ้าชายตะโกนลั่น  แต่ไม่ทันขาดคำ  มือทั้งสองข้างของเจ้าหญิงปล่อยมือจากร่างของเจ้าชาย  ดิ่งลงสู่เบื้องล่างตามแรงดึงดูดของโลกทันที  เจ้าชายพยายามดึงกระตุกเถาวัลย์ที่คล้องกับตัวเจ้าหญิงไว้แต่มันกลับยิ่งขาดเร็วขึ้น

“เฟรนลี่.....!!”  เสียงเจ้าชายตะโกนจนสุดเสียงกึกก้องไปทั่วหุบเขา

รวดเร็วกว่าความคิดนึก   เสี้ยววินาทีนั้น  เจ้าชายปล่อยมือจากการยึดเถาวัลย์ที่พันกันยุ่งเหยิงทันทีเช่นกัน  รีบกระโจนตามลงไป  ชั่วพริบตาคว้าร่างบางนั้นไว้ได้ทัน  กอดร่างในอ้อมแขนแน่น  เอาตัวเองกันร่างของหญิงสาวเอาไว้  หากต้องปะทะชนกับสิ่งใด  หรือกระแทกกับอะไรก็ตาม  ร่างของเขาจะคอยเป็นเสมือนเกราะที่คอยปกป้องคุ้มครองจากอันตราย

แทบหยุดหายใจไปชั่วระยะเวลาหนึ่งของการดิ่งพสุธาลงสู่พื้นโลก  เหมือนไร้ตัวตน  ไร้ความรู้สึก  ไร้ความคิดนึก  ร่างของเจ้าชายและเจ้าหญิงปะทะกับกิ่งก้านสาขาของต้นไม้สูงใหญ่ที่เป็นป่ารกครึ้มด้านล่าง  ผ่อนแรงการเสียดทานของแรงโน้มถ่วงของโลก 

เจ้าชายมีสติตื่นเต็มตลอดเวลา  พยายามปกป้องร่างในอ้อมแขนให้เกิดการบาดเจ็บน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้  ทั้งคู่ชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่เต็มแรง แล้วกระเด็นไปชนเข้ากับต้นไม้อื่น ๆ อีกหลายต้น  ก่อนดิ่งลงสู่พื้นดิน  โชคดีด้านล่างปกคลุมด้วยหญ้าอันอ่อนนุ่มที่ขึ้นหนาทึบในบริเวณนั้น  ทำให้แรงกระแทกลดลง  ทุกอย่างจึงสงบนิ่งหยุดการเคลื่อนไหว

สักพักใหญ่มือของเจ้าหญิงเฟรนลี่ขยับ เมื่อเริ่มรู้สึกตัวขึ้นอย่างช้า ๆ 

‘ข้าอยู่ที่ไหน….ข้าตายหรือยัง….ถ้าตายแล้ว…ท่านพ่อท่านแม่อยู่ที่ไหน…ได้โปรด…มารับข้าด้วย….ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน…’

ความรู้สึกของเจ้าหญิงรู้สึกสับสน

เปลือกตาของเจ้าหญิงค่อย ๆ ลืมขึ้น  แล้วขยับใบหน้าขึ้นจากแผ่นอกกว้างของเจ้าชาย  มองซ้ายขวาหน้าหลังอย่างงุนงง  ยกมือจับหน้าตาตัวเองและส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย  สัมผัสได้ถึงลมหายใจของความมีชีวิต  หยิกตัวเองยังเจ็บอยู่

“ข้ายังไม่ตายนี่…” 

เจ้าหญิงเฟรนลี่รีบก้มลงมองเจ้าชายที่นอนแน่นิ่งอยู่เบื้องหน้า  เสื้อผ้าของเจ้าชายขาดวิ่นแทบไม่มีชิ้นดี  เนื่องจากปะทะทั้งกิ่งไม้น้อยใหญ่  ทั้งครูดไปกับเปลือกไม้  เสี้ยนไม้หนามแหลมคมจากต้นไม้นานาชนิดจนถลอกปอกเปิดไปหมด  ตามเนื้อตัวมีแต่บาดแผลจนนับไม่ถ้วน

“แรร์เน็ส!!”  เจ้าหญิงเขย่าตัวชายหนุ่ม  พลางส่งเสียงเรียกชื่อเจ้าชายครั้งแล้วครั้งเล่า

“เจ้าเป็นไงบ้าง!!”  ยกมือตบแก้มเจ้าชายถี่ ๆ ด้วยความหวังว่าเขายังมีชีวิตอยู่  แม้จะยังกังวลใจไม่น้อยเพราะตกลงมาสูงลิบขนาดนั้น  แถมเขายังช่วยปกป้องเธอ   จากการปะทะกับกิ่งก้าน  สาขาของต้นไม้สูงใหญ่โดยตรงอีกต่างหาก

“แรร์เน็ส…เจ้า…ไม่เป็นไรใช่มั้ย…”  เจ้าหญิงเริ่มใจคอไม่ดีเมื่อเรียกเท่าไหร่ ร่างนิ่งงันตรงหน้าก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

“เจ้าตอบข้าหน่อย…แรร์เน็ส…อย่าเงียบแบบนี้…” หญิงสาวใจเสีย น้ำเสียงเริ่มสั่น น้ำตา เริ่มคลอสองตาคู่งามนั้น  สมองเริ่มคิดไปในทางร้าย มือสั่นเทาค่อย ๆ เคลื่อนไปที่ปลายจมูกของเจ้าชาย  แต่ไม่กล้าที่จะเลื่อนเข้าไปใกล้  กลัวเหลือเกิน….กลัวว่า…มันจะปราศจากลมหายใจของการมีชีวิต

“เจ้าต้องไม่ตายนะ  แรร์เน็ส”   พลางโผเข้ากอดร่างบุรุษผมเทาแน่น  สัมผัสได้แต่ความเย็นจัดจากกายบุรุษ  ครู่หนึ่งเจ้าหญิงลุกขึ้นมามองหน้าเจ้าชายอีกครั้ง

“แรร์เน็ส….”  มือเรียวแตะแก้มของเจ้าชายแผ่วเบา  หยดน้ำใส ๆ ราวอัญมณีจากดวงตาของเจ้าหญิงร่วงผล็อย  หล่นลงกระทบใบหน้าของเจ้าชาย  แล้วปรากฏแสงสว่างเล็ก ๆ วาบหายไปใต้ผิวหน้ากร้านของบุรุษผมเทา

“เจ้าจากข้าไปจริง ๆ เหรอ….”  เจ้าหญิงถามร่างที่นอนแน่นิ่งนั้น ด้วยเสียงสั่นเครือ

ไม่มีคำตอบใดใด  มีแต่ความเงียบงัน

“ไม่จริงใช่มั้ย!!  เจ้าต้องฟื้น  เจ้าตายไม่ได้นะ เจ้าแค่หลับไปเหมือนครั้งก่อนใช่มั้ย? ทำไม!!  ใคร ๆ ที่อยู่ใกล้กับข้าต้องมีอันเป็นไป  ได้โปรดเถอะ  ข้าขอร้อง!!”     เจ้าหญิงซุกหน้าลงบนแผ่นอกของเจ้าชายอีกครั้ง  พลางร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเศร้าโศกเสียใจเป็นที่สุด

ครู่หนึ่งเจ้าชายแรร์เน็สค่อย ๆ รู้สึกตัวขึ้นช้า ๆ  เนื่องจากก่อนตกลงกระแทกพื้น  ต้นคอของเขากระแทกเข้าอย่างแรงกับขอนไม้ใหญ่  ยังผลให้เจ้าชายหมดสติไปนาน

“ใครมาร้องไห้ฟูมฟายอะไรแถวนี้”  เจ้าชายได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้คร่ำครวญ อยู่ใกล้เหลือเกิน

ดวงตาสีสนิมเหล็กลืมขึ้น  กระพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับโฟกัสของภาพที่เห็นตรงหน้าให้ชัดเจนขึ้น  พยายามลำดับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้  มองเห็นร่างของเจ้าหญิงร้องไห้จนตัวโยน  มือสองข้างกอดตัวของเขาไว้แน่น   ใบหน้าซบอยู่บนแผ่นอกของเขา

มือหนาเลื่อนมาตบแผ่นหลังของหญิงสาวที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น

“เฟรนลี่….ข้าไม่เป็นไรแล้ว….”  พลางลูบหลังเจ้าหญิงอย่างปลอบโยน  

“แรร์เน็ส….!!!”  เจ้าหญิงผงกศีรษะขึ้นมามองหน้าบุรุษตรงหน้า

เจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตยังคงจ้องมองบุรุษตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

เจ้าชายไม่ปล่อยให้เจ้าหญิงมองหน้าเจ้าชายอยู่ในระยะใกล้ขนาดนั้นนานนัก  รีบขยับตัว  ใช้ศอกยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง

“เจ้ายังไม่ตายใช่มั้ย?”   จับมือเจ้าชายบีบไว้แน่นด้วยความดีใจ

“ข้าไม่เป็นไรแล้ว…”   มองใบหน้าเจ้าของดวงตาสีเขียวที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา

หน้าเศร้า ๆ หม่นหมองของเจ้าหญิงเฟรนลี่เมื่อครู่คลายลง  มุมริมฝีปากบางอันงดงามค่อย ๆ โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มสดใสแห่งความดีใจเป็นที่สุด  พร้อมดวงตาสีเขียวมรกตคู่นั้นเป็นประกายแจ่มใสอีกครั้ง  รอยยิ้มแบบนี้ที่เขาอยากเห็นเหลือเกิน   เจ้าหญิงโผเข้ากอดเจ้าชายแน่นด้วยความดีใจอย่างลืมตัว

“ข้าดีใจเหลือเกิน…ที่เจ้าไม่เป็นอะไรนะ  แรร์เน็ส…”

บุรุษผมเทานิ่งอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก  ได้แต่ปล่อยให้เธอกอดเขาเอาไว้อย่างนั้น  หัวใจซึมซับรับรู้ความรู้สึกที่แสนดีเหล่านั้นเอาไว้จนเต็มหัวใจ

=============== 

ซีนิธเดินด้วยความระมัดระวังทุกฝีก้าว   แล้วแอบซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่   แม้ภายนอกเขาจะเป็นเพียงหมอธรรมดาที่ทำหน้าที่รักษาผู้คนในค่ายริกเกอร์เท่านั้น  แถมยังไม่เคยออกรบปล้นสะดมฆ่าฟันกับใครเลยก็ตาม   แต่ทว่าเขาได้แอบฝึกเพลงดาบ  อาวุธลับต่าง ๆ และคิดค้นสูตรยามากมาย โดยมีหญิงมีอายุคนหนึ่งคอยแอบให้คำแนะนำสั่งสอนอย่างลับ ๆ

หมอหนุ่มแห่งค่ายริกเกอร์มองดูทหารโจรที่รักษาการความปลอดภัย  ยืนทะมึนเรียงกันเป็นตับมีจำนวนมากกว่าพันนายล้อมรอบผ้าสีขาวที่ขึงตึงเป็นรูปสี่เหลี่ยมเพื่อประกอบพิธีเซค์  บริเวณโดยรอบของด้านในของพิธีเซค์ไม่มีฝนตก  มีเพียงลมพัดแรง  ท้องฟ้ามืดปกคลุมด้วยเมฆเทาหนาทึบ    สายฟ้าแลบแปลบปลาบสว่างวาบขึ้นตลอดเวลา   เสียงสวดมนต์ต่ำ ๆ ดังประสานเสียงกันจากเหล่าบรรดานักพรตยังคงดังคลออยู่

ชายหนุ่มหยิบถุงผ้าสีหม่นขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างตัว

“พวกเจ้าต้องช่วยข้านะ”  ทันทีที่เปิดปากถุงมดตัวน้อยสีม่วงหลายร้อยตัวเดินพล่านออกมาจากถุง  เป็นมดที่เขาทดลองให้กินน้ำหวานจากดอกไม้ชนิดหนึ่ง  น้ำหวานจากดอกไม้ชนิดนี้เมื่อผสมกับน้ำลายมดสีม่วง จะทำให้เกิดอาการง่วงนอนอย่างรุนแรง

“ไปเลยลูกพ่อ”   เขามองมดตัวน้อยสีม่วงเดินดาหน้าเข้าไปบริเวณที่เหล่าสมุนโจรต่างยืนรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มแข็ง แล้วลอบปล่อยมดสีม่วงตามจุดต่าง ๆ อีกหลายจุดโดยรอบ

===========

กลางลานพิธีกรรมกันอันศักดิ์สิทธิ์  ชาวบ้านถูกจับมัดรวมกันไว้ประมาณสิบคน  ทุกคนต่างมองไปมารอบตัว  ด้วยความหวาดกลัว   ด้วยรู้ชะตากรรมชีวิตของตนเอง  เสียงร้องไห้คร่ำครวญ  และเสียงร้องขอชีวิตดังระงมไปทั่ว 

มหาโจรกบฏริกเกอร์กำลังร่ายบริกรรมคาถาอันเชิญดวงวิญญาณของปิศาจอันชั่วร้ายลงมารับเครื่องสังเวย   ดวงตายาวรีของหนุ่มใหญ่จ้องมองกระถางไฟตรงหน้าที่ลุกโพลงพวยพุ่งขึ้นในอากาศ  ก่อนสาดแสงลงเหนือศีรษะเหล่ามนุษย์เคราะห์ร้ายที่ถูกนำมาเป็นเครื่องสังเวย  ทุกคนไม่มีโอกาสร้องขอชีวิตได้อีก  เสียงร้องไห้  เสียงร้องขอชีวิตเงียบลง ไฟในกระถางไฟเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน  มันกำลังสูบพลังชีวิตของเครื่องสังเวยทั้งหมดพร้อม ๆ กัน  จนร่างกายเหล่านั้นซูบซีด บิดเบี้ยว  แห้งลงไปเรื่อย ๆ  จนกรอบและแตกสลายหลอมละลายกับไฟสีเลือดจนหมดสิ้นไม่เหลือไว้แม้แต่เศษขี้เถ้าของกระดูก 

สองมือของมหาโจรริกเกอร์ยกชูสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อรับพลังความเป็นอมตะจากปิศาจร้าย  แสงสีเพลิงจากกระถางไฟพวยพุ่งขึ้นอยู่เหนือศีรษะของมหาโจรใหญ่ เกิดแสงสีแดงหมุนเป็นเกลียวลงสู่กลางหน้าผากของขุนโจรริกเกอร์ทันทีราวกับกำลังดูดซับพลังงานอันมหาศาลจากเกลียวไฟสีแดงฉานนั้น  ครู่ใหญ่เกลียวไฟสีแดงจึงค่อยจางลง  และหายไปในหน้าผากของมหาโจรใหญ่จนหมดสิ้น  เช่นเดียวกับไฟในกระถางซึ่งมอดดับลงพร้อมกัน

มหาโจรใหญ่แห่งค่ายริกเกอร์ลืมตาขึ้นด้วยแววตาอันทรงพลังอำนาจ  เขาวางมือลงเหนือเหยือกใส่หล้าองุ่น  ไอควันขมุกขมัวสีแดงพุ่งจากฝ่ามือของมหาโจรริกเกอร์ลงสู่เหยือกหล้าองุ่นนั้น  ครู่หนึ่งเขาจึงละมือนั้นออกจากเหยือกน้ำเหล้าองุ่น   แล้วรินเหล้าองุ่นที่ประกอบยันต์พิธีเรียบร้อยแล้ว  ให้เหล่าบรรดาหัวหน้าโจรระดับสูง   หากใครได้ดื่มน้ำเหล้าอันศักดิ์สิทธธิ์นี้แล้ว  จะมีพละกำลังแข็งแกร่ง  รวมถึงจะมีความเข้มแข็ง อดทนและทนทานต่อความเจ็บปวดได้อย่างเหลือเชื่อ   ราวกับจะมีชีวิตที่เป็นอมตะในช่วงเวลาหนึ่ง   น้ำนี้จะมีฤทธิ์ขลังอยู่ได้นานถึงสามปี

หัวหน้าโจรทุกคน รวมทั้งหัวหน้ากบฏริกเกอร์หยือกน้ำเหล้าองุ่นุ่นมตาขึ้นด้วยแววตาอันทรงพลังอำนาจ  เขาวางมือลงบนูดซับพลังงานอันมหาศาลเกลียวไฟสีแดงฉานนั้นรษะของมหาโจรใยื่นแก้วน้ำเหล้าองุ่นอันศักดิ์สิทธิ์มาข้างหน้า   แล้วต่างยกขึ้นดื่มพร้อมกัน   ยกเว้นขุนโจรวาร์เดอร์ที่แอบเทน้ำอมฤทธิ์นั้นทิ้ง  ทั้งที่ใคร ๆ ต่างอยากได้อยากดื่มน้ำนี้เสียเหลือเกิน   และมีแต่ระดับหัวหน้าโจรเท่านั้นที่มีสิทธิ์ได้ดื่มน้ำอันศักดิ์สิทธิ์นี้   วาร์เดอร์ยังคงมีอาการสงบนิ่งสุขุมอย่างเคย   แต่ทว่าภายในจิตใจนั้นรุ่มร้อนยิ่งนัก  เป็นห่วงบุตรชายคนเดียวของเขาที่สุด  

“ท่านพ่อ  ข้าขอถาม  ท่านจะยอมให้หัวหน้ากบฏริกเกอร์เป็นอมตะ  แล้วเที่ยวปล้น ฆ่าผู้คน ชิงทรัพย์ต่อไปได้อยู่อีกหรือ  ท่านพ่อจะทนเห็นชีวิตของผู้หญิงอีกกี่คนที่มีชะตาชีวิตเช่นเดียวกับแม่ของข้า” 

“ถ้าเราต้องตาย  แต่หยุดความชั่วร้ายเหล่านี้ได้  มันคุ้มมั้ย?”

คำพูดของลูกชายคนเดียวผุดขึ้นมาในหัวสมองของขุนโจรวาร์เดอร์  มันทำให้เขาต้องตัดสินใจว่าจะเลือกอะไรระหว่างบุญคุณกับความถูกต้องดีงาม

จากนั้นหัวหน้ากบฎริกเกอร์หันไปสบตากับหญิงสาวชุดสีขาวสะอาดข้างกาย เครื่องสังเวยอันบริสุทธิ์ผุดผ่องคนสุดท้ายที่จะเติมเต็มให้พลังของเขาเป็นอมตะอย่างสมบูรณ์ เขาพาเดินเข้ากระโจมสีขาวที่หันหน้าสู่ด้านทิศตะวันออก  ทุกครั้งที่มีการทำพิธีเซค์  หญิงสาวทุกคนที่ถูกพาเข้ากระโจมสีขาวนี้  ไม่มีใครเคยกลับออกมาเลยแม้แต่คนเดียว  เธอเหล่านั้นต่างหายสาปสูญไปอย่างไร้ร่องรอย

หนุ่มใหญ่พินิจความงามของสาวน้อยตรงหน้า   เหมือนคุ้นเคยเค้าหน้าของเธอ  ราวกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน  เมื่อนานมาแล้ว  ก่อนค้อมศรีษะลงจุมพิตมือสาวน้อยแผ่วเบา

“เจ้าเป็นหญิงสาวในพิธีเซค์ที่งดงามที่สุดตั้งแต่ข้าเคยพบเจอมา”  สายตามองเธอด้วยความพอใจ   สองมืออันแข็งแรงสวมกอดร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมแขนเพื่อสร้างความคุ้นเคย  และปลอบโยนเธอจากความหวาดกลัว 

แม้บุรุษแห่งค่ายโจรริกเกอร์จะหล่อเหลาเอาการ  และดูดีด้วยบุคลิกท่วงท่าสง่างาม  สุขุมลุ่มลึก   แต่ทว่าหญิงสาวกลับไม่รู้สึกคล้อยตามความต้องการของเขาไม่  เพียงแต่ไม่สามารถควบคุมตนเองได้  ความรู้สึกนึกคิดที่เป็นตัวของตัวเองมีเหลืออยู่น้อยนิดเหลือเกินนั้น  ยากต่อการขัดขืนหรือต่อต้านการล่วงเกินของหนุ่มใหญ่

แวบหนึ่งที่มหาโจรรู้สึกสงสารสาวน้อยตรงหน้า  ที่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า  เธอจะสูญหายไปจากโลกนี้เสียแล้ว  แต่นั่นหมายถึงเธอจะหลอมอยู่ในตัวเขาเป็นนิจนิรันดร

ผ้าคลุมสีขาวถูกเปลื้องออกกองทิ้งอยู่บนพื้น   ร่างของหญิงสาวถูกประคองให้นอนลงบนเตียงหนานุ่ม   กระดุมเสื้อสองสามเม็ดด้านบนถูกปลดออกและคอเสื้อถูกเปิดกว้างขึ้น  เผยให้เห็นผิวเนียนของวัยสาว   ขุนโจรใหญ่ก้มหน้าสบตาสาวน้อยตรงหน้า  ดวงตากลมดำสนิทคู่นั้น  มีแววดื้อรั้นและเด็ดเดี่ยวซ่อนอยู่   เขารู้สึกคุ้นกับดวงตาแบบนี้เหลือเกิน   ผิวสวยของเธอเหมือนใครคนหนึ่ง  เหมือนคนที่เขาเคยรัก 

 แม้เขาจะถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฎ  เป็นผู้ทรยศ  แต่ด้วยความรัก   เธอคนนั้นยอมทิ้งความสูงศักดิ์ของความเป็นเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรเรียว   หนีมาร่วมทุกข์ร่วมสุขอยู่กับเขาที่ป่าเคนาฟแห่งนี้   แต่เพราะความมุ่งมั่นที่จะแสวงหาอำนาจและความยิ่งใหญ่  โดยเฉพาะการประกอบพิธีเซค์นี้   ทำให้เธอที่เขาแสนรักตัดสินใจออกไปจากชีวิตของเขา   ไม่ว่ามหาโจรพยายามขอร้องให้เธออยู่สักเพียงใด  แต่เธอกลับโต้ตอบเขาอย่างเด็ดเดี่ยวว่า  หากให้เธออยู่  เธอขอตายดีกว่า   แม้กฎของค่ายริกเกอร์เธอต้องถูกประหารชีวิตก็ตาม   แต่ด้วยความรัก  เขาจึงจำใจปล่อยให้เธอจากไป  

มหาโจรใหญ่มองสาวน้อยตรงหน้า   เธอยิ่งทำให้เขาคิดถึงภรรยาซึ่งเคยเป็นที่รัก  คิดถึงอดีตอันแสนหวาน   กลิ่นดอกไม้หอมอ่อน  ๆ จากกายหญิงสาวโบยบินมาแตะปลายจมูกของเขาอย่างแผ่วเบา  ความต้องการบางอย่างพุ่งขึ้นมาในจิตใจจนรู้สึกยากที่ยั้บยั้งและควบคุมมันไว้ได้  นานแล้วที่เขาไม่เคยรู้สึกปรารถนาหญิงใดด้วยความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย   และก่อนที่เขากำลังจะตกเป็นทาสมัน   เขาพยายามมีสติ  เขาต้องไม่ตกเป็นทาสความรักความเสน่หาสาวน้อยคนนี้   เขาต้องอยู่เหนือมันให้ได้   แม้ผู้หญิงทุกคนที่ผ่านพิธีเซค์จะต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับมหาโจรอย่างเขา  แต่ทว่าครั้งนี้เขาตัดสินใจที่จะไม่ล่วงเกินเธอ  เพราะรู้ว่าเธอ  คือจุดอ่อนอันบอบบางในจิตใจ  พิธีเซค์ของเขาอาจไม่สำเร็จหากเขาเผลอใจไปมากกว่านี้

เขาเคยคิดว่า  เขาลืมได้หมดแล้ว  ลืมอดีต  ลืมความรัก  ลืมภรรยาที่เขารักที่สุดได้  วันเวลาผ่านไปนานกว่า สามสิบปี  ถึงเวลานี้  เขาเพิ่งรู้ใจตัวเองว่า  ในเบื้องลึกของจิตใจ  เขายังคงคิดถึงเธออยู่  และเสี้ยวหนึ่งของหัวใจยังคงรู้สึกผิด  ที่เขาเลือกทางเดินแห่งอำนาจ  มากกว่าที่จะจงรักภักดีต่อความรัก

ขุนโจรริกเกอร์หายใจเข้าออกยาว ๆ  อยู่ครู่หนึ่ง  พยายามปลดปล่อยตัวเองออกจากพันธนาการในอดีต  เมื่อจิตใจผ่อนคลายลง  และเข้มแข็งมากขึ้น   จึงเริ่มพิธีเซค์ต่อไป เขาหายใจเข้าลึกที่สุดก่อนจะหายใจออกพร้อมกับเปล่งเสียงคำว่า

“เซ........” เขาเป่าหน้าผากหญิงสาวแผ่วเบา บนหน้าผากนั้นปรากฏแสงเป็นรูปเหรียญวงกลมสีทองกำลังไหวระริก

“ขอพลังของเจ้าจงอยู่กับข้า.....”

ใบหน้าอันหล่อเหลาก้มเข้าไปใกล้ใบหน้าของสาวน้อย  จนหน้าผากชนกับหน้าผากของฝ่ายหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่      เขาไม่เลือกที่จะดูดวิญญาณของเธอจากริมฝีปากอย่างที่ผ่านมา  แต่กลับเลือกที่จะดูดพลังชีวิตของเธอจากลมหายใจของเธอแทน  ทันทีที่หน้าผากของทั้งคู่ชนกันเกิดพลังดึงดูดราวกับแม่เหล็ก  เขาค่อย ๆ เผยอริมฝีปากให้กว้างขึ้น  บรรจงดูดพลังชีวิตจากลมหายใจของเธอทีละน้อยอย่างช้า ๆ  ไม่เร่าร้อนและรุนแรงเหมือนแต่ก่อน  อาจจะเป็นด้วยวัยที่เพิ่มมากขึ้น  ทำให้เขาควบคุมตัวเองได้ดี  และที่สำคัญเขาไม่ต้องการให้เธอเจ็บปวด   เหมือนหญิงสาวคนอื่นที่ผ่านมา 

แดนเทียร์รู้สึกอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ  ผิวอันเปล่งปลั่งเริ่มซีดลงอย่างเห็นได้ชัด  ความเป็นรู้สึกเป็นตัวของตัวเองค่อย ๆ คืนกลับมาจนครบบริบูรณ์  ขณะที่เขาดูดพลังชีวิตจากเธอนั้น   เขาจะไม่สามารถควบคุมหรือบงการความรู้สึกนึกคิดของเธอได้อีก   แต่เธอก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืนการกระทำของเขา  ก่อนความรู้สึกสุดท้ายจะดับสูญ  เธอพยายามมีสติและอดทน  รวบรวมกำลังครั้งสุดท้าย  หยิบอาวุธแหลมคมสามอันที่หมอหนุ่มแห่งค่ายโจรให้ไว้จากผ้าหนังสัตว์ที่รัดข้อมือ  แล้วตัดสินใจแทงลงตรงท้ายทอยของมหาโจรใหญ่พร้อม ๆ กันทั้งสามอันจนจมมิด

วินาทีนั้น!   พลังงานมากมายที่ถูกดูดจากตัวเธอเข้าสู่กายบุรุษ   กลับไหลย้อนพุ่งทะลักออกมาทางปากไหลกลับเข้าไปในร่างกายของเธอทางจมูกอย่างมหาศาล  เพราะเธอแทงถูกจุดเปิดพลังงานชีวิตโดยบังเอิญ พลังงานชีวิตจากร่างหนุ่มใหญ่ไหลเทเข้าสู่ร่างกายของหญิงสาวอย่างต่อเนื่อง  และรวดเร็ว

ผู้เป็นใหญ่แห่งค่ายริกเกอร์สะดุ้งสุดตัว  เมื่อถูกอาวุธลับแทงเข้าที่ท้ายทอย  แล้วรีบผงกศรีษะขึ้นจากหน้าผากของหญิงสาวทันที ก่อนที่พลังชีวิตของเขาจะไหลเข้าสู่ร่างกายเธอจนหมดอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือยักษ์ตบเข้าที่ใบหน้าของหญิงสาวจนหันไปตามแรงฝ่ามือ หมอบคว่ำลง กับพื้นเตียง

“เจ้ากล้ามากที่ทำแบบนี้กับข้า!!”  เขาเค้นเสียงกัดฟันกรอดด้วยความโกรธจัด

“ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าเป็นอมตะได้เด็ดขาด!”  หญิงสาวเน้นเสียงหนักแน่น  ลุกขึ้นมามองหน้ามหาโจรใหญ่  เลือดแดงไหลซึมออกมาจากริมฝีปากบางนั้นเป็นทาง  จ้องมองเขาด้วยสายตาตายเป็นตาย

มหาโจรริกเกอร์เริ่มรู้สึกชาและมึนงง  ไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง  โซเซลุกขึ้นจากเตียงพลางพยายามรีบควานหาอาวุธแหลมคมซึ่งปักอยู่ที่ท้ายทอยอย่างรวดเร็ว  แล้วพยายามถอนมันขึ้นมาได้ทั้งสามอัน  แต่ฤทธิ์ยาจากอาวุธนั้นทำให้เขาหมดความรู้สึกลงทันที  ร่างใหญ่ล้มคว่ำคะมำลงกับพื้น

แดนเทียร์ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ  แต่รู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วร่างกายเหมือนมีคนมาสุ่มไฟใส่  ราวกับมีประจุพลังงานมหาศาลไหลเวียนอยู่ในตัวเธอ  และรู้สึกเหมือนมันต้องการหาทางออก  ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและทรมานอย่างมาก  ผิวหนังราวกับจะปริแตกเปรี๊ยะออกจากกัน  หัวร้อนจนหัวแทบจะระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ  ได้แต่ดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียงไปมา

ซีนิธรีบวิ่งเข้ามาในกระโจมสีขาว   หลังจากที่มดสีม่วงของเขากัดเหล่าทหารโจรจนหมดสติหลับไหลไปกันหมดแล้ว เมื่อถึงด้านในเขามองเห็นร่างของมหาโจรแห่งค่ายริกเกอร์  ล้มคว่ำอยู่ บนพื้น  หยิบมีดพกออกมาจากปอกซึ่งเหน็บอยู่ที่เอว  รีบกระโดดถาโถมกำลังพุ่งปลายมีดปักลงบนตัวของมหาโจรทันที  แต่ทว่าแรงกระแทกที่รุนแรงนั้นกลับเหมือนมีแรงกระแทกกลับอย่างรุนแรงเช่นกัน  ทำให้ร่างของหมอหนุ่มกระเด็นไปเท่ากับความแรงที่พยายามพุ่งเข้าไปหา  ราวกับร่างกายของโจรริกเกอร์มีเกราะเหล็กคุ้มกันอยู่  อาวุธใดก็ไม่สามารถทำอันตรายได้  แถมมีดพกนั้นกลับงอโค้งบิดเบี้ยว

ร่างของซีนิธกระเด็นไปกระแทกเข้ากับเตียงอย่างแรง   แล้วรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว   ตอนนี้เขารู้แล้วว่า  การฆ่าขุนโจรริกเกอร์นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย   จึงหันมามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง

“แดนเทียน์  เจ้าเป็นไงบ้าง”  เขามองสภาพเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของเธอแล้ว  รีบดึงผ้าห่มคลุมกายให้หญิงสาว   

“ท่านมาแล้วเหรอ  ซีนิธ”  เธอมองเขาอย่างช่างใจเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง  แล้วตัดสินใจทำทันที  เธอคิดว่ามันอาจจะเป็นประโยชน์สำหรับเขา  ที่สำคัญมันคงไม่เป็นประโยชน์กับเธอ   และมันกำลังทำให้เธอทรมานเหลือเกิน

“ข้า….มีบางอย่างจะให้เจ้า  เจ้าจงรับไว้  ขอให้เจ้าก้มลงมาจนชนหน้าผากของข้า” เสียงของเธอที่เปร่งออกไปช่างแผ่วเบาราวกับจะหมดแรง

หมอหนุ่มโน้มตัวลง เข้าไปฟังใกล้ ๆ ว่าเธอต้องการจะบอกอะไรกันแน่ 

“เซ.........................”  แดนเทียร์พยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ  แล้วเป่าลมใส่หน้าผากของหมอหนุ่ม  เกิดวงกลมรูปเหรียญสีทองบนกลางหน้าผากของชายหนุ่ม

“ข้าขอมอบพลังนี้ให้กับเจ้า” 

แดนเทียน์เอื้อมมือดึงศีรษะของชายหนุ่มลงมาชนกับหน้าผากของตนเอง ทันทีที่หน้าผากของทั้งคู่ชนกันเกิดพลังดึงดูดซึ่งกันและกัน  เธอคลายพลังชีวิตจากริมฝีปากของเธอให้เข้าสู่ทางจมูกของซีนิธ ด้วยคิดว่า เมื่อมันเข้ามาได้  มันก็ต้องออกไปได้เช่นกัน  เนื่องจากพลังงานมากมายที่ไหลทะลักเข้าสู่ตัวเธอนั้นมากมายมหาศาล  แม้จะเพียงไม่กี่วินาที  ร่างกายของเธอไม่ได้ออกกำลังอย่างหนักจึงไม่มีกล้ามเนื้อที่จะซึมซับรับพลังงานเหล่านั้นเอาไว้ได้  จึงทำให้เธอรู้สึกทรมาน   เพราะพลังงานไม่มีที่เก็บ  ไม่มีที่ไป  และมันกำลังหาทางออก

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งด้วยความตกใจชั่วขณะหนึ่ง  เธอกำลังจะทำอะไรเขากันแน่  รู้สึกได้ถึงพลังงานความร้อนบางอย่างไหลทะลักเข้ามาในตัวเขาอย่างรวดเร็ว  พยายามจะถอยตัวออกห่างกลับทำไม่ได้เลย  เหมือนยิ่งพยายามออกห่าง  กลับยิ่งเหมือนมีพลังแรงดึงดูดเพิ่มมากขึ้นหลายเท่า

“เจ้าทำอะไร!! เป็นบ้าไปแล้วเหรอ”

เขาโพล่งออกไปทันทีที่การไหลของพลังงานนั้นสิ้นสุดลง  รีบถอยออกมาจากร่างของหญิงสาว  เพราะการเอาหน้าผากชนกันนั้นเป็นข้อห้าม  เป็นประเพณีที่เคร่งครัด  ห้ามหญิงสาวชายหนุ่มเอาหน้าผากชนกันเด็ดขาดหากไม่ได้อยู่ในพิธีเลือกคู่

หญิงสาวนิ่งพูดอะไรไม่ออก รู้สึกอับอายมากกว่า  เขาจะคิดจะมองเธอเป็นผู้หญิงเช่นไรกัน ไม่เคยคิดว่าอยากจะทำอะไรบ้า ๆ กับเขาแบบนี้เลย  แต่ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรได้   คิดเพียงว่า  ถ้าจะถ่ายเทพลังชีวิตที่ได้รับมาให้กับเขา  คงต้องใช้วิธีเดียวกันกับที่เธอได้รับมา   เธอรู้สึกสบายตัวมากขึ้น   หมดเวลาที่จะอธิบายซะแล้ว  เพราะแดนเทียร์มองเห็นมหาโจรริกเกอร์ฟื้นขึ้นเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ  ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้ว  ฤทธิ์ยานอนหลับในอาวุธลับแต่ละอันทำให้หมดสติได้นานหนึ่งชั่วโมง  และเธอแทงลงไปพร้อมกันถึงสามอัน  หัวหน้ากฏบริกเกอร์จะต้องสลบไปอย่างน้อยสามชั่วโมง  แต่นี่เขากลับฟื้นเร็วกว่าที่คิดไว้  มหาโจรใหญ่รี่เดินตรงมาทันที   หน้าของหัวหน้ากบฏริกเกอร์หม่นหมองลง  ความหนุ่มแน่นหล่อเหลาลดลงกว่าที่เคยเห็นในตอนแรกอย่างเห็นได้ชัด  เวลานี้มีแต่ความโกรธที่ปรากฏอยู่บนสีหน้าและแววตานั้น

“ซีนิธ!  ระวัง!”  เธอตะโกนเสียงหลง