รับคำท้าหัวใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #6 : ช่วยป้อนหน่อย

                ตอนที่ 6  ช่วยป้อนหน่อย

  “ส่งรีโมทย์มานี่!” เสียงปรามดุทั้งคู่ “แย่งกันเป็นเด็ก ๆ ไปได้”

                ปริมาจึงต้องปล่อยมือจากรีโมทย์อย่างเสียไม่ได้ ยอมให้หนุ่มผมยาวเอารีโมทย์ส่งต่อให้พี่ชาย

                “เอางี้นะ ดูสลับกัน เดี๋ยวดูของการก่อน พอโฆษณาค่อยดูของปริม โอเคนะ” คำตัดสินของปรามถือเป็นที่สิ้นสุด แล้วชี้รีโมทย์ไปยังช่องที่มีรายการประกวดร้องเพลง

                น้องสาวเจ้าของบ้านได้แต่ทำหน้าเซ็ง โกรธ! พี่ชายตัวดีเข้าข้างเพื่อนอีกแล้ว! เพราะนายปฏิการคนเดียว ทำให้เธออดดูพระเอกคนโปรดเลย ทำไมต้องมาแย่งเธอดูด้วย 

‘ทำยังกับอยู่บ้านตัวเองงั้นแหละ! คำว่าเกรงใจน่ะมีมั้ย?’ หญิงสาวได้แต่บ่นอยู่ในใจคนเดียวด้วยใบหน้าบูดเบี้ยว จำใจนั่งดูรายการประกวดร้องเพลงไปพลาง ๆ เพื่อรอโฆษณา ยิ่งโกรธหนักเข้าไปอีก เมื่อหนุ่มหน้าซีดหันมาส่งยิ้มกวนบาทา ยักคิ้วกวนประสาทให้กับเธออีก ประมาณว่า เสียใจด้วยนะจ๊ะ 

                ภาพบนจอทีวีในรายการวอยซ์ออฟเดอะสตาร์ฉายไปบนเวทีขณะนักร้องกำลังร้องเพลง แต่เสียงร้องนั้นผิดคีย์ไปมาก ไฟสีแดงเป็นรูปกากะบาทปรากฏขึ้นบนหน้าแท่นของกรรมการทั้งสี่คนพร้อมกับเสียงไซเรนเหมือนรถพยาบาลเป็นอันรู้กันว่า นักร้องต้องหยุดร้องทันทีเมื่อกรรมการตัดสินไม่ให้ผ่าน

                ปฏิการเอนตัวพิงกับพนักโซฟา ยกมือมาประสานกันไว้ที่หน้าท้องของตนเอง ท้องของเขายังไม่ปกติเหมือนกำลังมีคลื่นวนอยู่ในลำไส้ เขาตบท้องตัวเองเบา ๆ อย่างขอร้อง! อย่าเพิ่งปวดถ่ายตอนนี้ เย็นไว้... นั่งมองหน้าจอด้วยใจจดจ่อเพราะนักร้องคนต่อไป ที่ก้าวขึ้นมาบนเวทีคือ ตัวเขาเอง    

                “เท่ห์ไม่เบาเลยว่ะ!”  ปรามหันไปยกหมัดกระแทกต้นแขนเพื่อนเบา ๆ  เมื่อมองเห็นชายหนุ่มผมยาวหวีผมเรียบแปล้ สวมสูทสีขาวทั้งชุดเดินออกมาบนเวที  แสงสปอร์ตไลน์สาดมาจับใบหน้าขาวละมุนของเพื่อนซี้  ทำให้เขาดูมีออร่าสว่างไปทั้งเวทีราวกับดาวกฤษกำลังส่องแสง

                “ยืมเขามา”  ปฏิการรู้สึกเขินเมื่อมองเห็นตัวเอง  พลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นมากัดเล็บเบา ๆ อย่างตื่นเต้นที่จะได้เห็นตัวเองร้องเพลง

                “แนะนำตัวเลยค่ะ”  เสียงกรรมการบอกและส่งรอยยิ้มให้

                หนุ่มหล่อชุดขาวบนเวทีส่งยิ้มอย่างรู้สึกเขินก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดแนะนำตัว

                “สวัสดีครับ  ผมชื่อปฏิการ  ปฏิภาคทวีกานต์  วันนี้ผมจะมาร้องเพลง  คิดถึงเหลือเกิน  ขอมอบเพลงนี้ให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง  ที่เป็นแรงบันดาลใจให้กับผมมาตลอด  คอยดูแลและให้กำลังใจ คอยสนับสนุนให้ผมได้ทำสิ่งที่ผมรัก  คือการร้องเพลง  แม้ว่าวันนี้เราไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนก็ตาม  ขอบคุณเวทีแห่งนี้ที่จะเป็นสื่อกลาง  ส่งผ่านความคิดถึงที่ผมมี...ไปยังผู้หญิงคนนั้น หวังว่าเธอคงได้ยินและรับรู้...ว่าผม...คิดถึงเธอมากแค่ไหน...”  เขาหยุดพูดลงไปชั่วอึดใจก่อนจะพูดต่อไป

                “ผู้หญิงคนนั้นคือ...แม่...ของผมครับ” 

                อินโทรของเพลงคิดถึงเหลือเกินบรรเลงขึ้นมาเมื่อเขาพูดจบลง 

                ไกล.............

                อาจจะไกล..........แสนไกล............อาจจะไกล....จนสุดสายตา....

                เขาทอดเสียงผ่านไมล์โครโฟนที่ค่อย ๆ ยกขึ้นสูง  และดึงห่างออกไป  ส่งผ่านความรู้สึก.... ช่างห่างไกลเหลือเกิน....ส่งผ่านความคิดถึงไปยังคนที่เขารัก  ที่ไม่เคยรู้ว่า ตอนนี้...เธออยู่ที่ไหน และอยู่ไกลเกินกว่าสายตาของเขาจะค้นหาได้

                 เสียงปรบมือดังขึ้นลั่นหอประชุมใหญ่  และตกตะลึงในน้ำเสียงที่แฝงด้วยพลังราวกับกำลังอยู่ใต้มนต์สะกดแห่งความคิดถึงของผู้เข้าประกวดร้องเพลง

                เราห่างกัน....อาจจะไกล...สุดฟ้า........

                กรรมการทุกคนกดปุ่มเครื่องหมายผ่านพร้อมกันทั้งสี่คนด้วยความประหลาดใจที่เขาขึ้นเสียงสูงสุดได้ดีมากและมีพลังอย่างน่าทึ่ง   ไฟสีเขียวเป็นเครื่องหมายถูกปรากฏขึ้นหน้าแท่นของกรรมการแต่ละท่าน 

                อาจจะเกิน...ที่จะพบกัน

                แต่ความห่างไกล...ไม่เคย...ห้ามใจ

                ที่ยังคิดถึง...ส่งไปให้ถึง....ใจเธอ
               

                .....อยากจะบอก....เธอ..... คิดถึงเธอ.....เหลือเกิน.......

                ทั้งกรรมการและผู้ชมในห้องประชุมขนาดใหญ่กำลังนิ่งฟังคนบนเวทีกำลังร้องเพลงอย่างดื่มด่ำ มีความรู้สึกร่วมและอินไปกับเสียงเพลง  ทุกสายตาจ้องมองไปที่หนุ่มชุดขาว  ไม่อาจละสายตาไปจากลีลาท่าทางการร้องเพลงของเขาได้เลย

                .....อยากจะบอก....เธอ..... คิดถึงเธอ.....เหลือเกิน.......

                เสียงดนตรีเงียบลงไปชั่วอึดใจเดียว  แล้วบรรเลงขึ้นมาใหม่พร้อมกับดนตรีที่เริ่งเร้าดังกระหึ่มห้องประชุม

                คิดถึงเธอ.....เหลือเกิน.......

                คิดถึงเธอ.....เหลือเกิน.......

                คิดถึงเธอ.....เหลือเกิน.......

                เขาร้องขึ้นเสียงสูงมากซ้ำ ๆ ประโยคเดียวกัน  ปลดปล่อยพลังเสียงแห่งความคิดถึงจนสุดเสียงในประโยคสุดท้าย  กระจายออกไปจนทั่วหอประชุม  ทุกคนสัมผัสถึงความคิดถึงของเขาที่กระแทกกระทั้นเข้าไปในของหัวใจ

                .....อยากจะบอก...เธอ..... คิดถึงเธอ.....เหลือเกิน.......

                เสียงดนตรีหยุดลงเงียบสนิท  สองมือจับไมค์แน่นก่อนจะถ่ายทอดเสียงออกไป พร้อมกับหลับตาลง

                .....อยากจะบอกเธอ.....

                คิดถึงเธอ.....

                เหลือ............เกิน.......

                สิ้นเสียงร้องของเขาที่หายไปในลำคอนั้น  ทุกคนในหอประชุมขึ้นลุกขึ้นยืนตบมือจนดังสนั่นด้วยความซาบซึ้งกับบทเพลงนี้

                ปรามยกมือบีบไหล่เพื่อนหนุ่มเบา ๆ เพลงที่เพื่อนร้องออกมาจากหัวใจ  ทำให้เขาสัมผัสความรู้สึกของความคิดถึงที่มีมากมายเหลือเกิน  และมันทำให้เขาคิดถึงแม่ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับเช่นกัน

                “แกร้องดีมาก”  เขามองหน้าเพื่อนที่กำลังยิ้มและมีน้ำตาคลออยู่

                ปริมานิ่งอึ้งกับพลังเสียงของหนุ่มผมยาว  ที่กลั่นความคิดถึงผ่านบทเพลงกระแทกเข้าไปอยู่ในหัวใจของเธอ  ไม่รู้เลยผู้ชายมาดกวนอย่างเขาจะร้องเพลงได้ดีและเต็มเปี่ยมด้วยพลังขนาดนี้

                ปฏิการหยิบรีโมทย์ส่งให้น้องสาวเพื่อน

                เธอมองเขาอย่างงุนงงขณะรับรีโมทย์

                “ข้าไปก่อนนะ  ข้าศึกบุกอีกแล้ว”  เขารู้สึกปวดท้องถ่ายอีกแล้ว หัวหนักอึ้งไปหมดด้วยฤทธิ์ไข้  ชักไม่แน่ใจตัวเองว่า ว่ามันคุ้มรึเปล่าที่ยอมทำแบบนี้  แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้  ปรามคงไม่ให้อยู่ที่นี่ต่อ  ต้องไล่กลับบ้านแน่นอน  เขาจำนนต่อเหตุผลและความหวังดีของเพื่อนคนนี้เสมอ

                ปรามขยับตัวเข้ามานั่งข้างน้องสาวที่นั่งนิ่งเงียบจนผิดปกติ  และรู้ว่า  เธอกำลังคิดถึงแม่เช่นกัน  เขาวางมือลงบนหลังมือของน้องคนเล็กอย่างปลอบโยน

                ปริมาเงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตา โผกอดพี่ชายไว้

                “ปริม...คิดถึง...แม่...จังเลยค่ะ” 

                “ปริมเก่งมาก  แม่ต้องภูมิใจในตัวปริมแน่นอน”  เขาสวมกอดน้องสาวไว้  เธอเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวเหมือนแม่ไม่มีผิด  เมื่อแม่รู้ว่าพ่อทำผู้หญิงคนหนึ่งท้อง  แม่ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากพ่อเลยแม้แต่น้อย  และเป็นฝ่ายจากมา  เขากับน้องเลือกที่จะอยู่กับแม่มากกว่าที่จะไปอยู่กับพ่อ

                ******************** 

                ชามโจ๊กร้อน ๆ   ขวดยาสมุนไพรฟ้าทะลายโจร  ขวดน้ำดื่ม  น้ำมันมะพร้าวและอุปกรณ์ทำแผลอยู่ในถาดสี่เหลี่ยม  ถูกวางลงบนโต๊ะข้างเตียงคนป่วย  ใบหน้าของปริมาบอกอาหารเบื่อหน่ายสุด ๆ  เมื่อพี่ชายสั่งให้ไปดูแลคนป่วยและทำแผลให้เขา  ก่อนจะออกไปต้อนรับลูกค้าที่รีสอร์ด  เพราะวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้มักมีคณะทัวร์ใหญ่มาลง

                หญิงสาวมองใบหน้าอันซีดเซียวของคนป่วยบนเตียง เวลานี้เขาเหมือนเด็กน้อยกำลังหลับสนิท ผมยาวบางส่วนที่ระมาด้านหน้าข้างแก้มของชายหนุ่มนั้น  ทำให้ใบหน้าของเขาเหมือนภาพวาดจีนโบราณไม่มีผิด  ร่างนั้นนอนตะแคงและขดตัวงอเหมือนกุ้ง  สองแขนของเขากอดผ้าห่มลายโดเรมอลเอาไว้  มือวางอยู่บนผ้าห่มนั้นเรียวสวย  ตรงนิ้วกลางสวมแหวนเงินที่มีลวดลายเป็นรูปกากบาท  อดค่อนแคะคนป่วยไม่ได้  ผู้ชายอะไรหน้าสวยมือสวยขนาดนี้

                สาวบัญชีค่อย ๆ ยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของหนุ่มบนเตียง  แต่ยังไม่ทันแตะก็ลดมือลงอย่างรำคาญใจ  ทำไมคนอย่างเธอต้องมาดูแลเขาด้วย!  นึกโกรธพี่ชายจริง ๆ  เอะอะ! อะไรก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่เธอทำลงไป  ก็เขากินเข้าไปเยอะเอง  จะมาโทษเธอได้อย่างไรเล่า....?  พลางถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก  เกิดมาไม่เคยต้องดูแลผู้ชายคนไหนนอกจากพี่ชายและพ่อเลย  ให้ตายสิ!  ทำใจไม่ได้จริง ๆ 

ปริมาคิดมาตลอดว่า ชีวิตของเธอจะไม่ยอมดูแลผู้ชายคนไหนอีกแล้ว  ตั้งแต่พ่อเลิกกับแม่  ทำให้เธอแทบจะอคติกับผู้ชายทั้งโลก  ตั้งใจอยากจะเป็นโสดตลอดชีวิต อยากจะขึ้นคาน  ไม่อยากมีคู่ และไม่อยากจะแต่งงาน

                อยู่ ๆ มือของเขาก็คว้ามือของเธอเอาไว้  

                กรี๊ด.................................................

                หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเตียงตกใจอยากจะร้องกรี๊ด  แล้วพยายามดึงมือตัวเองออกมา

                “แม่....”  เขาจับมือเธอไว้แน่น

                “แม่...อย่าไป...” 

                 เขาดึงมือเธอไปแนบไว้ใต้แก้มขาวละมุนของตัวเอง  ใบหน้านั้นอมยิ้มน้อย ๆ ดูมีความสุขมาก 

ริมฝีปากของหญิงสาวเผยอเล็กน้อยด้วยความตกใจ ส่ายหน้าเลิกลั่กไปมาจนทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง   แล้วรีบดึงสติสตังค์กลับมา

                “นี่!  ฉันไม่ใช่แม่ของนาย!”  สาวชาวสวนจ้องหน้าคนป่วยเขม็ง  เขาละเมอหรือแกล้งหลับแกล้งเธอกันแน่! พยายามดึงมือตัวเองออกมา

                “อย่าคิดว่า นายป่วยอยู่ ฉันจะไม่กล้าทำอะไรนายนะ!”    หากหนุ่มผมยาวไม่ยอมปล่อยมือเธอจะหยิกให้เขียวเลย  คอยดู!  ในที่สุดก็ดึงมือตัวเองหลุดออกมาจากฝ่ามือใหญ่โตของเขาจนได้  เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกไปที  ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยยอมให้ผู้ชายคนไหนจับมือถือแขนเธอได้เลย

                คนบนเตียงขยับตัวบิดขี้เกียจ  ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา   เสียงโวยวายของเธอปลุกให้เขาตื่น  พลางยกมือบังแสงแดดจ้าที่สาดเข้ามาทางหน้าต่าง  ก่อนจะหันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง  ริมฝีปากบางนั้นโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก  บอกแล้วว่า ยัยตัวแสบต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เธอทำกับเขา!  อย่างไรปรามต้องให้เธอมาดูแลเขาแน่นอน

                “นายไข้ลดหรือยัง?”

                คนถูกถามไม่ตอบ  คว้ามือเธอไปแปะไว้ที่หน้าผากของตัวเอง   แต่คราวนี้น้องสาวเพื่อนไม่ยอมให้เขาทำแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง  มือน้อย ๆ หยิกแขนของชายหนุ่มที่คว้ามือเธอไว้จนเขาต้องรีบปล่อยมือด้วยความเจ็บ

                “อูย.....”  เขาเจ็บจนต้องส่งเสียงรอดไรฟันออกมา  พลางลูบแขนบริเวณที่ถูกหยิกไปมา  คนอะไรโคตรดุเลย  ตั้งแต่เล็กจนโตเขามีแต่สาว ๆ ตามจีบเป็นที่สนใจตลอดมา  เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่แสดงปฏิกิริยารำคาญเขาอย่างออกหน้าออกตาขนาดนี้

                “ขอเตือน!  อย่าทำแบบนี้อีก”  น้ำเสียงนั้นเฉียบขาด

                “ก็ไม่จับดูแล้วจะรู้ได้ไงเล่า...”  คนป่วยค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง  มองหน้าพยาบาลจำเป็น 

                “จับดูสิ!”  หนุ่มจอมกวนยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว  ให้เธอแตะหน้าผากดู

                ปริมาผงะ!  รีบเบนตัวหนีใบหน้าขาวละมุนของชายหนุ่มที่ยื่นเข้ามาใกล้ แถมยังกล้าส่งรอยยิ้มกวนประสาทมาอีก  มันน่าเขกมะแหงกที่หน้าผากมนของเขาเสียจริง! 

                หนุ่มหน้าหวานมองสายตาของหญิงสาวแล้ว   รีบถอยตัวกลับที่ตั้งเพื่อความปลอดภัย  ก่อนที่จะโดนอะไรเพ่นกบาลเข้าซักทีสองที

                “ขอน้ำกินหน่อยดิ”  เขามองน้องสาวเพื่อนที่ถอยออกไปยืนซะห่างเลย

                อีกฝ่ายจึงค่อย ๆ ขยับตัวเข้ามาที่โต๊ะข้างเตียง รินน้ำใส่แก้วส่งให้คนขอ

                “ยังไม่ค่อยมีแรงเลย  ช่วยป้อนหน่อย”  พลางทำเสียงเหมือนคนหมดเรี่ยวหมดแรง

                พยาบาลจำเป็นแทบถลึงตาใส่คนไข้  พลางส่งเสียงรอดไรฟันอย่างไม่พอใจ  สีหน้าบอกอาการเบื่อหน่ายเขาสุด ๆ

                หนอย....!  ทำเป็นไม่มีแรง!  เดี๋ยวเหอะ!

                เธอจำใจยกแก้วน้ำไปจ่อไว้ที่ริมฝีปากของหนุ่มเจ้าปัญหา  เมื่อเขาดื่มน้ำเรียบร้อยแล้ว  ยกแก้วน้ำกลับไปวางลงในถาดที่โต๊ะข้างเตียง  แล้วหยิบขวดลูกอมขึ้นมาไว้ในมือ

                คนป่วยอึ้งไปครู่หนึ่งที่พยาบาลจำเป็นยอมมาป้อนน้ำให้เขาแต่โดยดี  ไม่คิดว่าจะยอมป้อนจริง ๆ แค่อยากแกล้งกวนประสาทเล่นเท่านั้นเอง  สายตานั้นจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวที่น่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น  แสงแดดเจิดจ้าจากภายนอกจับใบหน้านั้นให้สว่างกระจ่างใส

                “พี่ปรามฝากมาให้”  พยายาลบอกเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย             

                คนป่วยยื่นหน้ามาดูขวดในมือของเธออย่างสงสัย  คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

                “อะไรเหรอ?”

                “ลูกอม”  ปริมาตอบเขาด้วยน้ำเสียงขอไปที  แม้จะรู้ดีว่าข้างในนั้นไม่ใช่!

                “หืม....”  เขาส่งเสียงในลำคอเบา ๆ อย่างแปลกใจ  เอียงคอมองขวดสีขาวในมือของเธอ  มีรูปผลไม้เหมือนขวดลูกอมที่เพื่อนซี้เคยอมบ่อย ๆ

                “พี่ปรามซื้อมาให้นายเมื่อเช้า...”  เธอคิดมาก่อนหน้านี้ว่า จะทำให้เขากินยาได้อย่างไร   ขนาดมะระเขายังกินไม่ได้เลย  แล้วนี่ฟ้าทะลายโจรเขาจะกินลงได้หรือ?   เพราะพี่ชายบอกว่า คนป่วยเป็นคนกินยายากมาก  จึงเปลี่ยนขวดฟ้าทะลายโจรเป็นขวดลูกอมแทน ยังไงก็ต้องให้เขายอมเอาเข้าปากให้ได้ก่อน

                “นายลองกินดู...ถ้านายไม่ชอบ....”  คนพูดทำน้ำเสียงเนือย ๆ  

                “ให้ฉันแทนก็ได้นะ  ฉันชอบมากเลย”  แล้วทำหน้าระรื่นขึ้นมาทันที  ดึงขวดลูกอมเข้าหาตัวเอง

                “ได้ไง  ปรามซื้อมาให้ทั้งที  เอามาเลย” 

                “ลองชิมดูก่อนนะ ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องเอาไป  ให้ฉันก็แล้วกัน”  เธอพูดพลางหมุนฝาขวดลูกอมในมือ 

                หนุ่มผมยาวรีบแบมือมารอรับลูกอม

                พยาบาลจำเป็นชะงักเล็กน้อย  มองฝ่ามือของคนไข้ที่แบมืออยู่ตรงหน้าเธอ  จะให้เขาเห็นเม็ดยาก่อนไม่ได้เด็ดขาด!

                “มือนายสกปรก  อ้าปากสิ!” 

                อีกฝ่ายยอมอ้าปากแต่โดยดี 

                มุมปากของหญิงสาวมีรอยยิ้มที่พยายามซ่อนเอาไว้  แล้วเทยาสองเม็ดใส่ปากคนป่วย  จะบอกเขาว่า  ลูกอมนี้ทานแล้วต้องกินน้ำตามด้วย  แต่คิดไม่ออกว่าจะบอกเขายังไงดี  กลัวเขาจะรู้ว่า  มันไม่ใช่ลูกอม