เจ้าชายหิมะ

ลำดับตอนที่ #4 : กระท่อมร้างกลางสายฝน

‘เจ้าเป็นหญิงหรือชายกันแน่?’  เจ้าชายแรร์เน็สจ้องหน้าคนชุดเทาที่นอนนิ่งอยู่เบื้องหน้า  ก่อนตัดสินใจพิสูจน์หาความจริง  ค่อย ๆ เอื้อมมือหนา ๆ คลำหาบางสิ่งบางอย่างที่ควรจะมี

บุรุษหนุ่มชะงัก!!    แล้วถอนมือกลับทันที

“เจ้า!  เป็นหญิง!”   เมื่อคลำไม่พบลูกกระเดือกบริเวณลำคอของร่างที่หมดสติ

บุรุษผมเทาได้แต่มองใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษอย่างครุ่นคิด   สมองคิดอะไรไม่ออก  รู้สึกสับสนอยู่ภายใน

“ทำไมข้าต้องห่วงเจ้าด้วยนะ”   เจ้าชายแรร์เน็สถามตัวเอง  หลังจากค้นหาสาเหตุของความรู้สึกนั้นเจอ

“จริง ๆ ข้าควรจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้”  แล้วกระชับดาบขึ้นมาไว้ในมือ  แม้จะรู้สึกอ่อนล้าเต็มทีก็ตาม    แต่ทว่าอีกความคิดหนึ่ง   กลับสวนทาง  ความรู้สึกขัดแย้ง  ลำบากใจกำลังแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของเจ้าชาย  หากต้องปลิดชีวิตร่างที่นอนแน่นิ่งคนนี้   แม้ช่วงเวลาที่ได้รู้จักกันอาจไม่นานแต่เหตุการณ์ต่าง ๆ บ่งบอกถึงจิตใจอันเต็มเปี่ยมด้วยความเมตตากรุณา  และงดงาม  ทุกสัมผัสของคน ๆ นี้เต็มไปด้วยความปรารถนาดีที่เจ้าชายเองก็รู้สึกและสัมผัสได้

‘แต่เจ้าเป็นผู้อ่านคาถา  ข้าต้องฆ่าเจ้า!’  เจ้าชายผมสีเทาขยับดาบในมืออย่างชั่งใจ  แล้วจ่อปลายดาบลงที่ลำคอของคนชุดเทา  แต่อย่างไรก็ตาม  ไม่อาจกล้าออกแรงตวัดปลายดาบฟันลงไปได้เลย  ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ขณะกำลังต่อสู้กับมดยักษ์ที่หญิงสาวช่วยเหลืออย่างไม่คิดถึงชีวิตของตนเองเลยแม้แต่น้อยมันวนเวียนอยู่ในสมอง

ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างคิดไม่ตก  แล้วถอนหายใจแรง ๆ  ก่อนตัดสินใจวางดาบลงข้างตัว

“มันต้องมีทางสิ!  ทางที่ข้าไม่ต้องฆ่าเจ้า…เฟรนลี่” 

ถ้าเขาไม่ฆ่าเธอตั้งแต่ตอนนี้  ต่อจากนี้ไปจะมีคนมากกมายมาแย่งชิงตัวเธอไปแน่นอน และการนองเลือดจะต้องเริ่มขึ้น แต่ทว่าที่สำคัญตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าดาบทองสีรุ้งนั้นอยู่กับใคร…??  ที่ไหน…??  

เจ้าหญิงเฟรนลี่เริ่มรู้สึกตัว  แล้วไอถี่ ๆ  สำรอกน้ำที่เข้าไปออกมา  ลืมตาขึ้น  แล้วมองสิ่งรอบตัวอย่างช้า ๆ  เมื่อมองเห็นบุรุษผมเทานั่งอยู่เบื้องหน้า  จึงค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นแม้จะรู้สึกปวดร้าวระบมไปทั่วทั้งตัวด้วยความอ่อนเพลียและบอบช้ำ

“เจ้าฟื้นแล้วหรอ”  เจ้าชายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา  ความเป็นห่วงกังวลคลายลงเมื่อเห็นหญิงสาวปลอดภัย

“เจ้าถูกมดยักษ์ทำร้าย!!” ภาพอันน่ากลัวนั้นยังจำได้ติดตา   เมื่อเจ้ามดยักษ์ปักเขี้ยวจมมิดลงบนหน้าอกของเจ้าชาย  เลือดแดงทะลักออกมาเป็นสายธารหลาก  แล้วเข้าไปจับแขนบุรุษหนุ่มเขย่าอย่างร้อนใจด้วยความเป็นห่วง

“เจ้าเป็นยังไงบ้าง?”   เผลอยกมือเปิดเสื้อบริเวณหน้าอกของชายหนุ่มออกอย่างลืมตัว  มองบาดแผลบนแผ่นอกของเจ้าชายด้วยความรู้สึกแปลกใจ 

เจ้าชายนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ  ที่อยู่ ๆ หญิงสาวก็โผเข้ามาหาในระยะประชิดตัวเช่นนี้

“ข้า…ไม่…เป็นไรหรอก”  เสียงเจ้าชายแผ่วลงกว่าเดิม  ราวกับเสียงกระซิบ   ดวงตาสีสนิมเหล็กดูอ่อนระโหยโรยแรง  

เจ้าหญิงมองแผลนั้นกำลังปิด  และกำลังจะเลือนหายไปในที่สุด อย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่พบเห็นอยู่ตรงหน้า

 “เจ้าอย่าห่วงไปเลย”  บุรุษหนุ่มกระพริบตาอย่างเชื่องช้าด้วยความอ่อนล้า เปลือกตานั้นทิ้งตัวลงมาครึ่งหนึ่ง

“แผลกำลังจะหาย…”  เจ้าหญิงมองอย่างไม่เชื่อสายตา  แต่ก็ต้องเชื่อ    ไม่ว่ามันจะหายด้วยเหตุใด  วิธีไหนก็ตาม  ความรู้สึกหนึ่งบอกเธอว่า  บุรุษตรงหน้าคนนี้  ไม่ใช่คนธรรมดา  แต่ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร  เป็นอะไรก็ช่าง  มันไม่สำคัญเท่ากับการที่รู้ว่าเขาปลอดภัย  แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เจ้าชายอย่างดีใจที่สุด

เจ้าชายมองรอยยิ้มแย้มบนใบหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้า  ดวงตาสีเขียวสดใสคู่นั้นเป็นประกาย   เป็นความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก   รอยยิ้มแบบนี้ไม่เคยได้รับจากใครมานานแล้ว  รอยยิ้มแสนอ่อนโยน  รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความปรารถนาดี  คนที่เคยยิ้มแบบนี้ให้เจ้าชายมีเพียงไม่กี่คนและต่างล้มหายตายจากโลกนี้ไปหมดแล้ว   เจ้าชายนึกถามตัวเองอยู่ในใจ 

‘เจ้าเป็นใครกัน  ทำไมถึงเป็นห่วงข้า   ทำไมถึงดีกับข้าถึงเพียงนี้  ทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกันเท่านั้น…   เจ้าช่างเต็มไปด้วยความงดงามเหลือเกิน…’

เมื่อเจ้าหญิงมีสติ  รีบละมือออกจากแผ่นอกของชายหนุ่ม  ปั้นสีหน้าไม่ถูก  ที่เผลอไปถูกเนื้อต้องตัวบุรุษหนุ่มอย่างนั้น  ได้แต่ก้มหน้าก้มตามองตัวเอง  เห็นกระดุมเสื้อเม็ดบนเปิดออก  รู้สึกใจหายวาบ  ยกมือจับคอเสื้อไว้แน่น

“เจ้า!!”  เจ้าหญิงเฟรนลี่จ้องหน้าเจ้าชายแรร์เน็สนิ่งอย่างเคร่งเครียด  แล้วรีบถอยตัวออกห่างอย่างรวดเร็ว  แต่กลับช้าไป

“ไม่…..!! นะ!!”  หญิงสาวกรีดร้องเสียงหลง  เมื่อร่างเจ้าชายโน้มตัวเข้ามาใกล้  ร่างบางถูกกดให้ล้มลงกับพื้น

“………………..!!!!!!!”

เจ้าหญิงเฟรนลี่ตกใจสุดขีด   เนื่องจากยังไม่ทันตั้งตัวบวกกับความตกใจ ล้มลงตามแรงน้ำหนักของร่างเจ้าชายที่โถมลงมาอย่างไม่ได้ยับยั้ง

“อย่านะ!!  เจ้าจะทำอะไรข้า  ทำแบบนี้กับข้าไม่ได้นะ  ออกไปนะ  ออกไป”  เจ้าหญิงตะโกนโหวกเหวกโวยวายด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอย่างอ่อนแรง

“ปล่อยข้านะ!” พยายามใช้กำลังที่มีเหลือเพียงน้อยนิดนั้นขัดขืนอย่างสุดกำลังจนเหนื่อยล้า และหมดแรงต่อต้าน  เมื่อหยุดการเคลื่อนไหว  จึงรู้ว่า  อีกฝ่ายหยุดการเคลื่อนไหวเช่นกัน  ไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวใดๆ อีกเลย  และดูเหมือนจะหยุดขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวนานแล้ว

หญิงสาวค่อย ๆ ขยับตัวหันหน้าไปมองคนที่หมดสติล้มลงมาทับตัวเธอ แทบช้อค!  เมื่อหันหน้าไปเกือบชนกับใบหน้าของบุรุษผมเทา  รีบหันหน้ากลับทันทีอย่างใจหายใจคว่ำ เพราะใบหน้านั้นดำคล้ำกลายเป็นสีเทา

‘เจ้าเป็นผีดิบ หรือคนกันแน่!’

เจ้าหญิงเฟรนลี่อดสงสัยไม่ได้  พยายามตั้งสติ แล้วรวบรวมกำลังที่มีเหลืออยู่ดันไหล่เจ้าชายผมเทาให้ออกไปจากตัวเธอ  พยายามดันร่างชายหนุ่มให้พลิกกลับไปอีกด้านหนึ่ง พยายามอยู่หลายครั้งร่างของเจ้าชายก็ยังไม่ขยับ  ต้องรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี  ดันร่างชายหนุ่มออกไปอย่างสุดแรงเกิด  จึงพลิกตัวเจ้าชายกลับไปนอนหงายได้สำเร็จ  ซบหน้าลงกับแผ่นอกของเจ้าชายผมเทาอย่างหมดแรง  หายใจหอบถี่ ๆ  กว่าจะค่อย ๆ ดันตัวเองลุกขึ้นมาจากร่างของบุรุษผมเทาจนได้    ค่อยหายใจออกอย่างโล่งอก  มองร่างสูงของเจ้าชายที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น

“บ้า!!  จะสลบก็ไม่บอกกันซักคำ  ใครจะไปรู้ล่ะ”  นึกขำและอายตัวเองที่โหวกเหวกโวยวายอยู่คนเดียว  

“เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า  ทำไม…”  เจ้าหญิงพึมพำเบา ๆ ใบหน้าสวยนั้นแฝงความกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด  มองใบหน้าเยือกเย็นของบุรุษหนุ่ม  ใบหน้านั้นคล้ำกลายเป็นสีเทา  โดยเฉพาะขอบตาและริมฝีปากกลายเป็นสีเทาเข้มจัด 

“ข้าจะช่วยอะไรเจ้าได้บ้าง…”  เอื้อมมือจับเสื้อของเจ้าชายที่ยังเปียกชื้นอยู่   คิดว่าควรจะเปลี่ยนเสื้อให้ใหม่ก่อนที่จะป่วยไข้ไปมากกว่านี้

เจ้าหญิงเฟรนลี่เดินสำรวจกระท่อมร้าง   สภาพกระท่อมเก่า ๆ รกร้าง  เต็มไปด้วยฝุ่นหนา ๆ  และใยแมงมุมระโยงระยาง   แถมยังผุพังอีกต่างหาก   มือเอื้อมไปตบฝุ่นหนาบนหีบใบใหญ่ตรงมุมกระท่อม   ปาดหยากไย่สีขาวออก  เมื่อหีบเหล็กถูกเปิดออกด้านในมีเสื้อผ้าเก่า ๆ อยู่ สองสามชุด มีผ้าห่มสีตุ่น ๆ อยู่ผืนหนึ่ง   จึงรีบจัดการกับเสื้อผ้าเปียก ๆ ของตัวเอง    แล้วนำชุดใหม่ไปเปลี่ยนให้บุรุษผมเทาที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น

“คนอะไรตัวหนักชะมัด”  เจ้าหญิงเฟรนลี่บ่นเบา ๆ  ขณะประคองร่างไร้สติของชายหนุ่มขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนเพื่อเปลี่ยนเสื้อให้  นึกถึงตอนที่ตัวเองแบกร่างเจ้าชายหนีหมดยักษ์  แบกเข้าไปได้อย่างไร  ตอนนั้นเอาเรี่ยวแรง เอาพละกำลังมาจากไหน

เสียงฝนตกดังกระหน่ำอยู่ภายนอก  เสียงฟ้าคำรามเปรี้ยงป้างสนั่นหวั่นไหว  สองมือต้องคอยยกขึ้นปิดหู   น้ำฝนเริ่มรั่วซึมลงมาจากหลังคาซอมซ่อใกล้ผุพังเต็มที

“ตายล่ะ  หลังคารั่ว!”  รีบลากร่างเจ้าชายที่ไร้สติให้หลบฝนมาอีกมุมหนึ่งของกระท่อม  เปลี่ยนไปหลายมุมจนพบมุมที่ฝนรั่วน้อยที่สุด แล้วนั่งพักอย่างเหน็ดเหนื่อย

อากาศทั้งเย็นและชื้น  ลมด้านนอกยิ่งโหมพัดเข้ามาให้หนาวเหน็บ  รู้สึกล้าและอ่อนเพลีย   เจ้าหญิงห่อตัวด้วยความหนาว   ยกมือขึ้นมาถูกันไปมาและเป่ามือให้อุ่นขึ้น  มือสั่นเทาและเริ่มชาหยิบผ้าห่มสีตุ่น ๆ ออกมาคลี่  พลางมองร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่ข้าง ๆ  ด้วยความห่วงใยว่าเขาจะหนาวหรือเปล่า   จะห่มคนเดียวก็กระไรอยู่  แต่จะห่มร่วมกับบุรุษ  มันก็ไม่เหมาะ  ไม่งาม  คิดวกวนจนสับสนไปหมด   จะทำอย่างไรดี  เพราะผ้าห่มมีอยู่ผืนเดียว  ได้แต่ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก

“เฮ้อ…แบ่งกันก็ได้”  เมื่อตัดสินใจได้แล้ว  จึงแบ่งผ้าห่มบางส่วนห่มให้เจ้าชาย 

“เจ้าห้ามทำอะไรข้านะ”  เจ้าหญิงเฟรนลี่กำชับร่างไร้สติของชายหนุ่มข้างตัว  ก่อนจะล้มตัวลงใต้ผ้าห่มสีตุ่น  นอนหันหลังให้จนผล็อยหลับไปอย่างอ่อนเพลีย

============= 

ณ  อาณาจักร เดเวด้า   ดินแดนแห่งทะเลทราย

มืออันยับย่นของชายชราขยับไปมาเหนืออ่างน้ำทองคำใบใหญ่ ริมผีปากนั้นกำลังท่องมนต์บริกรรมคาถา ครู่หนึ่ง น้ำในอ่างหมุนวนไปทางขวา ก่อนจะเริ่มหมุนช้าลงจนหยุดนิ่งสงบ  ชายชราค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า..ช้า..  แล้วมองลึกลงไปในอ่างน้ำทองคำ  บนผิวน้ำในอ่างปรากฏเงาเป็นควันขมุกขมัวหนาทึบ

“ท่านไวซาด  ท่านมองเห็นผู้อ่านคาถาหรือไม่”  ราชาแห่งอาณาจักรเดเวด้าเอ่ยถามผู้เป็นอาจารย์เจ้าแห่งเวทย์มนต์

“มองเห็นไม่ชัด  เหมือนมีบางสิ่งบดบังในเวลานี้”

"ข้าได้ส่งทหารไปค้นหาผู้อ่านคาถามตามทำนายแล้ว ทำไมจึงยังไม่มีใครพบ หรือว่าอาณาจักรอื่นช่วงชิงผู้ตัวไปได้แล้ว"

นายทหารหนุ่มใหญ่คนสนิทโค้งคำนับองค์ราชาแห่งทะเลทรายก่อนกล่าวรายงานวิเคราะห์สถานการณ์ 

"อาณาจักรใหญ่ที่สุดของทิศใต้คืออาณาจักรเบเนดิคเพิ่งมีการก่อกบฏเพื่อช่วงชิงอำนาจ คงยังไม่พร้อมที่จะส่งคนออกตามหาผู้อ่านคาถาในตอนนี้เนื่องจากต้องจัดการปัญหาภายในเสียก่อน ส่วนอาณาจักรทางทิศเหนืออย่างอาณาจักรเรียว สายของเรายังไม่มีรายงานการเคลื่อนไหวของอาณาจักรเรียวแต่อย่างใด  ส่วนอาณาจักรลาคาสที่อยู่ทางทิศตะวันตกเพิ่งแพ้ศึกสงครามกับฝ่ายเรา  สูญเสียยับเยิน น่าจะยังไม่มีการส่งใครมาค้นหาผู้อ่านคาถา  มีเพียงเราเท่านั้นที่ดูมีความพร้อมที่สุด"

"เมื่อเราพร้อมที่สุด  แล้วทำไมเราถึงยังไม่พบตัวผู้อ่านคาถาตามคำทำนายล่ะ ท่านไพร้ท์" เจ้าหญิงเทลรีนถามขึ้นอย่างสงสัยเช่นกัน  หลังจากที่ยืนฟังการวิเคราะห์สถานการณ์อยู่นานแล้ว

"หากสัญลักษณ์ปานแดงรูปดาวบนต้นแขนซ้ายต้องแสงอาทิตย์หลังจากวันที่ผู้อ่านคาถาปรากฏตัวตามคำทำนายแล้วเจ็ดวันเราคงเห็นภาพผู้อ่านคาถาได้ในไม่ช้านี้ว่าอยู่ที่ใดขณะนี้เพิ่งผ่านเข้าสู่วันที่สามเท่านั้น"  ชายชรากล่าวต่อไป

"ถ้ารู้ว่าผู้อ่านคาถาอยู่ที่ใด  ข้าขออาสาไปจับตัวมาให้จงได้"  องค์หญิงเทลรีนประกาศกร้าว

ทุกสายตาจึงหันไปหยุดอยู่ที่องค์หญิงในชุดสีม่วงเข้มในความกล้าและมั่นใจในตัวเอง

ราชาแห่งทะเลทรายจ้องมองน้องสาว

"ได้  ข้าจะให้โอกาสเจ้าแสดงความสามารถ เทลรีน"

แล้วหันไปถามถึงความคืบหน้าของดาบทองสีรุ้ง  “การค้นหาดาบทองสีรุ้งไปถึงไหนแล้ว  ท่านไพรท์”

“ข้าให้สายของเราเข้าไปแทรกซึมอยู่ทุกอาณาจักรแล้ว  ในเร็ววันน่าจะได้ข่าวคราวของดาบทองสีรุ้ง”

“ดีมาก  หวังว่าข้าคงได้ข่าวดีเร็ว ๆ นี้  ทุกคนไปพักผ่อนได้”

ทั้งหมดโค้งคำนับแล้วถอยตัวออกไปทางประตู  เหลือเพียงเจ้าหญิงเทลรีน  ที่เดินไปหยุดอยู่ข้างพี่ชาย

"เทลรีน  ข้าอยากให้วอร์เซนไปกับเจ้าด้วยนะ" ราชาแดร์เรนหันมาสบตากับน้องสาว

"ท่านไม่ต้องห่วงข้าหรอก  ข้าจะขอไปคนเดียว"

ราชาแดร์เรนไม่พูดอะไรอีกด้วยรู้ดีไม่อาจเปลี่ยนความคิดของน้องสาวหัวดื้อคนนี้ได้เลย แม้ว่าเธอจะฝึกวิชาเวทมนต์อย่างแคล่วคล่องสามารถหายตัวได้ในพริบตา   ฝีมือดาบก็ไม่ด้อยกว่าใครก็ตาม  แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี อย่างไรก็ตามเขาจะให้วอร์เซนองครักษ์พิเศษคอยติดตามเธอไปห่าง ๆ

"ข้าจะขอเป็นคนหนึ่งที่ทำความฝันของพวกเราให้เป็นจริง"  เจ้าหญิงเทลรีนพูดขึ้นด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

"ขอบใจเจ้ามาก เทลรีน"

ทั้งคู่เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าต่างปราสาทมองออกไปไกลสุดลูกหูลูกตาเป็นทะเลทรายอันเวิ้งว้างกว้างใหญ่ไพศาล

“ข้าจะทำทุกวิถีทางที่จะทำให้อาณาจักรเดเวด้าของเรายิ่งใหญ่ ประชาชนอยู่ดีกินดีเหนืออาณาจักรใด ไม่ว่าจะต้องแลกมันมาด้วยสิ่งใดก็ตาม”  นั่นคือปณิธานอันสูงสุดของราชาแห่งเดเวด้า

============================