เจ้าชายหิมะ

ลำดับตอนที่ #3 : มดยักษ์แห่งอำนาจความอาฆาตพยาบาท

มดยักษ์

Giant  Ants

“มันอะไรกันเนี่ย!” คนชุดเทาอุทาน 

มองมดยักษ์ตัวใหญ่สีแดงดังเพลิงสองตัวตรงหน้าที่ขยายตัวใหญ่ขึ้นอย่างมโหฬารจนสูงท่วมหัว  เขาและเธอกลับกลายเป็นมดน้อยเสียเอง    มันกำลังส่ายหัวส่งเสียงคำรามดังกึกก้อง  สาวเท้าดาหน้าเข้ามาหาอย่างโกรธแค้นเต็มประดา

เจ้าชายแรร์เน็สยกดาบชี้ไปข้างหน้าขนานกับพื้นดิน  สีหน้ามีแววกังวล  เพราะพละกำลังยังฟื้นกลับคืนมาไม่เต็มที่  ถ้ามีการใช้กำลังต่อสู้ในขณะนี้  พละกำลังจะลดลงอีก  รู้สึกหงุดหงิดกับพิษตะขาบที่คอยบั่นทอนกำลังตลอดเวลา

“เจ้าอย่าฆ่ามันนะ” คนชุดเทาไม่วายห้ามปรามด้วยเสียงร้อนรน  และสัมผัสได้ว่า  มันเกิดจากการแบ่งตัวของความอาฆาตพยาบาท  เป็นความเคียดแค้นที่จะทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ  และตามจองล้างจองผลาญกันอย่างไม่มีวันจบสิ้น  ยกเว้นว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะอโหสิกรรมให้

บุรุษผมเทากระโดดลอยตัวขึ้นไปในอากาศอย่างว่องไวหลบขายาวของมดยักษ์ที่พุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว  แววตาสีแดงจัดหมายบดขยี้ร่างของชายหนุ่มให้แหลกละเอียดในพริบตา   เจ้าชายกลิ้งหลบไปตามพื้นดิน  เอาดาบฟันขาแต่ละข้างของมดยักษ์ให้บาดเจ็บ   เพื่อไม่ให้มันเดินหรือเคลื่อนไหวได้อย่างถนัด   ต่อหน้าคนชุดเทาคนนี้  ทำไมรู้สึกไม่กล้าที่จะพิฆาตฆ่าฟันมันอย่างเต็มไม้เต็มมืออย่างเคย  ที่ผ่านมาศัตรูไม่เคยได้รับความปรานีใด ๆ จากเจ้าชาย  

คนชุดเทาได้แต่เฝ้ามองเจ้าชายอย่างใจหายใจคว่ำด้วยความเป็นห่วง     และแทบต้องหยุดหายใจเมื่อมดยักษ์อีกตัวเดินมาทางข้างหลังเจ้าชายอย่างรวดเร็วมาก  เสี้ยววินาทีนั้นคิดอะไรไม่ออก  รู้แต่ว่าต้องทำอะไรสักอย่าง  เท่าที่ทำได้คือ  รีบพุ่งตัวเข้าไปขวางตัวบุรุษผมเทาเอาไว้  เจ้าชายหันกลับมาดึงร่างเล็กหลบ  พร้อมกับใช้ดาบฟันหัวเจ้ามดยักษ์ขาดกระเด็นไปอย่างแม่นยำ  

ศีรษะของมดยักษ์กลิ้งไปตามพื้นดิน   น้ำเหลวสีหม่นพุ่งกระจายเป็นสายราวกับทำนบแตก  ร่างที่ปราศจากศีรษะส่ายไปมาอย่างเจ็บปวดเหลือประมาณ   ร่างที่ปราศจากหัวของมดยักษ์ตัวนั้นเกิดการแบ่งตัวอีกครั้ง แบ่งตัวจากความอาฆาตแค้นที่เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ  รวดเร็วปานสายฟ้าแลบก่อร่างสร้างตัวใหม่ขึ้นมาจากส่วนลำตัวที่ปราศจากศีรษะ  เกิดการแบ่งตัวกลายเป็นสองตัว  และส่วนหัวที่กลิ้งไปตามพื้นดินเกิดการแบ่งตัวอีกเช่นเดียวกัน  รวมกันกลายเป็นสี่ตัว  รวมกับตัวเดิมอีกเป็นห้าตัว

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” 

เจ้าชายมองมดยักษ์ดาหน้าเข้ามาพร้อมกันล้อมไว้หมดทุกด้าน  พละกำลังที่กลับคืนมาถูกใช้ไปจนค่อย ๆ ลดลงไปเรื่อย ๆ  อย่างรวดเร็ว  ยิ่งเพิ่มความเครียดหนักให้กับเจ้าชาย   พิษของตะขาบที่หลงเหลืออยู่น้อยนิดนั้น  ทำให้ต้องใช้กำลังมากขึ้นกว่าเดิม    แล้วตัดสินใจรวบรวมกำลังส่วนสุดท้ายพาคนชุดเทากระโดดออกมาจากวงล้อมไปได้   ก่อนจะหมดแรงล้มลงกับพื้น  หายใจหอบอย่างเหน็ดเหนื่อย

“เจ้าเป็นไงบ้าง”  คนชุดเทาถามด้วยความเป็นห่วงอย่างที่สุด   สายตาคอยเหลือบมองฝูงเจ้ามดยักษ์กำลังเดินดาหน้าตรงมา  ด้วยลำตัวอันใหญ่โตของมันทำให้มันเคลื่อนไหวได้ช้าไม่ว่องไวเท่าที่ควรจะเป็น

“เจ้า…หนี…ไป….”   เจ้าชายพูดขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อนเต็มที  พละกำลังลดลงจนถึงจุดวิกฤต   แล้วใช้ฝ่ามือผลักคนชุดเทาให้ออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า

“ไม่นะ!”  เจ้าของร่างเล็กรวบรวมกำลังทั้งหมดแบกเจ้าชายขึ้นหลังอย่างยากลำบาก  แล้วพาเดินไปอย่างทุลักทุเลเต็มที

“ข้าปล่อยให้เจ้าตายที่นี่ไม่ได้!”   แววตาสีมรกตมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว  แม้ว่ามือจะไม่เคยจับดาบ  จับแต่หนังสือตำรับตำรามาตลอด  แต่จิตใจไม่เคยขลาดกลัวกับสิ่งที่ต้องเผชิญหน้า

มดยักษ์ทั้งห้ายังไม่เลิกละความพยาบาท  ส่ายหัวไปมาอย่างสะใจ แผดเสียงคำรามสนั่นหวั่นไหว   รี่เดินตามมาอย่างไม่ละลด  ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

พื้นดินที่เต็มไปด้วยหินขรุขระ   เป็นหลุมเป็นบ่อ   บวกกับน้ำหนักตัวของเจ้าชายที่ไม่ใช่น้อย ๆ  เพิ่มความยากลำบากหนักขึ้นเป็นหลายเท่าตัว  ทุกย่างก้าวที่ก้าวเท้าไปข้างหน้าเป็นไปได้ช้าและต้องระมัดระวัง  ขานั้นสั่นเทาด้วยน้ำหนักที่ต้องแบกรับ  และเริ่มอ่อนล้าลงไปทุกขณะ   มิหนำซ้ำยังสะดุดก้อนหินขนาดเขื่อง  ทำให้เสียหลักล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง  เงาของมดยักษ์เริ่มคลืบคลานใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที 

คนชุดเทากัดฟันแน่นข่มความเจ็บปวดทั้งหมด  พยายามฝืนความเจ็บปวดลุกขึ้นอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้  แม้หัวเข่าและแข้งขาจะอ่อนล้าเจ็บระบมไปหมด  ทั้งยังถลอกปอกเปิดเป็นแผลเลือดออกเพราะครูดกับเหลี่ยมคมของหินน้อยใหญ่   แต่จิตใจที่มุ่งมั่นและไม่เคยยอมแพ้อะไรง่าย ๆ เมื่อยังมีลมหายใจอยู่ต้องทำต่อไปอย่างสุดความสามารถ   รวบรวมแรงฮึดลากร่างเจ้าชายให้หลบเข้าไปในพุ่มไม้เท่าที่พอมีกำลังเหลืออยู่  

แต่ทว่าก่อนจะถึงพุ่มไม้ใบหนานั้น  มดยักษ์เดินเข้ามาประชิดตัวอย่างทันควัน   การทิ้งคนอื่นเพื่อเอาตัวรอดเพียงผู้เดียว  ไม่ใช่นิสัยของเจ้าหญิงเฟรนลี่   เมื่อสุดทางหนี  ตายต้องตายด้วยกัน   เจ้าหญิงได้แต่กอดเจ้าชายไว้ในอ้อมแขนแน่น  

วินาทีนั้น!! 

พละกำลังของเจ้าชายคืนกลับมาครึ่งหนึ่ง   เจ้าชายพาคนชุดเทาล้มกลิ้งไปกับพื้นหลบเขี้ยวคมของมดยักษ์ที่พุ่งโถมลงมาอย่างรวดเร็ว   มดยักษ์ตัวนั้นปักเขี้ยวลงกับพื้นดินเมื่อเป้าหมายกลิ้งหลบไปได้อย่างทันท่วงที   เศษดินเศษหินกระจุยกระจาย   ร่างเล็กถูกเหวี่ยงเข้าไปในพุ่มไม้ทันที  มดยักษ์อีกตัวหนึ่งรี่เข้ามาใช้ปากแทงลงไปบนหน้าอกของเจ้าชายซึ่งยังไม่ทันตั้งตัว

 “ฉึก!!!”  สองเขี้ยวจมมิดลงบนแผ่นอกของบุรุษผมเทา

มดยักษ์กดหัวทิ่มลง ออกแรงแทงลึกลงไปบนหน้าอก  จนทะลุแผ่นหลังของเจ้าชายไปถึงอีกด้านหนึ่งด้วยความโกรธแค้นและไม่มีวันปล่อยให้รอดชีวิตไปได้

“อ๊ากกกกกกกกกก!!!”  เจ้าชายร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด

“เแรร์เน็ส…….!!!!” 

คนชุดเทาแผดร้องเสียงลั่นอย่างตกใจสุดขีด  

มดยักษ์ตัวอื่นต่างดาหน้ากันเข้ามาใกล้   ก่อนที่เจ้าชายจะถูกรุมทึ้งฉีกเป็นชิ้น ๆ คนชุดเทารีบวิ่งออกมาจากพุ่มไม้   นึกขึ้นได้อย่างหนึ่ง  รีบไปถอนกอหญ้าริมน้ำขึ้นมาสองสามกอใหญ่ ๆ  แล้ววิ่งไปหามดยักษ์อย่างไม่เกรงกลัว   มดยักษ์ตัวหนึ่งพุ่งหัวลงมาทำร้ายหมายปลิดชีวิต   เจ้าหญิงเหวี่ยงหญ้าใส่ปากมดยักษ์อย่างทันท่วงทีและแม่นยำ   ทันทีที่หญ้าเข้าปากมดยักษ์  มดยักษ์ตัวนั้นแผดเสียงดังส่ายหัวไปมา  เพราะรสขม ฝาดและเฝื่อนสุด ๆ

เจ้าชายแรร์เน็สใช้ดาบแทงเข้าที่ตาของมดยักษ์ที่ปักเขี้ยวลงมาบนหน้าอกจนจมมิด  มดยักษ์จึงดึงหัวขึ้นมาร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวด  เลือดแดงเข้มพุ่งทะลักออกมาจากบาดแผลบนแผ่นอกของเจ้าชายไหลเป็นสายธารเลือด  เสื้อสีขาวหม่นกลายเป็นสีแดงเข้ม  มือข้างหนึ่งกดแผลนั้นไว้ข่มความเจ็บปวดทรมาน    กัดฟันรีบวิ่งมาหาคนชุดเทา  มองซ้ายมองขวาหาทางหนีที่ปลอดภัยที่สุด  หันไปมองแม่น้ำอันกว้างใหญ่

“เฟรนลี่!  เจ้าว่ายน้ำเป็นรึเปล่า”  แต่ยังไม่ทันจะได้คำตอบ  เจ้าชายผลักคนชุดเทาหลบไป  เมื่อเจ้ามดยักษ์ที่เหลือพุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว   ร่างชุดเทาเซถลาล้มลงและลื่นพลัดตกลงไปในแม่น้ำ   เจ้าชายยัดหญ้าที่เหลือใส่ปากมดยักษ์แล้วกลิ้งตัวหลบไป  รีบหันไปมองร่างเล็กในแม่น้ำ  เห็นกำลังตะเกียกตะกาย  ผลุบ ๆ โผล่ ๆ 

“บ้าจริง!  เจ้าว่ายน้ำไม่เป็นหรือ?”   ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วงคนชุดเทา

ทันใดนั้นเองเจ้าชายถูกมดยักษ์ใช้ขาตบทีเผลอ  จนล้มลงกลิ้งไปกับพื้นราวกับลูกฟุตบอล  มดยักษ์ต่างรวมทีมรุมแย่งกันเตะไปเตะมา  พอได้จังหวะลุกขึ้นมาได้  เจ้าชายมองแม่น้ำที่อยู่ด้านหลังของมดยักษ์  ซึ่งกำลังเดินหน้ากระดานเข้ามาขวางทางไว้   เหมือนรู้ว่าเจ้าชายจะต้องหนีลงแม่น้ำ   บุรุษผมเทาตัดสินใจรวบรวมกำลัง  ฮึดกระโดดขึ้นไปเหยียบหัวมดยักษ์เพื่อเป็นแรงส่งพุ่งตัวลงแม่น้ำทันที  

เหล่ามดยักษ์ได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างเดือดดาล  แผดเสียงร้องลั่น  หยุดอยู่ที่ริมแม่น้ำนั้นเอง

เลือดแดงข้นไหลออกมากระจายปนกับสายน้ำ   พละกำลังลดลงถึงขีดอันตราย   เจ้าชายแรร์เน็สรู้ตัวเองดีว่าจะต้องรีบขึ้นฝั่งให้เร็วที่สุด   ถ้าใช้กำลังมากกว่านี้จะเกิดผลอย่างไร    การเคลื่อนไหวเริ่มช้าลงทุกขณะ   แต่เจ้าชายกัดฟันว่ายทวนกระแสน้ำอันเชี่ยวกรากค้นหาคนชุดเทาจนเจอ   และไม่อาจปล่อยเธอไว้ลำพังท่ามกลางสายน้ำอันเฉียบเย็นเช่นนี้    รีบคว้าร่างที่กำลังจมดิ่งลงสู่ความเวิ้งว้างเบื้องล่างของก้นแม่น้ำเข้ามาไว้ในอ้อมแขน  แล้วฝืนกำลังพาขึ้นเหนือผิวน้ำอย่างเร็วที่สุด

เมื่อว่ายถึงฝั่ง  เจ้าชายหยุดหายใจหอบถี่ ๆ  รู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบขาดใจ   ลำคอแห้งผากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  ปวดกระดูกไปทั่วทั้งตัวราวกับจะแหลกละเอียด  มืออันสั่นเทาข้างหนึ่งจับกอหญ้าริมตลิ่งไว้แน่น  มองบรรยากาศรอบตัว  ดวงตะวันกำลังลับเหลี่ยมเขาด้านตะวันตก  ฟ้ามืดเร็วผิดปกติ  ด้วยเมฆฝนเริ่มตั้งเค้า   สายลมหวีดหวิวพัดต้นไม้ใบหญ้าเอนลู่ตามลมแรง  ดินและเศษใบไม้ปลิวว่อนกระจุยกระจาย   ราวกับกำลังจะมีพายุ  ก่อนท้องฟ้าจะทิ้งเม็ดฝนโปรยปรายลงมาสู่พื้นดิน

กระท่อมเบื้องหน้าอยู่ไม่ไกลนัก  เจ้าชายแข็งใจอุ้มคนชุดเทาขึ้นตั้งใจจะไปให้ถึงกระท่อมตรงหน้าให้ได้  แต่ทว่าเดินซวนเซไปได้ไม่กี่ก้าวก็หมดแรงทรุดลงหมดสติไปทันที  

ความกังวลใจ  ความห่วงใย  ทำให้เจ้าชายค่อย ๆ รู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง  ทั้งที่เหนื่อยล้าเหลือเกิน   คล้ายจิตใต้สำนึกคอยเตือนถึงภารกิจที่ยังไม่เสร็จสิ้น  ร่างสูงนั้นค่อย ๆ ลุกขึ้น  ฝนเริ่มตกเปาะแปะ  เกิดเสียงดังกระทบใบไม้ใบหญ้าเบา ๆ  เจ้าชายอุ้มคนชุดเทาเดินฝ่าเม็ดฝนพร่างพรายสายบางเบาอันฉ่ำเย็น   ตรงไปยังเป้าหมายที่ได้ตั้งใจไว้

ร่างเล็กบอบบางถูกวางลงกับพื้น  พร้อม ๆ กับร่างสูงนั้นล้มลงอย่างเหน็ดเหนื่อย  สักครู่จึงแข็งใจลุกขึ้น  หายใจเข้าแรง ๆ   ยกมือเสยผมและปาดหยาดน้ำที่ไหลมาจากศีรษะและเส้นผม  มองดูแผลลึกฉกรรจ์ของตัวเอง  เลือดหยุดไหลแล้ว  ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง  เมื่อมองเห็นไอเย็นแผ่กระจายออกมาจากบาดแผลนั้น  เกิดเป็นควันจาง ๆ  ร่างกายกำลังซ่อมแซมรักษาบาดแผลนั้นด้วยตัวเอง

“เฟรนลี่!  เจ้าเป็นไงบ้าง”   เจ้าชายตบหน้าคนชุดเทาถี่ ๆ พลางเอามืออังลมหายใจของร่างที่นอนแน่นิ่งตรงหน้า  ยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ  ค่อยรู้สึกใจชื้นขึ้น  ได้แต่มองใบหน้าขาวซีดนั้นอย่างเป็นห่วงเป็นใย  มองตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยขีดข่วน  แผลถลอกปอกเปิดเขียวช้ำไปหมด  แล้วปลดกระดุมที่คอเสื้อนั้นให้คลายออก  ขยับให้คอเสื้อเปิดกว้างเพื่อให้การหายใจสะดวกขึ้น

ดวงตาสีสนิมเหล็กเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ  หดมือกลับมาอย่างเร็วที่สุด  เมื่อมองเห็นผิวขาวเนียนใต้ผ้าสีเทานั้น  แล้วรีบปิดคอเสื้อไว้  เปิดไว้เพียงเล็กน้อย

================